Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
 
090424
@ CB

Will it ever matter if I don’t rhyme?
Will the symphony of my soul be brought to halt?
And if I ever stop chasing the seas,
Would I end up wandering
And be thrown into the lakes of uncertainties?

And when’s the time to speak up?
If no one would ever listen —
Their old windows were shut,
Will they ever roll up the blinds?

If I stop poetry,
Would they ever know?
Who would care if I lost appetite
And send petitions to heal my soul?

For many times I wonder
How the sun meets no end
But in the span of few hours
There’s no left in him —
And yet tomorrow is still his.

Some bids goodbye,
But some simply dive and never looked back.
They drive their own tires
But still missed out the trains.

Oh poor fellow,
They disgust with their own dirt.
Some picked up their mat
And already walked the talk
But some remained in silence
Hoping that one day, they’ll beg no more.

Some still plants the seeds they kept too long,
While some harvest what they toil.
And they’ll ask, “Will justice ever come?”
Some embrace the narrow roads —
Walking in silence and let go the gongs.
But some entered the wrong doors,
For their eyes are on fire
Throwing arrows from left to right.

A short of breath —
One sighs and one sleeps.
But the snap of the thunders,
The roaring of the mighty lion,
Aren’t they being disturbed?
092822

You become like the Sun —
Everyone stirs up to the heartfelt rays
And the sparkling light that It conveys.
They are indebted for Its existence.

But the sun doesn't try to draw attention to Itself.
It just appears in the morning —
Giving Its warmth and light inaudibly but graciously,
And sets Its time bomb by the evening.

Then It appears the succeeding day.
Everyone goes to bed –
Always looking forward to Its reappearance.
And they are frantic every single day.

You are a light in Christ Jesus –
You have been placed in the center of the room
And on top of the hill.

Don't you use that divine position
To show off your sheen,
Or entice any attention to yourself
So people can see how bright a light you are,
Or so you can intimidate them with your glow.

Instead, let ALL your vigor appears naturally
As you come back tomorrow with no other agenda –
Except to luster for someone’s road.
Giving off that deific balminess
And sunlit to the whole world – and all creations.
Be their warmth, then call it a day.
And you’ll be glad to rest in your sleep.

As long as you remain God-centred –
Allowing Him to spring His Nature through you
Without any selfish interest as the Sun does,
Then your life is full, firm, and accomplished each day.
090222

Shine, you will shine
I will strive til it’s my time
Shine, You will shine
I rest on You, I trust in You

Oh how beautiful it is to walk with You
For all of my days, oh Lord…
I gain confidence in You each day
You take good care of my soul.

From the start, You were there with me
In the storms, You are my strong tower
At the highest peak of a mountaintop
I will still shout Your Name
112018

When I was a kid,
You clothe me in white
You packed my things and put them in my bag
To which You also loved to carry.

You allow me to learn things with my fellow kids
Even if it's more of Your hard work, not mine.
And my heart was glad as I see you outside the window
I was confident because You were there.

I can recall that I was not good at tying my shoelaces
I was afraid to fall on my knees
Every time I miss securing them.
That's why I tend to cry and call on Your Name
And you were there to fetch me
And so You do it over and over again.

When we're home, You change my clothes
But You never complain about how untidy my uniform was
You always wear that smile on Your face
And my tears were gone even before I uttered, "Sorry."

One day, I no longer see You outside the window
And I cry to look for You
Even if You already told me that You're coming back to fetch me again
There, I started to understand that all You do is not just for me
But for our family.

I've learned bit by bit how to properly tie my shoelaces,
And I'm too eager to give you the result of my exams every time I go home
I remember how you say,

"Ang galing naman ng anak ko" when I got high grades
And how you encourage me by saying,
"Okay lang yan anak, bawi lang sa susunod,"
When my grades aren't line of nine.

Every day, You watch over my deeds
You always listen when I have something to tell
And when I'm home, You always prepare my clothes as I change.
050916

Minulat tayong may sukli ng kasaysayan,
Saksi sa matinding gisahan ng rekado sa Tahanan.
Pangako'y iniukit ng mga Anak na payak
Nagbabasagan ng plato, nagtitilamsikang tubig,
Pagbili ng lakas ng loob
at talas ng dila sa Pulitikang Tindahan;
Luha't dangal, pawang huling hain
Ng Ama't Ina ng Lipunan.

Nakakangalay makisabay sa uso
Kung nawalay pati ang yupi-yuping puso.
Hindi tayo nagpaampon sa Lipunang mapanukso,
Yakap ang Langit, uhaw lamang sa pagbabago!

Sumisigaw ang damdaming nilusaw ang galit,
Ang pait ng kahapong sinabuyan ng panlalait.
Minsan, sobra ang demokrasya kaya't may kapalit.
Kaya't minsa'y susulong bagkus panay ang subalit.

Hindi natin kayang palayasin ang Ama't Ina,
Kung ngayon pa lang, may mga multong rebelde na.
Hindi natin kayang itaboy ang kamay ng Hari ng mga Isla,
Pagkat tayo'y ibinigkis, iba't iba man ang pananampalataya.
At higit pa sa pulso ng Bayan ang nagluklok sa kanila.
Mainam na ngang masaktan sa una,
Kung saan dunong at talino'y maituon sa pagpapakumbaba.
Masakit sa loob kapag tinatama ka,
At bawat palo't kusang pagdidisiplina.

Kung hindi susundin silang Ama't Ina,
Kung hindi magpapasakop sa babaguhing sistema,
Kung hindi huhubarin ang estadong may ibang klima,
Hinding-hindi bubuhos ang pagpapala.

Umaasa tayo pagkat di natin kayang mag-isa,
Sandigan nati'y hindi na Pulitikang Balisa,
Sana'y pag-iisip ay mabago ng Amang may grasya,
At tayo'y maging bahagi ng paghilom ng bansa.
Ang lalim ng 'Yong pag-unawa'y
Higit pa sa mga nakapilang karagatang
Nagsasapawan patungong Silangan at Kanluran.
Umaapaw ang 'Yong pagkalingang walang ibang nais
Kundi ibuhos ang 'Yong katapatan sa aking kakulangan.

At gaya nga ng mga ibong walang sawang sumisipol,
Ay gayundin naman ang 'Yong pag-ibig
Na hindi ko mabigyang pamagat
Gaya ng mga tulang kinakatha ng puso't pag-iisip.

