Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Eugene Mar 2018
Tag-araw na naman at tuwing sasapit ang buwan ng Marso, Abril at Mayo ay malimit pumunta sa isang hindi pamilyar na lugar ang magkakabarkadang sina Potsi, Tapsi, at Seksi.

Ang pagpunta sa baybayin o beach ay nakagawian na nilang gawin taon-taon. Ito rin ang kani-kanilang paraan upang pansamantalang makalayo sa napaka-abalang lugar sa Kamaynilaan.

"Pots, Sek, saan naman ang destinasyon natin ngayong taon? Malapit na ang holy week. Kaya dapat mayroon na tayong napagkasunduan," tanong ni Tapsi.

Tapsi ang palayaw na binigay sa kaniya ng kaniyang magulang dahil paborito niya ang pagkain ng iba't ibang uri ng tapa na may sinangag. Ang totoo niyang pangalan ay Mateo Paulo Sibucay.

Dahil dalawa lang naman silang lalaki, siya ang may pinakaguwapong mukha maliban na lamang kay Seksi na maganda dahil babae ito. Itinuturing din siyang hunk sa kanilang kompanya sa matikas na pangangatawan nito kahit hindi naman siya pumupunta sa gym.

"Perfect ang Laiya, Taps, Pots! Ano agree kayo?" namumungay ang mga mata ni Seksi nang sagutin nito ang tanong ni Tapsi.

Si Seksi, gaya ng palayaw niya ay kakikitaan naman ito ng kakaibang kaseksihan sa katawan. Malakas man itong lumamon ay hindi naman ito tumataba. Mahilig siya sa mga matatamis at paborito niya ang pagkain ng iba't ibang uri ng keyk. Ang tunay naman niyang pangalan ay Katarina Sek Javellana.

"Basta may mabibilhan ng pagkain kapag nagutom ako, okay na okay sa akin ang lugar, Taps at Sek," sagot naman ni Potsi habang may hawak-hawak na dalawang jolly hotdog sa kaniyang mga kamay.

Kulang na lamang ay mabilaukan ito dahil panay ang lamon nang lamon nito kahit may nginunguya pa sa bunganga. Siya ang mataba sa kanila pero ayaw niyang tinatawag niyang tawaging mataba. Mas gusto niya ang salitang chubby dahil cute daw ito sa pandinig niya. Ang tunay naman niyang pangalan ay Pocholo Travis Sigalado.

"Nakakahiya ka talaga, Potsi. Mabilaukan ka oy!" wika ni Tapsi.

"Heto, tissue o! Sahurin mo ang mga nahuhulog. Sayang din iyang pagkain. Alalahanin mo na maraming mga bata ang nagugutom sa kalsada," sabay abot naman ng tissue ni Seksi kay Potsi.

"Kaya nga sinisimot ko ang pagkain kasi sayang 'di ba?" ngunguso-ngusong sagot ni Potsi habang nagpapatuloy sa pagnguya sa kaniyang kinakain.

"Saan ba ang Laiya, Sek?" ani Tapsi.

"Sa Batangas lang naman siya. Mga isa't kalahati hanggang dalawang oras ang biyahe mula sa Maynila. Set na natin?" nakangiting sagot naman ni Sek habang ang dalawang hinlalaki ay naka-senyas ng aprub.

"Sa Black Saturday tayo pumunta para madami tayong makikitang mga tanawin!" gulat naman ang dalawa sa sinabi ni Potsi at pansamantala pang nagkatitigan sina Sek at Tapsi. Pagkatapos no'n ay nagsipagtawanan sila.

"Agree ako diyan sa Sabado de Gloria. Teka, 'di ba sa susunod na linggo na iyon?" ani Tapsi.

"Okay lang iyon, handa na rin naman tayo palagi e. Kaya walang problema. Sasakyan ko na lang ang gagamitin natin para makatipid tayo sa gasolina," si Potsi na ang sumagot matapos uminom ng mountain dew.

Tumango na lamang ang dalawa dahil alam naman nilang sa kanilang tatlo ay si Potsi ang laging handa. Minsan nga ay si Potsi na ang taya sa kanilang summer outing taon-taon e.

"At kung may problema kayo sa budget, ako na rin ang bahala ha? He-he," tatawa-tawang sabi ni Potsi na ikinatawa na rin naman ng dalawa.

"Maasahan ka talaga, Potsi! Gusto mo order pa kami ng pagkain sa iyo?"

Masayang nagtatawanan ang magbarkada sa Jollibee nang mga oras na iyon dahil sa kaibigan nilang si Potsi. Pare-pareho na rin naman silang may mga trabaho. Kaya wala nang problema sa kanila ang pera.

#TravelFriendsGoals ang motto nilang tatlo. Si Tapsi ay isang Real Estate Broker agent habang si Seksi naman ay isang Fashion Model at si Potsi ay isang Food Blogger. Lahat sila ay iisa ang hilig--ang maglakbay at libutin ang mga natatagong lugar sa Pilipinas.

*

Lumipas ang isang linggo, araw ng Sabado ay maagang umalis mula sa Quezon City ang magkakaibigan. Gamit ang sasakyan ni Potsi na Toyota Revo ay bumiyahe na sila. Si Potsi ang nagmamaneho, si Seksi naman ang tumitingin sa mapang dala niya habang si Tapsi ay panay ang kuha ng litrato sa sarili sa likuran ng sasakyan.

"Hindi ka ba nagsasawa sa mukha mo, Taps? Guwapong-guwapo ka sa sarili a!" tanong ni Potsi habang tumitingin-tingin sa rear-view mirror ng sasakyan. Nginitian na lamang siya ni Tapsi.

"Hayaan mo na 'yang broker nating kaibigan. Alam mo namang siya lang ang may magandang mukha sa inyong dalawa. Ha-ha," asar ni Sek kay Potsi.

"Anong guwapo? E kung pumayat ako 'di hamak na mas may hitsura ako kay Taps!" depensa naman ni Potsi.

"Oo na, Pots. Mas guwapo ka naman sa akin ng kalahating paligo lang naman kapag pumayat ka 'di ba? Bakit kasi ayaw mo akong samahan sa gym para makapag-work-out ka na rin at mabawasan ang bilbil mo?" ani Tapsi kay Potsi.

"Gusto mo ibaba kita sa gitna ng kalsada, Taps? At saka, hindi ko na kailangan mag-gym. Food is life. Enjoy life, enjoy goya sabi ng commercial ni Kim Chiu," naiinis na nagpapatwang sagot naman ni Potsi habang nakatuon pa rin ang atensiyon sa kalsada. Lihim na lamang na natawa si Seksi sa dalawang kaibigan.

