Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
(added) Prologue: "we'll get the baron, i swear. the ratings will go through the roof..." nick spoke nervously into the phone he held in his good hand. the other rested at his side, burned beyond use. one of the commandos whispered in his ear. "sir, we have his location.... yes... yes sir..." he hung up the phone and turned to the commando, "scramble the troops, we're going hunting..."


"N-no... not this again..."  Baronyx muttered in his sleep. "I wont... i wont do it..." it was the same nightmare that had plagued him for years. he was what the Two-legs called an Exotic, one of the few hundred dragons left in the world, and a showpeice for the high paying two-legs.
Baronyx had been captured once and forced into slavery as a circus act and performer for many years before he escaped and burned an entire city with his fiery wrath, killing some ten thousand two-legs in his path and sending a message, "don't cage a dragon..." ever since he had been plagued with nightmares of his experiences while enslaved. "stop... No!" he ****** awake and roared in fear. the full moon's light shone on his sapphire scales and temporarily blinded him until his green slit-eyes adjusted. his mate, a green scaled dragoness named Lyra licked his cheek and put a comforting claw around on his shoulder, "its the dreams again, isnt it ***?" Baronyx nodded and stared outside of their cave den.
He glanced over his shoulder at his daughter, Tali, her young yellow scales getting a tinge of green. Baronyx sighed and said, "she's growing so fast... she'll have your scales..."
Lyra looked as well, "and she'll have your eyes, baron." they watched their child sleep a moment longer before Baronyx stood and stepped outside the den. "i'll be right back." lyra nodded and lay back down with her eyes closed. he spread his wings and with a powerful downstroke took flight. Baronyx closed his eyes and glided into the wind currents and to the cliffside where he went to clear his mind and sort out his thoughts. his claws clicked across the hard rock as he landed and tapped rhythmically as he walked to the edge of the cliff and hung his claws off the side. a wild wolf howled in the distance somewhere behind him. something in the air was different tonight and Baronyx felt uneasy. he lay his head down and snoozed for a while, oblivious of what was happening at his den.
- - -
Tali screamed as
Two-legs with metal-spitters swarmed the den and threw heavy nets over her and her mother. "ma! ma! whats going on?!"
"tali! just stay calm.. just stay calm." Lyra roared in protest as the two legs brought lightning-sticks and began prodding at them. "don't you dare touch my daughter you *******!" she shouted even though she knew they wouldnt understand her. to her surprise though, one two leg stepped forward and said, "we won't touch you or your daughter if you tell us where the Baron is."
"i'll never tell you, monster."
the white man chuckled, "from my point of view, you're the monster. and you'll be a wonderful addition to the show..."
- - -
Baronyx heard tali's scream echo In the dark forest surrounding the cliffside. "No!" his roar resonated farther than tali's scream.
at the den a few moments before, the two-legs had caged Tali and Lyra and had set about stabbing at lyra with the shock-prods hoping to draw Baronyx back to the cave. Lyra kept her cries quiet and had refused to satisfy their wishes. the two-leg in charge snarled. "Enough... last chance, dragon. Tell me where he is!"
lyra growled at him, "i'll tell you nothing, worm."
"fine, suit yourself." the man turned his back to her. "lets see if you're daughter has the same resolve, shall we?"
"no! don't touch her!"
"i'm afraid its quite too late for that, dragon."
"tali i'm sorry!"
he turned to Tali and jabbed her in the side with a shock ****. tali groaned and gritted her teeth but did not scream for the man.
she growled at him said, "that tickled." tali grinned at the man with her sharp fangs fully exposed.
the man glared for a moment and then smiled cruelly.
"temporary pain doesnt have an effect on you... maybe something more... permenant will bring him to me. bring the iron!"
two-legs carried a white hot brand in the shape of a greek Omega. the man pointed to tali and said, "on her throat. make it burn."
more two-legs had muzzled lyra to keep her from screaming. the iron cut into tali's scales and burned into the flesh underneath, forcing tali to scream as loud as she could, even after the iron had been taken away. she collapsed on the ground and the tears spilled over her eyes as she continued to scream.
they heard a roar passing over them all as Baronyx rushed back to the den.
"well done, everyone. the prize is near. get your guns ready but DO NOT FIRE!"
* *
baronyx flew faster than he ever had before. he growled  as he swooped down toward his den and saw the two-legs. he screeched in protest as cables wrapped around his wings and limbs. forcing him hard into the ground. "Nick you *******!"
the white man grinned, "so we finally meet
Again, baron. and you have a nice little family i can use to my advantage now."
baronyx looked at tali and Lyra and loosed a mournful moan deep in his throat. "what do you want, nick?"
the man stepped forward and replied, "i want you, back in my show, just like old times. or i'll torture your mate AND this lovely little child of yours. sound like a deal?"
baronyx shut his eyes and nodded as a tear trailed down his cheek. "just know... when i get out, everything will burn... just like old times..."
(add on 1)
The white man and the other two-legs shackled Baronyx and his family with heavy chains and electric collars that would shock them randomly. they were put on a train car headed east and the collars were taken off. Baronyx immediately examined Tali's neck, the brand already scarring over in a whitish pink Omega. tali's voice was hoarse and tears came to her eyes. she buried her head into her father's chest. "i'm so sorry tali, lyra... this is my fault.." the family embraced as they knew there would likely be very little contact with each other after the train stopped.
the train traveled a little while longer and the family shakily said  their goodbyes as the air brakes hissed violently. the doors shrieked open and they were met by Nick. immediately. baronyx pounced on top of him and roared. they stared eye to eye for a moment before they heard the clicking of the two-legs metal spitters. baronyx kept his eyes on Nick and said quietly, "touch her again... touch EITHER of them... and
I swear, no amount of metal spitters or electricity will stop me from hunting you down and tearing off your head."
as baronyx stepped back, nick stood up and replied, "i won't harm either of them, hell, i'll give them whatever they want, as long as you do as you are told, Baronyx."
baronyx thought this over and after a few moments said, "i have one more condition, i want full access to them. whenever i choose."
nick chuckled a bit, "we'll see... we'll see... it all depends on how you perform."
baronyx nodded. "then lets get this over with..." the white man beckoned some two-legs to lead Tali and Lyra to the cages inside the massive pavilion that stood before them. two of the men brought the brand again and put the Omega on Baronyx's throat much like they had done with tali. he gritted his teeth and let the tears come but did not cry out or roar. when the pain had subsided, he asked nick, "when do i start?"
nick looked up at him with a sinister twinkle in his eyes, "right now."
*
Nick and a handful of two-legs escorted baronyx back onto the train, but not the same traincar. this one was blue and had ornate gold lettering on each side. once baronyx was inside, a string of lights came on and he saw his old armor plates each polished and the dents pounded out. he took his helm and stared into his reflection.  "i swore i'd never touch this stuff again..."
an intercom system beeped above him and nick's voice filled the car. "Baron, you have five minutes to suit up. the game starts as soon as we arrive."
baronyx sighed and donned the cold armor one peice at a time. he looked into the mirror on the wall and turned away in disgust.
"for tali and lyra..." there were a few peices left, the ones he never wanted to see again, they were sharp talons that fit over his claws. in the show, he had to use these to **** his opponent. nick's voice came over the intercom again, "arriving at the arena now, the press is fired up for your return, baron. DON'T disappoint them."
Baronyx growled and said a silent prayer for his family. the train screeched to a halt and the door opened. baronyx stepped out onto a black carpet and was assaulted by blinding camera flashes and the deafening roar of the crowding two-legs. over the crowd, an announcer shouted, "Its the Baron! he's back and looks better than ever!"
baronyx kept walking until nick stopped him for the game briefing. "you'll be going up against a group of wyverns, so you should have no problem killing them." the wyverns far outnumbered the dragons, wyverns being the dragons' slightly smaller, less intelligent cousins.
nick began walking away when baronyx asked, "what do they get if i win?"
nick turned, "they?"
baronyx bared his fangs. "my family. what do they get in return for my win?"
nick thought this over for a moment before replying, "they will eat, sleep, and live in their own hovel. and depending on your performance i'll let you stay with them."
baronyx growled, "then lets get this over with."
*
Baronyx was led to the arena doors and he waited patiently for his introduction and call to the game. he looked around at the all too familiar sights, the fight screens, the scoreboard, and the dim light that would signal his entry into the arena. it would be a few minutes before the match and in the meantime, he thought of all his old strategies and gameplans. "i wonder if tali and lyra will be watching..."
nick came out of the shadows and said, "remember, their future depends on what happens next."
the light turned green and the doors opened, spilling light into the room. when baronyx's eyes adjusted, he saw the all too familiar sight of the ****** arena, mangled corpses being dragged away from the last battle. "the baron! he'll be going up against seven wyverns from the northwest territories." baronyx roared as loud as he could as he stormed into the arena. the wyverns on the other side cowered for a moment before charging him. the first one lunged at him and was caught in his
Claws. baronyx looked into the wyverns eyes and saw the fear, the terror of a beast facing his own demise. "for them..." baronyx tore the wyvern's throat out with his claws and threw the body at the next assailant, bowling him over.
the next wyvern was impaled by baronyx's tail and tossed aside to bleed out on the ground while he set about killing the others in various other ways. when the bodies stopped twitching, baronyx's armor was coated in blood. the crowd was silent and he became worried. he looked to the trainer's balcony and spotted nick, who gave a subtle nod of approval. baronyx looked at the timer: one minute seventeen seconds. it was a new record, the shortest match in history. the crowd roared and applauded long after he was led out of the arena. "an amazing, record setting performance by the returning champion, the Baron!"
baronyx was met by the press' cameras outside the arena. Nick's two-legs stripped the ****** armor and allowed him some room to move around.
The camera flashes continued to blind baronyx but his mind was elsewhere. nick finally showed up to answer the press's questions, while baronyx glared at the group of reporters. after an hour of questions and his agitation reached its breaking point, baronyx growled at the reporters, silencing them. when they didn't move, he bared his fangs and roared, forcing them to make hasty retreats and fleeing the conference. once they were gone, nick turned to baronyx and sighed, "thanks. i thought they'd never leave..."
baronyx stared down at him. "we had a deal."
"so we did. and for that breathtaking performance, you will stay with your family in their hovel."
baronyx started walking towards the train, "then i have to go."
*
Based off of a poem i wrote earlier.
George Andres Jul 2016
PAG-ASA/ISKOLAR NG BAYANG DUKHA
Madilim na sulok,
Kung san nagdurugo ang mga palad habang rosaryo’y hawak
Gunita’y lumipad habang likod’y dumaranak
Naalala ko pa no'y si Inang ingat na ingat sa isang batang mataba,
Matabang pitakang puno ng libo-libong kwarta
Sahod nilang mag-asawa na sa akin lang ginagasta
Para sa tuition ko, para sa pagkain, pamasahe't libro
O inang minamahal ako nang labis
Kung ang buwaya pa kayang tumatangis
Di maantig sa iyo’t tumalilis?
Sa pagligo sa likod ay laging may langis
Langis ng niyog na kinayod ng ‘yong nginig at mapupula nang kamay
Kung sa gabi’y rinig na rinig ko ang iyong pusong lukso nang lukso
Sa ilalim ng kulambong dinusta na ng panahon
Di mo magawang umalis kung dapuan ako ng sipon
Mga lamok na dumadapo di ligtas sa kanyang paglilitis
Sa loob ng tahanan di makitaan itlog ng ipis