Sa bawat bigkas ng bibig,
Sa bawat tuldok na simula ng pagguhit,
Sa bawat pintig ng pusong tanging Sayo ang papuri..
Ikaw at ikaw pa rin ang hihintayin,
At malaya kong ihahagis ang mga kamay sa ere --
Kung saan ang langit ay panandaliang masisilayan.

Maghihintay sa araw ng paghayag ng liwanag,
Ang boses **** sa mga letra lamang nabibigyang-buhay
Ay balang araw ding hehele't magpapatikom
Sa mga armas ng kadiliman.
At balang araw, masasabi ko ring,
"Nagbunga ang paghihintay."
032317

Sinubukan kong intindihin
ang bawat salitang sinasabi mo
Hinabi gamit ang iba't ibang lenggwaheng
Bago lang sa paningin at pandinig ko.

Natakot ako pagkat hindi ko maintindihan
At dumating na nga sa puntong
hindi na  rin kita maintindihan.
Kaya sumubok akong humanap ng ibang kahulugan
Nagbaka sakaling sa "doon"
ay may mapupuntahan.

Pero mali pala yung takot
na namuo saking pagkatao.
Lahat ng sabi kong iintindihin ko'y
bigla na ring naglaho.
Lumapit ako sayo
pagkat kinakain ako ng emosyon ko,
Ng takot, duda at kakulangan sa tiwala sayo.

Sinambit mo sa aking tumigil na ako --
Sa pag-aalala sa mga bagay
na ikaw mismo ang aareglo.
Dagdag mo pa'y ikaw ang aakay
sa mga walang katapusang kahinaan ko
At doon ako natutong:
wag ka nang ipilit ang kakayahan ko.

Nilinis mo ako at ginawa mo pa ring bago
At sabi mo pa nga'y aabahin mo ako
Hanggang sa makarating tayo sa simulang dulo.
Ama, sa aking pagpapasakop,
Pwede bang yung buong ako
Yung yakapin **** may pagkalinga?

Napagod na kasi akong mag-isa
Gusto ko nang sumilong --
Sumilong sa tangi **** presensya.
Sumagot si Jesus at sa kaniya'y sinabi, Ang ginagawa ko'y hindi mo nalalaman ngayon; datapuwa't mauunawa mo pagkatapos.  - Juan 13:7
Iginagapos ko ang sarili gamit ang aking mga palad,
Ayokong maniwala sa kapalaran,
Pagkat hindi na tayo mga batang
Nakikipaglaruan pa
Sa mga mumunti nating mga pangarap.

Sa bawat desisyong ating paninindigan,
Doon natin masasabing, kaya talaga natin.
Mahirap man makipagsapalaran
Sa mga nagtatagisang katauhan
Ngunit, isipin mo,
Hindi natin sila kalaban.

Hindi tayo palamuti sa ating mga istorya,
Tayo yung unang babati sa’ting mga sarili ng,
“Magandang umaga.”
O kung bakit minsan,
Nananatili tayong pagod na pagod
Na tila ba hinihila tayo ng Araw
Na para bang tayo’y mga kalabaw lamang
Na magpapagal at hindi aani.

Iikot tayo sa mundong hindi tumatakbo,
Kundi iikot tayong may dahilan
At hindi tayo magiging pabalik-balik.
Tayo’y matututo sa bawat lubak,
Madisgrasya man tayo’y, hindi pa rin susuko —
At tayong manananatili sa pagwagayway
Ng ating mga bandera,
Na hindi nagpapatangay
Sa mga mistulang diktador na mga alaala.

Magbibilang tayo ng araw,
Ngayong taon
Ngayong araw na ito,
Tayo’y magsisimula —
At hindi tayo magtatapos
Nang walang kabuluhan
Ang ating mga adhikain.

Tayo ay iisa —
Isa, dalawa..
Tatlo..
Tayo na —
At magsimula.
Diniligan ng luha
Ang tuyo kong pagsuyo
Bitakan at tikag
Itong aking puso.

Sinilo mo ako’t
Ginawaran ng rehas
Ipinahalik sa araw
Binasa pa ng ulan
Ako’y kinidlatan
Kulog ay nakapapanting
Tainga’y duguan
Halimaw ang tingin.

Aking pag-ibig,
Pagsinta’t pag-irog
Pawang kuro
At puso’y nilatay
Inilibing
Inihatid sa hantungan
Hindi pa man nito oras
At ang binhing kinalinga
Siya ring inanod ng rimarim.

(12/2/13 @xirlleelang)
022924

Minsan ka nang lumuha’t
Nagtiis sa mga salıtang binato ng mundo.
Minsan ka na ring napatid at nalunod
Ngunit bumangon at sumikap pa rin.

Sinisinta kita
Sa kabila ng iyong mga pagkukulang.
Pagpapatawad at pag-ibig
Umaapaw buhat sa aking kaibuturan.

Batuhin ka man ng lahat
Ay hindi kita iiwan.
Hindi ito isang pangako,
Bagkus ito ang aking puso.

Patuloy kitang ipananalangin,
Hangga’t sa kaya ko pa.
Hindi kita susukuan
Ako’y yuyukod sa Maykapal.
091916

Aakyat at bababa
Ganyan ang alon.
Sisikat at lulubog
Ganyan ang araw.
Ihihip at bubulong
Ganyan ang hangin.

Maaksyon, parang damdamin
Nagbabago, ganyan ang pag-ibig
Pag-ibig ng likha pero di ng May Likha.
112715 #10AM

Baka nalason na siya sa usok
Na binubuga ng mga nakababahing na mekanismo.
Siya'y nalulumbay kaya't ako'y nabihag niya,
Nabihag -- nabighani
Sa kanyang kumikinang na pustura,
Siyang bughaw na bistida at magbabagong-bihis pa.

Umiiyak siya, kaya't hindi ko na ininda,
Nagbakasakaling mapatahan siya --
Nang di bumugso ang galit
Patungo sa konkreto't pinira-pirasong bakal
Pagkat mga abang, ni hindi ninais na maugatan.

Bulong ko ang lihim na pagtingin,
"Anuman ang iyong kulay
Ang dilag mo'y kabigha-bighani
Kaya lubos kitang iniibig,
Aking panghabangbuhay na kaibigan,
O Langit na Irog."
08:18AM #ToSite

Bagamat ako'y bulag
Sa mundong puno ng sawing imahinasyon,
Patuloy Kitang titingalain.
Ihahagis ko sa Langit ang mga kamay
At bahagyang tatakpan ang paningin
Nang masilayan ang iyong kariktan.

