ang pangalan niya ay jesus.
oo, ang pangalan mismo ng kaibigan ko ay jesus.
seryoso ako.

si jesus
ay siyang dalaga,
morena, kulot ang buhok.
ang lalim ng mga dimples at
may mga pisngi na kay sarap kurotin.

parang musika ang himig ng kanyang tawa
at hindi kumpleto ang kanyang mga bati
kung walang kasamang yakap na kay higpit.
hindi ko gets kung bakit
hindi siya kumakain ng tinapay ng walang asukal.
at nakakatawa lang kung paano
lagi siyang may baon na sachet ng bear brand
na pinapapak niya kapag siya ay naiinip.

si jesus
ay isang iskolar,
magna *** laude standing,
bise presidente ng kanilang organisasyon.
balak mag law school pero may tumanggap na
nakumpanya sa kanya sa bgc.
meron din siyang mayamang boyfriend na
hinhatid siya pauwi sa taytay, rizal gabi-gabi.

huwebes ng nakaraang linggo,
bandang alas dyis:
si jesus
ay natagpuan sa labas ng kanilang bahay
walang malay
nakahandusay sa kalye.
sinugod sa ospital para kalagayan ay masuri.
ano kaya ang nangyari kay kawawang jesus?
heat stroke, stress, fatigue, high blood, food poisoning?
kulang lang ba sa tulog o pagkain?
walang natagpuang hindi pangkaraniwan kay jesus.
normal lang daw ang kanyang kalagayan
maliban lang sa paghinga niya na
tila humihikbi pero walang luha.
ilang oras din ang nagdaan bago si jesus
ay tuluyang nagising.
ang sabi ng doktor tungkol sa kanya:
depresyon, malubhang pagkalungkot
ang tunay at nag-iisang sanhi.

dahil kay jesus,
napagtanto ko na
hindi porket nakangiti,
masaya.
hindi porket bakas ang ligaya sa kanyang labi,
wala nang lungkot at lumbay na namamayani sa kanyang mga mata.
hindi porket ang lakas humalakhak kapag nandyan ka,
hindi na siya humihikbi, humahagulgol kapag wala siyang kasama.
hindi porket parang musika ang kanyang tawa,
hindi na siya umiiiyak nang umiiyak nang paulit-ulit-ulit na parang sirang plaka.
kasi
hindi porket masigla,
hindi na napapagod.
hindi porket matapang at palaban,
hindi na nasasaktan.
hindi porket laging nagbibigay, nag-aalay,
wala nang mga sariling pangangailangan.
hindi porket matalino,
ay may alam.

dahil kay Jesus,
ako'y namulat
na ang dami palang mga walang hiyang tao sa paligid ko
na nagsusuot ng mga maskarang pantago
sa kanilang mga kahinaan, takot, at sakit.
sa kabila pala ng kanilang mga yaman, tagumpay, talino, at
kung ano-ano pa mang sukatan ng galing
kung saan kinukumpara natin ng ating sarili
may isa palang
nabubulok, naagnas
na kaluluwa.

dahil kay jesus,
ako'y nalulungkot.
mata ko ay naluluha,
puso ko ay kumikirot
na may mga tao palang katulad niyang
naglalakbay nang di alam kung saan pupunta.
nangangarap na huwag na lang magising sa umaga.
nakuntento na lang sa wala.

dahil kay jesus,
ako'y naiilang
na ang nagaganap sa aking harapan
sa loob ng paaralan, bahay, o opisina
ay hindi tama.
maling-mali na
ang mga tao sa aking paligid ay nakakulong
sa selda ng anino at lamig.
hindi ito ang kanilang nararapat na tadhana.
hindi ka ba naiinis?

dahil kay jesus,
may apoy na nagpapaalab sa aking galit
nagtutulak sa akin na tumakbo
hangga't hindi natatama ang mali.

at lahat 'yan ay
sapagkat alam ko sa aking isip at puso na
dahil kay Hesus
lahat ng kahinaan at takot ay hindi na kailangan ikubli.
ilalapag na lang sa harap Niya
ang anumang alinlangan o mabigat na karamdaman.
wala nang pagpapanggap.
buong tapang na ipagmamalaki na
ito ay ako.
kasi ano man ang mangyari at kung sino man ako maging
ang tunay na dilag, dangal, at tagumpay
ay tanging
sa Kanya nakasalalay.