Ako ang pasakit ng aba ninyong buhay
Pakiusap, pilitin **** lumakad parin gamit ang 'yong saklay
Hintayin **** mabigyan rin kita ng magandang buhay
Kung pagiging matiwasay ay dahil sa pagkakawalay
Tila di narin kaya ng loob kong patpatin
Sa ideya lamang nito’y tiyak na lalagnatin
O inay! Patawad kung pagod nang tumaas-baba pa aking baga
O Lubid sa inaanay na dingding  na tinitingala
Sa halip ng makikinang at mala diyamanteng mga tala
Huwag mo akong paglawayin sa iyong panlilinlang
Di magagawang sakupin ng depresyon ang tino kong nawawala
Ni ihulog ako nang tuluyan sa mahabaging grasya
Dahil kung sa pag buhos ng kamalasan ay patakan ang huling pasensya
Sa baha na isang pagtaas na lamang ay lulunurin na
At saka lamang ako sa huli'y makakahinga

Isa na akong kawalan na nilagyan ng katawan
Saksakin man, wala na akong maramdaman
Walang kikirot na laman
Walang dugong dadaloy nang luhaan
Sundalong natuyot na ng labanan
Binalot na ng kahihiyan at pagtataka kung mayroon ba akong kakayahan?
Biningi na nga ako ng mga sigaw sa aking isipan

