kaliwa't kanan ang tingin
naghahanap lagi sa dilim
ang iyong buhay na puno ng lihim
ngayo'y ayaw kang patahimikin

kaliwa't kanan ang naririnig
sa mga tunog na hindi naman himig
mga salitang tila nakakayanig
ng pagkatao mo dito sa daigdig

kaliwa't kanan ang nararamdaman
ang saya na napalitan ng kalungkutan
unti-unting nababalot ng kahirapan
ang dating tayo'y puno ng kasiyahan

kaliwa't kanan akong humihiling
sana'y bumalik ka sa aking piling
bumalik tayo sa masaya at puno ng lambing
sana'y ikaw talaga ang para sa akin

Sabi nila, kapag napapaginipan mo ang isang tao,
iniisip o naaalala ka nila o kaya sila ang naiisip at naaalala mo.
Pinili kong hindi maniwala sa mga sabi-sabi
kasi napapaginipan kita tuwing pinipilit na kitang kalimutan.
Tila bang pinapaalala ng mundo kung anong nawala sa'kin.

May mga gabing hindi sumasagi ang pangalan mo sa isipan ko bago matulog
Ngunit ipapaalala muli sa panaginip,
ipapaalala kung gaano ako kasaya tuwing makikita ka,
ipapaalala kung gaano tayo kasabik ikuwento ang araw ng isa't-isa,
ipapaalala ang mukhang natutunan kong mahalin.

At sa isang iglap, magigising ako, alas-kuwatro ng madaling araw,
kasabay ng pagmulat ng mata, ang mabilis na tibok ng puso at tumatagaktak na pawis na parang kakatakas lamang sa isang bangungot.
At kasunod nito ang malalim na buntong-hininga.

Ibang klaseng katahimikan ang sasalubong sa'yo kapag alas-kwatro ng madaling araw,
Rinig ang bawat segundo sa orasan,
ang bulong ng mahinang volume ng TV na iniwanan **** bukas.
Walang mga busina, walang humaharurot na motorsiklo,
at walang boses na magtatanong kung binangungot ka ba.
May mga katotohanan din na parang mas nagiging totoo,
Halimbawa, ang katotohanang hindi mo na ako napanaginipan simula noong gabing ako'y iyong nakalimutan.

Sa kabila ng dilim at katahimikan,
Naiwan akong nakatulala
Iniisip kung alin nga ba ang mas gugustuhin
ang panaginipan ka tuwing makakalimutan ka
o makalimutan ka hanggang sa panaginip.

Nalaman ko ang sagot
sa mga gabing sinusubukan kong kalimutan ka.

100121

Parang ang lahat ng ilaw ay may kakumpitensya.
Habang ang lahat ng nagliliwanag
At kumikinang sa gabing mahiwaga’y
Nagtatagisan kung sino ba ang pinaka-nakasisilaw –
Kung sino ang pinakamaganda.

Ni isa sa kanila'y ayaw matabunan,
Ni ayaw nilang sila'y mahigitan
Kaya naman maging sa kanilang pagtulog,
Ay dinadalaw pa rin sila ng kani-kanilang kagustuhan.

Ni hindi makahimbing ang mga alitaptap
Na nagpapalamon sa nanunuksong alab.
At tila ba walang katapusan ang paglikha
Pagkat sa pagsapit ng panibagong umaga'y
Iba na naman ang isasabit
At magpapakitang gilas ng kanyang ningning.

Ngunit ang lahat sa kanila’y
May mga aninong umaakap patungo sa dilim.
Nagtatago sa lilim ng kani-kanilang lihim,
Walang mukhang maiguhit
Kundi tanging pangalang minsang naiukit
Upang panandaliang magbigay-kulay at magbigay-buhay.

At sabay-sabay silang manghihina;
Maghihikahos na daig pa ang nanlilimos ng lakas –
Ng liwanag, ng kasiguraduhang maari pa silang bumangon.
At mahahandugan pa ng pangalawang pagkakataon.

Ngunit sa kabila ng kanilang paghihikahos,
Ay kusang mamamatay ang kanilang mga apoy
Na minsang sinindihan ngunit niyurakan
Ng sarili nilang mga apoy.

062721

Doon sa parteng may tubig sa aming bakuran
Ay natagpuan ko ang hiwaga ng bawat nilalang
Na araw-araw na sumasalubong sa'kin
Buhat sa paggayak sa umaga’t hapon.

