Sa aking isipan, ika'y aking kapiling
Sa aking gunita, alaala mo'y hiling
Ngunit sa'n ako huhugot ng alaala
Kung sa langit kasama ka na ng mga tala

Hindi man lang kita nasilayan
Mukha mo ay hindi rin namasdan
Bisig ko ay hindi ka nabuhat
Init mo'y di ko manlang nadama

Ano kaya ang himig ng iyong pag iyak?
Musika ba sa akin ang iyong halakhak?
Maliliit **** kamay, nais kong hawakan
Habang mga titig mo'y di pakakawalan

Sa diwa ko'y yakap yakap kita
Habang ako ay may heleng kanta
Sa gayon sa iyong mga labi
Mayrong hatid na maamong ngiti

Aking anghel, dito sa puso ko
Mananatili bawat pintig mo
Dito sa aking diwa at isip
Habang buhay kitang iuukit

Gaano man kamahal ang suot **** bestida
Mahal, lalapag at lalapag pa rin 'yan sa sahig,
Bilang tanda ng pagpapaubaya sa hapag ng

Paglikha.

Aakuin mo ang lambong ng kahubaran, lilisaning
Tiyak ang kamusmusan. Lilimutin ang dasal ng
Mga ninuno, sasambahin ang buwan bilang lantay

Na liwanag ng buhay.

Ibibilang mo ang mga patak ng pawis sa kumpas
Ng paghinga, habang ang indayog ng papag
Ay paulit-ulit **** iaakma sa ritmo ng bisig,

Sa pintig ng Puso,
Sa init ng titig, kahulugan at pag-ibig.

sa unang sulyap, nabago mo lahat
sa unang isang oras, isang iglap
ako ay iyong iyo na

sa sandaling nakita ang sinag sa iyong mga ngiti
nagbubunyi ang mga matang naaakit
sa mga sulyap nating nagsasalit
di ko inasahang mananatili

patawarin; di ko na mai-alis
ang titig ko’y wari’y di mo na nais
di na matiis ikaw sulyapan pa
sana’y di na ito matapos pa

ang sandaling nakita ang sinag sa iyong mga ngiti
nagbunyi ang mga matang naakit
sa mga sulyap nating nagsalit
di ko inasahang nanatili.

Pangalan nya ay princess
Sa bundok siya ay obsessed
Prinsesa siya ng kabundukan
Maladiwata ang kanyang kagandahan

Malakas pa yan sa makikisig
Malaki pa sakin ang bisig
Makuha ka sa kanyang mga titig
Baka ikaw ay biglang mapaibig

Ngiting 'di pawawari kung para ba akin
Titig ng mga mata ay kunwari ay tinitipid
Siguro'y Diyos ay nakikinig na sa mga dalangin
Malapit na ang pagdating ng kasiyahang hinahatid

Napakalapit ng landas natatahakin
Ngunit napakahirap rin gawin
Ang premyo ay ang malaman ang sagot
Kapalit ay ang paglakad sa isang sigalot

"Noong ikaw ay unang makilala, mundo ko ay nag-iba
Isip ko ay umariba, puso ko nama'y tumaba.
Sa ganda **** taglay, ako ay napalupaypay.
Titig ng iyong mata'y, binura ang dala-dalang lumbay.
Buhay ko ay lalong sumaya nang makita kita,
Pero ano itong nadarama, pag tumingin sayo'y natutulala.
Hinanap ko ang dahilan at sa wakas ito'y natagpuan.
Ang inaasam-asam na katotohanan ay aking nahanap.
At nang ito ay nahagilap, nabigla ako't napakurap.
Sa sandaling bumukas ang mata ko'y, ikaw ang nakita.
At doon ko napagtanto, gusto na pala kita."

