Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Bayani --
Sa tuwing nagtatapo ang aking kanang kamay at ang aking dibdib
Doon ko mas naisasaisip at naisasapuso ang pagiging isang Pilipino
Na hindi ako isang banyagang titirik sa malaparaisong lupain
At panandaliang mabibihagni sa mga likas na yaman
O mismong sa mga modernong Maria Clara
O mga aktibisang nagmistulang mga bayani
Sa kanilang walang pag-imbot
Sa pagsulong nang may paninindigan
Sa kani-kanilang ideolohiya.

Sa araw-araw kong pagbibilad sa araw
At pagharap sa bawat pagsubok na minsang nakapapatid at nakapagpapatalisod,
Ni minsa'y hindi ko pinangarap na gawaran ng salitang "bayani."

Dito sa aking Bayang, "Perlas ng Silanganan,"
Ako'y nahubog maging sanay at buo ang loob
Hindi ng mga kahapong idinaan na sa hukay
At nagsilbing bihag ng kasaysayan at rebolusyon,
Bagkus ng sariling karanasang
Nagbukas sa aking ulirat
Na may iba pa palang pintuan patungo sa kahapon.
At pupwede ko palang matuklasan
Na hindi lamang sa mga nag-alay ng buhay sa sariling bayan
Maihahambing ang katuturan ng mahiwagang salita.

Paano nga ba na sa bawat pagsilang ng araw at pagbukod ng mga ulap sa kanya
Ay maituturing ko ang sarili bilang isang bayani?
Nagigising ako na pinamumunuan hindi lamang ng isang pangulo
Kundi ng mga katauhan na siya ring nagbibigay kabuluhan sa pagrespeto ko sa aking sarili
At sa tuwing nag-aalay ako ng mga hakbang at padyak sa pampublikong mga lugar
Ay nahahaluan ang aking pagkatao ng mga abo ng mga nagtapos na sa serbisyo
At tila ba sa kaloob-looban ko ay may sumisigaw na hindi ko alam kung ano
At sumisira sa mga pintuang minsan ko nang sinubukang sipain
Ngunit hindi naman ako pinagbuksan.

Masasabi kong natuto akong hindi sumuko sa laban ng aking buhay
Pagkat ako rin pala'y may pinaglalaban
Hindi ko ninais na maging talunan sa bawat paglisan ng araw sa kabundukang minsan ko na ring inakyat at pinagmasdan
Akala ko hanggang doon na lamang ako
Na ang buhay ko'y hindi isang nobelang magiging mukha sa salapi
At pagkakaguluhan saan man sila magdako
Ngunit minsa'y limot na ang halaga.

Dito sa aking istorya'y hindi ko maipagmamalaking ako ay isang bayani --
Ngunit sa kabila ng paglaganap ng demokrasya
Ay nais ko pa ring makasalamuha ang kahigpitan ng hustiya
Nang sa gayo'y masilaya't malasap ko ring mahalaga pa rin sa lahat
Ang pagbuwis ng mga buhay --
Silang mga pinagbunyi o silang nilimot ng sarili nilang mga kababayan.

Gusto kong manatili bilang isang Pilipinong may dangal sa aking pagkatao
Na ako'y titingala hindi dahil ako'y nagmamataas
Bagkus sagisag at bunga ito ng paghilom sa akin ng may Likha
At isang grasya ang buhay na hindi ko nanaising itapon sa wala.

Hindi ako magbibigay-pugay sa watawat na walang kamuang-muang
Na ang aking laban ay tapos na.
Hindi ako magpapadaig sa lipunang maaaring bumagsak sa kahit anong pagkakataon
Kapag ito'y nakalimot sa Ngalang higit na tanyag sa kanya.
At kung ito ang magiging dahilan para ako'y maliko sa ibang ideolohiya'y
Lilisanin ko na lamang ang aking pagkatao --
Ngunit ako'y madiing magpapatuloy sa aking lakaring higit pa sa pagka-Pilipino
Kahit na ang mga tungkuling nasa harap ko'y hindi pa lubos na malinaw
Pero pangako --
Hindi ako titigil.

Oo, pupuwede akong magsimula sa wala
Pero ako ay may mararating
At marahil bukas o sa makalawa,
Kung tayo lamang ay magpapatuloy sa pakikibaka para sa ating mga paniniwala'y
Magiging higit pa tayo sa mga bayani.
At hindi mahalaga kung tayo'y limutin ng bukas
Gaya ng paghawi ng masidhing hangin sa mga ulap na emosyonal.

Ayos lang --
Pagkat sa likod ng mga kurtina nang walang humpay na palakpakan
Ay naroon ang tunay na mga bayani
Na hindi sigaw at mga pagbubunyi ang mithiin.
Hindi ginto’t mga pilak ang maibubulsa sa kamatayan
Bagkus ang makapaglingkod sa bayan na may bukal na puso't malinis na konsensya
At kalakip nito ang higit pa sa mga pamanang medalya ng kasaysayan.

Sa muling pagkikita, salubong ng ating mga ninuno
Ay mabubuksan ang ating pagkatao sa isang paraisong patay na ang kabayanihan.
Doon, sama-sama nating lilisanin ang ganid na administrasyon
At hihipuin ang galit ng lambing ng Liwanag na higit pa sa milyong mga lampara
At doon lamang natin lubos na maaakap ang pagiging isang "bayani."
AKIKO Apr 2017
Ako'y mailap
Pag si Ina'y kapiling
Kung ako'y umasta parang
Hindi sya nakikita
Parabang sa isip ko'y ako lang
Mag-isa

Anong mali?
Tanong ko sa  sarili
Anong mali at ganito ako
Umasta,
Sa harap ni Inay na nagbigay
Buhay sa kagaya kong walang
Kwenta

Pero bakit ba?
Gusto ko ba na isilang nya ang
Kagaya kong basura na ay wala pang kwenta?

Sukdulan na siguro
Ang hinanakit ni Ina sa akin
Kayat luha nya'y hindi na napigil
Ako'y sinumbatan
Lahat ng kamalian ko'y
Sinambit
Sa unang pagkakataon
Si Ina ay nagalit

Ako'y nagtaka
Sa aking nadarama
Ang puso ko'y bakit tila sasabog na
Sa nakitang luha
Na umagus pababa

Isang gaya ko
Ang nagpaluha sa Kanya
O, anung hirap at
Sakit pala
Ang makitang lumuha
Ang Ginang na nagpalaki't umaruga
Sa gaya kong walang kwenta

Ngayu'y alam kuna
Ang damdamin ni Ina
Ako ay nangakong
Magbabago na, upang damdami'y ni Ina hindi na masaktan pa
At brilyante  nyang mata'y hindi na tumangis pa

Ang mahal kong Ina nasa malayo na
Paano na ang pramis ko
Tila naging abo na

Masakit isiping
Pagmamahal ay di naipadama
Sa nag-iisa kong Reyna
Na nagpahalaga sa kagayakong basura na'y wala pang kwenta

Sumilip ang Araw
Sa mata kong nakapikit
Kahit natakluban na ng luha ang mata
Batid kong si Ina'y nasa tagiliran ko pala
Nakatayo at nakangiti,may alay na pagmamahal ang brilyante nyang mga mata

Hinagkan ko si Nanay
Tudo bigay ang dabest kong yakap
Sabay dampi ng matamis kong halik sakanyang pisngi
Batid ko si Nanay ay nagtaka
Tila nagulat pa nga sa bago kung pag-asta

Labis akong nasaktan
Sa panaginip na handa ng may kapal
Tiyak ako'y kanyang sinubok
Upang malaman ko na ang halaga ni  Nanay ay di lamang sintaas ng bundok
Kundi sinlawak din pala dagat

Ang mahagkan pala si Nanay
Ay Walang kasing sarap
Sa haba nang panahon sanay
Noon kupa nadanas
Ang mayakap si Nanay kahit gaano pa katagal
Ay hindi ako magsasawa
Ohh,kay saya maranasan ang ganito
Ang makapiling si Nanay
Buo na ang araw ko

Ang pramis ko Nay ay isa lang
Mamahalin kita higit pa sa buhay kong taglay
basta ba dito kalang at hindi lilisan
Hindi lahat ng sandali'y kapiling
Ka Nanay
KRRW Aug 2018
Hindi na natapos ang bagyo
At muling bubuhos ang ulan
Hindi na natapos ang araw
Hanggang masunog ang kalangitan.


Walang patid ang hangin
Lahat ng bagay ay kayang liparin
Rumaragasa ang tubig
Ngunit walang luhang kayang pawiin.


Hinahanap pa rin ang umaga
Kahit tanghali ay lipas na
Hinahanap pa rin ang liwanag
Humupa man ang sakuna.


Gumuguho pa rin ang lupa
Tinatabunan ang nakaraan
Gumuguho pa rin ang bundok
Gumuguho rin ang kapatagan
Gumuguho ang mga burol
Gumuguho ang mapupurol
Matalim man ay guguho rin
Pasusukuin ng suliranin.


