Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Glen Castillo Jul 2018
Sabi nila,kapag nahanap mo na daw ang tunay na pag-ibig ay nahanap mo na rin ang iyong langit dito sa lupa. Kaya't naniniwala akong langit din ang maghahatid sa'yo patungo sa akin. Pero naiinip na akong maghintay at nanghihinayang sa bawat sandaling lumilipas , na hindi ko man lang magawang hawakan ang iyong mga kamay sa mga panahong kailangan mo ng karamay.Na hindi ko man lang magawang damayan ka kung dumadanas ka ng lumbay.Alam kong katulad ko,pakiramdam mo minsan ay binitawan ka na din ng mundo.Kaya't patawarin mo ako kung sa mga pagkakataong nararanasan mo yan ay wala ako d'yan para ikaw ay aking ma-salo. Kung totoong ang pag-ibig at ang langit ay may malalim na kaugnayan sa isa’t-isa,malakas ang kutob ko na tayo din ay iginuhit na katulad nila. Minsan na din akong nagtanong,saang sulok ng langit ka kaya naroroon? Malapit ka kaya sa araw? O marahil nasa tabi ka lang ng buwan,na sa tuwing sasapit ang dilim ako ay binabantayan.Kaya pala kahit saan ako magpunta ako'y lagi niyang sinusundan. Pero maaari din na ika'y kapiling ng mga bituin na kay daming nais mag angkin. Kay palad kong pagdating ng araw ikaw ay napa sa-akin. Kaya habang wala ka pa,ako muna ay magiging kaisa ng mga mabubuting kawal ng ating bayan. Makikidigma kung kinakailangan,ipaglalaban kung ano ang makat'wiran. Upang sa iyong pagdating ay malaya nating tatamasahin ang payapang buhay. Kaya habang wala ka pa ako'y taos puso kung manalangin sa ating may likha. Na paghariin niya nawa ang kabutihan sa aking puso bilang isang tao at higit sa lahat ay bilang kanyang anak , upang sa sandaling tayo'y pagtagpuin ako rin sa iyo ay magiging isang mabuting kabiyak. Hindi pa man tayo nagtatagpo,nais kung malaman mo na laman kang palagi ng aking panalangin. At habambuhay kong itatangi ang iyong pag-ibig na siyang dahilan kung bakit maka ilang ulit kong nanaising mabuhay. Nais kong ipagsigawan sa mundo na iniibig kitang wagas,ngunit mas mamatamisin kong hintayin ka at kapag naglapat na ang ating mga dibdib,ibubulong ko sa'yo na ikaw ang aking daigdig. Maghihintay lang ako,habang wala ka pa.




© 2018 Glen Castillo
All Rights Reserved.
Pag-ibig sa tatlong salita (IKAW,BAYAN at DIYOS)
M e l l o Jul 2019
Simpleng aya lang pero alam ko na kung ano ang naglalaro sa isip mo.

Ano na? Sasama ka ba?
Wag kang mag-alala hindi ako magtatanong kung
"open minded ka ba?"

Kung matagal na tayong magkakilala
alam na alam mo na kung ano ang aking sadya.

Umpisahan natin sa simpleng kamustahan,
madalas pag ako nag-aya malamang matagal tayong hindi nagkita
Saan ba tayo magkakape?
Ayos lang ba sayo
kung d'yan lang sa tabi tabi?
Pero alam kong mas maganda
ang usapan natin sa loob ng magandang café
pero pag wala tayong budget
baka naman pwede na iyong nescafé?
Ano ba mayroon sa pagkakape?
At bakit tila ba napakaimportante?
Ang tanong ano ba ang iyong forté?
Oh natawa ka mali pala ang aking sinabi
Ang ibig sabihin ko ay ano ba
ang gusto mo sa kape?
Malamig o maiinit?
Latté ba o yung frappe ang gusto mo
okay na ko sa brewed o americano
sorry medyo lactose intolerant ako
kaya bahala ka na mamili ng gusto mo
may kwento ako habang ika'y namimili
kwentohan kita tungkol sa mga taong
minsan ko nang inaya o di kaya'y nag-aya sakin na magkape
at sana mabasa niyo din ito
alam niyo na kung sino kayo dito,
wag kayong kabahan sa pagkat
ang inyong mga pangalan ay hindi ko
ipaglalandakan masyado akong concern sa pagkakaibigan natin
baka ako ay inyong biglang iwanan wag naman.


Simulan natin ang kwento sa kaibigan kong mga lalaki,
special 'tong dalawa kasi kakaiba
yung isa ang lakas ng loob niyang ayain ako
nang makapasok kami sa café
akala ko magkakape kami
akala ko lang pala yun
aba'y pagkapasok umorder agad ako ng kape
pero siya'y umorder ng tsokolate
loko 'to na scam ako
habang yung isa well,
ako yung nag-aya medyo matagal na din kaming hindi nagkita
kaya naman ako'y nabigla bagong buhay na daw siya
at umiiwas magkape sabi niya
gusto pa daw niyang matulog
nang mahimbing mamayang gabi
kaya ayun tsokalate din ang pinili
Ano?
Alam mo na yan kung sino ka d'yan.

Kinakabahan ka na ba?
Ikaw na kasunod nito.

May dalawa pa akong kaibigan
na lalaki,
pareho silang pag nag-aaya magkape
kailangan ko pang bumyahe
yung isa mailap at andyan lang
sa makati
at yung isa kailangan ko pang mag mrt kasi nakatira siya sa quezon city
sobrang weird lang ng isa kasi
yung bagong flavor sa menu nang café
tinatry niya parati
banggitin ko yung nasubukan niyang
flavor sa teavana series ng SB
Hibiscus tea with pomegranate
nasabi mo lasang gumamela
at yung matcha & espresso fusion
na nagmadali kang umuwi pagkatapos **** uminom
Hulaan mo kung sino ka rito?


Lipat tayo sa mga kaibigan
kong mga babae
pero bago ko simulan ang kwento,
madami akong kaibigang babae na sobrang mahilig din magkape
pero pasintabi sa mga lalaki
may gusto lamang akong ipabatid
pag kaming mga babae
ang magkakasamang magkape
pag ikaw ang nobyo ng isa dito'y
malamang lovelife ninyo ang topic
wag mabahala kapatid kasi
madami dami din naman kaming
napag-uusapan maliban sa lovelife niyong medyo kinulang
minsan may nangyayari pang retohan
pero lahat yun biro lang baka mapagalitan
pag ang topic na yan ang hantungan
kung ikaw ay nasa tabing mesa lang
malamang mapapailing ka na lang
sa mga topic namin na
punong puno ng kabaliwan
minsan pinaguusapan pa namin
kung sino yung couple
na naghiwalayan kamakailan, inaamin ko
songsong couple kasama sa usapan.

Dalawang grupo 'tong kasunod.

Eto yung mga kaibigan ko na kung kami'y magkape puro deep talks ang nangyayari,
mga bagay sa mundo na hindi mo akalain nakakagulo sa taong akala mo hindi pasan ang mundo.
Mabibigat na usapan na may kasamang konti lang naman na iyakan
sama ng loob, pagkabigo at sobrang pagka stressed sa trabaho.
Ilang mura ang maririnig mo
pag sensitive ka at hindi nagmumura
hindi ka kasama dito.
Eto yung deep talks na walang tulogan
alam mo na yan part ka dito
mga usapan na kung iyong pakikinggan ay
masasabi mo sobrang weird naman
ang mga topic ay everything
under the sun yun nga lang dudugo tenga mo sa technical terms at englishan.