Mas dukha pa akong di makakita pa ng liwanag
Liwanag na sa Bilibid natitikaman miski mga nag-aagawan
May hangin ngunit ako lang ang nalulunod
May dagat at ako lang ang di makalangoy
Mas preso pa akong walang makain nang di hamak
Mata kong bagsak at pula na, tighiyawat na parang sunog at di na maapula
Kakapalan lang ang ipakita ang mukha sa labas
Dahil kailan ba ang mundo'y naging patas sa batas?
Batas ng pag-iral ng matibay na loob
Ito na ang mga taong noo'y tinawag kong ungas
Bumubuhay na ng pamilya't may pambili na ng bigas

Sa loob ng maliit na kwadro
Sapat ang isang upua't mesa at isang kabayo
Sabit pati ang yabang kong diploma sa taas ng orocan
Lukot na resumé sa aking harapan nagmuka nang basahan
Mas tanggap pa sa trabahong pamunas ng puwitan
Ngunit mas higit pa ba ang munting papel kung nasaan aking larawan?
Bakas ng ilang buwang puyat at thesis na pinaghirapan
Salamin ng ninakaw na kabataan, ng inuman at kasiyahan
Repleksyon ng mga desisyong sa nakaraa'y napagpasiyahan

Bakit ako tatanggap ng trabahong mababa pa sa aking kakayahan
Bakit call center lang ang aking babagsakan?
O maging alila sa mga sinliit rin nila ang pinag-aralan?
Piso lang ba  halaga ng lahat ng aking pagsisikap?
Ito ba ang direksyon ng matamis na buhay na sa huli'y inalat?
Madali pa pala ang unibersidad
May kalayaan, oo tao'y mga mulat
Marami umano  ang buhok ng oportunidad
Hatakin man ay nasa harap ang bagsak

Kahapon itlog at pancit canton,
Dala ni nanay noon pang huling dalaw sa aking kahon
Inakalang sa tren isa akong bagon
Sa bilis ng oras ay papadayon
Isang buwan nang matapos na ako
Inakalang ito na ang hudyat ng aking pag ahon
Totoong mundong ganito pala ang paghamak at paghamon
Interbyu sa opisinang may pagka-amoy baygon
Ugali sa trabaho’y ako raw ay patapon
Kaklase sa hayskul aking nakasalubong
Nagsimula sa wala, ngayo’y umuusbong
Eh ilang beses ba ‘yong umulit ng ikatlong taon?!
Di maatim ng sikmura sila'y yumayabong
Habang ako rito sa kumot ay nakatalukbong

Hawak ko ang kwintas na mistulang ahas sa aking leeg
Nawalang pag-asa ng bayang tinakasan
Sasablay ako hanggang sa huling sandali
Kagitingan at kagalingan ang aking pasan pasan
Taas ang kamao habang dama ang gasgas ng tali sa aking lalamunan
Hinding hindi ninyo ako magiging utusan

Ito na ang mga huling salita sa aking talaarawan
Sinimulan kong isulat nang matapakan bukana ng Diliman
Bitbit ang banig at walang pag-alinlangan sa kinabukasan
Tilapiang pinilit sumagupa sa tubig-alat
Hinayaang lamunin ng mga pating na nagkalat
Nag-iisang makakaalis sa aming bayan
Dukhang nakita ang yaman ng Kamaynilaan
Dustang panliliit ang aking naging kalaban
Gabi-gabing basa aking banig sa malamig na sahig
Paulit-ulit sa aking pandinig ang salitang isang kahig!
Sa huli'y ano bang idinayo ko sa pamantasan?
Oo! Oo! Kaaalaman at pag-ahon sa kahirapan
Sa agendang ito ako pala ay tumaliwas
Sa mumurahin ako’y umiwas
Anupa’t sa aking kabataan, naging mapangahas
Ginamit nang ginamit pag-iisip kong nawalan na ng lakas
Sumama sa lahat ng lakara’t laging nasa labas
Tinapos agad-agad mabalanse lang ang lahat
Gabi-gabing sunog kilay pati balat
Waldas dito waldas doon, yan lang ang katapat
Sa huli’y doon na nga natapos ang lahat

Singsing ng pangako sa kanya,
Sa pamantasang sinisinta
Sa kahirapan di niya ako makikita
Bayang yayapusin mala linta

Ako raw ang pag-asa, isang iskolar ng bayang nais maglingkod sa bayan
Oo, naghikaos ang pamilya makalusot lang
Taas ng pinag-aralan, kung sa ibang bayan, sahod lang ng bayaran?
Mamamatay akong may dangal at pagmamataas sa aking kinatatayuan
Tatalon sa bangko't idududyan sariling katawan
Inyo na ang thirteenth month pay ninyong tinamuran!
Patawad sa bayan kong di na mapaglilingkuran!
Paalam sa bayang di pa rin alam ang kahulugan ng kalayaan!
7816
Edited this again for a schoolwork.
kha Nov 2018
na ikaw ang inuna kahit ako ang iyong huli.
sinta, maaari bang masimulan nating muli?
parang tangang ikaw ang pinili
hinayaang makulong sa iyong tali

lahat ng aking alinlangan ay isinantabi
pinagkatiwala ang buong sarili
akala ko'y hindi ako nagkamali
ngunit nagsabi ka ng "sandali,"

"sandali, hindi ako lilisan
ngunit sandali, ako pala'y nalilito minsan
sandali. makinig ka muna. sandali lang.
hindi yata kita napupusuan."

hindi mo naman kasalanan
na ang sakit ay hindi man lang maibsan
hindi mo naman kasalanan
na madali akong palitan

hindi mo naman kasalanan
na hindi ako ang nakatuluyan
hinding-hindi mo rin kasalanan
na hindi ako kawalan

hindi mo kasalanan, mahal
na ang boses ko'y garalgal
at kapag ako'y hinihingal
kapag sinisigaw ang aking pagmamahal

at paghihintayin pa kita ng matagal
pahihintulutan kang maging pagal
ang usad sa akin ay laging mabagal
kaya hinding-hindi ka susugal

hindi mo kasalanan
ang aking mga kasalanan.
kaya't ako'y iyo nang iwan
sa sarili **** tahanan.
ESP Mar 2015
Noong minahal kita
Naging matapang ako
Na ipahayag ang aking
damdamin, na minsa'y
hindi ko nagawa kahit kanino

Wala akong ibang hiling
Kung di ako'y iyong ibigin rin
Naging makata at lahat
Wala pa rin

Hindi pinilit ang damdamin
Kahit seryoso na ang pagtingin
Kahit masaktan, ayos lang din
Basta't ika'y nasa aking paningin

Minsan, naguguluhan
Bakit ko hinayaang ganyan
Bakit mas gusto kong ganito na lang
Bakit mas gusto kong 'wag na lang

Ako ay may hinanakit
Alam mo naman na kung bakit
Ayokong manakit
Lalo na kung ikaw

Wala na akong nararamdaman
Panigurado iyan
Wala na ang kilig
Itinapon na kung saan

Pinutol mo ang kuneksyon
Ang tali na tayo lang ang may hawak
May magbabago, naisip ko
Para sa ikabubuti ko naman, siguro

Noong minahal kita
Naging matapang ako
Na harapin at subukin
ang pagsuko ng damdamin

Dahil...

