Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Eugene Jan 2018
Kay tuling lumipas ang isang taon at ngayon ay panibagong buwan na naman ng Enero.

Isang hamon para sa akin ang baguhin ang nakasanayan ko tatlong dekada na ang nakalilipas -- ang maging masaya para sa sarili ko.

At sisimulan ko ito sa paggawa ng saranggola. Kasama ko sa paggawa at pagpapalipad nito ay ang aking nakababatang kapatid na ngayon ay labingtatlong taong gulang na.

"Ang galing mo namang gumawa. Ang laki na nang ipinagbago mo a! Dati ang tamad mo, ngayon masipag ka na sa paggawa ng saranggola," napahagikgik pa ako nang tuksuhin ko siya.

"Kuya, ang pagbabago ay hindi lamang sa isang laruan o bagay nagsisimula. Dapat sa sarili rin. Kaya kung may mga bagay kang baguhin sa sarili mo, simulan mo sa libangan gaya nitong paggawa ng saranggola. Kung saan nais ng puso **** maging maligaya ay doon ka," malalim ang kaniyang tinuran pero natuwa ako dahil may katuturan ang kaniyang mga salita.

Nang matapos naming gawin ito ay umakyat na kami sa pinakamataas na parte ng aming bukid dahil doon ay malakas ang hangin.

"Isa. Dalawa. Tatlo. Takbo na kuya! Takbo!" ngiting-nigiti ako habang tumatakbo paakyat ng bukid upang paliparin ang saranggolang hugis bituing gawa naming. Nang nakakalipad na ito ay hindi pa rin mawala sa aking mga labi ang ngiti.

Nasabi ko na lamang sa aking sarili ang mga katagang, "Simula pa lamang ito ng pagbabago sa aking sarili. Sisikapin ko at paninindigan ko ang panata ko na maging masaya hanggang sa huling hininga ng aking buhay. Gaya ng saranggolang matayog ang lipad ay magagawa ko ring lumipad paitaas maabot lamang ang tunay na pinapangarap ko at tunay na maging maligaya habambuhay."
Eugene Sep 2015
You,
Yes, you!

I know you're hiding something.
Something I didn't know for nothing.
Nothing that can stops everything.
Secrets that your totally hiding.

What is your secret?
Would you like to tell?
Eugene Jan 2016
Mayroon akong kwento,
Sana ay mabasa ninyo.
Tungkol sa isang bobo,
Na minahal ang matalino.


Makurba ang katawan ni Matalino.
Mapungay naman ang mata ni Bobo.
Kabaitan ang ipinapakita ni Bobo.
Kamalditahan naman ang kay Matalino.

Isang araw sa may parke, nagkita ang dalawa.
Bumili ng minatamis si Bobo at ibinigay kay Matalino.
Pero hindi ito tinanggap dahil si Bobo ay hindi tao.
Sa halip na mainis, si Bobo ay ngumiti sa kanya.


Iniiwasan siya ni Matalino pero ayaw ni Bobo.
Mistulang kabute ito't lulubog-lilitaw.
Gusto niyang mahalin siya ni Matalino.
Kahit masunog pa ang balat ni Haring Araw.


Lumipas pa ang ilang linggo, buwan at taon,
Sumuko na si Matalino kay Bobong makulit.
Binigyan ng pag-asa ang pagsisikap niya hanggang ngayon,
Dahil alam niyang wala itong hihilinging anumang kapalit.



Hindi naglaon at sila'y naging kasintahan.
Ipinagmalaki si Matalino, siya'y kinaiinggitan.
Abot na niya ang langit sa kanyang harapan,
Pagka't napasagot niya ang Diyosa ng Kagandahan.
Eugene Apr 2016
Ako'y natataranta,
Sa tuwing nakikita ka.
Ako'y nadadapa,
Kapag tinititigan kita.

Mainit pa sa kape,
Ang pag-ibig ko sayo.
Kasing layo ng Antlantika,
Ang pagtangi ko.

Sana'y iyong mapansin,
Ang wagas kong pagtingin,
Nang mabuksan mo na rin,
Ang pag-ibig kong malalim pa sa bangin.
Eugene May 2016
Naninikip ang dibdib,
Hindi makahinga.
Naghihinakit na damdamin,
Pilit na kumakawala.

Sumisigaw.
Nagsusumamo.
Naninibugho.
Nasasaktan.

Humihingi ng kapatawaran,
Sa kasalanang hindi sinadya.
Hinihiling ang pang-unawa,
Sa mga binitiwang salita.

Paumanhin.
Pasensiya.
Ako'y nagsisi na.
Patawad.
Eugene Oct 2015
I love being simple.
Being simple is not a choice.
A choice is totally yours.

I love a simple woman.
A simple woman that can make me smile.
Her smile that can capture my heart and mind.

I will not like you, because you are rich.
Your richness is not what I deserve to keep.
Keeping you on your feet, a chance I can get.

A simple guy like me loves a simple girl like you.
Will a simple girl accept the love I offered to be with you?
Or a simple guy remains simple because of you?
Eugene Sep 2015
She's a woman I adore.
She's lovely as a beautiful orchid flower.
She's a lady I wanted to dance forever.
She's the one I love, it's now or never.