Nakasisilaw ang Iyong Liwanag,
Sabayan pa ng nagbagong-bihis na liriko
Ng mapang-akit na sansinukob.
Bagkus, ako'y mananatiling walang kibo
Kahit nahihingal pati ang puso
Sa paghihintay Sa'yo.

Muli akong aalukin
Ng mala-piyestang pangarap,
Siyang babandila sa espasyong
Puno ng takot sa kinabukasan.

Ang mga banderitas sa Kalye,
Walang sawang tumatakip sa Iyong katanyagan.
Ngunit hindi Ka kumukupas,
Di gaya ng laos na musikang
Hindi na tipo ng makabagong henerasyon.

Hinuha ko ang lente
Makuha lamang ang matatamis **** ngiti.
At sa bawat eksena'y hindi ako pakukurap
Sa mga alikabok na namumuwing,
Silang nililok para ako'y patirin.

Naglantad ang klimsa
Ng kakaiba nitong anyo.
Kaya't sumanib ang sining
Na tila iba ang maestro.
Puso ko'y kinatok
Pagkat ito'y tumitirapa
Sa bawat lasong kumikislap,
Siyang sinasaboy
Ng mahiwagang mga kamay.

Ako'y nagpahele sa Iyong misteryo
Hanggang sa naging kalmado
Buhat sa likas **** pag-irog.

Bumungad sa akin
Ang Liwanag na gaya ng dati.
Nakasisilaw, bagkus suot ko na ang pananggalang
Masilayan ka lamang
Kahit saglit lamang.
More harm marked than slander and lies
What a smashed and ruined spirit he had;
Loads of good reasons and purposes die,
Now seeing himself, how loner he is.

Robbing him of courage he call for,
And that something springs from the thoughtless mortal.
Chiming on his ears like a timely sent warning,
Cackling as he falter and fall by his way.

Reaching his limits, he himself a frail one.
That parent of dread and halfhearted work.
Weakening the efforts of artisans clever,
And makes of the toiler an indolent shirk.

If he’ll opt to be a man without a vision,
Someone who ignores the feasible outcome.
Then, wait for the immediate poisoning of the soul you have,
It’ll stifle in infancy if you’ll only allow.

Both hopes and dreams, you’ll see them in debris.
With hatred that’s deep and undying,
For once it is welcomed; it’ll break any man,
Retort the evil spirit by saying ‘I can’.

(12/25/11 @xirlleelang)
Nilimot ng ulirat ang sarili
Nakaligtaan akong dalawin
Ng antok na pinangungulilaan.

Pinihit ko ang imahe
Nitong bughaw at dwendeng bida.

Bagsak ang panga
Ayan, pabaya ako sa pananim
Patawad **Papa Smurf!
You'll never
be known
if you're always hiding.
Be exposed.
021816

Minsan, nagsasalita ang mga lata
Napakaingay at mistulang sirang plaka.
May yugyugan pa
Ng mga baryang hindi mabilang-bilang.

Ang latang nanahimik, kikibo rin pala
Pag tinapunan ng barya,
Kakalansing siya.
Hawak ng nanlilimos ng simpatya,
Ngunit sino siyang taya?
Waring nagsisipilahan pa sila
Sa pagtapon ng sentimo
Na tila baga lahat ay uhaw sa pansin.

Kapag binigyan mo,
Kakapit sila sa damit at magmamantsa
May bakas ng mga kamay
Kaya't sila'y wagi sa panlilimos.

Kaya't minsan, hindi ako naaawa sa kanila
Pagkat pagbubulaslas nila'y walang kasiguraduhan.
Saanmang anggulo,
Hindi masiyasat ang katotohanan.

Sila mismo, gulung-gulo sa kabuuan
Ni hindi tiyak ang nilalaman
At kuwento'y niyupi-yupi,
Buhay sa kanya-kanyang kalupi.
Tunog-lata nga naman.
Grabe ang away sa social media ngayon ukol sa LGBT at kay Pacman. Dagdagan pa ng mga maling anggulo na gugulo sa isipan ng bawat Juan. Minsan nga naman, kapag tumayo ka sa tama, titirahin ka.

Social media nga naman, syempre para kumita sila. Ipagdasal natin ang bayan natin.
011222


Oh, wonderful Counselor
My soul cries for help
And You hear my plea
You answer my desperate call.

My enemies will flee and tremble
For You are with me.
You are my shield, my rock
You are my foundation
And my only hope.

You store my tears
And when I’m tired,
You give me rest
So I can sleep.

Oh Lord, You deserve the glory
My enemies will become my friends
And the favor shall bless all of us.

My heart is ready to forgive
And is willing to change
Wherever direction You lead me to.

I’ve witnessed a transformation
From day to day,
You hold me in Your arms
And I am not simply comforted,
But I am also secure.

Oh for long sleepless nights,
I can now rest and have peace
Because my God is my shelter
My stronghold and strong tower.
081216

When you learn
To let go of
"Your something,"
God will surely release
*"His something."
"Tagu-taguan, maliwanag ang buwan
Sona-sonahan, madilim na naman.
Pagbilang kong tatlo, nakatago na kayo
Mapagod man kayo, tuloy pa rin ang laban ko
Isa.. dalawa.. tatlo.. Game?"*

Pag si Juan ang nagsalita,
Nag-aalitan ang madla.
Pag tikom ang bibig,
Siya'y bulag raw sa maralita.

Pag nilatag ang naplantsa,
Lalatiguhin ng administrasyon.
Pag walang plataporma,
Ihahagis sa bangin ng suhestisyon.

Kalaban pala nati'y ang sariling atin,
Demokrasya nga'y may sapin pa rin sa bibig
Mga bolang itim, saang lupalop ang padpad
Mapait ang kapayapaan,
Dakila ma'y kanilang binabagsak din.

Walang nakatitiis sa bayang nagpapapansin
Masakit nga naman sa bulsa ang tunay na bayanihan
Dugo'y dumanak makamtan lamang ang demokrasya
Sobra-sobra nga lang ang danak ng iilang raleyista.

