Hindi ko mahanap
ang tamang mga salita
upang maipahayag sa iyo
ang nais kong sabihin.
Ngunit tila panahon na
upang ilabas ko ang lahat ng hinanakit,
ang mga pasakit na dinanas ko
habang nasa piling mo.
Noong mga panahong
akin ka pa,
noong mga araw na magkasama pa tayo,
at noong mga sandaling
may “tayo” pang umiiral.
Hindi ko inasahang magbabago ka,
na magsasawa ka,
na iiwan mo ako,
at ipagpapalit sa kanya.
Pero ang hindi ko maunawaan,
bakit mo nasabing ayaw mo na?
Pagod ka lang ba talaga,
o napagod ka na
sa atin, sa sitwasyon,
sa pagtatago,
sa mga muntikan na tayong mabuking,
o sa mga araw na may nakakita sa atin?
Sino ba talaga ang nagbago—
ako, ikaw,
o baka tayo pareho?
Bakit tila nawalan ka na ng gana?
Ang mga salita mo’y naging malamig,
ang mga yakap mo’y unti-unting naglaho,
at ang dati **** liwanag
sa mga mata’y nawala.
Sa gitna ng lahat ng ito,
ako’y patuloy na lumalaban,
habang ikaw,
unti-unting bumitaw.
Paano mo nagawang balewalain
ang lahat ng pinagsamahan natin?
Paano mo natapos
ang ugnayang binuo natin nang magkasama?
Ngayon, nauunawaan ko na
kung bakit mo ako iniwan:
nakuha mo na ang gusto mo—
sirain ako,
iwan ako,
pagkatapos mo akong pakinabangan.
Noong araw na hinatid mo ako
hanggang sa dulo ng kalsada,
lumingon ako,
nagbabakasakaling lilingon ka rin,
tatakbo papunta sa akin,
yayakapin ako,
susuyuin ako
na huwag kang iwan.
Pero hindi na pala.
Pinili **** lumayo,
at sa wakas,
pinili ko ring
huwag nang bumalik pa.
Nararamdaman ko na lang
ang mga hawak mo—
tila paalam na,
ang mga yakap **** nanlalamig,
ang mga titig **** umiiwas,
hanggang sa tuluyan kang nawala.
Ang mga pangako ****
“mahal kita,”
“ikaw lang,”
at “hindi kita iiwan”—
lahat pala’y kasinungalingan.
Noong akin ka pa,
pinanghawakan ko ang mga salitang iyon,
pero ngayon,
ang “ikaw at ako”
ay naging bulong na lamang sa hangin,
tinatangay ng nakaraan.
Kung iisa tayo,
bakit mo nagawang pagkaisahan
ang damdamin ko?
Saan ako nagkulang?
Saan ako nagkamali?
At bakit mo ako iniwang ganito?
Oo, bigla kang nawala,
at nagmukha akong tanga
kakahanap sa iyo.
Hanggang sa makita kita,
nasa piling na pala ng iba.
Sobrang saya mo sa kanya,
ibang-iba sa tuwing ikaw ay kasama ko noon.
Pinilit kong lumayo,
kahit alam kong mahirap.
Pinalaya kita,
kahit hindi ko kaya.
Ginawa ko ito para
sa kapayapaan nating dalawa.
Hindi na kita hahabulin.
Tanggap ko na—
matagal na tayong wala.
Ibabaon ko sa limot
ang lahat ng sakit,
ang lahat ng alaala,
at ang lahat ng naging tayo.
Paalam,
nagmamahal pa rin,
Mahal.