umagang kay lamig
napapaos na tinig
sintunadong himig
sana'y may makarinig

nauutal na bibig
nanghihinang mga bisig
matang hindi maka-titig
sa mga hindi masabing katinig

tagimpang makisig
kumukupas na daigdig
humihinto ang bawat pintig
nawa'y dinggin ang pahiwatig

di ko alam
di ko alam
DI. KO. ALAM.
di ko kilala sarili ko
di ko alam kung ano hangganan ko
di ko alam kung may talento ba ko
di ko alam kung may silbi ba ko
di ko alam
baka wala
malamang wala
ang hirap mabuhay sa "di ko alam"
sa "baka"
ang hirap ng nakikita mo silang lahat, alam na kung saan sila magaling, kung saan hindi
pero bakit ako
ang alam ko lang sa sarili ko ay hindi ko kilala kung sino ako
kung ano kaya kong gawin
kung paano ako magalit
kung ano ba nararamdaman ko
kung bakit hanggang ngayon ang pinakanakakatakot kong kinakatakutan ay ang sarili ko
bakit di ko magawang pagtuunan ng pansin ang sarili ko
ni di ko kayang tagalan ng titig yung pagmumukha ko sa salamin
di ko kayang hayaan ang sarili kong matuto ng bagong bagay dahil takot ako
takot na takot sa mahusgahan
na malaman nila na wala akong kayang gawin
natatakot ako kasi pagtatawanan nila ako
takot na takot akong magkamali kasi alam ko wala na 'kong ginawang tama
ayaw ko na
ang hirap mabuhay sa "malamang"
sa "ewan ko"
sa "di ko alam"
pero mas mahirap mabuhay ng di mo alam kung ano silbi mo dito

j.r

"Pusong Binihag"

ninakaw ng ulap ang abot langit na galak
inaagaw ng hangin ang iyong halimuyak
wag mo sanang ipagdamot ang iyong yakap
at sana'y itangay ng iyong pakpak sa alapaap

mga ngiti mo na sa akin ay nagbihag
at sa bawat tingin ako'y nalalaglag
sa nararamdaman kong di maipaliwanag
ng damdamin nating unti unting nalalaglag

nakukulong sa silid ng pagibig
hindi makatakas sa lalim ng 'yong titig
na kung may ano sa gitna ng dibdib
habang ikaw lang at ako ang nasa paligid

habang hawak ang malambot **** mga kamay
mahigpit kong sinisiguradong hindi ka mawawalay
pagkat
dito sa aking bisig taimtim na humihimlay
ang aking mahal na nagbibigay buhay

sa halik ng matamis **** labi na sadyang nakakalasing
o kay hirap umamin, o kay hirap magsinungaling
tinatangay ng malamig **** tinig na musika sa akin
ganto pala kasarap kapag dininig ang panalangin

ganto pala kasarap na tinupad mo aking hiling
ganto pala kasarap kung ikaw lang ang kapiling
ganto pala kasarap na ikaw ay dumating
ganto pala kasarap......
na ako ay iyo at ikaw ay akin

Mangangata ako sa madaling
araw ng panggagalaiti, nang mga panahong mas malalim pa sa dagat, ang panghahaplos sa
kaluluwa na kinulang sa pagpapahinga at sa wakas: makakapagpahinga.

Ako, ang sisidlan ng kalatas na nagpaagos
sa rumaragasang ilog pagkatapos ipasok sa isang bote, sa pag-asang makararating sa iyo ito.

Ayaw ko nang bumalik ang kalatas na 'to, baka sa susunod na bumalik sa akin ito, ay naglalaman na ng bulgarang pagtugon ng pagkalas.

Ayaw ko na.

Manghihipo na lang ako sa gabi sa pamamagitan ng paggunita
sa mga alaala para sundan ang anino
na unti-unting nawawala sa kusina, sa kuwarto, sa kama, at sa hapag-kainan.

Sandali, may idadagdag pa pala ako, hindi ko kakayaning tanggapin ang pagtanggap na namamalikmata lamang ako,
habang naglalaho ang pangalan mo
sa kuwaderno ko.

Mawawala na lamang ang pagkamarahas
ng prosa o tula ko. Isasantabi muna kita sa mga susunod na tula o prosa, painda-indayog ang paksa, pero binabalik-balikan ka sa masusing pagsusuri ng konteksto.

Magiging humpak na lamang ang dating matunog na ikaw at ang dating laksa-laksang paglalarawan sa bawat pag-ikot at paggalaw mo, na maingat na sinusundan ng mga mata ko.