"Ikaw naman, hindi na mabiro. Alam mo namang love kita e lalo na nang malaman kong love mo abs ko! Ha-ha," pang-aalaska na naman ni Tapsi.

"Mukha mo! Mas marami akong abs sa iyo, tabs nga lang at malalaki pa! Ha-ha," napuno na naman ng tawanan ang loob ng sasakyan. Asaran kung asaran. Iyan ang nakasanayan na nila.

Lumipas ang isang oras na biyahe ay nakatulog na sina Tapsi at Seksi habang si Potsi ay gising na gising ang diwa dahil habang nagmamaneho ay panay ang dukot nito sa baon niyang mga pagkain malapit sa kaniya.

Dumaan pa ang isang oras ay napansin ni Potsi na parang may mali sa direksyong tinatahak nila. Agad niyang kinuha ang mapang dala ni Seksi at tiningnan ito. Dahil hindi niya kabisado ang nakapaloob sa mapa, ginising na lamang niya si Seksi.

"Sek! Sek! SEEKKK!" tulog-mantika ang babae, kaya sumigaw na lamang si Potsi na ikinagulat din ni Tapsi sa back seat.

"Sorry. Naliligaw yata tayo. Tingnan mo ang mapa, Sek," agad namang tiningnan ni Seksi ang mapa at sinipat-sipat ang kinaroroonan nila.

"Ihinto mo nga ang sasakyan muna, Pots," sinunod naman nito si Sek at pansamantalang itinigil ang sasakyan.

"Ano, naliligaw na ba tayo, Sek?" binali-baligtad pa ni Seksi ang mapa para lang siguraduhing tama ang tinatahak nilang lugar patungo sa isang sikat na resort sa Laiya, Batangas. Ngunit, may napansin siyang kakaiba.

"Nasa Laiya na nga tayo, guys pero bakit tila napadpad tayo sa isang gubat na ito?" lahat ay napatingin sa itinuro ni Seksi sa mapa at binasa ang nakasulat doon.

"Satur-Death? Ano iyan? Hindi mo ba nakita ang lugar na iyan diyan sa mapa, Sek?" tila may kung anong kakaibang simoy ng hangin naman ang dumampi sa mga balat ng magkakaibigan ng mga oras na iyon matapos sambitin ang katagang Satur-death.

"Patingin nga? Kinilabutan ako sa pangalan e. Satur-death, tunog saturday o sabado tapos may death? Kamatayan? E 'di ba sabado ngayon? Don't tell me may mangyayaring hindi maganda sa atin?" sabay-sabay na nagkatinginan ang tatlo habang nakatigil ang sasakyan sa gitna ng kalsada na hindi pamilyar na lugar. Tahimik ang lugar na iyon at ni busina, tunog o mga sasakyan ay wala kang maririnig o makikitang napapadaan.  

"Ang mabuti pa, bumalik na lang tayo sa kung saan tayo kanina nanggagaling. Baka mali lang talaga ang napasukan natin. Baka shortcut lang ito, guys," nagtatapang-tapangang wika ni Seksi.

"Ang sabi sa pamahiin, kapag naligaw daw tayo, hubarin natin ang mga damit natin," nagpapatawang wika ni Potsi.

"Anong hubarin? Baka ang ibig **** sabihin, baligtarin!" pagkaklaro ni Tapsi.

"Pareho lang naman silang may 'rin' sa dulo e," dagdag pa ni Potsi. Napailing na lamang sina Tapsi at Seksi at naghubad na lamang upang baligtarin ang kanilang damit.

Matapos baligtarin ang damit ay pinaandar na ni Potsi ang sasakyan. Dahan-dahan na lamang niya itong minamaneho upang makabisado ang kalsadang kanilang tinatahak.

Tatlumpung minuto na ang nakalilipas nang matagpuan nila ang isang karatula sa gilid ng kalasda na nakadikit sa isang puno.

"THIS WAY TO LAIYA!"

Agad na nabuhayan ng loob ang magkakaibigan dahil sa nakitang sign board na nang tingnan nila sa mapa ay nakaukit naman iyon.

"Deretso na lang tayo, Potsi at mararating na natin ang mismong resort sa Laiya," iyan na lamang ang nasabi ni Seksi nang mga oras na iyon.

Nang malampasan nila ang karatula ay bigla na lang naging makulimlim ang kalangitan at biglang bumuhos ang ulan. At hindi nila inasahan ang isang palasong bumutas sa kaliwang gulong ng sinasakyan nilang Toyota Revo.

Gulat na gulat ang mukha ng magkakaibigan nang biglang gumewang-gewang ang sasakyan at nabundol ito sa isang puno. Mabuti na lamang at hindi sila napuruhan. Kaunting galos lamang ang kanilang natamo kaya agad din nilang inayos ang mga sarili.

Nang mga oras na iyon, sa side-mirror ng sasakyan ay may napansin si Seksi na papalapit sa kanilang kinaroroonan. Nang ilang metro na lamang ang layo nito sa kanilang sasakyan ay nakita niyang may hawak itong pana at palaso. Pinakawalan niya ito at tumama kaliwang bahagi ng side-mirror.

"BABA! LABAS! Takbo na tayo! May gustong pumatay sa atin. Labas na!" sa taranta ay isa-isang nagsilabasan sa loob ng sasakyan ang magkakaibigan. Napasubsob pa ang mukha ni Potsi sa damuhan pagkababa nito. Agad na inalalayan siya ni Tapsi upang makatayo habang si Seksi naman ay sumisigaw na.

"Takbo! Takbo na! Bilis!"

Walang lingon-lingon ay agad na silang nagsitakbuhan ngunit hindi pa man sila nakakahakbang ay isang palaso ang tumama sa kaliwang binti ni Potsi dahilan upang mapabitaw ito sa balikat ni Tapsi at natumba.

Napahiyaw sa sakit si Potsi. Gulantang naman ang mukha ni Seksi. Nagmadali siyang balikan ang kaibigan at tinulungang makatayo si Potsi dahil malapit na malapit na ang salarin sa kanila.

"Iwan niyo na ako, Taps, Sek!" kitang-kita na sa mga mata ni Potsi ang panghihinat at takot nang mga oras na iyon. Kahit umuulan ay pansin na pansing naluluha na ang kaibigan.

"Hindi ka namin pwedeng iwan dito, Pots! Sama-sama tayo! Sek, bilis iangat natin si Pots. Isa, dalawa, tatlo!" kahit mabigat ay nagawa pa rin nila itong itayo upang makatakbo at makalayo sa kung sino man ang gustong pumatay sa kanila.