dahil kay Hesus
may ligaya at kapayapaan na hindi kaya matalos ng isip.
banayad ang layag
anumang dumaan na bagyo.
matatag nakakatindig
kahit yumanig pa ang lupa at magunaw man ang buong mundo.
dito sa dagat na kay lawak at lalim
hindi lalangoy,
kundi maglalakad, tatakbo,
lilipad pa nga sa ibabaw ng mga alon.

kay Hesus
may liwanag na pinapanatiling dilat
ang aking mga mata.
ano mang karumaldumal na karahasan ang masilayan,
hindi ako napapagod o nawawalan ng pag-asa.
hindi makukuntento at matatahimik.
hindi tatablan ng antok.
araw-gabi,
ako ay gising.

dalangin ko na sana puso mo rin ay hindi magmamanhid
na kailanman hindi mo masisikmura at matatanggap
ang kanilang sakit.
tulad ng dalagang si jesus
gusto nila ng pampahid para maibsan ang hapdi.
pero ang mayroon tayo
ay ang lunas, ang gamot,
ang sagot mismo.
tagos sa balat, sa puso diretso.
ang gamot ay ang dugo
na dumaloy sa mga palad Niya.
ang pangalan Niya ay Hesus.
*Hesu Kristo.

naririnig mo ba?
ang bell ni manong na nagtitinda ng ice cream.
ang mga huni ng iba't ibang klase ng ibon.
ang mga harurot ng mga ikot jeep.
naririnig mo ba?
ang mga tawanan ng mga magkakaibigan
mga kuwentuhan, mga tanong at makabuluhang talakayan.
naririnig mo ba?
ang mga lapis at bolpen ng mga estudyante
na kumakayod sa mga papel:
husay
sa bawat ukit.
naririnig mo ba?
ang mga yapak ng mga iba't ibang klase ng Pilipino at talino
sa kalyeng binudburan ng mga dahong acacia
dangal
sa bawat apak at kumpas ng kamay,
sa bawat hinga.

naririnig mo ba?
ang mga salitang mapanlinlang, mapang-alipusta
ang mga sigaw sa sakit,
hiyaw sa hapdi, dahil sa
mga hampas at palo
ang mga tama ng mga kamao
naririnig mo ba?
ang mga iyak
ang mga hikbi ng mga kaibigan
para sa mga kapatid nilang nasaktan.
ang mga hagulgol ng mga magulang
na nawalan ng anak:
mga puso, mga pamilyang
hindi na buo.
wasak,
nasira na.

naririnig mo ba?
ang mga boses na nananawagan na
"tama na"
"utang na loob, itigil niyo na"
kasi
hanggang kailan pa
tutugtog ang ng paulit-ulit-ulit
ang sirang plaka ng karahasan
na patuloy na naririnig sa panahong ito
mula pa sa mga nagdaang dekada?

nakakalungkot, hindi, nakakasuklam
ang mga mapaminsalang kaganapan na nangyayari
sa ating mahal na pamantasan.
ang tawag sa atin ay mga
iskolar ng bayan,
para sa
bayan
pero paano tayo mabubuhay nang para sa iba
kung paminsan hindi nga makita ang
pagmamahal at respeto sa atin mismo,
mga kapwang magkaeskwela.

hahayaan na lang ba natin ang ating mga sarili
na magpadala sa indak ng
karumaldumal na kanta ng kalupitan?
hahayaan na lang ba ang mga isipan na matulog.
hahayaan na lang ba ang mga puso na magmanhid.
kailan pa?
tama na!
nabibingi na ang ating mga tenga.
nandiri. nagsasawa.
oras na para itigil ang pagtugtog ng mga nota.
oras na para tapusin ang karahasan.
oras na para talunin ang apatya at walang pagkabahala.
oras na para sa hustisya.
oras na para sa ating lahat,
estudyante man o hindi, may organisasyon man o wala
na tumayo, makilahok at umaksyon
para pahilumin ang sakit,
para itama ang mali.
oras na para sindihan ang liwanag dito sa diliman.
oras na para mabuhay ang pag-asa ng bayan.