Sa kabila ng pagpipigil sa pagkatapos ng isang nakakainsultong nakakapagod na araw ay magsisilakbo muli ang damdamin, at 'di magpapaawat ang pintig na parang bumabalik ang mga mata sa unang pag-angat ng mga titig.

Mahal, mangangata na lamang ako hanggang umaga,
habang nginangata ako ng panggagalaiti
sa pagsapit ng umaga.

Hindi ko mahanap  
ang tamang mga salita  
upang maipahayag sa iyo  
ang nais kong sabihin.  
Ngunit tila panahon na  
upang ilabas ko ang lahat ng hinanakit,  
ang mga pasakit na dinanas ko  
habang nasa piling mo.  
Noong mga panahong  
akin ka pa,  
noong mga araw na magkasama pa tayo,  
at noong mga sandaling  
may “tayo” pang umiiral.  

Hindi ko inasahang magbabago ka,  
na magsasawa ka,  
na iiwan mo ako,  
at ipagpapalit sa kanya.  
Pero ang hindi ko maunawaan,  
bakit mo nasabing ayaw mo na?  
Pagod ka lang ba talaga,  
o napagod ka na  
sa atin, sa sitwasyon,  
sa pagtatago,  
sa mga muntikan na tayong mabuking,  
o sa mga araw na may nakakita sa atin?  
Sino ba talaga ang nagbago—  
ako, ikaw,  
o baka tayo pareho?  

Bakit tila nawalan ka na ng gana?  
Ang mga salita mo’y naging malamig,  
ang mga yakap mo’y unti-unting naglaho,  
at ang dati **** liwanag  
sa mga mata’y nawala.  
Sa gitna ng lahat ng ito,  
ako’y patuloy na lumalaban,  
habang ikaw,  
unti-unting bumitaw.  

Paano mo nagawang balewalain  
ang lahat ng pinagsamahan natin?  
Paano mo natapos  
ang ugnayang binuo natin nang magkasama?  
Ngayon, nauunawaan ko na  
kung bakit mo ako iniwan:  
nakuha mo na ang gusto mo—  
sirain ako,  
iwan ako,  
pagkatapos mo akong pakinabangan.  

Noong araw na hinatid mo ako  
hanggang sa dulo ng kalsada,  
lumingon ako,  
nagbabakasakaling lilingon ka rin,  
tatakbo papunta sa akin,  
yayakapin ako,  
susuyuin ako  
na huwag kang iwan.  
Pero hindi na pala.  
Pinili **** lumayo,  
at sa wakas,  
pinili ko ring  
huwag nang bumalik pa.  

Nararamdaman ko na lang  
ang mga hawak mo—  
tila paalam na,  
ang mga yakap **** nanlalamig,  
ang mga titig **** umiiwas,  
hanggang sa tuluyan kang nawala.  
Ang mga pangako ****  
“mahal kita,”  
“ikaw lang,”  
at “hindi kita iiwan”—  
lahat pala’y kasinungalingan.  

Noong akin ka pa,  
pinanghawakan ko ang mga salitang iyon,  
pero ngayon,  
ang “ikaw at ako”  
ay naging bulong na lamang sa hangin,  
tinatangay ng nakaraan.  

Kung iisa tayo,  
bakit mo nagawang pagkaisahan  
ang damdamin ko?  
Saan ako nagkulang?  
Saan ako nagkamali?  
At bakit mo ako iniwang ganito?  

Oo, bigla kang nawala,  
at nagmukha akong tanga  
kakahanap sa iyo.  
Hanggang sa makita kita,  
nasa piling na pala ng iba.  
Sobrang saya mo sa kanya,  
ibang-iba sa tuwing ikaw ay kasama ko noon.  

Pinilit kong lumayo,  
kahit alam kong mahirap.  
Pinalaya kita,  
kahit hindi ko kaya.  
Ginawa ko ito para  
sa kapayapaan nating dalawa.  

Hindi na kita hahabulin.  
Tanggap ko na—  
matagal na tayong wala.  
Ibabaon ko sa limot  
ang lahat ng sakit,  
ang lahat ng alaala,  
at ang lahat ng naging tayo.  