Nang muli na silang hahakbang ay hindi nila napansin ang paglapit ng hindi pamilyar na nilalang at itinarak sa likuran ni Potsi ang matulis na palaso. Agad na lumingon sina Tapsi at Seksi sa salarin nang sumigaw nang malakas si Posti.

Doon ay mulagat silang pareho nang isa na namang palaso sana ang tatama at itatarak kay Sek. Mabuti na lamang ay maagap si Tapsi. Binitawan niya si Potsi at agad na sinugod ang salarin.

Parang torong iniuntog ni Tapsi ang ulo niya sa tiyan nito at pareho silang natumba sa magkabilang direksyon. Nang mga sandaling iyon, habang patuloy sa pagbuhos ang ulan ay naaninag ni Seksi ang mukha ng gustong pumatay sa kanila.

May suot itong maskara sa mukha na ang tanging makikita ay ang mga mata lamang niya. Ang mga balat sa leeg, kamay at paa ay parang bangkay na naagnas. Matatalim din ang mga kuko nito sa mga kamay at paa.

Itinuon ni Sek ang atensiyon sa kaibigang si Potsi na nang mga oras na iyon ay tila nawalan ng malay. Niyugyog-yugyog niya ang kaibigan. Pinakiramdaman niya rin ang pulso nito at pinakinggan ang tibok ng puso. Doon ay napagtanto niyang may pag-asa pa si Potsi.

"Taps! Buhay pa si Potsi!" sigaw niya sa kaibigan.

"Tumakas na kayo, Sek! Ako na ang bahala rito! Alis na!" agad na sinugod si Sek ng kaharap at nahagip ng tulis ng palaso ang kaniyang braso dahilan upang makaramdam siya ng hapdi.

Hinila-hila naman ni Sek si Potsi upang dalhin sa ligtas na lugar. Kahit hindi kaya ng kaniyang mga braso ay pinilit niya pa ring hilahin ito.

Samantala, dinampot ni Tapsi ang palasong nabitawan ng may sa kanibal na nilalang at pinatamaan ito sa pamamagitan ng pagtarak ng palaso. Parang gutom na gutom naman ito dahil naiilagan niya ang bawat pagtarak sa kaniya ng palaso.

Animo ay isang baliw na nakakita ng kaniyang laruan ang kaharap ni Tapsi. Hindi naman nagpatalo ang huli. Nang muling itatarak sa kaniya ang palaso ay napigilan niya ito at sinipa sa gitnang hita ang kaharap. Napahawak naman ito sa kaniyang hinaharap. Hindi na rin sinayang ni Tapsi ang pagkakataon upang makaganti.

Agad niyang kinuha ang palasong nabitawan niya at itinarak iyon sa leeg. Makailang beses niyang hinugot-baon ang palaso at itinarak muli sa iba pang bahagi ng katawan nito. Sa leeg, sa mata, sa butas ng tainga maging sa bunganga at ang panghuli sa puso nito.

Hingal na hingal man si Tapsi ay nagawa pa niyang tanggalin ang nakabalot na maskara sa mukha ng kaniyang kalaban at doon nakita ang inuuod-uod ng mukha. Hindi niya nasikmurang pagmasdan kaya nasuka si Tapsi. Kinalaunan ay pinuntahan na lamang niya si Sek na hindi pa rin nakakalayo sa kakahila sa kaibigang si Potsi.

Punong-puno ng dugo ang mga kamay, mukha at kasuotan ni Tapsi nang makita siya ni Sek. Nahuhugasan lamang iyon sa bawat patak at buhos ng ulan.

"Kailangan na nating makaalis dito, Taps. Kailangan maisugod si Potsi sa ospital!"

"Saan tayo hihingi ng tulong e, nakita mo namang mukhang halimaw ang nakalaban ko, Sek,"

"Si Potsi, Taps. Anong gagawin natin? Marami ng dugo ang nawala sa kaniya,"

"Hindi ko alam pero sana tumila na ang ulan nang makita na natin ang dinadaanan natin para makahingi tayo ng tulong. Tulungan mo na akong buhatin si Potsi. Siguro naman--"

Hindi pa natatapos ni Tapsi ang kaniyang sasabihin nang maramdaman niyang may matulis na bagay ang tumusok sa kaniyang batok na tumagos sa kaniyang lalamunan.

Sigaw naman nang sigaw si Sek at hindi na malaman ang gagawin. Nakita niyang may papalapit naman sa kinaroroonan nila. Kailangan na niyang iwanan ang mga kaibigan at iligtas ang kaniyang sarili para makapagtago.

Sa isang malaking puno sa 'di kalayuan ay doon nagtago si Sek. Tanging mga mata na lamang niya ang nagmamasid sa kung ano ang puwedeng gawin ng mga ito sa kaniyang mga kaibigan.

Katulad ng napatay ni Tapsi ay ganoon din ang mga hitsura ng kani-kanilang balat at mukha. Katulad sila ng mga kanibal na gustong pumatay ng tao. Isang babaeng may mahahabang buhok ang may hawak na tabak ang walang kaabog-abog na tumabas sa leeg ni Tapsi.

Gustuhin mang sumigaw ni Sek ay hindi niya magawa. Tinakpan na lamang niya ang kaniyang bunganga at parang gripong sunod-sunod naman sa pag-agos ang kaniyang mga luha nang makita ang sinapit ng kaibigang sina Tapsi at Potsi.

Gamit ang tabak ay isa-isa naman nilang pinagtataga ang katawan ni Potsi. Pinutulan nila ito ng braso at ibinigay sa isang maliit na batang sabik na sabik na kainin ito habang ang isang may katangkarang lalaki ay panay ang sipsip at dila nito sa ulong-pugot ni Tapsi.

Duwal na duwal na si Sek nang mga oras na iyon at agad na nagsuka. Sa kasamaang palad ay matalas ang pandinig nila at narinig siya ng isang matangkad na lalaki at inamoy-amoy ang paligid upang malaman ang kinaroroonan niya. Pigil-hininga naman si Sek at isiniksik ang sarili sa punong pinagtataguan niya. Takip-takip na rin niyang muli ang kaniyang bibig upang pigilan ang kaniyang paghikbi.

Nakiramdam pa si Sek sa kaniyang paligid kung naroroon pa ang mga halimaw. Tanging ang pintig na lamang ng kaniyang puso ang kaniyang narinig nang mga sandaling iyon kaya naman ay marahan siyang tumingin sa direksyon kung saan naroon ang kaniyang mga kaibigan.

Isang mata pa man lang ang kaniyang nailalabas nang biglang bumulaga sa kaniya ang isang inuuod na mala-demonyo ang mukhang nakangiti sa kaniya at hinawakan siya sa buhok.

