Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Irah Joyce Dec 2015
Isa
Isang taong nasasaktan
Isang taong umaasa
Isang taong nagbigay tiwala
Sa isang taong kanyang pinaka mamahal
Isang pagiibigan na nabuo sa loob ng isang taon
Isang magandang relasyon
Nasira ng isang sigalot
Isang pangakong bibitiwan
Ng isang pusong umaasa

Dalawa
Dalawang taong pinagtagpo
Dalawang taong nag-ibigan
Dalawang taong nagbigay kulay
Sa buhay ng isa't isa
Dalawang pusong pinag-isa
Dalawang labing nakangiti sa tuwina
Dalawang matang lumuluha
Dahil ang dalawa'y hindi na isa


Tatlo
Tatlong laruan na nagbuo ng pamilya
Tatlong laruang ginawang anak ng dalawa
Tatlong salita na nagbigay ligaya
Sa pusong tatlong taon ng umaasa
Kung may magmamahal pa ba?
Tatlong minuto kapiling ka ay sapat na
Upang mapawi ang lungkot
at mapalitan ng ligaya
Tatlong masasakit na kataga
Ang naghiwalay ng landas ng dalawa


Apat
Apat na buwan ang hinintay
Bago makamtan ang matamis kong 'OO'
Apat, ang bilang ng letra
sa isang salitang tawag mo sa akin
Noong ika-apat na beses na tayo'y nagkasama doon ka nagtapat sa'kin


Lima
Limang buwan tayong isa
Lima, ang sukat ng aking paa
Na lagi **** pinagtatawanan
Lima, ang bilang ng mga daliri ko
Na lagi **** hawak-hawak
Limang minutong yakap
madalas **** ibinibigay


Anim
Anim ang bilang ng letra
ng iyong pangalan
Anim ang dami ng nais **** alagang hayop
Anim ang bilang ng pagpunta ko sa inyo
Higit pa sa anim na beses kong uulitin ito:
Mahal pa rin kita


Pito
Pitong kontenenteng nais nating lakbayin
Pitong araw sa isang linggo
Mga araw na pinasaya mo ako
Pitong bilyong tao sa mundo
Ikaw ang pinili ko


Walo
Walo, isang numerong mahalaga sa'tin
Walo, isang numerong ginagamit
sa tuwing naglalambingan
Walo kapag pinalitan ang huling letra ng 'a'
Wala, parang tanga


Siyam
Siyam ang araw ng kaarawan ko
Siyam ang numero sa likod ng tshirt mo
Siyam katunong ng pangalan
ng matalik kong kaibigan na nasaktan ko ng lubos
Siyam and dami ng taon na bibilangin
bago matupad ang pangarap nating dalawa


Sampu*
Sampung taon mula ngayon
Ipinangako mo sakin ang isang masayang buhay
Sampung taeon mula ngayon haharap tayong dalawa sa altar
Sampung taon, maghihintay ako
Yan ang pangako ko
w Oct 2016
16
Hindi ako magaling kumabisado
Inaamin ko, hindi ako magaling kumabisado
Higit sa lahat, ayokong pinipilit akong tandaan ang mga bagay na ayoko
Pero gusto kong makabisado ang tunog ng pagakyat mo sa hagdan
Gusto ko makabisado kung ilang kutsara ng asukal at takal ng gatas ang tinitimpla mo sa kape
Gusto ko makabisado kung anong paborito **** palaman sa tinapay at kung kailangan mo ba ng alalay
Gusto ko makabisado kung inuuna mo bang kainin ang balat ng manok o hinuhuli mo
Gusto ko makabisado kung anong timpla ang gusto **** sawsawan sa iyong ulam...matamis, mapait, maasim o maanghang.
Matamis, mapait, maasim o maanghang...

Gusto kong makabisado,
Gusto ko makibasado kung paano minumulat ang mata matapos magising sa mahabang panaginip
Gusto ko makabisado ang galaw ng iyong mga kamay sa kung paano mo inaayos ang iyong kurbata
Gusto ko makabisado kung paano mo tinatali ang sintas ng sapatos mo sayong mga paa
Hindi ako magaling kumabisado...
Inuulit ko, hindi ako magaling kumabisado
Pero gusto ko makibasado lahat ng tungkol sayo,
Sa maliit man o malaking detalye,
madami man o kaunti
Sa kung paano ka bumangon sa umaga at sa pagahon ng araw,
Lahat ng iyong ginagawa sa umpisa at ang iyong hiling kapag tapos na
Importante man o walang kahulugan,
mahalagang ito'y aking malaman.

Ang gusto ko lang makabisado
Makabisado
Makabisado
At sa huling beses, uulitin ko
Hindi ako magaling kumabisado
Pero kakabisaduhin ko ang hugis ng iyong mukha,
ang maiitim at mahahabang pilik mata,
ang ngiti sayong labi,
ang tunog ng hininga kapag ika'y katabi
Gusto ko lang makabisado
At kakabisaduhin ko
Kakabisaduhin ko kahit gaano katagal
Abutin man ng syam-syam,
buwan-buwan,
taon-taon,
Itaga mo man sa bato
Sumigaw ka man ng "darna"
Pero mahal, kakabisaduhin ko...

Kakabisaduhin ko,
Maubos man ang mga bituin na siyang nagbibigay direksyon sa kung saan patungo
Kakabisaduhin ko simula sa umpisa hanggang sa dulo
Simula sa unang letra ng pangalan mo, kasunod sa numero ng kaarawan mo hanggang sa hibla ng buhok mo
Panagako mahal, kakabisaduhin ko para sayo
Kakabisaduhin ko
At kakabisaduhin ko ang tibok ng puso mo,
Umaasang baka sakaling masabayan ko
jeranne Jan 2017
Isa, dalawa, tatlo
Ikaw parin ang laman ng puso ko
Apat, lima, anim
Sana ay ako parin

Pito, walo, siyam
Sana'y hindi pa ito ang huling paalam
At ang panghuli ay sampu
Na nagsabi sayo ng "I love you"

Umaasa ako na mapapansin mo din ako
At sa huli ay magiging tayo
Gamit ang mga numerong ito
Ay ang mga rason kung bakit kita inibig ng ganito

Lahat ng numero ay babanggitin
Hanggang sa ika'y mapasakin
At kailanman ay hindi magsasawa,
Magsasawang maghintay at sumaya
*** ang korni *** asdfghjkl
Angela Mercado Oct 2015
Bakit 'di pa tanungin
ang aking ngala't numero
at 'di lang ang petsa't
anong sinabi ng ****?

Bakit 'di pa alamin
ang pintig ng puso kong
inip na inip
nang maghintay sa iyo?

Bakit hanggang tingin?
Bakit hanggang ngiti?
Aking pag-ibig,
sinta, batid
mo na ba rin?

Bakit umiiwas;
bakit natatahimik -
bakit sa tuwina'y
lagi kang walang imik?

Para kay seatmate
na 'di ako pansin.
'Di mabatid,
'di mabalingan ng tingin.

'Di mo ba alam na sa bawat
wanfort na ihinihingi
*ay naitatangay nang utay-utay
ang aking puso't damdamin?
more over callherangela.tumblr.com
032116

Sumayad ang takong ng apat na kandidato
Hindi para mangalakal at maghain
ng kani-kaniyang plataporma.
Alay ang boses para sa nagkakalansingang masa,
Habang magbabanyera ng laway ng pananalita.
Tagisan, ika nga
Tahasang pagbubukambibig ng motibo sa bayang
May kinabukasan pa.

BINAYubay nga ba ang Pilipinas naming mahal?
Sa FOI na minsang itinapo'y ano ang tugon?
Hampas-lupa ba ang mga Pilipino
Para magbulag-bulagan
Sa binulsang kaban ng bayan?
Yang pambobola nyong haing 5Ps
Saan nga ba ang liderato ng ngiting may bungisngis?
At sa pagbaba ng tax, maibabalik nyo ba
Ang nasa bangko ninyong
May iba't ibang ngalan?
Sagot ba ang waivers at ilang kasulatan?
Kamusta naman ang assets nyo at liquidations?
Sana'y hindi maging makati ang mga kamay,
Gawin **** mala-Makati, wag lang ulitin ang pangangati.

Mala-Talk Back and You're Dead,
Yan ang peg ng kamandag ni Duterte.
Palabiro raw sya't matalas ang dila,
Bagkus ang masa'y panay ang tugon sa kamao niya.
Kamay na bakal, iyo bang ibabalik?
Sabik nga ba sa Death Penalty ang kinauukulan?
Sa posibleng anim na buwan ng iyong pag-upo,
Sana'y malinis ang minsang Tuwid raw na Daan.
Posible bang dahas ang kasagutan
Sa bayang talamak ang bayaran at tulakan?

Tila saulado mo ang bawat numero,
Ang galang mo Poe, nagmula nga ba sa pusong Pilipino?
Paano nga kung nagising kang
May alarma sa Bayan,
Babangon ka ba talaga't di kami tatalikuran?
Wag sanang gaya ng pagtapon mo
Sa Amerikang minsang naging bayan mo rin.
Paano mo babalansehin ang tulong
Ng malalaking korporasyon sayo?
Boto ba nila'y hindi mo binili?
Wala bang kapalit ang oo
Ng mga batikan at mayayamang negosyante?

MARami ka nang satsat sa Daang Matuwid na yan,
Talamak na rin ang paghuhugas-kamay
Para sa patapos nang administrasyon.
Ba't nga ba panay ang pag-eendorso mo
Sa sarili't tila baga sayo nanggaling ang pondo noong Yolanda.
Naroon ka nga't ika'y ligaw at wala raw tugon,
Ano itong alarma mo raw
Pag nandyan lamang ang kamera.
Wala bang tiwala sayo si PNoy?
At tinago pa sayo ang nauukol sa mamasapano?
Kamusta po ang pag-endorso ng Pangulo sayo?
Sana'y inasikaso niya na lang
Ang nahuhuling termino.

Marami na po kayong mga pangako,
Naawa nga kami sa Translator
Pagkat gulung-gulo rin siya
Sa pag-aagawan ng oras at mikropono.

Magandang ideya ang naganap na mga Debate,
Pagkat nauntog ang Bayan,
Nagigising aming diwa't magigisa ang tamang boto.
Ang boto ng bawat Juan,
Para yan sa Bayan.
Sana'y matiyak po nating
Wala nga tayong kinikilangan
Maliban sa malinis na eleksyon.

Tayo ang simula, kapwa ko mga Juan!
Maging wais tayo!
Makialam para sa Bayan!
Gising Pilipinas!

"Alab ng puso,
Sa dibdib ko'y buhay!"
- Lupang Hinirang
cj Jul 2017
Natandaan ko yung sinabi ng kaibigan ko
Noong nalaman niya yung isa kong kaibigan wala pang assignment
Sabi niya, “May umaga pa.”