Lilingon-lingon upang makakuha
Ng isang sulyap, isang silip
Hanggang sa tinalikuran mo na ng
Tuluyan
Ang kalayaan
At hinayaan mo ang sarili mo
Na bumalik
Sa selda na iyong pinanggalingan, nakasanayan

Pero hintay, hinto!
Hindi kita papayagan na magkaganito
Hayaan mo na yakapin kita ng mahigpit
At pawiin ang mga luha sa iyong pisngi
Wala akong mga karanasan at payo na pwedeng ibahagi
Pero susubukan ko na
Baliktarin ang iyong simangot sa isang ngiti
Makatulungan sana nang kahit kaunti
Sa mga sugat mo na humahapdi

Ilagay mo ang iyong mga kamay
Sa akin
Ikaw ay aking hahawakan,
Hinding-hindi ka bibitawan
Ikaw ay sasamahan lakarin
Ang nakatakdang landas
Na kailangan **** tahakin
Sa dami ng mga lubak at lindol
Siguradong tayo'y madadapa rin
Pero huwag mo na 'yun isipin
Kasi anumang mangyari
Kahit kailan, kahit saan
**Ikaw ay aking iibigin

ilang oras,
ilang araw, linggo, buwan,
ilang taon
na akong naglalakbay.
nakita't nadaanan ko na lahat.
dito sa masalimuot na lansangan
memoryado ko na ang mga
pasikot-sikot sa mga eskinita,
bawat lubak at hukay sa kalye,
ang mga graffiti at nangangalawang na karatula.

pero kahit kay tagal na ng lumipas na panahon
hanggang ngayon,
di ko pa rin masikmura
ang mga nakakabinging busina at humaharurot na makina
ang nakakasulasok na baho ng usok at nagkalat na basura.

sa una ako'y nangangawit
pero ngayon nangmanhid
na ang mga kamay ko
sa higpit ng kapit sa manibela na
walang sinuman ang makakaangkin dahil
ito ay s'akin lamang,
akin.

puso ko ang mapa:
lukot at punit-punit.
dito ako sunudsunuran at alipin.
kahit alam kong mali,
di ako kikibo, ako'y tahimik.
naghahanap, pero siya rin mismo nawawala.
tahanan lang naman daw ang gusto niya
kung saan lulunasan ng yakap
ang pagod at pait,
kung saan ang mga simangot
ay masusuklian ng ngiti.
pero saan?
saan kaya?

ako ang hari ng daan.
walang kinikilala na batas.
nakikipagkarera sa hangin
sige-sige sa pag-arangkada.
kung may masagasaan,
kahit siya ang duguan,
siya pa rin ang may kasalanan.

dahil paminsan
naiisip ko na baka
mas swerte pa siyang nakahandusay sa kalsada
kaysa sa akin na pagod,
naiinip, naiinis sa likod ng manibela.
malapit nang maubusan ng gasolina,
ang mga gulong ay pudpud na.
'di ko pa rin mahanap ang tahanan
kaya tumungo na lang kaya ako
sa kamatayan?

"para po"
ako'y napalingon.
oo nga pala, may pasahero ako.
inaangkas lang Kita
paminsan umuupo likod
madalas nakasabit sa may salamin
o nakalapag sa harap
kasama ng mga abubot at basura.

"ate, para po"
hindi.
inapakan ko pa ang gasolina.
nagbibingibingihan sa mga bulong Mo.
oo,
alam kong pagod na ako
pero kaya ko 'to,
hindi ko kailangan ng tulong.

"para, diyan lang sa may tabi"
hindi.
hinigpitan ko pa ang hawak sa manibela.
gusto ko lang naman makauwi.
oo,
alam kong nawawala na ako
pero sigurado ako ang ginagawa ko
siguro, sigurado
siguro.