Sadsad sa suliranin ang Inang tinakwil
Mga anak sa lama'y namasyal pa sa ibang bayan
Hindi na matapus-tapos ito'y pagdadamayan,
Damay sa kurapsyon, damay sa pagtitwakal ng mga Inakay.
Yuyuko na lang ang nasa langit
Pagkat nagapi ang mga tunay na Anak --
Ang lipunang ginahasa ng iilang ganid,
Paulit-ulit na, ang hapdi ng kamusmusan.

May iilang nagtatanong,
May iilang walang pagtataka,
Musmos sa bayan, wala namang pag-usbong
Kaya't iba na lang ang nakikinabang
Puspos sa distansya
Ng kamalian ng nakaraan.

Hugas-kamay ang iilan,
Simpleng hindi batian,
Wika nga ba ng pagkakalimutan?
Parang away-kalye, away-bata
Aso't pusa, sa lipunang
ang hepe'y sila-sila lang din.

Batu-bato pik, naglalaro ang iilan
Bukas tataya na naman sa lotto
At pag natalo'y iiyak na lang,
Bibigyan ng tsokolate,
Pangako para sa matamis na pag-iibigan
Ngunit balat lang pala,
Mapagbalatkayong himagsikan
Tapos, hahanap ng Darna
Pagkalunok ng bato ng kamanhidan.
Pabalik-balik ka
Hahakbang nang pakaliwa ,
Hahakbang nang pakanan.

Yapus-yapos ako ng aking kinahihimlayan
Balakid nati'y salaming
Bahagdan lamang ang kinalalagyan.

Puti ang daan patungo sa iyong tuntungan
Sumusulyap ka nga't
Mensahe'y kusang tanong
Tinipon at binahagi sa pagkatao.

Malabo ang salamin sa harap
Dito sa amin at sa kalye sa looban
Kung saan dinudumog ito
Ng mga kliyenteng
Buht sa iba't ibang pintuan.

Takipsilim na
Tangan-tangan ko ang susi palabas
Nang tumambad ka't
Ilang metro lamang ang distansya.

Nagtagpo ang pawang paningin
Bagkus kailangan na ring pigilan ng sandali
Nauna ka
Pagbaba ko'y hindi na muling nasilayan
Anumang aninag ng iyong *lihim na pagkatao.


Mayroong kumaway sa akin
Isang pamilyar na tauhan sa sarili kong kwento
Dati ko palang **** sa asignaturang Ekonomiks.

Tinugon ko ang pagtawag niya sa akin
Aba't ang oras ang huminto
Ninakaw ng kanyang katabi
Ang pagtingin buhat sa tumanggap ng pagtugon.

Naroon ka, hawak ang manibela
Ako'y nauupos na kandila
Ako'y hinahanging saranggola
Isang bulang hinihele ng musikang walang liriko.

Hindi ako naging epektibo sa kausap
Doon ang pasimula ng kwento
Hihintayin ko ang muling pagsirit
ng nanlilisik na araw
At ang lahat ay kapwa
Pausbong na ala ala na lamang.
Para sayo na sumisilip sa office ng firm namin.
Tumambad sa akin ang rehas
Na may tuklap-tuklap na nakaraan,
Minsa’y puti, ngayo’y sinag na ng araw.
May mga banderitas ding panlayag
Siyang simbolo ng mainit na pagbati.

Nakaririnig din ako ng padyak ng mga paa
Sabik sa halik ng lupaing hindi naman pag-aari.
Ang pagtatampisaw sa putikang
May sirit ng pagmamadali.
Ang pagkalampag ng pintuang walang tirahan
At ako’y maiiwan, nakatali sa silyang lupain.

Sampung minuto raw
Sampung minuto ring tumatagas ang mga alaala
Sampung minutong pagiging saksi ng ebolusyon
Ng waring walang himpil na pagtatantya ng pagkakataon.

Nilalatag ko nang paulit-ulit
Ang mga kwento ng bawat katauhang kasapi sa kwento
Sa kwento nilang paulit-ulit na binabasa
Buhat sa matatapang na mga matang
Hindi ko man lamang masuyo.

Nililingon ko sila sa aking paghihintay
Ako’y hindi kilala, bagkus binabalikan.
Malaya ko silang pagbubuksan,
Yayapusin ng buo kong pagkatao.

Hindi ako mapapagod sa pagkukutya sakin ng kalsada
Sa’king mga pagal na mga paang rumorolyo.
Patuloy kong iindahin ang bawat misteryo ng lubak at patag,
Maihatid lamang sila, sa panibagong kwento ng paglisan.
070716 #SirFrancisHouse #ElNido

Mapalad ang nauuhaw,
Mapalad ang nagugutom,
Ngunit iba ang guhit sa'king palad.

Inalok Mo sa'kin ang luha't delubyo
Hindi Ka humihinto sa pagtapon ng dalamhati.
Mistulang kupas ang kaibigang Bahaghari
Pati sa pag-asa ba'y kami ri'y may kahati?

Sumisipol ang Hangin, umiindayog
Kaya't nagtatagisan ang mga Puno't Halaman.
Matira matibay sa ganitong labanan,
May ibang yayakap sa angkan,
Ang iba'y nagsisimatay na lamang.

Gaya ng pangarap, gumuguho ang akalang matitikas.
Pag binagyo Mo'y magdudumi sa kalye't
Tangay ang tubig na tsokolate.
Walang nauuhaw kaya't walang nagwawalis,
Tila ang lahat, sumusuklob sa yerong palamuti.

Alam kong iba Ka sa kanila,
Kaya't hindi Mo na kailangang patunayan pa.
Kung ganyan Ka lumaban, buhay ng iila'y may pangwakas na.
Sapat nang nandyan Ka, kaya't lumisan Ka na.
Napakalakas ng ulan at hindi namin magawang tumungo sa site. Kahapon lang, kakaiba rin ang ihip ng hangin, siyang tila may pasabog sa lupain. Wag naman sana.
Pawang kaytamis
At kaypakla
Nilunod ako
Ng iyong gunita.

Ugat ay balon sa lalim
Malaking punongkahoy
Nakadipa
Harang sa paglimot.

Martir man
Aahon pa rin
Basta’t sa Ugat
Ako ay nakalapat.

(12/2/13 @xirllelang)
If you believe in the spiritual power of story-telling, then what more the power of the Gospel?* - **XL
A gala of life,
A crowd humming with melody.
Heaving each hand above,
Waving with the gust itself.

