i can't feel my head
but my heart is oh so
heavy.

unstable, unable

even if i can't get rid of the weight
i hope my head can help my heart carry.

crazy days
we're all kept away
and our memories float then sink
in a heavy haze

through this,
i'm happy to have you:
your truth to keep me awake
and the fellowship
that gives me hope
to strive and stay

you told me that you were
just playing it safe,
careful to keep your perfectly powdered face from grime
and getting dirt under your manicured nails.
you try to maintain that posture with poise and grace,
while others break their backs and crawl
on the ground on their knees and bellies.

you told me 
that you are playing nice.
you said that you are loving, caring, kind, and generous
and all those pretty qualities.
that's true,
but 
one glance at your eyes 
is enough to know fully that 
you are also
fearful and terrified.
you are a coward:
a prisoner of pride
playing god as you place your trust on yourself.
taunted by questions of  rejection, ability, and sufficiency,
you cowered in your high tower
instead of joining the frontlines in the fight.
frozen by fear
your heart has gone too numb and cold, for
the doubt and anxiety has put out your fire.

you said that you have won it all.
but actually, 
you know nothing.
nothing!
about triumph and victory 
for though the world has plunged into calamity,
you were never one with the army.
your bright eyes has seen death
but only from the sidelines.
you defile the purpose of your armor
by keeping it perfectly polished
when it is meant to be stained by mud and blood.

you told me that you were just playing it smart.
you said that it's only rational, logical, 
the normal human response
to take every measure to avoid pain and harm.
you behold the chaos
and cry 
"they are fools!"
and
you are 
perfectly
right.
they made themselves
into proud and shameless fools
for they know well that 
the fools are the ones chosen to shame the wise.

darling, 
just
stop
playing it nice, safe, an smart
for this is not a game,
this is 
war.
strip off the crown and ball gown and
pick up your sword and armor.
from your high tower,
run
to the mountains and fields
to the homes and cities
run
to the trenches and frontlines.
for it's either you lose your self or lose the fight

soldier,
warrior,
get ready to pour out sweat, tears, 
and even blood.
though you have yet to see
still,
claim victory:
the war has already been won
before it has even begun.

*it is
done.

Before I entered my new job and got new friends and a new boss
I was a sailor
Man
Sea waters runs through my veins
With kisses, the cool winds have smothered my face
These blue waves used to greet me goodmorning everyday
And ****
My body is so hot
Because under the sun
My skin is just baked

So now
I'm just happy to see
My good old friend again
To unfurl the sails
To hear the floorboards squeak under my feet
To drink the moon glow cascading on us thick like milk

However
One key characteristic of the sea is its unpredictability
Sheer mystery
And in my lifetime as a sailor
It still leaves me
Grappling with her curious cases of conundrums

Somewhere along the middle
When we thought that we will just sail straight
No
We just got spat and slapped in the face
By cruel waves and cold wind
From a squall.
Like a storm but more severe and sudden
Too fast this hits us with no warning

The winds stirred the waters
Infusing it with rage
We're being tossed around, manhandled
By the wall of water towering,
Crashing on the boat and swamping everything
Desperately trying to hold on to something
Because I can't
stand straight
But how do I do so when
I can't even get a hold of myself and think straight

As the waters flood the deck
Questions flood my mind
What
What is happening and
How
How do we get out of it
How do we keep this ship from getting wrecked?
When dawn breaks tomorrow will there still be
A beat and a breath inside our chests or
Will the sun just find us on the shoreline dead?

Over the roar of the storm
I'm asking why
Why now?
Why us?
Why
me?
When I
Have done nothing wrong
to deserve this harsh punishment
This cruel treatment
My hands are clean
I'm innocent
Faithful, in fact
To You Jesus

Jesus
What are you doing?
Why are you sleeping
so soundly
On a cushion at the back of the ship?
How can you ignore this raging storm
The impending wreck which will seal
Our certain deaths?
Don't you care?
Can't you see?
How can you bear to sleep through our agony?
Have you forsaken us
And allowed us wallow in despair and tragedy?
Wake up! Jesus please
Where are you
in this desperate time of need?

Finally he awakens
And to all my questions he responds with one as well
He asks me
Where
Where is your faith?