Oo, tama siya.
Kasi kalagitnaan pa lamang daw iyon ng linggo
Dahil alas-nuebe pa lamang ng gabi
At halos 8 kilometro ang layo namin sa mga bahay namin
At kaya pa naming magising ng alas-siyete ng umaga

Tama nga siya
Kasi iikot pa daw ang mundo at tayo’y makakakita pa ng pagsikat ng araw
At maliliwanagan sa realidad ng buhay
Buhay na hindi naman natin ninais ngunit inaayos

Tama nga rin siya
Dahil wala naman sinabing makulimlim nung mga araw na iyon
O Ni-isang patak ng ulan ang bababa sa aspalto ng mga sirang kalsada
At buong araw natin masisilayan ang sinag ni haring araw

Tama nga siya
Dahil may 3 pang araw pa bago matapos ang isang linggo
Dahil nakikita na sa kalendaryo niya

Oo, nakita niya lahat.
Alam niya ang nangyayari sa paligid
Bawat numero
Bawat halaga
Bawat detalye ng tinitirhan naming planeta

Ngunit, magkaiba kami ng mundo

Oo, Sabi nga niya
May oras pa
May bukas pa
May umaga pa

Pero paano na ako?

Paano na ako?
Ang aking orasan ay tila hindi na gumagalaw
At ang mga numero nito’y kupas na?
Paano na ang kalendaryo ko
Na ang taon ay nasa taon pa rin ng aking kamatayan?
Paano na ang pag-dating ng umagang inaasahan ko
Kung ang ulan ay halos araw-araw na lamang
At ang langit ay puno ng alapaap?

Paano na ako?
Isang taong pinili na lamang mabulag ng pessimismo
At tuluyan nang hindi masilawan ng optimismo?

Kaya ito ako ngayon
Bumili ako ng bagong mga salamin
Binilhan ko ng baterya ang aking orasan
Bumili ako ng bagong kalendaryo
Binuksan ko din ang aking bintana

Nasilayan ko ang sinasabi niyang umaga

Naramdaman ko ang init ang araw
Gumagalaw na ang aking relo
Nasa tamang taon na ang aking kalendaryo

Oo, tama nga siya
May umaga pa nga
Pero paano mo makikita ang umaga
Kung sa pagsikat ng araw ay ang mga mata mo’y nakapikit pa?

Bumangon ka
Maganda ang araw ngayon
Huwag **** sasayangin
Hanggang hapon lang iyon.
Estranghero ang bawat numero
Arok kong ikaw iyon
Ang boses **** tila nasobrahan sa kape
Parang may giyera lang sa himpapawid.

"Yung katext mo kanina," yan ang sagot mo
Akala mo siguro wala akong ideya
Sa pagkatao mo.

Naisip ko rin yun
Na tawagan ka mula sa hiram na numero
Nang masanay ang pandinig
Sa boses **** walang kalambing-lambing.

Wala naman tayong listahan
"Long time, no communication," pa ang sambit mo
Bakit ba at tila ako'y miss mo na?
Wala naman akong masasabi sa kabilang linya.

Nagsinungaling ako
Nang sabihin ko ang porsyento ng baterya
Hindi sa ayaw kitang kausapin
Bagkus, wala akong maisip na tamang salita
Hindi ako makapag-isip ng tama
Sana ang diwa ko'y kasama mo na lang.

Yung pangako mo'y biglang napako
Akala ko nga malapit na
At tila binibilang ko ang nasa kalendaryo
Ako'y bigong muli.

Tatlong taong lumipas
Pero walang kupas ang kahapon
Sigurado akong tanda mo pa ang lahat
Na ang kahapon nati'y
Kailanma'y hindi pa tinutuldukan.

Kung ang pahinang ito'y mali sa katotohanan
Isa lang ang panalangin ko sa kanya
Na itong damdaming mahimlay na lamang
Pagkat ang lugar nito ngayo'y
Nasa tamang kondisyon pa naman.

Ramdam ko ang paghanga mo
Hindi ako manhid na minsang inisip mo
Hindi mo naman sinubukan noon,
Ba't ba pilit **** nililimot na mayroon pang ngayon?

At kung ang bukas ay wala nang araw
Sana'y ang pag-ibig ay sinimulan na noon pa man
Hindi pa man ramdam ang tunay
Bagkus sana ngayo'y kontinwasyon na lamang.

Wag nating takbuhin ang lakbaying ito
Hayaang ang layag ay dalhin ng hangin
Nang hindi makontra ang tamang ihip nito
At sa bagyong paparating
Ay maging handa na tayo.

Kung papalarin na tayo'y maparoon
Sa dakong Norte kung saan ang tama'y nakatrono
Hayaan nating ang oras ang maging saksi
Hindi ang magka-ibayong lupa ang tumuon.

(6/3/2014 @xirlleelang)
Sinukat ko ang bawat metro't pinagtagpi-tagpi
Sa nakalatay na papel na siyang may lamat
Na minsan kong pagkakamali.

May ilang letrang naging tuntungan
At ang alagang walang buhay --
Ang koneksyon ay tungo sa bukal ng liwanag;
Moderno na kasi kaya't kailangang makisabay
Noong manwal pa lamang, mapagsa-hanggang ngayon..
Teknolohiya'y senyales na ng transisyon.

Matagal nang napaso ang pagal kong mga daliri
Sigaw nila'y tulog sa walang himbing na mga sandali
At sa kursong tinapos, ngayon pa lamang ang simula
Nagising ang pangarap na siyang binigla.

Ang oras daw ay ginto
At minsa'y kailangang habulin ang mga numero
Ngunit sa bente-kwatrong tangan-tangan
Tila hindi sapat.

Muli kong binilang ang nalalabing araw
Tanging ang pangpito ang siyang pahinga
Ganito pala ang katotohanan, wika ko.

Salamat sa huling araw
Na iluluwal muli ang gintong araw
Itataas kong muli ang kapagalan
At ako'y bubuhusan ng lakas at determinasyon.

Sabi Niya nga sa akin,
Wag daw akong mapapagod
Pagkat hindi matatapos ang araw,
May panibago na namang hamon.

Salamat sa Maykapal
Salamat sa saglit na pahinga
At sa tubig mula sa bukal;
At minsan ako'y tinawag Niya
Ako'y tumango sa layon, may armas ng pagkaligtas
Ang pananampalata'y patuloy din.

Bitbit ko ang puso Niya
Na lagi Niyang bahagi sa akin
Sa banal na kasulatan na bumukas ng pag-iisip
At nang ang buhay ay mapahalagahan ko.

Kung ang direksyon na ito'y balakid sa layon Niya
Mabuti pa't maglaho na lamang
Ang bawat oportunidad, kahit ito'y ikatutuwa ko
Tanging ang nota ko'y Siya lamang
Wala nang iba pa, at kung nasaan man Siya,
Doon ako'y tutungo; doon din ang paghimbing.

Salamat Ama, salamat Hesus at sa Banal na Espirito - purihin Ka!

(6/28/14 @xirlleelang)
JOJO C PINCA Nov 2017
“I am not a teacher, but an awakener.”
― Robert Frost

May mga walang alam na nagpapanggap na may alam. Mga nagmamarunong na akala mo ay mga pantas pero ang totoo ay masahol pa sa tunay na mga mangmang. May mga nagsusulat pero hindi marunong magmulat, kahit bulatlatin mo ang kanilang mga aklat na hindi magluluwat wala kang mapupulot, wala itong alamat kundi puro lamat. Ganito sila ‘pag iyong sinalat walang k’wentang bumanat.

Ang mga panaginip ng isang paslit ay laging naghahanap ng katuparan tulad ito sa isang malawak na paliparan na ang mga tapakan ay tila walang hangganan. Ang banggaan ng mga saranggola guryon man o boka-boka ay sumasagisag sa sigla ng kamusmusan. Walang bobo, walang tanga at walang mahina ang totoo para-paraan lang para matuto ‘yan ang hindi alam ng mga ungas na nagtuturo.

Natatandaan ko madalas na pinapatayo ako sa harap ng pisara kasi maingay daw ako at malikot. Madalas din akong mapalo kasi mahina ang ulo ko pagdating sa Matematika. Bakit ano’ng kadakilaan ba ang meron sa pananahimik at kelan pa naging pang-aliw sa puso at kaluluwa ang mga numero? Walang lumiligaya sa pagmememorya at hindi nakaka-ulol ang pagiging malikot at maligaya.

**** ka ba talaga? Parang hindi naman, mas mukha kang tinderang tuliro na abala lagi sa pagbebenta ng yema, kendi at kung ano-anong sitsiriya. **** pangalawang magulang? Kaya pala mas mabagsik kapa sa tatay kong maton at mas masungit kapa sa nanay ko. Nagtuturo ka ba’ng talaga? Hindi naman, mas mahaba pa nga ang oras mo sa pakikipaghuntahan.

Ang **** ay hindi lamang dapat na nagtuturo s’ya ay tagapagmulat din. Isang John Keating (teacher sa pelikulang Dead Poet Society) ang kailangan ng mga bata sa mundo. Nagmumulat hindi nagmamalupit, hindi kailangan na manghagupit at walang dapat na ipilit. Ang eskwelahan ay hindi pugad ng mga pipit. Matalino, magaling at matalas mag-isip ayos lang yan. Subalit punong-puno na ang mundo ng mga matatalinong walang pakinabang.

