Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
ano pa nga ba ang tangan     ng haraya
kundi ang langitngit ng katahimikan,

na sa isang sulok lamang ay mahahawakan hindi
ang puso: sa isang iglap, pagsasatubig.

puspos ng liwanag ang lupa. Muling pagtatangkilik
sa sukal ng dilim.

hindi alam ng hangin ang pangako ng paghilom.
hindi banaag ng kahapon ang bukas.
pipikit na lamang ba’t walang pagtangis,

na sa dulo man ay marapatin, kung tayo’y papel,
     ay mapupunit na lamang
ba sa mga kuko ng marupok na sandali?
cherry blossom Feb 2018
ano ang pinakamaling ipilit sa kalawakan?
ang naisin ang paglaho
ang pagkasabik sa destinasyon
ang madaling paglisan
mga maling kamay na kanlungan
ilang beses na tayo nagbabakasakali
sa 'di mabilang na pagpapasubali
sa mga bahay na akala natin ay tahanan
sa mga taong ilang beses napaghandaan
sa mga baka sakaling hindi tayo iiwan
o ang tiwalang hindi tayo lilisan
mga ilang beses pa dapat umulit ang palabas?

may magbibigay ba ng kasiguraduhan?

dahil isa lang ang sigurado ngayon
ang walang pag-aalinglangang pagod
ang pagsuko
ang sunod-sunod na pagkalunod
ang ilang beses na pag-iyak sa walang katuturan
mga walang katuturan, dapat

pinilit nating manatili
bigyang sagot ang mga tanong sa nasirang haligi
tignan mo ang mga bituin
isa tayo sa kanila
o ang mga bulalakaw,
mga bato na pinagliyab ng damdamin
tignan natin ang ganda
mamaya na natin alamin ang kasinungalingan nila
mamaya na natin pag-isipan
na ang mga liwanag na ito'y nakaraan na
pagmasdan natin ang ganda
mamaya na natin pag-usapan
ang pagkawala matapos ang pagbagsak
'wag na nating itatak
sa mga munting isipan
ang nagbabadyang katapusan
dahil alam na natin ang kahihinatnan
sa maling paglusob sa gyera ng kalawakan
at ang pagsalungat sa mga propesiya na minarkahan

hintayin na lang natin ang katapusan.
ibato na lang natin sa kalawakan ang hinaing sa mundo
02/20/18
Dark Nov 2018
Ano mo ba talaga ako?
Sino nga ba ako para sayo?
Ano bang relasyon meron tayo?
Meron bang ikaw at ako?

Hindi ko alam kung paasa ka ba,
O sadyang umaasa ako sa wala,
Minsan ika'y malambing,
At minsan rin ako'y estranghero sa iyong paningin.

Pagod na ako kakasuyo sayo pag ika'y nagtatampo,
Pagod na rin ako kakaisip kung meron bang tayo,
Sawang sawa na ako masaktan,
Sobra na ang mga sakit na ibibigay mo sa akin.

Tanda mo pa ba ang araw na umamin ako sayo,
Umamin ako ako na mahal kita at ang sagot mo,
Pasensya na hanggang kaibigan lang ang maiibibgay ko,
Na paka tanga ko para maniwala sa isang katulad mo.

Sabagay, bakit ko nga ba linagyan ng halaga ang mga salita mo?
Tapos sa huli ako ang matatalo,
Kasi may mahal ka ng iba,
At ako nasa isang tabi na walang kwenta.

Akala ko parehas tayo ng nararamdaman,
Mga akala na nagawa akong saktan,
Hindi ko alam ang gagawin ko,
Lalo na pag kasama mo siya at hindi ako.

Hindi ka ba masaya sa piling ko,
Para siya ang piliin mo at hindi ako,
May kulang pa ba sakin?
Para siya ang papasukin sa puso mo,
At hindi ako.
Tama na. ilang beses ko pa bang uulitin sa sarili ko ang tama na. Tama na sa pag-asa na maaaring mahalin rin niya ako. Tama na na lagging ako lang ang nagmamalasakit pero sa huli’y masasaktan ka lang. Tama na na lagi akong nagbibigay at siya’y kuha nang kuha lang. Tama na na lagi akong talunan sa bawat paglundag. Tama na na lagi akong umiibig at sa dulo’y sasabihing “kaibigan lang kita”.
Tama na siguro na marami nang beses na lagi akong nagpakatanga para sa’yo. Tama na siguro na lagi na lang akong umaasa na darating ka sa pintuan at sasabihing iba na ang iyong nararamdaman. Tama na rin siguro ang lagi kong pag-aalala kung “nasaan ka na?”, “kumain ka ba?”, “may payong ka bang dala bilang pananggalang sa malakas na ulan?”. Tama na siguro na lagi akong naging yaya, ina o alalay mo sa bawat bagay. Tama na siguro yung ginawa kong paninilbihan sa among ‘di naman ako sinuklian ng kahit ano. Tama na siguro na tigilan ko na itong ambisyon na ipinaiiral ko, ilusyon na maaaring maging tayo.
Naaalala ko, oo naaaalala ko ang mga bagay na pinagsaluhan natin. Naaalala ko noong una kitang nakilala, naaalala ko kung papaanong wala kang takot na sumama sa akin upang tuklasin ang isang lugar na ‘di ka pa pamilyar at ‘di mo pa alam. Naaalala ko ang pagtataya mo at tiwala na totoo ang mga pinagsasabi ko at dadalhin kita sa tamang lugar na ipinangako ko. Naaalala ko kung papaanong naloko ako sa kakatawa sa mga corny **** jokes. Naaalala ko yung panonood natin ng pelikula nang sabay at tititigan mo ako at tititigan din kita nang palihim. Oo naaalala ko pa ‘yun, at oo tinititigan kita kasi nabihag ako ng mga mata **** mapungaw, tila humihingi ng atensyon at pagmamahal. At oo, naaalala ko pa yung araw na tinext mo ako at agaran kang pumunta kung nasaan ako kahit malakas ang buhos ng ulan at dumating kang basang-basa. Naalala ko kung paano ako tuluyang nahulog sa’yo sa ginawa **** sakripisyo na maaari ka namang pumunta sa iba, ngunit pinili mo akong makasama.
Pero kung akala kong masaya at wala nang makakapigil sa ating dalawa, nagising ako mula sa isang realidad. Nagising akong ‘di pala totoo ang mga nakita ko. Nagising ako na wala ka sa piling ko. Nagising ako na ang lahat ng iyon pala ay isang malaking ilusyon. Nagising ako, masakit ang damdamin at namamaga ang mga mata mula sa paghimbing dahil sa kaiiyak. Nagising akong ‘di pala totoo ang panaginip na pinaniwalaan kong totoo. Nagising ako na ‘di mo pala mahal ako. Nagising ako sa tinig ng boses **** nagsasabing “mahal kita, pero kaibigan lang”.
Kaya ganun, wala akong magawa kun’di ang magmukmok sa sulok ng kuwartong dating puno ng saya at tawanan nating dalawa. Nanatili ako sa lugar kung saan tayo nanood at nagtabing dal’wa. Nanatili ako sa lugar kung saan mo ako pinuntahan kahit napakalakas ng ulan. Nanatili ako at nag-isip bakit kaya at bakit ikaw pa. nananatili at mananatili ako rito hangga’t ‘di pa rin malinaw sa akin ang lahat.
Bakit ba ng hilig kong magmahal? Bakit ba mahilig akong tumaya o sumugal? Bakit ba lagi ko na lang napagkakamalian ang galaw ng iba bilang isang mas malalim pa? Bakit ako nabibihag sa mga salita at gawa na ilusyon lamang pala? O baka naman sadya lang akong tanga. Baka sadya talagang kaibigan lang ang ipinakikita mo noong una, pero mali ang pagkakaintindi ko dahil ‘di ko pa nararanasan ang umibig nang mas higit pa.
Pasensya na sa mali kong pagbasa. Pasensya na at nagawa kitang mahalin bilang kaibigan. Pasensya dahil inakala kong mamahalin mo rin ako tulad ng pagmamahal ko sa’yo. Pasensya na sa aking damdaming tila mahilig lang talagang magmahal nang lubusan. Patawad na ‘di nabasa ang nais mo. Patawad na ‘di ko pa rin matanggap na hanggang magkaibigan lang tayo. Patawad marahil dahil ang sinasabi ng puso ko’y hanggang “magKA-ibigan” lang tayo.
kingjay Jan 2019
Sa tili ay nagulat
Oras na bumangon
Tumatagistis ang pawis
Nagsusumikap sa ilalim ng buwan
Nang sa taggutom ang sikmura'y di magtiis

Ilang linggo na ang lumipas at muli'y pasukan
Di pagbabalik-skwela ang kinapapanabikan
kundi ang hirang
Ang makita na ngumiti,
nagsisilundagan ang saya sa luksong-lubid

Sa kumikinang na dilaw - ginto
Sa pinto ng silid-aralan
Ang pangalan ay sa talaan
Sumambulat sa harapan, magiliw na klase at kaibigan

Alas singko ng  hapon, bumuhos ang ulan
Sa hintayan ay sumilong at doon din ang paraluman
Ang tatlong estudyante sa likod niya ay di alam

Nang isa ay hinipo ang makapal niyang buhok
Tinawag na ang pangalan
Sa tabi ay lumapit
Ang winika ay baka mabasa ka ng mahalumigmig na  habyog ng hangin
Inaabangan pa rin ang mga binata
sa kung ano pang balak na gawin
Jeremiah Ramos May 2016
Meron akong labing-isang daliri
Ilang beses kong binilang noong bata pa ako,
sinigurado kung labing-isa nga ba talaga
at nagtataka,
nagtatanong kung bakit may sobra pang isa.