She's...
She's...
She's..
My one and only Single...
Eugene Oct 2018
"Ilabas ninyo ang kuya namin!" sigaw ni Mon.

"KUYA! Kami to mga kapatid mo!" sigaw naman ni Jef.

Halos magambala na ang mga kapitbahay sa kalye Casa dahil sa ingay ng pagsisigaw ng magkakapatid. Mahigit sampung taon na rin nilang hinahanap ang kanilang nakatatandang kapatid. At may nakapagsabi sa kanilang nasa kalye Casa lamang ito at kasama ang tunay nitong mga kapatid.

"Anong problema ninyo ha? Nakakaistorbo na kayo sa kabilang at sa kalye rito. Sino ba hinahanap niyo ha?" lumabas ang isang matangkad na lalaki at nagsalita sa kanila.

"Alam naming nandito ang kuya Regie naman. Ilabas niyo siya!" sigaw ni Mon.

"Walang Regie dito. At sino kayo? Ni hindi ko nga kayo kilala e," sagot ni ng lalaki.

"Kilala ka namin at ikaw ang nakatatandang kapatid namin. Magkakapatid tayo sa ama. Ikaw si kuya Ryan," wika ulit ni Mon.

"Ah ganun ba? Bakit hindi ko yata alam? Sino bang tatay ang tinutukoy mo?" takang-taka ang mukha ni Ryan nang sabihin nito na magkapatid daw sila sa ama.

"Hindi ikaw ang sadya namin dito. Ilabas mo ang kuya namin!" wika ni Jef. Agad siyang nakipagpatintero upang makapasok sa loob ng bahay. Pero napigilan ito ni Ryan.

"At anong karapatan mo, ninyo na pumasok sa bahay ko? Kayo ba ang may-ari?" mataas na ang boses ni Ryan nang mga sandaling iyon pero nanatili pa rin siyang mahinahon dahil ayaw niyang gumulo pa. "Ang mabuti pa ay umuwi na lang kayo. Walang Regie dito. Nagkamali kayo ng pinuntahan."

"Hindi kami aalis dito. Alam naming nasa loob ang kuya namin. Ilabas niyo siya?" nagpupumilit pa rin si Mon at bigla na lamang niyang iwinaksi ang kamay ni Ryan na nakaharang sa pintuan ng kaniyang bahay. Hindi naman hinayaan ni Ryan na makapasok ito at doon ay ibinuhos na ang kaniyang galit.

"SUBUKAN NINYONG MAGPUMILIT PA NA MAKAPASOK! Ipapa-barangay ko na kayong lahat!" halos kita na ang mga ugat sa leeg ni Ryan sa pagsigaw nito sa kanila. Pero hindi pa rin natinag ang magkakapatid.

"Wala kaming pakialam kung iyan ang gusto mo!" bulyaw naman ni Mon.

Magsisimula na sana ang matinding kaguluhan sa pagitan ni Ryan at ng magkakapatid nang isang boses ang kanilang narinig.

"Sino ba ang hinahanap ninyo ha?" wika nito at mula sa likuran ni Ryan ay nakita nito ang kaniyang kapatid na inaalayan ng isa pa niyang kapatid. Mangiyak-ngiyak naman ang magkakapatid na Mon at Jeff nang makita ang pakay nila.

"Kuya! Kuya Regie!" magkasabay na tawag nila sa pangalan nito.

"Sinong maysabi sa inyo na lapitan ang kuya Ron ko ha?" sigaw naman ng isang binata na nakaalalay kay Ron.

"Hayaan mo muna sila Anghel," saway nito sa kapatid na patuloy pa rin sa pag-aalay kay Ron.

"Kuya, ako ito, si Mon at kasama ko si toto Jef. Kuya, miss ka na namin. Uwi na tayo, please!" nang mga oras na iyon ay nanatiling walang emosyon si Ron sa mga salitang kaniyang naririnig.

"Hindi ako si Regie at lalong hindi ako ang kuya ninyo. Wala akong kapatid na Jeff at Mon. Anghel lang at kuya Ryan ang mayroon ako. Kaya, pakiusap umalis na kayo rito!" wika ni Ron.

"Kuya, bakit? Ano ba ang nangyari? Anong ginawa niyo sa kuya namin ha?" nagtatakang tanong ni Mon nang mapansin sa iisang direksyon lang ito nakatingin.

"Bulag ang kuya Ron namin. Naaksidente siya. Kaya kung maaari ay lisanin niyo na ang bahay namin dahil hindi ito makabubuti sa kaniyang pagpapagaling. Pakiusap," sagot ni Anghel.

"Kuya. Alam naming ikaw iyan. Ikaw si kuya Regie namin. Ikaw ang tumulong sa amin nang mga oras na kailangan ka namin at nandito na kami upang kami na ang mag-alaga sa iyo. Please bumalik ka na sa amin. Nakikiusap kami kuya Regie. Kuya Ryan, payagan niyo na po kaming iuwi kuya namin," parang gripong sunod sunod sa pag-agos ang mga luha ni Mon.