Silang mga nakabihis ng puti
Ay sabay-sabay na sisigaw ng aking ngalan
At bagamat hindi ko rin wari
Ang lenggwahe na kanilang taglay,
Ay para bang kampante akong
Sila’y akayin at alalayang maitawid
Sa bawat araw nang may galak sa puso.

Tila ba sa bawat araw
Na itiunuro sa akin ni Tatay noon,
Ay natututo na rin akong
Makiramdam at makialam.
Ito yung tipong kaya ko na rin palang
Arugain ang hindi akin
Ngunit ang bawat binhi
Ay ngayo’y itinuturing ko ng kayamanan.

T'wing nakatirik ang araw
Ay agaran kong kukumbinsihin ang aking sariling
Gumayak na't lisanin ang aking higaan
At kamustahin ang mga ito.

Tangan ko ang kahoy na gawad ni Tatay sa akin,
At balewala ang putikang aking sasadyain.
Bilin nya nga sa aki’y wag ko raw hahayaang
Lubugan na ako ng araw
Bago ko pa yakapin ang responsibilidad
Na iniatang nya sa akin.

Sa yaman ng kalikasan
Ay wala na akong magiging dahilan pa
Upang kalimutan ang aking pagkatawag
At sila’y pabayaan
Sa matatalim na ngipin ng ibang mga nilalang.
Silang sa pagsapit ng dilim
Ay nakabantay lamang at handang sunggabin
Ang bawat naliligaw ng landas.

Sa tubig, sa batis at ilog
Ay akin naman silang aalalayan
Ang galak ko habang sila'y hinahayaang
Busugin ang kanilang mga sarili
Sa berdeng kalupaa’y walang katumbas.
Pagkat dito ko sila nasisilayan
At napagtatantong totoo nga ang sabi sa akin ni Tatay.

Ni hindi ko na kailangang maglakbay
Patungo sa kung saan mang siyudad
Matamasa lamang ang tunay na kaligayahan
Pagkat sa akin ay sapat na
Ang sundin ko ang bilin ni Tatay.

Malayo pa ang umagang
Kami’y maghahawak kamay.
Ang yapos niya’t pagkalinga sa akin
Ay araw-araw ko ring hinahanap-hanap.

At naniniwala akong
Darating ang umagang iyon.
Maghihintay lamang ako
Habang ang kanyang pamana’y
Lubos kong aarugain ng pag-ibig at pag-aalalay.

Dalawang bituing
kumikislap-kislap
sa gitna
ng dilim
Tambal ng aliw
na sasayaw-sayaw
sa tuwing ako’y
naninimdim
Bukang-liwayway
ng isang pagsintang
walang kupas
Takipsilim
ng isang pusong
di magtataksil

Isang madilim na kalungkutan
bumabalot sa aking isipan na para bang may
Nagpapahiwatig na mawawala na ako sa mundong ito

Sa huling gabing sandali na aking nararamdaman
Nag-aagaw ang ilaw at dilim
Katahimika’y ang namamayani

Nakatayo sa gilid ng bangin
Isang hakbang patungo sa kamatayan
At nakatingin sa kalangitan

Sumilip ang pulang buwan sa kalangitan
Na hudyat ng kamatayan
At tuluyang bumukas na ang pintuan

072616

Sa lubak na nalulumbay,
Hayaan **** sumuko ang kaba --
Nang lumihis ang pagsinta
Buhat sa mapang-akit na dilim.

Hawiin Mo ang ulap, Ama
Nang mautal ang maling tibok.
Sa mabagsik na Kidlat,
Yuyukod ang pusong napaso't naanod.

Kitilin Mo ang espayo't
Haligi ko'y tibakin.
Ihanay Mo saYong lente't
Pagsusumamo ko'y timbangin.

Pagkat walang mararating
Galing kong pansarali.
Kaya't hugasan Mo nang lubos,
Puso ko'y lambingin ng 'Yong grasya.
Umaapaw at di nauubos,
Yan ang tapat **** pagsinta.

100921

Ilang beses pa ba tayong magpapaliguy-ligoy?
Pagkat sa pagitan ng paghahasik ng dilim
At sa pagsilang ng araw ay doon tayo magsisipag-sulpotan?

Hindi ba tayo mapapagod?
At hanggang kailan ba natin ito kayang ipagpatuloy?
Ganitong estado ng pamumuhay rin ba
Ang nais nating ipagmalaki't ipasa sa ating mga anak?