Meron akong labing-isang daliri
May kanya-kanya silang mga kwento.

Labing-isa,
Hindi ko alam kung biyaya ba 'to o sumpa
Hindi ko alam kung bakit ako naiiba
Hindi ko alam kung paano ko ba 'to itatago sa mga tao

Sabi nila, suwerte daw 'to, magiging mapalad daw ang buhay pag-ibig ko, yayaman daw ako.
Sabi nila, okay lang daw maging iba

Sampu,
Nakilala ko ang pagaalinlangan at inggit,
Umupo sila sa magkabilang balikat ko,
Hindi na sila umalis simula noon,
Hindi ko sila pinaalis.

Halos buong buhay ko, nanatili ako sa katahimikan,
Hindi ako magsasalita hangga't walang kakausap sa akin,
Hindi ko itataas ang kamay ko sa klase kahit alam ko ang sagot.
Maghihintay ako na tawagin ang pangalan ko,
na may pumansin sa akin,
Maghihintay na may pupuno ng katahimikan ko.

Kung sisiyasatin mo ang utak ko,
Mabibingi ka sa dami ng boses na hindi ko napalaya.
Nakakulong, sa kani-kanilang mga selda,
Kanilang susi ay nawala na,
Umaasa na sila'y mahanap at magamit para masabi ang mga dapat nasabi

Siyam,
Tsaka ko lang nalaman ang halaga ng mga salita,
Kung gaano sila katalim,
Kung gaano sila katamis,
Kung gaano sila kapait.
Kung gaano sila nakakapagpabago ng isang tao.

Walo,
Wala pa ring tumatawag ng pangalan ko.
Wala pang pumupuno ng katahimikan.

Pito,
Hindi ko na alam kung may tatawag pa ba,
Kung may makakapuno pa ba,
kung ilang salita pa ang makukulong hangga't sa buong katawan ko'y maging selda ng sigaw, pait, inggit, pagmamahal, rason, at galit.

Anim,
Sinubukan kong unang mag salita,
Magkwento tungkol sa buhay ko, sa nararamdaman ko.
Pero parang walang nakarinig.
Hindi ko alam kung mahina ba boses ko
o hindi lang nila ako napansin,
o kung pinili ba nilang hindi ako pansinin
o kaya wala lang talaga silang ****.

Simula noon, nakinig na lang ako.
Kaya ikaw, oo ikaw na may storya
Ikwento mo yung mga naaalala **** nangyari sa'yo noong bata ka pa
Yung mga bangungot mo,
yung pinakanakakahiyang, pinakamasaya at pinakamalungkot na mga sandali ng buhay mo,
yung una **** naramdaman ang kiliti sa puso mo noong naintindihan mo kung ano ang pag-ibig,
Ituring mo akong talaarawan mo,
Pakawalan mo yung mga salitang tinago mo nang nagalit ka.
Iiyak mo sa akin lahat ng luha na hindi mo nailuha nang iniwan ka.
Itatago ko 'to sa pagsara mo, at papakinggan kita muli sa pagbukas.
Papakinggan kita.
Papakinggan kita.
Sana pakinggan mo din ako

Lima,
Nananahimik at nakikinig pa din ako.

Apat,
Mananahimik na lang ako.

Tatlo,
Sa katahimikan ko,
Nakalimutan ko na kung paano magkwento,
Nakalimutan ko na kung paano umiyak

Nakalimutan ko na din yata kung paano magsalita.

Dalawa,
...

Isa,
Natuto ako sumulat ng tula,
Nakahanap ng makukwentuhan,
Naramdaman ang saya nang makatapos ng isang piyesang may parte ng mga salitang nakulong at nakalaya muli.
Nagkaroon ako ng matatakbuhan sa katahimikan.

Nagbabakasakali na maalala ko ulit kung paano umiyak,
kung paano magkwento muli, na may makikinig na sana sa akin.
Nagbabakasakaling maalala ko ulit kung paano magsalita.

Meron akong labing-isang daliri,
Hindi ko pa rin alam kung biyaya pa rin ba 'to o sumpa.
Sabi nila na nakakabaliw daw ang sobrang pagiging matalino.
Pero bakit ako? Hindi naman ako matalino pero bakit nababaliw ako.
Sayo.
Nakakabaliw ka na
Putang ina ka.

Ang sarap mabuhay sa imahinasyon
Ang sarap mabuhay sa ilusyon
Sobrang sarap mabuhay sa pangarap.

Ayos ba yon?
Ayos.

Ayos na ako sa buhay ko na gusto lang kita
Ayos na ako sa buhay ko na pangarap lang kita
Ayos na ako sa buhay ko na makita lang kita.
Ayos na ako sa sitwasyong ganito
Ayos na ako sa galawang ganito
Ayos na ako sa nararamdaman ko para sa'yo.

Oo sige sabihin na natin na
Nakakapagod din na magkagusto ka sa isang bagay na kahit alam **** hindi mapapasayo.
Pero ayos na ako do'n
Ayos na ako doon
Sa mga bagay na yon
Ayos na ako.

Kasi ayaw kong masaktan.
Ayaw kong masaktan
Ayaw kong sabihin na gusto kita
Ayaw kong sabihin na pangarap kita
Ayaw kong sabihin na ayos na ako makita lang kita
Ayaw ko
Dahil ayaw kong masaktan.

Patawad
Dahil sa ayaw kong sabihin lahat ito
Dahil sa ayaw kong magkailangan tayo.
Patawad
Dahil ayaw kong isipin mo na sasaktan lang kita
Dahil ayaw kong isipin mo na lolokohin lang kita.

Marunong akong umibig
Marunong akong magmahal
Marunong akong magpasaya
Marunong ako ng kung anu-ano
Pero hindi ako marunong masaktan
At ayaw kong masaktan
Dahil naniniwala ako na ang lahat ay may katapusan.

Sabi din nila na hindi tayo matututo kung hindi tayo masasaktan. Pero ayaw ko,
Ayaw ko, ayaw ko at ayaw ko na masaktan.

Patawarin mo ako kung ika'y pinaglihiman ng tunay na nararamdaman.
Patawad dahil AYAW KO.
Sorry na !!
inggo Jul 2015
Para sa mga taong puro reklamo
Tinignan mo na ba ang sarili mo
Sinubukan mo bang umpisahan ang pagbabago
Oh puro si PNoy ang may kasalanan nito

Yan ang hirap sayo
Puro ka post sa facebook ng reklamo
Nagpapanggap ka pang matalino
Eh gusto mo lang cool ka sa paningin ng tao

Bato bato sa langit
Pag tinamaan ka alam kong masakit
Pagmasdan mo ang lahat at wag kang pumikit
Ako lang naman ay nagmamalasakit

Hindi naman ako nagagalit
Gusto ko lang malaman mo na ang bansa ay may sakit
Dahil sa hilahan pababa lahat tayo ay naiipit
Ang kaayusan kailan pa kaya makakamit?
lovestargirl Jun 2015
Isa, dalawa, tatlo, hindi sigurado.
Ngayon o bukas man, hindi ko alam.
Dadating o hindi, paniguradong mali.

Dahil sa bawat kalkulasyon,
walang tanging nakakaalam,
Sa kung anong nararamdaman.
Dahil sa isang bagay na hindi tiyak,
paniguradong walang may alam.