"para"
ngayon
napagtanto ko na
ako'y sawi, ako'y mali.
papakawalan na ang pagkapit sa patalim,
ang pagtiwala sa sarili.
sa wakas
ako ay

bibitaw.

sa Iyo na ang manibela, pati na rin
itong upuan na 'to, and trono.
Ikaw na,
ang gasolina at gulong na nagpapatakbo
ang mapang nagtuturo
mula ngayon hanggang magpakailanman.
Ikaw na
ang Kapitan
ang tagapagmaneho ng buhay na 'to.
wala nang pagkuha, pagdukot, pag-angkin.
mula ngayon,
iaalay ko na ang lahat.
ako ay Iyo.

ilang oras,
ilang araw, linggo, buwan,
ilang taon
na akong naglalakbay
at tuloy pa rin ang biyahe.
ganun pa rin ang kalagayan ng kalye:
malubak, maingay, madumi.
pero kapag Ikaw ang nandyan sa upuan,
para tayong lumilipad.
anumang madaanan
biyahe ay napakabanayad.

puso ko'y nananabik.
saan Mo ako sunod dadalhin?
saan kaya makakarating?

kahit saan man mapadpad,
kahit gaano man kalayo,
'di na ako mawawala.
ako ay nakarating na.
o tahanang tinatamasa,
nahanap na rin Kita.
basta't kasama Ka,
Hesus
*ako'y nakauwi na.

All I want is to steal
    2. The car and drive away and
        3. To have you
            4. There seating at the passenger seat
                 5. So that I may escape
                     6. From the poison that is
                          7. *Myself

Tayo na lagi na lang
Napag-iiwanan,
Nasa hulihan
Sa karahasan, katamaran
Nasa'n ang katapusan

Natutulog?
Hindi
Tayo ay gising na gising
Mulat ang mga mata sa katotohanan
Pero
Hanggang sa kasalukuyan
Nakahiga
Nakabaluktot
Nakahandusay
Sa kamang minantsahan
Ng mga patak ng dugo at luha at
Dinungisan
Ng mga apak ng mga dayuhan
Pati na rin ng mga tao sa sarili nating bayan

Kasi naman
Sino bang makakatulog dito
Sa lakas ng sigaw
Para sa tulong at hustisiya
Sa ingay ng iyak ni bunso
Para sa tatay na nawalay
Sa lagkit ng dumi
Na bumabalot sa pulitika
Sa baho ng amoy
Ng nabubulok na sistema

Ilang daang taon, nakahiga pa rin
Namanhid na ba tayo sa tagal ng panahon?
Nabulag sa yaman?
Nalasing sa kapangyarihan?
Nahilo sa ikot ng mundo?
O nawalan ng pag-asa na lang ba tayo?

Gising pero hindi pa rin nakabangon
Sa bayang hindi naman mangmang,
Wala lamang pakialam

baka hindi niya na nakayanan
ang init at hirap ng araw-araw na buhay,
o baka nalason na siya sa usok
na binibuga ng mga mabahong mekanismo.
baka siya'y basta lang nalulumbay.
kung magdamag mo ba namang
panoorin ang mundo at ang mga tao
tiyak,
malulungkot ka rin.
'di kaya nasaktan siya kasi
hindi mo na raw siya pinapansin?
siya'y nagpaayos at nagpaganda;
nakapustura pa naman siya sa isang
kumikinang na bughaw na bistida
pero hindi pa rin iyon sapat
para mabihag ang iyong tingin,
kahit man lang isang silip.

umiyak si Langit maghapon
at 'di ko mapigilang itanong kung bakit.
sinamahan ko siya at
baka sakaling siya'y tumahan na.
hinandugan ko rin siya ng isang munting ngiti.
naisip ko lang na
baka makatulong iyon
sa pagbalik ng kanyang liwanag muli.
binulungan ko siya ng isang sikreto,
isang sigaw ng aking puso
"anuman ang iyong kulay
ang dilag mo ay kabighabighani
kaya lubos kitang minamahal,
aking panghabangbuhay na kaibigan,
Langit"

You are my
December because you seem to
     emanate a golden glow,
          quite like of parols swinging from tall streetlamps
December in how you
     brush through my hair like a cool, gentle breeze
          brought by the northeast wind of
               clear blue skies and fair weather.
December also in the way you
     wrap your arms around me
          tightly, it
               reminds me of my favorite warm, woolly sweater that
                    my dear grandma knitted for me.
        You are my
December in how you
     light up my eyes like
          the Christmas lights that twinkle on the Christmas tree
No, actually, more like the
     fireworks that set fire to
          the midnight sky on New Year's Eve
December because
     you are a great gift
          like the secret surprises tucked under the Christmas tree
     you are a sweet treat
          like a gingerbread coated with colorful sugar,
               freshly baked and toasty
     you refresh me
          like the much needed break that lasts for two weeks
    You are my
December because
     you leave me melting
          like the mini mallows sprinkled  
               on my hot choco steaming
     You are my
December because