Ang umibig at maging tunay na kapakipakinabang sa mundo at sa kapwa tao, ito ang dakilang aral na dapat na ipangaral. Walang silbi ang mga pagpapagal sa loob ng paaralan kung ang natutuhan mo lang ay kung paano kumita ng limpak-limpak na salapi. Kung ang alam mo lang sabihin ay Yes Sir at Yes Ma’am walang silbi ang iyong pinag-aralan. Nakakalat na sa lupa ang mga pipi na hindi marunong magsalita at magpahayag nang kanilang tunay na saloobin. **** na nagtuturo maliban sa hintuturo at nguso sana gamitin mo rin ang iyong puso.
Crissel Famorcan Dec 2017
Tagu - taguan, maliwanag ang buwan
Pagbilang Kong Tatlo, wala na akong nararamdaman!
Isa—
ito na Ang huling patak ng aking mga luha
At pangako di na ako muli pang magpapakita
Pagkat mahal, ika'y akin nang pinapalaya
Alam ko naman kasing napaglaruan lang tayo ng tadhana,
Minsan kasi, naglaro si kupido ng kanyang pana
At sumakto Ang araw na yun sa una nating pagkikita
Tinamaan ako,tinamaan ka rin yata?—
Mahal Ang alam ko lang kasi noon, mahal natin Ang isa't isa
At makulay Ang mundo!
Mundong binuo nating dalawa.
Bihira man Ang relasyong katulad ng sa atin,
Pero gagawin ko ang lahat wag ka lang mawala sa akin
Marami mang problema Ang ating pinagdaanan,
At sa kuwento natin marami man tayong nakalaban—
Parang senaryo sa pelikula,
maraming naki-eksena
Pero love story natin 'to at tayo Ang mga bida
Kaya't sa bandang huli,kamay mo pa rin Ang aking hawak
Masaya pa tayo't sabay na humahalakhak
Hanggang sa...
Dalawa—
Dumating siya sa buhay mo
At sa isang iglap,naitsapuwera ako!
Nalunod man ang puso sa selos
Ngunit pilit ko iyong iginapos
Pagkat relasyon nati'y gusto Ko pang maayos
At wag 'tong maputol, wag 'tong matapos.
Pero nakakapagod maghabol sa taong mabilis tumakbo,
Nagmimistula lang akong isang mumunting aso
Naghihintay kung kailan mapapansin
Naghihitay kung Kailan mamahalin
Kaya napilitan akong isuko ka,
Napilitan akong bitiwan ka
Kase una sa lahat—alam Kong sa kanya ka sasaya
Siya na Ang makakapagbigay sa iyo ng ligaya
Ng kilig,Ng mga ngiti at tawa—
Mga Bagay na bihira ko nang mamasdan
At Alam Kong sa kanya mo nalang mararamdaman
Kaya Tatlo—
Paalam.
Salitang di ko sana gustong bitiwan
Pero sadyang kinakailangan
Hindi ko man gusto na ika'y iwanan
Ngunit marahil,ito na Ang ating hangganan.
Pagod na ako mahal sana'y maintindihan
Dahil kung ipipilit ko pa'y pareho lang tayong masasaktan
Mahal kita tandaan mo yan.
Kaya Dito ko na tatapusin Ang ating kuwento,aking sinta
Ang libro ng pag-ibig nati'y akin nang isasara
Masakit man Ang ating naging pagtatapos
Siguradong sa puso ng magbabasa,ito ay tatagos
Tapos na akong magbilang ng numero
At gaya ng ipinangako ko—
Pagsapit ko ng Tatlo,
Ibibigay na kita sa kanya ng buo
Paalam.
Crissel Famorcan Dec 2017
Tournament.
Diyan unang nagtagpo ang ating mga landas,
Ilang taon pabalik noon, at medyo matagal na rin ang lumipas
Oo, aaminin ko agad kitang natipuhan
At nabighani ako sa taglay **** kagandahan
Kaya nga pinangarap kong ika'y maging akin
At umasa akong pareho tayo ng damdamin
Pero Mali pala ako ng akala
Mali ako ng hinala
Pagkat minsan,isang araw
Sa condo ng iyong kaibigan ako'y pinadalaw
At nagulat ako sa aking nadatnan
"Set-up" pala yun! Ba't di ko naramdaman?
Simula nun di na kita kinausap
Kaya nga tila natupad Ang munti Kong pangarap
Nang minsan mo akong yayaing magtanghalian
Na siyang naging simula ng ating pag-iibigan.
Pag-iibigang Perpekto at makulay,
Hinahanap ng marami—isang pag-ibig na tunay
Pero sa isang pagkakamali ay biglang nawala
Sa mundong ito'y naglaho na tila isang bula
Oo! Kasalanan ko ang lahat !
Dahil sa iyo mahal ay hindi ako naging tapat
Patawad.
Yan Ang tangi Kong nasambit noon sayo
At salamat sa Diyos dahil tinanggap mo pa ako
Kaya't pinilit Kong maayos Ang nasira nating relasyon
Dahil Ang lokohin ka ay di ko naman intensiyon
Mahal kita! Dalhin man ako sa ibang daymensiyon
Pero di ko inaasahan— bigla kang nagbago,
Mas naging mahigpit Ang iyong pakikitungo
Umabot tayo sa puntong tila ako'y nasasakal
—puso mo'y nagdududa sa aking pagmamahal
Pakiramdam ko,  ako'y nakakadena
Pagkat Bawal Ang lahat, para akong nasa selda
Isang preso ng pag - ibig, kamay mo Ang nagsilbing rehas
Lumipas Ang isang taon— ganoon pa rin Ang dinaranas
Ako'y nag -isip-isip at ninais magpahinga
Kaya't ako'y umalis sa kanlungan mo sinta!
Hinanap Ang sarili sa kalayaan Kong natamo
Ngunit kinalaunan, akin ding napagtanto
Hindi ko kayang mabuhay kung wala ka
Malungkot ang buhay at ayokong mag-isa
Lumipas Ang araw,babalikan ka na sana
Ngunit sadyang mapaglaro Ang tadhana
Pagkat sa aking muling pagbabalik, meron ka nang iba!
Nanlumo ako at mundo'y bumagsak
Puso ko'y nadurog at nahulog sa lusak!
Sa mata Kong may hinagpis, luha ay dumanak—
Mahal! Paano na Ang bawat nating balak?
Itatapon mo lang ba iyong sa gitna ng kawalan?
At hahayaan mo akong mawala sa dagat ng kalungkutan?
Alam Kong kasalanan ko na naman ito!
Pero di ba't kagagawan mo rin 'to?
Mahal bakit ako lang Ang nagdurusa?
Bakit tila ika'y walang pakialam at hanggang ngayon ay nagsasaya?
Ganito mo lang ba tatapusin Ang ating kuwento?
O baka isa lang itong bangungot sa pagtulog ko?
Mahal pakiusap, gisingin mo ako!
Sige! Magbibilang ako!
Isa,Dalawa,Tatlo!
Teka— kulang pa yata Ang  numero,
Magbibilang ako ulit para sa iyo
Isa,Dalawa,Tatlo!
Bakit wala ka pa rin?
At sa piling niya'y nariyan ka pa din?
Mahal Hindi na ba talaga natin 'to aayusin?
Itatapon nalang Ang lahat ng pinagsamahan natin?
Pero sige! Dahil mahal kita,
Pagbibigyan ko ang nais mo sinta!
Alam Kong sa puso mo'y may iba nang nagpapasaya
At may iba nang nagpapangiti sa maganda **** mata
Kaya sige! Hahayaan kita sa kanya
Alam kong sa kanya ka sasaya
Sa kanya ka liligaya.
Pero—mahal, iyo sanang tandaan
Oras na ika'y masaktan,
Nandito lang ako para sa iyo,
Kahit na Hindi ako yung pinili ng puso mo,
Ang bisig ko'y naghihintay na maging kanlungan mo.
Mel-VS-the-World Sep 2017
Gabi.

Nang una kitang makita.
Ikaw yung matingkad at nagniningning sa madilim na parte.
Sa may kubo.
Nakaupo.
Ikaw, alak, at sigarilyo.

Lumapit ako.
Dahan-dahan, para malaman kung alin at ano.
Kung bakit nga ba sa dinami-dami ng tao,
Bakit sa’yo ako dumiretso.

Gabi.

Ikaw ang unang nag-salita.
Ngumiti lang ako, habang nakatitig sa’yo.
Tila may kabog sa dibdib.
Hindi maipaliwanag ng bibig.

Tinanong mo ako kung naniniwala ba ako sa diyos.
Sagot ko ay hindi.

“So, atheist ka?”
Tanong mo na may halong pag-dududa.
Sinagot kita. Sabi ko, oo.

“Tayo na ba?”
Ngumiti ka at tumawa.

“Sige.”
Biro-biruan lang.
Walang palitan ng “mahal kita.”
Nag-palitan lang tayo ng numero.
Sabay sabi “nandito lang kung sakaling kailangan mo ako.”

Lumipas ang ilang araw.
Hindi na tayo nagkita.
Minsan, nag-uusap sa telepono
Madalas, hindi kumikibo.

Minsan, magpaparamdam.
Madalas, parang wala lang.

Minsan, nariyan lang.
Madalas, wala lang.

Gabi.

Nang tayo’y muling magkita.
Sa harap ng bahay.
Sa may kalsada.
Nag-usap ang ating mga mata.
Ikaw, alak, at sigarilyo.

Tanda ko pa non, magpapasko yun. Laseng na ako.
Madaling araw na, tara sa dagat, ligo tayo.
Mga alas tres na yun.

Tapos nag-inom ulit tayo dun.
Sa likod ng pick-up truck.
Sa bote na ng Jim Beam deretso ang inom.
Walang chaser.
Kasi wala namang habulan.
Hindi naman tayo naghahabulan.

Gabi.

Pang-ilang ulit na ba?
Akala ko biro lang,
Akala ko lang pala.

Yung joke time, tila nagiging seryoso na.
Natatakot ako baka bigla na lang ‘tong mawala.

Pero sa t’wing magkasama na,
Lahat ng problema’y nalilimutan bigla.
Kita ko ang ngiti sa mga mata mo.
Madilim man ang paligid,
Maliwanag naman sa piling mo.

Gabi.

Hindi ko alam kung saan magsisimula,
Kung ano ba ang dapat sabihin,
Yung tama lang at hindi makakasakit ng damdamin,

Pero bago natin tuldukan,
Bakit hindi muna natin simulan sa kama,
Kung ang ending ba natin ay parang sa pelikula,
Yung masaya o tulad din ng iba, yung hindi pinagpala.

Pero maaga pa ang gabi,
Hayaan **** mahalin kita ng lubos kahit sandali,
Pati ang mga galos at sugat mo,
Yayapusin ko hanggang sa maghilom at mawala ang sakit,
Dahil kung may pusong mabibigo, 

Gusto ko yung hindi sa’yo.

Kay hayaan na lang muna siguro natin na gan’to,
Pag-sapit naman ng gabi,
Ikaw pa rin ang uuwian ko.
Stum Casia Aug 2015
Bilang na ang aking maliligayang araw.
dalawa na lang. Kung isasama yung pangakong panlilibre ng lomi
ng mga kasamahan sa pabrika sa unang restday matapos ang endo-
tatlo. At ganito pala ang feeling ng may taning.
Para kang nasa nilulumot na aquarium na walang oxygen
at goldfish kang kasama ng dalawang golden arowana.
Hindi ka makahinga.
Sa a kinse, matuloy man o hindi ang balitang super-bagyo
Tapos na ang limang buwang kontrata.

Matatapos na rin ba ang hindi naumpisahang pagsinta?
Tulad ng paghahanap ng mga skater sa kanilang skate park,
matatagpuan ko rin ba ang lakas loob at habambuhay na hindi na?

Kaya naman kaninang tanghalian, wala akong kwentong maihain sa iyo.
Parang habambuhay ko ngang uubusin yung inorder kong BBQ
kanin at RC.
Paano ko ba sasabihing baka isa na ito sa huling dalawang tanghalian na sabay tayong kakain?
Paano ko ba sasabihin na sa maraming pagkakataon na sabay tayong kumakain,
nagtitipid ako at hindi naman talaga ako nagugutom.
Gusto lang kita makasama kasi parang gusto na kita.
Pero tulad ng inililihim kong pagtatapos ng aking kontrata

Hindi mo alam.

Hindi mo alam na ikaw ang dahilan kung bakit masarap ang simoy ng hangin sa loob ng pabrika
kahit wala naman talagang bintana at inuubong industrial fan lang ang meron tayo.
Hindi mo alam kung anong kapanatagang nararamdaman ko
tuwing sinasabihan mo akong mag-iingat ako
tuwing uwian kahit ang totoo, hindi natin kakilala ang kaligtasan
at kapanatagan sa pabrikang walang fire exit
at benefits.

Yun talaga yun, hindi mo alam.
Pero alam mo naman sigurong salot talaga ang kontraktwalisasyon?

At maramot talaga sa mga lovestory nating mga below-minimum-wage-earners
at contractual workers ang sistema ng paggawa sa Pilipinas.
Sa mga susunod na bukas, ikaw naman ang mag-e-endo.
Baka mapunta ka sa Savemore na tadtad din ng kontraktwal.
At masnatch ang numero mo at hindi na kita matatawagan.
At ako, baka sa hirap humanap ng trabaho maisangla ko ang aking telepono.
At isang monumentong singlaki ng Mall of Asia ang itatayo sa pagitan nating dalawa.

Kasalanan ito ni Ernesto Hererra.
Donall Dempsey Jul 2019
MY LITTLE NUMERO UNO

She attacks the page
with all the fervour & ferocity

of learning to write:
! nUmBeRs!

Her pen
digs its way

through to
(the other page)        

as if it were trying to
escape its task

make a break
for it.

Finally, she draws
a 2

a gentle swan
gliding by on a single wave.

Then, an 8
(which she informs me)        

is an O
“...wearing a belt that’s too tight.”

