Balang araw,
Hindi na ko masasaktan pag nakikita ko ang mga larawan nyong magkasama.
Balang araw,
Hindi na ko magseselos dahil lagi kayong magkasama.
Balang araw,
Ngingiti na lang ako pag makikita ko kayo.
Walang halong pait, selos at lungkot.
Dahil balang araw,
Hindi ko na rin kayo maaalala.
Hindi ko na kayo makikita.
Hindi na ko malulungkot dahil namimiss ko kayo.
Kasi una pa lang,
Kinalimutan nyo na ako.
Kinalimutan nyo ako, na kaibigan nyo noon.
Huwag kayong mag alala,
Hindi ko kayo makakalimutan dahil hindi ako madaling makalimot.
Pero darating din ang panahon na hinding-hindi na ko malulungkot dahil sa hindi ako naaalala ng mga kaibigan ko.
Balang araw mangyayari din yun. Balang araw.
Lagi kong nakikita ang mga kaibigan ko na magkasama. Malayo sila. At naiwan ako. Ang babaw ko para sa gantong bagay nagseselos at nalulungkot ako. Normal pa ba ako?