Walang kwenta ang pag-ibig
Kung ang iibig ay iisa lang din.
Ferns Jul 2018
Mahirap ikalimot
mahirap tigilin
mahirap pigilin
ang pagiging hangal

ang taong tulad mo
ay ang dahilan
ng paghila ko
sa tali ng pag-asa
subalit ako lamang
ang dakilang tagahila
sa sobrang kapal
ako'y nakabitaw
Louise Jul 2016
(A tagalog poem)



Tyaka na lang kita papansinin,
kapag kaya na kitang bigyan ng isang
matamis na ngiti gamit ang bibig na hindi
nangangamoy usok ng sigarilyo.
Tyaka na lang kita kikilalanin,
kapag kaya ko na ring kilalanin ang sariling tinig at hindi ang sigaw ng mga demonyong nangungupahan sa aking isip.
Tyaka na lang kita tatawagan,
kapag kaya ko nang alagaan ang aking katawan at muli na akong natutulog
bago pa magpalitan ang araw at buwan.
Tyaka na lang kita iisipin,
kapag ang tanging kinakatakutan ko na lamang ay ang pagkakawalay sayo
at hindi ang maaari kong gawin sa sarili
oras na maiwan nang mag-isa sa kwarto.
Tyaka na lang kita papakatitigan,
kapag ang aking mga mata'y hindi na pagod, namumugto, namumula.
Tyaka na lang kita kakausapin,
sa araw na pag-ibig na ang aking bukambibig,
sa oras na kasiyahan na ang nasa isip
at hindi kung paanong tali ba ang gagawin sa gagamiting "lubid".
Tyaka ko na lang hahawakan ang iyong kamay,
kapag naghilom na ang mga hiwa at sugat na ginuhit, inukit sa pulso,
kapag ang isip at kalooban ko'y
muli nang nagkasundo.
Tyaka na lang kita hahalikan,
kapag kaya ko nang talikuran ang mga bote ng alak kapalit ng dampi ng iyong labi.
Tyaka na lang kita yayakapin,
tyaka ko na lang hahayaan ang sariling
maranasan na iyong mahagkan,
kapag muli na akong nakakakain ng tama, sa tamang oras.
Kakayanin mo kaya ang maghintay kahit magpa-hanggang kailan?

At patawarin mo ako. Patawarin mo kung ano ako. Patawarin **** ito ako.
Patawarin mo ang kototohanan na
binubuo ako
ng kalungkutan at kaguluhan.
Patawarin **** kung minsan
kapag bumuhos ang luha
ko'y mas malakas pa sa ulan.
Isang araw, aawit ako
ng awit ng pananalig at katiyakan.
Susulat ng tula na naglalaman ng kasiyahan.
Ngunit sa ngayon,
dasal ko'y patawarin mo muna ako.

Giliw, tyaka na lang kita iibigin...
kapag kaya ko na ring ibigin ang aking sarili.
Random Guy Oct 2019
bawat tadhana ng isang tao ay kakabit ng isa
parang tali na may buhol
kaya nung maghiwalay tayo
ay mas humigpit ang paniniwala ko
na sa akin ka pa rin sa huli
Minsan,
gusto kong itali ka sa dito puso ko,
pero
mas gugustuhin kong ako'y hawakan mo,
at ipagsigaw sa buong mundo
na ako'y sa iyo
at ika'y akin lamang.
Atta May 2016
He is standing still.
For the world he had been betrayed by,
He had lost his grip on hope.

Dear,
Yang telah kau pegang erat itu
Hanya seutas tali
Seutas cerca.
Jangan kau harap tali lusuh itu
Membawamu maju
Tali itu kuat menarikmu
Mundur
Walau perlahan
Tak membuatmu maju

Betrayal is a gift, sometimes
Betrayal is a chance for you
To change what you've been given
To prove them that you are more than who you are
To be yourself, to find yourself

If betrayal is a living thing
You should smile to him sometime
Even if it hurts you
Because it is the worst way to hurt your enemy

Karena nanti kau tahu
Kau ditinggalkan
Untuk diberi kesempatan

Karena mungkin di antara kesempatan itu
Kau menemukanku
Atau yang lain
Yang lebih seiras denganmu

Almost a thosand years
You've been wandering
Finding goods
But only found the bads

I am standing still
Healing the world
So you can live here with me
Anjay tai.
solEmn oaSis Nov 2015
muli sa inyong harapan,walang kiyeme.Ako'y may luha ng galak  na sumasainyo
pigil hininga sa mga katotong bantayog na nakakasalamuha ko
halos hikahos kong kinu-kuyumos yaring mga mata ko na wala pang hilamos
pagkat sa tulad kong aba' ,kada rima ay sadya talagang mana nga o para sa tao etong aking paghangos!

isang nilalang na ang kara ay tila ba mapalad na albularyo
na di man lang kapara ng doktor na malawak ang bokabularyo
kaya't halina at ating paigtingin ang naturang tula at talumpati
sa tamang panahon at termino ng huwarang tupa at puting kalapati

ehem,,ayon daw sa isang bokasyon
dapat raw eh mag-bukas 'yon
Oo."ang hawla na seremonya sa KASAL
at tanging tali lamang ang may SAKAL

LAKAS sa paghila,manapa nama'y banayad
AKLAS man ang reaksiyon ng pagaspas sa paglipad
magsisitingala ay LAKSA hanggang ang pares ay magsidapo
mapapahangang gaya sa SAKLA.,tagos agad walang kahapo-hapo

edi wow aww aww...kahol ng bantay-bombang ASKAL
habang nababakas ang kasiyahan ng kapwa magpupulot-gata at ng mga saksing sabik sa sabaw
kapagdaka'y palakpakan naman ang siyang sa paligid ay pumaimbabaw
LASAK man na sa paningin ang pulang alpombra,hinde naman matatawaran mga alaalang duon ay naihalal!
to be continue......
na para bang KALyeSerye--
a Series of Love with KArats
Aridea P Dec 2011
Palembang, 18 Desember 2011

