our thoughts are cradled like an unexperienced parent.
our willingness to be in each others work.
to watch is to live. to live is to watch.
films speak more on how we see our worth to
others...
maybe it's the other way around.

the campus is giving 90s teen drama.
motion pictures is why we are
here.

i am the star.
no, is she. or is he. wait, it's
all of us...

it's the thought counts. it's the frames that
count. it's the thoughts that dictate the rate.

the obligation expands as some of the angels cry over
us. protecting the rest.

some scream like the students in 'cleaners'.

does the comedy make us think? or cry instead in the
seats of  
cine lawan --

Me, [insert your name here], a filmmaker. we all win
an award or two. some of us do.
we still keep creating.

my thoughts hold me in a loose trance. dancing with
me in the heat -- walking
with me the rain.

the white lady - i mean ghost- must have stopped recording since
we can here our voices again.


is the world even gonna end? says a fragile student
two rows in front of me. their back facing her
front.

it's giving blue and hidden in the dark. illuminated
by the works of art.
cinema. it's films. movies.

that a big reason i'm alive.
it's a reason to continue
even if there is not a quick
fix to life.
films give us life. or is it
the other way
around?

as the filmmakers desends into madness -
i mean their seats,
they soak the experimental footage,
red dirt sprinkled everywhere in
a ditch--
one weeps and the other takes a shot
for a share later.


everything happens because we filmed it.
thought it. cast it. documented. recorded.
edited.
distributed.

a feedback loop.

we think we know how the plot will unfold.

i see the colors from the projections even
as i look ahead. Still. Here.
I am still here as
my thoughts-

Minsan napapaisip ako,
Bakit parang 'di patas ang mundo,
Sinubukan ko naman pero yun ang totoo—
Hanggang dito na lang ba talaga ang kaya ko?

Pilit lumalaban sa mga bagay na mahina,
Kahit may humuhusga'y 'di na alintana,
Ngunit tila bingi ang tadhana,
Sa bawat pahina ng aking kabanata.

Sana ihip ng hangin ay minsan sa akin,
Sana 'di pa huli ang lahat para hubugin,
Masabi sa sariling kaya ko rin,
At 'wag sumuko bagkus ito'y tuparin.

sulat dito, sulat doon,
inaalala ang pait ng kahapon.
mga gusot na papel sa ibabaw ng mesa,
iniiyak ang bigat ng dibdib sa mga letra.

nagpupuno ang mga salitang nagkakagulo,
kahit isang mensahe lamang ang nais iparating nito.
dudukutin sa isip lahat ng natitirang alaala,
hanggang ang lahat ng pag-ibig ko’y mawala na.

hindi pansin ang nangangalay na kamay,
pinapagod ang damdaming taglay.
sulat nang sulat gamit ang tintang paubos,
hanggang sa ang hinagpis ng puso'y matapos.

sa aking pagsulat ng huling salita,
at sa huling pagpatak ng aking tinta,
iiwan sa papel lahat ng poot at sakit,
kakalas sa plumang mahigpit ang pagkapit.

Sa bawat lirikong iyong sinasambit,
At sa mga himig na iyong inaawit,
Tila anghel mula sa kalangitan,
Kahit ang isip ay puno ng katanungan.

Ikaw ang nagsilbing lakas,
Sa bawat araw na hirap na dinaranas,
Tila isang matibay na sandata,
Na sa puso ko’y nagbibigay pag-asa.

Sa bawat kanta, ikaw ang dahilan,
Sa bawat tunog, ikaw ang nilalaman.
Kahit hindi ka kailanman akin,
Sa puso’t isip, ikaw ang paboritong awitin.

muling nalustay
isip, diwa't katawan
at uwing pagal

alam ko na sa simula,
dambulahang pasakit
naghihintay sa akin
sa unang araw ng sigwa
kalakip ang pagpapagal
s'yang hampas ng kalbaryo
doo'y hihimlay na lamang ako
sa mundo ng kabagalan
dahil alam ko na ang kahihinatnan
tatagal lamang, oras ng wakas
isang mahabang pagbabagtas
s'yang aking mararanasan
dahil pilay ang pugad naming kawan
gapang, gapang, gapang lamang...
hangga't may lupang matatapakan
hangga't may krudong susunugin
tanggap ko na ang lahat
aabutan ko din sa huli,
pagkagat ng dilim
huwag ko na lamang intindihin
upang maging manhid ang diwa
pagdapo man ng pagkabalisa
sakyan ko na lamang ito
bahala na sa kinabukasan ko

ikaw, s'yang
lawak ng
gabing ito

ngiti mo'y
sinag ng
'sang buwan

mata mo'y
ningning ng
mga tala