"Walang isasama! Hindi niyo siya kuya. Kuya namin siya! Umalis na kayo rito!" bulyaw ni Anghel. Naitulak ni Anghel si Mon at muntik na itong matumba. Nang makabawi ay sinuntok niya si Anghel sa mukha at nakipagsuntukan na rin ito kay Mon. Pilit namang nakikinig at nakikiramdam si Ron sa mga pangyayari.

"ITIGIL NINYO 'YAN!" sigaw nang sigaw si Ron pero tila walang nakakarinig. Panay naman ang awat ni Jef at Ryan kina Mon at Anghel. Hindi na nakatiis si Ron at muli itong sumigaw.

"TITIGIL KAYO O AKO ANG AALIS!" lahat ay napalingon kay Ron at maagap na bumalik si Anghel sa tabi ng kaniyang kuya upang pigilan ito.

"Sorry, kuya," pagpaumanhin ni Anghel.

"Kayong dalawa, Jeff at Mon, pakiusap. Ayaw ko ng gulo. Umuwi na kayo dahil walang Regie sa pamamahay na ito. Hindi ko kayo kilala at lalong wala akong matandaang tinulungan ko kayo bago pa ako maaksidente. Kaya, umuwi na kayo!"

Hindi naman nakapagsalit sina Jef at Mon. Mabibigat ang mga paang nilisan nila ang bahay na iyon na patuloy pa rin sa pag-iyak dahil nabigo silang iuwi ang kanilang kuya Regie.

Habang papalayo naman ang magkapatid ay doon na bumigay si Ron at hindi na napigilan ang pag-agos ng kaniyang mga luha. Ang totoo ay kilala niya sila ngunit ayaw na niyang matali pang muli sa nakaraan. Masaya na siyang malaman na ang kaniyang mga step brothers ay nasa mabuti nang kalagayan. Kahit sa kaloob-looban ng kaniyang puso ay sabik din itong mayakap sila pero naipangako niya sa kaniyang sarili na kalimutan na niya ang kaniyang pinagmulan at ang mga taong naging bahagi ng kaniyang nakaraan. Nais niyang ituon na lamang sa kaniyang tunay na mga kapatid ang pagmamahal na hindi niya naiparamdam sa mga ito buhat nang sila ay nawalay sa isa't isa.
Eugene Oct 2015
You don’t have to pretend, the feelings you keep.
You don’t have to admit, what’s bothering you deep.
You said you didn’t care, but your eyes lie.
You said you can’t tell, but your lips utter and sigh.
You won’t say the word, your gestures, says it does.
You don’t have to hide, I know love goes.

Stop pretending when you can’t keep your feelings.
Stop admitting when you know how it feels.
Stop saying you don’t care when you know what your heart is saying.
Stop stuttering in front of me when you can say the three words.
Stop hiding it from me, I know you love me too!
Eugene Aug 2017
Saglit lang ang ligawang nangyari.
Wala ngang isang buwan nang puso ko ay nadali.
Magkagayunpaman, nakaramdam ako ng sigla kahit na sandali,
Pintig nitong aking puso ay hindi kailanman nagkamali.

Dama ko ang bawat silakbo at mga pighating iyong hinabi,
Nang magkuwento ka kahit pa umabot tayo ng hatinggabi.
Tuwang tuwa ako dahil tiyan ko ay napuno yata ng tutubi,
Para kang mahalimuyak na nektar na sa akin ay kumikiliti.

Pagmamahal ko sa iyo ay tumindi nang tumindi,
Para kang apoy na kapag sinindihan ay lumalaki,
Kagandahan at talino mo ay labis kong ipinagmamalaki,
Katulad mo para sa akin ay karespe-respeto, aking Binibini.

Mahigit isang taon din akong iyong napapangiti,
Pero bakit ngayon ang puso ko ay nagdadalamhati?
Wala bang saysay ang lahat ng aking mga sinabi,
Na higit kailanman ay minahal kita kahit may gatas ka pa sa labi.

Kahit labis akong nagdamdam at nasaktan ay nagagawa ko pa ring ngumiti.
Kahit hindi mo na ako pinapansin, pilit pa rin kitang iniintindi.
Kahit ang layo ng agwat natin sa isa't isa, ikaw pa rin ang aking pinili.
Kahit ramdam kong ang pagmamahal mo sa akin ay umiiksi, tiniis ko ang pighati.

Kaya, ako na ang magtatapos sa pag-ibig nating hindi na puputi.
Ibabaon ko na lamang sa limot ang lahat ng alaalang namutawi,
Kahit madurog pa ang puso at isipan ko sa kakahikbi,
Hindi na maibabalik pa ang tamis ng kahapong tayong dalawa ang humabi.
Eugene Aug 2017
Tirik na tirik ang araw nang mga sandaling iyon. Nakatingin ka lamang sa isang direksyon. Hindi ka lumilingon. Ni ayaw **** tumingin sa kaliwa o sa kanan habang naglalakad.