Pernahkah kamu berada di Padang Pasir dan tak tahu arah pulang?
Pernahkah kamu kehabisan bekal sebelum sampai ke tujuan?
Aku pernah

Pernahkah kamu tidur di atas rumput duri dan punggungmu tak terluka?
Pernahkah kamu merasa sakit setelahnya tetapi hati yang terluka?
Aku pernah

Tapi pernahkah kamu selalu memiliki tabungan ketika uang mu habis?
Pernahkah kamu membeli makanan ketika kamu lapar?
Pernahkah kamu menelpon Ibu mu ketika kamu sedih?
Pernahkah kamu ditemani orang yang kamu cintai saat kamu butuh?
Aku tidak pernah

Pernahkah kamu kehilangan jarum padahal hampir berhasil memasukkan benang?
Pernahkah kamu terjatuh dari tebing dan tidak pakai tali pengaman?
Aku pernah

Dan pernahkah kamu berfikir tuk bertemu dengan Sang Pencipta?
Pernahkah kamu berfikir tuk selalu berbuat hal baik seumur hidupmu?
Pernahkah kamu merasa kamu pantas mendapatkan kesempatan kedua?
Dan pernahkah kamu mencintai seseorang melebihi dirimu sendiri?
Aku, kamu, pasti pernah
Ilang dekada na
Lumaban ka raw para sa amin
Hindi ko man lamang naabutan
Patungo raw iyon sa demokrasya.

Tingnan mo kami ngayon
Ang daang matuwid ay putikan
Ganito pala ang lasa ng imoralidad
Na kayo-kayo rin ang nagtimpla.

Marami nang nakatikim
Ng pait at kakunatan ng inyong hain
Ilan pa ba ang papalasapin?
Kaawa-awang mga dila
Mapapaso't kikirot
Dulot ng sarili ninyong mantika.

Katulad ng ibang baboy,
Ilalabas ka sa hawla
Nakalilihi ba doon?
Kaya nanlumo kayo sa taba
Tabang walang kainaman
Hindi magamit panggisa ng kamalian.

Sandamakmak pala kayo
Nagsanib-puwersa sa looban
Pinakakain nang tama, pinagsisilbihan
Bagkus tambay sa kurapsyon
Sa kulungang may posisyon.

Bakal ang tali nyo
Kaya't sumuko na't wag pumiglas
Pagkat sa putikan ang  ruta
Yang putikang kayo rin ang may gawa.
Napanood ko sa TV ang pagpa-check up ni Enrile.
el Oct 2014
ketika kaki sudah tidak mampu menapak
rembulan sudah tidak dapat menyapa sang surya
tidak ada yang bisa bertahan selamanya seperti ini
semuanya berubah, tidak seperti sedia kala
dimana hanya ada aku dan kamu--dan juga kenangan

ini secarik puisi untukmu
sebuah kisah yang sebentar lagi akan menemukan jati dirinya
seutas tali yang sekarang tidak lagi menyambung
dan ini adalah perpisahan

selamat tinggal, kamu
selamat tinggal, aku
selamat tinggal, kita.
tidak ada yang bertahan abadi. sekeras apapun kau mempertahankannya. setiap pertemuan selalu berujung pada perpisahan. siapkan dirimu. karena perpisahan datang tanpa aba-aba.
kingjay Dec 2018
Tinik sa dibdib, tali sa puso'y pinaghihigpitan
Sa alambreng bakod di na makawala
yung pulang tubig lang aagos
Napuno ng kabanalan, kasunod ay kasawian

Ibuhos ang isang daang karayom sa nakatiwalwal na mga sugat
Tusok sa balat ay ang kirot na lalong tumitindi nang walang kapahingahan

Mabangis na  mga pangil sa talahiban nakatago
Wasiwas ng damo binabantayan
Mahinahon na inaabangan
Mas masahol pa sa tuklaw ng sundo ni Kamatayan

Ang kaantukan ay sumagi sa ulo
Pangambang nangangahulugan
Habang puyat na bumangon

Sa dulo ng dapithapon nagsisi-awitan ang mga ibon ay may bagong silang na paraiso
Isama na at huwag pabayaan
Lahat ay humayo
Dean Al Fataa Jun 2013
Di malam bulan terpotong jadi tawa, angin membelahku jadi tiga bujursangkar. Satu untuk diriku sendiri, satu untuk bibir kemaraumu, dan yang lain, mungkin, untuk dua anjing lapar yang Tuhan pelihara dalam diriku dan dirimu.

Di situ, di rimbunan gelap yang padat dan waktu yang mengering, ingatan mempertemukan kita walau sebentar. Kau berlari membawa kotak yang di dalamnya mungkin adalah namaku, dan aku berlari di belakangmu menjauhi danau.

Sayap-sayap yang tidur, kepala yang dinaungi tali-temali, dan jejak-jejak bernafas rapat. Bagimu, dunia mungkin masih adalah tabir yang kaku.

Oh.

Burung-burung dalam kepala! Itu kekakuan yang liris membunuhku.


Malang, 3 April 2013
el Aug 2014
kau tanya aku siapa?
aku hanya orang asing yang secara mendadak datang ke dalam hidupmu
dan sedetik kemudian, aku mencintaimu
jika suatu saat nanti kau memintaku melepasmu
maaf, aku tidak bisa
tali ini sudah terlanjur ku*ikat mati.
Ako lang naman yaong hamak na kapuluan
Sa kontinenteng Asya bandang timog-silangan
Na minsan mo nang dinayo at pinagkanlungan.

España, me todavia en tu memoria?

‘Di ba’t hindi ako ang marapat na sadyain?
Ika’y nagkamali sa dinaungang lupain!
Subalit bakit ka pa nagpumilit sa akin?

España, me todavia en tu memoria?

Ano bang nasilayan at ako’y binihag mo?
Ikaw pa ang naghandog sa akin ng ngalan ko
Bininyagan na maging Romano Katoliko.

España, me todavia en tu memoria?

Langis ng Kristiyanismo ako ay binuhusan
‘Di nga lang lubos dumaloy hanggang talampakan
Na kay Allah ay tali na noon pa man.

España, me todavia en tu memoria?

Tatlong daan, tatlumpu’t taong alipin
Dugo’t laman ko’y pinagpumilitang bigkisin
Sa kultura’t kamalayang dayuhan sa akin.

España, me todavia en tu memoria?

Ano bang taglay mo’t nagtiis din sa’yo?
Mga dantao’y inabot bago napagtanto
Pag-alpas na marapat mula paniniil mo!