Gumuguho ang lahat
Gumuguho sa bandang huli.


Hindi na natapos ang pagkawasak
Bumabagsak ang tulay na puno ng bitak.


Hindi na natapos ang paglisan.
Basa pa ang libingan,
May ihahatid muli sa himlayan.


Hindi na natapos ang unos
Delubyo sa gitna ng buhawi
Lindol sa gitna ng tagtuyot
Hinagpis sa gitna ng pagkamuhi.


Panaghoy sa dulo ng pagkasawi.


Dito na lang ako sa lilim
Kung saan nag-aagaw ang liwanag at dilim
Magkukubli sa isang sulok
Hanggang lamunin ng alikabok.


Hindi na natapos ang gabi
At tumigil ang orasan
Hindi pa tapos ang bagyo
Ay bumubuhos muli ang ulan.
Written
12 August 2018


Copyright
© Khayri R.R. Woulfe. All rights reserved.
AUGUST Sep 2018
saan nga ba nagmula ang aking masamang balak
Kung kapupulotan ng aral o kapupulutan ng alak
Anong kahahantungan nitong simpleng inuman
Sa sobrang kalasingan katabi na ang naging pulutan

Papel na madaling mapunit madali ring nagliliyab
Kanyang Damdaming malupit madali ring nagaalab
Nang nakipaglaro ako ng apoy lahat biglang nalaglag
Ang abo sa mga panaghoy dali daling pinagpag

Saplot ng mahinang katawan lahat natupok dahil sa init
Pusong may kapahangasan Naging marupok sa labis na galit
Ngayon alam ko na kung bakit di masaya kumain ng magisa
Dahil ang luto ng Diyos sinta  pinagsasalonan para lang sa dalwa.


Patawarin ako ng aking mga magulang, inay at itay
Pagkat di ko namalayang nasusunog na pala ang aming bahay
08=19=18

Panatiliing nasa katinuan lalo na pagnalalasing. Basta may alak, may balak.pagibig
AL Marasigan Apr 2017
Una, napakaganda ng mga simula, ng mga umagang puno ng kaba, hinahanda ang sarili sa mga posibleng pagpapakilala. Hinahasa ang mga ngiti, ang mga galaw, ang mga paglakad sa harapan ng iyong mga kaklase. Tinatanggap ang mga matatalim na tingin habang naghihintay sa bawat salitang lalabas sa kaluluwa **** malapit nang sumabog, mga taingang naghihintay, naghahandang makinig…

Pangalawa, magiging kampante’t komportable ka, iisipin na ang buhay ay ganun lang kadali, na ang bawat simula’y pagpapakilala lang ng sarili na pagkatapos **** magpakilala ay makikinig ka nalang. Iniisip na ang kaginhawaan, galak at takot sa simula ay mananatiling sa’yo.

Pangatlo, mapapagod ka. Na ikaw ay gigising ng mas maaga, papalitan ang dugo ng iba’t-ibang uri ng likido, sa pagbabasakaling ang simula ay mananatili hanggang sa dulo. Ikaw ay unti-unting susuko.

Pero pang-apat, ang daan tungo sa tagumpay ay di dapat kalimutan at sukuan di’ba?

Subalit panglima, ang tagumpay ay di palaging may sementadong daanan, na ang lahat ng bagay ay di perpekto. Na ang langit na narasanan mo nung simula ay di mananatiling ganoon hanggang sa dulo na ito’y posibleng maging blankong espasyo na lamang. Matatakot kang punuin ito ulit.

Pang-anim, maghanda ka sa paglipad. Unti-unting buuin ang mga pakpak gamit ang mga balahibong parte ng iyong mga simula.

Pangpito, lisanin ang lumbay, ang galit, gamutin ang mga sugat sa’yong mga pakpak. Unti-unting abutin ang araw kahit na ito’y iiwanan kang abo, susubukang pabagsakin.

Ito ang pangwalo, maghanda kang bumagsak, mahulog, masaktan.

Pangsiyam, masakit ang mahulog, bumagsak, umasa. Ngunit gawin mo itong lakas, lagyan mo ng pwersa ang bawat pagaspas ng mga pakpak ng iyong simula. Oo, di tayo handa na mahulog, bumagsak, umasa, at walang kahandaan sa mga ganitong bagay.

Pero pangsampu, huwag kang susuko, magaling na ang iyong mga pakpak, tapos na ang paghahanda. Subukan mo nang lumipad muli sa langit na dati’y pinuno mo ng mga unang beses at mga unang bagay bumuo sa’yong pagkatao. Liparin mo ulit ang blankong espasyo, lagyan ng mga bagong simula, buksan ang mga nakakandong daanan, abutin ulit ang tagumpay, subukan muling lumipad, at pag ika’y muling nahulog, abutin ulit ang langit, lipad lang.
Inspired by Juan Miguel Severo's  "Sampung Bagay na Natutunan ko sa mga Umiibig"
A de Carvalho May 2012
Above all reigns Zambi Kumbo.
Father of men, father of things, father of insects.
The non-created, the beginning, void of a beginning,
of all and any beginning.

The sacred is present in all instants and all instances.
All life is sacred and in it’s core are human beings.
The whole is anthropocentric and critical: human beings,
man, center of creation, spins the axis of good and evil.

I believe in the visible and the invisible,
in the interaction between these two worlds.
The natural and the supernatural are inseparable.  
There are other realities beyond the visible, man is not purely flesh,
there is spirit and heart and values beyond our eyes.

I summon the sun by tangu, which means time, present time,
time instance, favorable time, precise time.
To ask for the time, one should voice “what sun is it?"
The sun drifts on the ocean between life and death.
When the sun disappears in the horizon
it is a canoe carrying souls to the afterlife.

I sit on an ivory chair and wear bracelets of ivory and iron,
artistic woven fabric, certain hides set aside only for me,
an embroidered cap on my head, and a zebra tail on my shoulder.
Kneel, chuck dust above your head, and beg for my blessing.
I’ll stretch out my hands and wriggle my fingers to bless you.

I am Nagô-Yoruba! I am Okanran kandi abo!
Son of Xangô, son of Ketú, son of Egba.
E-e-e-o eya-o Great Mother, y-aa-o Black Beauty, womb of the wind,
creator of the wind that tangles the wild bush,
creator of the wind that tangles the fields,
creator of the thoughts in my head.
VJ BRIONES Jul 2017
siguro magtatagpo ulit tayo kapag tayo ay handa na para sa isat'isa
hindi...
mali...
tangina ng linyang yun!
minahal kita ng buong buo gamit ang tangina kong puso pero hindi mo manlang ako minahal
ginamot ko ang sarili ko
kahit ngayon ginagamot ko pa
at gagamutin ko bukas
at gagamutin ko sa isang araw
hanggang sa isang linggo
sa susunod na buwan
hanggang sa isang taon
gagamutin kopa ang sarili ko
at gagamutin ko pa habang nabubuhay pa ako


kaya pakiusap...
mga tatlong taon
bago matapos ang ngayon
kung magkita man tayong dalawa
sa tambayan na dati tayong magkasama
ay sana wag ka nang lang lumapit
ilalabas ang apoy sa iyong pagbati ng "kamusta"
sisindihan ang pag-ibig na sumunog sa aking pusong natusta
na ginawang abo ng iyong pagmamahal
wag ka nalang lumapit...
ipagpatuloy mo lang ang iyong paglakad kung saan ka man papunta


iniwan mo ako nung sabi ko "teka lang"
iniwan mo ako nung sinabi kong "pahinga muna"
humiling ako ng panandaliang paghinto
sa giyera ng ating mga puso
dahil sa walang tigil nating pagaaway
na ikaw ay biglang bibitaw dahil sa simpleng bagay
iniwan mo ako nung sinabi kong "sandali lang"
iniwan mo ako nung sinabi kong "itigil na natin"
napagod sa pagtakbo sa paghabol sa nauunang hindi naghintay
sumuko sa batuhan ng ako ang tama at ikaw ay mali
-
-


kahit kailan hindi ka magiging sapat para sa akin
kahit kailan hindi mo magagamot ang nasirang ako
ang nawasak na pag-ibig
ang nawalang pagmamahal
kahit kailan hindi na mababalik ang dati
kahit kailan hindi mo mapapapoy ang abo
hindi mo maaalis ang sakit na pinagdaanan nito
hindi mo matatanggal ang pilat na naging sanhi mo
maitatago mo lang ito
magpapanggap na hindi nangyare ito
lolokohin ang sarili


pakiusap lang..
papakawalan na kita
na ito ay hindi panandalian
na ito ay panghanggang dulo
papakawalan na kita
na ito ay hindi biro
na ito ay totoo
na ito ay ang katotohanang palagi **** isusuka
pasensya na mahal..


para sa iyo binigay ko ang lahat
alam ko hindi pa yun sapat
pero ginago mo ako
kaya nagbago na ako
kaya pakiusap..
wag mo nang gamitin ang oras
hindi makakalimutang ang dilim ng nakalipas
hindi mapapaltan ng bagong memorya ang masamang ala-ala
hindi tayo magiging handa para sa isat isa
hindi tayo para sa isat isa
isa kang magandang halimbawa
na kailan man hindi ko matututunang paghandaan
kung pwede lang ibalik ang nakaraan
ikaw ay aking tatanggihan
082021

Inuusig niya ang mga talang kumikinang
At tumatabon sa mga parating na bulalakaw.
Ang mga mata ng santelmo’y
Hindi na lagim ang ibinubuntong hininga
Kundi liwanag na humahabol
Sa bawat paghikab nang nakatihaya.

