In love
I moved towards
her

In dream
I moved away
from her

In reality
she stands at
the same distance.

I used to read your poems
but lately you don't write
you're silent and aloof
you know that isn't right.
You can't close a door once opened
you can't abolish all your dreams
you're a poet of the heart
mustn't fall apart at the seams.
Say what you can in words
they speak the message true
spoken from the heart
the poems will see you through.
A hermit's not your style
a recluse, you are not
never give up writing
of things that you've been taught.
I used to read your poems
I'd read them once again
if you would send them out
(this one's from a poet friend)

Click, click
Scroll, scroll
Light shine in my face
Clock is ticking
As I lie awake

What time is it now?
Doesn’t even matter
The birds will chirp soon
I’ll hear all the clatter

My family waking,
Breakfast will cook
“You’re up early!”
But sleep I never took

Click, click
Scroll, scroll
Tap, tap
Roll, roll

Side to side
I rocked all night
A comfortable spot?
No, not quite.

Time to get up, another restless night.

The pain is gone,
The pain is gone,
I've finally found a friend,
I can count on.

im not wanted here anyway.

I love him
I tell myself
I know that
We will be together forever
I don’t believe that
We could be separated
My thoughts tell me that
He’s the love of my life
Sometimes my heart lies and says
I could live an eternity
Without him
Like my friends say
“We’re perfect for each other”
And you can’t tell me
He’s not the one.

Now read from bottom to top.

Plant a tree,
Water a flower,
Preserve nature.
Have a purpose!

Feed a bird,
Cuddle a pet,
Be humane to animals.
Have a purpose!

Save a life,
Nurture an orphan,
Stand up with the oppressed.
Have a purpose!

Count your blessings,
Recite your prayers,
Contemplate the universe.
Have a purpose!

Nurture your mind with ideas,
Fill your heart with the wine of love,
Dress your soul with the garment of kindness.
Have a purpose!

Hussein Dekmak

The poet lives two lives.
One on the outside,
And one in their mind.

When you look in their eyes
You could see an abyss.

If you looked long enough
You could sink into it.

But most people don’t see it.

Take the time to read the words, though,
And you would know for sure.

The poet lives in two different worlds.

She does not ask me
May I be there
She does not ask me
If I want her
She does not ask me
In the right time
She does not ask me about the day
She is just there
The fear

you say my writing is
beautiful
but you forget that you’re
the one
inspiring it

She sang a song
of ice and snow
and dreamed of oceans
swaying slow
She swam through clouds
and flew near stars
Fell so proud
and dove so far

She was a sad harmony
A song she unsung
A silence unheard
A deed undone

She hummed a tune
of fish and birds
and bore with devotion
The beasts she herds
She swam through life
and flew from death
Fell from strife
and dove bereft

She was a sweet melody
A smile she unsmiled
A violence in violet
My hope she defiled

She sang a song
that twists the mind
and played my emotions
Leaving me blind
I swam near folly
and flew through sin
I fell in love
and dove right in

Why do I feel numb
Watching the world
Listless in sight
Because I only see it in black and white

Colors are washed out of my eyes
And every light in me has died
All I see are smiles as frowns
Because I only see them upside down

Love songs don’t have any meaning
For a person who is trapped in their mind
Love can attempt to come my way
And I will just glance and walk away

Storm clouds cries and fills the ocean
But my salty tears competes with emotion
Filling the ocean ten times till tomorrow
That the ocean will be overwhelmed with sorrow

In the end,
I try a superficial smile
And try to fool myself for awhile
But as much as I try
There is nothing left inside
Because everything in me
Can’t seem to come alive

The day I die,
When my soul leaves my body,
It is light as a feather, pure and smiling.
10/6/2023