Naghihintay ng walang kasiguraduhan,
sa isang sagot na matagal ng inaasam,
at sa pagibig na matagal ng kinasasabikan.
Jun Lit Jul 2019
[isang pagsasalin sa Tagalog, batay sa orihinal na
"When tomorrow starts without me" ni David Romano]

Kapag nagsimula ang bukas na di ako kasama,
at ako’y wala roon upang makita;
Kung sisilayan ng araw ang iyong mga mata,
na puno ng luhang para sa akin, Sinta;
Labis kong nais na hindi ka lumuha,
katulad ng sa araw na ito’y iyong ginawa,
habang inaalala ang maraming bagay at salita,
na hindi nasabi o hindi nawika.

Batid ko kung gaanong kamahal mo ako,
kasingsidhi ng pag-ibig kong tanging sa iyo,
at sa tuwinang ako’y iisipin mo,
Alam kong hahanap-hanapin mo ako;
Subalit kung ang bukas ay magsimulang wala ako,
nawa'y pakaunawain mo,
na isang sugo ang dumating at tinawag ang aking ngalan,
at ang kamay ko’y kanyang hinawakan,
at wika’y handa na ang aking paglulugaran,
sa malayo’t mataas na kalangitan,
at kailangang lumisa’t talikdan,
tanang sa aki’y mahal, lahat ay iiwan.

Subalit pagtalikod kong palayo,
Isang patak ng luha ko’y tumulo,
pagkat buong buhay, lagi kong kinukuro,
Ayokong mamatay.
Maraming dahilan para ako’y mabuhay,
maraming gagawin pang mga bagay,
Tila imposible, hindi kailanman,
na ikaw mahal ko’y iiwan.

Bumalik sa ala-ala ko ang mga araw na nagdaan,
ang masasaya’t ang mga kalungkutan,
Pumuno sa isip ang pag-ibig nating pinagsaluhan,
at lahat ng ating galak at kaligayahan.

Kung sa kahapo’y mabubuhay akong muli,
kahit man lamang kaunting sandali,
Magpapaalam ako’t hahagkan ka
at marahil, makikita kong ngingiti ka.

Ngunit lubos kong napagtanto,
na hindi na kailanman mangyayari ito,
sapagkat pagkawala’t mga ala-ala na lamang,
ang sa aki’y papalit at maiiwan.

At nang maalala ko ang sa mundo’y mga kasayahan,
na bukas ay di ko na matitikman,
ikaw ang naging laman ng isipan,
at puso ko’y napuno ng kalungkutan.

Ngunit pagpasok ko sa pinto ng kalangitan,
Ramdam ko’y ako’y nakauwi sa tahanan.
Pagdungaw ng Bathala’t ako’y nginitian,
mula sa kanyang gintong luklukan,

Wika’y “Ito ang Walang Hanggan,
at lahat ng pangakong sa ‘yo’y inilaan".
Sa araw na ito, natapos ang buhay sa lupa,
ngunit dito ngayon ang simula.
Di ko ipapangako ang kinabukasan,
ngunit ang ngayon ay magpakaylanman,
at dahil bawat araw ay pareho lamang,
ang nakaraa’y hindi na kasasabikan.

Ngunit ikaw ay naging matapat at naniwala,
tunay at totoo, lubos na nagtiwala.
Kahit may panahong may mga hindi tama,
na alam **** hindi dapat ginawa.

Ngunit ikaw ay pinatawad na
at ngayon sa wakas ay malaya na.
Kaya’t kamay ko ba’y hindi mo hahawakan
at sa buhay ko, ako’y sasamahan?

Kaya pag sumulong na ang bukas at wala na ako,
huwag **** iisiping nagkalayo tayo,
dahil sa tuwinang iisipin mo ako,
Nandito lang ako, diyan sa puso mo.
My translation into Tagalog of David Romano's "When Tomorrow Starts Without Me" -
"When tomorrow starts without me,
and I'm not there to see;
If the sun should rise and find your eyes,
all filled with tears for me;
I wish so much you wouldn't cry,
the way you did today,
while thinking of the many things,
we didn't get to say.

I know how much you love me,
as much as I love you,
and each time that you think of me,
I know you'll miss me too;
But when tomorrow starts without me,
please try to understand,
that an Angel came and called my name,
and took me by the hand,
and said my place was ready,
in heaven far above,
and that I'd have to leave behind,
all those I dearly love.

But as I turned to walk away,
a tear fell from my eye,
for all life, I'd always thought,
I didn't want to die.
I had so much to live for,
so much yet to do,
it seemed almost impossible,
that I was leaving you.

I thought of all the yesterdays,
the good ones and the bad,
I thought of all the love we shared,
and all the fun we had.

If I could relive yesterday,
just even for awhile,
I'd say goodbye and kiss you
and maybe see you smile.

But then I fully realized,
that this could never be,
for emptiness and memories,
would take the place of me.

And when I thought of worldly things,
I might miss come tomorrow,
I thought of you, and when I did,
my heart was filled with sorrow.

But when I walked through heaven's gates,
I felt so much at home.
When God looked down and smiled at me,
from His great golden throne,

He said, "This is eternity,
and all I've promised you".
Today for life on earth is past,
but here it starts anew.
I promise no tomorrow,
but today will always last,
and since each day's the same day,
there's no longing for the past.

But you have been so faithful,
so trusting and so true.
Though there were times you did some things,
you knew you shouldn't do.

But you have been forgiven
and now at last you're free.
So won't you take my hand
and share my life with me?

So when tomorrow starts without me,
don't think we're far apart,
for every time you think of me,
I'm right here, in your heart."
Hiwaga Nov 2020
Sa bawat salitang binibigkas ng labi mo,
Para bang dinadala ako sa ibang mundo.
Sa mundo na kung saan kalmado ang puso
at pansamantalang pwedeng lumayo.
Sa mundo na espesyal ako kahit papa'no.

Alam kong hindi pa malalim ang nararamdaman mo, sinta.
Maski ako man ay hindi pa handa.
Ngunit hayaan **** ako’y magpasalamat sa saya
At kalinga na iyong dala.


Nung minsan, tinawag mo akong mahiwaga.
Pero hindi mo alam na ikaw ang mas makinang na tala.
Stephanie Apr 2019
isinulat ni: Stephanie Dela Cruz

\

isang daang tula.
sabi ko noon ay bibigyan kita ng isang daang tula
mga tulang magiging gabay mo kung sakaling mawala ka man sa akin, o kung ilayo ka man ng ating mga tadhana, o kung paalisin mo na ko sayong tabi,
ngunit pangako, hinding hindi magiging dahilan ang kusa kong pag alis, pangako yan.
itong mga tulang ito ang magiging gabay mo kung sakaling maisip **** ako ang kailangan mo at ako ang gusto **** makasama hanggang dulo
itong mga tulang ito ang magiging resibo mo, magiging ebidensya ito ng kung paano kita minahal ng pagmamahal na hindi mo kailanman naibigay sa akin

isang daang tula.
alam mo bang tula ang una kong minahal kaysa sa iyo
ibinuhos ko lahat ng mga inspirasyon, pag-ibig, luha at pati tulog ko'y isinantabi ko na para sa kanila
dahil ako rin ang mga tulang ito,
alam mo namang isa kong babasaging salamin na paulit ulit na binabasag ng mga taong gustong maglabas ng sama ng loob, ng matinding emosyon, isang salaming kakamustahin kapag gusto nilang ipaalala sa sarili nila na maganda sila at mahalaga at kamahal-mahal at importante...
ako nga ang mga tulang ito, at paulit ulit kong pinaghirapang buuin muli ang aking sarili, ang bawat dinurog na piraso ko'y sinusubukang buuin muli gamit ang hinabing mga tula
itinago ko sa bawat maririkit na salita ang mga lamat na hindi na maaalis pero pipilitin ko...
at sa huli naisip kong hindi ko lang pala gustong sumulat at bumigkas ng tula..
gusto ko rin maging tula ng iba, na mamahalin ako katulad ng pagmamahal na ibinuhos ko sa mga ito

at ayun nga... dumating ka.

ngunit tanong ko pa rin sa aking sarili itong palaisipan...  "naging tula mo ba ko talaga?"


hindi.

dahil hindi ka naman talaga interesado sa mga tula.


alam ko naman kung anong nais mo talaga..

ang gusto mo'y musika.


maganda, masarap sa pandinig, masasabayan mo sa pagsayaw... maipagmamalaki.


hindi naman ako musika... isa lamang akong tula.