Paalam,  
nagmamahal pa rin,  
Mahal.

Ang binuo nating samahan
Mga pasimple kong tawa sa banat **** linyahan
Ang titig **** Hindi ko maipaliwanag
Lahat iyan ay aking iingatan

Hindi na nagpapansinan
Wala na rin ang matamis na titigan
Huwag kang Mag alala, ikaw ay tumahan
Ang mga iyan ay hindi ko pahihintulutan

Hindi ko hahayaang ang makinang **** mga Mata
Ay mapalitan ng pagtinging naiilang
Sa oras na marinig mo na ikaw ang nilalaman
Mga titik na bumubuo ng iyong pangalan

Hindi kailanman mangyayari
Na sa iyo ay aking masabi
Ikaw ang nais makatabi
Ikaw lang ang sambit ng mga labi

Hindi ko alam Kung kailan nagsimula
Bakit ikaw na ang hanap ng mga mata?
Nagpapanggap sa sarili, Hindi ikaw Hindi ikaw
Paano mangyayaring sa kapit mo'y di bibitaw?  

Tuksuhan dito,  tuksuhan doon
Tila ba sang-ayon sa atin ang panahon
Isang araw sa aki'y may nagtanong
"Paano Kung kayo sa dulo ?" paano nga kung umabot tayo doon?

Naisasala ng imahinasyon
Pinapangarap subalit di lubos maisip
Umabot tayo sa bangin ng limitasyon
Mayakap ka,  hanggang dito na lamang ba sa panaginip?

Hindi mo man aminin
Mas mahalaga sya kesa sa akin.
Sa akin na nagpapahalaga ng nakaraan natin.
Ayos lang, hindi naman kita mapipilit na maging akin.

Bato, sya ang mas timbang sa puso mo.
Bato, na nagpapa- adik sayo,
isang ngiti nga lang iba na ang pintig ng puso mo.
Ako? Buhangin ang halaga sayo.
Buhangin lang din ako na naging pira-piraso dahil sa pagmamahal na alay ko.

Hindi man ito masusuklian,
Isang ngiti mo lang napapawi ang karamdaman.
Masakit man sa kalooban,
Ngunit kailangan kong tanggapin na ako'y hanggang titig na lang.
                                       -HAN

Sa lahat-lahat ng taong narito
Bakit sayo pa tumigil ang mundo
ko
Isang tingin, ako'y 'yong
napansin
Sa'yong titig ako'y napakapit
Pakiramdam ko'y parang nasa
langit
Ngiti mo'y pagkatamis-tamis
Tila bang daig pa ang tsokalate
Mga mata'y mapupungay at
malambing
Labi mo'y simpula ng mga rosas
Tila rin bang sinlambot ng bulak
Kay sarap titigan ang mala-
anghel **** mukha
Daig pa ang droga, tunay na
kahuhumalingan
Di ko alam bakit ganito ang
aking nadarama
Sa ating unang pagkikita
Ako sayo'y nabihag na

Gayuma
ang titig ng iyong mata
ang mga kulay nitong kakaiba,
pati ang labi **** nakakahalina

Nakakahalina
ang pangarapin ka
alalahanin ang iyong amoy sa tuwina,
ating mga alaalang tila ba milagro at mahika

Mahika
ang muli kang makasama
at marinig muli ang iyong mga tawa,
mawala kung saan mang sulok kasama ka

Ang makasama ka
ang pinakamabisang gayuma,
ang pinakanakakahalinang mahika,
at ang aking pinapangarap na sumpa.