Lutang na lutang ang iyong isipan. Nakatingala ka pa sa nakasisilaw na kalangitan habang binabagtas ang bawat sementado at konkretong daan sa iyong harapan.

Hindi mo rin pansin ang mga taong nakakasabay mo sa iyong harapan, likuran, at tagiliran.

Wala ka na sa wisyo.

Manhid.

Walang pakiramdam.

Hindi mo man lamang narinig ang sipol ng nakatokang alagad ng batas trapiko. Hindi mo rin naririnig ang mga sigawan ng mga taong sumisigaw sa iyo na tumigil ka sa paglalakad maging ang mga busina ng mga sasakyang iniiwasan kang mabangga.

Nakatuon pa rin sa isang direksyon ang isipan at mga mata mo. Hindi mo na napansin ang isang itim na kotseng sumalubong sa iyo, Sa gitna ng kalsada, doon ay tumilapon ang iyong katawan.

Tirik ang mata.

Duguan ang noo at mukha.

Bago ka panawan ng ulirat ay tumulo pa ang mga luha sa magkabilang pisngi mo at nag-usal ng mga kataga sa iyong isipan ng...


"Mahal na mahal ko kayo, mga kapatid ko."
Eugene Sep 2015
That moment...

when our eyes met,
when you smile at me,
when I responded,
you smiled again;
I can no longer hide my feelings.


**I think I like you...
Eugene Sep 2015
The beauty of life
begins
not
on your
outside appearance,
but
starts
on how
you deal
with people
using your inner feelings;
your heart...
Eugene Oct 2015
You cradled me in your arms,
Kiss me on my forehead,
Say the word I love you in my ears,
Then hug me while we’re both lying in bed.

You never leave me alone.
Instead, you lead me on my way home.
You are my inspiration.
That was never afraid to face your true form.

Decades passed, changes are too many.
Attitudes of others, truly a malady.
But your gift of love never becomes an envy.
You are the one who nurtured me, loved me completely.
Eugene Oct 2017
As I reminisce the days of my life without you,


2. I can't help myself, but to cry without even seeing you.


3. You are the reason why I keep on standing and living,


4.Because deep in my heart, it was always you that matters the most.





2. I can't help myself, but to cry without even seeing you.


5. You are the best memory I will never forget forever.


4. Because deep in my heart, it was always you that matters the most,


6. You are the woman I lost and will never brought to life anymore.





5. You are the memory I will never forget forever.


7. I thank you for giving birth to me in this world.


6. You are the woman I lost and will never brought to life anymore


8. As I reminisce the days of my life without you.
Eugene Sep 2015
It all started when my mother left me,
I started to feel empty.

Days passed by, weeks slowly fading
months began hating me emotionally.

Years and even decades swept suddenly,
My mind said to stop this agony.

I started to go, locked myself alone in my room,
tears began to fall and saw flowers outside stop to bloom.

I know it was too painful but it keeps coming back,
from dreams it turns into nightmares, wished they can talk.

But they’re not, they’re haunting me each and every night,
they want my precious tears to fall, to cry losing my sight.

Despite all those hardships, I managed to be with myself,
exploring different things, nurturing my talents, reading a lot of books in my shelves.

I grow up to be a good boy, a good man,
reducing anxieties, stress, and pain.

Years later, I became happy and lively,
Tears faded, smiles always came out easily.

It took me years to ponder,
then realized what I’ve missed and wonder.

Though, I haven’t seen my real mother and lost my father,
I still have people left of me, my stepmom and step siblings who stood up for me to remember.

There are a lot of people who underestimated me
but few were eager to learn the other side of me.

My only wish is to be strong and healthy, both my mind and my body,
free from stress, pain, agony, accidents, avoiding things are too much to carry….
Eugene Aug 2017
My mind was thinking of another poem to write.
Another pieces of you worth a thousand words to describe.
Rest assured that whatever I put into words, you will surely like.
Your rarity was like precious gem that's hard to find.

Choosing you was never a coincidence.
Having you as my friend was never forced by nature.
A woman like you deserved to be treated with kindness forever.
Reminiscing how you and I became friends matters for me to remember.
May you always cherish the day we became friends together.
I can count on you that you'll not forget me,
Nor the days we've had, may it funny or lonely,
Even if we're not fated to meet personally.

Memories are like diamond, so rare and precious that needs to be keep.
And our friendship are like that, no one would compete.
Not even the best of friends can separate the bonds we have-so deep.
Us, as friends, closer than two bigger mountains where oceans are in between.
Earth and moon and the stars can witness,
Loving you as a sister and as a friend, I will never forget!

Dutiful wife, loving mother, and a filial daughter,
Indeed are the qualities and attributes you possessed.
May God's unwavering grace be poured unto you as always.
Like dewdrops of rain that continuous on pouring,
Amazing blessing will showered to you, just keep on believing!
Eugene Aug 2017
If you only know how happy I am,
Your sadness will never be a malady.
Though you are blind and I am not,
My heart knows how to appreciate a guy like you.
Like sunrise in the morning, you make me feel brand new.

I don't care if you are blind.
I don't mind if you cannot see.
As long as my heart beats for you,
I can love you the way you expect me to do.

