071424

Kung ang bawat palakpak at panalo ko sa mundo’y
Siya namang mitsa ng paglayo ko Sa’yo —
Huwag na lang siguro; hihinto na ako.

Kalimutan na lang natin ang entabladong ito
At ikahon ang mga bituin sa’king mga mata.
Mga damdaming minsa’y napapariwara,
Ngayo’y kusang inaanod sa hiwaga ng Pagsinta.

Kakatok tangan ang pahiram na hininga…
Palimos ng kahit isang patak ng dugo **** dumanak.
Pagkat kaligtasan ang aking hanap,
Sa isang iglap ako’y magbabalik sa simula —
Sa simulang nalimot at nilumot ng kasalanan.

Ako’y magbabalik Sa’yo, bunga ng yaman ng Pag-ibig Mo.
Sa silid na ang tanging Hari ay Ikaw
At ang Ngalan Mo ang nananatiling may kabuluhan.

Sa’yo ang unang yapak
Habang ako’y nakaakbay Sa’yong Kalakasan
At Ikaw lamang ang aking palatandaan
Na ang pintua’y bukas na
At handa na upang maging isang Pahingahan.

𝑫𝒊𝒍𝒆 𝒂 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂,
𝒆𝒍 𝒄𝒖𝒓𝒂 𝒑𝒖𝒆𝒅𝒆 𝒉𝒂𝒃𝒍𝒂𝒓 𝒚 𝒍𝒂𝒅𝒓𝒂𝒓 𝒕𝒐𝒅𝒐 𝒍𝒐 𝒒𝒖𝒆 𝒒𝒖𝒊𝒆𝒓𝒂,
𝒔𝒖𝒔 𝒑𝒂𝒍𝒂𝒃𝒓𝒂𝒔 𝒏𝒐 𝒔𝒐𝒏 𝒍𝒂 𝒗𝒆𝒓𝒅𝒂𝒅, 𝒆𝒔 𝒐𝒕𝒓𝒐 𝒉𝒐𝒎𝒃𝒓𝒆;
𝒆𝒏 𝒆𝒍 𝒇𝒊𝒏𝒂𝒍 𝒅𝒆 𝒕𝒐𝒅𝒐, é𝒍 𝒏𝒖𝒏𝒄𝒂 𝒔𝒆𝒓á 𝑫𝒊𝒐𝒔.

𝑫𝒊𝒍𝒆 𝒂 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂,
𝒍𝒐𝒔 𝒄𝒓𝒆𝒚𝒆𝒏𝒕𝒆𝒔 𝒏𝒐 𝒔𝒐𝒏 𝒔𝒆𝒈𝒖𝒊𝒅𝒐𝒓𝒆𝒔 𝒄𝒊𝒆𝒈𝒐𝒔,
𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂 𝒏𝒐 𝒆𝒔 𝒑𝒆𝒓𝒇𝒆𝒄𝒕𝒂, 𝒆𝒔 𝒖𝒏𝒂 𝒊𝒏𝒔𝒕𝒊𝒕𝒖𝒄𝒊ó𝒏;
𝑨 𝒗𝒆𝒄𝒆𝒔 𝒆𝒔 𝒊𝒏𝒄𝒍𝒖𝒔𝒐 𝒍𝒂 𝒐𝒔𝒄𝒖𝒓𝒊𝒅𝒂𝒅 𝒂𝒍 𝒇𝒊𝒏𝒂𝒍 𝒅𝒆𝒍 𝒕ú𝒏𝒆𝒍.

𝑫𝒊𝒍𝒆 𝒂 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂,
𝒆𝒍 𝒑𝒖𝒆𝒃𝒍𝒐 𝒏𝒐 𝒔𝒐𝒏 𝒔𝒖𝒔 𝒎𝒂𝒔𝒄𝒐𝒕𝒂𝒔 𝒑𝒂𝒓𝒂 𝒅𝒆𝒔𝒇𝒊𝒍𝒂𝒓,
¡𝑺𝒐𝒎𝒐𝒔 𝒉𝒊𝒋𝒐𝒔 𝒅𝒆 𝑫𝒊𝒐𝒔, 𝒏𝒐 𝒆𝒔𝒄𝒍𝒂𝒗𝒐𝒔 𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂!
¡𝑺𝒊 𝒍𝒂𝒔 𝒄𝒐𝒔𝒂𝒔 𝒆𝒎𝒑𝒆𝒐𝒓𝒂𝒏, 𝒆𝒔 𝒑𝒐𝒓 𝒄𝒖𝒍𝒑𝒂 𝒅𝒆 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂!