ჰიპოტეზა: არ დაგვიტოვოთ წითელი ბაბილონი!
ალბათ წელიწადი გავიდა მას შემდეგ რაც ჩემი მეზობელი ბატონი ბესარიონი ოჯახითურთ სხვაგან საცხოვრებლად გადავიდა. ერთხელ დავინახე, როცა ჩვენი კორპუსის გამაგრება დაიწყეს, მოვიდა თავის ავლა დიდებას, რომელიც სარდაფში ეგულებოდა, ხელი დაავლო და წაიღო. ქიმიის მასწავლებელთან მივდიოდი როცა შემხვდა, ერთმანეთი მსუბუქად მოვიკითხეთ და ჩვენ-ჩვენი გზა განვაგრძეთ. თვალნათლივ მახსოვს ამ უკეთილშობილესი ადამიანის დამსახურება, მსოფლიოს, სამშობლოს, კონკრეტულად კი ჩვენი კორპუსის განვითარებასა და წინსვლაში.
აღწერილობითი ნაწილი:
სანამ უშუალოდ ბატონ ბესარიონს გაიცნობდეთ, მცირედი რამ წარსულზე. მახსენდება ის ლამაზი დღეები, როცა მოცლილ მე და ჩემს მეგობრებს თვალი სულ რაიმის გაკეთებისა და შენებისკენ გვეჭირა. ერთ-ერთი ჩვენი მიღწევა ხიდან დაშვებული თოკი იყო, რომლის ერთი ბოლო მარადმწვანის საშუალო სიმაღლეზე მყარად მდგარ ტოტს, ხოლო მეორე პირველი სართულის დაცარიელებული მეზობლის კარებს მივაბით. დროდადრო ეს უკანასკნელი ბინა ხეხილის ბაღითურთ დიდი ბედნიერებას გრძნობდა, როცა მის უსიცოცხლო სიცარიელეში ფრთხილი ბავშვების გარდა პატრონიც შეაბიჯებდა. მაგრამ ყოველთვის როდი ჰქონდა ამის შესაძლებლობა, მიუხედავად იმისა რომ მისი გულის გამხარებელი პირდაპირ მდგარ მოხრილ კორპუსში ცხოვრობდა. რაც შეგვეხება ჩვენ, ბედნიერი და გამოფხიზლებული ბინის კარებს როგორღა მივამაგრებდით თოკს?! ამ საქმეს ერთ-ერთი ჩვენგანი აგვარებდა. ის თოკის ბოლოს და ჩამოვარდნილ „კამიკაძეს“ ერთად იჭერდა. ამ საოცარი მოწყობილობით დიდი თუ პატარა, ნაცნობი თუ უცნობი გამვლელი ხალისობდა. იმედი მაშინ გადაგვეწურა, როცა ჩვენი ჭარბწონიანი სკოლელი დაეშვა ხიდან, მაგრამ რაც უნდა გასაოცარი იყოს “ატრაქციონმა” გამოცდა ჩააბარა. დაამტკიცა, რომ ასე მარტივად არ გაწყდებოდა და ყველასთვის უსაფრთხო იყო. სამწუხაროდ ჩვენი გასართობის ბოლო ყველას ახსოვს. მასზე მეზობელად მცხოვრები პატარა გუგა ჩამოეკიდა და გაწყვიტა. არავინ ელოდა ამგვარ დასასრულს. “მრავალჭარბწონიანნახულმა” მსუბუქთან წააგო...
შემდეგ იყო სკამები ეზოში... ჩვენი კორპუსი ოთხსართულიანი იყო. სამი სადარბაზო ჰქონდა. წინ მდგარი გაცვეთილი ავტოსადგომები მას თითქოს ორ ნაწილად ჰყოფდნენ: პირველ და მეორე სადარბაზოს ერთად, ხოლო მესამეს ცალკე. პრივილიგირებულ სახლის ნაწილს წინ მაგიდა და სკამები ჰქონდათ, სადაც ძირითდად მოხუცები სხდებოდნენ, მაგრამ ახალგაზრდები მაინც ახერხებდნენ იქ რიგიანად მოლხენას, ღრიანცელსა და ბანქოს თამაშსაც კი. ალბათ იცოდნენ როდის იყო დაკავებული ძველი თაობა ტელევიზორის ყურებით. ჩვენ კი, მესამე სადარბაზოს მცხოვრებლებს, აუცილებლად გვესაჭიროებოდა პატარა კუთხე ეზოში. მე და ჩემმა მეგობარმა საბამ გადავწყვიტეთ სკამები ძველი ფიცრებისგან გაგვეკეთებინა