0819

In times like this
When the rain pours as I ponder,
My soul is stilled in Your lullabies.
You're too beautiful,
Your grace is ever sufficient.

I dream to cuddle in Your grace
And there Your Spirit dwells in me.
I ask no more blessing from You
But a simple plea to be at my side.

Your presence is my rescue,
I can put away everything except You.
You're my hope to last forever
Your mist of love is engraved in my soul.

I ask You not to leave me
And so hold me closer in Your mercy.
Jesus, Your Name is higher
My tears, like rain, overflows
At the mention of Your Name.

You are Lord forever
And so the rest of this world You value so much.
Sometimes, I'm forgetful of You
Sometimes, I lack trust in You
But You're faithful, Lord.

You are raised to life
You are my rest
You're my shield
There's no adornment in Your Name
Yet You're still the Most of the "world's most."

Today, I thank You, God
Today, I praise You
Today, You keep me
Today, You see me as Your child.

Oh Lord, my cry is from the depths of my heart
I burst into longing for You
And then, hold me again
In the palm of Your hands
I shall rest assured.

Thank You, Jesus,
I remember You
Keep me, Lord
As I hold on to my faith in You.

033121

As I set foot on the shore,
Even the oceans tell me how uncounted the strands of my hair,
How unknown the future is,
And how life remained borrowed.

The waves just turned red —
Into anguish, into anger, into distress.
As if the battle has just started
And that the white flag has been waved already.

I pleaded for a discerning heart
To uproot the cause of such severe pain,
To make me pause & think a li’l bit,
‘Bout things I haven’t pondered before.

If I set foot on the rock
Despite the raging waters that communicate,
The uprooting of adversities.
Would I remain in peace?
Would my words turn into praise?
Would I still sing the hymn of my soul?

I stroll into the depths of myself
As if I’m diving the open seas —
Being a recipient of the open skies,
As my skin tastes the bitter rain.

I hear the ocean sprinkling its tears,
The weight upon his invisible shoulders,
Devouring my thoughts —
Captivating what I can.. what I must do.

I surrender as I sink in,
The words that come from my mouth.
The words that I should have spoken...
The words that I resisted...
For all of these —
Seemed to have never existed.

I forgot what I’m up to
And why I fought with my own will...
I surrender with the thoughts unclear,
With questions unanswered...
And it’s not “just” by faith —
It is by FAITH!

Every time I renounce my flaws,
The searching goes on —
Searching the presence of my Beholder.
And every time my “wrong” fruit is pruned,
It’s not that easy like resisting the oceans.

For if dying to self means reliance on the Rescuer,
Then I let myself float & not fight back.
My will I understand that it’s not my own —
At the very beginning, it has never been mine.

Let these crowns & pieces of jewelry of life
Be taken away from me;
But the joy, the peace, the love...
Let these remain.

Let Godly things remain; not just the “good” things...
So I can fully devote myself
In the process of surrender,
To the waiting & to being still.

His grace is sufficient for me,
Just like the waters that never run dry.
As I also witnessed the waters coming out from nowhere,
When He uttered, “Pour the bowl with water..”

May His provision manifest
In the ways, I have not expected
Like the moving of the mountains,
Like having faith that is unshakeable.

Now I know, that my heart belongs nowhere,
To no one but Him...
As I seek the highest peak of who I really am...
No one has ever sought me to save me...
Like what the Rescuer has done, not in vanity.

Oh Lord, deliver me from sickness
In Your stripes, I then am healed
You are my Salvation
In You, I keep my trust
In You, I cling on
Until forever
With Your everlasting love.

Oh Lord, let this tears be wiped
Let my soul sing Your glory
For even at this hour
Of waiting,
Of own journey of preparation
I look up to You.

You are my confidence
My reason for being still
For You're my God alone
My Deliverer, my Redeemer.

It's You indeed
Who brought me to life
Therefore, You are my life.

It's raining*
.     .          .
.      .      .            .
Pour it out Lord,
Your Spirit on me.

052625

You heard me—
didn’t You?
Before my breath remembered shape,
You were already in the room
beneath the silence.

Sometimes I wonder—
why do You knock
before the door forgets it’s closed?
Why so soon,
so loud,
so gentle?

I didn’t believe in these things—
not the wind that speaks,
not the hush that burns.
But You— You’re God!
You’ve always been different.
And I,
always unraveling
in the sound of Your name.

This fragment—
the one I’ve hidden
under bone and memory—
You held it like it was Yours,
whispered it back to me
in a voice that felt like mine.

I know—
Your clocks are not my clocks.
Your roads curve where mine end.
Still,
I ask.

But I remember
who You are—
how You turn present pain
into seeds
for futures I cannot see.