España, me todavia en tu memoria?

Ginang ng karagatan kung ikaw ay turingan
Ako’y isa lang pala sa’yong anak-anakan
Na sa kapangyarihan mo’y nakipagkumpulan.

España, me todavia en tu memoria?

Ngayon ay isandaan at sampung taon narin
Ang nakalipas nang ako ay iyong lisanin
Pero siguradong ikaw ay nandito parin.

España, me todavia en tu memoria?

Bayani kong si Rizal sa’yo ay nagtungo
Upang ipabatid ang aking panlulumo
Wika mo’y inaral ngunit balewala sa’yo.

España, me todavia en tu memoria?

Ngayon ako naman kung nais maunawaan
Ang tulang ito na sa’yo ang patukuyan
Ang wika kong ito naman ang ‘yong pag-aralan.

España, me todavia en tu memoria?
España, ako ba’y nasa iyo pang gunita?

-08/01/2008
(Miagao)
*for PI 100 under Sir Sansait
My Poem No. 31
cj Mar 2020
ang tali ko ngayon ay unti-unti nang napapatid
ngunit ako pa rin ay kumakapit
dahil alam kong maikli lamang ang buhay

kaya hahayaan ko na lang ang sarili ko
kung mahuhulog na ako muli

sapagkat gagawin ko ang lahat
makamit lamang ang pag-ibig na wagas.
Orked Saerah Nov 2014
Seorang Part I
Baru-baru ini aku merasakan yang hidup ini tidak lagi bermakna buat aku. Di mana aku rasa kosong setiap kali nak memulakan sesuatu. Bagaikan terputus tali layang-layang yang asyik ditiup angin di langit biru itu. Aku cuba dan terus mencuba untuk memahami setiap apa yang berlaku di sekeliling aku. Akhirnya aku masih di situ dan terbelenggu keseorangan tanpa sesiapa pun sedar aku di mana. Tidak ada tangan yang mahu menolong aku apatah lagi bahu untuk ku sandarkan tiap kali aku mencurahkan air mata. Aku keseorangan.

Seorang Part II
Aku masih diam di situ kaku. Sejenak aku terdetik untuk mendongak ke langit. Tika itu kelihatan malam pekat dihiasi dengan bintang-bintang berkerlipan penuh gemerlapan dan juga bulan yang terang memukau aku seketika. Waktu itu aku masih ingin menangis lagi kerana aku lupa pada Yang Maha Mendengar Yang Maha Melihat Yang Maha Mengasihi. Aku alpa kerna selama ini aku melupakan Yang Maha Berkuasa. Aku merasakan kerdil waktu itu dan pada saat itu juga aku merasakan aku dibius semangat baru.

Seorang Part III
.............................................................­..............................
Irena Adler Nov 2018
Virginia Woolf una volte scrisse che " la bellezza ha due tagli, uno di gioia, l'altro di angoscia, che ci dividono il cuore".
La prima cosa che mi passa per la testa di fronte a tali parole è che l'uomo e la donna patiscono continuamente anche quando sono felici. Quel tipo di angoscia che non ti abbandona mai, la sofferenza di fronte alle scelte fatte o non fatte, il desiderio di evasione in un mondo utopico, la volontà di essere completamente liberi e stoici. I pregiudizi sono nostri amici-nemici. Tutto dipende da come gli accogliamo nelle varie circostanze della vita.
Se ci fosse Virginia Woolf qua con me sicuramente  si arrabbierebbe; " Come puoi essere così disordinata? Non mi stavi  per caso citando? E poi sembrava che stessi cercando  di spiegare qualcosa?! Salti da un argomento all'altro per caso. Se devi essere patetica, aggiungici un sarcasmo poetico".
Scusa ma non riesco ad organizzare ancora bene i miei pensieri. Fluttuano come la polvere nell'aria dopo che hai tentato inutilmente  di pulire un armadio vecchio. Scusa Virginia, mi conoscerai meglio con il passare del tempo.  " Ecco, brava! Che sia sempre con te lo spirito di Judith Shakespeare!"




Martedì 6.  

L'artista che corre per la strada e cerca la sua musa, la trova nello specchio che tende subito a scomparire.
Lui non si è accorto del Sole, vive di notte, disegna di notte, sogna di giorno, sogna di notte. Vive.
Non vede, lui osserva, ama l'impossibile, ama il futile eterno, sogna e vede ciò che non sarà mai compreso dagli altri. Lui trema e le sue mani tengono il pennello con un eccitazione che non si può comprendere ma solo provare. L'emozione di fronte ad un opera che deve appena essere creata, immortalata, eterna come la non-realtà.
L'immagine sussiste e lui sbatte le ali del sogno, disubbidisce alla società, gode ed ama l'incomprensibile, lo respira e vive di ciò.

Lo spessore della profondità è inabbattibile. L'acqua non ti fa annegare; è il pensiero. Non pensiamo, nuotiamo, è l'istinto a prevalere eppure abbiamo scelto di morire. Per questo motivo esiste l'altro, per annegarci o salvarci. Mantieni la dignità e vivi. E dunque sanguina.


Venerdì 9.

L'uomo e la donna. La donna e l'uomo. L'uomo ha sulla testa una lampadine e la donna uno sbattitore da cucina. La natura del cane è quella di abbaiare. La natura della specie umana è quella di riprodursi. Eppure abbiamo la necessità di creare ed inventare, non riusciamo a farne a meno. Sentiamo un bisogno insostenibile di portare fuori ciò che sta dentro. Siamo continuamente alla ricerca dell'essere presenti, passati e futuri. La gioia e l'angoscia d' esistere ci turba le anime. Ci chiediamo sempre qual'è lo scopo del fare e di muoverci. Dove sta il dono o la maledizione di essere stati scaraventati sulla palla ovale che gira intorno a se stessa ed intorno ad una palla ancora più grande che ci mantiene in vita. E' questo il senso? Dipendere dalla luce del sole oppure  soltanto dall'acqua e dal pane?
Dove sta l'essere in questa stanza? E' forse disteso su questo letto a scrivere? Forse.
Oppure si trova proprio nel pensiero che crea quel' atto?
L'esistenza umana è ridotta ad anni di vita, non secoli. Ciò che ci è stato dato l'abbiamo preso ed appreso, ci siamo impossessati ed ora fa parte di noi. Ci è stata data la vita dalla Natura ed essa ci ha pure delimitati.
" Ecco, voi siete parte di me, vivete e morite". Se è così noi dipendiamo gli uni dagli altri, non ha senso vivere soli sulla terra, abbandonati da nessuno. Non possiede alcuna logica.