Hati-hati sila sa papag
Sa kung sino ang taya sa pagsilang ng araw
At sa pinintang dilim
Na hindi na bangunot ang pasalubong
Kundi pag-asang makapagsalu-salong muli
Sa hapag-kainan sa panibagong kalendaryo.

Habang nagniningas ang mga baga’y
Guguhitan nila ang pisngi ng bawat isa
Gamit ang bawat kwentong agimat ng kahapon.
At mapupuno ng halakhakan ang bawat kurtina
Na para bang sila’y nasa entablado
Ng sarili nilang istoryang sila rin ang nagbigay-buhay.

Ang bawat butil ng bigas
Ay katumbas ng pawis na alay nila sa palayan
Habang ang kirampot na tuyong walang sawsawan
Ay sining na makulay sa kanilang mga mata.

At sila’y magtatampisaw
Sa putikan ng kanilang hanapbuhay
At ni isa sa kanila’y ni minsa’y
Di ginambala na ang bukas ay magiging sakuna.

Isa, dalawa, tatlo..
Sunud-sunod ang mabibilis na butil
Na ni isa’y di mailagan.
Ang mga butil ng palay
Ay nagmistulang mga basura sa lansangan
Na nilalangaw at pinag-aagawan
Ng mga itim na ibong gahaman sa kapangyarihan.
ryn Nov 2014

i
    am
       a sea
           farer•a
                  rider of the
                         dwindling air...

one day my ailing boat would invite
the water•i will finally sink into
~ ~ ~~
oblivion's lair•~~ ~ ~
~~ ~~~ ~~~ ~~~ ~~  *~ ~
~~ ~~~ ~~~~~~~~~ ~~~~~~~ ~~~~
~~ ~ ~~~ ~ ~~~ ~ ~~   ~~
~~ ~~ *•m y exis tenc e ~ ~ ~~  
    ~~ w ill then  be • but a we a k, ~
i ndis  cern ible... reflec  tion of my sel f
~   •  ~
                      ~     i' d notb e  free •but~
        ~    ~          t rapped i n abo x
                   ~   on a  lon g for-  ~~
              g o tte  n  ~
~    sh e ~
l  
f

.~
Abby Elbambo Jul 2016
Minsan **** itinanong sa akin kung ilan na ang aking minahal
Na tila ba ang bilang na pilit ibinubunyag ang parehong bilang na ibabawas sa kabuuan ng aking pagsinta
Mahal, okay lang; ikaw ay aking naiintindihan
Alam ko kung paano ang paulit-ulit na pananakit at pagkabigo sa digmaan ng pag-ibig ay walang iniwan kung ‘di abo ng pag-aalinlangan at pagkukumpara sa mga bagong kasintahang ipinalit sayo
Alam ko ang lasa ng pait na sumasalubong sa iyo sa bawat paghinga
Kung kaya’t nung iyong tinanong ay walang magawa kung hindi ika’y pagmasdan Titigan ang bakanteng mga matang wala nang mailuluha
Mga kamay na pagod na kabubuhat
Mga labi na wala nang ibang alam bigkasin kung hindi “patawad”kahit hindi alam kung para saan
Wala akong magawa kung hindi ika’y pagmasdan
Dahil alam kong hindi mo na naririnig ang anumang salita maliban kung ito’y “paalam”
Kaya hayaan **** ipadaan ko na lamang sa pagyakap ng hangin at pagbati ng mga bituin ang mga katagang isinusuka ng iyong mga tainga
Kasi mahal, mahal kita
At hindi ako titigil hanggang sa makita mo ang parehong taong tinatawag kong akin Hayaan **** punan ng umuumapaw kong pag-ibig ang natuyong lawa ng iyong pagmamahal
Pagmasdan mo kung paano pagsasama-samahin ng araw-araw na aking pagyakap ang pira-piraso **** puso na nagkalat
At alam kong pagod ka na kahihintay sa mga tunay na bagay kung kaya’t pinipili mo na lamang ang mga “pwede na”
Pero andito na ako,
At mahal, pangako, tapos na ang pag-aabang
Hindi lahat ng nagsasabing mahal kita ay nagsisinungaling

Minsan **** itinanong sa akin kung ilan na ang aking minahal Tinanong kita kung ilan na ang nanakit sayo
Sabi mo, isa
At saka binanggit ang sariling pangalan sabay sabi “tapos na”
A Filipino piece I wrote and performed for Doxa's event entitled "Head Over Heels"
jay Feb 2017
ang kwento nating dalawa
ay parang sigarilyo:
sa bawat ihip ng hangin na dumadaan,
konti-konting nawawala.
at sa bawat hithit mo,
nakikita kong nagiging abo and sigarilyo
at pagkatapos **** ubusin ito,
kukuha ka ulit ng bago.
kung sakaling magbago man ang isip mo,
hindi ka kukuha ng isa pa,
pero wala.
wala kang pakialam kung ika’y
magka-kanser dahil ang mga yosi mo
ay nagpapakalma sa iyo.
sana nalang naging yosi ako
para magkaroon ako ng halaga sa iyo
at kasama mo ako
sa tuwing may pinag-dadaanan ka
ngunit sa katotohanan,
ako ay tanga
na pinapanood kang malunod
sa iyong mga sigarilyo,
at sina-sarili ko
ang lahat ng gusto kong sabihin sa iyo.

ang kwento nating dalawa
ay parang sigarilyo:
alam kong hindi mabuti sa kalusugan ko
ngunit gusto ko pa rin.
at sa bawat hithit ko
dahan-dahan akong nawawala sa sarili ko
at sa mga mata ****
bumubulong sa akin na
“hinding-hindi magiging tayo.”

(jml)
Ken Pepiton Nov 2018
How we start is only part of what we eventually do.

Physically that's easy to see. Being human, adamkind,
we see weak starts often in life.
Colts or pups born a week too soon can be loved to lives as pampered pets,
Siring toys for the enjoyment of those who can afford to fuel them,
For generations, with never a single care,
Past that initial trauma and subsequent subjugation to the will of man.

I don't tell horse stories, dog stories or war stories, if I can keep from it.

But when you want to demonstrate the purest of payback,
revenge getting the bad guy in the end,
having a horse be the hero makes behaving like an animal
more noble to the mind of vengeful man.
It's not true, revenge being noble.
That's a very old lie.

Law is to prevent error by disallowing failure. Law.

Relative to the rest of God's creatures, we, adamkind, seem dependent, weak and vulnerable next to bears being weak
a way-less long time
Than we.
We come into this world weak as a baby anything and we stay that way longer
Than any living creature.

I am an American, by birth.
I was not born to a political party or a family with political roots,
"I ain't no Senator's son."
Still,
I was reared drinking mythic cherry wine
sprung from George's failure to lie
Regarding his woodman's knack with a hatchet.

Sitting on the fence rail Abe split,
town fathers where I lived
were said to have decided the most harmonious of towns
have only gainfully employed darker folks,
while white
trash was allowed to loll around because they was
some employer's kin by marriage.

It all seemed pretty normal, as a child.
The loller-arounders let kids listen when they told
Their friends, who could not read, what the newspapers said.

One block from my house there was a vet's and hobo's flop-house clad in corrugated tin, rusted-round the nail-holes all the way to the ground and the rust had spread, so at sunset,...
I only recall the single story shed having one door.
There were always old white men sittin' on the southside of the shed. At sunset, those old men's whispy white hair

appeared as white flowing mare's tale clouds under
a scab-red wall held up by old men with sunset shining faces...

It was a big shed, a low barn, a bunkhouse,
eight or ten 4-foot tin-sheets long on the north and south
Windowless walls.
The one door was on the south side.
Once I saw an old man selling red paper buddy poppies.
He was missing both legs about half-way up his thighs.
The poppy seller rode a square board that had what I think were
Roller-skates, the key-kind, with metal wheels about a 1/2 inch wide.
Nailed to it's bottom. He had handles made from a carpenter's saw
Without it's blade. He pushed himself with those handles.

That looked fun, to a four-year old.
It looks different now-a-days. Knowing
Those red poppies symbolized
The after math automatics of the war to end war.