isang daang tula.
alam mo bang kung nakakapagsalita lamang ang aking mga sinulat ay sigurado akong magtatampo sila
dahil naisulat na ang tulang bukod tangi sa lahat, tulang pinaka mamahal ko higit sa lahat
ito ay ang bawat tulang isinulat ko para sa iyo..
isa... dalawa... tatlo.. hindi ko na mabilang kung gaano karaming tula na ba ang naisulat ko para sayo
ngunit mas marami ata yung mga tulang isinulat ko nang dahil sayo
at wag kang mabibigla kung sasabihin kong hindi lahat ng iyon ay puro kilig, puro saya, puro tamis ng sandaling kasama kita
dahil sa bawat pagkakataong hindi mo namamalayang sinasaktan mo ako ay sumusulat ako ng tula
may mga pagkakataong ikaw ang dahilan ng mga luhang siyang naging tinta nitong aking pluma na pinangsulat ko ng tula

wag kang mag-aalala, hindi nasasapawan ng kahit anong sakit at pait ang pagmamahal ko sa iyo. :)


isang daang tula.
teka, kailan ba tayo nagsimula?
napakabilis ng panahon, lumilipas na kasing bilis ng pagningning ng mga bituin sa gabi
hindi pa tayo tapos mangarap ngunit tumitigil na... natapos na ang pagkinang.
inaawat na tayo ng kalawakan... o teka... mali pala... dahil ikaw ang umawat sa kalawakan
pinatay mo ang sindi ng pinakamakinang na bituing pinangakuan ko ng wagas na pagmamahal sa'yo habambuhay
wala nang natira.. pati ang mga bulalakaw na nagdadala ng milyong paghiling kong makasama ka hanggang dulo ay wala na, lumisan na
at hindi ko naman inasahan na sasama ka sa kanila
hinihintay kong hawakan **** muli ang aking kamay nang mas mahigpit sa paghawak ko ng kamay mo katulad ng una't pangalawang beses nating pagkikita pero
binitawan mo ako mahal



isang daang tula...












teka muna mahal, hindi ko pa naisusulat ang pang isang daan
bakit ka'y bilis mo namang umalis... hindi mo man lang hinintay na matapos ko ang mga tulang ito na nagpapatunay na minsan may tayo


pero pangako...


tatapusin ko itong isang daang tula at hindi ito magtatapos sa pang isang daan dahil susulat pa ko ng mas marami, susulat ako nang mas marami pa hanggang sa hindi na ikaw ang tinutukoy ng mga salita sa aking tula, hanggang sa hindi na ikaw ang buhay nitong aking pagtula...
ipapaalala ko sa aking sarili na ako ang mga tulang ito at hindi ako magtatapos sa panahong pinili **** umalis kesa basahin ako, pinili **** iwanan ang tunay na nagmamahal sayo, sabi mo iingatan mo ang puso ko ngunit hindi mo ba alam? ikaw ang muling sumira nito kaya't heto... may dahilan nanaman para sumulat ako ng tulang magbubuo ng mga piraso ng aking sarili na dinurog mo... pinili **** saktan ako, pinili **** lumayo para sa sarili mo, pinili **** maghanap ng mas maganda at mas higit sa akin, ang dami dami **** pinili mahal ngunit bakit hindi ako ang isa sa mga pinili mo? ah. alam ko na. dahil nga pala may mas higit pa sa pagpipilian kaya bakit nga ba ako ang pipiliin mo diba?


pero pinapangako ko... isa lamang akong tulang hindi mo pinag-aksayahan ng oras para basahin ngunit balang araw ay magkakaroon din ako ng sukat at tugma, ang mga salita sa aking malayang pagsulat ay tatawaging liriko at kapag ganap na akong maging musika... pangako.... huling pangako ko na ito para sayo kaya't makinig kang mabuti...




mapasabay ka man sa  saliw ng aking musika, kailanma'y hindi na ko ang kanta, liriko, musika, at tulang isinulat para sa iyo.
I miss you so bad but not enough to want you back.
Ang kalayaang ipinagkait sa akin ng tadhana,  
ang kalayaang gumala na naglaho parang bula.  
Singlayo ng mga tala, hindi maabot,  
nawala dahil sa isang pagkakamali—  
isang pagkakamaling hindi sinasadya.  

Ngunit ang pagkakamaling iyon,  
nauwi sa paulit-ulit na pagkakasala,  
hanggang naging bahagi ng bawat araw.  
Dalawampung taon akong nabuhay  
sa mundong walang tiwala  
mula sa aking mga magulang.  

Ilang beses kong binalikan  
ang mga tanong,  
nagbabakasakaling hanapin ang sagot.  
O, kalungkutan, lubayan mo na ako!  
Naririnig ko ang ulap, umiiyak,  
pumapatak ang luha nito.  

Ang kanilang tingin sa akin—  
isang nilalang na walang halaga,  
isang pagkakamali na kailanman  
ay hindi mababawi.  
Hawak ko ang katotohanan—  
ang katotohanang natatakot akong tanggapin.  
Balang araw, tatawagin akong salot sa lipunan.  
Milyon-milyong mata, tenga, at bibig  
ang naghusga sa akin,  
tila alam ang bawat lihim ng aking pagkatao.  

Sa pagitan ng pag-alis at pagbalik,  
paaralan man o klinika ng espesyalista,  
ang paghihintay ay tila isang habambuhay.  
Limang taon kong idinalangin sa Diyos  
na tupdin ang aking hiling,  
at nangyari nga.  
Ngunit kahit nakakulong ka na,  
hindi ko magawang maging masaya.  
Pagkakamali nating dalawa ito,  
ngunit ikaw lamang ang pinarusahan.  

Ikaw ang naging katahimikan  
sa maingay kong mundo.  
Ngunit nang muli kitang makita,  
sa presinto, harap-harapan,  
tila apoy ang bumalot sa kapaligiran.  
Tanim na poot at galit  
ang bumalot sa aking puso.  

Sa pagtulog ko,  
rinig ko ang tiktak ng relo.  
Minsan, nilaro ako ng panaginip—  
kasama raw kita.  
Gising, natutulala ako,  
nalulunod sa lalim ng iniisip.  

Sa gitna ng pagbalik-tanaw,  
nananatili ako sa kama,  
hinihintay ang sagot  
sa mga tanong ng aking isipan.  
Sapagkat ang buhay,  
tulad ng gulong—  
minsan nasa itaas,  
minsan nasa ibaba.
Ysabelle Aug 2015
Minsan gusto **** makalaya;
Malaya sa mapanghusgang lipunan,
Malaya sa mundong masyadong
Magulo at maingay para sa isip ****
Litong-lito kung ano ba talaga ang dapat.
Ano ba ang mali? Ano ba ang tama?

Minsan gusto **** mag-isa;
Malayo sa ideolohiyang malabo,
Malayo sa punyetang gulo ng
Lugar na masalimuot.
Doon sa eskinitang masikip na halos
Nagtipon ang dumi at kalawang
Na hindi na pinapansin.

Kasi madumi. Kasi makalawang. Kasi walang silbi. Kasi hinusgahan.

Gusto **** makaalis.
Gusto **** pumiglas
Sa mga kadenang ginagapos
Ang nagdurugo at sugatan ****
Katawan na ang tanging nais lang ay makalaya.

Gusto **** tumakbo.
Gusto **** tumakas,
Kahit sinasabi nila na hindi iyon ang sagot; at hindi iyon ang dapat.
Bakit? Bakit kailangang laging sundin?
Bakit kailangang laging paalipin?

Ang sikip sa dibdib lalo na't
Alam **** wala kang kayang gawin.
Lalo na't alam **** palaman ka lang
Sa sistemang paikot-ikot ng walang tigil.
Hilong-hilo ka na sa mga kagaguhang
Nais nilang iguhit sa iyong kapalaran.
Hindi mo na masikmura ang pait at
Walang saysay na pagiintay sa pinangako nilang katahimikan; kapayapaan ng iyong isipan.

Itinatanong mo, bakit di ko harapin?
Bakit laging pagtakas ang gusto kong suungin?
Hindi ko din alam gaya nang hindi mo pagintindi sa akin.
Pagod na pagod na akong mag-isip.
Alam ko naman, palagi akong mali. Palagi akong masama. Palagi akong walang silbi.

Kasi nahusgahan.. Dahil sa isang mali.
Dahil sa isang baluktot na desisyon,
Hindi mo na naalalang, tao rin ako.
May puso. May pakiramdam. Nasasaktan.

Gusto kong lumayo. Gusto kong umalis. Gusto kong lumaya. Patuloy na lumaya.
Sobrang pasakit dahil alam ko na sobra akong pabigat.

