012223

Your heart —
The best place for HUMILITY.
You are —
God’s TEMPLE and never a tenement.

You can be —
A man/ woman AFTER GOD’S HEART
And be a WITNESS
Of your own transformation…
The best TRANSFORMATION
Before the glimpse of your very eyes.

JESUS —
The best EXAMPLE of all…
Your tears, He will wipe…
Your shame, He will cover in His embrace…
Your pain, He has overcome.

He sees things from ABOVE —
More than the speckles in our eyes…
His heart, so PURE…so  GENUINE…

I asked…
“How could Jesus share the same table
With his known betrayer?”
Then the Spirit within me stood up…
For I haven’t seen the BEST OF GOD yet…

The Spirit grieves…
The Spirit says, “What’s in your heart?”
All my LIFE, I’m just a BROKEN VESSEL —
Needing the PRESENCE OF GOD
To breathe the BREATH OF HEAVEN…
The breath of SALVATION…
More than the words I can utter in tears.

I am a WITNESS —
Of how the Spirit within me
Sees the BIGGER PICTURES…
Thy will be done on earth as it is in HEAVEN…
His SAVING GRACE is enough —
I will be HOME soon.

071623

Wise are those who win their battles
Not because their strength
Is the same fruit of their labor…

Wise are those who win others
Not by their words
That affirm one’s nation,
But winning them
From the beginning
Until the last breath of their days.

092222

I may not be desired by many —
As they pick their most adored flowers,
Smell it with gladness and praise them,
Picked them up and even displayed them.

I may just be so ordinary in the Garden,
But since I am planted in the Yard of my Beloved,
I know I am uniquely beautiful —
He shelters me every day
While He strolls and sees me in person.

I am rooted in His fertile soil
And He waters me with love that is so enough.
The kind of love that rescued me,
The kind of love that I’ll cherish forever.

So even though I am not wanted by many,
My heart is rest assured
And I can dance with His approval and grandeur.
He made me significant so what more could I ask?

Maybe I am different
But that “difference” made us all the same.
And no eyes can ever satisfy me anymore
Like those burning eyes
By my most treasured Possession.

120522

Nanginginig ka
Tila ba ayaw mo Akong pagmasdan.
Hindi ko mawari ang nasasakupan
Ng iyong isipan.

Sa aking paglapit
Ay kusa kitang hahagkan.
O, wag ka nang mangamba pa
Pagkat kirot ay pansamantala.

Baunin mo ang aking liham
Na iniukit ko sa’yong katauhan.
At wag **** isiping
Ang pait na iyong sinapit
Ay walang mabuting kapalit.

Magbilang ka ng mga araw pa
At ang nararanasan mo ngayon
Ay kusa mo nang maiintindihan ang dahilan.
Mamuhay ka ng may galak,
Mamuhay ka pagkat ako’y lilisan na.

092822

You become like the Sun —
Everyone stirs up to the heartfelt rays
And the sparkling light that It conveys.
They are indebted for Its existence.

But the sun doesn't try to draw attention to Itself.
It just appears in the morning —
Giving Its warmth and light inaudibly but graciously,
And sets Its time bomb by the evening.

Then It appears the succeeding day.
Everyone goes to bed –
Always looking forward to Its reappearance.
And they are frantic every single day.

You are a light in Christ Jesus –
You have been placed in the center of the room
And on top of the hill.

Don't you use that divine position
To show off your sheen,
Or entice any attention to yourself
So people can see how bright a light you are,
Or so you can intimidate them with your glow.

Instead, let ALL your vigor appears naturally
As you come back tomorrow with no other agenda –
Except to luster for someone’s road.
Giving off that deific balminess
And sunlit to the whole world – and all creations.
Be their warmth, then call it a day.
And you’ll be glad to rest in your sleep.

As long as you remain God-centred –
Allowing Him to spring His Nature through you
Without any selfish interest as the Sun does,
Then your life is full, firm, and accomplished each day.

050420

You and I
Are the sand and the Sea,
Multitudes are waiting for You,
We will always keep coming
Back to One another.