As the spotlight has smacked me,
Perhaps, just perhaps –
That’s the time when he first noticed me,
At the backside, I assumed, there he stood.

The song was brought to a close,
I see people with their hands ready.
I was about to loom them,
But with someone’s gaze, this chap has trapped me.

How lofty man is he,
For when I’m in 5’3,
I calculated our slits;
His black hair outshines the lights,
And that led me to not look at him directly.

His words are about to be spoken,
And left it with a declarative verdict.
For he's about to ask me a question,
That jiffy, I never had spite in psyche.

Asked me with my name,
And I even gave him a reply.
It seems hard for him to understand,
With a brunt, the mob has left a mark.

There was a silence,
But his hands came near mine –
Offering me a handshake as a usual greeting;
I gave him a hand and smiles reflected back.

“What year are you?” he asked,
“Fourth year,” I uttered with respect.
He even asked over my course,
That’s why I thought he discern someone I know.

And it looks as if he hates digits,
And yet told me I was excellent with that –
Without even knowing,
My trouble zone was Math.

I was direct with my words,
As questions were raised by this man.
I don’t know why I responded him,
Or maybe just to give him a reverence.

As someone uttered my name,
I turned back from this guy.
With such proverbial voice,
I seek out where the origin is.

With the seats to which my eyes were hub,
The same guy had advanced me.
“Where d’you live?” he posed;
And I pointed out where it is.

The tête-à-tête was ‘kinda rude,
And we just sit where our things are.
With his eyes, looking at me
I felt mindful where it’d lead.

After that service, I was about to go;
Finding a friend to join me with a way home;
And with his red top,
I saw him with a look yet keen.

*I don't know why. I don't know how. Oh! C'mon! I'm being distracted.

(3/17/13 @xirlleelang)
"Tragedies will teach us to be strong and be wise."
- *
Pastora Lut
Alila syang sakal
Tila nasa hawlang nasa labas ng sinapupunan
Naghihikahos sya
Humihingi ng tulong.

Tinawag ko si Tatay
Pagkat ako'y manikin
Wala sa ulirat
Habang sya'y nasa piit ni Kamatayan.

Pilit syang pumipiglas
Sa pira-pirasong tabla
Nakaririndi ang tinig
Hindi marunong kumalma.

Tayo'y nilalang na may isip
May katinuan
Hindi kailangang pumiglas
At panay ang laban.

Minsan, kahinaa'y malalasap
Ba't hindi huminto?
Hindi ito pagsuko, kaibigan
Ito'y paghihintay
Paghihithit ng lakas
Na kahit saglit
Ang buhay ay mahingahang muli.
Naiinis ako kay Teddy (ang Tuta naming mukhang Teddy Bear, malaki ang mata na parang si Keropi), pilit na papasok sa bahay at kaawa-awang maiipit. Buti na lang andyan si Papa, buhay pa siya haha.
020321

Sa likod ng mga palakpakan
At nag-aawitang mga tinig na hindi nagpapataasan,
Ay dumudungaw ang aking pangamba —
Ang takot kong nagmimitsang lisanin ko na ang lahat..

Gusto kong manahimik ang lahat —
At sa kabila ng mga nakasisindak na mga tinig,
Ay unti-unti kong hahagilapin ang liwanag,
Pagkat minsan, ako ri’y nabubulag
Sa kamangmangan ng mundo.
082021

Naranasan mo na bang sumigaw
Nang walang nakaririnig?
O kaya lumuha nang walang sumasalo?
Sa bawat patak ng bumubugso **** damdamin.

Naranasan mo na bang kumatok
Nang walang nagbubukas?
O kaya tumawag nang walang sumasagot?

Ang tempo **** sinusumpong ng tampo’y
Umaanod sayo papalayo
Sa nararapat mo sanang hantungan.
Nakalimutan mo na rin atang
Hindi sarili mo ang iyong kalaban
Kaya’t hindi ka na rin mapigilang
Manlumo sa karagatan ng iyong mga pasanin.

Patuloy ang iyong pagsisi sa sarili
Bunsod sa mga responsibilidad
Na sana’y napanagutan mo
Ngunit iyong iniwanan
At pilit na tinakasan.

Ngunit sa paulit-ulit mo ring
Pagsagwan palayo’y
Patuloy ka ring hinihila pabalik
Kung saan ka nararapat
Para magsimula kang muli.

Ang iyong walang pagpapaalam
Sa plinano **** paalam
Ay naging hayag na paglisan
Sa nakaraan ****
Walang ibang mas mahalaga pa
Kundi ang pagtuntong mo
Sa ngayong noo’y ayaw **** pagtayuan.

Ang bawat gumuhong gusali ng iyong nakaraa’y
Kusang mag-aalis ok sayong
Pagtagpi-tagpiin mo sila nang nakapikit.
At kahit pa —
Kahit pa sinasabi **** nalimot mo na
Kung saan mo hindi sinasadya
O kusang naiwan
Ang mga piyesa ng iyong sarili ng tula
Ay kusa mo rin itong maaalala
Na para bang ang lahat ay bago’t
Hindi ka na mahihiya pang
Bumalik at magsimulang muli.

Lulan ng mga lumang pahina
Ang pag-asang may tiyak na kahulugan.
Tiyak ang iyong hahantungan
At walang katotohanan
Ang sinasabing “paano?”
Kung hindi mo naman nanaising
Tumapak sa hagdan
At kusang umakyat
Gamit ang sarili **** mga paa.
052317

Birds chitter as every green structure
Fails their promises of love
Written in letters in an invisible sky
As they sang the ocean's death of goodbyes.

Fueling the savory bite
Of ala-Krispy Kreme in their tummies,
They drown in their melodies
Of drop and failed stories
The rugged soil was a false hope,
Even if they taste the aquifer's best.

They should've not departed from their own kind
But they've loved being sprinkled with the fiery mirage.
Force majeure was their allied forces
As the scissors of vetiver held back the fiber mesh.

Both live and dead loads are alive
And the ocean cries -- defying gravity.
But the level has not been measured enough,
The waters worshipped themselves
And there's no sign of hue of Heaven's crystal clear.

I have loved to see everything enough
To sing theories and to paint them in dramatic history.
But as I've tried to plant another tree
Life has not sprouted coz it's a different summer now.
She keeps singing
Her melody was rough
Hard to be conceived.