Who knows the poppy-sellers son? He would be old.
Does he know how his father lost his legs, but lived?
Does he bear the curse of the curse that lost his father's legs?
Does he honor his father's cause or weep at the thought?

Enough is enough.
My family tree branched in America, but only one great grand-parent,
Three generations back from me, was rooted in this land.
My gran'ma's ma, a Choctaw squaw,
That rhymed fine,
But it's not true. My grandma did not know her parents. She was born an orphan,
And her father and mother were likely strangers.

1910 in southwest Arkansas or southeast Oklahoma or northeast Texas or northwest Louisiana
And the color of her skin is all that proved my American heritage.

My grandma was born poor as poor can be,
she never told me how she survived

To survive a 1925 or so car wreck
in eastern Arizona's white mountains.
I never asked what my grandmother knew,
nor how she came to know.

This is my point.
After you and I have gone into forever more,
Our great grand children may wonder
what we did or did not, since we
Are no longer around to give our account.

These days we can leave our story to our great grand children.
Our own children
And our grand children follow us on facebook back to before they were born.
Shall they judge us idlers wielding idle words for laughs,
or  think us knowers of all we found while seeking first the Kingdom of Heaven
In the place Jesus says it is. You know where Jesus said the Kingdom of our kind lies?

The double minded man is unstable in all his ways,
hence Eve and her broader bandwidth corpus colostrum
Come back later, there is a breath system upgrade evolving.

Such changes to the courage of the mind rolls out more slowly
to the root ideas, labouring to find sustenance,
it is a struggle being a radical idea,
we agree, but we have our part,
as do the flowers
and the spore.
Leaven the whole lump, like it or lump it.

The now we live in grew from far deeper roots than
the roots claimed by the
Self-identified nation through it's cartoons/representations of national desires to rally 'round the flag as if it were the fire,
those desires to herd beneath any shelter from the storm,
Your country, your incorporated allegiance
to the inventor and creator and counter of the money under
the protection of the sword and crown representative
of the flame that burns,
The namers of patriot, the rankeers of ideas
who, by their existence,
naturally, over rule you.
Such powers are granted by the individual, not the mob.
You get that?

The desires of the nation over rule the desires of the individuals who
Com-prize the nation.
Whose side are you on, dear reader?

Is the idea we believed believable?
Ex Nihilo, I don't think so because
I can't imagine how now could be
Accidental-ly.

When my hero wore spurs as he went from the jail office to
Miss Kitty's place, (Gunsmoke on A.M. radio)

What did Miss Kitty do?
I had no clue.
In my hero's world people never
Did the wrong thing
While Marshal Dillon was in Dodge.

So did you think Miss Kitty's place was anything other
than a culturally acceptable
reference to professional social ******* workers
under a strong, smart female CEO
with top-level links to the local cops?

All these are rhetorical questions, this being
Rhetorical if you are hearing me say this.
That means, don't nod or raise your hand or shout Amen, kin!

I see your answer my answer and
I know my answer, so you know my answer.

Step-back, 1961, USA Snapshot
Unitas, Benny Kid Perett, Mantlenmarris, the Guns of Navarone.

Why I recall those things, I know not.
Why I did not say I do not know, I do not know.

Though, pausing to think,
knowing contains the doing of it within it, you know.
What's to do?

Outlaws were more my heroes than cowboys, and marshals, and such
Especially the ones that had been forced out by law.

I grew up in a 1950's junkyard with no fence, one mile north of route 66
On the Al-Can highway to Las Vegas, 103 miles away.
My Grandpa was a blacksmith's son,
who rode a horse he broke and his pa had shod
From Texas to Arizona in 1917, at the age of 18.

by the time I knew him,
He was fifty, settled down, nearly, from the war.
Momma had to work, so, daytime, Granddaddy raised me.

Horses weren't, wrecked cars were,
the toys of my childhood.

Grandpa built a junkyard from cars left steam blown
on the old stage road, from before
the railroad.
The Abo Highway hain't been Route 66 for some time yet…
Hoping…


Hoping sometime to polish this bit of this book, I left myself re-minders
Hoping memory of mental realms might rewind or unwind sequentially
When trigger
Neighed.
That worked, Roy Autry and Gene Rogers were names Sue Snow's
Mormon Bishop granddaddy called me,
back when I first recall My Grandpa Caleb,
a baptist by confession,
who was,
as I recall a *****-drinkin' jolly drunk.
While Grandma made beds in some motel,
granddaddy built boats and horse trailers
and hot rod 34 Chevies,
and he fixed this one red Indian, I could read the word on the gas tank, I knew the word Indian
and this motor cycle was proud to wear the name. I was 4.

A stout-strong man, no fat near any working muscle system,
he could and would
repair any broken thing,
for anybody. People called him Pop.
Pop and Mr. Levi-next-door at the Loma Vista Motel, shared a listing in the Green Book,
so broke down ******* knew where help could be found
after dark in that town.
There was a warnin'ag'in
let'n sunset there
on darker than grandma's skin.

My Gran'daddy's shop had two gas pumps
that were reset to begin pumping with the turn of a crank.
As soon as I could turn that crank,
I could pump gas.
I could fill up that red Indian
Motorcycle.
But "m'spokes was too short
to kick the starter."
I told my eleven year old uncle
and he told
how he would always remember learning
that saddles have no linkage
to horse brakes.
"Not knowing what you cain't do
kin *** ye kilt."

He grew up in the junk yard, too.
My first outlaw hero.

Likely, I am alive today, because
On the day I discovered I could pump gas as good as any man,
I also discovered that real motorcycles were not built for little boys.
This is an earlier voice which I wrote a series of thought experiments. The book is finished, most parts, some reader feedback as to interest in more, will be high value gifts from you to me, and counted so.
kingjay Dec 2018
Lupa't langit ay nakahanay
Tila'y magkarugtong parang itong buhay
Hindi tala sa ibabaw ang magpapailaw sa gabi o ang araw sa ibayo at silangan

Dagat ng dugo, ang luha'y umaagos
ang alon at ang simoy nito ay ang siphayo
Lahat ng ito ay mukha ng buhay na nakalutang

Ang buhangin ay hindi sa bulag
Sa mga mata ito ay puwing
Mga alikabok at abo
ng pangarap na durog at pira-piraso

Iikot ang mundo sa kandilang nakasindi
Kung pagmasdan parang alitaptap
Kahulugan nito'y munti
sinag niyang katiting

Sa tag -araw ay uulan
ng mga butil na panalangin
Marami gayunpaman hindi kasangguni sa panahong yaon

Babagyo't babaha rin ang mga daanan at tulay
Hinagpis ni Inang, hagupit ng kalikasan ay katuwang
Lunurin ang pagmamahal, ang sidhi niya'y damhin

Dadalhin sa sementeryo
at ang lagusan nito ay walang himig
Awitin sa ilalim ng kabaong nakahimlay na walang tinig
Louie Clamor Mar 2016
Sigarilyo at Uling.

Mainit.
Umaapoy.
Nagaalab.
Nauubos.

Uling, inilalabas ko sa tuwing may pagtitipon
Ganap ng katuwaan
Lumalagablab sa tamis ng pagmamahalan

Tila mainit,
Ngunit sa pagliit ng apoy,
Pinapaypayan pa't baga'y lumago

Sigarilyo, inilalabas sa tuwing may pait,
sakit, pagkabigo, pagkasawi.

Sinasabi nila na ang sigarilyo
tsak na mas papatay sayo
Ngunit sa aking pananaw,
ang dalawa'y pareho lamang

Sigarilyo't uling na tila panandaliang kasiyahan
Ngunit naisip ko,
Sa simula lang pala nakakatuwa.

Parehong baga'y
Nakakapanghina, nakamamatay.
Sa mga huling sandali'y
Ika'y baka hilahin bigla sa hukay.

Magkatulad nga ang baga ng sigarilyo't uling
Pareho itong unti-unting
nauubos, namamatay
at nagiging abong walang buhay.

Gaya ng pagmamahal ****
naging abo at tila naubos
Pag-ibig **** panandalian lamang
Mahal, pansinin mo.
Tuluyan na akong hinila sa hukay.
elea Sep 2016
Ano na gagawin natin?
Pagod kana ba?
Mag papahinga ba muna tayo?
O pag-ibig ang magiging pahingahan natin?

Apat na natatanging sagot na hindi ko masagot.
Ngunit kailangan ko.

"Gusto mo na ba mag pahinga?" Aniya.

Hindi ako napapagod.
Ayoko lang mapagod ng husto.

Mahal, hindi ako titigil.
Hindi naman kita kakalimutan,
Kailangan lang talaga natin mag pahinga.
Ipahinga ang mga puso nating kinatatakutan kong mapagod.

Ayokong maubos ang pagmamahal ko.
Kailangan ko lang muna maging buo.
Kailangan bumalik tayo sa dati.
Kailangan natin ulit maging bago.