¡𝑫𝒊𝒐𝒔 𝒆𝒔 𝒂𝒃𝒔𝒐𝒍𝒖𝒕𝒐, 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂 𝒏𝒐!
¡𝑫𝒊𝒐𝒔 𝒆𝒔 𝒂𝒎𝒐𝒓𝒐𝒔𝒐 𝒚 𝒍𝒊𝒃𝒆𝒓𝒂𝒅𝒐𝒓, 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂 𝒏𝒐!
𝑬𝒍 𝒂𝒎𝒐𝒓 𝒅𝒆 𝑫𝒊𝒐𝒔 𝒆𝒔 𝒊𝒏𝒄𝒐𝒏𝒅𝒊𝒄𝒊𝒐𝒏𝒂𝒍, 𝒄𝒐𝒏 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂, ¿𝒅ó𝒏𝒅𝒆 𝒆𝒔𝒕á 𝒆𝒍 𝒂𝒎𝒐𝒓?
¡𝒀 𝑫𝒊𝒐𝒔 𝒆𝒔 𝒅𝒊𝒗𝒊𝒏𝒐, 𝒃𝒐𝒏𝒅𝒂𝒅𝒐𝒔𝒐 𝒚 𝒑𝒆𝒓𝒇𝒆𝒄𝒕𝒐, 𝒚 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂 𝒏𝒖𝒏𝒄𝒂 𝒍𝒐 𝒔𝒆𝒓á!

𝑬𝒏𝒕𝒐𝒏𝒄𝒆𝒔 𝒅𝒊𝒍𝒆 𝒂 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂,
𝒑𝒖𝒆𝒅𝒆𝒏 𝒉𝒂𝒄𝒆𝒓 𝒅𝒆 𝒎í 𝒖𝒏 𝒆𝒏𝒆𝒎𝒊𝒈𝒐,
𝒒𝒖𝒆𝒎𝒂𝒅𝒎𝒆 𝒆𝒏 𝒍𝒂 𝒉𝒐𝒈𝒖𝒆𝒓𝒂 𝒐 𝒂𝒉𝒐𝒓𝒄𝒂𝒅𝒎𝒆 𝒉𝒂𝒔𝒕𝒂 𝒒𝒖𝒆 𝒔𝒂𝒏𝒈𝒓𝒆;
¡𝑨𝒍 𝒇𝒊𝒏𝒂𝒍 𝒅𝒆𝒍 𝒅í𝒂, 𝒑𝒐𝒓 𝑫𝒊𝒐𝒔 𝒕𝒐𝒅𝒂𝒗í𝒂 𝒄𝒓𝒆𝒆𝒓í𝒂!

𝒀 𝒅𝒊𝒍𝒆 𝒂 𝒍𝒂 𝒊𝒈𝒍𝒆𝒔𝒊𝒂,
𝒑𝒖𝒆𝒅𝒆𝒏 𝒔𝒊𝒍𝒆𝒏𝒄𝒊𝒂𝒓𝒎𝒆 𝒐 𝒂𝒕𝒂𝒓𝒎𝒆 𝒍𝒐𝒔 𝒃𝒓𝒂𝒛𝒐𝒔,
𝒅𝒆𝒔𝒉𝒂𝒛𝒕𝒆 𝒅𝒆 𝒎í, 𝒄𝒐𝒏𝒗𝒊𝒆𝒓𝒕𝒆 𝒎𝒊𝒔 𝒉𝒖𝒆𝒔𝒐𝒔 𝒆𝒏 𝒂𝒎𝒖𝒍𝒆𝒕𝒐𝒔;
¡𝑯𝒂𝒔𝒕𝒂 𝒆𝒍 𝒇𝒊𝒏 𝒅𝒆𝒍 𝒎𝒖𝒏𝒅𝒐, 𝒍𝒐 ú𝒏𝒊𝒄𝒐 𝒒𝒖𝒆 𝒉𝒂𝒄𝒆𝒏 𝒆𝒔 𝒅𝒂ñ𝒂𝒓!