Nagpupumiglas si Sek at pilit na tinatanggal ang kamay nito sa buho. Pero isang malakas na suntok sa sikmura ang kaniyang natikman. Agad siyang kinaladkad habang nakahawak pa rin ito sa kaniyang buhok at dinala sa kinaroroonan ng kaniyang mga patay na kaibigan.

Napatakip na lamang sa kaniyang bibig si Sek nang mapagmasdan ang sinapit ng kaniyang mga kaibigan sa kaniyang harapan.

Hawak-hawak pa rin ng lalaki ang kaniyang buhok ay agad na itinutok sa kaniyang leeg ang matulis na tabak. Pigil hininga at lunok-laway na lamang ang nagawa ni Sek nang unti-unting hinihiwa ang balat sa kaniyang leeg hanggang sa maabot ng tabak ang ugat nito. Sabay-saba
Nath Rye Jan 2016
Isang pinto ang nasa aking harapan.

Pintong gawa sa kahoy. Limang tao ang lapad ng pinto, at dalawan' tao ang taas nito. Dahan-dahan 'kong hinawakan ang nakausling parte.

Hinila ko. Ang bigat.

Isang engrandeng *ballroom
ang itinatago ng pintong aking pinasok. Ang una talagang mapapansin ay ang magarang wallpaper na yumayakap sa pader. Sa pinakaharap, may hagdanan na tila hari't reyna lang ang maaring gumamit. Sa bawat dulo ng hagdanan, may mga nakapatong na gintong mga dekorasyon- mga anghel at mga hayop na makikita lamang sa panaginip. Pero, mapapatingala ka talaga sa larawan ng Diyos at mga anghel na sumasakop sa buong kaitaasan ng ballroom.

Ang amoy naman, amoy ng mamahaling pagkain.
May mga lamesa at mga plato para sa mga nais kumain

Ang unang yapak ko sa loob ay sinalubong ng mga tingin mula sa mga tao sa loob. Lahat sila'y magkamukha...

magkakambal kaya?

Nilapitan ako ng waiter. May dala-dalang alak.
"Ser, gusto niyo po ba ng-"
"Bakit magkamukha kayong lahat dito?"
Lumabas lang ang mga salita sa aking bibig. Di na ako nakapaghintay.

"Ah... ser, kung gusto niyo po ang kasagutan sa tanong niyo, sigurado akong may makakapagpaliwanag sayo nang mas maayos."

At sabay siyang umalis.

Inikot ko ang ballroom. Kinausap ko ang mga tao. May mga sumasayaw, may mga kumakanta, at mayroon pang mini magic show. May mga nakabarong, iba nama'y naka tuxedo.

Naging masaya ang mga usapan, hanggang itinanong ko ang tanong ukol sa kanilang pagiging magkamukha. Pinapasa-pasa lang nila ang tanong sa mga ibang nasa ballroom. Ika nga, "hindi nila mapapaliwanag nang mabuti."

Ano naman ang napakakumplikadong paliwanag na ito?

Lahat ba, naitanong ko na?

Nanlaki ang aking mga mata. May nakita akong nag-iisa sa dulo ng kwarto. Mukhang matalino. Nilapitan ko.

"Sarap ng pagkain."

Binigyan niya 'ko ng tingin ng pagkagulat.

Makalipas ang ilang segundo, nagsalita na rin siya.

"Ganyan ka ba talaga nagsisimula ng isang conversation?"

"Di eh. Pero masarap naman talaga. Kinailangan ko lang ilabas ang matinding damdamin ko para sa handa."

Tawanan. Pero desperado na 'ko. Gusto ko nang malaman kung bakit.

"Bakit magkamukha kayong lahat dito?"

"Ah.... ikaw ay tulog ngayon. Nananaginip ka lang. Ang bawat tao rito'y indibidwal na parte ng iyong sarili. Ang iba't-iba **** personalidad, nag anyong-tao."

"Ha?"
Ginagago ako nito, ah.

"Subukan '**** kurutin ang 'yong sarili. Di siya masakit, di ba?"

Tiningnan ko ang braso ko. Kinurot ko, yung masakit talaga.

Wala akong naramdaman.

"Gets? Ako ang parteng nais tumulong sa iba, sa kapwa-tao."

".... Maniniwala muna ako sayo, ngayon. Pero, ibig sabihin ba'y ang lahat ng personalidad ko'y pantay-pantay?"

"Hindi. Ang mga taong nasa itaas ng hagdan, sila ang pinakamalalaking parte ng 'yong sarili. Kaya sila ang mga pinakamakapangyarihan dito sa ballroom."

"At pwede akong umakyat doon?"
Gusto kong umakyat.

"Handa ka bang tanggapin ang iyong sarili? Pa'no kung puro mamamatay-tao pala ang mga nasa itaas? O magnanakaw? O sinungaling?"

"Edi ok, tanggap ko naman na di ako perpekto."

Pero sa isipan ko, natakot ako. Nakakatakot makita ang mga masasamang parte ng sarili mo, na naging sarili niyang tao.

"Edi umakyat ka. Panaginip mo 'to. 'Di akin."

"Sige, salamat pare."

"Geh."

Inakala ko na ang huli niyang sasabihin ay may relasyon sa pag-iingat, o pagkukumbinsi na 'wag na 'kong umakyat. Pero dahil sa isang "geh" na sagot niya, nahalata 'kong wala na akong makukuhang impormasyon kung di ako aakyat.

Nasa harap na ako ng hagdanan. Kung nakatayo ka pala rito, parang nakatitig ang mga gintong dekorasyon sa 'yo.

Isa-isa kong inakyat ang mga hagdan, at sa taas, may nakita akong apat na tao.
  
Yung tatlo, nakikinig at tumatawa sa biro ng isa.

"Hi...?"
Wala naman akong ibang masabi, e.

Bigla silang tumahimik at napatingin sa 'kin.
Alam na siguro nila kung sino ako, dahil nilapitan nila ako at nakipag-kamay.

"Alam mo na ba ang lugar na ito? May nagsabi na ba sa 'yo?"

"Oo. Sabi sa 'kin ng isa na kayo raw ang mga pinakamalaking parte ng aking personalidad."

"AHHH! Mali siya! Nasa impiyerno ka na ngayon. Masama ka kasi eh."

Napatingin lang ako sa kanya.

"Joke lang, 'wag naman masyadong seryoso. Edi madali na lang pala! Sige, pakilala tayo!"
Ngumiti naman ang apat.

Nauna yung tatlo.

"Ako ang parte **** responsable. Alam mo ang mga responsibilidad mo, at maaga mo tinatapos."

Wow. Responsable pala ako.