Yung gaya ng tayo noon.
Walang kahit ano at sino ang nakakapag pa hinto.
Hindi na tatakot sumugal.
Hindi iniisip ang mangyayari na pano kung ganyan,
Na paano kung ganito.

Ayokong aalis ako kung kelan wala na.
Yung matapon ang dating puno.
Maging abo ang dating nag aalab.
Mag papahinga lang ako habang mahal padin kita.

Mahal, wag ka masanay na wala ako.
Wag **** kakalimutan na sayo at saiyo parin uuwi at igagapos ang mga braso.
Tanging mga labi mo padin ang hahanapin ko.

Babalik ako ng buong buo,
Handa na muli sa kahit ano.
Babalik ako ng hindi nag babago ang ritmo ng puso.
Babalik ako na Ikaw parin ang tanging kanta na aawitin nito.

Mag kikita tayong muli.
Mag hahawak ng kamay.
Ngingiti at tatawa.

Mahal, ayoko lang mapagod kung kailan malapit na tayo sa dulo.
Ayokong masayang ang lahat.
Ayokong mawala ang Ikaw at ako.

Babalik tayo.
Kasi ayun ang mangayayari.
Naka tadhana na iyon.
Tayo naman lagi.
Tayo lang palagi.
9/8/16 pbwf
- Ikaw lang palagi.
Ikaw naman lagi. -
Mula sa higanteng alpombrang balot
Bumuhos ang walong henerasyon halos
Ng karit, palay, tagtuyot, unos
Martilyo, pako, pagpapakaputa sa utos!
Aba, hindi pangako ng sistema ang presensya ni Hesus!

Sa madilim na purgatoryo ng impiyerno at kalangitan,
Sa mahiwagang pagitan ng lunsuran at lansangan
Nagka-prusisyon ang dibinong Toledong bayan
‘Pagkat naipasalangit na
Ang Multo/Kapre/Bal-bal/Berberoka/
Aswang/Mangkukulam/Agta/Santelmo/
Batibat/Berbalang/Bungisngis/Diwata
Na sumiil sa banal na pook ng Toledo.

Pitu-pituhan ang naging palitan
Sa pagbuhat sa bangkay ni Rodiano Abduhan.
“Dito ako sa ulo.” “Pasmado ka ba? Larga na!”
Padulas-dulas ang kapit, sumisilip na ang paa
At sa bawat yapak, bumuhos ang patak
Ng dugong pesante sa sagradong Toledong lupa.

Rodiano Abduhan, mas kilala bilang Tatay Godong
Manggagamot, tagalunas ng salot, kampon ng Diyos,
Ika ng iilang nagpatingin sa mahiwagang tatang,
Pero manyak, magnanakaw, aswang, mangkukulam
Kamo ng nagmula sa abang Toledong bayan.
‘Pagkat ang pugad niya’y sa kanayunan, sa kalaliman, sa kaibuturan,
Ng mailap na lansangang ng Diyos tinalikuran.

Kaya nang ang taumbaya’y nakabatid
Na lumubha ang sakit ng pamangking si Adring,
At na natagpuang bukbukin ang bangkay ni Celine,
Kaniya-kaniyang satsat, sitsit, at hirit
Ang kumapal sa amihan ng Toledong hangin.

“Mangkukulam! Heto yung bumati sa Adring kong pamangkin!”
Kaya ng taumbaya’y binatikos at siniraan sa lihim
Sa walwal o gimik, pagkalaklak ng gin.

“Berbalang! ‘Di ka umawat hanggang naubos ang dugo!”
Kaya’t nang-imprinta ang madla ng mga galos abot sa buto
Tatak Cebu! Tatak lungsod ng Toledo!

“Aswang! Luwal ng putang nakunan!”
Kung kaya’t naisama rin ang anak ni Abduhan
Sa kawawang listahan ng mapapaslang.

Biro mo! Ang manggagawa ng himala
Natamaan ng sumbi ng masaklap na realidad!
Ay, hindi makaliligtas ang dukha
Sa kamandag ng pader ng matayog na siyudad!

Pero nang maabot ang mapanglaw na kremahan,
Ang mailap na lubid ng buhay at kamatayan
Ni Rodiano Abduhan, aswang at mangkukulam,
Ng dugong maliliwat ay tuluyan siyang naubusan.
Maputla niyang balat, sa abong langit ay umagpang.
Inaakit ng lagay na hamak na sa wakas ay tumahan.
Pero nang maunawaan niya na sa kaniyang kamatayan
Mapupuksa ang kasarinlan at kalayaan,
‘Pagkat siya ang sisidlan ng dugong maglilinang,
Kampeon ng kanayunan, hari ng himagsikan,

Nasapian ni Lazaro.
Nabuhay.
Natauhan.

Magsasaka, mangingisda, labandera, gerilya.
Artista, mayora, tindera, tsismosa.
Karpintero, ****, kutsero, kaminero.
Abugado, inhinyero, piloto, maestro.
Ninais ng lungsod ang pagsapit ng mundo
Sa mahinhing mundo ng mga diwata’t engkanto.
Oo lang nang oo, bawal mangontrabida,
Kaya kung gusto nila ng Multo/Kapre/Bal-bal/Berberoka
Ano pang magagawa kundi patabain ang mataba?

So natunaw ang pintura
Ng nagbabalat na ngang dingding
Nabawian ng Sol at Luna
Ang kalangitang sadya nang makulimlim
Ang basang semento ay nauhaw
At naging nagbabantang lamig.

Mula sa naagnas na kabaong sa hukay lumaya
Ang mga magsasaka, mangingisda, labandera, gerilya
Ang mga Batibat/Berbalang/Bungisngis/Diwata.
Mula sa abo sa loob ng saro nagka-anyo
Ang mga karpintero, ****, kutsero, kaminero
Ang mga Aswang/Mangkukulam/Agta/Santelmo.

Tsaka humayo’t bumulong kay Abduhan
Nang siya’y mailatag sa loob ng makinarya.
Tsaka niya nagunita ang anak at asawa
Nombrado na atang manananggal at tiyanak.
At ang bawat katiting na patak ng dugo
Na hinayaan niyang umagos, bumuhos, tumulo
Sa lupang Toledo, lupa ng berdugo’t demonyo.
Doon niya nabatid kung saan totoong nagmula
Ang mga Multo/Kapre/Bal-bal/Berberoka,
Aswang/Mangkukulam/Agta/Santelmo,
Batibat/Berbalang/Bungisngis/Diwata.

At doon nabuhay ang Santelmo ng Toledo;
Nang umalpas mula sa crematorium si Rodiano Abduhan,
‘Di na mas hahaba ang buhok, at nakatatak ang pangalan
Sa kaniyang mga galos at sugat, habang
Noo’y banig ang balot, ngayo’y apoy na bagong silang.
At nang nadaanan niya ang mga balintataw
Ng mayayamang poong siya mismo ang nakapukaw,
Nabatid niya kung bakit kailangan ng Toledo ng isang halimaw.
ive never written in such an aboveboard style aint proud of this **** lol
El Dec 2017
Hindi ako mahal.
Hindi ako ang mahal.

Isang salita lang ang dumagdag ngunit parang isang katutak na patalim ang pinukol sa aking puso
Pigang-piga sa paulit-ulit na pananaksak, pagsasawalang bahala
Hanggang sa maging abo nalang ang dating apoy na nagbabaga
at ang mga dating "Tama na," "Ilan pa ba," ay nagiging "Sino ba siya?"

Sa paulit-ulit na pagwasak sa puso kong dati nang durog,
at sa ating mga pagsasama kung saan ang kanyang pangalan ang tanging tunog
Walang tigil ang hangin sa pag-duyan ng isang paumanhin
sa pag-ihip papunta sa puso kong kapos ng iyong pag-tingin —

Mahal, huwag kang humingi ng tawad
dahil hindi lang ikaw ang nagwasak sa akin
Huwag na huwag kang humingi ng tawad
dahil lang siya ang iyong iniibig
Huwag ka nang humingi ng tawad
dahil lang hindi mo ako kayang mahalin.
Originally written last November 27, 2017 for a visual poem.
Clara Mar 2022
Simula sa araw na ito,
Hindi na kayo pwedeng tumawa, magalit at malungkot,
Hindi na kayo pwedeng makadama ng kahit ano mang emosyon,
Emosyong nagpapakita ng kahirapan, kahinaan, pagkatanda at pagkapagod,
Huwag kang magsasayang ng hininga sa mga letrang alam **** wala namang makakarinig,

At kapag nilabag mo ang isa sa aking mga utos,
Tumayo ka sa sulok,
Ipikit mo ang iyong mga mata,
At harapin mo ang dilim na sa iyo’y lumalamon,
Patungo sa apoy ng impyerno,