Eto yung grupo ng deep talks yung topic ay puro pangarap, eto yung deep talks na masasabi kong very inspirational at educational. Hindi tulad ng naunang grupo
sa ganitong usapan madami kang malalaman.
Dito lalabas ang mga katagang
"Wag mo kasing masyadong galingan"
at yung "baka hindi mo ginalingan"
Sasakit ang tiyan mo kakatawa at sasakit mata mo sa kakapigil ng iyong luha eto yung genres ng deep talks na may humor, drama, slice of life, at shoujo.
Mga usapang trabaho katulad nang parang naging monotonous at routinary na ang buhay:
Need mo lang ng new environment?
Mag bakasyon ka?
Career growth?
Feeling stagnant?
At
Mga usapang gigil sa ganitong mga tirada:
Ilang taon ka na?
Kelan ka mag-aasawa?
May boyfriend ka na ba?
Nagpapayaman ka ba?
Bakit si ano may ganito na ikaw kelan?
Naka move on ka na ba?

Ano asan kayo d'yan?
Wala ba?

May grupo din na sila laging nag-aayang magkape, mga kaibigan ko na ang usapan lagi ay magkita
sa ganitong oras ay palaging
hindi sumasakto ang dating
Pag eto yung kasama ko puro usapan namin ay mga memories noong elementary
minsan lang magkakasama pero ang samahan solid naman ang lalakas mag kulitan o ano kelan ulit tayo pupunta ng mambukal?
Sino na ang ikakasal?


Sa sobrang dami kong nabanggit
muntik ko nang makalimutan ang dalawang babae na 'to
pag kami nagkikita bakit puro ako yung napupurohan sa asaran
ang layo namin ngayon pero sana
pag-uwi ay magkakape ulit tayong tatlo
sobrang dami ko nang baong kwento malamang yung isa dyan isang maleta ang hila niyan
sagot ko na ang kape pero pakiusap
hayaan niyo muna akong makaganti.


Ang dami ko nang naikwento pero hindi mo ba naitanong
kung saan nanggaling ang pagkahilig
ko sa kape? Walk through kita sa buhay ko, mahilig magkape ang papa ko, mas naunang nakatikim ng kape ang kapatid ko, yung isa hindi mo mapipilit magkape at madalas magsimsim ang mama ko sa kape ko.

May mga tao din akong nakasama magkape, may mga sobrang ganda ng topic. Dali na kwento mo na. May mga taong tatanungin ka din kong ano ba ang hilig mo pati pagsusulat ko kinakamusta ako.
Hindi lahat alam na nagsusulat ako yung iba na may alam, kabahan kana alam **** andito ka.

Salamat sa pagbabasa, ngayon lang ako lumabas para isama ka sa obra na 'to.
Asahan mo na marami pang kasunod na iba,
nakatago lang sa kahon kung saan memoryado ko pa.


Lahat nang naikwento kong tao mahalaga sa buhay ko, yung iba nakilala ko lang nang husto dahil sa simpleng salita na "kape tayo"
Alam mo na kung bakit importante sakin ang pagkakape?
Alam mo na ang aking sadya?
Kung hindi pa baka hindi mo pa ako kilala. Handa akong magpakilala sayo, makinig sa kwento mo. Nag-aalala ka na baka isulat ko?
Sasabihan kita ng diretso kung oo.
Hindi mo pa ba ako nakasama magkape?
Ngayon pa lang inaanyayahan kita, taos puso kitang iniimbitahan.

"Kape tayo"

Sana sumama ka.
Poetry appreciation piece for my family, friends & coffee buddies
Eugene Aug 2017
"Hoy! Bata! Magpapakamatay ka ba?"

"Magpapakamatay ka nga e. Buhay nga naman o!"

"Sigurado ka na ba sa gagawin mo, bata? May maghahahanap ba sa iyo kapag nawala ka? May magluluksa ba sa bangkay mo kapag namatay ka?"

"Bata ka pa. Alam kong marami ka pang pangarap sa buhay mo. Kung may magulang ka pa at mga kapatid, sana naiisip mo rin sila. Sana mararamdaman mo rin ang mararamdaman nila kapag nalaman nilang magtatangka kang magpakamatay. Isipin mo bata."

"Kung desidido ka na at sa isip mo ay wala ng nagmamahal sa iyo, sige.. ituloy mo ang pagpapakamatay mo. Basta iyong pakatandaan na sa bawat yugto ng ating buhay, minsan lang tayo binigyan ng pagkakataong itama ang kung ano mang pagkakamaling nagawa natin. Wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal. Sige, bata. Mauna na ako. Advance rest in peace."

Dinig na dinig ko pa ang paghampas ng malalakas na alon sa baybayin nang mga sandaling iyon. Naalala ko pang nababasa na rin ang aking mukha sa bawat tubig-alat na dumadampi sa akin noong mga panahong tinangka kong magpakamatay.

Gusto kong wakasan ang aking buhay.
Gusto kong malunod.
Gusto kong tangayin ng mga alon ang aking katawan.
Gusto kong mapuno ng tubig-alat ang aking ilong at bunganga hanggang sa mawalan na ako ng hininga at unti-unting bumulusok pailalim sa kailaliman ng dagat.

Ngunit... ang salitang binitiwan ng isang taong iyon ang nagsilbing leksiyon sa akin na pahalagahan pa ang aking buhay at ang mga taong nagmahal sa akin.

"Kung desidido ka na at sa isip mo ay walang nagmamahal sa iyo, sige, ituloy mo ang pagpapakamatay mo. Basta iyong pakatandaan na sa bawat yugto ng ating buhay, minsan lang tayo binigyan ng pagkakataong itama ang kung ano mang pagkakamaling nagawa natin. Wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal."

Noon, akala ko ang pagpapakamatay ang solusyon upang takasan ko ang dagok sa aking buhay. Nawalan ako ng tunay na ina. Namatayan ako ng ama. Pinagmalupitan ako ng aking madrasta. Hindi ako minahal ng mga kapatid ko sa ama. Kaya naglayas ako at napadpad sa baybaying dagat at doon ay naisipan ko na lamang na magpatiwakal.

Nawalan man ako ng magulang pero alam kung may nagmamahal pa rin sa akin. Hindi ko sila kadugo pero lagi silang nariyan para palakasin ang loob ko. Sila ang mga tinatawag kong mga kaibigan.
Pagkatapos ng nangyari noong pagtatangka ko ay ipinagpatuloy ko ang aking buhay. Sa tulong ng aking mga kaibigan ay nagtagumpay akong maging masaya.

Hindi ako nag-iisa. Tinulungan din nila akong magbalik-loob sa Diyos. Ang mga nagawa nila ay isang napakalaking biyaya sa akin.

"Kung sa tingin mo ay hindi mo na kaya, magsabi ka lang. Kaming bahala sa iyo," naalala kong sabi ni Jem.

"Kaibigan mo kami. Huwag kang mahiyang magkuwento sa amin. Promise, makikinig kami," pag-aalo sa akin noon ni Jinky.

"Hindi lang ikaw ang may pinakamabigat na suliranin sa mundo, Igan. May mas mabigat pa sa pinagdaraanan mo. Tiwala lang na makakayanan mo ang lahat," kumpiyansa namang wika ni Kuya Ryan.

"Kalimutan mo ang mga bagay na nagpapadagdag lang ng kalungkutan diyan sa puso mo. Tandaan mo, ang Diyos ay laging nakaakbay sa iyo. Nandito ako. Narito kaming mga kaibigan mo. Tutulungan ka naming bumangon," nakangiting saad ni Charm.

"Huwag ka na ulit magtangkang magpakalunod sa dagat ha? Kapag ginawa mo ulit iyon, kami na ang lulunod sa iyo. Ha-ha. Biro lang. Lakasan mo ang loob mo. Hindi ka nag-iisa," ang loko-lokong wika ni Otep.

Sa tuwing maalala ko ang mga kataga at salitang galing sa mga tunay kong kaibigan, panatag palagi ang loob ko na hindi ko na uulitin ang nangyaring iyon sa buhay ko. Papahalagahan ko ang hiram na buhay na ipinagkaloob sa akin ng Maykapal. Gagawin ko ang lahat upang maging masaya.