You can call me yours and I can call you mine.
You can call me love and I can call you darling.
You can call me dear and I can call you my baby.
You can call me sweet and I can call you my hershey.
But, I can't call you my universe, because you and me are destined to be forever.

Forget about the dark and keep on seeking the light.
Forget about regrets and continue to hold on to your hope.
You are blind, but your heart can see.
Your true intentions are what matters most to me.

You don't have to ask, I will lead you the way.
You don't have to hold my hand, I'll hold it for you.
You don't have to tell me, I'll share you a story.
You don't have to beg, I'll be your light and beauty.

Feel my heart beat and caress my face.
Listen to my pulse and smile at me.
Embrace me my love and I'll hug you back.
I'll be there for you, 'till death do us part.

You are the sun that keeps on shining on me.
You are the map that keeps on leading on me.
You are the farthest star that shines above me.
You are the song I sing that keeps on ringing on me.
You are my Angel of Love, my dearest and my forever Prince Charming.
Eugene Oct 2015
The right time has come....

To see you,
To smile at you,
To accompany you.

The right time has come...

To talk to you,
To hold your hands,
And say the words 'I love you'.

The right time has come...
Eugene Dec 2018
The stupid thing I've done was falling in love with you.
But, its all worth my time because I love you.
Eugene Aug 2015
When you're all alone and feeling down,
When everything turns black and white,
When everybody wants to push you and make you a clown,
Time stop, hold on tight!

When pain won't stop and wounds won't heal,
When birds won't tweet and eagles won't fly,
When someone you love don't know what you feel,
Time stop, I'll be right here and will never say goodbye!
When you love someone, its now or never...
Eugene Aug 2017
Its about time to move on.
Its about time to reconcile.
Its about time to forget.
Its about time to forgive.
Its about time to love... Myself.
#time, #love, #myself
Eugene Aug 2017
Kasabay ng malamig na simoy ng hanging nagmumula sa baybaying malapit sa kinatitirikan ng iyong tahanan ay naalimpungatan ka at bumaba ng iyong higaan.

Tila isang robot na tinungo mo ang pintuan palabas sa iyong tahanan at naglakad patungo sa dalampasigan. Isang nakakahalinang tinig ang iyong naririnig at sinusundan mo ito. Manhid ka nang mga sandaling iyon dahil kahit ang napakalamig na tubig sa karagatan ay hindi mo ramdam.

Patuloy ka pa rin sa paglalakad hanggang sa bigla ka na lamang lumangoy habang sinusundan pa rin ang nakabibighaning tinig upang malaman ang pinanggagalingan nito.

Lumangoy ka nang lumangoy.

Langoy dito. Langoy doon ang iyong ginawa hanggang sa unti-unti nang bumalik ang iyong ulirat. Mulagat ang iyong mukha at dali-dali **** iniangat ang iyong sarili paitaas upang makaahon.

Subalit, huli na dahil sa isang iglap may humawak sa iyong dalawang paa at hinila ka pabalik sa pinakailalim na parte ng karagatan. Naramdaman mo pa ang isang matulis na bagay na tumusok sa iyong likuran at walang awang tinanggal ang iyong puso.
Eugene Feb 2016
You have been adorable,
You have been capable,
You have been indescribable,
But, you are most lovable.


Roses are for your being adorable,
Letters are for your being capable,
Hugs for being indescribable,
And Kisses for your being lovable.
Eugene Dec 2018
Iniisip mo naman sila.
Iniisip ka ba nila?
Hahayaan mo na naman bang tangayin ka ng mga alaala
o lulunurin ang sarili kahit alam **** wala namang pag-asa.

Ayan ka na naman!
Namamasa na naman ang iyong mga mata.
Hahayaan mo na naman bang tumulo sila?
Akala ko ba kaya **** mag-isa?

Huwag kang mainip!
Titila rin ang mga luha.
Hayaan **** sila ang gumawa ng paraan.
Hindi iyong ikaw ang laging nagpapatahan.

Titila rin ang mga luha.
Sana pigilan mo ang puso **** nagdurusa.
Maging matatag ka kahit mag-isa ka lang
at sikaping sarili mo palagi ang dapat na mauna.
Eugene Feb 2018
Tama na! Tama na ang mga pagtangis.
Tama na ang mga pagdurusang nararamdaman ng aking puso.
Tama na ang mga pasakit na pinapasan ko sa mahabang panahon.
Tama na ang mga luhang palagi na lamang pumapatak sa tuwing naiisip kong wala akong kuwenta!

Hanggang kailan ba ako dapat na aasa sa wala kung hindi naman akong kayang mahalin ng taong mahal ko dahil ako ay iba?
Bakit ko ipagpipilitang isiksik ang sarili ko kung sa simula't sapul ay hindi nila ako maintindihan?
Dalawang beses lang ako nagkamali at sa mga pagkakamaling iyon ay humingi ako ng kapatawaran pero bakit tila hindi ako pinakinggan?
Nasaan ang kalayaan kong ako ay dapat na pakinggan sa mga isiniwalat kong pawang katotohanan lamang?