At kapag naramdaman mo ang init ng apoy na sayo’y sumusunog,
Pinapayagan na kitang sumigaw,
Sumigaw sa taas ng iyong mga baga,
Palabas ng apoy na nagbabaga,
Patungo sa mga tenga ng mga taong sabi mo’y iyong mga kaibigan at kakilala,

Ngunit huwag kang aasa na ika’y aming sasagipin,
Hindi ka naming aangatin,
At mas lalong hindi ka naming ililibing,
Sa mga lupaing,
Pati ang mga damo ay ayaw kang tanggapin,

At kung ayaw **** maging tulad ng taong iyan,
Bumuo ka ng bahay,
Gamit ang mga bagay na iyong natutunan,
Bumuo ng bahay,
Gamit ang mga bagay na naiwan ng mga mananampalataya,

Ang mga mananampalataya na nagpasabog ng mga bomba,
Upang ingud-ngod sa aming mga mukha,
Na kami’y mga anak ng mga makasalanan,
Pinanood naming maging abo ang aming mga ari- arian,
Sa isang pitik ng kasinungalingan,

Pinanood naming ang mga pinto, mga libro, mga litrato na masunog at madurog,
Nadurog sa sunog ang lahat ng aking minamahal, pinapangarap at hinahanap,
Inalis nila sa aming mga mukha ang kasiyahang panandalian lamang nadama,
Tinanggal nila sa aking katawan ang pangalang minsan na sa akin ay kumilala,

"Ako ay taong makasalanan,
sige,
eto na lang,
totoo naman,
kaya sapat na,"

At kung ayaw **** maging tulad ng taong iyan,
Magtrabaho ka ng mabuti,
At kapag naramdaman mo ang dugo na tumutulo mula sa iyong ulo hanggang paa,
Ipunin mo ito sa isang timba,
At ibuhos mo doon sa nayong nagbabaga

At kapag wala ka nang malanghap kundi ang usok at ang masangsang na amoy,
Hanapin mo ito sapagkat ito raw ang amoy ng mga patay na pangarap at sigaw ng mga bata,
Na sabi nila, ikaw raw ang may sala,

Ikaw ang may sala,
taong makasalanan,

Taong makasalanan,

“Mahal Kita,
Tutulungan Kita,
Pangako,
Patawad,

Paalam,”

Dagdag na utos sa paaralan:

Huwag kang maniniwala sa mga salitang inuulit- ulit pa,
Sa mga salita ng sumasamba sa kasinungalingan,
Dahil sa oras na mabuhay ang mga patay,
Hindi ikaw ang una nilang papapasukin sa pinto...


Ang pagpapalit ng administrasyon ng paaralan:

Iguhit ninyo ang inyong palad ang inyong mga hangad at pangarap,
Gamitin ang dugo na lalabas sa tenga at mga mata,
Gamiting pang pinta ang kada hibla ng iyong patay na buhok,
At kapag ubos na ang likido mo sa iyong buong katawan,

Ngumiti,
Tumingala,
Buksan ang pinto,
Kasabay ang pag sabi ng mga katagang:
“Ang makabagong paaralan ng mga nawawala’t hinahanap”
The poem was written when I was in ninth grade as a school requirement. I used to study in a Catholic School and I didn't like the way we were censored and choked to perfection. The head of the school got replaced as I was writing the poem. They packaged every change as remodeling for the better.. it wasn't.
kingjay Jan 2019
Nang makasabayan sa paglalakad,
napatingin at napangiti
Ang hubong sintido ay naghimok para mauna na pansinin
Kapagkuwan ay kumaway sa kanya at lumapit

Simpleng nagpakilala bilang kamag-aral
Talastas niya na isang taon nauna sa kanya
Naging mausisa tungkol sa mga ****
Naisagot lang ay baka at siguro
kahit balot ng kainitan ng puso

Nang naghiwalay ay lalong nanabik
Masigasig sa pag-aaral
Nagrerepaso ng mga aralin sa bakasyon
Isinabay din sa mga pagpupuri sa dikit ng gabi

Sa kulay abo na panaginip ay lumaboy
Maraming kumpul-kumpol ng mga orkidya at iba pang bulaklak
Matao sa merkado subalit nakakabingi ang katahimikan
Sa paglilibot, naging lila ang nasaging kagamitan

Tumayo sa katre na pinaghihigaan
Kahit wala pa sa ulirat
parang nasa alapaap
Umaangat kahit walang pakpak
Nagbubunying pakiramdam sa taas
cj May 2017
Hihintayin pa ba natin
Na ang langit ay matakpan ng mga kulay abo na alapaap
Na pinaghalong mga usok ng bomba
At mga ulap na nagdadala ng mabigat na bagyo?

Hihitayin pa ba natin
Na mawala ang buhay ng isang inosenteng sibilyan
Sa ngalan ng isang lalake sa kataas-taasan ng kalawakan
Na hindi naman natin tiyak kung tayo ba’y binabantayan pa?

Hihintayin pa ba natin
Ang pag-hiyaw ng milyong-milyong mga mamayanan
Ang hiyaw na nagdadala ng kanilang takot
Na tila ba’y parang kampana ng simbahan
Pinipilit tayong tumayo at bumangon na

Hihitayin pa ba natin
Ang pagmamakaawa ng isang burgis na artista
Na ang tingin lang sa atin ay mga tseke at barya?

Hihintayin pa ba natin
Ang pag-tahimik sa atin ng mga lalakeng naka-itim
Sumisigaw at nananakot
Sa ngalan ng maitim na propaganda?

O hihintayin na lang natin
Na gawing tayong manhid
Sa bilang ng tatlo
Habang tayo’y tinututukan ng kailbre kwarenta y kwatro?
a little piece i made just to reflect what is happening in marawi and the world.
Louise Nov 2023
Ang masalimuot na pag-aalboroto.
Hindi na sana muli.
Ang nakakapuwing na mumunting bato.
Maging ang huli na sana ang pinakahuli.
Aasahan pa ba natin?
Ang nakakabulag, nakakaiyak na abo.
Hihintayin pa bang dumating?
Hindi na sana muli.
Ang natuyong lahar ang aking kapatawaran.
Ang iyong kapaligiran ang sa iyo naman.
Tuwing Nobyembre at Enero
Ipagdarasal ko ang hindi na muling pagputok, pagsabog
at pagbulusok ng Pinatubo.
Hindi na sana muli.
Maging ang huli na sana ang pinakahuli.
Isang panalangin. Metung a pangadi.
The Good Pussy Apr 2015
.
                              " ' The god
                               of  love lives
                           in a state of need.
                          It is a need.  It is an
                           urge.It is a homeo
                           static   imbalance.
                           Like  hunger  and
                           thirst,  it is almost
                           impossible  to sta
                           mp out.' • 'Love is
                           a  serious  mental
                           disease  ' •  'Every
                           heart sings a song
                           incomplete,  until
                           a  heart  whispers
                           back.'At the touch
                           of a love,everyone
          becomes a poet.'     'Life must be
        lived as play.' 'Po   etry is nearer to
       vital   truth  than     history'. 'You can
         learn more abo     ut a  person in an
            hour of play         than a  year of
                conver                     sation.' "
Plato
Ian Webber Feb 2012
Remember:
That time you put a candle in an egg roll
told me “happy birthday” and you were the
only one singing. I was the only one listening.
Candle lit dinner.

Remember:
That woman we stumbled into
who created the world out of yarn and thread
we wanted the world, but she was asking too much
although not unkindly.

Remember:
“there’s nothing borin abo’ Texas daalin”
oh what was his name- Greenberg? Graham?
he had charm the way Indiana Jones has charm
“Write her a poem”
I tried.

Remember:
That monster bass I caught on a
right-handed pole while you read
Faith Seeking Understanding
snug under your sleeping bag and yellow
volleyball blanket all of it just the bait
but we had both been hooked by that time.

Remember:
What happened next?
the stars had a twinkle and the water had
a shimmer the moon had a glow
but not as much as you. I never told you
I was freezing that night.
I just had a V-neck
****** if I broke the moment though.
Some things are worth suffering through.

Remember:
When I lied to you
about being on vacation
while you were in Honduras
rescuing children who knew how to “**** dance”
lying may be a sin, but I think it made God smile
if not, the smile you had waiting could be sung about
for eternity.

Remember:
How we could argue.
Fights are ugly, but I was grotesque
words hit harder than my mother’s fist.
While it went on, words escaped, but the
ones that mattered I’m so sorry crept by unnoticed.

Remember:
The taste of “I Love You”
On your tongue, your lips.
Our unique flavor some parts fire and spice (you)
Some parts simmer and thyme (me)
or vice versa? Maybe a combination.

Remember:
Your goodnight.

Goodnight.

Sweet Dreams.

Sleep Well.

And Be Safe.
kahel Oct 2016
Nasa gitna ka ng daan nang biglang bumuhos ang malakas na ulan.
Walang dalang payong o pangtalukbong.
Alam mo ng darating pero iyo lamang hinayaan.
Kaya naman hindi ka na nagdalawang-isip at ako'y ginawang hintayan.