“Right? ”
“Right! ”

6 & 9
she cuddles together.

“Shhh...they’re sleeping! ”

Then: a 3
“...which is an 8 with half the 8
...missing.”

Then: a 1
which is a man
“.. with a little nose.”

Then: a 7
Which is a man
“...with a big nose.”

10
is
“The man with the little nose
going out with an eight without its belt.”

5
is
“Like a S
frozen stiff.”

4
is
“My hand doesn’t like writing 4’s
so...it doesn’t.!

'Well, that's
enough of that! '

She glares at me
as if to say

'Don't dare
contradict me! '

'I'm going out
to play!

She proudly
announces

(a woman with her work
well done) .

And out...
...out she goes!
*******

Being with Tilly as she gathered the world to her and her attempts to make the meaning of it mean something was one of the great delights of my life.  It was like eavesdropping on God whilst he made the universe. I used to love to travel across the wild and wonderful emotional landscape of who she was and who she was becoming.
I thank Beryl Lew
HP's numero uno
for being among the few
to appreciate my sombrero.
Ekym Reyotem Feb 2019
All too often the question is posed :
What has happened to all of the " Real Men"?
Do they even exist anymore, or have they succumbed to extinction?

And the answer is no. They are still very much alive, just fewer in numbers. These days, if you happen to come across one, chances are you will find him at what, from the outside, appears to be him at his worst. After having been so beaten down by life, that he hardly resembles a man any longer. (Or at least to what your un-natural opinion of a man resembles) This, as a result of standing up for what is decent, fair and moral. You know, being a "Man", while living in a world void of any morality. But do you know?

Do you really have the ability enough to be able to recognize some one for whom and what they really are? Where do your eyes stop when they peer at someone? Do they penetrate through the car window? Past the $20 hair cut? Can they keep going, beyond the glare of jewelry and through the named brand distractions of the accessorized apparel? And even then, past the last line of defense for this facade, the camouflage more commonly referred to as body art. Which, just like any other item one don's for a masquerade, it sole purpose is to distract others from the truth of what little substance lies underneath the skin.

Those aren't real men or in many cases women either. A tattoo, or any other equivalent of artificiality can never be as honest as a Scar can be.
An Emotional Scar does more damage than a superficial one. A wound speaks more of the individual who bears it. Who's suffered the pain which came with it and who is constantly reminded by it. That is what true sense is derived from, Lessons.

However, when it comes to the moral Man's personality,
the world today & the people in it tend to push these types of individuals into corners. These types of "personalities" suffer to hold on to their integrity and pay terrible prices in order to do so. They sacrifice their security, their psychological state of mind & their physical personal comfort for it. And living in this world, for them, is like torture. So many have had the things and the people they fought for, loved and held dear, snatched away from them, just because they do, not what is easy & popular, but what is right. And these days, the difference between those three are worlds apart.

The lethargic effortlessness of life has made men like me, obsolete and replaced us with the self-serving Narcissist. No longer Gods creation  but a new creation of the self. Void of any empathy, understanding, sympathy or human emotion. Synthetic, and machine like, a Frankenstein incarnate. Look around out there and if you have eyes to see with, you will see that humanity has traded who they were born to be, for what is in fashion to be. They have given up the now elusive spirit of the human heart, for the abundant trend of the human ego. Take a closer look, it is like "The Walking Dead" out there. Mindless, heartless, merciless dead things, only doing for them selves. Consuming whatever they can, how ever they can & who ever they can, in order to stay well supplied and well hidden among'st the rest of us. Lying in wait to ambush us, victimizing us, selling us out, draining us like Vampires.
Men and Women like myself, start to feel as though we are the last human beings on earth, being hunted by these consumers. Always weary and uncomfortable. Going through life trying desperately to hold on to that which is real within us, so that decency does not vanish from our lives, by being chewed up and swallowed whole by a dead eyed world gone mad.

A horrible existence. This way of living/surviving is completely unnatural & brings with it a new type of loneliness & attached to that is the worst kind of hopelessness. A dangerous state to be in if one does not keep his wit's about him. And have the given sense enough to know, that If it were not for a God in heaven, there would be no hope at all. No reason to suffer un-popularity or ostracism. No reason to do what is right, over what is convenient . No reason to not just give in to the temptation of an easy life. A life where all that matters is numero-uno. Where everything else and everyone else is just secondary.

I would rather be alone & miserable for the rest of my life, than to be a self-centered, backstabbing, bloodsucking son of a b¡tch like the rest of you out there.

Now, getting back to these "Men" that so many our Women are attracted to. The men that keep letting you down time and time again. The ones who's possessions make them look like they are worth something, whom you so easily swoon over like some kind of hypnotized harlot. My dear sister, eventually those things get stripped away. Either by time or the trial's of life. And then what you are left left with is whatever pathetic thing was hiding underneath.

And that is what you get, for being led by your eye's, your hands, your ears and your selfish little minds.You listen to & are led by, every other part of your body except your heart, which is the Apex O r g a n over all others. Which has been given charge and authority, by The Creator himself over all of those other things you are always so quick to bow down to. And that is a d a m n e d shame. And that is your d a m n e d shame. And it is no one else's fault but your own.

You want to see a mans character or a woman's? Then look for their Scars. They will tell you what kind of survivor they really are. The kind that is self reliant or the kind that feeds off of the flesh of his brother or his sister to survive. The opportunist, The scavenger, The rat.

But thankfully, there is a God. One God.
And there always will be. And so the rest of the world can go on doing what it does, and taking what it can.
But it will never get what it wants, not from me. My individuality is my soul and it is held together not with pride, or greed, or vanity, but with integrity. And that belongs to Him. And when it is inevitably brought back to him, it will be brought to him intact, un-molested &
Immovable-
112017

Baka sabihin ****
Hindi na ako marunong magbilang
Kung magsisimula ako sa bente-singko —
Sa bente-singko kung saan sa lumipas na mga tao’y
Wala pa ang Ikaw at Ako
At marahil ang Ikaw at Ako ay pawang nasa piling pa ng iba.

Baka sabihin **** mahina ako sa numero
Kung gusto kong magsimula sa bente-singko
Kung saan alam kong ang una, pangalawa
At susunod pang pagbibilang ko’y
Tanda ng pagsalubong ko sa buhay na kasama ang Ikaw.

Pero teka, ayokong magmadali
Ayokong mag-aksaya ng bukas o makalawang
Nagtatago sa mga letra ng tula —
Pero salamat, hanggang sa susunod pang mga numero.

At oo, nagsimula na akong magbilang —
Magbilang nang walang katapusan
Parang pag-ibig,
Ikaw ang Pag-Ibig.
Jor Sep 2016
I.
Sinong mag-aakalang matatapos ang lahat sa atin?
Naalala mo ba na halos boto ang lahat sa atin?
Akala nang iba, ‘di tayo magpaghihiwalay,
Akala nang iba, tayo'y walang humpay.

II.
Noon 'yun, at hanggang akala nalang 'yun.
Ang sabi nga nila, “Mahirap tumama ang mga akala”
Maraming nadismaya at nalungkot nung malaman nila.
Na ang dating hindi mapaghiwalay
Ay may bago na ulit buhay.

III.
Bakit nga ba nawala ang dagitab sa'ting dalawa?
Ahh, naalala ko na!Nagloko ka nga pala.
Humanap ng iba, Samantalang ako tiwalang-tiwala
Na ako na ako lang ang iyong sinta.

IV.
Ako naman 'tong si tanga, tiwalang-tiwala naman
Na hindi mo lolokohin ang isang tulad ko,
Tanda mo pa ba? Halos lahat ng sikreto ko alam mo.
Pati nga numero ko sa ATM pinagkatiwala ko sa'yo.

V.
Ang tagal na natin, magli-limang taon na sana,
Ang dami kong masasayang ala-ala na mababalewala.
Pero aanhin ko naman ang mahabang pagsasama,
Kung araw-araw may kahati ako sa'king sinta?

VI.
Siguro nga'y tapos na ang ating istorya,
Nabasa na nila ang bawat pahina,
Natuldukan na ang kwento nating dalawa.
At nalaman na nila kung ano ka ba talaga.

VII.
Mas mabuti pa ngang punitin na ang bawat pahina,
O kaya sunugin nalang, para mas madali, 'di ba?
Pero salamat sa'yo ha. Dahil kahit paano may natutunan ako
Na hindi sa tagal ang sukatan ng pagmamahal, sa tiwala!
Elena Ramos Apr 2015
Elena Ramos


Aquí todo en mi mente da vueltas, nada es estable, no hay un objeto al cual pueda ver directo y guiarme para no caer. Para mí no sirve el simple hecho de tenerlo todo para ser feliz, ni el dinero, ni una familia reconocida en todo Miami y el resto del país. Me llamo Gimena Rodríguez, mis papas son de Honduras pero emigraron a los Estados Unidos cuando mi hermano mayor Roberto tenía apenas diez años en ese entonces yo tenía ocho horribles y apestosos años, era muy fea, mi mama siempre me ponía dos ganchitos en la frente para quitarme el pelo de la cara; bote todas las fotos que dejaban evidencia de ese abuso hacia el estilo y la dignidad de una niña pequeña.  