Ang pangalawa.
"Ako naman ang parte **** madasalin. Malakas ang tiwala mo sa Diyos, kaya mahilig ka magdasal."
Grabe, banal pala ako?

Ang pangatlo.
"Ako naman ang parte **** mahilig sa sports. Mapa-boxing man o swimming, o basketball. Lagi kang handa."
Parang yung bodybuilder ko lang na klasmeyt ah. Napatawa ako.

At ang pang-apat, at ang lider:
"Ako ang parte ng sarili mo na nais makatulong sa ibang tao. Handa kang magpatawa kung kailangan, pero kaya mo naman ring magseryoso. 'Di ka nang-iiwan. Tunay kang kaibigan."

Pero yung tao kanina yung nais makatulong sa ibang tao.... baka ito yung sinungaling. Bahala na.


"Kayo ang pinakamalaki? Natutuwa naman ako."
Nagtawanan lahat.

"Pero may isa pa. Ang pinakamalaki talaga sa lahat."

"Saan?"
Saan nga ba talaga?

"Dito. Halika. Bago ka magising. Para makilala mo."

Pumunta yung pang-apat sa isang dulo ng kwarto. May pinindot siya. May maliit na butas na nagpakita sa pader. Madilim. Nahirapan akong pumasok. 'Di na sumunod ang apat.

Sa gitna ng kwarto, may isang tao. Isa. Nag-iisa, kasama ng mga libro at papel.

"Ikaw ang pinakamalaking parte?"

Tumingin lang siya sa 'kin.

"Ikaw ba talaga? Ano naman sinisimbolo mo?"

"Ako ang katahimikan. Ang katahimikan sa iyong loob. Matatag ang puso mo, at kahit marami kang kinakatakutan, hindi ito nagiging hadlang sa 'yo. Ako ang nagbibigay buhay at enerhiya sa lahat ng mga personalidad mo."

*At ako'y napatahimik. Katahimikan pala ang pinakamalaking parte.
It's 3:44 am woooooooo I started at 3. ps this is in tagalog/filipino. thank you
unknown Aug 2017
nais kong simulan ang aking tula sa isang katanungan,
"bakit mo ako iniwan?"
dahil ba sa ugali kong hindi maintindihan?
dahil ba sa itsura kong hindi kagandahan?

bakit mo ako binitiwan?
bakit mas pinili mo ang lumisan?
bakit mga pangako mo'y iyong kinalimutan?
bakit ka lumihis ng daan?

mahal, sana'y sagutin mo't huwag kang magalit,
kung marami akong tanong sayo na bakit,
hindi ko parin kasi talaga matanggap yung sakit,
sagutin mo naman, baka sakaling tumamis ang mapait.

hindi kita matanggal sa puso't isip ko,
at dahil sa takot ko na baka maulit ang pag-alis mo,
ipinagkatiwala ko ang puso ko sa ibang tao,
kaysa ang maniwala muli sa mga salita mo.

sa bawat paggalaw ng kamay ng orasan,
sa bawat pag-ihip ng hanging amihan,
sa bawat pagsilip ni haring araw,
tila puso ko'y nanatiling naliligaw.

paulit-ulit sa aking isipan,
tama ba ang aking napagdesisyunan?
kasiyahan sa iba ay dapat bang subukan?
nagbakasali na hindi ko ito pagsisihan.

sumubok ako, nagtiwala sa mga salitang naghatid ng panandalian ligaya,
nagpadala ako sa mga pangakong "ikaw lang at wala ng iba",
pero nagkamali ako, pare-pareho lang pala kayo,
sa una lang kayo pursigido.

mahal, nais kong alalahanin mo,
lingid sa kaalaman mo na makakalimutin ako,
pero inaamin ko, ni minsan hindi ka nawala sa isip ko,
oo mali 'to, pero masisisi mo ba ako?

bakit ramdam ko parin ang sakit ng iyong paglisan?
bakit hindi kita kayang bitiwan?
bakit sa bawat oras ng aking kalungkutan,
ikaw, ikaw ang nagsisilbing dahilan ng aking kasiyahan?

ang unan ko'y basang basa na ng luha,
mata ko'y tuluyan ng namaga,
alam ko na wala na akong dapat kapitan,
kung kaya't sanay matutunan ko ng ika'y bitiwan.

mahal, wala akong karapatan para sabihin na ako'y iyong balikan,
dahil minsan na kitang pinagtabuyan,
kaya hinihiling ko na sana sa iyong muling paglisan,
kasabay nun ay ang unti unti kong pagtahan.

patawad sapagkat hindi na tama ang aking nadarama,
patawad sapagkat alam kong tayo'y tapos na,
patawad sa mga salitang hindi na maibabalik pa,
patawad, patawad sa pagpili ko noon na lisanin ka at wag ng lumingon pa.

labis ang naramdaman kong lungkot,
labis din ang poot dahil hindi kita malimot-limot,
subalit sa mga panahong naghihilom na ang kirot,
saka ka naman muling susulpot.

lubos akong nagalak,
puso ko'y nabusog sa iyong salitang mabubulaklak,
nawala ang patalim sa puso ko na nakasaksak,
nang ikaw sakin ay kumambak.

subalit hanggang kailan kaya mayroong "tayo"?
hindi ko maalis ang takot sa puso at isip ko,
hindi ko maalis ang nadarama kong silakbo,
na ang dapat na "tayo" ay mapalitan muli ng isang "kayo"

hanggang kailan mo ako muling mamahalin?
hanggang kailan mo ako muling yayakapin?
hanggang kailan mo muling ipaparamdam ang apoy ng pag-ibig?
o papatayin na lamang ito muli ng malamig na tubig?

natatakot ako sa mga bagay na hindi inaasahan,
na baka magbago ang iyong isipan,
natatakot ako sa mga pwedeng maging dahilan,
dahilan ng iyong posibleng paglisan.

kasi minsan mo na akong isinantabi,
minsan mo na kong trinato na parang walang silbi,
minsan mo ng binasa ng luha ang aking pisngi,
at minsan mo na rin pinunit ang puso ko sa iyong mga sinabi.

natatakot ako mahal ko,
nais kong magtiwala muli sa mga salita mo,
paumanhin, subalit natatakot ako,
natatakot akong iwan mo ulit ako.

sana'y sa ating karanasan sa nakaraan,
manatili ka sa aking tabi at huwag lumisan,
sapagkat ikaw ang aking kalakasan,
subalit ikaw rin ang aking kahinaan.

ikaw, ang pumapawi sa aking uhaw,
ikaw, ang nagbigay direksyon sa puso kong ligaw,
ikaw, ang dahilan kung bakit ang puso mula sa bintana ng kaluluwa'y dumungaw,
ikaw, ang nagbibigay sigla sa akin araw-araw.