Narito ako ngayon sa Manila Bay at naglalakad-lakad. Gusto ko lang sariwain ang mga alaalang naging tulay noon upang pahalagahan ang buhay ko ngayon. Hindi man lamang ako nakapagpasalamat sa taong sumaway sa akin noon. Kung may pagkakataong makita ko man siya ay taos-puso akong magpapasalamat sa kaniya.

Pinagmasdan ko ang karagatan. Wala pang isang minuto akong naroon ay may nahagip ng mga mata ako ang isang babae na dumaan sa harapan ko. Patungo siya sa mabatong bahagi. Tila wala siya sa kaniyang sarili.

Nilingon ko ang paligid. Wala man lamang nakapansin sa kaniya. At wala ngang masyadong tao na naroon nang mga oras na iyon.

Mukhang magpapakamatay yata siya. Alam ko ang eksenang ito. Kung dati ako ang nasa posisyon niya, ngayon naman ay ang babaeng ito. At dahil ayokong may mangyaring masama sa kaniya, ako naman ngayon ang gagawa ng paraan para matulungan siya.

"Miss, magpapakamatay ka ba?" hindi niya ako nilingon.

"Magpapakamatay ka nga. Sigurado ka na ba sa gagawin mo?" lumingon siya sa akin at kitang-kita ko ang luhaan niyang mukha.

"Alam ba ng pamilya mo ang gagawin mo? Alam mo ba ang mararamdaman ng ina at ama mo kapag nawala ka? Sa tingin mo ba ay tama ang gagawin mo?" nakita kong napabuntong-hininga siya na tila nag-iisip sa mga ibinabatong tanong ko.

"Napagdaanan ko na rin iyan at diyan din mismo sa mga batong iyan ako dapat na magpapakamatay. Pero... hindi ko itinuloy. Alam mo ba kung bakit?" tumingin siya sa gawi ko at nagtama ang aming paningin. Parehong nangungusap.

"Ba-bakit?" nauutal niyang tanong sa akin.

"Bakit? Dahil wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal. Ang buhay natin ay mahalaga. Sana maisip mo iyon. Hindi pa huli ang lahat para itama ang mga bagay na sa tingin mo ay mali o nagawa mo. Hiram lamang ang buhay natin. Magtiwala ka, Miss. Mahal tayo ng Panginoon. Mahal niya ang buhay natin. At alam kong mahal mo rin ang buhay mo," iyon ang mga huling katagang binitiwan ko saka ako tumalikod sa kaniya.

Hindi pa man ako nakakahakbang ay narinig kong tinawag niya ako. At nang lumingon ako ay bigla na lamang niya akong niyakap.

**

Ang pangalan niya ay Yssa at siya lang naman ang babaeng tinulungan ko tatlong buwan na ang nakararaan. Siya lang naman ngayon ang kasintahan ko. Pareho kaming nagtangkang wakasan ang aming buhay, ngunit pareho din naming napagtantong hiram lamang ito at dapat na mahalin namin. Sinong mag-aakala na kami ang magkakatuluyan sa huli?
Nagkalat-kalat na mga lupain
Tayo sa kanya’y mga panauhin
Nangag mula sa isang lipi
Ganda niya’y sa puso namutawi

Oo nga’t siya’y marikit
Mga biyaya sa kanya’y di pinagkait
Minsa’y tinaguriang perlas ng silangan
Nakilala bilang ating Inang bayan

Lupain nang mga datu’t mandirigma
Ng prinsesa’t mandirigmang si Urduja
Mababanaag sa kanyang mukha
Katapatan, respeto’t mga paniniwala

Iningatan ng mga mapagbiling ninuno
minahal at niyakap nang taos sa puso
itong lupang ating pinananahanan
ating pinangalagaang lubusan




Minalas nga’t nilingon ng mga dayuhan
Lupang itinago ng mga karagatan,
Dala daw nila’y kaligtasan at kapayapaan,
Yun pala’y hangad nila ating bundok na yaman

Españang eskultor nang kapalaluhan
Tagapagdala ng mga salot ng kinabukasan
Baboy na mga putting inutil
Mga lapastangang mga kanluranin!




Tinuran nilang Indio’t mangmang
Dinuraan at sa putik ay pinagapang
Pinayuko’t pinaluhod  sa Niñong santo
Santong pinambulagan ng mapaglilong demonyo!

Alipin nila kung pandilatan,
Mga uto utong pinagkikindatan
Likas na mga katutubong maamo
Tiningala silang kaibigang totoo

Nakaambang mga tigre’y inamo’t pinatulog
Pinaamo nang mabagsik na mga kulog
Sa bagsik ng pluma’t itak
Napukaw mga mandirigmang hinamak


Gitlang mga hilaw na labanos
Nagsipag kuha ng mga pistola’t español na naghihikahos
Di inakalang mga Indio’y matututong lumaban
Gumising para sa kapakanan niya’t kalayaan

Estrelya ng pag-asa’y kanilang nasilayan
Sinambot ang kamalayan at kanlurang katuruan
Sa mga ganid na Kastila’y inihain
Balaraw ng karunungang matalim

Ritaso ng nakaraan, ngayon at kinabukasan
Piagtagpi tagpi, tinahi’t tinapalan
Mga pulo’y pinaglapit
Mga puso’t hanari’y naging isa kahit saglit

Epiko ng ating pinagmula’y muling nabuo
Ating lahi’y tumayo’t hinarap ang mundo
Laking galak na lamang natin sa pluma ni gat Jose Rizal
Sa kanyang dunong na nagmula sa Maykapal.
Lawrence Hall Dec 2018
Pretend this is centered: Is Taos Burning?

          “…inspired by the pinon nut native to the Southwest.”

                                 - label on a coffee packet

Inspired

Apparently real pinon is not to be had,
Not anymore; the coffee is lesser now
Its taste inspired by a chemistry lab
Although the packet looks the same

Inspired

Instead of coffee flavored with pinon
The bean is only – inspired – and what is that?
It pretends that a chemical is from
The mountain pines of far New Mexico

Inspired

I want to go away to old Taos today
Where they make the best coffee at Michael’s Café
judy smith Sep 2016
Taos Pueblo fashion designer Patricia Michaels returns to New York City for “Style Fashion Week NYC”on September 10th to present her latest 30 piece collection at aspecial RSVP eventat Hammerstein Ballroom, 311 West 34th St, Midtown Manhattan.

Michaels was a finalist on season 11 of the Lifetime reality TV show, “Project Runway”, and “Project Runway All-Stars”, gaining thousands of admirers as the media world followed her success along with an excited and proud Indian country.

Michaels will present her trademark PM Waterlily line and her latest collection for Spring/Summer 2017. Known for her use of Native-themed fabrics, hand painted or hand dyed, cut and fabricated at her Taos, New Mexico studio, Michaels says she is inspired by nature walks at Taos Pueblo among the trees, wildflowers and water plants, and “seeds” are important symbols of her designs and concepts.

The following description is from the website, speaking of the “Modern Native” who inspires and wears her designs. “Patricia Michaels...will have a few pieces for colder climates as her woman travels to regions where during the summer the climates tend to be cold. She is a world traveler so one may made need that special look to freshen her palette.”

Those living in or near the New York area that are interested in attending can visit toEventbrite to RSVP for the September 10 event. Seating is limited.

We wish Patricia Michaels and PM Waterlily success in New York City and beyond.