You and I
Are the trees of eternal spring,
We shall never leave.
Every Word You’ve spoken is worthy
And Love is never absent
And what is shared,
Never forgotten.

You and I
You’re my Groom, my Safe Place
Your vow means You’re my Rock,
By rock, You mean You’re my castle
And by Castle, You mean You’re my Treasure.

You and I
I wait for my Love
Calling out Your Name
Your beauty is perfection.
A river flows in my eyes and You wipe it away...
You remove my yoke,
Holy, Holy, Holy
Is the Lord God Almighty!

112419

Today —
There is a night to reflect on,
As there is a day to celebrate it:
It is love that is pain,
The unspeakable joy
Of the heart of a revolution.

And here —
In this world of cruel men,
It is to love
That is meant to suffer.
And so when you love
with all your heart
with all your soul,
with all your mind
with all your strength.

So is the suffering —
Ever sweeter than the water
Deeper than the well,
Dug into the earth
Where the prophets walked.

But we can die
A hundred times on the Cross,
For there is no love
That does not heal death,
And sanctified is this sky
Under which such a thing as love
blooms.

Risen, we live
When in suffering, we die.
Loving such is the gospel of love
And so we contemplate tonight.

050520

“Every time it rains,
I weigh Your tears —
I weigh Your fears.”

I woke up to sweet, beautiful rain
Stickin’ my head out the door
Feelin’ the coolness drip over my face.
I was waiting for You to come,
To visit me even on windows
While You clothe me as I shiver.

I left a letter in Your forest
For I know there’s Someone
Who’s more than the trees
Who can sum up my mixed emotions
Written even in the dried leaves.

“It’s not just the leaves on the woods
That saw your tears,
So I called for the rain to accompany you,
Let your heart not be surprised
With a little sweet gift.”

I stick my hands out
And long for them to be washed
By this water from heaven.
Wash over me, Rain
Wash over me, Water —
Wash me clean.

“Stay put,
For I’m about to draw You near.”
The Sky’s shedding its tears today,
I caught Its droplets on my palms

And it was clear —
Transparent like glass.
Then I heard the voice of the Living Water.
“I have already made you clean

You are forgiven —
I am Your land’s Healer,
The Alpha and Omega,
The Beginning and the End.”

041020

Malalalim ang gabi
At tinatanong ko ang langit
Kung kagaya ba nito ang Iyong mga mata.
Kung sa aking pagtulog ba'y
Ilang umaga pa ang bubungad
At aalayan ko ng pagsinta.

Sa bawat araw na lumilipas,
Ay walang kurap ang aking pagsamba
Sa ngalan ****
Hindi sa anumang papel ko lang nabasa,
Ang kaluwalhatian **** siyang himig
Sa bawat silakbo ng oras
At pintig ng segundong
Lumalamon sa aking pagkatao.

Tangay Mo ang aking pagsusumamo,
Ang bawat pantig
Ng mga sinasambit kong mga salita,
Ang bawat kuwit sa puso kong
Nalulunod sa Iyong presensya.

Ikaw ay nag-iisa —
Walang katulad ang Iyong Ngalan.
Walang ibang pupurihin,
Walang ibang sasambahin,
O Diyos, Ikaw ay sapat.

051421

To the man who always does what he says,
I am blessed to be pursued by you.
You’ve taught me what consistency is
Despite my inconsistency.
You bear, believe, hope, and endure all things.

As for me and our house, let’s serve the Lord.
Together, let us rise from the ashes –
Bearing one Name; hailing one Name.

Let’s build a place and call it home,
To call it our own.
And regardless of our factions,
Let us aim with one Hope.

In You, I am safe;
Love is your name.
I am home, finally Home.

021622

My heart is Yours, truly Yours my God
You bring anthem to my soul
You bring hope as I trust in You.

My enemies plot against me, Lord
And in my silence,
You are the Defender of my soul.
They laugh at me and they cancel me
But I hold on to Your Word.

For Your Word is greater than the word of mouth,
You will cover me and You will not let me live in shame,
You will draw me closer, Lord
You will secure me in Your constant hands.