  
I love December

isang musmos na lahi
isang munting nasyon
parang itinanim na buto
itinakdang
sumibol at lumago
sa paglaon ng panahon

nag-aabang, naghihintay
puno nang sabik
pero kay tagal dumating
tayo ay nainip
tadhana nating tagumpay
kailan kaya makakamit
kasi

apat na raang taon
hanggang ngayon
lulong pa rin sa putik
nangangapa, nadadapa sa dilim
mga butong nanginginig sa lamig

mga isla
pitong libong isang daan at pito
ito
ang ating lupang sinilagan,
tahanan ng ating lahi
pero nga bahay ba ito o burol?

mga pangarap na
masilayan ang mga sinag ng araw at
mahagkan ang malayang langit
mananatili lang bang panaginip dito
sa bayang natutulog
o kaya namang natutulog lang kunwari

tanggapin mo na lang na
humikbi, humagulgol,
ibuhos mo man ang iyong luha
walang darating
kumayod ka man at magdamag magsikap
diligan mo man ang lupa ng pawis
wala
pa ring mangyayari

kasi
dugo
dugo lamang na dumaloy
mula sa mga palad ni Hesukristo
kung ang Kanyang pag-ibig ay
babaha sa lupa
ng parang delubyo
ito ang nag-iisang paraan
ang nag-iisang sagot:

dugo
dugo lamang na ibinuhos
ang tanging
makakatubos
makakaahon
makakaligtas
sa atin

I pull open the door
And hunt for food in the dim orange light.
"There's nothing inside"
Well, actually,
There is something:
Months old cream cheeses precariously stacked atop each other,
Several mysterious bottles of brown sauces,
Dried out leafy vegetables,
But nothing
This lazy *** can eat without preparing.

I push close the door,
Leaving my stomach rumbling and empty,
But filling my mind with
Dreams

Three-fourths of the dull gray door is covered
With colorful ceramic magnets
From my dad’s corporate adventures
To Batangas, Bohol, Bacolod, Davao,
Hong Kong, Singapore, Malaysia, Macau,
Nepal, Vietnam, Sri Lanka, China,
Dubai, Pakistan, Saudi Arabia
Sudan, Egypt, Ethiopia,
Canada, Greece, and Australia.

I examine each magnet’s contour and shine,
Letting its foreign dust seep into my fingers.
I dream that soon
I will return all those dusts to their lands
And bring home more magnets of my own.

Into a place far away but too familiar,
I push open the rusty purple gates,
Inhale a lungful of the province air,
Kick away blue pebbles on the dusty ground,
And then
Mano my lolo, my tito
Beso my lola, my tita
And give my cousins a nudge on the arm,
A pinch on the cheeks.

I squeeze between four people
In a rickety wooden bench and
Pass around plate after heavy plate.
I fill my banana leaf
With spaghetti too soft too sweet,
Almost like pudding,
With crispy chicken dripping with oil.
I wash it off with a cool glass of gulaman,
Chewy beads and gems in sugary water.

Fathers talk about basketball, boxing, billiards;
Mothers browse through photo albums and magazines;
While we children argue about Superman or Batman.
Our laughter fills the humid air
And goes up, up, up to the ears of the neighbors.

In celebration of the time we have together
And a nice sunny day
We devour our meals
And go ahead and
Climb trees and
Get our faces sticky with sweet fruits,
Lick chocolate ice popsicles,
Chase each other in the weedy playground,
Bike around town,
Pick colorful flowers,
Wrestle with each other,
Play badminton on a windy day,
Scare around chickens and guinea pigs,
And play patintero under the dull orange street lamps.

We nervously creep inside the back door,
All sweaty, bearing bruises and scratches
But still with wide smiles on our faces.
All is futile though.
An angry grandmother awaits,
Scolding us for
Coming home past sunset.

More and more stars glitter the sky
As the night gets deeper and deeper.
The gentle evening breeze whistles a note
As it enters through the window.
The karaoke blasts grating voices
Interrupted by hearty laughter.
Playing cards and corn chips litter the table.
We children exchange jokes and ghost stories.

And then,
We bid our goodbyes,
Sharing hugs and kisses
Stained with discontent and sadness.
Our hearts about to burst
In excitement for the next
Reunion.