Mercoledì 33.

Il mare non è sempre stato blu; una volta era violaceo e tutti gli animali potevano entrare nell'acqua senza dove trattenere il fiato. Si respirava nell'acqua, si stava bene. Soltanto quando arrivò l'uomo e ci mise il piede in acqua, essa si contrasse e divenne blu, scura e profonda. Il mare scelse di non dare accesso all'uomo e a quel diverso tipo di intelletto che si preparava a conquistare tutto ciò che mai gli potrà appartenere interamente. Per colpa sua le specie che abitavano la terra ferma dovettero separarsi da quelle marine.
Più l'uomo diventava avido ed egoista più il mare diventava profondo e salato. Non voleva finire nella bocca di quel animale strano che camminava su due stecchi con cinque rami piccoli, ben allineati ma sporchi. L'uomo costrinse il mare a piangere e non capì, non poteva capirlo poichè ora era lui il padrone.
ga Nov 2018
Venus pukul 5 pagi
Berpendar sendu di ujung timur
Hatinya meraung bergema
Lengannya memeluk kenangan yang mulai buyar
Matanya menerawang kisah-kisah lampau
Pasrah dirinya hanyut, bermuara ke alam sadar

Jiwanya hampir roboh
Beruntai-untai tali penopang mulai usang
Seutas tetap bertahan
Yang terbuat dari cintanya,
Yang dirajut oleh sang terkasih
Mengikat rohnya tetap dalam raganya

Berderai senyap air mata yang tak pernah kering
Mengecup pelan bibir yang tak mampu berkata
Membalas tatap mata yang tak pernah terlelap
Memeluk hangat tubuh yang tak lagi merasakan hangat
Menyambut lembut mimpi yang tak pernah selesai,
Mimpi yang tak ingin disudahi
01/11/2018
unnamed May 2017
Ito na nga ba ang huli
Mapuputol na ba ang tali
na naguugnay sating mali
Pwede bang maulit pang muli?

Ang hirap matanggap
Mas lalong mahirap magpanggap
Kahit anong takip halata pading hirap
Ang mga sakit di ko na kaya pang humarap

Humarap sa laro ng panahon at tadhana
Nagtulong pa silang dalawa para sakin ipadama
Ang sakit na tuwing ako ay madarapa
Sugat mula tuhod tagos hanggang kaluluwa

Malalim pa sa malalim ang iiwanan mo sakin
Durog pa sa durog ang puso ko’y nag mistulang buhangin
Di mo na gugustuhin pang kilalanin
Sapagkat kailanmay di mo ako kayang piliin

Noong ika'y nilalamig, ako ang iyong nagsilbing init
Kapag takot ka sa bukas, ako sayo ang unang sisilip
Ginawa ko naman ang lahat
Pero bakit di pa din sapat ....

kasi ika'y mawawala na
Nawalan na ng gana ang tadhana
Matapos nya akong bigyan ng pag asa
Bigla bigla ka ring mawawala na

Sana makabalik pa ako sa punto
na hindi ko sinubukang matuto
Mag-isip at gumawa ng tula para sayo
Dahil wala namang magiging tayo

Wala na bang bisa aking mga dalangin
Tinatangay lang ba lahat ng hangin
Ngayon mawawala na sakin
Ang kailanma’y di naging akin.
Para sa mga umibig na mayroon ding iniibig.
Crissel Famorcan Oct 2017
Madilim ang paligid at umiiyak ang langit
Ibinuhos ko sa tahimik na paghikbi
ang lahat ng kinikimkim na galit
Sa lahat ng humusga at sa aki'y lumait
At sa mga lalong nagpabigat ng bitbit kong pasakit,
Hinayaan kong bumaha ng luha sa munti kong silid
Habang minamasdan ang mga larawan ng nakaraan
Doon sa isang gilid,
Hinayaan kong kumawala
Ang nagpupumiglas na mga luha
Na itinago ko ng panahong napakahaba
Sa loob ng kulungang ako mismo ang gumawa
Kulungang ako mismo ang lumikha.
Tapos na ang panahon ng pagpapanggap
Panahon na upang harapin ko ang reyalidad.


Patila na ang ulan at paubos na ang luha
At sisiguraduhin kong sa pagpatak ng mga huling butil nito lupa,
Ay uusbong ang bagong simula
Uusbong ang bagong "ako"
Sa aking pagtahan ay kasabay ang pagbabago
Sa pagtila ng ulan,muling sisilay ang magandang araw
Na magbibigay ng kulay sa mundo kong kay panglaw
Sa aking pagtahan haharapin ko ang aking kinatatakutan
Sa aking pagtahan haharap akong mas palaban
Sa aking pagtahan muli akong ngingiti
Sa aking pagtahan,kakalagin ko ang tali,
Taling pumipigil sa aking aking paglago
Sa aking pagtahan ay uusbong ang isang bagong "ako"
Sa aking pagtahan,hindi na ako muli pang magpapatalo
Tandaan mo yan: Itaga mo pa sa bato!
NURUL AMALIA Aug 2017
Untukmu selembar kertas
Tidakkah kamu pernah berpikir
Ini tak semudah ketika aku menggambar garis atau titik
Ini lebih rumit dari pada gulungan tali
Aku bahkan tidak bisa membuat sketsanya
Tapi aku coba merangkai kata demi kata
dengan pena kesukaanku
Itu semua adalah mimpiku
mungkin hanya Dia dan kau saja yang paham
aku menulis semuanya, sederhana saja
namun ku tahu itu tak akan cukup
selalu kuselip dalam doa semua harap
Aku hanya percaya..
suatu hari, suatu saat
mimpiku yang pernah ku pahat akan terwujud
Johnson Hagood Sep 2010
Natura certo, quando lasciò l’arte
  di sí fatti animali, assai fé bene
    per tòrre tali essecutori a Marte.*


mankind, however, does not repent this sin
and continues, blindly, to forge the very tools
with which the earth will be wiped blank with fire

and with it gone, the words of Virgil, Homer, Dante
the greatest achievements of the hearts of men
undone in an instant by the greed of a few

the very earth cries out, and burns through the night
a light by which few souls are searched
although a light which, piercing and bright,
might reveal much to those who would gaze within

machines of death roll off assembly lines
and pass through the hands of many men
invariably finding their way, regrettably
into hands that will use them for their intended purpose:

the destruction of worlds.
Epigraph: Dante's *Inferno*, XXXI:49-51


destruction by Johnson Hagood is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
kingjay Nov 2019
Kung nararamdaman mo aking mahal
Masayahin ako't malaya
Sa ating pagsasama
Wala na ibang iniisip pa