So take it—
this now,
this ache,
this unopened hour—
and write it
into whatever tomorrow
You’ve already dreamed.

030317

When you choose to, you can never undo it
When you're hurt, it becomes part of your history
When you rise, love must be reborn.

Jesus has secured our righteousness
by identifying himself with us.

011717

Sabi ko noon, hindi na ako magsusulat pa -- na hindi na ako mag-aalay ng tula para sayo. Na ang huling piyesa ng tula ay ipinalipas ko na rin noong isang taon, ipinatikom sa dagat na bumubura ng bawat larawang binigkis sa buhanginan -- noong isang taong napagmasdan ko ang pagbagsak ng bawat dahon ng alaalang dinumog at pinunit ng hangin.

Akala ko yun na ang huli, nang bigkasin ko sa mismong harapan mo ang bawat malayang mga tugmang naikatha buhat sa lalim ng sugat nang palihim na pag-ibig -- ngunit walang lihim na hindi nabubunyag kaya marapat na rin sigurong mailathala ang damdamin sa bawat dahong muling pausbong bagamat hindi ko pa rin alam kung aabutan ba ito ng taglagas.

Akala ko yun na ang huling pakikipagtagisan ko sa bawat salitang may mensahe ng pagbitaw. Akala ko kakayanin kong bumitaw agad, bumitaw nang kusa at tuluyan nang maihihimlay ang bawat tula sa mismong pinagtuyuan ng bawat dahong bumabagsak.

Ilang beses na kitang ipinaubaya sa Kanya pero paulit-ulit kang bumabalik -- ni hindi ko alam kung dapat bang sisihin ko ang tadhana o talagang kailangang kong tanggaping parte ito ng pagpapasakop at pagpapaayos ko sa Kanya. Paulit-ulit kitang kinatatagpo sa panaginip na halos magtaka ako kung bakit.

Napuno ng listahan ng ngalan mo ang mga petsa sa kalendaryo kung ilang beses kang naging bisita sa aking pagtulog at paghimbing. Hindi naman ako kumakatok sa aking unan at kumot para masilayan ka -- masilayan kung posible bang maharap kita at hindi na ako urong-sulong pa.

Paulit-ulit tayong ipinagtatagpo kung saan una tayong nagkita at nagbitaw ng mga pangakong uunahin natin Siya at doon din natapos ang bawat panimulang may matatamis at mabubulaklak na pagsasalarawan ng mga salitang "kung tayo'y tayo talaga." Pero paulit-ulit kitang hindi ipinagkakait sa Kanya kasi alam kong para sa Kanya ka naman at hindi ako ang makapagsasabing ang bukas ay laan para sa atin ng may iisang pintuan.

Hindi ko maaaring ilibing nang buhay ang bawat alaalang naging parte ng kung sino ako ngayon, mga nakaraang sabi nila'y dapat daw ay daanan ko lang at wag pagtambayan. At kung hihimayin ko ang bawat yugto, hindi ko alam kung kaya bang paluputan ang mga ito ng metaporang pampalasa sa bawat linya ng tula.

Hindi ko alam kung magkakasya ito sa puso **** ni minsa'y hindi mo nagawang pagbuksan. Inilatag ko na sa Kanya ang lahat kasama ang pagpapatawad ko sayo, kasama ang bawat panalangin ko para sa ikatataas Niya sa buhay mo -- mga panalanging para sa ikatatag ng pananampalataya mo, para sa ikalalalim ng relasyon at pundasyon mo sa Kanya.

At hindi, hindi ko lubos maisip na ganito ang paraan Niya para sa paghilom ko -- na mismong pinagtatagpi-tagpi niya ang bawat tauhan sa paligid ko para lang maharap kita.

Ilang beses akong umiwas na may sumbong sa kalangitan na sana nga dumating na ang panahon -- yung panahon na kaya ko na at kaya mo na rin. Nag-iwasan tayo na waring naglalaro ng Patintero at nakakapagod nga -- nakakapagod makipaglaro kasi hindi naman natin ninais na makipaghabulan sa wala na.

Pinili kong bitiwan ka pero hindi ko binitiwan ang paghihintay ko sayo -- naghihintay akong marinig lang mula sayo na ayos ka lang.

At oo, ayokong nakawin ang mga oras at sandali na laan para sa paglago mo sa Kanya. Noon pa man, yun na rin ang tanging dasal ko sa Kanya. At kahit sa pagbitaw natin nang paulit-ulit, mas minamahal ko Siya. Oo, mas matimbang ang pag-ibig Niya para sating dalawa kaya nga't mas mainam na mag-ipon na lamang hindi ng mga pangamba, bagkus ng mga panalanging kalugud-lugod sa Kanya pagkat iisa lang ang ating Ama.