Reinforced with concrete
Those bars and lateral ties
Without notes,
Without right hum
The song was a pouring rain
Slow jazz of tick-tack
All over the corrugated covering.

The gravel was jealous
With its friend sand
For he has millions
And neither he cannot count.

No one ever escaped
The vastness of the curtained night
She uttered words that's magical
But remained a *broken vow.
080416

Para akong sumusuntok sa hangin noon,
Noong bigla kang nagpadaig sa ihip nito.
Sana tinangay na rin pati ang damdamin,
Mas masakit pala kasi iniwan **** may pait.

Para akong sumusuntok sa pader ngayon,
Ngayong sabi **** hindi naman nagbago
Pero ang sakit na ng mga kamao ko,
Nasusugatan ako
Pero pilit akong kumakatok
Sa puso **** malaki ang pader.

Para akong sumusuntok sa punching bag,
Pinipilit kong husayan kahit dumadaplis ako.
Kapag  nangangatog ang tuhod ko't napapaluhod,
Sabay ang luha sa tagaktak ng pawis.
Pero muli akong bumabangon.

Para akong sumusuntok sa unan,
Gusto kong mamahinga
Pagkat pagod na ang puso.
Masakit na ang mga kamao
Naaawa na ako sa sarili ko,
Kaya't pipilitin kong pumikit.

Kailangan ko ng tulog na mahimbing
Oo, iiyak na naman ako
Sinusuntok kita
Hindi dahil galit ako;
Sinusuntok kita
Kasi kahit pagod na
Sayo nais mamahinga.
032316 #TagkawayanBeachToPPC #HawlingDay

Madaya ang dagat na tumatabi,
Umiiwas sa lalim na walang lebel.
Kung susukatin ang dipa ng pising ibinigkis,
Milya ang distansya ng berde't kayumanggi.

Pahiwatig ng hampas ng mga dahon,
Kanila ang lupang may paghuhumaling sa nayon.
Gayundin pala ang kurot
Ng latigong pakpak ang armas.

Hininga ay buhay
Sa baku-bakong daang
Nagmimintis sa tahanan.
Ilang gulong na kaya ang nagpatalyer?
At nausugan ng ilan pang mga panlupang sasakyan.

Napapagod ang likido ng Langit
Na siyang minsang lampas-lupang nagpakumbaba.
Napapagod ang Ilaw
Sa pagsirit ng kandilang hindi nauupos.
O ang mga ibong pumapagaspas
Sa ereng walang tiyak kung saan papadyak.

May mga kasuotang gula-gulanit,
Sila'y may mantsya't may kalakip na basbas.
Hindi maititikom ang pagsampal ng paa,
Mga paang piniling lumaya
Kahit tadtad sila ng kalyo.

Ganoon pala ang pagpihit ng duyang sandali lamang,
Ihihile ka nang saglit,
Sabay makikibaka sa panahong gusto niya.

Simple ang buhay,
Namamahinga't umiiling kadalasan.
Ni ayaw ang gintong luha,
Kalasag pala ng kanyang pagkatanda.
Nagtagpo ang ating mga salita
Higit sa isang sandali
Yung isang sandaling hindi panandalian
At kalakip ng ating tila kaytagal na hintayan
Ang sinasabi nilang heto na
Heto na pala ang pangmatagalan.

Nagtagpo ang ating mga ulirang mga puso
Kasama ang bawat sakit na hanggang ngayo'y pasan-pasan pa rin natin.
Kasama ang bawat agam-agam,
Kasabay ng kanyang pagluwas buhat sa mga makakapal na ulap
Ang pagtanghod ko sa muli nating pag-uusap.

Nagtagpo ang ating mga damdaming
Marupok pa sa kahoy na hinayaang anayin.
Kung saan ang bawat pako'y nag-iwan ng mantsya at kalawang.
Nagtagpo ang ating mga basag na pangarap
Ang mga pangakong hinayaan nating
Matunaw sa likido ng galit at pait.

Nagtagpo ang ating mga paningin
Sa hindi inaasahang tambayan
Sa tambayan ng damdaming
Akala nati'y wala nang lusot para sa kinabukasan
At kasabay ng minsan nating pag-aaksaya ng panahon
Sa pagpapaligaw sa mga mabubulaklak na salita,
Tayo ay nagtagpo na may iisang luha sa iisang garapon.

Nagtagpo tayo sa basag na nakaraan
At hinapo sa bawat piyesta ng masasakit na mga salita
Bagkus sa likod ng bawat "ayoko na" at "bahala ka na"
Ay sabay tayong nagtagpo at nagtago ng ating mga dala-dala.

Doon ka sa kaliwa at ako naman sa kanan
Doon tayo sa magkasalungat na landas
Kung saan ang oras ay posibleng di na magsipaglihis pa
Na ang aking umaga ay di mo na gabi
At ang aking gabi ay di mo na umaga.
Kung saan ni isa'y di na aalis
At kung saan ang lahat ay posibleng di na magmintis.

Baka doon --
Baka sakaling matagpuan nating muli ang isa't isa.

---

Minsan, napadpad ako sa karagatan
Kung saan ang bawat hampas ng alon
Ay tila kumpas na lamang ng nakaraan
Na ang dating puting buhangin
Ay unti-unti nang nanumbalik
Akala ko'y isang panaginip
Pero doon ay may subalit --
Subalit na napakaganda.

Ako'y saksi sa pagluha ng langit nang pabaliktad
Na parang ang lahat ng maganda sa dalampasigan
Ay unti-unting inanod
At akala ko'y di na makababalik.
021716

Babalik akong hindi mala-dayuhan,
Pagkat ikaw ang aking Bayan.
Hindi ko titipirin ang pag-ibig
Gaya noong tila latak na lang
sa iyong pandama.

Hindi sapat ang isang araw,
Kahit tunay at tapat ang pagsuyo.
Sisikat ang araw, ako'y samid sa distansya
At tanging pangako Sayo
Siyang pabaon sa takipsilim.

Sayo ang pito kong araw;
Hayaan **** iukit ko ang sistema ng puso
Na may tema ng panahon at oras.
Hindi na ako mangingibang-bayan, Sinta.
Tahan na, ako'y palapit na sa aking Tahanan.
Para sa mahal kong Lungsod ng Puerto Princesa. Pagkat alam kong sa mga panahong ito, ako'y itinanim ng Diyos para mamunga sayo. Hindi ko na kailangang magtiis sa lingguhang pag-uwi na may kalakip na 5.5 oras buhat sa El Nido para lamang makapagserbisyo sa kanya.