I fell
Silent
And so does the squall
Mighty you arise and speak with authority
You command the wind and the waves to cease
And they do
They were viciously violent
But now
They've calmed down
Completely
The sea is conquered by
Serenity

Wait
One more question
Who is this man?
Who are you Jesus
That though the tides and torrents come
You can still sleep soundly like a baby
Safely
Resting in security with the fact
That no storm can ever bring you down to defeat
You are
Peace
so powerful
You command all noise to
Still
Ness
You see joy and beauty amidst the mess
When chaos hears your voice
It ceases
So please
Speak on

Maybe
We'll have infinite questions but
Zero or even negative answers
Though the world falls apart
falter we won't
A paradox
Transcending all understanding
This powerful peace
Strong serenity
And that is because
Hope is here
And Hope cares for me
For us
Now i know
That as long as He is with me
the storm is a sanctuary

naririnig mo ba?
ang bell ni manong na nagtitinda ng ice cream.
ang mga huni ng iba't ibang klase ng ibon.
ang mga harurot ng mga ikot jeep.
naririnig mo ba?
ang mga tawanan ng mga magkakaibigan
mga kuwentuhan, mga tanong at makabuluhang talakayan.
naririnig mo ba?
ang mga lapis at bolpen ng mga estudyante
na kumakayod sa mga papel:
husay
sa bawat ukit.
naririnig mo ba?
ang mga yapak ng mga iba't ibang klase ng Pilipino at talino
sa kalyeng binudburan ng mga dahong acacia
dangal
sa bawat apak at kumpas ng kamay,
sa bawat hinga.

naririnig mo ba?
ang mga salitang mapanlinlang, mapang-alipusta
ang mga sigaw sa sakit,
hiyaw sa hapdi, dahil sa
mga hampas at palo
ang mga tama ng mga kamao
naririnig mo ba?
ang mga iyak
ang mga hikbi ng mga kaibigan
para sa mga kapatid nilang nasaktan.
ang mga hagulgol ng mga magulang
na nawalan ng anak:
mga puso, mga pamilyang
hindi na buo.
wasak,
nasira na.

naririnig mo ba?
ang mga boses na nananawagan na
"tama na"
"utang na loob, itigil niyo na"
kasi
hanggang kailan pa
tutugtog ang ng paulit-ulit-ulit
ang sirang plaka ng karahasan
na patuloy na naririnig sa panahong ito
mula pa sa mga nagdaang dekada?

nakakalungkot, hindi, nakakasuklam
ang mga mapaminsalang kaganapan na nangyayari
sa ating mahal na pamantasan.
ang tawag sa atin ay mga
iskolar ng bayan,
para sa
bayan
pero paano tayo mabubuhay nang para sa iba
kung paminsan hindi nga makita ang
pagmamahal at respeto sa atin mismo,
mga kapwang magkaeskwela.

hahayaan na lang ba natin ang ating mga sarili
na magpadala sa indak ng
karumaldumal na kanta ng kalupitan?
hahayaan na lang ba ang mga isipan na matulog.
hahayaan na lang ba ang mga puso na magmanhid.
kailan pa?
tama na!
nabibingi na ang ating mga tenga.
nandiri. nagsasawa.
oras na para itigil ang pagtugtog ng mga nota.
oras na para tapusin ang karahasan.
oras na para talunin ang apatya at walang pagkabahala.
oras na para sa hustisya.
oras na para sa ating lahat,
estudyante man o hindi, may organisasyon man o wala
na tumayo, makilahok at umaksyon
para pahilumin ang sakit,
para itama ang mali.
oras na para sindihan ang liwanag dito sa diliman.
oras na para mabuhay ang pag-asa ng bayan.

ang pangalan niya ay jesus.
oo, ang pangalan mismo ng kaibigan ko ay jesus.
seryoso ako.

si jesus
ay siyang dalaga,
morena, kulot ang buhok.
ang lalim ng mga dimples at
may mga pisngi na kay sarap kurotin.

parang musika ang himig ng kanyang tawa
at hindi kumpleto ang kanyang mga bati
kung walang kasamang yakap na kay higpit.
hindi ko gets kung bakit
hindi siya kumakain ng tinapay ng walang asukal.
at nakakatawa lang kung paano
lagi siyang may baon na sachet ng bear brand
na pinapapak niya kapag siya ay naiinip.