Dahil alam **** ako yung pinakamalapit.
Sa bigat ng mga pasanin mo na aking binitbit.
Ang tatanggap at yayakap sayo ng napakahigpit.
Ikaw ay ginaw na ginaw kaya sumilong at nagpainit.

Wala ka nang iba pa na pwedeng puntahan kundi sa akin.
Sarili mo lang ang inisip mo na wag sanang mabasa.
Binalewala mo ang weather forecast ni kuya kim.
Inaakalang aabot ka sa bahay ng ligtas at hindi nababasa.

Ganon lang naman ka-simple yung ideya diba?
Ako yung boring na kwento at ikaw yung pinakamagandang bida.
Nilimot na parang posporo na pagkatapos sindihan ay naging abo.
Isa lang naman akong waiting shet sayo...
Shet, mali! Waiting shed sa buhay **** parang bagyo sa sobrang labo.
Matias Feb 2018
Lahat tayo ay pantay-pantay sa isang kamay
ngunit sa mundong ginagalawan
tayo ay nag-aaway away para sa isang tagumpay
kahit ang ibang tulad mo ay matapakan
wala ka ng pakialam
makamit lang ang inaasam-asam,
pagtakbo ng matulin
pagsisid ng malalim
paglipad ng mataas
mas mataas pa sa lipad ng mga ungas
nag-uunahan sa isang pwesto
isang pwesto na walang trono,
na kung saan ang mga tao ay wala ng modo,
lahat ng nasa baba ay inaapakan parang tuyong dahon
tuyong dahon na handang ibaon sa lupa,
handang sigaan hanggang maging abo na lang,
kamusta ka? isang malaking tanong
masaya ka pa ba sa karangyaan na mayroon ka ngayon?
nakalimutan mo na atang maging tao?
maging tao o kahit man lang magpakatao?
o tumuring ng isang tao.
sa iyong pagtakbo ika'y madadapa
sa iyong pagsisid ika'y malulunod,
at sa iyong paglipad ika'y babagsak
kung gaano ka katulin mas masakit ang pagkadapa,
kung gaano ka kalalim mas mahirap maka-ahon pa
at kung gaano ka kataas mas masakit ang pagkabagsak
lahat ng bagay ay may kabaligtaran
baligtarin mo na ang mga bagay na dapat baligtarin
dahil mas mahirap ang iyong sasapitin
kapag di mo naagapan ang iyong tatahakin.
bato-bato sa langit ang matamaan ay pangit
JOJO C PINCA Dec 2017
Kaninang madaling araw umiyak ang langit,
Nabasa ng kanyang luha ang kalsada na dati mo’ng nilalakaran.
Mamayang hapon susunugin  ang iyong bangkay.
Magiging abo ka at ilalagay sa banga.
Sa museleo ng isang simbahan doon ka hihimlay,
Matutulog ka na kasama ang ibang bangkay
Na tulad mo’ng tinupok nang apoy.
Noong isang gabi dinalaw ko ang burol mo,
Payapa kang nakahiga sa kabaong ,
Hindi alam ng mga bulaklak at ataul
ang hirap na ‘yong pinagdaanan.
Nagpapahinga kana sa sinapupunan ng kawalan
Kung saan ang lahat ay nagmula.
Jan C Dec 2021
Pangako na ibibigay sayo ang mundo,
Ibibigay ang lahat sa’yo kahit mula sa kabilang dulo.
Yanigin man ng mundo ang daan ko sayo,
Hindi ako susuko makita ang mahal ko.
Salubungin man ako ng mataas na alon
Handa akong languyin ito mapatunayan,
Ang aking pagmamahal sa iisang taong dahilan ng akin pag-hinga.
Matakpan man ng abo ang langit,
Hindi mapipigilan ang aking pag hanap sa aking iniibig.

Sa panahon ng pandemya, ang Pagasa ko’y Nawala,
Sa kabila ng lahat ako’y binigyan mo ng ligaya.
Nagging ilaw sa madilim na umaga,
Mga ngiti mo’y aking Nakita.
Gumalaw man ang inaapakan natin dito sa mundo,
Hindi ako mapalalayo dahil ako’y lagging na sa tabi mo.
Nang ika’y aking makita Nakita ko ang Pagasa
Huminahon ang lahat pati ang bulkan ay napayapa.
Penne Dec 2019
Mga nakatago sa letra
Ang mga sagot

Ang mga sagot ay nasa letra
Ang luha
Ang inis
Ang dugo
Ang init

Ang pintura ng aking maduming brotsa
Ang mga espasyo na akala ay walang saysay
Iyon ang mas nagpapalayo sa katotohanan

Sa siyudad na malaki, pero ang liit
Parang nilakad ko na ang bawat sulok nito

Mahilig ako sa bagay na hindi lang madaanan
O maiwasang daanan

Ang tinta ng aking espirito
Itatak sa iyong santong puso

Malakbay sana magkasama
Ang mga lumulutang na letra
Samantalang ang boses mo na tulad ng awit ay nasa likod ng eksena

Malikhain ang gumuhit sa iyo
Ang larawan **** mabait
Mamantsahin ko
Ng aking bahaghari
Nawa hindi mawari

Wala dapat ang oras
Parang picture frame tuloy ang buhay ng bawat tao
Nandiyan lang
Nakatago, nakatayo, nasa pader---nakapako
Nadadaanan lang
Isang titigan lang

Sa iyo, isang titig ay hindi sapat
May nakatagong ginto
Hindi pangkaraniwang ginto
Ginto na hindi hinahanap ng lahat
Ginto na hinahanap ko

Nagpapawis nang sobra ang aking mga kamay
Maligoy ang mata
Tumitibok nang mabilis pabilis

O Dios, saanman, makasalanang mansanas bumubunga ng sanlibong bulaklak
Tinutuklaw nila ang aking lason

Wala na akong pake sa sagot
Mapaakit ka hanggang mabili ka

Kahit hindi ka muna magsalita
Hindi paliwanag sa mga titik
Ang paru-paro at ang agila

Nilamon ang itim
Namula ang bibig
Puti ang langit
Ubeng mata
Kahel ang balat
Bughaw na dugo
Dilaw na anino
Berdeng ilaw

Bangis ng indigo
Samantalang sila ay abo

Maligo sa aking isip
Taas na tingin sa mababaw na sahig
Ito ang ating luho
Zigzag man ang dating
Kapag nabili na, wala ng tubig parating
Luka Love Dec 2012
It’s time again for one of those free form sessions
Where the mind is too tired to speak
So the heart dreams
Sentences don’t form by their usual means
No vetting or checking or editing
Crediting wordplay to intricate trickery of weariness
Of someone other than yourself speaking
Eking out a living on the cobblestones
The cornerstones of this modern discourse
Big rocks for the first course
Rubble for seconds
Sand for dessert
Marking Time up to its old tricks again
Slipping away
Tripping for days
Flipping in ways inconceivable to creatures grounded in 4 dimensions
Spatial henchmen
Brutes in solid matter
Doesn’t matter really
Except when we neglect the rest
Who’d have guessed we were in fact immortal?
Store bought and all
Eternity in a bottle
A buck fifty per litre
You don’t need much
Just a touch should last you til the end of time
When rhymes finally start to fall apart
Under the limitations of the language
And some time back you started to substitute sandwich
Blangstitch
Gingrich and sanskrit
And mords wade up and stolen
Like a generation once removed
Then finally put right with
After the damage was well and truly cemented
Around their feet and chucked overboard
Struck a chord?
Just take a look around you
It still happens every time you say Abo
Or wonder if this place would be better if there weren’t so many Indians
Or if Asians spoke English
Or Engrish was the new international language
Minds that can’t see past the colour on the tip of their nose
Perpetually in the picture
Painting white over everything
So we can rejoice in the sameness
Like how we rejoice in eating boiled potato for every meal
No salt and pepper
No texture
Just lectures on that time we tried out what management schools called diversity
And how it failed horribly
Because we are all so different
That we have nothing in common
Like species or anything
Or the way music makes us feel
And dance
And sing
Even if it’s just in our own heads
Or the way sad things make us cry
And feeling loved is important
It’s that moment when you realise the guy pointing the gun at you is you
Only in a different coloured uniform
That has a family at home hoping he comes back
That he has a picture of in his wallet
And a dog that thinks he can do no wrong waiting to pin him down and clean the grime out of his nostrils
You can pull the trigger on him
Let slip that slug of lead into your brain
It’s only a dog eat dog world because somebody has some money on it
You’ve been thrown in the ring
And told it’s to the end
So you fight
But it’s not and you don’t have to
Isn’t that good news
That you’ll never see on the news
“Life is not a battle, it’s a collage!
More at 11”
But you’re asleep by then
Assuming you were ever awake at all
Michael Joseph Nov 2018
Ito ang huling hapon ng mga alaala,
kupas na larawang sinikap maipinta
mga araw at gabing lipas na ng panahon
sa pag-indayog ng abo, at pagkaway ng damo
paalam sa mga nakaraang siphayo
paglubog ng araw, at ang buwan ng pag-ahon
sa hapon, at sa paglamon ng dilim sa liwanag
ang pagwaksi sa sariling naging duwag

Tapusin na ang dalita sa iyong gunita
Mga araw na unos ng paghihikahos
pagkapaos sa bigong pagsusumamo
sapagkat ito ang oras ng pag-agos
pagdaloy ng tubig, pagpawi sa kapos
sa agos, sa pagpaparaya, sa mga alaala

Bagamat tayo ay binuo ng mga pagsubok
at may mga lamat ng pagkapusok
alalahanin, tayo ay mga piraso
ng isang buong sining ng Maylikha
pagsamasamahin, tayo ay buo
magkakahiwalay man ay nabubuklod
hangaring mabuti ang maglingkod.