At kahit pa, kahit pa hindi ko masuri sa aking sarili kung ito na ang huling piyesa, hindi pa rin ako bibitaw sa pagsusulat. Maubusan man ng pagdanak ng tinta ng aking pluma'y patuloy akong makapagsusulat.

At hindi matatapos ang mga tula na may ganitong pangwakas. Hindi ko rin alam kung kailan ito madudugtungan at kung dapat bang ihanay ko na sa ibang istilo ang bawat katha.

Gayunpaman, ang bawat tinta ng bawat kataga'y iisa lang ang diin -- isang mensaheng hindi ko kayang sambitin, hindi kayang sambitin nang harapan kaya't katulad ni Rizal, mas nanaisin kong ganito ang maging istilo ng mapagdamdaming paghihimagsik. Isang mensaheng hindi ko kayang bigyang pamagat at mananatiling isang alamat --- alamat na hindi ko wari kung makakarating ba sayo o hindi.
Sasarhan ko na ang plumang may umaapaw na pagbulong ng lahat, pagkat ngayon: ikaw naman sana ang magsulat. Ngayon, ikaw naman sana ang magbigay ng pamagat -- isang pamagat kung may "tayo" pa nga ba sa huling mga linya o tutuldukan na lang ba natin ito at lilikha ng panibagong kabanata.

041020

Malalalim ang gabi
At tinatanong ko ang langit
Kung kagaya ba nito ang Iyong mga mata.
Kung sa aking pagtulog ba'y
Ilang umaga pa ang bubungad
At aalayan ko ng pagsinta.

Sa bawat araw na lumilipas,
Ay walang kurap ang aking pagsamba
Sa ngalan ****
Hindi sa anumang papel ko lang nabasa,
Ang kaluwalhatian **** siyang himig
Sa bawat silakbo ng oras
At pintig ng segundong
Lumalamon sa aking pagkatao.

Tangay Mo ang aking pagsusumamo,
Ang bawat pantig
Ng mga sinasambit kong mga salita,
Ang bawat kuwit sa puso kong
Nalulunod sa Iyong presensya.

Ikaw ay nag-iisa —
Walang katulad ang Iyong Ngalan.
Walang ibang pupurihin,
Walang ibang sasambahin,
O Diyos, Ikaw ay sapat.

013017

Gusto kong umiyak -- gusto kong ipasalo Sayo ang bawat luha, bawat luhang matagala nang gustong bumaha -- gustong bumaha at magpatangay Sayo.

Sa bawat pagkakataong ibinubuhos Mo ang Iying presensya -- mga pagkakataong lumayo ako Sayo -- lumayo ako sa kabila ng pag-ibig **** pang-walang hanggan. Oo, oo at sigurado akong patuloy akong kakapit Sayo gaya noon -- noong unang beses kong pinanghawakan ang bawat pangako **** kailanma'y hindi pumalya. Mga pangakong akala ko noo'y hindi na mangyayari -- pagkat noo'y nagpatalo ako sa sarili kong panahon at binalewala ang oras **** mas mahalaga.

Mahal Kita at walang katapusan ang alay Mo. Ni hindi ko kayang palitan o mapantayan o higitan ang pag-ibig Mo.

Kailan Ka ba sumuko? Wala akong matandaan kahit ang tanda ko na -- kahit ang tanda ng orasan sa tabi ko. Napapagod ako, nanghihina ako at bumibigay ako pero kahit kailan, Ika'y patas -- patas ang pag-ibig Mo.

Kanina ko pa gustong ituntong ang mga paa ko sa hagdan -- sa hagdang patungo Sayo. Na kahit di Kita masilayan ngayo'y aabangan Kita at hihintayin Kita. Gusto kong iluhod ang lahat, ilatag sa paanan Mo ang bawat sakit kasi hindi ko kayang mag-isa. At kung pupwede lang na bumaba Ka ngayon, kung pwede lang -- ay yayakapin Kita.

Ama, kung ganito man ang tamang pagsambit ng Ngalan Mo; yakapin Mo ang anak **** lantang-lanta na't uhaw sa presensya Mo. Kung ganito ang paghihintay na kailangan kong maramdamang may mga bagay na hindi kayang ayusin, hihintayin pa rin Kita.

Wala, wala na akong masasambit pa. Tinig Mo pa lang, kahit simpleng bulong lang, ako'y napaluluhod sa galak. Iiyak na naman ako at mismong sa harapan Mo, ibibigay ko ang lahat -- Sayo ang lahat, Ama. Sayo, oo Sayo.