dok   nas   ispod   kao   bez   samo   god   prometej   raa   klizi   ivota   poput   svemir   sve   stremljenja   razlivam   tvoju   negdje   nazad   jednom   dan   jedan   bura   svom   pred   mene   vrh   neki   nije   briga   ali   gura   ljubim   will   universe   people   remain   mad   kisses   lomim   eter   tekim   slogovima   briui   suze   nikad   isplakane   rubom   tvog   bljetavog   korzeta   gnjev   iznova   trnovita   rua   pepela   trgam   podsuknje   podstavljene   laimaskupljane   stoljeima   grizem   grudi   oajom   beskunikaedan   strasti   spram   koji   neumutno   mimoilazi   zvijezda   repatica   prolee   osvrtanja   udaram   tvoja   stegna   ratnog   bubnjara   zagriza   jako   milosti   moje   rame   krvnik   poveza   sjekutiima   prekida   tanku   liniju   koja   spaja   dva   oprena   svijetaja   svijetlost   tama   cio   sama   ioni   dobivaju   mogue   predznake   povrini   tvoje   skliske   koe   skuplja   sva   energija   prvobitnogtrenje   prozvodi   silu   jau   bezvrijednih   rijeiuzaludnih   mislinepotrebnih   nutruinu   pastorale   duginim   bojama   praiskononskoj   iskri   kozmosa   ludi   sjaj   kutu   oka   bljedi   padam   niiceekajui   topli   cijelov   iznad   luka   mojih   obrva   otapaju   polovi   gore   ume   igraju   djeca   lovice   potresi   gube   tvojih   stopala   odlazi   svoj   mrak   gavran   kljuca   vrhu   vjealaja   tonem   sanprizivajui   feniksa   trava   narasla   milimetarmore   mirie   proliveni   merlot   znojnoj   ruci   drim   tvoj   poderani   grudnjak   zurei   pravilne   redove   spiralne   ipke   nestajem   jasa   prvim   zrakama   odnosi   sunce   mjesec   gubi   postajui   neeljenim   svjedokom   sam   donosim   vatru   postelju   okrijepu   nadu   moda   nee   umrijeti   izgubiti   labirintu   naih   udova   maleni   san   untitled   hladnoa   opija   niz   kimu   lagano   solarnog   pleksusa   vrti   spiralu   vremena   prvih   udara   nesmiljenom   bijesu   isti   prljave   ulice   prljavije   nosi   sobom   toplom   kaputu   ipak   zbija   vunene   kapice   vire   crveni   obraii   leden   nosia   etnju   pomislim   pripija   vjetar   moe   nita   veliki   bor   obalu   ponosno   odupire   buri   savija   lomi   opet   uspravlja   epuri   olujom   mirisnih   iglica   naslanjamo   golo   deblo   nosa   grlim   obraze   rukama   grijem   promrzle   usne   krvi   upijam   bistrinu   najiem   najnesputanijem   obliku   ruke   majice   hladne   tople   istovremeno   zatvaram   val   ljut   primjeujemo   baca   hrid   razbija   nju   kapljice   noene   vjetrom   padaju   mala   sleena   koplja   uspavani   milijun   godina   tom   trenu   zdrueni   igri   vjetra   mora   opijeni   mirisom   joda   borovine   ukopani   vrsto   crvenu   zemlju   traimo   ostavi   miru   barem   taj   tren   stvaramo   peti   element