Sana bumalik nalang ako sa pagiging tuldok.
Para kahit anong pangungusap na masakit ang maririnig ko, matatapos ito. At hindi na kailanman babalik. Tuldok. Babalik ako sa pagiging tuldok dahil magulo.
It's still more surreal when you write in your first language haha the feelings is there
Crissel Famorcan Mar 2018
Nananahimik sa isang tabi
Hindi mapakali
Itinatanong sa sarili
Anong nangyari sa atin nitong huli
Bakit tila nagbago ang lahat?
Matamis **** pakikitungo noon,bakit biglang umalat?
Yung damdamin na dati'y nag-aalab,
Nagliliyab,
Biglang lumamig—
Mas malamig pa sa yelo
Na tila ibinuhos mo sa aking ulo
Kaya nga nagising ako—
Nagising ako sa katotohanang wala nga palang "TAYO"
Ang mayroon lang ay ang "IKAW AT AKO"
At ang pagkakaibigan na tanging maibibigay mo.
Tanggap ko naman yun.
Pero mahal,wag mo naman sana akong paglaruan,
Okay lang naman sakin yung mga kulita't biruan
Pero kung feelings na ang labanan,
Bro, ibang usapan na yan!
Alam Kong Hindi mo alam,
Kase hindi ka nagtatanong
Yung mga pakunwaring concern mo?
Hindi nakakatulong!
Nasasaktan lang ako.
Nasasaktan lang ako sa tuwing pinaparamdam mo ng ilang sandali
Pinaparamdam na mahalaga ako—kahit alam ko namang Hindi!l
Nasasaktan lang ako sa tuwing naaalala kong pampalipas-oras mo lang ako
Dahil wala kang magawa o offline na yung bagong ka-chat mo!
Nasasaktan lang ako sa tuwing nagtatanong ka "pano kung gusto kita?"
At susundan mo bigla ng mga katagang"oy,joke lang yun ah!"
Nasasaktan lang ako sa tuwing pinaparamdam **** nagseselos ka sa iba
Kahit alam ko sa sarili kong hindi naman talaga!
Kase hindi naman talaga!
Nasasaktan lang ako sa bawat pagpuna mo ng suot ko, ng ayos ko,ng itsura ko
O Kung bakit hindi maganda ang isang tulad ko!
Kase pinaparamdam mo saking Hindi ko siya kayang pantayan
Hindi ko siya mahihigitan!
Teka mahal—pinanganak ako para maging ako't Hindi para gayahin ang iba!
Pinanganak ako para sumaya,
Hindi para pakialaman ng tulad **** bida-bida!
Nasasaktan ako— sa tuwing binabanggit **** totoo ang lahat—
Na Hindi ka lang nagpapanggap,
Na Hindi ka nagkukunwaring may pakialam
Na Hindi ko lang batid,na Hindi ko lang alam,na hindi ko lang ramdam—
Na Totoo yung lahat ng pinapakita mo—
Na hindi ka nagbabalat kayo..
Pero naguguluhan ako,nalilito
Isip ko'y nagtatalo
Bakit ganito?
Mahal! Ano nga ba tayo??
Sagutin mo ako!
Ano bang meron sa mga biglaang pagpaparamdam mo?
Pagkatapos ay mawawala't iiwan ang mga tanong sa isip ko
Nakakatanga!
Pinaglalaruan mo na naman ako diba?
Mahal,please lang! Ayoko na!
Pagod na akong masaktan! Please maaawa ka!
Durog na durog na ang puso ko
Ilang beses ko pa ba kailangang mahulog nang walang sumasalo?
Ilang beses ka pa ba magbibigay ng motibo na baka gusto mo rin ako?
Ilang beses mo pang paaasahin ang puso ko?
Mahal, pagod na ako.
Pagod na akong masabihan ng "MARTYR ",ng  "TANGA",
Kaya please lang,tama na!
Palayain mo na ako sa bitag na kinahulugan ko
Palayain mo na ako Sa bitag na nasa mga palad mo—
Palayain mo na ako mula sa bitag ng mapagkunwaring pag-ibig mo!
Jeremiah Ramos Aug 2016
Sa unang pagkakataon,
Inabangan ko ang pagsikat ng araw
Pinili kong hindi matulog,
Kasi mas madaling magising hanggang umaga kaysa sa bumangon ng maaga

Naging isang malaking kanbas ang langit
Nagsimula sa unti-unting pagkawala ng buwan at mga bituin,
Naging asul, nadagdagan ng kahel,
Nagkatabi
Unti-unting naghalo

Sumilip ang araw,
Inabot ang kanyang sinag sa mga matang malalim at nag-antay
Unti-unti, at sa tamang oras sinakop at niliwanagan ang langit.

Narinig ang mga busina ng mga bus,
Ang tren na para ng tilaok ng manok sa umaga sa aking mga tainga,

Nakita kita,
Sa pag unat mo,
Sa pagbukas ng iyong mga matang hindi nag-antay,
at sa pagpikit nila muli dahil alam **** hindi mo kailangan bumangon ng maaga

Narinig kita,
Ang hilik na pilit **** itinatanggi,
Ang mga unang salitang binabanggit ng isip mo,
Ang pag-sabi mo sa kanya ng mga salitang ako dapat ang makakarinig tuwing pag-gising,
Magandang umaga, mahal kita

Sa unang pagkakataon,
Inantay kita,
Pinili kong hindi magmadali,
Kasi mas madaling abangan ang tamang oras kaysa sa habulin ito,

Mahal,
Sinta,
Ikaw ang sining na nagbibigay dahilan kung bakit ako yung kanbas na kinalimutan **** pinturahan,
Nagsimula sa unti-unting pagkawala ko,
Naging masaya ka, nakalimot ka,
Lumipas ang ilang taon,
Unti-unti akong 'di hamak naging pangalan at alaala na lamang sa'yo

Sumulyap ako sa huling pagkakataon,
Inabot ang aking mga kamay sa'yo, sa nakalimot at nagmahal ng iba
Unti-unti akong naging alaalang nawalan ng pangalan.

Mas madali mag-antay ng pagsikat ng araw kaysa sa kalimutan ka.
Pagka't ikaw ang unang simoy ng hangin na malalanghap sa umaga,
ikaw ang sinag ng araw na unang nakikita ng mga mata ko,
ikaw ang umaga ko.

Ikaw ang unang umagang hinintay ko.
Wala pa akong tulog.
Jose Remillan Sep 2013
Kulang ang haba ng magdamag at lalim ng
Himbing upang lubos nating maunawaan ang
Imortal na sandaling ito. Dahil alam natin na
Wala tayong anumang panlaban sa lumbay
At pangungulila, nagkakasya na lamang tayo sa
Isang pangako at pag-ako ng damdamin.

Tahan na mahal ko...
Umasa kang saan mang lupalop tayo tangayin ng
Buhay at paghihintay, ng siklo at pagpapasya,
Ako'y mananatiling nakapako sa hiwaga ng iyong
Langit na pagsinta. Kapos man ang sandaling
Ito upang maging sandalan natin sa saglit
Na paglayo, alalahanin **** hindi lahat
Ay humahantong sa wakas dahil
Likas sa atin ang manalig sa pagsintang wagas.
Quezon City, Philippines
September 12, 2013
Isabelle Apr 2016
Tinanong kita
Kung ako'y mahal pa
Ika'y nanahimik
Ako'y di umimik
Hindi na kailangan magsalita
Sagot mo'y alam na

Kasabay ng iyong pagkawala
Mga luha ay kumawala
Wala na bang magagawa?
Tayo ba ay talagang tapos na?
Ay, wala na palang "tayo". Hugot. Sinusubukan kong tumula gamit ang sariling wika.
Taltoy Apr 2017
Akala'y magtatapos,
Sasapitin, kalunos-lunos,
Isang pagkakamali,
Naging bunga't sanhi.

Di nanaising mawala,
Ang tanging taong nagpakita,
Na di ako parating tama,
Na dapat akong magpakumbaba.

Walang iba kundi kalungkutan,
Ang tanging nararamdaman,
Pagkat ika'y aking nasaktan,
Buhat ng walang kwentang dahilan.

Di alam kung anong uunahin,
Pagpapasalamat o paumanhin,
Sa pagtayo bilang aking gabay,
Sa aki'y sumampal ng katotohanag tunay.