Sinungaling ang mga manunulat.
Mapanlinlang ang kanilang mga akda—
Pinaniniwalang maayos lang ang lahat
at walang dapat na ipag-alala,
Nagpapanggap
na tanggap na nila,
Ang mapait na sinapit
ng ugnayan niyong dalawa—
Nagpapanggap
na tanggap na nila,
Dahil magaling silang magpaikot
ng mga salita,
At bihisan ng ibang kahulugan
ang kanilang mga tugma;
Mapanlinlang ang mga manunulat,
Paniniwalain ka nilang tanggap na nila ang lahat,
Na ayos lang kahit hindi sila ang piliin
basta't masaya ka—
Wag kang maniniwala sa kanila!
Sinungaling sila!
Mapagpanggap
ang kanilang mga panulat;
Masaya kahit nasa piling ka ng iba?
Sino ba namang matutuwa
'pag ang bagay na pinapangarap mo
ay hawak ng iba?
Hindi gano'n kabilis magpalaya
ng mga bagay na hindi pa nagiging sa'yo,
Pano mo bibitawan kung hindi pa naman dumarampi sa mga palad mo?
Kaya maniwala ka.
Sinungaling sila.
Hindi nila tanggap na hawak ka ng iba.
Hindi sila mabilis magpalaya.
At wala silang balak na palayain ang pag-ibig.
Kahit nagkakasiya sila sa mga simpleng titig—
Mga patagong ngiti at kilig
Sa t'wing nariyan ka.
Oo! Sinungaling sila.
Pagkat sa likod ng mabulaklak
na isinusulat nilang mga salita,
Nakatago ang pusong humihiling,
"Sana ako nalang siya".

Kung makakausap ko lamang ang batang ikaw, sasambitin ko sa kan'ya na alam mo ba, ikay isang batang maraming talento. Mapapahanga sa'yo ang mga tao nang dahil sa pag-kanta mo.

Hahanap-hanapin nila boses na napakaganda, mistulang anghel ang umaawit kapag narinig na. Lahat ng kanilang mata'y sa'yo titig kapag inumpisahang umawit, 'di sila kukurap kahit saglit.

Kung makakausap ko lamang ang batang ikaw,
papayuhan ko s'ya na marami kang makikilala kaibigan man at kaaway, mayroong mananatili at aaalis, may mamaalam at 'di na muling babalik.

May makikilala ka na isang pag-ibig, mamahalin ka niya. Gabi't araw  ka niyang ipapanalangin na sana maayos kalagayan mo. Siya sa'yo mag-aalala kung kumain kana ba o may sakit ka.

Kung makakausap ko lamang ang batang ikaw,
Ipapaalam ko sa kan'ya na kay raming paghihirap ang dinaranas mo, pero sa kabila nito ay hindi ka sumusuko, parati mo kinayakayanang lampasan.

Isa kang napakatatag na babae na hindi agad aatras sa ano mang pag-subok sa harap, parati kang nag-papatuloy na may bitbit na ngiti sa mukha na hindi basta-basta mabubura.

Kung makakausap ko man ang batang ikaw,
babanggitin ko sa kan'ya na huwag kang mag-alala ang hinaharap mo ay nasa maayos na kalagayan. Kasama n'ya iyong pamiya at minamahal siya.

Huwag kang mag-alala sa kinabukasan, pag-tuunan mo ng pansin ang kasalukuyan, sulitin mo ang bawat araw para maging masaya, dahil ang kinabakusan ay malayo pa ang kasalukuyan ay nasa harap na.

Mga nakatago sa letra
Ang mga sagot

Ang mga sagot ay nasa letra
Ang luha
Ang inis
Ang dugo
Ang init

Ang pintura ng aking maduming brotsa
Ang mga espasyo na akala ay walang saysay
Iyon ang mas nagpapalayo sa katotohanan

Sa siyudad na malaki, pero ang liit
Parang nilakad ko na ang bawat sulok nito

Mahilig ako sa bagay na hindi lang madaanan
O maiwasang daanan

Ang tinta ng aking espirito
Itatak sa iyong santong puso

Malakbay sana magkasama
Ang mga lumulutang na letra
Samantalang ang boses mo na tulad ng awit ay nasa likod ng eksena

Malikhain ang gumuhit sa iyo
Ang larawan **** mabait
Mamantsahin ko
Ng aking bahaghari
Nawa hindi mawari

Wala dapat ang oras
Parang picture frame tuloy ang buhay ng bawat tao
Nandiyan lang
Nakatago, nakatayo, nasa pader---nakapako
Nadadaanan lang
Isang titigan lang