𝑪𝒂𝒚𝒂'𝒕 𝒔𝒂𝒃𝒊𝒉𝒊𝒏 𝒏𝒊𝒏𝒚𝒐 𝒔𝒂 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏;
¡𝑬𝒍 𝒄𝒖𝒓𝒂 𝒏𝒖𝒏𝒄𝒂 𝒄𝒖𝒓𝒂𝒓á,
𝒉𝒂𝒔𝒕𝒂 𝒒𝒖𝒆 𝒔𝒖 𝒂𝒍𝒎𝒂 𝒔𝒆𝒂 𝒑𝒖𝒓𝒂!

~~

𝑨𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒎𝒊𝒏𝒂𝒎𝒂𝒉á𝒍 𝒏𝒂 𝒄𝒂𝒃𝒂𝒃â𝒚á𝒏,

𝑺𝒂𝒃𝒊𝒉𝒊𝒏 𝒏𝒊𝒏𝒚𝒐 𝒔𝒂 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏,
𝒏𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒓𝒊 𝒂𝒚 𝒎𝒂â𝒂𝒓𝒊𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒈𝒔𝒂𝒍𝒊𝒕𝒂 𝒂𝒕 𝒅𝒖𝒎𝒂𝒍𝒅á𝒍 𝒉𝒂𝒏𝒈𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒏𝒂𝒊𝒔𝒊𝒏 𝒏𝒊𝒚𝒂,
𝒏𝒈𝒖𝒏𝒊𝒕 𝒂𝒏𝒈 𝒄𝒂𝒏𝒊𝒚𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒔𝒂𝒍𝒊𝒕â 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒂𝒏𝒈 𝒄𝒂𝒕𝒐𝒕𝒐𝒉á𝒏𝒂𝒏, 𝒅𝒂𝒉𝒊𝒍 𝒔𝒊𝒚𝒂 𝒂𝒚 𝒊𝒔𝒂𝒏𝒈 𝒕𝒂𝒐 𝒍𝒂𝒎𝒂𝒏𝒈;
𝒔𝒂𝒎𝒂𝒌𝒂𝒕𝒖𝒘𝒊𝒅, 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊𝒏𝒈-𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒔𝒊𝒚𝒂 𝒎𝒂𝒈𝒊𝒈𝒊𝒏𝒈 𝒂𝒏𝒈 𝑫𝒊𝒚𝒐𝒔.

𝑺𝒂𝒃𝒊𝒉𝒊𝒏 𝒏𝒊𝒏𝒚𝒐 𝒔𝒂 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏,
𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒎𝒂𝒏𝒂𝒏𝒂𝒎𝒑𝒂𝒍𝒂𝒕â𝒚𝒂 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒈𝒂 𝒃𝒖𝒍𝒂𝒈 𝒏𝒂 𝒕𝒂𝒈𝒂𝒔𝒖𝒏𝒐𝒅 𝒍á𝒎𝒂𝒏𝒈,
𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉𝒂𝒏 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒑𝒆𝒓𝒑𝒆𝒌𝒕𝒐, 𝒊𝒕𝒐 𝒂𝒚 𝒊𝒔𝒂𝒏𝒈 𝒊𝒏𝒔𝒕𝒊𝒕û𝒔𝒚𝒐𝒏;
𝒎𝒊𝒏𝒔𝒂𝒏 𝒊𝒕𝒐 𝒑𝒂 𝒏𝒈𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒅𝒊𝒍𝒊𝒎 𝒔𝒂 𝒅𝒖𝒍𝒐 𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒉𝒂𝒃𝒂𝒏𝒈 𝒍𝒂𝒈𝒖𝒔𝒂𝒏.