According to their site, Style Fashion Week, producer of globally recognized fashion events, provides top designers a world class platform to showcase their collections. Each year Style Fashion Week presents the season's must see shows, unforgettable performances and exclusive installations. Our expansive Style Marketplace immerses guests in fashion as well as art and design. Guests directly engage with brands throughout the week.Read more at:http://www.marieaustralia.com/formal-dresses-brisbane | www.marieaustralia.com/backless-formal-dresses
min Oct 2014
Siya ang "Ilaw ng Tahanan"
Gagawin ang lahat upang ako'y masuportanhan.
Sa tabi ko'y laging nariyaan
Papatawanin ako upang masiyahan.

Siya ang haligi kapag walang tatay
Kanyang pawis ay hindi namamatay.
Sa gawaing bahay, siya'y sanay
Siya rin ang nagmamahal ng tunay.

Siya rin ang aking kaibigan
Hinding-hindi ako iiwanan.
Papatawarin sa mga kasalanan
At mayroon pang laruan.

Siya ang dahilan bakit ako narito
Sapagkat ako ay nabubuhay rito sa mundo.
Nagpapasalamat ako ng taos-puso
Sa inang narito sa tabi ko.
Eugene Mar 2018
Gabi-gabing nagsusunog ng kilay.
Araw-araw na tinatahak ang lubak-lubak na daan.
Minu-minutong nagtitiis ang balat sa tirik na araw.
Iniinda ang mga kagat ng lamok sa gabi.
Pinagtitiyagaan ang kapirasong lamparang liwanag sa dilim.
Maibahagi lamang ang kapiranggot na kakayahan.

Inakala **** madali.
Hindi pala.
Kailangan **** suungin ang init.
Kinailangan **** tawirin ang mga ilog marating lamang ang iyong patutunguhan.
Inakala mng magaan.
Hindi pala.
Kinailangan **** maglakad ng walang sapin sa paa.
Kinailangan **** iwasan ang mga putik sa kalsada upang marating ang lugar na akala mo ay langit na.

Nagawa mo pa ring makaalpas.
Ilang beses ka na ba dapat na sumuko?
Nakailang iyak ka na ba gabi-gabi dahil hindi mo kaya ang nakikita mo?
Ilang damit lang ba ang dala-dala mo upang maitawid ang mga kaalaman para sa iba na nagmula sa iyo?
Kaya mo pa ba?

Ikaw ang liwanag sa kanilang madilim na daan.
Ikaw ang gabay sa kanilang pagpupursige.
Ikaw ang magiging pag-asa sa mga pangarap nilang hinahabi.
Huwag **** ipakitang marupok ka dahil lamang sa delubyong likha ng kalikasang nasa iyong harapan.
Isipin mo sila!
Isipin **** may naghihintay na bukas para sa kanila.

Ikaw ang kanilang tinitingala.
Magpatuloy ka sa pagngiti.
Isapuso mo ang kanilang masasayang pagbati sa tuwing ikaw ay makakarating.
Damhin mo ang kanilang pananabik na makita kang masayang nagtuturo sa kanila.
Iwaksi mo ang negatibong bagay sa iyong isipan.
Yakapin mo ang iyong natutunan --ang iyong misyon at rason kung bakit ka inilagay sa posisyong iyong kinatatayuan.

Balang araw ay magtatagumpay ka!
Balang araw ay masisilayan mo ang katas ng iyong pagpapakumbaba.
Pagsisikap.
Pagtitiis.
Malayo ka man sa mga mahal mo sa buhay, naiintindihan nila.
Ang propesyon mo ang magbibigay ng pag-asa.
Magtiwala ka!

Kaagapay mo ang Diyos sa bawat **** pagsisikap.
Huwag kang panghinaan ng loob sa bawat problemang iyong kinakaharap.
Alam naming kaya mo!
Sa iyo uusbong ang mga batikan.
Sa iyo magmumula ang mga pinakasikat.
Sa iyo manggaling ang magagaling at matatalino.
Alam naming kaya mo!
Magtiwala ka sa kakayahan mo.
Ikaw at ikaw lamang ang maglililok nito.
Ikaw at ikaw ang huhubog sa kani-kanilang mga talento.
Nasa iyo ang aming papuri.
Nasa iyo ang aming taos-pusong dasal.
Ang laban mo ay laban naming lahat.
Kayanin mo.
Kakayanin mo!
Ikaw ang aming liwanag sa gabi at pag-sa sa umaga.

#IkawNaNagmamahalMagmamahalPa
I say to my woman, "Jeffers was
a great poet. think of a title
like Be Angry At The Sun. don't you
realize how great that is?

"you like that negative stuff." she
says

"positively," I agree, finishing my
drink and pouring another.
"in one of Jeffers' poems, not the sun poem,
this woman ***** a stallion because her
husband is such a gross spirit. and it's
believable. then the husband goes out
to **** the stallion and the stallion
kills him."

"I never heard of Jeffers," she
says.

"you never heard of Big Sur? Jeffers
made Big Sur famous just like D. H. Lawrence
made Taos famous. when a
great writer writes about where he
lives the mob comes in and takes
over."

"well you write about San Pedro," she
says.

"yeah," I say, "and have you read the
papers lately? they are going to construct
a marina here, one of the largest in the
world, millions and billions of dollars,
there is going to be a huge shopping
center, yachts and condominiums every-
where!"

"and to think," my woman says smiling, "that you've only
lived here for three years!"

"I still think," I say,
changing the subject,
"you ought to read Jeffers."
King Panda Mar 2018
there you stand
on the bridge above rio grande—
miles of rock hungry and unfulfilled,
the spring snow chasing your name
into my mouth,
the synth of sunrise tucked
behind moon-cut mountains.
I pull off on the side and see
this is how I will be without you,
my bright girl
Eugene Aug 2017
Sandaling tumigil ang oras
upang ipikit ko ang mga mata
sa alaalang nais kong balikan
mula sa isang taong kailanman
ay hinding-hindi ko makakalimutan.

Sinimulan ko sa isang eksenang
bibigay at bibigay na ang aking puso
sa kalungkutan at kapighatiang
aking nadarama noong kailangan
ko ng kausap at siya ang aking nasandalan.

Alam **** hindi madali para sa akin
na bigyang katuturan ang bawat hiling nila
kahit pa alam **** maling mali na
ang mga desisyong aking nagawa
dahilan upang katawan ko ay bumagsak sa pangungulila.

Ikaw ang naging gabay ko
no'ng mga panahong ilang ulit akong
nakaramdam na may mali na
pero ipinagpatuloy ko pa rin ito
at hindi mo ako hinusgahan sa naging desisyon ko.

Sa mga sandaling ito ay nakapikit pa rin
ang aking mga mata upang balikan
ang mga nakaraang lagi ay takbuhan kita
at isisiwalat ang mga pangyayaring hindi ko inakalang
magagawa ko pala kahit ang sakit sakit na.

Ang kathang ito ay isinulat ko at
gustong ialay sa iyo dahil isa ka
at hindi lang basta kaibigan, ka-trabaho,
kung hindi ay isang inang itinuring akong
isang anak na nawawala at kailangan
ng pag-intindi, pang-unawa at pagkalinga.

Muli kong binuksan ang aking mga mata
at doon ay napagtanto kong wala ka nga pala
sa aking harapan upang bigkasin ito nang malakas
sa iyo na nagbigay pag-asa sa puso kong
hanggang ngayon ay nalulumbay pa rin at pilit na nagpapakatatag.