You will rescue me among my enemies
You will deliver me and You will give me victory.
In Your Name, there is truth
Your promises will always remain.

091622

The rain emptied its heavy heart,
And all of them get their crowns in white
Their robes contrast with mine
While some hold their golden wands.

I look up to the sky and begged it to stay still
But the waters wanna bless
The dry coarse land we’re treading in.
And everyone was so thrilled to dance in the rain
To relish their breaks and take pleasure in their poise.

I stood aside seeing their joyful faces
But my heart was also gloomy as I search from within.
Everyone started to leave
And I was one of those who are left with their remnants.

My head is downcast as the rain pours
And I felt discouraged and rejected for a while.
I took what is left with me,
And before they eliminate the printout,
Before everyone else embark on their preceding steps,
There I am – having my moment.

I had no chance to put up a smile
And I stroll with tears
That is about to fall
But as I try to compose myself,
I have to overcome myself again and again.

Even if grief buries my face,
Something sparkly assaults me from within —
That there was someone else who watches over me
Who always claps at me
When no one else does.

Someone up there is granting me courage
Who knows how I worked hard
Until I set foot at this very moment.

And while nobody else compliments me,
He who knows me best says,
“You’ve done a great job.”

From a heavy heart this sunrise,
My sunset was moved by praise.
Here I am calling this day a triumph
And praying for those whom God told me to intervene for.

I knew that I don’t always get the outcomes that I expect,
But He who started my foundations
Will soon bring me to the finish line.
And I will continue to run this race —
Looking at the Gem of my heart.

Truly, humility comes before honor
And honor and praise only belong to my King —
To my King who sees my afflictions
Whether in sorrow or joy,
Let me serve you
With all of my heart, strength, mind, and soul.

091222

Dakila ang Iyong Ngalan —
Walang makapapantay Sa’Yo.
Ikaw ang Himig sa aming pagsamba,
Ang Liwanag sa mundo naming kaydilim.

Ilapit Mo kami Sa’yo,
Nawa’y ang aming pagsinta’y
Maging kanais-nais na samyo
Sa trono **** banal
At sa pag-ibig **** hindi pabagu-bago.

Hubad man ang aming pagkatao’y
Hindi ito naging hadlang
Para kami’y Iyong tawagin —
At kusa **** akayin
Ng wagas **** pag-ibig
At bihisan nang walang anumang bahid
Ng paghuhusga’t pagkukutya.

Putik man ang aming pinagmulan
Ngunit kami’y Iyong hiningahan
Ng buhay na sa huli’y
Sa’Yo rin ang katapusan.
Ikaw ang simula at ang wakas —
Sa’yo nagmumula ang dunong at lakas.

Sa’yo iaalay ang buhay na hiram
Sa’yo igagawad ang lahat ng papuri’t pagsamba.
Salamat, Panginoon! Ikaw ay Dakila!
Maligayang Anibersaryo, LifeChurch!
Kaybuti ng Diyos!!!

111422

Namumuo ang pawis sa kanyang kamao
Tila ba sapat na ang mga galos na kanyang natamo.
At dali-dali nyang sinarhan ang silid
Na walang ni isang palamuti ng kapaskuhan,
“Nandito — nandito na ako sa ikatlong palapag,”
Aniya sa kabilang linya.

Kinuha niya ang lapis
Buhat sa luma nyang aparador —
Puno ng alikabok
Na kahit ilang pagpag na’y
Hindi naririndi sa pagbuga
Ng umaalingasaw nitong karumihan.

Naupo sya’t napapikit na lamang
Inaalala ang bawat detalye
Ang bawat katagang kanyang narinig
Ang bawat imaheng nais nyang takasan.

Nanginginig pa rin ang kanyang mga tuhod,
At nangangalay ang kanyang mga kamay.
Habang tumatagas ang pawis nyang
Kulay itim sa malagim na gabi.

Naghihintay ng sagot
Sa mga katanungang saksakan ng ingay
Sabayan pa ng sunod-sunod na putok
Ng mga sumasalubong ng Bagong Taon.