𝑺𝒂𝒃𝒊𝒉𝒊𝒏 𝒏𝒊𝒏𝒚𝒐 𝒔𝒂 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏,
𝒂𝒏𝒈 𝒕𝒂𝒐𝒏𝒈𝒃𝒂𝒚𝒂𝒏 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒄𝒂𝒏𝒊𝒍𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒂𝒍𝒂𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒉𝒂𝒚𝒐𝒑 𝒏𝒂 𝒎𝒂â𝒂𝒓𝒊𝒏𝒈 𝒊𝒑𝒂𝒓𝒂𝒅𝒂,
𝒕𝒂𝒚𝒐 𝒂𝒚 𝒎𝒈𝒂 𝒂𝒏𝒂𝒌 𝒏𝒈 𝑫𝒊𝒚𝒐𝒔, 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒎𝒈𝒂 𝒂𝒍𝒊𝒑𝒊𝒏 𝒏𝒈 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏!
𝑨𝒕 𝒑𝒂𝒈 𝒍𝒖𝒎𝒂𝒍𝒂 𝒑𝒂 𝒍𝒂𝒍𝒐 𝒂𝒏𝒈 𝒎𝒂𝒔𝒂𝒎𝒂, 𝒊𝒕𝒐 𝒓𝒊𝒏 𝒂𝒚 𝒅𝒂𝒉𝒊𝒍 𝒔𝒂 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉𝒂𝒏!

𝑨𝒏𝒈 𝑫𝒊𝒚𝒐𝒔 𝒂𝒚 𝒕𝒊𝒚𝒂𝒌, 𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊!
𝑨𝒏𝒈 𝑫𝒊𝒚𝒐𝒔 𝒂𝒚 𝒎𝒂𝒑𝒂𝒈𝒎𝒂𝒉𝒂𝒍 𝒂𝒕 𝒏𝒂𝒈𝒑𝒂𝒑𝒂𝒍𝒂𝒚𝒂, 𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊!
𝑨𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒈-𝒊𝒃𝒊𝒈 𝒏𝒈 𝑫𝒊𝒚𝒐𝒔 𝒂𝒚 𝒘𝒂𝒍𝒂𝒏𝒈 𝒌𝒖𝒏𝒅𝒊𝒔𝒚𝒐𝒏, 𝒔𝒂 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉𝒂𝒏, 𝒏𝒂𝒔𝒂𝒂𝒏 𝒂𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒈-𝒊𝒃𝒊𝒈?!
𝑨𝒕 𝒂𝒏𝒈 𝑫𝒊𝒚𝒐𝒔 𝒂𝒚 𝒃𝒂𝒏𝒂𝒍, 𝒎𝒂𝒃𝒂𝒊𝒕 𝒂𝒕 𝒘𝒂𝒍𝒂𝒏𝒈 𝒌𝒂𝒎𝒂𝒍𝒊-𝒎𝒂𝒍𝒊, 𝒂𝒕 𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉𝒂𝒏 𝒂𝒚 𝒉𝒊𝒏𝒅𝒊 𝒌𝒂𝒊𝒍𝒂𝒏𝒎𝒂𝒏 𝒎𝒂𝒈𝒊𝒈𝒊𝒏𝒈!