Sa iyo, isang titig ay hindi sapat
May nakatagong ginto
Hindi pangkaraniwang ginto
Ginto na hindi hinahanap ng lahat
Ginto na hinahanap ko

Nagpapawis nang sobra ang aking mga kamay
Maligoy ang mata
Tumitibok nang mabilis pabilis

O Dios, saanman, makasalanang mansanas bumubunga ng sanlibong bulaklak
Tinutuklaw nila ang aking lason

Wala na akong pake sa sagot
Mapaakit ka hanggang mabili ka

Kahit hindi ka muna magsalita
Hindi paliwanag sa mga titik
Ang paru-paro at ang agila

Nilamon ang itim
Namula ang bibig
Puti ang langit
Ubeng mata
Kahel ang balat
Bughaw na dugo
Dilaw na anino
Berdeng ilaw

Bangis ng indigo
Samantalang sila ay abo

Maligo sa aking isip
Taas na tingin sa mababaw na sahig
Ito ang ating luho
Zigzag man ang dating
Kapag nabili na, wala ng tubig parating

'Wag muna nating tuldukan
Ang paglalakbay sa dilim
Kung saan ito patungo
Alamin muna natin bago gumabi

Malay mo sulit pala ang lahat ng luha at tula
Ang mga pakikinig sa ulan
Ang mga bakanteng titig sa kawalan
Ang madalas na pagpigil sa sariling tumakbo palayo

Palayo sa hapo
Sa sakit na medyo sobra na
Sa pilit na bulong na 'kaya pa'
Siguro, siguro...

Palapit na ang bituin at buwan
Magsisimula na ang sayaw ng mga alitaptap
Kaya dito muna tayo
Wag muna nating tuldukan.

Gabing mapighati, nagaantay sa tamang halik
Pagdampi ng malamig na hanging ako'y nasasabik
Sa iyong namang maiinit na titig sa aking matang nalungkot
Wala nang sawa sa pagmanhid ng puso na iyong pagdulot

Sa mga tanawin na malayo
Sa mga titig ko kahit ang tingin mo ay nasa iba
Ito ay sasabihin ko dahil totoo
Ikaw ang paborito kong pelikula

Nakadungaw ako ngayon sa bintana.
Umiihip yung hangin papasok,
nag-iingay,
tila binubulungan ako ng kalawakan:
“Handa ka ba sa
paparating na katapusan?”

Subalit walang hanggang nakikita
ang kalungkutan na ito.
Sa umpisa palang,
noong sinimulan natin ‘to,
talo na agad ako.

Hinihintay ka na niyang bumalik.
Ako din, mayroong nag-aabang
sa aking pag-uwi.
Hindi nila alam
na nagpapakapasaway tayo.
‘Di nila alam
kung gaano tayo kasaya.

Naaalala mo pa ba yung gabing
bumyahe ako pa-kyusi
para lang makita ka?
Kahit ngayon, habang ako'y nagsusulat,
pinapakinggan ko yung kantang tinugtog mo
nung pagdating ko.
Nasa pinaka-likod ako noon ng inuman, pero
nahanap mo parin ako.
Tapos buong gabi, pasilip-silip ka na —
akala mo di namin nahahalata,
pero yung titig mo’y
sumunog ng landas
patungo sa akin.
Halos binahagi mo ang buong madla.
Sa umagang sumunod,
unang beses mo akong ihatid pauwi,
at unang beses mo rin akong hagkan.

Habang ako’y nagsusulat ngayon,
napapaisip,
hindi ko alam
kung kailan tayo magkikita muli —
Pero sapat na sa akin ang kaalaman na
yinayakap ka niya
tuwing tumutulo ang iyong luha.
Sapat na sa akin
ang makita ang pangalan mo sa telepono
kahit na wala ka namang mensahe.
Sapat na sa akin
na naaalala mo ako,
kahit na paminsan-minsan lang.
Sapat na sa aking ika'y magligaya
kahit na sa dulo ng lahat,
ako yung talo.

Kaya sa ngayon,
maninigarilyo muna ako dito sa bintana,
maghihintay nalang sa susunod na minsang
maalala mo ulit ako.