და კედლის მორჩენილი საღებავით შეგველამაზებინა. ყველაფერი გამოგვივიდა. სიმარტივის გამო უხერხული ადგილი კი შევარჩიეთ, ჭიანჭველების ბუდესთან ახლოს. ფიცარი ხესა და სტადიონის გალავანს შორის ხიდად იყო გადებული. სწორედ აგებულების ასეთმა სიმარტივემ განაპირობა ის რომ, იმ ალაგს გაბატონებული მწერები უგულებელვყავით. შემდეგ იყო სიმრავლე, ჟრიამული, ყოველგვარი სიკეთე და ერთობა ეზოს ბავშვებისა. ერთ დღესაც ჩვენი ნამოღვაწარი გაქრა. გაქრა უკვალოდ, არავინ იცოდა მისი ასავალ-დასავალი. ზოგი მეზობელი კორპუსის მცხოვრებლებს აბრალებდა, სხვანი კი ჩემთვის სრულიად უცნობებს ადებდნენ ხელს, იმ იმედით რომ თავიანთ ჯავრს ამოიყრიდნენ „გაბრაზებული მედურგლის“ მუშტით, მაგრამ არაფერი გამოუვიდათ. გავიდა დრო და და ყველაფერს მივხვდი... ის დღე განსაკუთრებული იყო სტუმრად ბიძა და ბიცოლა გვწვეოდა. უღიმღამო სახლი ხალისით ავსებულიყო. შემდეგ იყო საშინელი ხმაური შენებისა - ფანჯრიდან გადავიხედე და ბატონი ბესარიონი დავინახე უროთი ხელში, სასტიკად უსწორდებოდა ყოფილი სკამების ალაგს. არვიცი ჩვენი ნამოღვაწარი მან წაიღო თუ სხვამ, დაწვა თუ თავისი ეზო დაამშვენა. ამას უკვე აზრი არ ჰქონდა. ერთ დღეში იქ ბაბილონი აიგო. წითელი კედლებითა და ნაცრისფერი სახურავით, რომელიც მეორე დღეს ავტომობილის მიღებისთვის ემზადებოდა.
შუალედური მსჯელობა:
მახსოვს ჩემი მშობლების გაბრაზებული გადაძახილები იმ ბავშვების მიმართ, რომლებიც ჩვენს განზე მდგარ ავტომობილს ქვებს უშენდნენ, ხან კი მასზე ადიოდნენ და ამით ისედაც დეფორმირებულს, უფრო ცუდ მდგომარეობაში აგდებდნენ. ერთ ცხელ დღეს, როცა ოთახის მძიმე ჰაერს ფანჯრიდან გახედვით დავაღწიე თავი, უცნაური ხმა შემომესმა. ვიღაცამ ჩვენს ჟანგიან გოლიათს დიდი ქვა ესროლა და ამ უკანასკნელმაც საშინელი, დამაყრუებული ხმა გამოსცა. მაშინვე სტადიონზე მოთამაშე ბავშვებს გავხედე. ისინი გაკვირვებულები გაჰყურებდნენ ვიღაცას ან რაღაცას. არ გამჭირვებია ბატონი ბესარიონის დანახვა, იდგა ქვით ხელში და მომღიმარი სახით გაჰყურებდა მოთამაშეებს. მან ვერ შემამჩნია და გათამამებულმა ისევ ისროლა ნაცრისფრი ნატეხი, შემდეგ ბავშვებისკენ გაიხედა და უყვირა - “ქვებს ნუ ისვრით მამამძაღლებო!” ბურთით მოთამაშეთა მსგავსად გავოცდი. ალბათ არაერთხელ მსმენია მეზობლისგან ასეთი გაბრაზებული ხმა ცელქი ახალგაზრდების მიმართ და იმედი მომცემია კეთილი ადამიანის არსებობისა ჩემს გარშემო... ოთახში დავბრუნდი და ისევ ჩავები ჩვეულ ფერხულში.
დასკვნა:
გავიდა დრო და გავერანდა მთელი ეზო. სასაცილოა, რომ ავლადიდებასთან ერთად ბესარიონმა ავტოსადგომიც თან წაიღო... თუმცა დატოვა საძირკველი და ბოძები გამზადებული სხვა ბესარიონისთვის, სხვა წითელი ბაბილონისთვის, რომელიც ისევ დაიკავებს ადგილს გადატვირთულ ეზოში, სადაც აღარც ბესარიონია და არც მისი ნასროლი ქვა.