Taos-puso akong nagpapasalamat,
at kung kailangan ay paulit-ulit, gagawin ko
upang malaman mo na kahit tayo man ay malayo sa isa't isa
o magkakalayo ay hinding-hindi ka mawawaglit
dito sa aking pusong labis kang hinangaan at minahal.
Egeria Litha Feb 2019
Camping in the Blue Ridge Mountains
was the greatest day of my life
It was my birthday
I brought a suitcase
and my favorite dame
and hiked 2 miles UP^^^^^^^^
laughing all the way

UP ^^^^^in the Ozarks
Medics were shooting steroids in my ****
BUT, never been more in love
with a man who injects grief in my veins

Dwelling in the Sangre de Cristo Mountains
sensed his vibe
Yes, Jesus I feel you here

held en el Rio Grande con mis mejor amigos
drooling in the hot springs
Taos has called our names
******* the rocky sand that is below me
I find a coin from New Zealand,
in turn, losing my evil eye earring
an offering to spirit's stream
a pair of desert lizards
we desire to get frisky and be alone
we shine silver glitter under a moonlit glow

witches cackle and curanderos
hide behind coyote cries and cacti
looking to each other with faces expressing,
"What should do we do?"
I guess allow them to do their thing
humans need ceremonies too
Sylvina Brave Feb 2018
Katulad ko, ang tao’y sadyang mapaglinlang kung minsan
Hindi lubos maisip na kayang gawin ng sino man
Sa mga nagtitiwala sa iyong karunungan
At ito’y maging sanhi ng sugat sa munting tahanan.

Ang mga nakapaligid ay apektado rin naman
Ngunit hindi kailanman na mas binibigyang-pansin
Ang mga mapanglait at mapanghusgang katauhan
Kaysa hinagpis ng mga nagmamahal na magulang.

Ako di’y nasasaktan sa kanilang pagdaramdam
Salitang binitiwan ng mga taong malapit man
Ang lakas ng loob ay unti-unting napapawi rin
‘Tsaka mag-isang nagkukubli sa loob ng tirahan.

Hirap mang unawain aking naging karanasan
Hirap ding tamuhin na ika’y kanilang tanggihan
Bunga ng kasalanan ay buong-pusong tanggapin
Akin ring susuurin kung ano man ang nailaan.

Natitirang lakas at tapang ay aking gagamitin
Tuloy pa rin ang laban sa likod ng kabiguan
Hanggang masalimuot na pangyayari’y maliwanagan
Namnamin pati ang nalalabi pang kasiyahan.

Taos-puso kong panalangin sa iyo, Panginoon
Na ipagkaloob ang hinihinging kapatawaran,
Ipinagdadasal ko ang minimithing kapayapaan
At ipagdiwang ang dalisay na bagong kabuhayan.
#reflection #failure #remorse #isolation #pain #pray #forgiveness #peace
solEmn oaSis May 2017
buhay natin ay ano nga ba?
kung walang lagyo ang musika
kagaya ng isang A capella
ang bawat simula
ay may kataposan
ngunit sa bawat kataposan
ay may panibagong simulain
isang prinsipyo na di kayang tuldokan
isang nakaraan na di mapaparam
sapagkat ito ay binantasan ng tandang pandamdam!
kaya naman halina kayo SAGLIT
samahan ako sa pasakalye ng aking DALIT
dahil tulad ninyo...di ko rin nais na wakasan
itong himno ng aking kaluluwa na di ko mapigilan
mailapat sa papel ng aking hapag sulatan
at marubdob na papangyarihin ang taos-pusong koalisyon
ng aking Pag-asa, Pananampalataya at Debosyon
sa pamamagitan ng aking Isang Libo't isang Awit
na pinapag-sanib ng samot-saring kudlit at kuwit
hanggang sa aking maabot ang liwanag sa dilim
at kayo ay aking handogan bago ang takip-silim
What ever happens.... I will continue
what i have been started and
what i haven't yet!
What i am trying to say is...
" some have some while some have no
that's why for those who have most-
this one is also for all of you! "
because for me your Poetry is my Music!
DM Feb 2014
An architect of tile and stone,
mosaic played beautifully in natural colors of desert hues and corresponding twists of evergreens,
Super-heated heavy iron,
along sparks of arc that weld the mind to something infinite yet sublime,
Pastels,
blurring lines of what is real from what is seen,
on canvas unrealized,
Sculptured earthy clay resembling remembrances of more than simple glimpses set in stone,
Artistry of gastronomy,
purging old ideas and new-found taste to tease the discriminating palates of those inclined,
Poets reading widows tears in pouring rain,
outside well-lighted and closed laundro-mats in frigid airy nights,
Waiting to be heard and yet unrecognized in blue-grey hoodies,
Svelte voices and incantations that long for listening ears,
Writers writing about journeys and destinations,
each mile travelled and another respite upon their road, 'Poets, preists and politicians...their words are their ambitions',
Maybe someday there will arise,
a scientist,
that will surmise,
'All is one and one is all',
Then the bleats will not go unheard.
For CA. "All things are temporary, except the eternal". Thanks for inviting me to write.
spysgrandson Jul 2013
thumb frozen, ears red in the cold heat  
Interstate-25 apocalyptically empty, windless and mute
my northbound shoes the only sound
on the dull dawn’s ashen, soundless stage  
what other survivor of a sleepless rocky mountain night
would I encounter?  when would I see another face?  

the cars came with the sun as it struggled to make
white progress in a gray sky  
they passed me, again and again
like I was not there, or
little more than a faded billboard
they chose not to read  

when her brake lights came on,
a half mile down the road, I ran towards her
wondering if I had been an afterthought
a simple ambiguity
her black Porsche 911 backed up to meet me  
a turquoise covered hand opened the door
extended itself to me in the warm sea of air
in her tiny cabin, “Hi, I’m Myra”
“Denver?” I asked
“No, just the Springs, but we’ll see what he can do”  
and Myra and I flew by the cars that had passed me  
I gave each a haughty stare, those slower vessels
that had left me there, to freeze on a Colorado plain  

“Escaping” from Taos she said, from a bar
on Canyon Road, where “he” had turned on her,
spilled their sacred secrets like beer on the tavern floor  
she made her exit when he was in the john,
******* or puking, she knew not which,  now,
at 90 miles per hour with a stranger half her age  
she was spilling her own secrets into my eager ears
her black mini skirt, red skin tight sweater spoke to me  
as much as her words--she was there for the taking  
precious flesh ready for greedy consumption
her stone heavy hand touched my leg, punctuating her story  
with breathy exclamation points, plaintive question marks
and prescient pregnant  pauses, I wondered
where she would take me or if she would take me  
“Denver?” she asked, “Mind a little detour?”
it didn’t matter where, thumb time
is measured in miles, not minutes,
and Denver was as cold as the road
from which she plucked me    

her house was a wall of glass,
with Pikes Peak framed perfectly
by her bedroom window, and when  
we finally swam smoothly on the waves of her waterbed  
she cried out that all was beautiful again
now that she was home, in the shadow of her mountain
in the arms of a stranger, whose seed rolled down her leg
as she moved farther from the Taos tavern and
whatever truth she could not face  

I wanted more of her, but the intoxication of strangers
lasts only minutes longer than full blooded wine  
she called me a cab, and in a black silk robe
glided me to the door, where she laid $100 in my hand
“The plane is warm and the airfare is only $39”
I tried to kiss her one final time
when the taxi stopped at her steep drive,
but she buried her face in my chest,
“No more, he will be here soon”  

the midmorning sun now burned the sky blue  
the cabbie slapped his meter on
and I was back to measuring minutes and miles  
I looked back for as long as I could  
and saw the perfect reflection of her mountain
in all that shining glass, her black silhouette
only a curious slice in the reflected portrait
of the beautiful fleeting morn
one of a group poems known as "the thumb tales", based loosely on my experiences hitchhiking over 40 years ago..."we shared a camel" and "recurring dream" are two others in this group
Mahal,
Irog,
Sinta.
Aking santa na sinasamba;
Minamahal kitang tunay at taos puso akong nanalig---
Ninanais na patuloy na manatili sa yakap ng matitipuno **** bisig
kung saan ako'y nakatali at nakakapit

Aking isusulat ang mga gusto kong sabihin
dahil hindi sapat na ibuka ko ang aking bibig,
mga kamay ko'y may sariling tinig.