Simula
Michael Joseph Aguilar Tapit
EarthGurl2004 Feb 2014
i'm spacey i'm astral out of my body
out of my mind unable to conn
ect to this world and it's sys
tems begging the cosmos
to restore within me a fir
e for life a hunger for other hu
man beings i often wonder abo
ut the urge to touch some
one tenderly or my lack thereof
i am unable to connect to this
world and it's systems it's worth
less paper everyone mani
festing their biological agen
das when i'm not looking mine
leaks out of my pores like sweat
i can't help but see through th
eir motive charged words but
you have potential i want your
soul not your flesh i want to vib
rate in an alternate reality with
you i want to die and be reborn
with you i wanna chew a hole
through the wall of the ameri
can psychosis rat race for
you i am awake shak
ing your body i am
unable to connect
to this world
and it's
systems
olive Aug 2014
its been a year and
I still don't know w
hat to say when so
meone asks me abo
ut the scars. My fri
ends tell me I look t
he same as I did fiv
e years ago and I a
m relieved, nothing
has changed. She te
lls me she likes the
heart shape my face
akes but I feel a little
broken when I see na
rrow noses and almo
nd eyes. The song yo
u burned for me two
years ago still feels fa
miliar but our friends
hip feels like it's only
taking small baby st
eps forward and I a
m afraid we are too g
entle again, unsure. I
miss it, but I don't. I m
iss it. I don't I don't I
don't. Things are wobb
ly again. I'll be here.
Levin Antukin Jun 2020
sumasampalataya ako
sa diyos sa aking kaibuturan.
walang langit sa makamundong isipan.

sumasampalataya ako
sa baong panandaliang hiram,
nabubulok, nalalanta.
hiwaga ang bunga ng pagmamahal.
hindi kailan man mamamatay ang kaluluwa
kahit sa ikatlong araw, ang laman ay abo na.
nanatili sa balat ng lupa.
naluklok sa kanan ng mira at ginto,
pati na rin ng insensong bumabalot sa espiritu.
tinago ang amoy ng isang alipin.
alipin ng sarili.
alipin ng iniwang mundo.

sumasampalataya ako sa isang dalaga,
sa leeg ng manok ng banal na tinola,
sa kapatawaran ng kasalanang sirang-plaka.
paulit-ulit gigibain at bubuuin
ang simbahang ako lamang ang sumasamba.
magpasawalang-hanggan.
Rem Oct 2018
Naaalala ko pa
ang sandaling
sinigaw mo sa mundo
pagmamahalan ay kailanman
di magbabago
Sabay hawak sa aking mga kamay
Habang nanonood sa paglubog ng araw
sa Pagsapit ng dilim
patuloy na humihigpit ang iyong pagkapit
at hindi bumibitiw
Sa gabing mga bituin ay nagniningning
na kayang kaya kong ikumpara
sa iyong mga ngiti
na kailanman di mo pinakita sa kanila
na tanging akin lamang
at hindi maaagaw ng iba

Naaalala ko pa
Ang mga pangakong
narinig ng aking mga tenga sa harap ng dambana
na tanging kamatayan lamang
ang makakapaghiwalay sa ating dalawa
at nakita mo ang mga tumutulo kong luha
na labis na di makapaniwala
na ang babaeng nasa harap ko
ang babaeng mahal ko
ang babaeng hinintay ko
ang babaeng pinangarap ko
ay ang babaeng pakakasalan ko


Maaalala mo pa kaya
kung sakaling isigaw ko ulit sa mundo
na patuloy ang pagmamahal kong di magbabago
kahit wala na ang kamay
na minsa'y humawak sa akin ng mahigpit
kung bakit bumitiw
mga gabing dadaan
na magpapaalala sa iyong ngiti
kung gaano kahapdi
at kung gaano kasakit
na ang babaeng mahal ko
ang babaeng hinintay ko
Ang babaeng pinangarap ko
Ang babaeng nangako
at sumigaw sa mundo
Na ang pag ibig natin ay walang hanggan
pero bakit andito tayo sa dulo
mararamdaman mo
ang kaba at lungkot sa puso ko
ang isip kong di magkandaugaga
kung paano ko ipapahayag ang aking nadarama
simula sa unang pagkikita
sa pagsambit ng mahal kita
At mamahalin kita
kahit abo na lamang ang pinanghahawakan ko sinta
06302021

Saan nga ba tutungo ang mga salita?
Mga salitang mitsa ng mga ngiting abot-langit.
Mga salitang noon pa sana'y nabitawan
Mga salitang matagal na hinintay at ipinagdasal.

May mga alaalang akala ko'y nanatiling abo na.
At sa aking pagbabakasali noo'y
Baka nga kaya pang mag-krus ang mga landas
Sa daang ilang mga ekstranghero na ang nagdaan.

Sa bawat sandalyas na hindi tiyak ang pinagmulan,
Nangusap ang pusong wag muna't maghintay.
At habang nagbibilang ng mga rosas na pula'y
Mayroong nag-iisang puting isinaboy buhat sa kalangitan.

Sambit ko nga'y sana'y sapat na ang mga panahong binilang
Ngunit ang mga pahina sa kalendaryo'y tila ba naglagasan --
Naglagasan nang walang pasabi't
Nag-iwan ng mga luhang nag-uumapaw.

Natuklasan kong sa buhay na minsang ma'y lumilisan,
Minsan di'y may ilang babalik nang kusa.
Gaya ng tagsibol, ay magsisimulang mamulaklak muli
Ang mga rosas na akala kong nahimlay na sa libingan.
Lydeen Dec 2019
It's j#st another love letter.
Tho#sands,
H#ndreds,
MILLIONS
Exactly like it.

I missed ###r text.
Sorry.
I promise,
The anxiety of realizing
MORE
Than makes #p for it.

### told me to chill.
That b#rned a little.
### know that my
ANXIETY
Is bad bad bad bad bad bad bad bad B a D.

I'm sorry for making ###
Worry.
Worryworryworryworryworry
All the letters
BL#RRING
With my tears.

We all want to be
Special.
I'm not special.
Not to ###.
Not to my best friend,
who ###'re dating.
Not to my other best friend,
###.
NOBODY.
That's why ### aren't in this poem.
This isn't very good and doesn't make sense #nless ## think a little, b#t it feels right to me. How abo#t ###?
calion Mar 2014
the clouds were
troubling
her again.
but like a
roof over
her head, he
makes the clouds
disappear.
but caves and
roofs and struct-
ures and build-
kings collapse
even the
sturdiest
structures will
break. even
you will break.
but breaking,
at times, is
positive.
because when
you break, you
find those who
truly care
about you.
I care abo-
ut you dear.
darling, you
seem so strong.
but when will
the pressure
get to be
too heavy
for you? when
you break, I
wanna be
there. I wish
to see your
fragile bones
snap under
the pressure
that has been
accumu-
lating for
years. almost
as an "i-
told-you-so."
you will break.
I wanna
watch you snap
and break and
crumble. you
will, I know
you will. ev-
entual-
ly. and I
will be there
to watch and
to help. even
though I want
to see you
break, I don't
want you to
break. I just
need to know
you feel in-
side. do you
have a heart?
do you feel
things? I need
to see you
break; I need
to have proof.
raquezha Jul 2019
Sādi Riŋkonɑdɑ
akō pinaŋigin
Sādi man akō nagdakələ
Ŋāmin na natərān
sādi natərakān
Ŋuwān na arayô kanimō
migbalik na 'kō
Nalilipuŋəw na akō ki Inay
lalô na ki Itay
Sabi ŋanî kan ku mga guraŋ
"A dirî tattaoŋ maglīlî sa pinaŋgalinan,
dirî makaaābot sa pig-iyānan"
ta migābot a aldəw
na migbalik kitā sa abo
aŋgan sa maliŋawān na
kitā ku ŋāmin na
nakakabisto kanatə
riŋkonɑːdɑ, rinconada poetry, iriga city

— The End —