Ika'y biyaya nga ng Diyos,
Pagmamalasakit ay di kayang matubos,
Sa araw ng muling pagkabuhay,
Nangaral ng walang sablay.
Hindi ko alam kung paano masusuklian, ang iyong pinakitang kabaitan, sa isang  taong tulad ko, taong higit sa lahat gago.
Yule Mar 2017
bakit ba pinagpipilitan ko pa ring ipaitindi sa iba?
hindi rin naman nila talaga alam
sa paningin nila, napakababaw, napakataas naman ng pangarap ko
isipin mo, ako? isang simpleng babae, minamahal kang isang lalaking maraming nakaaligid? na pawa bang isa kang nilalang na taga-ibang planeta
alam kong minsan ka na rin nakaramdam ng pagiging ordinaryo
pero sadyang ka'y layo mo na ngayon, iba ang takbo ng mundo mo
minsan inaamin kong nakakahiya, na ipagsigawan 'tong pagmamahal ko sayo
pero dahil sa iniisip kong hindi nila naiitindihan
at di kailanman na maiitindihan
itong nilalaman ng puso ko ay ikaw
sinasabi nito na mahal kita
na mahal na mahal kita
kahit di ko magawang ika'y lapitan
dahil paano mo nga ba mamahalin ang isang taong napakalayo sayo?
pero patuloy ko pa ring iniisip na mahal na mahal kita
inuulit ulit kong sabihin ito
kahit na alam kong di mo rin naman din ako maiitindihan
oo, alam **** mahal kita
pero hindi, mas higit pa sa iniisip mo
gusto kita
gusto kita, gusto kong mapalapit sayo
na mapasaakin ka
yung gaanong kagustuhan mo sa isang tao alam kong di kailanman kayang ibalik ang nararamdaman ko
pero bakit ko pa rin ba ito pinagpapatuloy
kung alam ko rin naman na wala tong mahahantungan
napakasakit man isipin na hindi ka pwedeng mapasa akin
gusto kong may makiramdam sa akin
pero hindi nga nila maitindihan
ikaw ang gusto ko
pero napakasakit na mahalin ka
bakit ba kasi ikaw pa?
mahal na mahal kita
gusto kong ipaalam sa'yo
pero paano nga ba?
kung sa una pa lang
hindi mo ako maiitindihan
ang tanging naiitindihan ko lang
kahit napakasakit man tanggapin
napakasakit man para sa'kin
pero eto ang realidad
na alam kong mahal mo rin ako
mahal mo rin naman ako
pero bilang isang tagahanga mo lamang

eng trans:
why am I even forcing others to understand?
they don't even know
in their eyes, it's so dense, I have dreams way too high
think about it, me? a simple girl, loving someone like you who's surrounded and looked upon to? as if you're a being from another planet
I know that you once felt what it's like to be ordinary
but you're just way too far from my grasp now, your world runs differently
I admit that it's embarrassing, to shout out this love of mine for you
but mostly because I think that they don't understand
and won't ever understand
that you are the one kept in my heart
it tells that I love you
that I love you so much
even if I can't even get near you
because how can you even love someone that's so far from your reach
but I kept on thinking that I love you so much
I will keep on repeating this
even if I know you won't even understand
yes, you know that I love you
but no, it's much more than what you think
I want you
I want you, I want to get close to you
for you to be mine
that kind of desire for someone you know won't ever reciprocate your feelings
but why do I even continue this?
if I know this would get on nowhere
it pains me to think that you won't ever be mine
I want someone to empathize with me
but they just don't understand
you're the one I want
but it hurts to love you
why does it have to be you?
I love you so much
I want you to know
but how?
if from the start
you don't understand me
the only thing I understand
even if it hurts to accept it
even if it hurts for me
that I know that you love me too
'you love me too'
*but only as your admirer
after the supposed 'spoken poetry' I wrote this in front of the library where it was held. I just joked around (on the first piece) that 'he doesn't understand because of the language barrier', and they'll just laugh. but I feel like utter crap at that time, thanks. but this is just the fate of a fangirl for their idol. | 170303; 12:57 pm

{nj.b}
From A Heart Apr 2016
Nakakapagod makitang lagi kang may kasamang iba.
Nakakapagod pakinggan ang mga kwento mo tungkol sa kanya.
Nakakapagod isipin ang history ng love life mo.
Nakakapagod tanggapin na, sa ngayon, hindi ako ang para sa iyo.

Pero salamat sa tiwala.
Salamat sa tawanan.
Salamat sa mga panahong natutuwa kang makita ako.
Salamat sa pake mo sakin.

Na kahit pa ulit-ulit na nagagasgas ng mga salita at gawa mo ang puso ko,
Binigyan mo ako ng panahong makilala ka. At malaman ang mga saloobin mo.

At oportunidad na mahalin ka kahit masakit.
Ang tunay nga na pag-ibig ay walang hinihinging kapalit.

Kaya huwag kang mag-alala,
Anumang gawin mo,
Hindi ako lalayo.

Dahil alam kong kailangan kita,
Pero deep down
...
Kailangan mo rin ako.
020917

Heto, magsisimula na naman ako sa dulo
Sa dulo kung saan ako mismo ang nagbigay katapusan
Nagbigay katapusan sa sanang "tayo."

Ako naman yung bumitaw
Sa akin naman nanggaling yung mga katagang
"Wag muna, huminto muna tayo."

Pero gaya ng ulan, di ko kayang pahintuin ang lahat
Gaya ng buhangin sa tabing-dagat,
Di ko kayang buohing muli ang sanang "tayo"
Kung ito'y gumuho na sa mismong mga kamay ko.

Parang mas di ko ata kaya --
Di ko kayang wala ka
Di ko kayang mag-isa
Na alam ko namang isa ka sa kalakasan ko.

Gusto kong ibaon ang sarili ko sa buhanginan
Sa buhanginan at magpatangay sa tubig ng dagat
At baka sakaling makabuo tayo ng "tayo"
Baka sakaling maging matatag ang "tayo"
Baka sakaling hindi na tayo sumuko sa isa't isa.

Paulit-ulit kong iniisip kung ba't ko nasambit ang lahat
Akala ko, namanhid ako sayo
Pero yung totoo, di ko man lang masabi sayo
Di ko masabi sayong ayokong bitiwan ka
Na ayokong pakawalan ka.

Gusto kong ihagis ang sarili ko sa dagat
At magpalunod hanggang sa sagipin mo ako
At buhatin mo ako sa pampang
At saka mo muling sabihing di mo ko iiwan
At saka mo sabihing mahal mo pa rin ako.

Gusto kong maggising sa mga bisig mo
Masilayan ka, makita ka, mayakap ka
Kasi di ko alam kung kaya ko pa
Kung kaya ko pang mawala ka ulit.

Pasensya kung nasasaktan kita
Kung nanghihina ako kapag wala ka
Na lagi ko sayong ibinubuhos ang bawat daing ko
Na halos manghina ka na rin dahil sakin.

Pasensya kasi sobrang mahal kita
Na sa halos tatlong taon,
Hindi kita binitawan
Pero ngayon, nagtataka ako
Nagtataka ako sa sarili ko
Ba't ba kita pinakawalan?
Ba't ba hinayaan kong maglaho na lang ang lahat?
Ba't ba pinahihirapan ko pa ang sarili ko?
Ba't ba di ko masabi sayong kailangan kita?

Oo, kailangan kita at oo, mahal kita
Hindi naman ako nagbibiro
At wala sa bukabularyo kong iwan ka at paasahin ka lang.

Di ko mabilang kung ilang beses kong hindi nasalo ang bawat luha
Ang bawat luha sa mga mata kong parang pawis
Parang pawis na dumidilig sa tigang na lupa
Hanggang sa masaksihan kong iba na ang ruta ko --
Na tila ba ang layo mo na
Na tila ba ang layo ko na sayo.

Siguro nga, natuto ka kaagad
Natuto ka kaagad na bitiwan ako
At sobrang sakit
Eh akala ko namanhid na talaga ako sayo
Pero alam mo, ngayong wala ka na
Ngayong wala ka na sa mga kamay ko
Parang mas di ko na kaya.

Ewan ko, basta
Basta lang --
Sana bumalik ka na
Balikan mo naman ako.
Alam kong hindi ka na babalik
O dili kaya ay lilingon
O di kaya sisilip
Sa ating kahapon...