𝑪𝒂𝒚𝒂'𝒕 𝒔𝒂𝒃𝒊𝒉𝒊𝒏 𝒏𝒊𝒏𝒚𝒐 𝒔𝒂 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏,
𝒎𝒂â𝒂𝒓𝒊 𝒏𝒊𝒍𝒂 𝒂𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒊𝒕𝒖𝒓𝒊𝒏𝒈 𝒏𝒂 𝒊𝒔𝒂𝒏𝒈 𝒄𝒂𝒍𝒂𝒃𝒂𝒏,
𝒂𝒌𝒐'𝒚 𝒔𝒖𝒏𝒖𝒈𝒊𝒏 𝒔𝒂 𝒕𝒖𝒍ô𝒔 𝒐 𝒃𝒊𝒕𝒂𝒚𝒊𝒏 𝒔𝒂 𝒆𝒏𝒕𝒂𝒃𝒍𝒂𝒅𝒐,
𝒔𝒂𝒌𝒔𝒂𝒌𝒊𝒏 𝒉𝒂𝒏𝒈𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒂 𝒅𝒖𝒎𝒂𝒏𝒂𝒌 𝒂𝒏𝒈 𝒅𝒖𝒈𝒐 𝒌𝒐;
𝒑𝒂𝒈𝒄𝒂𝒕𝒂𝒑𝒐𝒔 𝒏𝒈 𝒍𝒂𝒉𝒂𝒕 𝒏𝒈 𝒊𝒕𝒐, 𝒎𝒂𝒏𝒊𝒏𝒊𝒘𝒂𝒍á 𝒑𝒂 𝒓𝒊𝒏 𝒂𝒌𝒐 𝒔𝒂 𝑫𝒊𝒚𝒐𝒔!

𝑨𝒕 𝒔𝒂𝒃𝒊𝒉𝒊𝒏 𝒏𝒊𝒏𝒚𝒐 𝒔𝒂 𝒔𝒊𝒎𝒃𝒂𝒉á𝒏,
𝒎𝒂â𝒂𝒓𝒊 𝒏𝒊𝒍𝒂 𝒂𝒌𝒐𝒏𝒈 𝒑𝒂𝒕𝒂𝒉𝒊𝒎𝒊𝒌𝒊𝒏 𝒐 𝒊𝒕𝒂𝒍𝒊 𝒎𝒂𝒏 𝒏𝒊𝒍𝒂 𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒃𝒓𝒂𝒔𝒐,
𝒊𝒑𝒂𝒕𝒂𝒑𝒐𝒏 𝒏𝒊𝒍𝒂 𝒂𝒌𝒐, 𝒈𝒂𝒘𝒊𝒏𝒈 𝒂𝒏𝒕𝒊𝒏𝒈-𝒂𝒏𝒕𝒊𝒏𝒈
𝒂𝒏𝒈 𝒂𝒌𝒊𝒏𝒈 𝒎𝒈𝒂 𝒃𝒖𝒕𝒐;
𝒉𝒂𝒏𝒈𝒈𝒂𝒏𝒈 𝒔𝒂 𝒄𝒂𝒕á𝒑𝒖𝒔𝒂𝒏 𝒏𝒈 𝒎𝒖𝒏𝒅𝒐, 𝒍𝒂𝒉𝒂𝒕 𝒏𝒈 𝒈𝒊𝒏𝒂𝒈𝒂𝒘𝒂 𝒏𝒊𝒍𝒂 𝒂𝒚 𝒑𝒂𝒏𝒂𝒏á𝒌𝒊𝒕 𝒂𝒕 𝒑𝒂𝒏𝒈-𝒂𝒂𝒃𝒖𝒔𝒐!


𝑺𝒖𝒎𝒂𝒔𝒂𝒊𝒏𝒚𝒐,
𝑳𝒂 𝑭𝒊𝒍𝒊𝒃𝒖𝒔𝒕𝒆𝒓𝒂

Alam kong umpisa na ng tag-init dyan.
O baka lingid sa kaalaman ko'y
sa susunod na linggo pa o kalaunan.
Ngunit kung paano ang tag-init dyan
o gaano kainit ay hindi ko alam.
Paano ang tag-init dyan sa inyo?
Gaano ka-init ang mainit dyan sa bahay mo?
Sana'y naaarawan ka ng sapat at tama,
sana'y palaging malusog ka at masaya.

Alam mo bang tag-ulan na rito ng Hunyo?
O maaaring para sayo ay patak pa lang,
o marahil mga mumunting tulo.
Ngunit kung gaano kaginaw
o paano ang tag-ulan ay hindi mo alam.
Gaano kaginaw, gaya ba ng taas ng baha?
Paano ang patak ng ulan, tulad ba ng luha?
Sana'y bagyuhin at tangayin ang mga mali,
sana'y mawala na ang alaalang gipit.