Mahal kita, mahal.
Mahal na mahal.
I promised my mom I would start practicing my Filipino skills HAHA I tried.
Marshal Gebbie Apr 2015
In the shadow of Everest people are dying
Crushed in a chaos embirthed from beneath,
Emerged as destructor of temple and Taos,
Emerged as an innocent killer... bequeathed.
History crumbles as heavens roar mightily
Ghorka is dead in an avalanche of rock,
Beggars and potentates crushed  in the brickfall
Dharahara’s fall leaves men gaping in shock.
Shuddering mountains in avalanche of free fall
Wails of the stricken as quaking defiles,
Gold topped pagodas and statue of ancients,
Sculpture of lions now a rubble in piles.
Khathmandu in the clasp of calamity
Nightmarish forces arisen from deep,
Grasping the earth in their grip of profanity
Monstrously tearing the bedrock from sleep.
A techtonic ****** of Asia by India
Nepal’s Himalayas ****** to the sky,
Inconsequential, this plight of humanity
Nature proceeds as poor Nepalese die.**

M.
ANZAC Day 25 April 2015
Glen Castillo Feb 2019
Sabi nila,kapag nahanap mo na daw ang tunay na pag-ibig ay nahanap mo na rin ang iyong langit dito sa lupa. Kaya't naniniwala akong langit din ang maghahatid sa'yo patungo sa akin. Pero naiinip na akong maghintay at nanghihinayang sa bawat sandaling lumilipas , na hindi ko man lang magawang hawakan ang iyong mga kamay sa mga panahong kailangan mo ng karamay.Na hindi ko man lang magawang damayan ka kung dumadanas ka ng lumbay.Alam kong katulad ko,pakiramdam mo minsan ay binitawan ka na din ng mundo.Kaya't patawarin mo ako kung sa mga pagkakataong nararanasan mo yan ay wala ako d'yan para ikaw ay aking ma-salo. Kung totoong ang pag-ibig at ang langit ay may malalim na kaugnayan sa isa’t-isa,malakas ang kutob ko na tayo din ay iginuhit na katulad nila. Minsan na din akong nagtanong,saang sulok ng langit ka kaya naroroon? Malapit ka kaya sa araw? O marahil nasa tabi ka lang ng buwan,na sa tuwing sasapit ang dilim ako ay binabantayan.Kaya pala kahit saan ako magpunta ako'y lagi niyang sinusundan. Pero maaari din na ika'y kapiling ng mga bituin na kay daming nais mag angkin. Kay palad kong pagdating ng araw ikaw ay napa sa-akin. Kaya habang wala ka pa,ako muna ay magiging kaisa ng mga mabubuting kawal ng ating bayan. Makikidigma kung kinakailangan,ipaglalaban kung ano ang makat'wiran. Upang sa iyong pagdating ay malaya nating tatamasahin ang payapang buhay. Kaya habang wala ka pa ako'y taos puso kung manalangin sa ating may likha. Na paghariin niya nawa ang kabutihan sa aking puso bilang isang tao at higit sa lahat ay bilang kanyang anak , upang sa sandaling tayo'y pagtagpuin ako rin sa iyo ay magiging isang mabuting kabiyak. Hindi pa man tayo nagtatagpo,nais kung malaman mo na laman kang palagi ng aking panalangin. At habambuhay kong itatangi ang iyong pag-ibig na siyang dahilan kung bakit maka ilang ulit kong nanaising mabuhay. Nais kong ipagsigawan sa mundo na iniibig kitang wagas,ngunit mas mamatamisin kong hintayin ka at kapag naglapat na ang ating mga dibdib,ibubulong ko sa'yo na ikaw ang aking daigdig. Maghihintay lang ako,habang wala ka pa.




© 2018 Glen Castillo
All Rights Reserved
Pag-ibig sa tatlong salita.DIYOS,BAYAN at IKAW
Yan Jun 2014
(Continue reading for English translation)


Ang pagiging tao
Ay hindi nasusukat
Ng mga makamundong salik
Na maglalaho lamang;
Sapagkat nagiging tao ang tao
Sa pamamagitan
Ng pagpapakatao.

Ang pagiging mahusay na tao
Ay ang taos-pusong pakikipagkapwa
Sapagkat mabubuo lamang ang tao
Bilang tao
Sa pamamagitan
Ng pagyakap sa kapwa
Na pagyakap din
Sa sarili--

Dahil ang dalisay na pakikipagkapwa
Ay ang paglampas
Sa karaniwan
Sa limitasyon
Sa sarili.

Sa bawat paglampas
Ang tao ay pinapanganak muli.

---

One's personhood
Is not measured
By worldly factors
That will only fade away;
Because a person becomes truly himself
By being
His fullest self.

To be an excellent person
Is to whole-heartedly reach out to others
For man can only be whole
As a person
Through
Embracing others
Which is also an act of embracing
Oneself--

Because being a sincere person for others
Is going beyond
The ordinary
One's limits
Oneself.

In each going beyond
Man is reborn.
Not an accurate English translation as some words just don't have direct counterparts [eg. pagpapakatao].
---
What I learned in Philosophy 101&102 under sir Strebel.
Fr. Ferriols and Meron forevs!
solEmn oaSis Mar 2022
Malamyos,Mabini Ni-walang Hampas
Hindi Habagat O Amihan Ang Siyang Dumadampi
Bagkos Masuyong Hinahaplos Ng Alimuom
Ang Nagdadalamhating ilog ng kalaliman.
samantala may ibig ipabatid Ang liwanag ng sinag
mula sa bibig ng Mahiwagang bilog na buwan...
at ang wika "ikaw at ang repleksyon ko sa ibabaw mo
Maging Sa Karagatan Na Iyong Pinapakitungohan
Ay Naroroon Ako Sa Tuwinang Nakatakda Ang Aking Pag-agapay.
Sa Kabilang Banda,di Man Dalawin Ng Antok Ang Haring Araw
Mismong Mga Ulap Ng Alapaap Ang Magkukubli Sa Silaw.
Magbibigay Lilim Sa Walang Silong **** Kalagayan.
Umaaraw Umuulan,umaapaw O Lilit Ang Lulan

Nasasamsam Man Ang Ilan Sa Mga Taglay **** Nilalaman,
Kailan man Ang Paraluman **** inaangkin Ay Di Makakamkam !
Nagdaramdam Ang Matabang Kalupaan Kapag Ito Ay Tigang
Sapagkat Kapos Sa Pakikiramay Na Taos.
Hiyang Lamang Sa Kapatagan Ng Paratang At Pakinabang...
Lupang Hinirang Minsan Nang Nalinlang Talang Makinang,
Na Sinagisag Ang Kalasag At Baluti Ng Banyaga..
Sa Ngayon Pahupa Na Ang Tubig Sa Ilog
Sukdol Nga Ba O Sakdal
Kung Dumatal At Kumintal
Ang Alimpuyo't Tagtuyot
Sa Panahon Ng Tagdahon

At Sa Di Kalayoan
Akin Ngang Naulinigan
Ang Payo Ng Dayo Sa Bulwagan
Kung Saan Ang Aking Katayoan
Nagugulumihanan Sa Kanyang Pinamagitan...
Ito Ay Kung Ano Din Po Yung Aking Pinamagatan !!!
biyayang hangin man ay di nakikita
sa tulong ng tinta ito ay kayang ipinta
Paulo May 2018
Sabik na sabik sa bawat sandali na makita ka
Puso kong galak na nagsusumayaw sa tuwa
Mga mata kong nangungusap binabanggit na sana'y ikaw na nga
Ang tanging iibigin at sa puso ay sana di na mawaglit pa

Ika'y nakatalikod ng biglang lumingon
At ako ay nabighani na para bang wala ng kahapon
Sabay sigaw ng aking pangalan
Ako naman ay tumungo at ika'y nilapitan

