Mas ibig ko ang gabi kaysa araw.

Mas pipiliin kong pagmasdan ang langit habang dilim
At masilayan ang rilag ng buwan sa hubad nitong anyo.
Ikukubli ng makapal na hamog ang kalat na naipon matapos ang araw ng pagkahapos.
Hindi sisilip ang mga kuliglig sa silid kong masyadong malaki para maging mag-isa.

Dahil sa oras na bumangon ang araw sa paghimbing nito,
Lilitaw ang bawat sira sa minsang matayog na tahanan
Ilalantad ng liwanag ang tunay na hitsura ng sarili kong pagkasaid,
At ipaaalala ng umaga ang hapdi ng pagluha sa gabi.

Mas ibig ko ang gabi kaysa araw dahil kahit kalianman hindi ako binigo sa dala nitong pangako ng pahinga at pagtatapos.

Kinain ng kadiliman ang buong daigdig
Saksi ang mga kabundukan at karagatan
Sa kung paanong natakpan ang araw na siya noong naghahari sa langit
Nagkalat sa buong lupain ang pait
Ang sakit
Dahil ang gabi dulot lang lagi ay kasawian
Ang gabi'y hindi isang kaibigan
Ang gabi'y hindi titigil hanggang ang kaisa isang tala na hawak mo ay kumupas na nang tuluyan
Nilamon ng kadiliman ang buo kong pagkatao
At oo
Sirang sira na ang taong sumulat ng binabasa mo
Sumasabog ang ulo na tila pagputok ng bulkan
Pumapatak ang luha na tila pagbuhos ng ulan
Ngunit lahat ng ito ay nakatago
Gaya ng kayamanan na nakadeposito sa bangko
Na kayang kaya ilabas ngunit mas piniling ipunin ng husto
Ipunin ang mga delubyo
Delubyo na animo'y itinanim sa dibdib ng isang demonyo
Nilamon ng kadiliman ang buo kong pagkatao
At walang sinuman ang makakasaksi nito
Dahil ang dilim ay inipon ko
At ang buhay ay kikitilin
Ang hininga ay lalagutin
Ang sarili ay papatayin
At lalong walang makakasaksi na sinuman
Dahil walang pakialam sa aking gabi ang sambayanan
Lahat ay nahihimbing sa kanilang kinaroroonan
At sa wakas
Nandito na ang wakas