Alam kong tag-init na pag Hunyo sa inyo.
Ngunit alam mo ba talaga kung gaano ka-init
kung ikaw sana'y narito sa silid ko?
Alam mo ba ang tunay na tag-init,
gayong di mo pa nararanasan sa bisig ko?
Hindi mo malalaman kung gaano kainit ang mainit
hangga't ika'y wala sa tabi ko.
Ang tunay na tag-init ay nasa aking piling.

Alam mo nang tag-ulan na rito ng Hunyo.
Ngunit kung malalaman mo nga kung gaano kaginaw,
tulad siguro ng paghagkan sa bloke ng yelo.
Alam mo ba ang tunay na tag-ulan,
tila mga patak ng luha kung mawawala ako.
Malalaman mo kung gaano kaginaw ang maginaw
kung mawawala ako sa buhay mo.
Ang tunay na tag-ulan ay ang aking kawalan.

Tinawid ko ang karagatan,
binaybay din ang Kabisayaan.
Mula sa hilaga, sa Katagalugan,
mahanap ko lang ang katotohanan.
At makita ko lamang ang kasagutan,
malasap lang ang angkin nitong tabáng.
'Di lang karagatan ang handa kong tawirin,
mga ilog na may buwaya rin, aking giliw.
Makita ko lang sa'yong mata ang saliw
at dampi ng aking nadaramang sakit.
Babaybayin ang buong bayan at isla,
bibilangin ko ang bawat mga tala.
Lilibutin ko ang kabundukan,
lilituhin ating kapalaran.

052824

Sa tuwing hinahagis ko
Ang aking sarili Sa’yong harapan,
Ay nais kong isakatapuran Mo rin
Ang bawat pangakong inilathala’t
Ipinagtibay ng dugong dumanak sa Krus.

Sa tuwing kumukulimlim na
Ang aking mga mata’y
Gusto kong magtago Sa’yong lilim
At doon ang aking pahinga.

Isisigaw ko ang lahat ng aking pangamba
At lulusawin ng pag-ibig Mo
Ang bawat tinik na pumipigil sa’kin para huminga.

At kung pupwede lang
Na patigilan Mo ang bawat ritmo ng oras
Upang panandaliang maibsan ang aking pangungulila —
Kung pwede lang sana.

Sa mga buhangin ng aking pagkukunwari’y
Kusa Mo akong aanyayahan
Sa malalim at malawak **** karagatan.
At kailan nga ba ako matututo?
Kailan nga ba kita masisilayan
At massasabi nang aking mga mata’y
Ikaw ang tanging totoo?

Nasasabik ako
Sa tuwing sasalubungin Mo ako ng pag-asa
At kalakip pala ng pagtiklop ng bawat umaga’y
Ang yakap **** mainit
Na tumatawag sa’kin na mas piliin pa ang malalim.

Taliwas sa aking sariling prinsipyong
Binahiran ng mga haka-haka
Ang kapangyarihan ng tunay na pananampalataya.
At Sa’yo pala mawawalang bisa
Ang bawat kuro-kurong
Hinayaan kong magsilbing masasamang damo
Sa hardin ng aking pagkatao.

Ngayo’y bubuksan kong muli
Ang aking pintuan
At wala nang iba pang makagagapi
Sa Tinig **** ginawa ko nang pader
At pugad ng aking bukas
Na Sa’yo ko lamang iniaalay.

Pumarini at kinutaw ang kalma
Ng tubig na sa sariling mundo ay abala
At nang magulo ay bumaha
Sa emosyong hindi maapula

Waring nagtatambol ang dibdib
At ang isip ay nagtatalo kung panaginip
Sumasayaw sa gitna ng init
Habang nalulumos sa bagyong nagngingitngit

Sa libro na kabanata ay wala
Unang pahina ay nagawa
Mga pangyayari ay naitala
At ikaw ang unang nakatala

Ngunit kung gaano dumating
Ay ganon din kabilis na nawala
Waring kidlat na gumihit sa katha
Hanggang ngayon ako'y nananaginip pa kaya?