si jesus
ay isang iskolar,
magna *** laude standing,
bise presidente ng kanilang organisasyon.
balak mag law school pero may tumanggap na
nakumpanya sa kanya sa bgc.
meron din siyang mayamang boyfriend na
hinhatid siya pauwi sa taytay, rizal gabi-gabi.

huwebes ng nakaraang linggo,
bandang alas dyis:
si jesus
ay natagpuan sa labas ng kanilang bahay
walang malay
nakahandusay sa kalye.
sinugod sa ospital para kalagayan ay masuri.
ano kaya ang nangyari kay kawawang jesus?
heat stroke, stress, fatigue, high blood, food poisoning?
kulang lang ba sa tulog o pagkain?
walang natagpuang hindi pangkaraniwan kay jesus.
normal lang daw ang kanyang kalagayan
maliban lang sa paghinga niya na
tila humihikbi pero walang luha.
ilang oras din ang nagdaan bago si jesus
ay tuluyang nagising.
ang sabi ng doktor tungkol sa kanya:
depresyon, malubhang pagkalungkot
ang tunay at nag-iisang sanhi.

dahil kay jesus,
napagtanto ko na
hindi porket nakangiti,
masaya.
hindi porket bakas ang ligaya sa kanyang labi,
wala nang lungkot at lumbay na namamayani sa kanyang mga mata.
hindi porket ang lakas humalakhak kapag nandyan ka,
hindi na siya humihikbi, humahagulgol kapag wala siyang kasama.
hindi porket parang musika ang kanyang tawa,
hindi na siya umiiiyak nang umiiyak nang paulit-ulit-ulit na parang sirang plaka.
kasi
hindi porket masigla,
hindi na napapagod.
hindi porket matapang at palaban,
hindi na nasasaktan.
hindi porket laging nagbibigay, nag-aalay,
wala nang mga sariling pangangailangan.
hindi porket matalino,
ay may alam.

dahil kay Jesus,
ako'y namulat
na ang dami palang mga walang hiyang tao sa paligid ko
na nagsusuot ng mga maskarang pantago
sa kanilang mga kahinaan, takot, at sakit.
sa kabila pala ng kanilang mga yaman, tagumpay, talino, at
kung ano-ano pa mang sukatan ng galing
kung saan kinukumpara natin ng ating sarili
may isa palang
nabubulok, naagnas
na kaluluwa.

dahil kay jesus,
ako'y nalulungkot.
mata ko ay naluluha,
puso ko ay kumikirot
na may mga tao palang katulad niyang
naglalakbay nang di alam kung saan pupunta.
nangangarap na huwag na lang magising sa umaga.
nakuntento na lang sa wala.

dahil kay jesus,
ako'y naiilang
na ang nagaganap sa aking harapan
sa loob ng paaralan, bahay, o opisina
ay hindi tama.
maling-mali na
ang mga tao sa aking paligid ay nakakulong
sa selda ng anino at lamig.
hindi ito ang kanilang nararapat na tadhana.
hindi ka ba naiinis?

dahil kay jesus,
may apoy na nagpapaalab sa aking galit
nagtutulak sa akin na tumakbo
hangga't hindi natatama ang mali.

at lahat 'yan ay
sapagkat alam ko sa aking isip at puso na
dahil kay Hesus
lahat ng kahinaan at takot ay hindi na kailangan ikubli.
ilalapag na lang sa harap Niya
ang anumang alinlangan o mabigat na karamdaman.
wala nang pagpapanggap.
buong tapang na ipagmamalaki na
ito ay ako.
kasi ano man ang mangyari at kung sino man ako maging
ang tunay na dilag, dangal, at tagumpay
ay tanging
sa Kanya nakasalalay.

dahil kay Hesus
may ligaya at kapayapaan na hindi kaya matalos ng isip.
banayad ang layag
anumang dumaan na bagyo.
matatag nakakatindig
kahit yumanig pa ang lupa at magunaw man ang buong mundo.
dito sa dagat na kay lawak at lalim
hindi lalangoy,
kundi maglalakad, tatakbo,
lilipad pa nga sa ibabaw ng mga alon.