At sa kanyang di sinasadyang pagdungaw
Sa bintanang walang kurtina’y
Nabaling ang kanyang tingin
Sa buwang napakaliwanag
Tila ba may taglay itong kung anong elemento —
“Mahiwaga,” wika nya.

Ang mga larawan sa kanyang balintataw
Ay unti-unting gumuho
At napalitan ng imahe ng buwan .
Akala nya’y makakatakas na siya sa liwanag nito,
Akala nya’y ito na ang huling kathang
Kanyang maililimbag sa kanyang kwento.

Maya-maya pa’y sa dulo ng kanyang dila’y
Hindi nya maipaliwanag
Ang kung anong himig na kanyang sinasalaysay
Na tila ba may boses na nag-uutos sa kanyang
Bigkasin ang mga pangungusap
Na hindi nya ninais na sambitin.

Mahigpit ang pag-akap ng kanyang kamay
Sa lapis na guguhit at tutuldok sana
Sa kanyang masalimuot na nakaraan.
At muli nyang pinagmasdan ang kalangitan
Hindi na buhat sa sarili nyang bintana
Pagkat hayag sa kanya maging ang mga bituin.

Dahan-dahan nyang itinuro ang buwan
Gamit ang lapis nyang hindi man lang natasaan —
“Sayang, ngayon lang Kita nasilayan…
Sayang, pagkat hanggang dito na lamang.”

060522

Marahil salungat ang lahat sa ating pagsagwan
At baka sinasabi nilang
Naging iba na rin ang ating pamamaraan
Sa pagtuklas ng sining na buhat pa sa nakaraan.

Tila ba nais nila tayong patahimikin
Gamit ang mga balang kinimkim ng ating damdamin.
Hanggang sa tayo’y mabihag sa mga himig na iiba ang ritmo
Sa ninanais nating komposisyon.

Bagamat ito ang landas na payak para sa nakararami —
Ang landas na ang lahat ay handa nang tumaya't sumugal
Ngunit hindi, hindi pala ito para sa ating lahat —
At masasabi nating iba ang sinisigaw ng pulso nati't kaluluwa.

Sa mga pahinang ginuguhitan ng iba't ibang tinta'y
Tanging tayo lamang ang higit na may kakayahang kilatisin
Ang bawat guhit sa ating mga palad
At ang mga mantiyang hindi natin mawari sa simula
Kung saan ba ang pinanggalingan ng mga ito.

At sa muling pagdungaw natin
Sa sisidlan ng ating mga kaluluwa’y
Mahahanap din natin ang mga kasagutan
Sa pakikipag tagu-taguan natin sa mga lunas
Habang makakapal pa ang mga ulap na ating pilit na hinahawi.

Marahil nasisilayan nila tayo sa lente
Kung saan sila'y nakamulat na
Habang tayo'y kumakapa pa sa dilim —
At ang sinasabi nilang gintong mga salita'y
Nagmistulang mga malalaking batong balakid
Patungo sa liwanag at kalayaan
Na nais nating tuklasin nang mag-isa.

Marahil hindi nila tayo maintindihan
Sa mga oras na ang lahat ay abala
Sa pagsuong ng kanya-kanyang mga bangkang papel
Patungo sa tubig na dulot ng di kanais-nais na panahon.

At walang sinuman ang may kagustuhang maguho
Ang binubuo nating larawan sa ating mga isipan
Habang tayo'y pinagmamasdan ng  mapanghusgang lipunan
Kaya tayo'y tumitiklop sa halip na bumabangon nang kusa.

Gayunpaman, kalakip ng ating pagtalikod
Sa samu’t saring mga palamuting
Makinang pa sa ating mga kasuota’y
Doon pala natin maihihimlay ang sarili
Sa rurok na dati’y atin lamang na sinisilip at tinitingala.

