Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
cj Jan 2023
i've grown accustomed to having no one in my room.
i've learned to love the shade of my curtains.
mom gave them to me since i kept waking up earlier than when i should have
and that my eyes adjusts hastily on the light that felt
burning, heating, loathing.

what a span of three years does to a man.
but a force in my subconscious drove my hands and feet
i finally tied my curtains.

i let the dust settle in
like an unwanted foreign aunt on vacation
but i was taught to be hospitable.
the despicable sunlight seeped in fastly
and there was this hug that i felt

like my mom the week before chemotherapy
she always said it felt as if
her mother was looking over.
a guiding hand, she feels.

maybe this is what i was missing in my mornings.

so, i welcomed it.
i'm glad i tied my curtains today.
hindi ko alam saan magsisimula
saan pupulutin ang mga naiwang piraso
ng pagkatao ko
naliligaw, nalilito,
parang lalagyang walang laman
lumulutang at walang patutunguhan
sasakyang walang destinasyon
ibong naiwan ng mga kasama nito
nasaan na nga ba ako?
ba't naliligaw pa rin sa mundong 'to?
kakahanap ko sa sarili ko,
bakit di ko pa rin matumbok kung nasaan ako
Tahimik
Panatag
Walang bumabagabag sa iyong isipan.
Kundi ang mga memorya't mga salitang kaniyang iniwan.
Kalmado
Manhid
Walang nakakaalam ng iyong pinagdaraanan.
tosh Mar 2022
Alam kong wala kana
noong nag makaawa
akong manatili ka.

Alam kong wala kana
noong ang mga ngiti mo
ay hindi na pamilyar sa mata.
April 2020
tosh Mar 2022
Di ko alam kung anong tayo basta sigurado akong ayokong mawala ka at ayokong matapos ‘to.
Nahihilo
Nalilito
Asan bako sayo
Aasa bako sayo
nobody Jul 2021
Siya ra gyuy nasayod
sa kanunayong pagpuga sa luha
sa iyang mga mata
nga ming bisbis sa iyang
bug-at nga unlan

Siya ra gyuy nasayod
Sa kabugal-bugalon sa iyang huna-huna
mga storya nga gubot ra
sa iyang alimpatakan

Suod niya ang kadaghanan
Alegre ang palibot ug naa siya
Makatakod ang iyang ka hapsay

Apan luyo sa katim-os sa iyang mga pahiyom
Adunay kahuyang, adunay kahadlok
apan siya ray nasayod

Igo nalang ako sa pagpamalandong
Apan ngano ako musulay pa ug salom sa iyang mga hinyap?
Ngano ug samukon ko pa usab akong kaugalingon?
Kung mao ang iya, iya gayud
Kung ang ako, ako gayud

Ug di niya ipa-ambit kanako
ang iyang kasakit,
dawaton ko nalang ang kahadlok nga nahimugso
sa iyang panit
Napuno ng tsokolate ang kanilang mga pisnging walang pakiramdam,
At ang awit sa tabing estero’y maingay pa sa pag-iri ng mga metal na may susi.
Unti-unti na rin silang naglabasan
Na tila mga gagambang handa nang pagpiyestahan
Ang mga bihag sa kahon ng posporo.

Narinig ko ang malulutong na mga papel
Na sabay-sabay ang pagpaubaya sa hanging umiihip ngunit mahiyain.
Ang mga palad na kanina’y nakatikom sa mga tela’y
Agarang nagsilikas at humalik sa mga lukot-lukot na papel.

Narinig ko rin ang mga latang may mukha
Buhat sa kani-kanilang sisidlan na kanina’y may makukunat na goma.
Ngayo’y isa-isa silang ipinatumba
Na para bang sa mga napapanood kong pelikula ni FPJ.

Hindi ko matantya kung ano ba ang ibig sabihin
Ng kakaibang sining sa mga mata nilang tila ba santelmo.
Maghuhulaan ba kami sa kanilang mga bolang kristal
O huhubarin na rin nang paisa-isa
Ang mga alagad nito’t maibubunyag ang aking pamato.
Next page