kay Hesus
may liwanag na pinapanatiling dilat
ang aking mga mata.
ano mang karumaldumal na karahasan ang masilayan,
hindi ako napapagod o nawawalan ng pag-asa.
hindi makukuntento at matatahimik.
hindi tatablan ng antok.
araw-gabi,
ako ay gising.

dalangin ko na sana puso mo rin ay hindi magmamanhid
na kailanman hindi mo masisikmura at matatanggap
ang kanilang sakit.
tulad ng dalagang si jesus
gusto nila ng pampahid para maibsan ang hapdi.
pero ang mayroon tayo
ay ang lunas, ang gamot,
ang sagot mismo.
tagos sa balat, sa puso diretso.
ang gamot ay ang dugo
na dumaloy sa mga palad Niya.
ang pangalan Niya ay Hesus.
*Hesu Kristo.

ilang oras,
ilang araw, linggo, buwan,
ilang taon
na akong naglalakbay.
nakita't nadaanan ko na lahat.
dito sa masalimuot na lansangan
memoryado ko na ang mga
pasikot-sikot sa mga eskinita,
bawat lubak at hukay sa kalye,
ang mga graffiti at nangangalawang na karatula.

pero kahit kay tagal na ng lumipas na panahon
hanggang ngayon,
di ko pa rin masikmura
ang mga nakakabinging busina at humaharurot na makina
ang nakakasulasok na baho ng usok at nagkalat na basura.

sa una ako'y nangangawit
pero ngayon nangmanhid
na ang mga kamay ko
sa higpit ng kapit sa manibela na
walang sinuman ang makakaangkin dahil
ito ay s'akin lamang,
akin.

puso ko ang mapa:
lukot at punit-punit.
dito ako sunudsunuran at alipin.
kahit alam kong mali,
di ako kikibo, ako'y tahimik.
naghahanap, pero siya rin mismo nawawala.
tahanan lang naman daw ang gusto niya
kung saan lulunasan ng yakap
ang pagod at pait,
kung saan ang mga simangot
ay masusuklian ng ngiti.
pero saan?
saan kaya?

ako ang hari ng daan.
walang kinikilala na batas.
nakikipagkarera sa hangin
sige-sige sa pag-arangkada.
kung may masagasaan,
kahit siya ang duguan,
siya pa rin ang may kasalanan.

dahil paminsan
naiisip ko na baka
mas swerte pa siyang nakahandusay sa kalsada
kaysa sa akin na pagod,
naiinip, naiinis sa likod ng manibela.
malapit nang maubusan ng gasolina,
ang mga gulong ay pudpud na.
'di ko pa rin mahanap ang tahanan
kaya tumungo na lang kaya ako
sa kamatayan?

"para po"
ako'y napalingon.
oo nga pala, may pasahero ako.
inaangkas lang Kita
paminsan umuupo likod
madalas nakasabit sa may salamin
o nakalapag sa harap
kasama ng mga abubot at basura.

"ate, para po"
hindi.
inapakan ko pa ang gasolina.
nagbibingibingihan sa mga bulong Mo.
oo,
alam kong pagod na ako
pero kaya ko 'to,
hindi ko kailangan ng tulong.

"para, diyan lang sa may tabi"
hindi.
hinigpitan ko pa ang hawak sa manibela.
gusto ko lang naman makauwi.
oo,
alam kong nawawala na ako
pero sigurado ako ang ginagawa ko
siguro, sigurado
siguro.

"para"
ngayon
napagtanto ko na
ako'y sawi, ako'y mali.
papakawalan na ang pagkapit sa patalim,
ang pagtiwala sa sarili.
sa wakas
ako ay

bibitaw.

sa Iyo na ang manibela, pati na rin
itong upuan na 'to, and trono.
Ikaw na,
ang gasolina at gulong na nagpapatakbo
ang mapang nagtuturo
mula ngayon hanggang magpakailanman.
Ikaw na
ang Kapitan
ang tagapagmaneho ng buhay na 'to.
wala nang pagkuha, pagdukot, pag-angkin.
mula ngayon,
iaalay ko na ang lahat.
ako ay Iyo.