He buscado en la internet el significado de mi nombre, porque ni yo sé que soy. Hay unos sitios bien raros que dicen que soy de las que necesita ser apoyada por los demás, algo que no es cierto, pero he topado con un sitio que dice que soy de pensamiento firme, ágil y con capacidad analítica. Y por cierto mi número de la suerte dice ser el número cuatro, puede tener algo de sentido ya que el 4 de noviembre es mi cumpleaños, o que casualmente mis papas estén de aniversario el mismo día. Suelo ser de esas chicas que todo el mundo conoce o dice saber conocerme, por el simple hecho de tener una familia la cual, toda América conoce. Mi papa heredo el negocio de mi abuelo, (por lo general el abuelo o como yo lo llamaba Yeyo, era el único que me entendía hasta llegue a prometerle que seguiría los pasos de la familia y seguir el negocio) una empresa que distribuye muebles, ya sean sofás como camas y cosas así. La compañía se llama DecoArte, había empezado en 1934 con mi bisabuelo Arturo, que luego paso a ser mi mi Yeyo y ahora de mi padre (solo espero que Roberto pelee por su lugar en la compañía y decida quedarse todo para él, así no tendría que seguir en este negocio, porque realmente no me gusta). He decidido que quiero ir a Los Angeles y estudiar Fashion Management & Marketing, en la Universidad de Argosy. He aplicado a varias universidades y aun espero respuesta, seria decepcionante no ser aceptada en ninguna y entonces tendría que trabajar en DecoArte toda mi vida. Todos los días son decepcionantes, siempre es lo mismo, mi casa parece un lugar solitario. Roberto tiene su propio apartamento, todos los días sube fotos a su cuenta de Instagram haciendo fiestas, las cuales son mencionadas como las mejores. Fraternidades de muchas universidades terminan ahí, los vagabundos igual, y así todo Miami. Sería bueno si por lo menos me invitara a una de sus “reuniones”, como el las suele llamar cuando estamos frente a nuestros padres. No me veo pequeña, tengo diez y siete años y el próximo año me graduare de Miami Beach High School. Muchos me preguntan si realmente tengo la edad que les digo tener, nadie me cree, muchos dicen que me veo mucho mayor, algo que para mí no está mal. En mi cuenta de twitter me he fijado que Roberto dará una fiesta, tal vez pueda decir que voy a ver una película y me voy un rato a su casa, solo espero que mi propio hermano no me eche de la casa. En mi tiempo libre, después de clases, suelo agarra mi computadora portátil y abrir Word, y escribir todo el día. Hace poco subí gratis un libro de poemas de dicados a la gente que no sabe qué hacer con su vida. He tenido buenas respuestas, inclusive en mi blog recibo visitas y buenos comentarios a montones. Existen dos mundos parami, la realidad y el mundo que creo con los libros y la escritura. Cada libro que leo me envuelve en un sentimiento que hace que imagine estar en el libro. Al escribir siento que mis ideas fluyen y que soy yo honestamente, sin censura, sin miedo a expresarme. En este momento estoy escribiendo una historia ficticia de esta joven que desea encontrar el amor, ya que casi lo encontraba pero el murió. Por su falta de confianza no es capaz de hablar con ningún muchacho. Esta es la introducción del libro:
               Para amar hay un tiempo límite, o por lo menos para mí sí. Si tienes una enfermedad terminal, es muy probable que ese amor nunca llegue. Desearía tener por lo menos un romance que dure poco o hasta cuando yo siga viva. Mi vida se complica cada vez más, el único hombre que veo seguido es mi médico el doctor Collins, está casado y tiene una hermosa hija. En el hospital veo morir a diario personas de las cuales me hice amiga. Aun no olvido su rostro, su pálida cara, que me reía aun a pesar de tener peores condiciones de vida que yo. Se llamaba Mark, tenía doce años cuando lo conocí, y diez y siete cuando lo vi por última vez. Cada año lo volvía diferente, siempre había un problema más o algo en su cuerpo había cambiado por  completo. Lo conocí cuando yo tenía once años, llegue a emergencias esa noche, mi mente giraba, era más verde como la pared que trigueña. Gracias a dios detectaron mi cáncer con tiempo. Pero esa noche ahí estaba el, sentado en una camilla, me pareció muy guapo desde el primer instante en que nuestros ojos se cruzaron. Mientras mi mama hablaba con la enfermera afuera, yo estuve acostada, mirándolo y luego mirando el techo. No sabía que sucedía conmigo, solo sabía que  me sentía a morir. No llore porque él estaba ahí, a dos camillas de la mía. Sabía que me observaba aunque lo disimulaba muy bien. Entraron mi mama y varias enfermeras y un doctor,  después de un rato sacaron mi camilla y me llevaban a otro lugar. Deje a ese muchacho solo en ese espantoso cuarto, solo, y seguramente con dolor en alguna parte. Desperté el día siguiente en un cuarto, había dos camas más  pero al parecer solo yo ocupaba y llenaba aquella gran habitación. Me di cuenta que mi mama y mi papa estaban dormidos, me sorprendió ver a papa faltar al trabajo. No estoy muy segura, pero anoche tuve uno de los mejores sueños más reales que he tenido en mi vida. Soñé con el muchacho de la sala de emergencia. Vi su hermoso pelo, dorado que caía sobre sus orejas, sus perfectos ojos, que no se distinguían si eran grises o verdes. Tenía una camiseta roja, parecía el tipo de adolescente que se intoxica con algo y termina aquí. Definitivamente desearía poder volverlo a ver por lo menos un instante, para poder recordar mejor esa mirada y su hermosa sonrisa.  No hice ruido y me levante buscando un baño, estaba bien, solo algo cansada, y molesta por esa horrenda bata que llevaba puesta, ya que no tenía nada abajo. Hice ruido al levantarme ya que presione uno de los botones que levanta la camilla. Mi padre Augusto, se levantó en un abrir y cerrar de ojos del sofá donde dormía para ir en mi auxilio. –Papa estoy bien-,-No te creo, a dónde vas?-,-solo busco un baño, necesito ir ahorita-. La cara de papa estaba muy diferente, hoy no tenía esa mirada de las mañanas que me decían que todo estaba bien, que la economía estaba por las nubes, o que sasha mi perrita no le causaba alergia cuando todos sabíamos que sí. Me detuve a observarlo, sabía que algo le ocurría,  tal vez fue despedido, o tuvo una seria pelea con mi madre, algo que creo lógico, ya que Paty se pone muy insolente cuando tiene discusiones con papa. –qué ocurre?- le pregunte, tocándole la cara muy delicadamente, tratando de leer su mente o entenderlo-cariño, hay cosas de las cuales tenemos que hablar- al decir esto mi padre, supe que no era nada bueno, porque en ese mismo instante se puso a llorar, por un motivo yo hice lo mismo con él. Mi madre se despertó por el ruido.-Mary, el cáncer no te va a matar, te juro que te van a curar, te lo prometo hija pero por favor no llores-. Mi padre la observo fijamente a los ojos. Fue un golpe muy duro el que recibí, darme cuenta que tenía cáncer y de esta manera. Simplemente, busque la puerta y Salí corriendo, lo más rápido posible, segundos después me di la vuelta y vi que ya no sabía en qué parte del hospital me encontraba. –Mary!-se escuchaba en el fondo. Era mi mama que locamente me buscaba. Me imagino lo mal que se ha de sentir en este momento, pero no lo puedo creer aun, pero tengo cáncer…logre salir de esa situación, ya no estaba corriendo por los pasillos, estaba en un cuarto. –Hola- me di la vuelta y lo vi a él, creí no volver a ver esos ojos, pero si.-hola-creo que nunca estuve tan nerviosa en mi vida. Busque la forma en que la camilla cubriera mi bata, estaba descalza y muy despeinada, pero aun ocupaba ir a un baño. Al fondo vi una puerta, había un baño,-Perdón, pero me puedes prestar tu baño-, él se rio enseguida-si no hay problema, además no es mío es del hospital-. Fui caminando muy rápido, y me encerré, luego, me lave las manos, me enjuague la boca, lave mi cara, y Salí.-me llamo Mary- extendí mi mano hacia la suya.-un gusto Mary, soy Gabriel-. Nombre perfecto para un ángel, el cual él se parecía mucho. Sentía mi corazón palpitando mucho, en un instante sentía que me desmayaba y era enserio, no era por las mariposas ni nada por el estilo, realmente me sentía mal. Gabriel tomo mi mano, me ayudo a sentarme y enseguida llamo a una enfermera. Al rato todos estaban en la habitación, incluso mis papas. –Mary!!—mama estoy bien-.la enfermera me acostó en la camilla de Gabriel, y me tomo la presión, al segundo llego otra enfermera a sacarme sangre. Papa me tomo de la cintura, y me guiaban para ir a mi habitación. Estoy en este momento entrando en un túnel donde sentía que nunca llegaría a casa, pensaba en todas las cosas que hice antes por diversión, pero ahora vivo una pesadilla, que espero que sea simplemente eso, y despertar termine con ella. No pude decirle adiós a Gabriel, pero ya sabia que su numero era treinta y seis, y la mia era la sesenta y dos. Había un brillo que trataba de iluminar mi vida, mi cerebro, había tanta oscuridad, tanta tristeza oculta, cuando la gente que yo amo se de cuente de lo que tengo y en lo que me convertiré tendre miedo de su miedo. He visto tantas películas de esas en las que alguien tiene cáncer o una enfermedad terminal, tengo miedo de no querer luchar por mi vida, miedo a no querer salir de esa comodidad en mi mente y querer rendirme. Tengo solo pocos momentos en mi vida, que valen la pena ser contados. Qué tal si no lleguen mas momentos asi y muera sin haber vivido mi vida. He viajado mucho para que termine asi. Mi mente viaja por lugares muy profundos de mi alma, siento eterna la llegada  a mi habitación. Solo escucho bulla de afuera, tanta que no se en cual enfocarme. Mis papas respetan mi silencio, saben que quiero aclarar mejor las cosas pero que tal si no quiero saberlo y seguir así, viajando por la vida solo por viajar sin rumbo, porque la verdad asi me siento. –mary quieres desayunar, el doctor dice que no tienes dieta-. –Si mam, -dije para romper el silencio de aquella blanca habitación. Tengo una terraza, con hermosas flores, no tengo nada que perder ni ganar ahora, solo disfrutar de su belleza y el canto de los pájaros, es hermosa; la única que no me altera, la única que no se siente como bulla. –pero, creo que todos necesitamos una ducha—si, papa, pero no tengo ropa-.Mama ira a la casa y yo a comprar el desayuno, y tu te quedaras aqui con la enfermera mientra te terminan de revisar-. No  soportaba la idea de que tuvieran que sacarme sangre o que alguien estuviera tan cerca de mi, como esta enfermera. Mis papas salieron de la habitacion, y tuve el descaro de preguntarle en el oído a una de las enfermeras, de quien era Gabriel.-te gusta verdad?-,-no!, simplemente tengo curiosidad-.y ahí empezó la historia mas fasinante e interesante que había escuchacho antes.- Se llama Gabriel Cole y tiene doce años, su mama, no sabemos nada de ella. Vino hace seis meses y desde entonces vive aquí, su papa es Señor Cole,no pudo soportar verlo enfermo entonces pago para que viviera aquí, y se fue. Viene a visitarlo una vez a la semana pero tiene dos semanas sin venir.es un buen muchacho, no le vendría mal una amiga, ahora que no tiene a nadie-.no  puedo creer que su familia lo haya abandonado. No me imagino vivir sin mi mama o sin mi papa, seria horrible.-Bueno he terminado contigo, el doctor Collins vendrá en un rato, descansa-. Salieron por la puerta dejándome sola.
raquezha Feb 2019
Dae ibig sabihon
na tuninong
dae na maogma.

Dae ibig sabihon
na itom,
demonyo ka na.

Dae ibig sabihon na
habo mo sa tao,
mayo ka ng kwenta.

Kung dae mo siya
maintindihan,
respetohan mo
an desisyon niya.

Dae mo pwersahon
an sadiri mo
sa sarong tao.

Ako an tao
na mas gustong
hilingon an kinaban
sa mata kan taong
nasasabatan ko,
arog kan pagabot mo,
yaon ka nanaman
pinapagirumdum sako
na an buhay kan tao
halipot lang.

An duros na hali
sa langit pasiring
sa itom na háwak
asin nagsasakop sa
palibot kan kandila,
An makakan hanggan
sa madiklom
an palibot.

Hanggan sa pagpikit.

Tuninong na boses,
Magian na háwak,
Matagas na boot,
Magayon na numero,
asin kanta na dae
mo mapugolan itao
saimo kan mánlaén-láen
na tao.

Hanggang sa maghinghíng
saimo an kinaban nin:

"Maogmáng Compleaño, Ermano!"
Birthday Poem, Bicol Language, Poetry
Love Nov 2017
It's been so long since she had true affection,
she longed for it so hard,
she sought it in the arms of a friend,
who knew not what she felt,
destiny or fate,
she always thought he was a friend,
but perhaps she was wrong,
maybe she didn't see there was more there.