Anong pruweba ba ang dapat kong ipakita upang mapagtanto nilang karapat-dapat din akong mahalin,
at bigyan ng pagkakataong
patunayan ang sarili kong hindi ako ang taong inakala nilang katulad ng taong kinamumuhian nila ng mahabang panahon?
Pera lamang ba ang kailangang maging dahilan upang mapansin ang kahilingan kong matagal kong inasam na makamit ito?

Tao pa ba ang tingin nila sa akin o bagay na kapag nakuha na ang gusto ay itatapon nalang nang walang pasubali at hindi na kayang balikan o kamustahin?

Hindi ako nagmamalimos ng pag--ibig mula sa kanila!
Ang gusto ko lamang ay tanggapin ako sa kung sino ako at kung ano ang nakaraan ko.
Sana ay bigyan naman nila ako ng puwang sa kanilang puso pagkat ako ay sabik na sabik na sila ay mahagkan nang mahigpit.
Kung buhay pa sana ang ilaw ng aming tahanan ay hindi niya pahihintulutang magkakaganito ako.

Tama na!
Tama na ang mga baluktot na katwiran!
Tama na ang mga salitang iyong binibitawang
Hindi sumasang-ayon sa nilalaman ng iyong puso at sa sinasabi ng iyong isipan.

Ikaw na nagmamahal pa, magmamahal pa ba,
Kung kaliwa't kanan ng ipinaparamdam sa iyo na hindi ka nararapat maging bahagi ng mga puso nila?
Ikaw na nagmamahal pa, magpapatuloy ka pa rin ba
kung tahasan ka nang itinataboy sa pintuan ng kani-kanilang damdamin at isipan?

Saan ka nga ba nagkamali?
Ang mahalin sila nang buong puso, tapat, at totoo?
O ang umasa ka sa mga mabulaklakin nilang mga salita
Na kasinungalingan lang pala ang lahat at hindi ikaw ang nais nilang makasama?
Eugene Oct 2015
To all the girls I have cared, respected, and loved before,
You have showered me with great attention, I never experienced more.
You were there on my ups and down; at my worst.
If I can remember; I just sit, ponder, laugh, and cry.


To all the girls I have missed, longed, and loved before,
You have never failed to show me that I’m not alone,
You leave big marks, prints, and proofs inside my heart,
Traces that can only be traced by the hands of time.

To all the girls I have hurt, fooled, but loved before,
I’m sorry If I’m not really meant for all of you,
Though it seems a mistake for being your friend, befriending you,
Deep inside, I want to say thank you that I love you!

I missed being with you, talked to you, loving you all.
I made this sonnet and dedicate this to all of YOU!
Eugene Sep 2017
Teacher: Juan, spell twilight.
Juan: (thinking the word again three times in his mind)
Teacher: Can you not spell, Juan?
Juan: Of course, I can. Capital T-O-I-L-E-T. Toilet! See?
Teacher: (Juan classmates laughs very hard while the teache just nod)
Eugene Aug 2017
I have never met you,
I have never seen you.
We're totally strangers!
Never did I imagine that we will be friends together.

The way you write your stories,
The way you put words on your characters,
The way you visualize and characterize,
Its totally one of a kind--so true!

I was timid and shy when I first approached you.
I can't even think what words that will define you.
But... I have one word that best describes you.
A God-fearing lady, would you believe that too?

I am a reserve lad and seldom share my thoughts with anyone.
Then, I got to know you! You let me vent my angst and frustrations, fearing no one!
You have given me courage to struggle and persevere.
You reassure me that God will clear my heart and nobody will interfere.

Days, weeks, months and years may pass.
Even if we are not related in blood.
Even if we are not fated to meet personally,
I always pray that our so-called FRIENDSHIP will never last!

Do not let your heart be troubled.
At ease your mind towards all that your endeavor.
Reminisce the day you smile like it's now or never.
And continue sharing your God-given love forever and ever.
Eugene Feb 2016
Dumaan man ang napahabang panahon,
Lumipas man ang ilang libong taon,
Itago man sa kailaliman ng kahapon,
Uusli at sisibol ang mga tula ngayon.


Ilang beses mo mang pigilan,
Talunin sa iba't-ibang paraan,
Mapa-asaynment o impromptu 'yan,
Nagagawa ang tula ng may kahusayan.


Sinong mag-aakalang ito'y nakatago?
Sinong mag-aakalang ito'y para sayo?
Sinong mag-aakalang ito'y hindi bato?
Sinong mag-aakalang ito'y nasa puso?


Isang libangan kung ito'y tuklasin.
Isang adhikain kung ito'y susulatin.
Isang liwanag kung ito'y susuriin.
At isang kayamanang kailanma'y hindi maangkin.
Eugene Dec 2015
Kaibigan, naalala mo pa ba?
Ang araw na lagi tayong magkasama?
Ikaw at ako, tayong dalawa,
ay masayang naghahabulan sa may kalsada.

Kaibigan, natatandaan mo pa ba?
Nagkasakit ka't sa iyo'y walang nag-alaga?
Mabuti na lang naroon ako.
Walang araw at gabing inalagaan kita.