ilang oras,
ilang araw, linggo, buwan,
ilang taon
na akong naglalakbay
at tuloy pa rin ang biyahe.
ganun pa rin ang kalagayan ng kalye:
malubak, maingay, madumi.
pero kapag Ikaw ang nandyan sa upuan,
para tayong lumilipad.
anumang madaanan
biyahe ay napakabanayad.

puso ko'y nananabik.
saan Mo ako sunod dadalhin?
saan kaya makakarating?

kahit saan man mapadpad,
kahit gaano man kalayo,
'di na ako mawawala.
ako ay nakarating na.
o tahanang tinatamasa,
nahanap na rin Kita.
basta't kasama Ka,
Hesus
*ako'y nakauwi na.

isang musmos na lahi
isang munting nasyon
parang itinanim na buto
itinakdang
sumibol at lumago
sa paglaon ng panahon

nag-aabang, naghihintay
puno nang sabik
pero kay tagal dumating
tayo ay nainip
tadhana nating tagumpay
kailan kaya makakamit
kasi

apat na raang taon
hanggang ngayon
lulong pa rin sa putik
nangangapa, nadadapa sa dilim
mga butong nanginginig sa lamig

mga isla
pitong libong isang daan at pito
ito
ang ating lupang sinilagan,
tahanan ng ating lahi
pero nga bahay ba ito o burol?

mga pangarap na
masilayan ang mga sinag ng araw at
mahagkan ang malayang langit
mananatili lang bang panaginip dito
sa bayang natutulog
o kaya namang natutulog lang kunwari

tanggapin mo na lang na
humikbi, humagulgol,
ibuhos mo man ang iyong luha
walang darating
kumayod ka man at magdamag magsikap
diligan mo man ang lupa ng pawis
wala
pa ring mangyayari

kasi
dugo
dugo lamang na dumaloy
mula sa mga palad ni Hesukristo
kung ang Kanyang pag-ibig ay
babaha sa lupa
ng parang delubyo
ito ang nag-iisang paraan
ang nag-iisang sagot:

dugo
dugo lamang na ibinuhos
ang tanging
makakatubos
makakaahon
makakaligtas
sa atin

All I want is to steal
    2. The car and drive away and
        3. To have you
            4. There seating at the passenger seat
                 5. So that I may escape
                     6. From the poison that is
                          7. *Myself

I never heard her say "I love you"
But I did hear her say
"Wake up. Breakfast is ready."
"Here's some extra money."
"Make sure you bring an umbrella today."
"Buckle your seat belt."
"Did you do your homework?"
"I saved a seat for you."
"Be home by ten."
"Are you okay?"

Truthfully
I can say that
I feel love
Not because I hear it
But because I see it.

take me in and
   i'll take you out,
   i'll take you away
to a far, forgotten fantasy
   away from urban complexity, insanity.
we could
dive the depths.
climb the heights.
whisper our wishes
   to the evening breeze.
sing to the beat
   of bubbling brooks.
dance to the rhythm
   of rustling leaves.
ride the road
   of the winding river.
sail forth
   into the vast velvet ocean.
drink the moon glow
   that drips thick like milk.
swallow in
   the air's forgotten freedom.
with one hand
   reach for the stars
   that shine almost as bright as you.
with the other
   hold mine.

erase and escape.
rewrite reality.
lift up that heavy heart.
fall back in love with me.

the grating voices of neighbors unsuccessfully singing Celine Dion ballads
the monotonous mechanical humming of the metal factory
the squealing of housewives watching an afternoon soap opera
the blaring siren of a firetruck racing with tragedy
the clunks and clangs of a nearby construction site
the roaring of the engine of an overloaded jeepney
the chiming of laughter from kids playing in the streets
the calls of the street vendor peddling sugary cotton candy
the whining of the dog begging to run around outside
*this is the music of life in the outskirts of the city

baka hindi niya na nakayanan
ang init at hirap ng araw-araw na buhay,
o baka nalason na siya sa usok
na binibuga ng mga mabahong mekanismo.
baka siya'y basta lang nalulumbay.
kung magdamag mo ba namang
panoorin ang mundo at ang mga tao
tiyak,
malulungkot ka rin.
'di kaya nasaktan siya kasi
hindi mo na raw siya pinapansin?
siya'y nagpaayos at nagpaganda;
nakapustura pa naman siya sa isang
kumikinang na bughaw na bistida
pero hindi pa rin iyon sapat
para mabihag ang iyong tingin,
kahit man lang isang silip.