Sa bawat pagdaan ng araw tayo'y nagkakausap
Mga mata kong di maipaliwanag ang kislap
Ako naman tong sobrang tuwa at laging nagsisikap
Upang mapasaya ka at balang araw ay mayakap

Gitara't awitin para sa unang akyat ng ligaw
Tsokolate at rosas para sa ikalawang dalaw
Ililibre ka ng paborito **** mangga at isaw
Lahat ng yan di ako mapapagod gawin

Umaasa sa matamis na oo na isasagot mo sakin
Mangangakong hindi ka sasaktan at lolokohin
Sa lahat ng kaibigan at magulang ay ipapakilala
Irerespeto kita ng taos puso at walang pagdududa

Ngunit lahat ng yan ay tila nagbago
Dumating ang isang umaga at ika'y biglang naglaho
Hindi nag paalam kung saan patutungo
Hanggang ngayon eto ang aking pusong nagdurugo

Ako ay di magsasawang mag hintay sa iyong pagbalik
Umaasang sayong pisngi ako'y makakahalik
At igugugol lahat ng oras at sandali
Di na mag dadalawang isip at mag aatubili.
Naranasan mo na bang umibig tas bigla nalang syang naglaho't hindi nag paalam? Check this out. By yours truly
Ken Pepiton Sep 2019
Playing gods, or these unthingable things men
have made as real,

Yes, Asrael, as real as Israel

El, Yah, we say. We dateamtrutotau taos-itic branch

which reminds me, I was
asking Ithiel,
properly, why
we don't just stay in these higher realms, way up
stratos
pheric mare's tales, I think I heard those called… and look

higher still, an other-form of cloud, the butter milk sky kind
drifting to Arizona, in 1967
by sundown, for two pre-hippy no-longer-children
one of the desert joined one from the great
sea of grass where buffalo
once roamed

and never

was heard a dis
couraging word

QR code scanned- Quite Real Verified Bio

id est, it did lead here. A semenal moment,
in current
reality.

Suppose, you make the mandela,
having never been exposed to the making of such a thing,
having never seen the similarity of the forces forming
sand paintings in Tibet
and Taos

Art Ifiers Intuitions see things
flow
words pick up dust by being signifiers of sounds

heavy hearts hear no rock and role-play tragicom psyche, eh?
we
be weary o' bein' wary so

we speak out anarchical as all hell's ever imagined upto now or everafter,

words is free to mean as I mean, nomattawhacha thothewgnew

this is past the sweeping apprentice and the self-willed broom,
eons beyond Arnold being back
AI am this
which triggers the sound track with Gene Autry Back in the Saddle Again

goin' for a spin in a dj mode no way

okeh. Pauselah right quissssssssssense rest and reassure

QR
the same QR esme cu
assumption of the ******* meme into 2019 accepted

the game is not over. que the song

there'll be time to start all over
Leela is called in some realms The Game of the Gods, in other's it's a fools' game.
Hal Loyd Denton Jan 2012
Getting it

First this will be short and sweet I feel I have lost the connection. I need to stop read refill the tank or at least purify return intensified
Any way what I get is light I admit I didn’t get the appreciation of light in New Mexico first not being a painter or into photography
Is a hindrance then going to Santa Fe was for me just like the grass hills of California this is different than the desert scene around Taos
When you first enter from Texas on the east its Identical to Colorado I did get the action from the light gliding down the high way at
Different lengths of the sun with classical music that I never otherwise listen to the purple sage is a wonder and the drive to California
Through the southern route it is tremendous it is a Painted Desert mesas red cliffs arroyos adobe architecture the bare and sad housing of
Our first people no manner of light helps all it does is darken your mood and lets anger flare to drop back to the most common light
In the home there again it depends on the amount years ago or at least the houses I lived in didn’t have ceiling lights just lamps in the
Corners even as a kid I knew that was bogus it would been fine in a castle the dark texture and gloom would have set the place off just
Right but in a modern house you felt this darkness fine for barbarians to roar in but was off putting now the light drenches shines on
glass table tops deepens off of black leather gives large black flat screen television a feel of art again never one to be in the market but
I have searched for ever for a painting that would touch me so deeply have an effect that was unforgettable a lot of times I have gotten
Close but not yet I find it in nature and along highways see a farmhouse across the fields in the distance the widows a blaze in sunlight
And then continue another later in evening twilight diffused soft a low glow somehow the soul is engaged like at no other time the soul
Must identify as it works to soften as a filter the harder harsher outside life predicaments you appreciate a fence line especially one let
Go from painted white to weathered gray tuffs of grass protrude the gold and gray complement one another add the splash of proper
Sunlight gorgeous or a painting an aged city with the narrow street a house bathed from its own color by bright sun light have the
Door ajar dark shadows for a short distance show sparse furniture your mind can invent the family show their hard existence
Deepening perfecting the painting the ocean waves the delightful green seen in the curl reaches farther than the shore most days seem common
But then those days not quiet even time but the sun flares it holds a golden flash the green grass every tip fired to perfection trees buildings blazed
In a special glory wonderful undying light divides darkness enhances makes it endearing I get that much and that is enough for now
Until the master of light vanquishes all darkness that is evil then we will finally really see
Egeria Litha Jul 2019
It was the look in your eyes
Never wore the brakes
Trip of our life
It was the shine in your eyes
Stops me every time
Chilly blue uncontrollable  you

Taos brings Chaos
Crestone is half empty on a Full Moon
New Orleans daydreams
of ghosts and Voodoo Queens
Miami sinks under the sea
We are running out of places to be
Centuries-old quest for gold
The sun as our flashlight

The sun hit your eyes
Halts me every time
Chilly blue undefinable you
Drowns me in your monsoon
You
You build me with
turquoise and
the mountains of Taos.
Cerulean blue
serenity in my soul.
My heart chases
after you.
Even your chisel
helped me
grow through
the pain.
You
are the
grand artist,
The Supreme
sculpter.
Here's a link to my you tube channel where I read my poetry from Seedy Town Blues Collected Poems, available on Amazon.com.
https://www.youtube.com/watch?v=rHB1Q13LID4
solEmn oaSis Nov 2020
Sa lahat ng mga bumati
gayon din po sa mga nakaalala
Ngayon ako po'y tumabi
Sa gilid, kalakip ang Pagpapala
ramdam man ang talab
ng Araw sa aking balat
Tila ba hapding may Alab
na dulot ng tama ng Bala
itong Nilalaman ng aking isip
at nais mailipad ng aking pisi
yaring mga katagang may talas
Ngunit sa Tugmaan po ay salat
Gayon ma'y ipinaaabot ko pa rin sa Tala
Sa tulong ng hanging merong tubig alat
Ngunit di kailan man mangangalawang
ang taos puso kong pasasalamat sa lahat
sapagkat paikot-ikotin man ang radar..
.......Ang radar ay radar pa rin
kahit pa takasan at baliktarin!


Sa ating lahat...Umagang Kay ganda
Simula na muli ng bagong pag-asa

©November 02,2020
"Are we not drawn onward?"
A pleasant good morning here
also have a blessed every single day to everyone and....
"drawn onward to new era"
SøułSurvivør Sep 2014
I was a preemie.
Fate tried to **** me
Before I was born.
My poor beleaguered mom
Fell off a chair while pregnant
With me... thus did I come
Into the world.
Beat up from the feet up
And lookin' like a prune...