Pandemya nga lang ba?
O kahit hindi naman gipit
Ay ito na ang pamamaraan natin?

Pagdating ko pa lang
Akoy agad ng tinangihan
Maka ilang ulit pinagpasahan
Isa, dalawa  hangang lima
Hangang akoy nag kaisip na.

Sa aking kamusmusang balot
Ng hirap at kalungkutan,
Sa mulat kong kaisipan akoy naiwanan
Kamusmusang nawala
Napalitan ng trabahong pang matanda

Kaya kung minsann para bang may mga karayum na tumutusok saking dib dib
Mga ala alang mahirap balikan
Karanasang hindi makalimutan
At tanging alaala na lang ang natitirang katibayan sa hirap na pinagdaanan

Ang mundung ito’y malawak
Napakaraming tanong na hawak
Tanong na nagtagal na,
Tanong na wala pang kasagutan
At saan nga ba ako magsisisi
Ang hindi pag hanap sa katanungan?
O
ang hindi pag harap sa naka umang na kasagutan?

Lumalalim na ang usapan
At baka mamaya buong buhay na ni eric ang ating pag usapan.

Kaya………..

Umpisahan  natin sa simula
Sa paraan kung paano tayo  nagkaplaitan ng unang salita,
Sa lugar kung saan
Tayo unang nagkita,
At kung kelan natin natutunan pahalagahaan ang isat-isa.

Kwentuhang walang patid mula sa nakaraan at  karanasan
Mga tawanang mistulang
Walang katapusan
Kahit na abutin ng kalhating buwan ang message ko bago mo ma replyan

Sabi nila,kapag nahanap
Mo na daw ang tunay na pag-ibig
Ay nahanap mo na rin ang iyong langit dito sa lupa.
Kaya't langit din ang maghahatid sa'yo patungo sa akin Ng kusa

Minsan akoy nagtakat
Nagtanong
Saang sulok ng langit kaya ikaw naroroon?

Malapit ka kaya sa araw?
Na mahirap puntahan at matanaw?

O marahil nasa tabi ka lang ng buwan, na sa tuwing sasapit ang dilim ako ay iyong  mimasdan.

Pero maaari ding ika'y kapiling ng mga bituin na napakaraming nais mang angkin.


San kita makikita?

Sa mga panahong hindi pa
tayo muling nagtatagpo,
O
Sa mga panahong ikaw sakin ay napakalayo

Kaya kung totoong ang pag-ibig at ang langit ay may sabwatan
Sa pag iibigang ito
Matagal na pala kita dapat niligawan

Dahil Bumaliktad man ang mundo,
Mawala man ang lahat sa tabi mo, Mamamahlin kita  na kayang
Ihinto ang oras,
Para lamang maibigay sa iyo at maipamalas.

Upang sa sandaling tayo'y pagtagpuin ng tadhana
Akoy magiging mabuting kabiyak at kapag nasisilayan kay magagalak at sisikaping kayang ibigay ano mang  hilingin at kailanganin

Kayat sa wakas eto na.

Dumating na ang inaasam na pagkakataon
Puso ko'y tinatambol
At tiyan koy ina alon
at tadhana'y tila naghamon

Isang importanteng okasyon
Ang magaganap
Ngayong bakasyon
Na magiging okasyon
Ninyo taon taon
Dalawang taong nag mamahalan
Pag iisahin ng may kapal
Mag pakailanman

Napakadaya nang buhay,Kanya-kanyang palusot para tumakas at maglakbay
Nagsinungaling ang tadhana ganun nga ba ang dahilan kung bakit sarado ang bintana
Tunog lang ang iyong naririnig , dahil hindi mo pedeng husgaan ang nasa loob ng kanyang bibig
Nagtataka ka dahil wala kang ebidensya sa mga narinig , Subalit umaatake padin ang mga daga sa dibdib
Nanginginig , dahil di ka sigurado sa tono , tama nga siguro ang hinala ko

Nakakalungkot lang isipin sarili nating kaibigan,kamag-anak,kapatid
Ay nagsisinungaling upang makamit ang kasiyahang dapat talagang ilihim
Ang daya naman dito , gusto ko nalang tumakas dito at ipunas ang mga luha ko
na hindi mo makikita dahil nakatago sa dilim

Balang araw dudungaw nalang ako sa isang butas na gawa sa abaka,
At tatakasan ang ilusyong mundo at maglakbay sa reyalidad

You straighten my weakness inside.
You color the empty heart.