Alam kong masakit
Pareho tayong nasaktan
Pero aking naintindihan
Kung bakit hanggang dito na lang

Bukas, makalawa
Maaring ako'y limot na
Pero sana alam ****
Minahal kang talaga

Ayoko ng paalam
Ayoko ng luha
Ngunit ikaw ngayon nga ay malaya
kaya Paalam na sinta
Bella Jul 2019
Mga alaalang patuloy na bumabalik
Mga bagay na alam nating masakit
Araw, buwan, at taon na kailaman ay di mauulit
Mga panahong sinubukang masulit

Ngumiti ng mapait
Baka sakaling mawala ang sakit
Na patuloy sumisira ng saya
Na humihila sayo pabalik upang di ka makalaya

Pilit na ipinasasawalang bahala
Dahil alam kong nagkamali ako sa aking mga inakala
Dahil kung sino pa yung hindi sumusuko
Sa huli Sila padin pala ang naloloko

Hindi madali mag mahal
Dahil kailangan mo matuto sumugal
Mas masakit ang kakailanganin harapin
Kaya’t sa ngayon sarili mo muna ang iyong isipin

Ngunit Kaya mo pa ba?
O susuko ka na?
Kasi yung taong pinaglalaban mo
May pinaglalaban ng iba..
Kelly Bitangcol Nov 2016
Noong Nobyembre 8 2016, magandang araw ang aking naranasan. Lahat ng tao ay naging mabait sa akin, masaya ang mga pangyayari at nakangiti ako buong araw. Nang sumapit ang hapon at ako ay pauwi na galing sa eskwelahan, mayroong ibinalita sa akin ang aking ina. At dahil sa balita na iyon, nasira ang aking mabuting araw, at napalitan ng pagiging miserable. Isang pangyayari na tumatak sa isip ng madaming Pilipino,  isang pangyayari na naghimok sa akin upang magsalita at lumaban. Noong Nobyembre 8 2016, pinayagang ilibing ang dating presidente at diktador na si Ferdinand Marcos sa libingan ng mga bayani.


          Bayani ba si Marcos? Siya ay naging presidente ng Pilipinas sa loob ng dalawampu’t isang taon. Alam nating lahat ang kanyang mga nagawa, dahil sa kanya mayroong NLEX, at iba pang mga imprastraktura at gusali. One is to one ang peso at dolyar noong kanyang panahon. Madami siyang nagawa para sa ating bansa. At sabi nga ng maraming Pilipino, ginawa niyang mayaman ang Pilipinas. Pero ano nga ba ang katotohanan? Noong ako ay bata, nasa isip ko rin na si Marcos ay naging magaling na Presidente at pinaganda niya ang Pilipinas. Pero nang ako ay tumanda, nalaman ko ang mga katotohanan na ayaw tanggapin ng karamihan. Bago pa maging presidente si Marcos, mayroon ng malaking oportunidad na magkaroon ang Pilipinas ng economic bloom, at yuon ay dahil sa administrasyon ng mga dating Presidenteng si Magsaysay at Macapagal. Kung mayroong dapat ikredito kay Marcos yuon ay ang pagpapayag niya ng paghiram ng malaki at ang ginawa niyang malalaking utang sa mga dayuhan na dapat kanyang gamitin para sa industrialization at pagpapaunlad. Ngunit sinayang ng rehimeng Marcos ang lahat ng perang ito sa pamamagitan cronyism at katiwalian. Ang hindi alam ng nakakaramihan ay isa siyang kurakot na lider, at ang kanyang mga utang ay babayaran natin magpahanggang sa taong 2025. Oo, madami siyang naipatayong mga imprastraktura at may mga nagawa siya sa bansa, pero hindi ba galing sa mga Pilipino ang pera na iyon? Nasa kapangyarihan siya sa loob ng dalawampu’t isang taon, malamang sa malamang ay madami siyang magagawa. At hindi ba responsibilidad iyon ng isang presidente? Na paglingkuran ang bansa? Bakit kailangang isumbat iyon? Ang daming bagay na hindi alam ng mga Pilipino at lubos na nakalulungkot ito, ang mas nakakalungkot pa ay ang mga nakalimot sa Martial Law. Pinili ng mga tao na kalimutan ang mga totoong bayani, na nagbuwis ng buhay nila para sa bansa na ito. Nakalimutan nila ang mga libo libong tao na namatay at nasaktan. Nakalimutan nila ang dami ng dugo, at sakit na dinanas ng Pilipino noong panahon ng Martial Law. Ang demokrasyang binura ng administrasyong Marcos ay pilit na kinalimutan ng mga mamamayan ngayon dahil sa kadahilanan na ginawa naman nitong maganda ang bansa. Ang kalayaan na ipinaglaban ng mga Pilipino noon, ang kalayaan na dahilan upang makapagsulat ako ngayon, ay hinding hindi ko makakalimutan. Mga perang ninakaw,  mga Pilipinong lumaban pero namatay at nasaktan, mga karapatan na nayurakan, gaanon nalang ba kadaling kalimutan? P167.636 bilyon na ninakaw, 3,264 na namatay, 34,000 na tinorture at 70,000 na nakulong. Hindi bayani si Marcos, at kahit kailan hindi siya magiging bayani.


       Ang pangyayaring ito ay isang malaking bahagi sa ating kasaysayan at bansa. Sinasabi nila na tayo ay mag move on at magpatawad, pero paano natin ito mabibigay kung wala namang nanghihingi nito? At wala sa kanila ang desisyon kung kailan tayo magbibigay ng tawad. Habang ang mga Pilipino ay pinatay ay ninakawan, ang pamilya niya ang nagsasaya dahil sa kanilang yaman at dahil sa pagiging bayani ni Marcos. Sa pangyayari na ito, parang nabura ang ating kasaysayan. Para nating kinalimutan lahat ng nangyari. “Buti pa si Marcos may bangkay.”, sabi ng isang pamilya na hindi pa nahahanap ang bangkay ng isang Martial Law victim. Paano tayo magmomove on sa isang pangyayari na hindi pa naman nagkakaroon ng maayos na wakas? Ito ay parang paglagay ng asin sa sugat na hindi pa naghihilom. Ang nangyayari sa ating bansa sa kasalukuyan, sa katunayan, ay sobrang nakakatakot. Nakikita ko na simula ito ng panibagong panahon na walang demokrasya at pagapak sa mga karapatan. Baka masyado tayong takot sa kasaysayan, pero hindi tayo takot na maulit ito. Pero hindi ako titigil, hindi dapat tayo tumigil, upang ipaglaban ang tama. Tayo ay magsalita, at lumaban para sa ating bansa. Huwag tayong susuko para makamit ang tunay na hustisya.  Hahayaan ba natin na maulit ang madilim na nakaraan? Hindi na muli.

*(k.b)
Random Guy Oct 2019
isang salita
na kayang gawing
meron ang wala
bawiin ang nasabi na
gawing biro ang seryoso na pala
ikaw pa rin pala
charot
masakit pa rin kaya
charot
mahal pa rin kita
charot
hindi mo alam
kung seseryosohin
dahil sa dala ng unang kataga
na sinundan ng charot
para hindi masyadong halata
ang sakit
ang hapdi
ang paparating na luha
charot
tila isang malaking pantakip
sa butas na iniwan mo
ng matagal
charot lang
Shaina Placencia Mar 2021
Isang madaling araw, sa hulog ng himbing ng aking pagtulog ay dagli akong ginising,
mulat ang mga mata na tila ba hindi pa nagpapahinga, sabay ang pagkarinig sa sunod sunod na bulong, tanong...

Nag-uunahan sila na kahit na walang kasagutan, ay gigil na nagsusumiksik sa aking isipan, ako'y naguguluhan nanaman pagkat wala akong alam, hindi ko maintindihan ang rason ng kanilang pagkatok sa aking pintuan, kalungkutan... ninanakaw nanaman ako sa aking katinuan.

Walang ganang bumangon, sinundan ang mga tahimik na paghikbi, at doon sa may malaking salamin ay aking nasaksihan ang tahimik na pagtangis ang isang batang luhaan,

Walang tigil sa pag-iyak, bakas ang pagod sa kanyang mga mata, pagkagutom, pagkauhaw, pawisan na para bang malayo pa ang kanyang pinanggalingan, tahimik akong umupo sa kaniyang tabi... at doon muli ay unti-unti ko s'yang sinabayan.

Naghalo ang pareho naming kalungkutan, kaguluhan ang dala ng pagsasama naming dalawa, ngunit walang magagawa, sapagkat sa isang madaling araw ay s'ya lamang ang natatangi kong bisita.
Jamie G Dec 2015
Tama na* dahil masakit na
Masakit na ang hawakan ka pa
Hawakan ang mga pangarap na minsan nating pinagsaluhan

Tama na dahil ako'y pagod na
Pagod na sa pag-alam ng iyong dahilan
Sa rason kung bakit nga ba ako'y nagawa **** iwan

Tama na dahil sapat na
Sapat na ang mga luhang pumatak at pinagdaanang sakit
Mula ng mawala ang iyong malasakit

Tama na dahil tapos na
Paulit-ulit na sinasabi sa sarili na tapos na ang 'tayo'
Ang minsang ako na ninais maging sayo

Tama na dahil ayoko na
Ayoko nang umasa sa mga pangakong napako
Mga pangakong naiwang hanggang salita na lamang

Tama na dahil ako'y bibitaw na
Tulad ng walang pakundangan **** pagbitaw
Sa tayo na naging ako at ikaw at naglaho noong naisipan **** umayaw.
12-22-15 × 2:06AM
japheth Jun 2020
hindi ko alam saan magsisimula.
sa pagsulat ng ”tama na”,
sa paglakad sa kalsada,
o sa pagtipon ng mga tulad kong galit sa kanila.
saan ba ako magsisimula?

tama na. parang awa niyo na.
hindi ito tama, kaya tama na.
sa gitna ng mas malaking problema,
ito pa ang inyong inuna:
ang pagprotekta sa inyong mga buhay
na sadyang kay saya.

paano kami?
paano sila?
paano na ang mga taong lunod sa problema,
lunod sa sakuna?
hindi pa ba sapat ang paglunod niyo sa mga taong nagtangkang magsalita noon pa?

kung ako’y mawawala
dahil sa aking pagsalita,
sa aking paniniwala,
mga minamahal ko,
di bale nang ako ang mawala
kesa ang karapatan na dapat nasa atin pa.
I’m deeply saddened with what’s happening now with the world. The riots and looting in the United States, the protests in Hongkong, and the passing of the Anti-Terrorism Law in the Philippines.