Kung mangyari magawi sa bahay
At makita mo ang aking talaarawan
Mababasa mo na walang ibang nagaganap na wala ang iyong pangalan

Kung naaalala mo pa sinta
Sabay tayong sumisimba
At kung narinig ang pabulong kong panalangin
Ay tiyak nalaman mo na sobra kitang ginigiliw

Kung buo pa sa isip mo
Noong sa paaralan pa tayo
Madali akong manibugho
Dahil ganyan talaga ako

Ikaw ang unang inibig
At wala na pagkatapos mo
Kaya sa susunod pang buhay
Ikaw pa rin ang susuyuin ko

Kung malalaman mo na kahit ika'y sa ibang mundo
Ang dahilan kung bakit sinusulat ko ito
Magiging masaya ka na't hindi na mananabik

Ang binili kong lubid
Ang tali kong napakahigpit
Walang luhang dadausdos sa aking pisngi
Sapagkat nakikita na kita na lumalapit
Payapa at nabibingi ang nararamdaman sa  paligid
Paola Aug 2017
"Walang iwanan, ha?"*
Itinanong mo pa
Ng tayo'y lumisan
Sa munting restawrant.

Wala akong sagot
Kasi, ang pangako't
Hiling ay mahirap
Itupad; isikap.

Lumipas ang buwan at
Magkasama, hangga't
Dumating ang oras
Tayo'y nagpumiglas.

Kahit simpleng tali,
Katapat ay gupit;
Kadenang makapal,
Siya di'y napipigtal.

'Wag magbitaw basta
Ng mga salita
Kung hindi mo kayang
Pangatawanan pa.

pbl/080817
are promises /actually/ meant to be broken?
JulYa04 Aug 2018
Mahirap hanapin ang bagay na wala
Lalo na kung ito ay isa lamang bula
Bula na kung saan masaya sa una tignan
Pag iyong hnawakan maglalaho nlng sa kawalan

Para ding tao na dumaan sa buhay mo
Pilit kang pinatawa, pilit kang pinasaya
Nang buo na ang loob mo para mahalin cya
Saka naman unti unti syang nawala


Tanong mo sa sarili
San ka ngkamali
Di ba cya masaya na ngaun mahal mo na cya
Bakit cya lumayo ng panahon na gusto mo na
Para kang pinahawak sa tali at bigla nalng nya binitawan
lessache May 2020
takut, takut banget.
takut enggak bisa liat mereka pisah bahkan kalau emang udah waktunya.
mau nikmatin masa-masa sekarang untuk jatuh lebih dalam lagi, tapi aku punya masa depan yang penting. nyesel baru tau mereka tahun 2018. kata orang-orang "enggak penting siapa yang ada dari awal, karena yang bertahan sampai akhir itu hebat" tapi aku juga takut, takut enggak akan bertahan sampai akhir, sampai mereka pilih jalannya masing-masing. I'm scared of leaving, farewell, it hurts. mereka bikin aku seneng, ketawa, hal-hal kecil yang mereka lakuin bisa bikin jutaan orang bahagia, they've save so many lives. mau coba lupain pelan-pelan dan bodoamatan kalo ada berita tentang mereka juga gak mungkin. gak akan pernah bisa karena ya mungkin kayak gini once in a lifetime. susah banget emang kalo udah sesayang ini sama orang, walaupun orang itu gak tau kita gimana, tapi semacam ada tali yang nyatuin perasaan satu orang ke orang lainnya, ah lebay kamu. tapi bener loh! aku ngerasa banget, mungkin aku yang udah dewasa nanti baca ini bakalan "apaan sih kok lebay, alay banget" hehehe maaf ya far. soalnya gak tau lagi mau cerita ke siapa, temen? gak ngertiin, internet friends? banyaaaaaaaak yang satu frekuensi, tapi aku gak bisa cerita ke mereka. satu-satunya ya ini. kalo mungkin nanti aku baca ini lagi entah 2025, 2030, atau bahkan 2050, inget ya kamu pernah sayaaaaaaaaaaaaaaaaang banget sama 7 orang yang jauh disana, yang setiap hari isi hari-hari kamu, jangan coba lupain deh!!! kalo bisa cari tau kabar mereka!!!!!
this is for 7 brightest stars in my life <3
xGalih Aug 2020
/I/
Tik, tik, tik, angka-angka berdetak di tengah malam yang riuh dalam sunyi.
Aku melukis senyum pada langit pirau yang terjebak dalam ruang-ruang gelap.
Jendela mempersilahkan gagak masuk menyampaikan rekam tawa dari orang-orang yang melukis kesedihan di birai bibir.
Seolah parade, bergembiralah seisi ruangan yang hanya ada aku saja di dalamnya.

/II/
Kota mulai curiga kepada siapa saja yang mencoba menetap.
Berlari dan tergesa adalah cara bunuh diri dalam kota yang melaju cepat dan semakin cepat.
Aku memilih menjebak diriku dalam ruang tak berpintu, yang lantainya kususun dari debur gelombang bulan purnama.
Ranjangnya mencekik kerongkonganku di pagi hari yang tak pernah tiba.

/III/
Apakah terlambat untuk menjadi diriku sendiri?
Ataukah terlalu cepat untuk menemukan diriku dalam tubuh yang nirmakna?
Jika kesunyian berbunga makna, seharusnya aku menemui makna atas diriku pada suatu pagi di ujung simpul tali.
Aku melayang, engkau menerka udara.
Aku hidup, engkau perdebatkan prosesi pemakaman dalam daftar-daftar tak kasat mata.

/IV/
Seekor nyamuk menganggu kewarasaannya dalam menghitung berapa bintang yang tak pernah melempar cahaya.
Keningnya menjelma komidi putar, menjauh, mendekat, pergi dan kembali.
Suara-suara berbaris, mempersempit lorong waktu dan jembatan kota yang mulai menua.
Telapak tangannya bergetar seiring detak jantung yang terus mempercepat kembang-kempisnya.

/V/
Senang pernah bersua, tapi aku tak ingat.
Di antara aku dan lainnya, siapa yang memperkenalkan diri di awal pertemuan?
Begitu juga esok hari, wajah siapa yang tergores dalam cermin?
Siapa yang mengucap selamat tinggal dalam jumpa yang seharusnya tak pernah menjadi sebuah perpisahan?

— The End —