Hubad ang ating mga pagkatao
Kung saan ang ating tinig ay hayagang mamaniubrahin
Ang mga kalansay ng kahapong humila sa atin pailalim
Habang tayo'y pansamantalang naging libingan
Ng mga baon nating kadilimang araw-araw nating hinihimay.

Ang ating pagsambit ng mga katagang
Tayo lamang ang nakaiintindi
Ay isa na palang patandaan
Na tayo'y dahan-dahan nang nakakaahon.

Bagamat walang hiyaw na sumasabay sa nais nating tagumpay,
Walang aninong nagbibigay-tulong
Sa bawat kahong ating binubuksan
Ngunit patuloy pa rin tayong papadyak at magpepedal.

Patuloy tayong lilipad higit pa sa ating mga imahinasyon
Kahit tayo mismo’y walang kamalay-malay
Kung saan tayo kayang tangayin
Ng mga saranggola ng kahapon at ngayon
Na ating kusang-loob na inialay na sa himpapawid at kalangitan.

At kung ang pagsagwan man nati’y salungat sa nakararami,
Ay patuloy pa rin tayong magtataya para sa ating mga sarili.
Patuloy na hahakbang at magpapasala sa umaalab na apoy,
At baka sakaling sa paulit-ulit na pagsubok nati’y
Ito na ang maging simula ng muli nating paglipad.

Maubusan man ng balahibo ang ating mga pakpak
Ay walang sawa tayong magbabalik sa simula —
Sa simula kung saan ang pag-asa
Ay tila ba kurtina sa ating mga mata
At waring nag-iisang diyamanteng kumikinang
Na handa nang igawad sa atin ng panahon.

Kung ito ang hamon sa larong alay ng tadhana'y
Tayo mismo ang kusang mag-aalis sa puwing sa ating mga paningin.
Magbibihis tayo hindi gamit ang lumang mga kasuotan
At gagayak na tila ba hindi tayo nasugatan
Buhat sa giyerang ating pinanggalingan.

Bagamat ang mga sugat sa ating katauha'y hindi natin maikukubli,
Ngunit ang mga ito'y magsisilbing baluti't tanda
Ng ating hayagang pagsambit
Na tayo'y nanatiling matatag
Pagkat pinili natin ang pag-ahon kaysa sa pagkalunod.

At hindi tayo mahihiyang tumapak sa papag
Kung saan tayo nagsimulang mag-ipon ng pangarap,
Kung saan ang ating lakas at inspirasyon
Ay buhat sa mga Letrang mahiwaga't makapangyarihan.

Sa mga oras na tila ba mabigat na ng lahat
Ay wala tayong natirang ibang armas kundi ang pagluhod.
At marahil sa ganitong paraan di’y
Mananatili tayong mapagkumbaba.

Muli man tayong nabasag at walang ni isang pumulot
Sa mga pira-pirasong kaytagal nating pinagsikapang mabuo’t pahalagahan.
At ang dugo’t pawis na hindi natin masukat
Sa babasaging garapon ng ating mga palad
Ay nagmistulang gantimpala sa atin ng Kataas-taasan.

Ito na marahil ang Kanyang hayagang paghikayat
Na kaya pa rin pala tayong akayin ng Kanyang mga Pangako
Patungo sa milagrong kaya pang lumipad ng eroplanong papel
Na minsang ginula-gulanit na ng kahapon.

Ang bawat Pangakong iginuguhit Nya sa ating mga puso
Ay higit pa na umaalab sa tuwing dumaraan tayo sa pagsubok.
Dito natin nakikilatis kung sino ba talaga tayo
At kung ano ba ang dahilan ng ating paghinga
Pagkat hindi pa rin tayo humahantong
Sa hindi natin muling pagmulat.

At kailanma’y hindi mauubos
At hindi mapapa-walang bisa ang mga ito
Ng mga ideolohiyang isinaboy ng sansinukob
At sapilitang isiunusubo sa atin
Hanggang sa hindi na tayo mauhaw at magutom pa sa Katotohanan.

Ang ating mga luha’y hindi lang basta-bastang dumaloy
Ngunit tayo’y inanod ng ating kalungkutan,
Ng ating hinagpis at walang katapusang mga katanungan
Patungo sa karagatang muli sa ating nagbigay-buhay.