My childhood was horrific.
I have huge holes in memory.
I can only tell you I was
Starved of love and terribly
Neglected. Mercifully
I don't recall the molestation
And assault I know I endured.
It wasn't my parent's fault.
My father worked 16 hour days
And mom had blinding migraines.
And undiagnosed behavioral
Health problems. She is bi-polar.
But what I remember most vividly
Are the trips to visit my mother's
Sister and her family.
In the Sangre De Cristo
Mountains of New Mexico
Up above Taos.
My mind touched furred mountains
And inhaled the aromas
Of sounds... aspen's disc leaves
Sibilantly soughing
And the Red River flowing
Through resplendent green.
Indian paintbrush and columbine
Sparking on the verges of roads
And nodding their soft blue heads
Respectively.
Once we took a hike to
Horseshoe lake, and
Caught flashing trout,
Their scales making rainbows
To grace their silver sides.
We ate well that night!
On the way home it rained.
A cold, piercing downpour
That soaked our clothes.
All the other kids cried.
But not me.
I was in fairyland.
Coming from the
Sonoran desert I've always
Loved the rain...

The rest of my life I fared
Little better as far as fate
Meted me out a VERY tough
Hand. But I remember
The long hikes on Venice Beach
boardwalk... I walked 8-10 miles
A day. And lost a total of 138 lbs.

I've had to fight like Muhammad Ali
For every square inch of joy.

But I still float like a butterfly...
... and I really try to put a cap
On my stinger. I have one.
But I want to go through this life
As wise as a serpent... gentle as a dove.

Because now I know that
all I've gone through
Had a definite purpose.
I'm a Blues Brother's sister...

... on a mission from God.

But it's never about ME.
IT'S ABOUT

H I M.



SoulSurvivor
Catherine Jarvis
(C) September 16, 2014
Here I go, writing again! I can't help it!
I'm riding a wave, dear poets. You know
The feeling of being in the 'flow'.
Please. This poem is not a bid for sympathy.
I simply could not write my story without
Being honest. The bottom line is this.
If I hadn't gone through all I did I may
Never have been redeemed as I was.
I will write of that phenomenal experience
Sometime soon. For now I'll just say this...

HE LIVES.
PART I
Sam had been eagerly awaiting this move. The new house was spectacular. An old, colonial home in rural Pennsylvania, with a wraparound veranda and a bay window in what appeared to be a castle spire on the far North side. The roof was made out of red clay, pieces of it broken, yet undisturbed. The front yard was turning brown in the July sun, and the front door had a crack in it the size of Texas. But with a little elbow grease, Sam and his family were going to make this ****-hole a home.

Sam walked inside the front door and was greeted with one of those large staircases that splits into two directions at the top. There was a portrait of someone at the top of the stairs, but his face had been ripped out of the painting. Peculiar. He then walked across the squeaky floor into the kitchen where he decided to run the sink for a drink of water. Rust. The water ran brown and he was wondering what he would drink since the fridge was still in the back of the U-Haul. While the rest of his family was still unloading, curious Sam decided to tour the house, since this was the first time he’d actually been in it.
He went upstairs and hung a left. The wallpaper here was hideous. A mix of Posies and Lavender painted the walls with a yellow smoke-stained backsplash. Upstairs smelled weird. Ammonia and cigars. Classy cigars. Not a 75 cent Black & Mild you buy at the drive thru when you can’t afford a real pack of smokes. I follow the smell back to a bedroom. This bedroom was the master room. Sam opened the door that was slightly ajar, only to find the room was completely barren, short of an old timey rocking chair. Maybe the old occupants left it?
Walking about this room Sam feels a cool chill on the air. Like a September breeze gently brushing the back of your neck. Looking around he felt nothing but the empty space. No weird vibe, but not a comfortable one either. He felt like an iceberg standing in the ocean all alone, waiting for the Titanic to come along. The Titanic in this case, being something of any interest or excitement. Time to move on.
He moved out of the room, past the stairs and into another, smaller room, past the strange portrait. Once again, there was an empty, barren space where his feet hit the floor. This room had carpet. Old carpet, maybe **** from the seventies. But he really didn’t care. It just appeared as a fire hazard to him. Hardwood has always been Sams’ favorite. He wandered about this room the same as the last, feeling nothing but the coolness and how awfully the room was decorated. Obviously a childs room. The walls were covered in Zebras, leapords, tigers, and lions. There was coloring on the walls. He didn’t notice what it said until he really looked. “YOU’RE GOING TO DIE HERE” was inscribed on the wall in red Crayola marker. He binked, and rubbed his eyes. Looking up again, it was gone. How strange. I’m not imagining this, he thought to himself. I have 20/20 vision, I don’t mistake anything. Oh well. His inner monologue had ended.
After a minute of contemplation, he decided to go help the rest of his family. On his way out the door to grab a box, he was greeted by his eccentric mother. “Aren’t you excited, Sammy?!” She exclaimed as he came outside. “This house is so old. I love the history.” She said enthusiastically. She was a young mother, having Sam at the age of 19. She was a nurse. Taking care of people was her specialty, and another was not giving any regard to herself. Being 31 now, she’s having a sort of mid-life I-Need-To-Feel-Youthful-again crisis. That’s why she bought this house. She figured a new house could mean a new her, and she could live how she’d always wanted too. She was a small framed woman, about 5’3 with a petite figure and a bright red pixie cut. As she was carrying boxes of China into the kitchen to place on the counter, she had to stop and breathe in the places aroma. Inhaling deeply, she sighed “Wow, sam. This is spectacular. Don’t you think so?”

“Kinda weird.” Sam replied, making his way up the veranda steps with another box. Placing it down, he commented about the hideous wallpaper. “This place is pretty **** ugly to me.” Sam said distastefully. “Samuel Smith, watch your mouth!” Mother said. Being a single mom and not having a father figure to help raise Sam, she’d done the best she could. Always teaching him to use his manners, watch his language and chew with his mouth closed. She’s the picture perfect mom, only missing the mini-van that comes with mom-hood. “I think we’ll make it work just fine, baby.” She added as she came up to him, wrapped her hands around his cheeks and kissed his forhead. “I love you, pumpkin.” She whispered. Sam replied, wiping her hands from his face. “Mom, come on. I’m to old for that stuff now.”

She pulled away, minding her boundaries. “You’re never too old to be my baby, Sammy.” Now go wash up, I called in for take-out earlier since we don’t have a stove yet, and you know you’re not allowed to be ***** at dinner time.” Sam sighed deeply. “Ugh, fine.” He stomped his way to the bathroom to see the new shower. Everything in the bathroom was very nice, except for a crack across the mirror. He took in his surroundings as he ran the water. To his surprise, the water in the shower wasn’t burnt orange and filled with rust. It ran clear, as it should. Sam stripped down and showered, singing Motely Crue to himself while washing.

After stepping out of the shower, he went and ate dinner with his mother. He’d gotten his usual order of General Taos chicken on a bed of white rice, extra sauce. Mother ate the egg rolls and dipped them in soy sauce. She wasn’t a big fan of meat, anymore.
After a few more hours of moving and assistance from hired help, sam went to his room and laid down on his brand new mattress. Covered in plastic, he struggled to find a comfortable spot where he wouldn’t slide off. He found it in the middle, and slept.
BANG! BANG! BANG!
“What the hell?!” Sam jumped out of his bed and almost out of his ****** Doo themed pajamas. BANG! BANG! BANG! “Mom?!” he yelled. He ran down the stairs and into the kitchen, and flipped the light. He found his mother in the kitchen, slamming cabinet doors shut with all of her might. “What are you doing, mom?” Sam yelled. She turned to face him. There was something different about her, but he couldn’t quite point it out. She curled her lips into a smile and said “Go back to bed, Sammy. Mommies just having fun.”
“Um… okay. Goodnight then, I guess.” “Goodnight, Samuel” she muttered. That was NOT mothers voice. “Are you okay? You seem weird.” “Mommies fine, Samuel. Go back to bed.” He went without questioning It anymore. This had frightened Sam out of his wits. His mother doesn’t bang cabinet doors shut at 3:35 A.M, or ever, for that matter. He tried to disregard it and went to sleep again, using his pillow to drown out the banging.
I'm getting more into writing stories. I'll post the other parts soon. Might be three, might be four. Depends on how much I like where this is going.

— The End —