because of you
when feel defeat  
i now bleed black ink

your name is
forbidden in
my mouth
or in my heart
because when
i think about
you;

i'll cry a little more,
hurt a little stronger
love a little softer
because you no longer
make me feel sober

i'm drunk on the
memory of you

She said "I'm falling in love."

I said "I'm falling apart."

so you're an e-girl
havin fun online girl
patreon subscribe girl
premium snapchat girl
I'm that white knight
asking you for nudes type
saying I'll treat you right
crying about Chad type
I'm the niiiiiice guy

We chased a feeling
not a reality

We both wanted someone
So desperately
that we found each other

Even though no part of
us
worked

Our pieces didn’t fit together
so we pressed and jammed them
until they were stuck
and stayed that way
Until
we broke

-red flags

gently
so gently
you pulled the
threads loose,
set me free

but the relief lasted
barely a moment -
you tied me to
you, chained me,
and even after
you decided
you didn't want me
anymore

you left me
with the shackles
and the bruises
and the empty bed
and the sheets
that still smell
like you.

I only have 5 minutes
To spare this poetry
Here it goes:

5.
I do not wish to be seen
Said the old man in me
So leave me alone
Cause I don't want to be

4.
For I've been running away
This is what I hate
And I envy everyone else
Who are not in the same fate.

3.
What have I become?
Where will I go?
The questions are left unanswered
And I've searched high and low.

2.
To be strong once more
In my world full of doubt
To be strong while I lose
In my latest bout.

1.
I wish I had more time
Just like before
I only have 5 minutes
And I wish I had more.

The angels' harps play a sacred tune,
while planets dance around the moon;
In subtle strains our spirits rise,
and leave us grateful and starry-eyed.

Recalling life as it once seemed,
this vision floated inside a dream;
In many days of endless chants,
the angels' harps cause us to dance.

When voices touch each other's hearts,
there's always a sign creating sparks;
And with that strong secure emotion,
then lives connect with pure devotion.

No longer chilled in fears of life,
all folks fly far away from strife;
The added wealth of kinship stands,
as children sing while holding hands.

They said,
"The most beautiful art is
looking into someone's eyes
when they talk about the
things they love."
And I said,
"Or looking at someone you love.
Or maybe, just maybe,
by looking at the mirror
is the most beautiful art
anyone should appreciate."

I went to the love of my life's wedding today

I listened to her say the words that i would never be able to say,
he was the object of the love that i craved.
she looked at him with the same affectionate eyes that i gazed,
he was the one hearing: "for the rest of my days".


i went to the love of my life's wedding today

keep your eyes closed love.

           e     t      
       m           i
    o                 m
s                        e  
                            s     all you have to
                                                                ­
                                                                ­ l                  is to what the sound
                                                           ­      i            n
                                                  ­                s           e
                                                               ­          t

                                                              ­                               v
                                                               ­                         a        e
                             ­                                          of the  w               s
                                                               ­                                       
                         ­                                                                 ­            tells  you
                                                                ­                                        to do.