So she sought him and tried,
to find a love she'd once lost and forgotten,
there's bliss at the start,
but she never felt that love,
she told herself she'd still be content,
she made a promise to both him and herself,
that she'd make it work.
Charlotte Graham Jan 2012
Things I learned from SOU:
1. laundromats ****
2. things you never thought you could do without suddenly become a luxury, like:
     1. clean laundry
     2. a comfortable bed
     3. a printer
     4. internet
     5. television
     6. gas money
     7. a hot shower
     8. fresh food
3. Don’t ever tell an Oregonian you're from Chico, or California in general. The response is always something like, “Oh. Wow. Yikes.”
4. Sitting in your car outside a coffee shop or library after hours to steal a few precious minutes of internet is suddenly acceptable.
5. Power outlets and comfortable chairs are like gold
6. There is no such thing as a comfortable desk.
7. Roommates/neighbors ****. Almost always.
8. There are never enough hours in the day. Ever.
9. No one knows how to drive in the rain. Except for me, of course.
10. Learn your way around campus. Fast.
11. Never leave home without a gps and cell phone.
12. Using an umbrella in the rain is like coming to school without pants on.
13. Leftovers are a gift from God.
14. You actually consider getting a roommate, just to have someone else clean for a change.
15. There is no such thing as “fast internet” in Southern Oregon.
16. No one locks their doors, or minds leaving their laptops or backpacks out and walking away.
17. Blowing off a class costs $45. Each.
18. You can tell the progression of a quarter by the way the women look.
19. There are entirely too many women.
20. No one knows what a geek really is.
21. Small class sizes are awesome. Small colleges not so much.
22. Foreign language is REALLY hard at 8 am.
23. Don’t ever transfer mid-year.
24. Weekends are meant for catching up on sleep.
25. Classroom discussions are SO much better in Upper Division.
26. Foreign exchange students shouldn’t read poetry aloud.
27. Two hours never goes by fast enough in Art History.
28. SOME English majors are pompous little *******. Don’t talk to them.
29. Bonus points for using 'pompous'.
30. Only the employed or wealthy can afford to go to bars.
31. It's okay to call someone to have them email someone for you, or google something.
32. Having family members nearby is a necessity.
33. You use up all your nightly “free time” cleaning or running errands, and sometimes sleeping.
34. 4 hour breaks between classes is never good.
35. Getting up before the sun and getting home after dark is not okay.
36. On-site laundry is a must.
37. If you can't help scanning everything you read or say, you might be an English major.
The premise of a list poem is simple--make a list of things that relate in some way. Doesn't have to make sense, almost never rhymes or flows like a poem, it's barely poetry, but here it is :)
maybe marc Nov 2016
sometimes i forget that i exist
i wake up without knowing what time it is
but it's fine because i've forgotten that pain is a thing
that last night i could've cried
because i missed being able to say out loud how i felt for you
but also because i was having the millionth existential crisis of the week.

sometimes i just
i forget that i exist
it's like when you're sleeping but not really dreaming
but you're conscious of the nothingness that has become for just a second,
everything.

and for some reason
i've never talked to a person that understands what that nothing is,

but

sometimes,
i forget that they don't exist where i do
because if i don't exist then there's nothing and that means that
they don't exist

but me,
i forget that i exist.
how can i forget that i am alive?
it's like i can feel my body,
but i can feel the space between my fingers
no matter how tight i hold my hands together.

sometimes
i worry
because i forget that i am here
i forget that i am a living being
i forget that i am skin and bones
and memories
and connections with other people
and i am pain and sorrow and tears and light.

sometimes
i want to forget that i am here
i want to forget that i exist.
sometimes it's easier to imagine
not existing.

but sometimes,
when i forget that i exist-

i've never wanted to exist
but sometimes,

i realize i do.
i am here.
and if i am here
then so are you.
i'm so tired of people being ignored and killed and painted wrongfully. i'm tired of war and hate and hate and hate being released in all of the ******* wrong ways. i am tired of bullets and blood and self induced pain and shaving my head to protect myself. i am tired of you being better than her and him being better than me and you being all there ******* is. there is no we if there can be a they. i am so tired. i can't find words to express how much i want everyone to ******* stop being alive because we are evil and we are horrible to each other and we don't deserve this sky and these dogs and the water and autumn and words. we don't deserve any of this, if we can't handle love and hate with two hands and a heart open to understanding that these are both powerful emotions that can get out of control.
Randell Quitain Sep 2018
sa ilalim ng mga dumaraang ulap,
kasabay ng mga walang kabuluhang numero,
ay hindi maglalahong panatilihin,
ang ningning na ito para sa'yo,
tulad ng liwanag ng buwan;
minsan ay masela't matamis.
Martin Narrod Apr 2014
You're sitting across a table, in the next room- and it's the month of July.
                                                                                 And as the beads of sweat chip off your forehead
                                                                                                              like a shank of butcher's meat,
                                                                                                                        your dorcel fin peaks                                                                                                         through the sand where my toes peak                                                                       through. The picnic table where I write letters; post cards.
                                                                                                   I take photos, make reservations, and
                                                                                       even after I'm canceled on for walking around
                                                              downtown in my bright neon-pink underwear, I still roll to the
              left side of the bed sit up and drop the cigarette I fell asleep on. You're just sitting, first entry:                                                                                                                                                 Stardom.

                                                                                                I don't have room for you in the corners.

                                                                                                The corners of this room, padded walls,
                                                                                           shifty vaseline sway- the white cotton stick
                                               of a sucker pointing out of your mouth, its red numero forty dye shines
                                                                                                                in the specks of light flicking
                                                                                                  out of the horizon like a carousel ride
                                                                                                                              around and around.

                                                                                        I'm getting a bit dizzy, and even less honest.

                                                                                                                 If you want to see me spring,
                                   like the silly string on my birthday, yellow silly-putty; molding the monster face,
                                                                                                     I observe you through a kaleidoscope                                                                                                                   of dexedrine and morphine.
                                                                                              Your catastrophe with Xanax, passed out
                                                            in alien-green *******, at that party in the abandoned firehouse
                                                                            on News St., how you could lay trust on me after that

                                                                                                (a daydream with sawing you called me)

                                                                                             sixteen-year-old mishap of an afternoon.
                                                                                            &
sparkjams Oct 2012
This is the sparkle jams
the worldwide reunion
bossa nova bossa nova
and the spiraling citadels too

so we've left center sparkle
tippie-toed around barnyard animal numero dos
and now its frankincense
fester more please

best suit is now being worn and they really don't like it
I'm disappointed sometimes with my clothing choice but who cares
why not right go blowout fashion booming large
it's panic attacks and leftover cheese nugget from last saturday
now I'm with the in crowd
They say it’s been empty for quite some time,
But I’ve seen a flickering torch,
Late at night when the moon is bright
The light is red on the porch.
And shadows move by the hedgerows there
Like spectres that flit in the night,
The door will creak as the seekers seek,
While the blinds are pulled down tight.

And something creaks where the attic peaks
It could be a number of things,
A flutter of leaves, the wind in the eaves
Or the sound of some old bed springs.
The neighbours hide and they stay inside
When the Moon comes up on the rise,
They say no way can the children play,
It would be a blot on their eyes.

For Elspeth comes as the sun goes down
In a skirt as short as can be,
With fishnet tights in both blacks and whites,
They say she’s brewing the tea.
Perhaps they’re playing Canasta there
Or playing for poker chips,
They may be dancing the night away,
She sure has a dancer’s hips.

Whatever it is they do in there
I’ll have to go in to find,
The state of play that they do each day
At Numero sixty-nine.
I’ll stay nonplussed till I get it sussed,
I wonder what it could be?
It’s just my luck, if I go to look,
I’ll catch her brewing the tea.

David Lewis Paget
I'm a Kool g rockin' coogis poppin' coochies
Haters get murked like Colhese my rap lease
Debutin' numero uno the heavy weight sumo  
Born on Jupiter raised on Earth my heart's colder than Pluto
Mic judo flows stickin' of ya corticals
Check me in the articles I be the broken particle
Of the universal ya need rehearsal **** goin' commerical
I lay raps like a hearse flow for rappers funeral
I a criminal none keep gats by the abdominal rhymin' phenomenal the mighty Apollo
Blazin' my cocoa flippin' crime like Bardellino
One luv to my nino got it locked like a Vegas casino
We checkin' ya dough at the front door so stop ya show
Fronting and stunting once my nines get the hunting
Bullets spikin' like kickers punting raw taunting
Game hungriest similiar to the lochness
Mon-star far from subpar rhymes ride bizzare
A pharcyde takin' ya into a spiritual homicide converged to the angelic hide


Still a crime shame all of 'em say the same
Thing flexin' diamonds on they pinky rings yet another sad soul that sings sub siblings
To the underworld debators contract initiator so you can create a
Pace between the stage and the audience face
**** that rather keep a gat tucked in the front or the back
With wisdom to rack
Imagine that fools breakin' for stats? see where my heart at?
Diggin' reachin' into the minds of the youth with the brutal truths
Chippin' my tooth
From killin' booths once I plot ya will ya loose
bringin' the ghetto blues and cruising *****
Still a sober jealous God am I call me Jehovah
Tactics of a Cobra one strike it's over
Venomous ridiculous hataz so conspicuous
Hatin' us only to anger my artillery surplus and who bust?
More rounds than Matt Dillion coatin' ya brains
With my lyrical penicillin stealin'
Back the spotlight
Catch the bright sunshine that stares into my mind
A Pharoah prophecy laid in the back of me
Head til I touch my final resting bed I'll embed
The realist **** ya ever heard shooting a bird
To all my enemies I blast at 'em with as the bullets herd
Robert Ronnow Aug 2015
Zero.
By which nothing is divided.
No zero
no negative
no opposite
no hope
no Adam, no apple, no marriage, no morning.
No mirror
no knowledge
no God, no soul, no ear lobe, no Iliad, no Odyssey.
No universe
no black hole
no zodiac
no hero
no mission, no omission, no fission, no fusion.
No beanstalk
no tractor
no yellow
no 7:30, no wind, no window, no owl, no one.

In 773, at Al-Mansur's behest, translations were made of the Siddhantas, Indian astronomical treatises dating as far back as 425 B.C.; these versions may have been the vehicles through which the "Arabic" numerals and the zero were brought from India into China and then to the Islamic countries. In 813 the Persian mathematician Khwarizmi used the Hindu numerals in his astronomical tables; about 825 he issued a treatise known in its Latin form as Algoritmi de numero Indorum, Khwarizmi on Numerals of the Indians. After him, in 976, Muhammed ibn Ahmad in his "Keys to the Sciences," remarked that if in a calculation no number appears in the place of tens, a little circle should be used "to keep the rows." This circle the Arabs called sifr. That was the earliest mention of the name sifr that eventually became zero. Italian zefiro already meant "west wind" from Latin and Greek zephyrus. This may have influenced the spelling when transcribing Arabic sifr. The Italian mathematician Fibonacci (c. 1170-1250), who grew up in North Africa and is credited with introducing the decimal system in Europe, used the term zephyrum. This became zefiro in Italian, which was contracted to zero in Venetian.  --Wikipedia