Tila ba tayo’y muling binasbasan
Na higit pa sa mga tilamsik ng magagaan na butil ng ulan.
Na wala na pala tayong ibang dapat na patunayan.
At bagamat, napagod man tayo ngunit hindi ito ang naging mitsa
Ng ating pagtalikod sa Una nating sinumpaan.

At patuloy pa rin nating nanaising bigkasin
Nang walang bahid ng pagdududa’t pagkukunwari
Gamit ang ating mga palad at ang pintig ng ating mga puso’t damdamin
Ang pinakamagandang leksyon at mensaheng
Nagmistulang medalya ng bawat pahina ng panahon.

At mawawalan na tayo ng dahilan para magduda pa
Kung ano nga ba ang magiging katapusan
Pagkat ang tanging paksa ng ating paghimbing sa mga letra’y
Ang pag-asang darating din ang ating Tagapagligtas.

Ang ating pagyukod
At pagbaling ng tingin sa blangkong pahina’y
Isa palang pagsulyap sa kinabukasang
Makinang pa sa kung ano ang natatamasa natin sa ngayon.

At sa ating pag-angat hindi lamang para sa sarili
Ay 'di natin nararapat na malimutan ang dahilan
Kung bakit nais nating lumipad
At marating ang dulo ng pahina ng sarili nating mga kwento.

042522

Sasapit na naman ang pinakahihintay na araw,
At hindi ito mananatiling sagrado magpakailanman.
Lahat ay mabibigyan ng patas na paghuhusga
At mismong lipunan ang syang magpapasya.

Naririnig ko na ang sigawan sa bawat dako ng gintong kompas
Kung saan ang kanilang hiyawa'y pagkakawatak-watak.
Iba't ibang ideolohiya sa demokratikong bansa
Kailan nga ba matatamasa ang tunay na pagkakaisa?

Sa bawat kulay na sinasabi nilang ito raw ang bukas
Ay ito rin ang gumuguhit sa kasaysayang tayo na't makibaka.
Kaya nga nating kulayan ang ating pagdikta
Ngunit sa ganitong paraan nga lang ba tayo kakalma?

Sa tuwing may mauupo sa trono na kataas-taasan,
Paano nga ba ang ating pagtindig
Para sa sinasabing mahal na bayan?

Pilipinas nga ba ang ating pinipili?
O kung saan lamang tayo kampante
Habang nananatiling namamaypay
At abala sa kabi-kabilang pag-uusig.

Iniisip nating tayo'y tunay ngang nasa laylayan na,
Ngunit ito nga ba ang kapeng gumigising
Sa dugo nating makabayan?
At sapat ba ang ating paghiyaw
Na walang hinihinging basbas mula sa Itaas?
Mga bibig natin, paminsan nga'y
Puno lamang ng mga palatastas.

Sapat ba na tayo-tayo na lamang
Ang naghihilaan pababa't paitaas?
Pagkat mismong pananampalataya'y
Nadudungisan ng walang katapusang pagkawatak-watak.

Bayang Magiliw, Perlas ng Silanganan --
Ikaw ang bansang hinirang ng Pagkataas-taasan.
Panatang makabayan, iniibig ko ang Pilipinas --
Sana'y mapaninidigan kita't
Hanggang sa huli'y maipaglaban
Pagkat maging aking hininga'y
Pansamantalata't pahiram lamang.

At hindi ito lotto o binggo,
Hindi tayo nagtataya nang kung sinu-sino.
Ngunit kung sinuman
Ang maging huling sigaw ng bawat Pilipino
Sana tayo pa ri'y magkaisa
Para sa dangal na nais nating isulong.

Ating pagkatandaan na kahit noon pa ma'y
May iisang hindi tayo tinalikuran,
Iisang Pangalan na may hawak ng bawat kapalaran
Higit pa sa bawat kulay na ating tinatayaan --
At Hesus ang Kanyang Ngalan!
Bangon Pilipinas!