hinihiling ko na sana sa oras na magbago ang ihip ng panahon,
magbago ang direksyon ng mga alon,
tumaliwas ang lahat ng bagay sa dapat nilang posisyon at direksyon,
mag-iba man ang huni ng mga ibon,

sa oras na ikaw ay aking muling tanungin,
isa laman ang isasagot mo sa akin,
"huwag kang matakot at mangamba,
mahal na mahal kita"
ig: seluriing
twt: seluring
fb: seluring
follow meeeeee!
AnxiousOcean Mar 2018
Ngingiti ka na naman;
Lolokohin mo na naman ang buong mundo,
Paniniwalain ang lahat ng tao,
Uutuin maging ang sarili mo--
Na ayos ka lang,
Na wala kang problema,
Na patuloy kang lumalaban
Sa buhay kung sa’n
Ang sarili ang iyong kalaban.
“Ayos lang” ang iyong sagot sa tanong na “kamusta ka?”
At ngayon ko lamang napagtanto na palabiro ka pala.
Lahat nang ‘yan, iyong itatago sa iisang ngiti.
At sa iyong pagkukubli,
Lahat ay napaniwala.

Tatawa ka na naman;
Muling ipaparinig ang iyong halakhak.
‘Yung tipong mabibingi silang lahat
At masasabing ikaw ay masaya at tapat.
Pero ang bawat ritmo ay kumpas ng kasinungalingan
Na hindi namamalayan dahil sa lakas ng tawanan.
Itutuloy ang tawa hangga’t ang kasiyahan ay maisilang.
Pambihirang panlilinlang.
Daig mo pa ang hunyango pagdating sa pagtatago.
Lahat idaraan mo sa tawa, hindi dahil masaya ka,
Kundi dahil wala kang mukhang maihaharap.
At sa iyong pagpapanggap,
Lahat ay napaniwala.

Mananahimik ka na naman;
Mambibingi gamit ang saradong bibig.
Sasampalin ang buong mundo ng kantang walang ritmo,
Walang liriko, at walang nota.
Dahil hindi tengang handang makinig ang iyong kailangan,
Kundi pangunawa at ang maintindihan.
Mahirap bang gawing salita ang iyong nadarama?
Hirap ka bang magsabi ng kahit ano sa kanila?
Kaya’t mananahimik ka na lang
At paparoon sa isang sulok.
Aawit nang pabulong,
Rinig lamang ang iyong suntok.
At sa iyong pananahimik,
Lahat ay napaniwala.

Mangangamba ka na naman;
Matutulog na lang, sasaktan pa ang sarili mo.
Titingin sa paligid at magiisip nang kung anu-ano.
Kahit ano.
Kahit masakit.
Hanggang sa maaawa ka sa kalagayan mo ngayon
At Iiyakan ang sariling takot bumangon.
Malulungkot, magagalit
At mapapatanong kung bakit.
Bakit ganito? Bakit ganyan?
Bakit ang mata mo ngayo’y luhaan?
Minsan tulog na lamang iyong hiling,
Pero pagod ka pa rin maging sa paggising.
Mangangamba at iisipin ang lahat.
Lahat sila,
Lahat ng iyong napaniwala.

Pero hindi ako.
Ibahin mo ako,
Simula’t sapul, hindi mo ‘ko maloloko.
Hindi mo ‘ko mapapaniwala, hindi mauuto,
Dahil kilala kita,
At alam ko ang pinagdaraanan mo.
Alam kong hirap ka na sa pagsubok ng buhay.
Mistulang ang bawat araw ay pare-pareho na lamang,
Walang bago, puro tabang.
Maaaring tensionado ka, dulot ng paaralan.
O ‘di kaya’y dahil diyan sa mga tinatawag **** “kaibigan.”
Pwede ring dahil sa iyong tahanan.
Dahil sa sakit na dulot ng kung ano man.

Kilala kita.
Alam ko ang nararamdaman mo.
Alam kong gusto mo nang huminto,
Gusto mo nang itigil ang laro,
Pagod ka nang bumangon,
At takot nang umahon.
Tulad ng isang dahon na kahit kalian
Ay ‘di maibabalik sa punong pinanggalingan.
At iyo na lamang inaantay ang iyong paglanta.
Sa isang lugar, inirereklamo ang tagal ng pagkawala.
Dahil ikaw ay sawang-sawa.
Paulit-ulit na lamang.
May galit, may pait pagkatapos ng hagupit.
Babangon, sasaya, at muling babalik sa sakit.
Alam kong luha ang ‘yong nais ipabatid,
At hindi ang iyong mga tawa.
Dahil dama ko ang iyong lungkot sa tuwing ika’y masaya.
Alam kong hirap ka na.
Alam ko, alam ko.

Kilala kita.
Alam ko ang pagkatao mo.
Hirap ka nang kumapit, alam ko.
Dahil mahina ka,
At ‘di mo kailangang magpanggap;
Alam ko ang iyong hanap.
Ngunit nawa'y maintindihan mo,
Tanggap kitang buo at totoo.
Pwede ka nang umiyak,
Pwede mo nang bitiwan ang 'yong sandata,
Pwede mo nang ibaba ang iyong kalasag,
Pwede ka nang maging totoo.
‘Wag nang magpanggap na malakas ka,
Pwede kang maging mahina.
Pwede mo nang burahin ang iyong ngiti.
Pwede kang umiyak,
Hayaan **** dumaloy ang mga luha.
Sige, isumbong mo lahat,
Sabihin mo ang lahat sa akin,
Akala mo ba’y ‘di ko napapansin?
Sumuko man ang araw at nagdulot ng dilim,
‘Di kita susukuan at mananatiling taimtim.
Patuloy na kumakapit,
Inaantay ang 'yong paglapit.
Alam kong mapapatanong ka na naman kung bakit.
Bakit alam ko, at bakit ganito.
Pasensiya kung may pagkukulang man ako,
Ngunit hiling ko lamang na ikaw ay magkwento.
At sabay tayong ngingiti at tatawa,
Saba’y tayong iiyak sa drama.
Yayakapin kita,at patuloy na uunawain,
Dahil 'yun lang din naman ang gusto kong gawin.

Sabi ko nga sa’yo, kilalang-kilala kita.
At ‘di tulad ng iba,
Hindi mo 'ko mapapaniwala.
Dahil siyempre, ako ang 'yong ina.
Shrivastva MK Jun 2015
Duniya ko janam dene wali maa
Teri mamta kaha kho ***,
insan insan ko mar raha
Aadmi ki niyat haiwan si ** ***,
Roh pare wo bhi
Jisne banaya ye jahan,
Dekh es duniya ki surat usne bhi kaha,
Badal raha insan,
Ab badal raha insan......