Squeeze your feet into synthetic fins.
See the world in big rubbery lenses.
Don’t forget the snorkel, of course! Bite tight.
Hobble to the shore,
Where the two worlds meet.

The sea splashes gently on the sand.
It hurls itself forward
And then recedes back.
Its motions are like gestures,
Telling you to draw close
And closer.
Its peaceful surface is an invitation itself,
Painted blue and glittered with sunshine.

Accept the invitation with gladness.
Don't be afraid!
Let the briny waters embrace you.
Let the cold tickle your skin.
Let the waves rock you back and forth.

You have entered a grand ballroom
Illuminated with a majestic chandelier of refracting sunlight.
The colorful corals with shapes of mounds, disks, and crowns,
Sway with the rhythm of the current.
The fishes dance around and about,
Each beaded with scales of various vibrant colors.

And then the reef ends.

The colors abruptly plunge into a black abyss.  
Look down and allow yourself to be
Filled with fear, terror,
Or maybe
Insatiable curiosity.
Now let that curiosity stir discontentment in you:
Discontentment with snorkeling.
Let it ignite a craving for
More thrill, more wonder.

It's time to go deep sea diving.

Viva Sto. Nino!
Come let us celebrate
The boy Jesus
Our King, our Savior!

Colorful banderitas drape
This town street.
Here comes the
Pagan parade
Going to the church,
Lead by gay majorettes
Flaunting their legs while
Blowing kisses to the priests.

There is a river
Of people each holding
A portrayal of the living God,
A glossy Sto. Nino statue
Dressed in peasant clothes,
A chef's uniform,
A crisp black suit,
A traditional Chinese costume,
And a striped swimwear even.

Some people are masked
As zombies and ghouls
Quite like Halloween in January.
Their face paints start to get
Smeared in their sweaty cheeks
In this scorching 2 pm sun.

At the middle of the parade comes
A pick-up decked with a stereo.
A portrait of lady in a bikini is
Taped on one of its speakers.
As the parade moves on
The kids moshed and fist pumped
To tribal rhythms and hiphop hits
With cuss words in every beat.

The sun is setting and
The celebration finally arrives
At the crowded church plaza.
People make their way,
Inching slowly to the grand church door.
The great parade ends in a bang, well
A slap rather.
A ***** boy hits
A lady's behind
In yellow micro shorts.

A brawl erupts
In the midst of the crowd,
In front of the saints
Petrified in the stained glass windows.
The mass starts soon after
As if nothing happened.

*Viva Sto. Nino!
Come let us celebrate
The boy Jesus
Our King, our Savior!

the grating voices of neighbors unsuccessfully singing Celine Dion ballads
the monotonous mechanical humming of the metal factory
the squealing of housewives watching an afternoon soap opera
the blaring siren of a firetruck racing with tragedy
the clunks and clangs of a nearby construction site
the roaring of the engine of an overloaded jeepney
the chiming of laughter from kids playing in the streets
the calls of the street vendor peddling sugary cotton candy
the whining of the dog begging to run around outside
*this is the music of life in the outskirts of the city

I.
with my hand clutching my heart,
i anxiously swept my feet across
the hallway lined with a hundred artworks,
only to discover at the very end
that mine was just
one place short of an award.

i run all the way back the long hallway
to hide teardrops in a dark lonely corner
until my father
came and gave me
a comforting embrace.
his strong hands patted me on the back,
my tears stained his crisp polo as
i buried my face in his chubby belly.
he told me
that i'm the greatest artist
and that no matter what
he loves me.

II.
seeds planted in me bloomed
into realizations
and those realizations bred feelings
and like a tidal wave
the sea of emotions
surged over me
and overflowed to my eyes
chest felt heavy and
my head felt light.

i made my way through the dark and crowded room
to my brother
and in front of all his friends
tackled him in a hug.
he scuffled my hair and locked me in his arms,
and i couldn't believe he hugged me back
instead of pushing me away.
he told me
that he was stupid
and that he was sorry.