Kaibigan, hindi mo ba nakalimutan?
Ang pagtangi kong mahal pala kita?
Nagulat ka, at napaurong ang dila.
Natigilan, natahimik, at mulagat ang mata.


Kaibigan, sa tingin mo ba?
Naiwaksi ko sa aking isipan na,
Mahal mo ako noon pa,
At hindi mo iyong sa'kin ipinagkaila.


Kaibigan, sampung taon na pala?
Ikaw at ako ay buhay pa.
Kahit uugod-ugod at matanda na,
Pagmamahalan natin ay tunay na dakila.


Kaibigan, mahal na mahal kita...
Friendship never die...
Eugene Oct 2018
Abalang-abala ka sa pakikipag-usap sa iyong kustomer at hindi mo na namalayang tumatakbo ang oras. Ang nasa isip mo lamang nang mga oras na iyon ay matapos mo ang iyong trabaho nang walang palya at walang ano mang iisipin pa. Nang iyong tanggalin ang headset ay doon mo lamang napansing ikaw na lamang pala ang nag-iisang ahente sa ikatlong palapag ng opisinang iyong pinapasukan sa isang call center.

Tanging ang liwanag na lamang sa iyong station ang tanglaw nang mga oras na iyon. Kaya naman ay sinipat mo ang orasan sa iyong wrist watch at napagtantong isang oras na lamang at sarado na rin ang buong building at kailangan mo ng umuwi.

Inayos mo na ang iyong mga gamit at siniguradong na-i-document mo nang maayos ang mga calls recordings mo. Nag-inat-inat ka pa muna bago mo pinatay ang monitor at CPU ng iyong kompyuter. Hinintay mo munang naka-shut down na ito bago ka tumayo. Nang tuluyan na nga itong namatay ay agad **** binitbit ang iyong back pack. Nang tatalikod ka na ay isang malamig na simoy ng hangin ang nanuot sa iyong balat.

Sa iyong pagkakaalam ay sarado naman ang mga bintana sa opisinang iyon at sigurado kang pinapatay na rin ang aircon kapag isang tao o walang tao nang naiiwan roon. Ngunit, kakaibang lamig ang iyong naramdaman. Hindi lang iyon dahil isa, dalawa, at talong beses kang nakarinig na may nagtitipa sa keyboard.

Halos lumabas na ang iyong mata sa takot pero nanatili ka pa ring matapang. Huminga ka muna nang malalim at agad nilingon ang kanina pang nagtitipang bagay sa iyong likuran. At doon ay lalo kang nanginig nang makita ng iyong dalawang mata ang biglang pagliwanag ng monitor at sunod-sunod na pagtitipa ng wala namang kamay na mga letra sa keyboard.

Nang mag-flash sa screen ang mga letra ay doon ka na nagtatakbo palabas dahil nakasulat doon ang mga katagang TYPING KEYBOARD  na may kasamang pigura ng duguang bungo.
Eugene Nov 2016
The most painful battle
is the most painful ending.
And that's the story of
how a man at an early age
survive the emotionally tortured
from his very own flesh - his family.
Eugene Sep 2015
You can run,
You can hide.
You can fool others,
But, you can't fool yourself.
Because, hiding what you feel,
simply means loving her for real...
Eugene Oct 2018
Alaala mo sa Tag-araw

Kay bilis lumipas ang mga araw na nagdaan
at sumapit na naman ang buwan ng tag-araw.
Buwan kung saan ipinangako kong hindi ka iiwan,
Pero, alaala mo sa akin ay hindi ko mabitaw-bitawan.

Kay sakit alalahaning ikaw ang unang nang-iwan,
nang iyong malamang ako ay dukha lamang.
Kay hapdi sa damdamin ang mga katagang iyong binitiwan,
na magpa-hanggang ngayon ay nakamarka pa rin sa aking puso at isipan.

Ipinaintindi ko sa iyo ang aking kinalakihan
na ang buong akala ko ay iyong maiintindihan.
Ipinakita ko sa iyo kung gaano ako kasaya kahit na maralita lamang,
Subalit, pakitang tao lamang pala ang lahat ng ugali mo sa aking harapan.

Tinanggap ko ang galit ng aking magulang pagkat hindi ka nila nagustuhan.
Isinantabi ko ang pangarap ko at sinuportahan ka sa iyong kaligayahan.
Pero bakit kay dali lamang sa iyong ako noon ay pakawalan?
Sinayang mo ang limang taon na ikaw at ako ay nagmahalan.

Ngayon... tag-araw na naman; at dito sa dalampasigan
kung saan sumisikat ang araw sa silangan,
Ay binitawan mo ang mga salitang 'ang mahalin ka ay isang pagkakamaling habambuhay kong pagsisisihan'.
Ako'y iyong tinalikuran, ni hindi man lamang ako nakasagot o nakapagpaalam.