umiyak si Langit maghapon
at 'di ko mapigilang itanong kung bakit.
sinamahan ko siya at
baka sakaling siya'y tumahan na.
hinandugan ko rin siya ng isang munting ngiti.
naisip ko lang na
baka makatulong iyon
sa pagbalik ng kanyang liwanag muli.
binulungan ko siya ng isang sikreto,
isang sigaw ng aking puso
"anuman ang iyong kulay
ang dilag mo ay kabighabighani
kaya lubos kitang minamahal,
aking panghabangbuhay na kaibigan,
Langit"

the disease has already spread to your eyes
where its innocent twinkles have now been replaced
by a blazing fire of passion.
   it has reached your hands and feet
and has caused them to be horrified of inactivity.
   it has gotten so worse that the disease has also spread to your
lungs, where every breath
heart, where every beat and
mind, where every neuron is
for your dream and
by the hope that you have.
  
   i think that the virus is highly contagious
because now
i too am infected.
    it consumed my body
and has caused me to be
so sick
of the selfish and superficial
life that i once was living.
  
we are diagnosed with the dreamers disease and
no dosage of discouragement can cure us.
it has conquered our lives and together
we will start a pandemic
and conquer society.

Summer!
The weather is as warm as our embraces
And the sky is as bright
As our tomorrows,
Finally...

It's time to drive to the coast and
Bury our dark worries in white sand
And let our
Smiles mirror the million sparkles
That erupt as we splash
In the briny beach.
And then
Let's get ourselves chocolate tans
with a tint of oranges and strawberries.
Oh,
And sticky kisses
From too much creamy avocado ice creams.

But we won't let the fun falter
Even if we huddle inside
Because we'll finally have time
To read
Adventure novels instead of textbooks
And write
Poems instead of essays on
Metaphysics. We can now
Stay up and
Watch the stars fade into the sunrise while
Sharing ghost stories and secrets
Instead of homework answers.

Summer!
Let out a sigh of relief and then
Take in a gasp of excitement.
Finally!

your ears are jammed with
energetic beats and good melodies
though accompanied with
lyrical lies that
distort
our views on what really matters and
define
who we are and how we should be.

and your eyes:
glued to the screen
as you await to see
if your face
is worth enough of those
tiny blue thumbs up.

but
you've absorbed
too much nonsense and radiation
from those handheld contraptions that
you have grown
too deaf and too blind
to see anything beyond yourself

but I say that it is time that you
look up,
open your eyes,
and see
His holy
glory setting upon
our minds waking
our hearts stirring
our passion blazing
our generation rising
our people fighting
our nation triumphing

look up,
open your eyes,
and see that
hope is alive and abundant!
because Hope is with us,
Hope is in us, and
Hope is through us.

all these chaos is translating
into something beautiful and exciting
so come
look up,
open your eyes,
and see.

I think our eyes would light up and ignite
As we finally return His gaze on us.
And every second to eternity
Will be painted with joy as
We play hide and seek in the maze
Created by the train of His robe that fill heaven's halls.
Then we will swim and splash in His overflowing glory,
And in the towering staircase,
Race each other to His throne.
But no
We won't grow tired and weary
I think that we will even go ahead
And get dizzy from dancing in worship
And lose our breath from laughing and singing praises.

Well...
We might just turn heaven into a playground,
But then again
We are His children after all!

You explained how
your country is requiring men your age
to join the force
and serve for some years,
but that was nothing like your
voluntary obligation to your dreams
to become a valiant fighter pilot
and so

You said goodbye.

I understood that.
My dad was a soldier as well,
but instead of the sky,
he was a man of the seas and distant shores.

What I didn't understand was
how my mother
could possibly love someone
who was barely even there
but now

*I think I do.

Malalaman mo agad kung ako ay ako galing sa
Aking boses na sa sobrang lakas at tinis,
Rinig hanggang sa kabilang kanto; pero baka
Gulat ang iyong aabutin kung makita ****
E**to, and liit lang ng tangkad ko!