I’m mad. I’m enraged. I’m helpless.

#JUNKTERRORBILLNOW
#BLACKLIVESMATTER
#ISTANDWITHHONGKONG
JK Cabresos Nov 2012
Para lang nagbabalat ng sibuyas
ang istorya ng pag-ibig.

Sa simula...

Ng nasa mga kamay mo pa lang ito'y
may gana ka pang tumawa,

Hanggang sa inilagay mo na
sa isang sangkalan...
('chopping board' na nga lang, para mas maintindihan)

At nang binalatan mo'y
bigla ka na lang umiyak
at tumulo ang iyong mga luha
(sa sahig, alangan naman sa balkonahe!)

Pagkatapos nama'y nakatawa na ulit,
ngunit hindi pa rin nadala't
kumuha pa ng ibang sibuyas para balatan.
(sira-ulo lang te?)

Pero wala tayong magagawa dun,
hindi sa eksaherada masyado
ako kung makapagsalita,
eh ganun yun eh!
(ganun talaga!)

Kaya tanggapin ****
kapag sinubukan mo nang umibig,
alam mo nang sa huli'y
masasaktan at masasaktan ka rin...
('wag kang mag-aalala marami naman kayo!)

Ayyy! hindi 'yan!

Sa gitna pa pala 'yan,
dahil ang nasa huli'y
liligaya ka ng walang kasintulad ng dati.
(para bang nasa alapaap daw?)

Dahil ang magmahal ng isang gago...

Ayyy! Este tao,
ay maraming pagsubok,
tulad ng pagbabalat ng sibuyas...

Masusugatan ka talaga
kapag hindi ka marunong
magdahan-dahan at mag-ingat.
Jed Roen Roncal Jan 2021
Ako'y nagsusulat ng librong lahat ay patungkol sa kasakitan
Mga pinagdaanang puro kapaitan
Mga alaalang pilit mang kalimutan
Hindi magawa gawa dahil nakatatak na sa aking kaisipan

Kaya naisipang isulat nalang at gawing topiko
Mga karanasang balak gawing libro
Bawat kabanata sa buhay kong hindi ko alam kung wasto
Ngunit lahat ng ito'y isusulat ko

Sinusubukang ibahin ang bawat kabanata
Ngunit tila lahat ng ito'y kusang naitugma
Mga pangyayari sa'king buhay na gustong iwasto
Sana balang araw ito ay maitama ko

Ngunit isang araw kapalaran ko ay tila nagbago
May nakilalang tao na dahil sakanya ay gusto kong magbago
Kadiliman sa aking isipan na kanyang binigyang ilaw
Buhay ko'y kanyang binigyan ulit ng saysay at linaw

Bagong kabanatang sana'y kasama ka
Librong sinusulat dahil sayo ay nag-iba
Mga kabanatang nagdaang kay pait
Kasiyahan kasama ka ay gustong ipalit

Bagong kabanatang gusto kang makasama hanggang sa pagtanda
Makalimutan man ang librong naisulat na
Hinding hindi ang rason kung bakit nagbago ang paksa
Ngayon, ikaw lang ang gustong makasama sa lahat ng bagong kabanata na aking isusulat pa.
Mister J Sep 2017
Ilang linggong puro nakaw ang sulyap sa'yo
Ilang araw na walang hinangad kundi pansinin mo
Ilang beses nang nilalapitan at pilit na nagsusumamo
Ilang beses pa bang magpapapansin para sa atensyon mo?

Hindi ko alam kung saan ako magsisimula
Hindi ko rin alam kung lahat ba ng ito ay tama
Ang tanging pinanghahawakan ay ang lakas ng loob
Ang aking hiling ay tanging maging sa'yo

Sa bawat araw na hinirang ng Maykapal
Sa bawat pintig ng puso, ngalan mo ang sinisigaw
Sa impyernong ito na ating ginagalawan
Ikaw ang tanging langit sa aking buhay na kawalan

Ako'y sa'yo, nais kong malaman mo
Ako'y sa'yo, sana'y pagbigyan ako
Ako'y sa'yo, hayaan **** ibigin kita
Ako'y sa'yo, sa lungkot at sa ligaya

Tanging sa'yo, lumipas man ang mahabang panahon
Tanging sa'yo, sa bawat pagdapa at sa bawat pagbangon
Tanging sa'yo, magunaw man ngayon ang mundo
Tanging sa'yo, at sa'yo lamang ang puso ko

Ikaw ang ilaw sa madilim kong landas
Ang parolang gabay sa bagyong malakas
Ikaw ang laman ng damdaming puno ng lakas
Ikaw din ang kahinaan, ang pag-ibig na wagas

Tandaan mo na kahit saan man mapunta
Kahit saan mapadpad at ako man ay maligaw
Sa libong tula at liham na aking isusulat
Tanging ngalan mo ang laman, tanging ikaw

Ang gusto lang makamit ay ang 'oo' **** matamis
At mamahalin kita sa habang buhay ng labis-labis
Hindi man perpekto, magkaron man ng mga mintis
Basta't ikaw ang kasama, lahat ng problema'y matitiis

Ako'y sayo, aking uulit-ulitin
Ako'y sa'yo, ika'y kukulit-kulitin
Ako'y sa'yo sa hirap at ginhawa
Ako'y sa'yo, dahil mahal kita
Second Tagalog poem. Feels a bit rushed though.
JOJO C PINCA Nov 2017
"hwag kang mag-alala mahal ka parin nun". ito ang sinabi mo sa akin noong nakaraang taon. hindi ko agad naintindihan palibhasa'y tuliro ang isip ko, problemado ako sa bagong trabaho na kinakaharap ko.
tapos bigla kong naalala, oo nga pala, anibersaryo nga pala ng kasal natin. Ngumite na lang ako para maikubli ang aking pagkapahiya.
hindi ako kailanman nag-alala dahil alam kong mahal mo ako noon pa man hanggang ngayon.
hindi ako kailanman nag-alala dahil alam kong lagi kang tapat sa akin.
hindi ako kailanman nag-alala pagkat batid ko na hindi mo ako iniwan, lagi kang nandyan sa tabi ko umulan ma't umaraw.
hindi ako kailanman nag-alala dahil alam kong matagal mo nang inilaan ang buhay mo't pag-ibig para sa akin.
hindi ako kailanman nag-alala sapagkat alam kong sasamahan mo ako hanggang sa ating pagtanda.
pero nalulungkot ako sa tuwing naaalala ko na maraming beses ka nang umiyak dahil sa akin.
naiinis ako pagkat hindi ko nagawang samahan ka ng mga panahon na kailangan mo ako.
nagagalit ako sa sarili ko dahil hindi ko natapatan ang katapatan mo noong kabataan natin.
namamanglaw ako sa tuwing nakikita ko na kapos ang mga pagsisikap ko.
nalulungkot ako pag naiisip ko na baka mauna ako at hindi kita masamahan sa ating pagtanda.
ang nakaraan ay hindi ko na maibabalik, may mga pagkakamaling hindi ko na maitutuwid. pero pwede pa naman tayo makatawid dahil may ngayon at bukas pang maghahatid.
malapit na naman ang ating anibersaryo. hwag kang mag-alala pagkat hindi ako mag-aalala.
alam ko na mahal mo parin ako kahit konti lang ang iyong napapala sa gagong asawa na tulad ko.
kung sapat lang sana ang sulat at tula, kung ang mga tugma at tayutay at mga saknong nito ay magagawa kong lantay na yaman malamang hayahay ang ating buhay.
hindi ako si Perpekto at lalong hindi ako si Mr. Right
si Jojo lang ako, ganito lang ako kaliit, pero salamat at minahal mo ako.

— The End —