After my father's appointment by his homeland as a state official in the customs house of Bugia for the Pisan merchants who thronged to it, he took charge; and in view of its future usefulness and convenience, had me in my boyhood come to him and there wanted me to devote myself to and be instructed in the study of calculation for some days. There, following my introduction, as a consequence of marvelous instruction in the art, to the nine digits of the Hindus, the knowledge of the art very much appealed to me before all others, and for it I realized that all its aspects were studied in Egypt, Syria, Greece, Sicily, and Provence, with their varying methods; and at these places thereafter, while on business, I pursued my study in depth and learned the give-and-take of disputation. But all this even, and the algorism, as well as the art of Pythagoras, I considered as almost a mistake in respect to the method of the Hindus (Modus Indorum). Therefore, embracing more stringently that method of the Hindus, and taking stricter pains in its study, while adding certain things from my own understanding and inserting also certain things from the niceties of Euclid's geometric art, I have striven to compose this book in its entirety as understandably as I could, dividing it into fifteen chapters. Almost everything which I have introduced I have displayed with exact proof, in order that those further seeking this knowledge, with its pre-eminent method, might be instructed, and further, in order that the Latin people might not be discovered to be without it, as they have been up to now. If I have perchance omitted anything more or less proper or necessary, I beg indulgence, since there is no one who is blameless and utterly provident in all things. The nine Indian figures are: 9 8 7 6 5 4 3 2 1. With these nine figures, and with the sign 0 . . . any number may be written.   --Fibonacci, Leonardo of Pisa
--Wikipedia, "0 (Number)"
--Fibonacci, Leonardo of Pisa, The Autobiography of Leonardo Pisano, trans. Richard E. Grimm, Fibonacci Quarterly, Vol. 11, 1973

www.ronnowpoetry.com
juliet Dec 2018
your prestige and glamour
have grown too much
so many people bow down to you but
you can’t see your own feet.
expect me unwelcome
to your golden throne
i’ll raise your prices
flat iron my tongue to make you happy
rhythmize my lips so they sway
to the beat of my hips,
to the music of love
                                  love
                                             love
tangshunzi Jul 2014
Margaret Elizabeth porta un senso assassino di vestiti da sposa stile a qualsiasi cosa che fa .Che si tratti di progettare per la sua linea di gioielli o styling il suo pad città .non c'è dubbio che questa ragazza è uno da guardare .Ultime sulla sua lista di successi ?Sposarsi con il suo bel fidanzato .sulle rive del Rhode Island.E ' tutto ciò che vi aspettereste da un designer di talento come un matto.e Leila Brewster non perde un colpo .Date un'occhiata nella galleria completa



di chicche (tra cui peonie rosa a'plenty da Sayles Livingston Fiori !) .E non perdetevi il film giorno delle nozze da 3 Belles Productions abiti da sposa 2014 .
Si prega di aggiornare il tuo browserShare questa splendida galleria ColorsSeasonsSummerSettingsCountry ClubStylesCoastal

Da Sposa ( progettista e proprietario di Margaret Elizabeth) .** sempre immaginato sposarmi presso il Dune Club .circondato da una grande varietà di familiari e amici .Il posto era davvero importante per noi .come abbiamo entrambi amiamo l'acqua e voleva sposarsi in riva al mare .Il Dune Club è un luogo particolarmente speciale per me causa di tutto il tempo che ** trascorso con la mia grande famiglia allargata .Mia nonna era una wedding planner incredibilmente di talento e abbiamo trascorso ore e ore seduto su quella spiaggia.molto sognare di questo giorno .Dal momento che lei non è più con noi .volevo essere sicuro che ** incorporato il maggior numero di elementi possibile da quelle conversazioni lato della spiaggia .

nostre tovaglie erano una di quelle cose .Abbiamo lavorato con biancheria La Tavola a venire con un corallo .crema e oro picchiettato schema dei colori e Sayles Livingston per tutti i fiori .Squadra Sayles ' creato le strutture ramo che pendevano sopra i tavoli .** amato questi perché hanno creato una sensazione che ricorda di Sonoma .in California .una delle nostre città costa occidentale preferita e il luogo del nostro impegno .Mentre l' arredamento e del nostro matrimonio era così divertente per la progettazione .la maggior parte del nostro weekend stava trascorrendo del tempo con tutti i nostri amici e parenti che si sono recati a Rhode Island per festeggiare con noi .

Il mio momento preferito del vestiti da sposa matrimonio era proprio dopo la cerimonia - Lane e mi aveva appena finito di camminare lungo la navata e abbiamo avuto questo momento breve dove c'eravamo solo noi in piedi sul prato .guardando verso l'oceano .È stato un momento tranquillo e bello che sarò sempre tesoro

Fotografia : Leila Brewster | Cinematografia : . 3 Belles Productions | Event Design : The Bride | design floreale : Sayles Livingston Flowers | Abito da sposa: Monique Lhuillier | Cancelleria: Smock Letterpress| Scarpe : Valentino | Altri Abiti : Ivy e Aster | Abbigliamento dello sposo : Hugo Boss | Catering .Torta + Dessert : The Dunes Club | Hair + Trucco : La La Luxe | Gioielli : Margaret Elizabeth | Biancheria: La Tavola | Veil + capelliaccessori: made ​​by Bride | Sede : The Dunes Club | vino: Bluebird ViniIvy \u0026 Aster e Monique Lhuillier sono membri della nostra Look Book .Per ulteriori informazioni su come vengono scelti i membri .fare clic qui .Sayles Livingston Progettazione e noleggio La Tavola bisso sono membri del nostro Little Black Book .Scopri come i membri sono scelti visitando la nostra pagina delle FAQ .Sayles Livingston design VIEW PORTFOLIO La Tavola bisso Affitto
http://www.belloabito.com/abiti-da-sposa-c-1
http://www.belloabito.com/goods.php?id=782
http://www.belloabito.com/abiti-da-sposa-2014-c-13
Narragansett .Rhode Island Matrimonio da Leila Brewster_abiti da sposa on line
Mateuš Conrad Apr 2020
i can't imagine a better maxim for a marriage:

   when both of you are young...
and... instead of being
these "star-crossed lovers" -

with a rubric
                  of the thwart(ing)...

to marry: when both are still in love with life...

                    from a nation-state into
the ***** of a diaspora...

what a fine word...
   the mass-influx of hyping around
the otherwise, fake:

       migrant workers...
like the current argument for
british sovereignty:
we will not have any of the bureaucracy
from Brussels...
but, we, will! have...
those romanian fruit & veg pickers!

it's hardly a joke:
more like a choke...
                    what's the difference between...
leaving one part of the country
for another: part of the same country...
and then... being daring enough...
to leave the country: thoroughly...
and have to learn a new language?

dual-citizenship...
go back? stay here?
hmm... i'm not really fond of speaking
or writing in ******...
the germans dissolved...
the russians too: dissolved...
i'm pretty sure that language can
remain intact... as it is...
under the law & justice party...
once they focus on the breeders
with tax-free incentives...

Chicago! what a fine diaspora hub
for the ****** "expatriates"...
good thing i never made it to
h'america: in stripes...

the friends of my youth...
most of then? crimminals...
        the nicknames we had for each
other:
i remember being taunted as being
an... "angol"... because my father wasn't
their father and wasn't part
of laying down the foundations
of "bones" for the dockland light railway...

i left a nation: still in its infancy...
and to its infancy i will drink!
but as a language: not a people...
not a geographic location...
a metaphysical manifestation:
if the word be a faustian signature...
yes, my lord... i see the pinching
itch of the natives squandering it...
like it should not have been...
a frederick hohenstaufen II experiment
in a nunnery on Sicily...
mute children... raised by nuns who didn't
speak: pretending...
to see... what language was genesis primo!

my allegiance is to the tongue...
it might allude to the fife and drums...
but dealing with the rascal
who deems...
that god save the queen be treated
with irreverence...
i'm not as daft and yobbish to glare
with a hydra giving birth to an extension
of its neck-load girth...

give me! the british grenadiers' fife & drum...
and i'll show you le marseillaise!
i have long ago pledge my allegience
to the tongue...
              
because? well... to be honest...
under all the supression from the...
(a) herr meisterstuck:
         the day:
        
        the prussians... "forgot"...
they were jumbled up with the lithuanians
as the last pagans of europe...
and then they decided: whatever it
was that they decided upon...

i hear some russian... i hear a down syndrome
person talk...
it's all lovely and sing-along...
but it's hardly by strict obligation
to the latin script... is it?
i have to nibble at pitty-worth jokes
to aid my...

diaspora: involuntary mass dispersion
of a population from its indigenous territories...
last time i checked...
i was born into a city famously known
for its practice in metallurgy...
i was the never-to-be grandson
of Die Krupp ambitions!
    i would leave my hometown and...
well... there was Warsaw...
or the... brain-drain train "elsewhere"...
from a nation into the grand...
vacuum of the diaspora...

except in england...
       the no. 303... most of which settled
in either Scotland or... Stratford-upon-Avon...
elsewhere... some other... "elsewhere"...

well...
   given that i have had had a choice...
ha ha! comma? sir?! that that?
      given that i have had - had a choice...
well... imagine... perhaps there's something
about Fwench... but i'm chosing sides...
it's not in Norwegian...
so... b'leh b'leh b'leh... b'leh...
                      
               i just have to borrow some german...
speaking this... hybrid saxon having
buggered enough afghanistan-esque brit druids...
the zeppelins were always dropping...
soap-bubbles...
          i tease oh god...
i tease... but this music is so... so...
oh so delight-ful!

                   die könig im gelb!

ah... to marry: when both are in love with life!
terrible affair: should... "life" somehow
matter: to disappear...
this love a suffocation for the best ****
they had in... ever...
and there's nothing of what life is concerned
with...
either children or... being infertile...
but to be in love with life...

the russians can't proclaim a diaspora...
then again: the "mafia"...
i've heard of an italian mob-esque...
      disposition... subsequent undercurrents
to boot...
an... irish mafia?
bothersome details...
         i still pledge my alliance to a Dickens
over a a Shakespeare...
because...
by chance... i might find some poetry
in the prosaic? by Shakespeare alone:
i'm... "expected".... aren't i?

bad news from York-and-the-shire...
Rotherham... and the... prefix ****-
   and the suffix -stani "debate"...
                   do you even know
how... let's not go there...
to term a bogus inconvenience of...

'what the hell is concerning you...
to fathom from cloud-9 a ****** notion of...
being out-bred?!'

an economic war... is a slow war...
it takes time...
it would take the amount of time...
to turn a once proud town focused on
metallurgy into rubble...
some stayed... some moved to warsaw...
some... played: a joker hand de facto...

i am: this... subtle... p.s. curiosity...
had i only come to breed...
rather than to otherwise...
nuance... allegiance...
zu die zunge?! alles!
             die menschen?
                     jeder seine haben!
             die schwach wind und der flagge?!
ist: die schwach wind: und der flagge: nein?

perhaps there's a stressor
of impetus in german that's not allowed
in english...

     ich bin hier für die sprache...
              
it must be translated... such it being:
oh such a wonderful... phrase...

   to marry... when both... are in love... with life...

zu heiraten... wenn beide...
                           sind im liebe... mit leben!

art-*******-and-funky-funky...
parsley-sage-rosemary-thym­e...
        what? thyme? there's a phi or a theta
to posit... instead...
you took the Dubliners' route of: paddy...
tad... and toink!
                'ucking scoundrels!

i will call... the greek-chinese ideogram...
I(ota) the key... and... "thereabouts"...
a keyhole of O(micron)...
it's an id: representation...

                 squashed: yes: 0... for better...
"graphics"...
    
to be young... and to share a half of both:
of being in love with life...