Tumhare sikhaye hua raste se
bhatak raha insan,
Lut ke ejjat ek aurat ki
Mita di mamta ki pahchan,
Kar ke dhuli aanchal teri
Badal raha insan,
Ab badal raha insan.......


Kash! na hoti duniya
Na rahta insan,
Bata ke roya "Manish" bhi
Kalyugi insan ki pahchan,
Badal raha insan,
Ab badal raha insan.....
Endless love, Cruelty, Endless Humanity
Meruem Mar 2019
Akala ko nung una hindi na magbabago,
Itong maumay na takbo ng buhay ko.
Sabi nila, "pare hindi ka na natuto."
Oh pare-pareho lang ang aking problema.

Pero noong makita ko ang halaga mo,
At ang ning-ning ng iyong mga mata.
Lahat ng hapdi tila agad nawawala,
Naaalala ko na..

Tumitigil nga pala ang oras,
Kapag ikaw ay nariyan.
At ang lahat ng mga kulay;
Gumaganda.

Ipangako mo naman sa akin,
Na hinding-hindi mawawala
Ang iyong mga ngiti
Na kasing liwanag ng mga tala.
March 18, 2019 - 01:06

Para sayo, B.
BJ Sep 2020
Are tumhe dekha aj to lga ye sab tumhe bta du.
Haq hai nhi mera koi phir b thoda haq jata du ..
Or kehdu tum behad khoobsurat **.
Ye jo tumne akhon ke kajal ko b palko ki had me dal rakha hai.
In aankhon ne jane kitna kehar sambhal rakha hai.
Kya chamak hai aankho me jaise ek choti si khush duniya ka sapna paal rakha hai.
Socha cheru thoda tumhe or thoda sata du.
Are tumhe dekha aj to lga ye sab tumhe bta du.
Haq hai nhi mera koi phir b thoda haq jata du ..
Or kehdu tum nazneen **.
Phir kuch tumhare galon k un khaddo ki gehrayi dekhi.
Na us se gehri koi khaayi dekhi.
Nazar htane wala tha k us muskan ne rok lia..
Muje aj sambhalne se pehle tere chehre nadan ne rok lia.
Jane tumhe ye sab kehna lagta hai khata kyu.
Are tumhe dekha aj to lga ye sab tumhe bta du.
Haq hai nhi mera koi phir b thoda haq jata du ..
Or kehdu tum dilnashi **.
Vo choti si kali bindi jo thik maathe k me kahi hai.
Vo b har shayar ko kheench rahi hai.
Jaise muje kehti ** idhar aao tumhe kano k jhumko ka pta du.
Are tumhe dekha aj to lga ye sab tumhe bta du.
Haq hai nhi mera koi phir b thoda haq jata du ..
Or kehdu tum dalkashi **.
Ye phir thode uljhe thode suljhe baal hai.
Inki to ada hi bemisal Hai
Tumhe tang karte hai.
Manmarji chalate hai jaise tujse jung karte hai.
Chere pe aate hai tum unhe phir peeche karti.
Kabhi clip se kabhi rubber se kheenche rakhti **.
Kabhi aaye chehre pe to shayad main b hta du.
Are tumhe dekha aj to lga ye sab tumhe bta du.
Haq hai nhi mera koi phir b thoda haq jata du ..
Or kehdu tum koi kehkasha **.
Or vo sone ki nath ko koi
kaise taal sakta hai.
Jise tumne apni teekhi si naak me daal rakha hai.
Or kuch batein in sab se pare hai.
Tera chutkan sa Gussa hai jane tu kaise handle kare hai.
Phir vo pyari si hasi vo sharm haya  vo bachpana vo nadaniya.
Samjhdari vo nasamjhi
Vo adayein vo shaitaniya.
Or sambko tumne brabar rakha hai.
Jane ye hisab kaise lagakar rakha hai.
Kya kehna hai kya sunna hai kya bolna hai kya btana.
Kab ruthna hai kab manana hai kab satana hai kab jatana hai.
Teri har ek choti moti khoobiyon ne dil me aatank macha rakha hu.
Jane tune kitne salo se khud ko ishq se bacha rakha hai.
Jane mujme kab se or kyu ye thode guroor k lakshan aaye hai
K tuje suna sabne hai samjh sirf hum paaye hai.
Tum jaisa or koi mere aas paas ni hai.
Phir kaise manliya jaye tum aam ladki ** tum me kuch  khas nahi hai.
Ha aj maine ek kadam apne beech ki sarhad se thoda bahar aaya.
Tumne apna hunar azmaya tha vo pic dalke use shayri bnake maine apna hunar aazmaya hai.
ye padhke tum socho k inam du is shayar ko ya koi saza du.
Are tumhe dekha aj to lga ye sab tumhe bta du.
Haq hai nhi mera koi phir b thoda haq jata du ..
Or kehdu tum afreen **.

Tum khoobsurat **.
w Apr 2019
91
Ang sabi nila na ang pinakamasakit daw na tunog ay ang iyak at hikbi,
Malakas man, mahina o pag-pipigil
Lahat daw ‘yon ay pare-pareho lang
Tama nga siguro sila kasi ang iyak ay nakapag-sasabi ng totoong nararamdaman, ang iyak ay isang kalungkutan
Noong gabing yon, narinig ko ang pinakamasakit na tunog
Sabay tayong lumuha
Sabay nating iniyak ang sakit na para bang masasagot lahat ng tanong sa ating isipan
Mga pagkukulang, mga sana at dapat na pareho nating gustong malaman, gustong ipaglaban
Mga tanong na matagal ng kinukwestyon ang mga bagay na hindi maintindihan
Mga pagkukulang na pinipilit buuin na unti-unting lumalabo
Mga sana at dapat na matagal nang pinipigilan
Ngunit narinig ko ang tunog ng bawat galaw ng iyong mga paa na humahaplos sa sahig
Narinig ko kung paano mo ikinabit muli ang iyong mga paa sa iyong medyas at sapatos,
Kung paano mo ito itinali at binuhol nang napakahigpit
Narinig ang bawat kilos at galaw
Sa huling beses ay narinig ko ang iyong mga daliri
Kung paano dumapo ang iyong palad sa pinto
Hindi iyak at hikbi ang nangibabaw
Kundi ang tunog ng pagsara ng pinto
Jene'e Patitucci Dec 2012
if life’s a house of cards, each hand that she was dealt was too much or too little
and even when she changed the game the hands she played they broke her every time

she only wanted her child to succeed

someday she will be happy, someday she will go back
someday she’ll cut right down that scar and her heart will breathe again

if life’s a bowl of cherries well she broke her teeth when she would bite into them
the fruit was sour but the juice ran down her chin - we all thought it was blood

she only wanted to be loved like a queen

someday she will be thankful, someday she will come back
someday she’ll open up her head and her dreams will live again