Minsan, may iilan talagang magtatanong ukol sa pananampalataya ko o kung bakit ginagawa ko yung ginagawa ko. Isa lang siguro: pagkat kailanma'y hindi ko kayang ipagpalit ang pangako ko sa Kanya. Kaya kahit ano pang pagsubok, ako'y babalik at babalik pagkat ako'y tinawag Niya! Purihin si Lord! Amen!
081721

Bagamat dumadaplis lamang sa atin
Ang mga palaso ng kalaba’y
Hindi moog ang ating mga damdamin
At hindi rin bulag ang ating mga pananaw
Sa hayag na pagsasalitan ng mga balang ligaw.

Gaya ng durungawang nakasilip
Ay bukas na rin ang ating mga isipan
Sa mga di kanais-nais na mga patibong
Na ilang ulit inilagan sa katahimikan.
Bagkus, ang mga ito’y nagmistulang mga laruang papel
Na madaling napunit at bumigay
Buhat sa walang awang pamimihasa
Ng mga ahas at linta sa lipunan.

Tila sila’y nakasilid na lamang
Sa kahong hindi de-baterya
Habang tayo’y nagsisilipat
Sa tuwing nagsusulputan ang sari’t saring palatastas.

At habang tayo’y nananatiling panatag
Buhat sa ating mga kinatitirika’t kinalalagyan,
Kasabay naman nito ang pagyurak sa mga dangal
Buhat sa mga ideolohiyang kumikitil sa mga pangarap
At nagsisilbing diktador sa kani-kaniyang mga tahanang
Wala nang makita pang ibang dahilan upang tumahan pa.

Ang mga luhang hindi natin makayang punasa’y
Nagmimistulang mga tinik na lamang sa’ting mga pagkatao.
Syang susulpot at tutusok sa pakiramdam nating
Minsan nga’y malapit lamang tayo sa isa’t isa
At sana’y kaya nga nating patahimikin
Ang walang himpil na pag-usok sa kanilang ipinagbabaka.

At sa ating paghimlay sa ating mga kumot
Ay sabay din silang mangungulila
Sa mga akap at lambing ng kanilang mga mahal sa buhay
At hihilinging huminto na lamang ang mga sandali’t
Makatakbo sila’t makalisan nang walang nakakapansin.
How can success make us feel like failures?
And the harder we fall, the harder we try
The more I have the more I need just to feel like I’m getting by
Oh, there’s so many questions in one short life

And I’m wondering why
Sometimes the truth ain’t easy to find
I want to know all the answers
But I’m learning that these things take time
Yeah, these things take time
Akala ko sa ibang dako ka na
Mga tinginan nati’y tila balong malalim
Pero nawawaglit sa tamang dako
Kesa umistambay sa puso ng bawat isa.

Sumasagwan ang puso ko
Papalapit sa tunay na nagmamay-ari nito
Ninakaw **** may pagpapa-ubaya
Hindi ko makuha-kuha
Pagkat minsan lang sumagwan paparito.

Nais bawiin ang puso
Pagkat ang sayo’y
Kailanma’y hindi naging akin.
Naalala ko lang siya, napatambay na naman ang puso ko. At sobrang sakit.
"Tao po?" unang beses akong naglakas ng loob,
Pero walang kibo ang nahihimbig na bantay.
Kinakatok ko gamit ang barya ang kahoy na bintana,
May rehas na yari sa metal pero madali namang masira.

"Tao po?" pangalawang pagsuyo
Habang pinagmamasdan ang dekorete sa bawat sulok,
Pero tila ba walang pakikisama ang may-ari,
Kaya't naisipan ko na lamang ibulsa ang pambili.

Halos maka-dalawang hakbang na ako
Nang bigla kong narinig ang kakaiba nyang tono,
"Ano yun?" magaspang ang boses niya
Kaya't napalingon akong bigla't niyari ang sarili pabalik.

Kinapa ko ang bulsa at kinuha ang barya,
At tinuro ang nakabalot na pangarap.
Dali-dali ko itong binulsa habang panakaw ang tingin.
Hanggang napansin niyang nakatitig ako.

Apat na hakbang buhat sa bintana ng pagsusuyuan,
Tinawag niya ako, pero hindi ko sya pinansin.
Puno ng kaba ang puso ko,
At kakaiba ang daing ng pag-iisip ko
Buhat sa pagtawag niya sa akin,
Hindi ko rin makalimutan
Ang malamlam niyang mga matang
Parang may nais ipahiwatig.

Sa pag-uwi ko,
Napatingin ako sa sariling repleksyon
At doon ko napagtagpi-tagpi ang lahat,
*"Nakakahiya, may tagos pala ako."
Tungkol sana ito sa pag-ibig pero habang sinusulat ko na, iba ang naging timpla ng eksena. Medyo nakakatawa. Isang akda para sa mga kababaihang magigiting sa kabila ng kanilang kabuwanang dalaw.

Bayani ang bawat dilag pagkat bahagi ito ng ating pagkatao.
082616

Tatlong oo lang ang sasabihin ko
Oo na tayo na
Oo na papakasalan kita
Oo na **ikaw ang nais makasama.
Red* was not her colour
But a taste and sounds of her
No danglings, no bling-blings
Not even the *style
of Harry's.

She wear no stilletos
Neither pumps but fine kicks
Keds trend all over
Rockin' and spinnin'
With her preferred music.

At times, I then look down
Not to face the pebbled ground
Taylor's Red Collection
Became part of my up-to-date fashion.

(6/30/14 @xirlleelang)
112915 #12:28PM

Naglisawan ang mga katauhang nakaputi
At siya’y mistulang diwata
Sa kanyang putong at pamato.

“May kuwit ang Langit *
Siyang puspos sa pangako –
Pangakong may habilin
Sa naudlot na pagtatapat.
At sa pagniningas ng simboryo’y
Ako ang ‘yong katipang sabik,
At may bantayog na pagsinta.”

Paimpit ang tibok ng puso
Habang sayad ang telang puti sa lupa,
Mistulang palamuti ang mga rosas
Sa pulang salawal ng papag.