III.
he held me back as everyone else went down
the winding staircase.
i knew too well that this day would come
but i injected myself with lies
that February can feel like forever.
but the truth prevailed
and the truth hurts.

our cheeks brush and blush.
he got me on the tips of my toes
and his thick sweater caught my tears
as we wrap each other in a long embrace.
i let go of him and dropped my hands
because the moment felt too right but
he hugged me tighter
and he swayed me
gently
   back and forth...
       back and forth...
           back and forth...
contrary
to the wild beat of my heart.
he told me
his final goodbye
and that he will miss me.

The last time I saw you
We were trying to blend orange into green
In a huge painting for a fund raising auction.
Surprisingly, I see you again in yet another colorful adventure,
In a dark room with bright blinking lights where
We gave 80's dance moves to pop rock songs.

Then we plunged into the night and let
Our laughter and high pitched voices pierce the chilly air.
We balanced our books as we hurriedly jaywalked
Through the 10 pm traffic jam.

Though the ads in the mall were right at our faces,
You pulled me to a big blue aquarium
To marvel at the goldfish and guppies
Staring at our shiny eyes the same way.
We tried to understand the math
On how our corals cost 3 times more than the States
Even if we have 20 times more species than them.
We couldn't, but we swore to each other we'd stop it.

And as we shared a glass
Of too much ice and no more tea
We fought back passion filled tears
When we told each other story after story
Of our government's inadequacies.
We argued, but finally agreed that
It's not over population, it's urban planning;
It's not poverty, it's inequality;
They're not imbeciles, just ignorant;
And our nation maybe unfortunate,
But our trust is not in fortune, but in grace.

Then as we bid each other goodbye,
Unsure of when will we even meet again,
I prayed to God that
If our school chaplain becomes the president
I'd like him to appoint you and me as the
environment and finance secretaries.
I thanked Him too because
Now for the first time in my life,
I'm not ashamed, I'm not embarrassed but
I'm happy
To be a geek
Because you are with me.

Take me back to the days
When we were artists
With the clouds as the paint,
With the sky as the canvas;
Who sang their hearts out
In front of the electric fan
Which became the microphone and auto-tuner.
Take me back to the days
When we were adventurers
Who ran outside after morning showers to
Find the end of the rainbow
Hoping to meet a fellow
Who can grant our greatest wish
That tomorrow would be sunnier than today;
Who balanced between life and death
Every grocery shopping with our mothers
As we carefully tried to avoid the lines of the tiles which
We believed was made up of deadly red lasers.
Take me back to the days
When we were heroes:
Scientists who calculated the intensity of the rain
In the race of raindrops that
Roll down the car window
In the pouring traffic jam.
Ninjas who would wake up early to
Catch the floating dusts that swim in the sun's rays
When you open the curtains of the wide window.
Generals of an army who built
Mighty forts of cotton and feathers and
Found safety beneath warm pillows and sheets
On dark and windy nights.
Take me back to the days
When we were
Engineers,
Doctors,
Politicians,
Pilots,
Astronauts, and
Teachers
Take me back to the days
When we were
*Who we wanted to be.

take me in and
   i'll take you out,
   i'll take you away
to a far, forgotten fantasy
   away from urban complexity, insanity.
we could
dive the depths.
climb the heights.
whisper our wishes
   to the evening breeze.
sing to the beat
   of bubbling brooks.
dance to the rhythm
   of rustling leaves.
ride the road
   of the winding river.
sail forth
   into the vast velvet ocean.
drink the moon glow
   that drips thick like milk.
swallow in
   the air's forgotten freedom.
with one hand
   reach for the stars
   that shine almost as bright as you.
with the other
   hold mine.

erase and escape.
rewrite reality.
lift up that heavy heart.
fall back in love with me.

I don't get why your ****** eyes can't see
I don't get why your short frame can't grasp
I don't get why your semi-average mind can't understand
I don't get why it can't seep in your dark skin and chubby belly that

I  l o v e  y o u

because you care for your friends with utmost loyalty, sincerity
because your eyes shine with fire for the things and the ones you love
because you never run out of wild stories and theories
because your laugh is more than enough to make me laugh along
because your crazy ways take me in an adventure, not chaos definitely
because you would rather be odd in this apathetic world for the sake of chivalry
because you give me more innumerable insane reasons
but actually, simply
because you

You may see yourself as someone unlovable, detestable
but please get rid of that nonsense
because I am here
and very soon,
distance and time would get in the way but
I will always be here and

**I  l o v e  y o u