Ibubulong ko na lamang sa hangin ang aking kasagutan
na minahal kita nang buong-buo at tapat na walang pinagsisihan,
Pero kinakailangan na kitang pakawalan sa aking puso at isipan.
Ito na ang huling tag-araw na alalahanin pa kita sa dalampasigan dahil magsisimula na akong bumuo ng mga bagong alaalang wala ka na sa akin magpakailanman.
Eugene Feb 2016
You are my fated calamity,
Everybody hated you furiously,
People became your enemy,
And I am your only company.

You treated them with generosity,
but, they humiliated you sarcastically.
You healed their wounds sincerely,
but, they end up beating you heavily.

Stop pretending that you are not angry.
Their eyes are full of trap and deadly.
Forget about showing kindness and mercy,
Or you'll end up dying tragically.
Eugene Jan 2016
Gusto mo siya?
Mahal mo siya?
Gusto ka ba niya?
Mahal ka ba niya?


Binigyan mo ng bulaklak.
Tinanggap ba niya?
Sinamahan mo ng tsokolate,
Nginitian ka ba niya?


Nangako kang maging mabait.
Narinig mo ba ang sagot niya?
Kinalimutan mo ang maging malupit.
Pinagmukha ka pang tanga.


Sinukuan ka na niya.
Iniiwan sa tuwing ika'y makikipagkita.
Nabasa ka na ng ulan sa kalsada,
Hanggang saan mo kayang umasa?


Tigilan mo na siya.
Ibaling mo ang pagtingin sa iba.
Mas masasaktan ka,
Kapag nalaman **** may mahal na siyang iba.
Eugene Dec 2018
Mahalin mo ako sa kung anong wala ako kaysa mahalin mo ang kung anong mayroon ako.
Eugene Nov 2018
When

When can I stop pretending...
that I do not feel the pain,
that I am not happy,
that my heart is aching,
that I am dying?

When can I say...
that I am totally tired,
that I am already weak,
that I am am truly sick,
that I am seeking your love and attention?

When can I let myself...
feel the warmth of embrace,
heard the words of encouragement,
read a letter full of hopes,
see the beauty of life,
and indulge into happiness without being left behind?

It all starts with WHEN...
and I am still hoping that the ANSWERS are only within my reach
until the last days of my life comes to an end.
Eugene Sep 2015
Whenever I remember you;
I closed my eyes,
I reminisce the days,
I smiled seeing on your face,
I love you in so many ways...
Eugene Sep 2015
When nature's mourn;
forest will burn,
oceans will rise,
the sun will not shines at daylight,
the moon will not lit in the night.

When nature's mourn;
the weather will stop,
the air will swarm,
the water will subside and power will shut down.

When nature's mourn,
other's will cry,
people will go mad,
religions will summon,
politics will rule.

When nature's mourn,
disrespect will increase,
honesty will lie,
and love will die...
Eugene Jul 2016
Who would have thought that I'll be alone for three decades?
Who would have thought that I had lived in a world full of lies?
Who would have thought I was an innocent child hungry for the truth?
Who would have thought that I will feel the pain of losing someone I was hoping to see in the last 30 years of my life?
But, the truth is? She's already dead for the past 10 years.

Who would have thought? They all told me... lies!
You
Eugene Sep 2017
You
The whisper words you said to my ears,
The angelic tone of your voice crashing my eardrums,
The tantalizing eyes that twinkles like a star,
The astounding beauty I adore you remarkably,
Are remedies to my undying solitude and cures my lonely heart tremendously.
Eugene Sep 2015
We never know how a story will end,
We never know when flowers will stop to bend,
We never even know when dirt's are cleaned,
But one thing I know that our Friendship will last till the end..
Eugene Sep 2015
Your love is...

like a wind that enters into my skin,
like a rain that pours down my soul,
like a drugs that entices my body,
like a songs that plays inside my head,
like a story that binds my entire being,
and like a poem, so revealing...
Eugene Feb 2016
You started sending flowers and chocolates,
To your special someone, it tastes goodness,
But, to your beloved mother, it's bitterness.
Why?
Because you forgot to spend your time,
Because you have not effort to make her smile,
And forgotten how beautiful she was in a while,
Because you are busy loving others with your dime.
Eugene Sep 2015
Your stare,
so tantalizing,
hypnotizing.
I'm totally frozen.

Your smile,
is like drugs,
so addictive,
contagious.

Your touch,
so gentle,
it lift up my spirit,
it arouses me.

Your kiss,
so passionate,
extremely scented,
and I love it.
Eugene Oct 2015
It was so sweet, so alluring.
Mysteriously attractive, seducing.
I was mesmerized, so hypnotizing.
Your voice truly a heart captivating.

The way you sang my favorite song are worth listening.
The way you gently close your eyes, full of emotions not pretending.
The way you look at me in the eyes, our minds talking.
You are one of a kind, a person worth remembering.

You have a powerful voice, a rare balladeer,
You sing from the heart, I hold so dear.
A heart full of love, a feeling that I cannot bear.
Your voice, oh, I love your voice, it's music to my ears.
Eugene Sep 2015
I love your penmanship,
it tells about you.
I love the way you write,
your words truly inspire.
*I love the way you smile,
it melts my heart, I want to die.

— The End —