“Naging maselan ang puso
Sa tagal ng paghihintay.
Bagkus ito’y maiksing ihip ng hangin,
Tanging hiram sa Tagapagbigay ng Buhay.
Hindi mahinuha
Ang bigkas ng bawat pintig,
Ako’y Kanya bagamat inilaan sayo.”

“Paumanhin, pagkat minsa’y naging duwag,
Duwag akong sa bangin ng pagsuyo
Pagkat baka ang huli’y maging pauna.
At hindi sapat ang pagsinta
Kung wala ang basbas ng Ama.”

“O tamang panahon, salamat sa Kanya!
Ito’y ipinagtirapa nang ilang ulit.
Kung ang pagtugon ay plantsado,
Ilang butil ang buhos ng Langit,
Sagot sa nakaluhod na pagnilay.
Siyang Barandila sa pusong tigang –
Sumuyo sa’ki’t bulong iyong ngalan.”

“Anumang dagok sa nakaraan,
Ang ngayo’y walang katumbas.
Minsan hinayaang magpatibuwal
Ang pangakong laan sayo.
Pagkat pag-ibig Sinta’y
Hindi pa hitik sa bunga.
Kaya kahit anong pagpalahaw ng damdamin,
Tinakpan ito’t di nais na magkayabag.”

“Dalpak man ang mga paa,
Damdamin ko nama’y tiyak.
Kanyang isinulat ang pag-iibigan natin,
Siyang patotoo sa tunay na nakapaghihintay.”*

Yayariin ang detalye’t estilo
Ang dunggot ng tuldok,
Doon lamang sa ikalawang pagbabalik.
Mula sa Langit na Siyang Tagapagkatha.
041921

Healing hands, kneeling soul
Shaking —
My body’s been shakin’
Yet I know He can make it
And He will lead me all through it.

I have these thoughts
Of exchanging the worries
With the renewal of mind,
Bartering what’s temporal
With what I long for eternal.

When I’m weak,
I look at myself —
Oh, I’m that small..
And figured all things out.
That, Oh..
My God’s so, So big.

When I’m at my worst,
I dance with sorrow as well
Like normal beings,
Lost, who keeps wandering away.
But in my worst,
In the dust in the desert,
I find the waters.
With the visage of the blue monster,
I’ve cuddled that identity
And smudged it to myself.

This chap in ashen nature,
Has parked himself –
Resting in the right plane.
I was gazing at him,
That look he furnished
Made me probing.

“I have mine stained,”
On my trend, his eyes were fixed;
And there in the chair’s apex,
His hands were zipped.
Only just lately,
I grasp the gist of those words,
Yes, he was pointing to my shirt!
“Oh..” I retorted
And it was a late reaction!
That atmosphere has staggered me!

Someone called his name,
He countered by flights of stroll;
Alright, so that’s the first chitchat!

It was drizzling outside,
I opened my umbrella and stride.
I spotted him,
Him, yes, him! Oh, it’s him!
He became the frontage of that scenery;
With his umbrella on,
I ask over something –
To which I don’t remember at all!

Seeing him made me in high spirit,
There’s an up aura within me,
Oh, again and again.

To that chemise,
I extend my gratitude;
For it was the start of something so new!
To see him once more,
How I wish.. I just wish..

(7/28/13 @xirlleelang)
010624

The beauty of Your Creation
speaks of who You are—
The art, the abstract, the purpose,
The meaning woven into all.
You hold every piece in Your hands,
And call it Your Masterpiece.

The gallery boasts not of its own depth.
The visitors pass through, entranced,
Some have not known the Artist,
But the patterns, from one work to the next,
Reveal His hand, His heart, His soul.

The Artist steps forward,
Presenting each piece to the naked eye.
But no one can claim them,
For they are His, and His alone—
A testament to His touch, His design.

Every piece has a story to tell,
One by one,
Some admiring the other,
Some passing by to the next,
Yet all are part of the grand design,
Each radiating its own magnificent beauty.

The balance, the harmony—
The Artist knows every detail.
He lingered over each intricate line,
Every stroke, every shape, every hue,
And He knows the angles where beauty hides,
In places the eye alone cannot see.

No glance is wasted, no hand unskilled—
Every piece a revelation,
A whisper of the divine,
A glimpse into the eternal,
Crafted with purpose, crafted with love.
The red circled thing
Owned the hands of time
It stopped and ogled at me
Our eyes met, and he snubbed.

He is vital to me
That I can’t live
Without even looking at him
The space he knows,
And I was left dumbfounded how he knows.

He owned the twelve sections
Clinched it with glass,
I thought he’s atypical
For his hands were not two but three
Now, I’m baffled of his identity.

He was quiet for days
But I needed him somehow
I wish to own him ceaselessly
But he’s running to fast.

Even if he’s staggered
He’s still making his shift
Working for others
Wouldn’t stop at any moment.

Farewell my friend,
I disgust it, gazing at you
My calendar was so rigid, so tight
Then you left me at night
Adieu, owner of time!

(2/21/14 @xirlleelang)
The real war is not on the outside
It is on the inside
When you can fight
And overcome the lusts
And demands of your flesh
When you can turn to God
Instead of your habits
And find pleasure
Peace and solace
In the things of the spirit
When you can master yourself
You will have the power you need
To change your life
And the world around you.
022524

There’s a story not so long time ago,
And there’s this Big Bad Wolf
Hovering where he wants —
Aiming and locking his target.

His arrows do not look like scary
And most are wrapped in beauty —
In gems and in gold,
In iron and in silver.

He will eat his prey alive
But at times, he can paralyze too.
The prey doesn’t  know the schemes,
Coz he too doesn’t know he’s the prey!

The Big Bad Wolf seemed nice,
They say he’s like a sheep too.
But how foolish are the beholder of those eyes!
For he doesn’t realize even the time of his death!
022524

Maybe some beautiful letters
Were written not in the bed full of roses —
Some write to make their lovers live,
But some… to **** the blurry pages and leave.

Maybe I could write
Until the last dance of the clock…
And I won’t ask another charge
To keep the thumping of my heart.

And maybe I could write
Until the sun smiles
And meet the moon
And bid each other’s goodbyes.

Until the last drop of blood
Shed in tears, falling like leaves unto my feet…
Until my sleep has left my being…
Until everyday meets no end with an infinite kiss.
Next page