       Φ = the key enters the keyhole (I, O)...
    Θ = the key is turned... (Io)...
         Ψ = the door is opened...

        enough... Beijing "abstract" concerns...
for anyone?
       what's the abstract of rotation?
                                   oh... i guess: 'micron!

so much for abstracts as: only from boing-boing-xin...
some letter can qualify to be
apprehended in ideograms...
B - bossom or a fudge-yeast-byproduct
of a full ***...
              etc. or... Φ, Θ, Ψ...
       now by adding the brackets...
and time has a geography...
from the height of mythology...
to the depths of journalism...
that's... a vector:  (Φ, Θ, Ψ)...

     it's a key... a door... a keyhole...
                            an opening... n'est ce pas?!
hey! let's complicate it further
with: mr. squint... chop-sticks...
dragons... live vermin sushi...
    and counting dry grains of rice...

i'm not: Česlav Miloš...
to begin with... Czesław Miłosz was...
a Lithuanian...
because Copernicus wasn't ******...
"because and because"...
                     sides... all this talk of:
"allegiance"...
**** it... it's a cosmopolitan allegiance
to... the commonality of tongue...
shared to the point...
when... old fictions wrestle with me
and i'm confined to my own cubic...

for english is a language i can
entertain...
allow... yes... this parasite can erode
its host's cranium und...
                                  grauangelegenheit...
it was never... so imposing...
as a german tongue or a russian tongue...
therefore and thereby?
      an easily qualified tongue-donor
with the expanse of thought:
a complete and utter brain-drain on...

now...
there's a difference...
the english will not know it...

there's the nation... and there's the diaspora...
can the english... claim h'america...
or canada... or... australia...
as a nation-extension toward the confines
of a diaspora?
no... i don't think so...

that: quintessential inconvenience of
being merely: english...
   more prone to a local geography...
a devonshire... a derbyshire...
               someone of york...
  lost in new york...
                    a people with...
an imploded seance of diaspora...
    from the humble little island...
to: whatever fraction that was supposed
to make one impose on...

had i just been Irish... and "somehow"
forgotten my Gaelic...
or been that Welshman and no longer
with any Cymru...
well then...
but i come willing because...
      beside the mother and father...
the maternal grandmother and -father...
who will i speak my "native" and "mother"
tunge / zunge to?
          
i rather imagine marriage:
as when both of them are in love with life...
and in love that being said:
a little tale o' whittle england:
make it big in h'america...
        
         this... the most complete...
antithesis of a diaspora...
                    or rather: what lingua franca
was... and what l'inglese is...
and how: even if arabic tried...
and even if: mandarin would hope for...
well... hardly...
jackie chan kung fu and muhammad:
english is more popular than islam...
**** it up: camel jockey!
oh sure... they're "muslim"...
conflicting opinions... once:
speaking in english "arrives"...

                   i'm here: to turn up the volume...
because... i might as well have been
born in estonia... and speaking... estonian...
and never having left estonia...
been very much happy for the euro
and the... thumbling russians... somehow...
"retreating"...
well... if the russians are retreating...
they're: trying to revise being
an indo-european mongrel with...
accents of scandinavia concerning
the founding fathers of Kiev...
and them being russians:
what the hell do we do with the ukranians...
and the mongols that settled and became
tartars?!

yeah... the russians are on the retreat...
    this little island that... hopes for a diaspora...
instead... shuckles...
it has to settle for a h'american empire...
an australia... a new zealand...
ogh! mein! gott! no expatriate diaspora!
no tea with mussolini typo excursions!
mein gott! v'er vill youz goez?!

         zee f'ikkin moonz?! on a sputnik flarez?!
light up baboon *** numero uno:
then whisper among the fwench...

yes... very much brilliant...
         to be alive... and to marry so young...
and be helped: so young...
and not be thwarted...
   'coz crazy bunnies had the best ***...
great: to be alive, so young,
and married: and married to each other
and at the same time: having life marry you
to love it: to be together and married
to a love for life:
and... just... somehow...
having a co-dependent... of reciprocated
self-interests...

                            even in poland...
a soviety satellite...
with concrete chicken-shacks... ah yes:
that... "once upon a time"...
better the ******* state as my landlord
than some grubby liquorice ****** 3rd party:
libertarian "full dislocusre of mammon's
expression of par-tay"... sort of *******!
give me the state, the grey-suit and the gimps!

or? shackle me up for a stipend
working the sloughterhouse...
to boot... a house filled with 20 dobermans...
and 5 rottweilers...
i'll slaughter your cows... for the steak chops...
as long as i have the dogs to cuddle
and imagine myself doing the greater:
cosmic-karma-good...
the dogs... the harem of dogs...
no... women need excuses...
the dogs!

                 hell... a woman would require...
anniverseries... flowers... pinnace for a tsunami...
crumbs... what's a loaf of bread?
details... something to be minded as:
once being a plughole...
blah blah... hands for cushions...
        
              plus... women can't drink...
let her everything else: apart from the whiskey...
if she really wants to drink...
tell her to sober up on some Stendhal or
some Balzac... but don't let a woman
try to outcompete a man drinking...
she can drink...
but not... in that most... ugly: crab-feast
of... "detail"...

the english man... england...
h'america, australia... new zealand...
oh... wait... you were hoping for a diaspora...
weren't you?
yeah... clearly i didn't find an affair of
the imitation of greece...
took charge of the latin script...
inverted the mediterranean sea...

i speak your language: doesn't imply
i've shed the "ethno-nationalist" tattoos of "d.n.a."...
for a people to have made it bitter...
with the teutonic order over access to the baltic sea...
what's the baltic sea?
it's like the black sea...
the baltic sea is about as useful as...
well... the danes and the norwegians
held the toll and price of passing...
just like the turks or the byzantines held
the key of the bosphorus...
the baltic... is a "sea"...
just like the black sea is a "sea"...

did you know... there's a caspian sea?
yeah... it's a "sea"... more like... a lake would
be so much better...

the english could be akin to the arabs
from 200 years ago...
instead: sitting on a tonne of salt...
and waves...
and open horizons...
while the arabs sat on camel ****...
sand... and dinosaur juice...
and materialistic leprosy and limp-****
viagara palm tree impromptu...

sure... the lottery ticket of the past,
oh the most glorious past times...
        nothing lasts forever...
       so it seems...
            here's me celebrating Dickens
to the last... breath... because...
keeping up with speaking my native
language: when there are no
prussians, no russians...
           no austro-hungarians...
and there are only...
ukranians and lithuanians readying
to guilt-trip me over the failures
of the polish-lithuanian commonwealth?!

in this language i can...
ale... nie... w... tym!
Christien Ramos May 2020
Isang katangian na ipinamukha sa akin ng kalungkutan ---
Madaya siya.

Madaya ang kalungkutan
Kaya ka niyang linlangin

Minsa’y kawangis niya ang tahimik na kalsada.
Bibigyan ka niya ng pagkakataon
upang mag-isip.
Hahayaan niyang makinig sa’yo ang buwan
Subalit hindi ka nito kakausapin; sa halip,
mas papangibabawin niya ang iyong pagkalito.
Pipigilan niya
ang pagkahol ng mga aso;
pahihintuin niya ang huni ng mga ibon.
Maging ang hangin ay pahihinain nito.
Ititikom ng mga nakatambay na pagtatanong
ang mga bibig nila.
Ngunit, ang akala **** tahimik;
Malungkot na pala.

Kaya ka niyang linlangin

Minsa’y kamukha niya ang payapang tahanan.
Na kahit ang bangaya’y mahihiya.
Walang mintis ang mga yakap,
ang mga tawanan
Buo sa numero
Hanggang sa dulo’t
magmula sa umpisa
Walang bahid ng pagkakawatak-watak
subalit, dama mo pa rin ang pag-iisa.
Dahil ang akala **** mapayapa;
Malungkot na pala.

Kaya ka niyang linlangin

Minsa’y kahawig niya ang mahinahon na ilog.
Na tanging lamig lamang ng tubig
ang kaya **** kilalanin
Bilang sa iyong mga daliri
ang mga batong natatangay nito.
Kaya niya itong gawing panatag
Subalit, hindi ang damdamin mo.
Matutuwa pa siya
Sa panghihinayang **** makasaksi
ng mabilis na pag-agos at pagbabadya.
Ang akala **** mahinahon;
Malungkot na pala.

Oo.
Mapagbalatkyo ang kalungkutan
Kaya niyang maghain
ng maraming pagkakakilanlan.
Bahagi ng kanyang iskema
ang pagkalito na siyang
sa’yo’y mananahan;

mahirap siyang maging kalaban.
Mahirap siyang maging kalaban.

Kaya't siya'y gayahin mo.
Linlangin mo rin siya
ng kakayahan **** magwangis
Ipakita mo na ikaw ang ingay
sa tahimik niyang kalsada;
Na ikaw ang bangayan
sa payapa niyang tahanan;
Na ikaw ang rumaragasang tubig
sa mahinahon niyang ilog.
Bigyan mo rin siya ng maraming mukha
na may iisang ulo ng katatagan
at paglaban.

Pero huwag sa sarili mo
Maging tapat ka rito
magiging armas mo ang pagbabalatkayo
laban sa lungkot; pero
huwag sa sarili mo.
Keep on fighting, fam!
Giorgos Vlachos Feb 2012
Escupe gente que  no tienen ereccion

y lamen constituciones congeladas !

Escupe la falsa historia de las calles !

Escupe la cabeza del poder !

Escupe comerciantes de sustancias ,

las sotanas de la oscuridad

y santos Zares !

Escupe dioses falsificadores

y templos de atontamiento !

Escupe el preparan ballonetas

y intelectuales militaristas !

Escupe los Nobel de la paz

y dictatores Nobelistas !

Escupe primeros de Mayo vendidos

y lamentos espias !

Esupe al anfitrion de los pueblos

para que no levante cabeza !

Escupe relojes despertadores

que te guian a la tristeza !

Escupe a los que duermen

tranquilos en la noche

y suenan viajes a Marte !

Escupe la Camora de alcahuetes abogados

al fiscal que te escupe alos ojos

y te manda al numero 60

de la pandilla !

Al salario de hambre

y al multilado esperma de tu

emleador escupe !

Escupe la invisible cara de la luna !

Escupe la libertad que te proparsionan Salvadores !

Escupe la poetica antologia

que vomitase este poema mio !

Escupe los 47 anos de tu poeta

como lehan escupido

durante 47 anos continuos

los ratas capitalistas !
Ritz Writes Mar 2021
I look up to you with eyes full of gratitude and remind myself how lucky I am to find my heart buried under your kiss.
"We were together, I forgot the rest." ~ Walt Whitman.
Katryna Mar 2018
Litrato mo na ba ang susunod kong makikita?
Hawak ang kamay nya,
may ligaya sa ngiti mo habang inaalalayan sya papalabas ng dambana?

Larawan niyo na ba ang susunod kong makikita sa newsfeed ng aking social media?

Ang umani ng maraming likes at puso galing sa iba?

Larawan niyo na ang susunod kong makikita,
magkalapat ang mga labi at marahang pinikit ang mga mata.

Larawan nyo na ba? Ang susunod kong makikita sa primary nyo tuwing lilitaw ang mga pangalan nyo.

Larawan nyo na ba?

Ang magpapaalala sakin ang sarap magmahal,
kapag sya ang kasama kasi pinaglaban mo sya,
na parang sya lang ang mimahal mo ng ganyan.

Bibilang din ba ako ng isa,
dalawa,
tatlo.
Hangang makarating ako saan?
Ilan? 

Sabihin mo, hanggang ilan?
Hanggang kelan?
Hindi ako magaling sa numero tulad nya dahil yun ang propesyon nya, pero alam ko..

Hindi natatapos ang numero at kung matatapos man,
hindi ako sigurado kung kelan.

— The End —