Your face is my hopes that I can start working again.
Your eyes is my dreams that I started to plan again.

My smiling rose
My spring, my joy, my sun
My river of wine, my heaven
My life, my being, my world
My sun of beauties
My friend, my secret, my jewel
My musk, my amber, my treasure, my love, my shining moon

You don't know how you changed my sad and dark heart into the world of happy and gave life and light.

You opened my heart and I let you in
You don't know how joy I am to see your eyes and your face
You don't know how you brightened my darkness

You woke up my sleeping heart
because of you I don't want to wake up again
if I lose you too I want to go back to sleep

You entered my dark and sick heart
in my feelings it seems like you are a sun
that is blazing with light
and I feel good to feel the warmth of your love
But if you are gone
it seems like everything has disappeared
like a storm
everything is destroyed
by the whip of feelings that
If love is too much it can separate us

Too much love is almost sacrifice my life.
I loved you so much that I would die loving you so much.

It would be better for me to die than to lose you
But to sacrifice my tears and sadness without you than to hurt you so much
Caused I can't be with you.

I love you but I choose to live.

How long will I wait
When will I see your eyes and smiles again
When will I see your light again

The light you brought to my life I will never see in anyone else because it is only from you
that I inherited this light in my mind and heart.

It’s happy today because your light is there
but tomorrow you'll leave me again
I'll cry again in the dark
I don't want to cry anymore
I'm tired of being sad
How can I be happy without you
You are the light and my sun.


******


"𝔸𝕟𝕘 𝔸𝕜𝕚𝕟𝕘 𝔸𝕣𝕒𝕨"

Itinutuwid mo ang aking kahinaan sa loob.
Kinulayan mo ang walang laman na puso.

Ang iyong mukha ang aking pag-asa na muli kong inspirasyon
Natagpuan ko sa iyong mga mata ang aking mga pangarap na muli kong sinimulan na mag Plano.

Ikaw ang nakangiti kong rosas
Ang Aking tagsibol,
aking kagalakan,
Ang aking araw
Ang Aking ilog ng alak,
aking langit
Ang aking buhay,
ang aking pagkamulat,
ang aking mundo
Ang aking araw ng mga kagandahan,
Ikaw ang kaibigan ko
Ang sikreto ko,
Ang hiyas ko
Ang mukha ng kinang ko
Ang kayamanan ko,
Ang mahal ko,
Ang bituin ng buwan sa lahat ng dilim

Hindi mo alam kung pano mo pinaligaya ang puso ko at binigyan ng buhay at liwanag ang malungkot at madilim kong mundo.

Binuksan mo ang puso ko
nagpapasok ako
Hindi mo alam kung gano ako kasaya ng makita ang mga mata mo
Ang image mo ang aking inspiration
Hindi mo alam kung pano mo niliwanagan ang aking kadiliman

Ginising mo ang natutulog kong puso
dahil sayo ayaw ko ng magising pa

kung mawawala ka rin pala sa akin gusto ko nalang bumalik ulit sa pag kakatulog

Pinasok mo ang madilim at may sakit kong puso
sa aking damdamin tila isa kang araw na nagliliyab sa liwanag
Ang sarap damhin ang init ng iyong pagmamahal
Ngunit kung mawawala ka
parang naglaho ang lahat
na tila ba naging isang bagyo ang lahat
nasira sa hagupit ng damdamin
na sobra kung magmahal na makakapag hiwalay sa atin

Sobra kung magmahal na halos ialay ang aking buhay.
Sobra kitang minahal na ikakamamatay ko ng labis na pag ibig ko sayo.

Mas mabuti pang mamatay kaysa mawala ka
nag sasakripisyo ako sa aking mga luha at lungkot na wala ka kaysa ang masaktan kita ng labis dahil hindi kita makasama.

Mahal kita pero pipiliin ko rin ang sarili.

Hanggang kailan ako maghihintay
Kailan ko ulit masisilayan ang iyong mga mata at mga ngiti
Kailan ko ba ulit makikita ang iyong liwanag
Ang liwanag na dala mo sa buhay ko hindi ko na makikita pa sa iba
dahil sayo lang ito namanang liwanag sa isip at puso ko.

Masaya nga ngayon dahil nanjan ang liwanag mo
pero bukas lilisanin mo na ulit ako
Paluluhain nanaman ako sa dilim
Ayaw ko ng umiyak
Napapagod na ako maging malungkot
Pano ba maging masaya na wala ka
Ikaw ang liwanag at ang aking araw.