~~

and if life’s a box of chocolates you know she prefers, well, any other candy
specifically valentine’s hearts because she likes to bite them down the center

she only wants it all

well life’s a game of russian roulette if she loads the gun you pull the trigger
the early bird will get the worm, the worm will get the fish hooked with one line

she’s different, different now

but someday she will be hopeful, someday she won’t look back
someday she’ll pack her bags, she’ll hit the road, we’ll meet again
© 2012 Jene'e Patitucci

lyrics, song not recorded yet
Hanzou Jul 2019
Sensitibo akong tao, kaunting pangungutya, malaki na ang epekto.
Nabuhay ako sa paniniwalang lahat ng babae, tumitingin lang sa gwapo.
Kasalanan ko bang maging pangit? Siguro hindi, siguro oo.
Sabi nila walang pangit. Ugali lang ang pangit sa ibang tao.

Nakasanayan ko nalang na walang naririnig, kahit lantaran akong laitin.
Ininda lahat ng pananakit, maswerte nalang kung minsa'y daplisin.
Hindi ko kayang lumaban, patay malisya lang ang damdamin.
Ayoko ng gulo, ni isang salita wala akong binanggit kahit aking isipin.

Aking babaguhin, karamihan sa kababaihan ay tumitingin sa gwapo.
"Ano bang meron sa mga gwapo?" Pare-pareho lang naman kaming tao.
Alam kong mahalaga din ang panlabas na kaanyuan pero,
Yun ba ang minamahal? Yun nalang ba ang basehan sa mundong ito?

Lahat ng 'yan nakaraan nalang sa akin.
Magmula nung dumating ka, pinaniwala **** mali ang aking hangarin.
Hangarin na tanggapin na walang kaaya-aya sa akin.
Kahit anong pilit ko, pilit **** itinatanggi at hindi pinapansin.

Hindi ako gwapo. Pero kaya kong harapin ng may magandang kalooban ang magulang mo.
Hindi ako mayaman. Pero ipapakita ko sayo na ang kayamanan ay nasa kaya nating ibuo.
Hindi ako yung taong magara ang kasuotan kapag haharap sayo.
Aanhin ko yun? Kinabukasan natin ang aabangan ko, hindi pagiging maluho.

Hindi ako yung lalake na pagkakagastusan ka ng sobra sa tuwing may selebrasyon.
Gusto ko kase maramdaman natin. Hindi sa nakikita, kundi mismo sa pagkakataon.
Hindi ko kayang lumaban, duwag ako, at nananatiling mahinahon.
Pero hindi ko hahayaan na may umapi sayo na kahit sino, makakatikim sakin 'yon.

Hindi ako yung tipong kaya kang pakiligin sa mga salita.
Madalas kasi wala akong tiwala na kaya ko yun magawa.
Panay ang pagkumpara ng itsura ko sa iba.
Kahit ganun naman , lahat ng sinabi ko sayo, totoo at may isang salita.

Hindi ako gwapo, oo.
Hindi ako maporma, oo.
Hindi ako astig, oo.
Hindi ako yung matitipuhan agad kase, oo, ganito lang ako.
japheth Apr 2019
di ko alam kung ako lang ang ganito
o marami ring taong nahihirapan ang emosyon ay ipagtanto.

nahihirapan isulat, ilagay sa kwaderno,
buhatin ang lapis, at gumawa ng mga letrang bubuo sa isang kantang ikaw lang nakakarinig.

isang kantang sumusigaw sa puso’t isipan
isang boses na nagsasabing “ako’y pakinggan.”
isang bugkos ng mga salita na di mo alam kung pag pinagtabi tabi mo na sa iyong papel
ay magkakaroon ng kahulugan.

oo.
madalas akong ganito.
na andaming gustong sabihin ng utak ko
pero ni bibig ko o ang kamay ko ay di alam kung paano ito ibubuo.

bakit ang dali magsulat?
pero ang emosyon, hirap na hirap ibuklat?

minsan,
nananalangin ako
na sana may taong lalapit dito
para turuan akong sabihin kung ano nasa utak ko.

ngunit kahit meron mang ganung tao,
alam ko di parin niya makukuha ang aking gusto.
dahil ang mga salita na galing sa utak ko,
na para sa akin ay kumakanta ng napakagandang musika
ay sa kanya naman, halos pareho, pero di gaanong tugma sa pagkanta.

kaya oo.
kahit hirap na hirap ako,
na sabihin sa lahat ang emosyong sinisigaw ng mga piyesa sa utak ko,
tuloy parin ako sa pagsulat kagaya nito.

dahil onti onti kong naiintindihan
na ang lungkot, saya, o mapa ano man,
ay iba iba ang kahulugan sa tao.

pero pare parehong ang dama ng nagagawa nito sa puso.
“Writing.”

This piece represents where I am now in terms of my writing. It’s been an awful couple of months and slowly I’m losing touch.

I keep forgetting that the only thing stopping me is myself. That’s why moving forward, I’ll keep on writing.

Ilalaban ko ang pagmamahal ko sa aking sining.
(I’ll fight for the love of the art.)
Mateuš Conrad Sep 2018
.well **** me, after writing such a revealing piece, i really need a double whiskey gob-smack... i need a drink... i really need to have drink... but it's honesty, i'm not ashamed of it... people have a harder time owning up to gay bar pop songs in their closet, like a Belinda Carlisle song... ooh... personally? i've never come across anything more **** than a pregnant woman *******, or, to mind the pursuit of the Wendol idol? exhibitionism to boot; a striptease? pare by comparison... you can't exactly possess the carnality of a woman, and the concept of the mind's eye... with a fetus, to boot.

in terms of jerking off...
**** me,
  i moved away from
fine art nudes...

  found an alternative
outlet....

https://tinyurl.com/ybhzl3x5

i.e.?
the exhibitionism
of
pregnant women...

it's like peering into
a wormhole,
of sorts...

    who the hell needs
******, glory-holes,
******* crap?

   pull me to sight
a pregnant woman
encouraging exhibitionism
and i'll be there,
within second,
with a tissue...

**** it...
she can do it, and doesn't shy
away from?
    m.i.l.f. is
so lost...
been catching up on
the whole American Pie franchise...

m.i.w.i.l.f.

    mom in waiting i'd
love to ****...

who said that jerking off leads
men to ******* ***.
****** *****?
  who said we would turn the
******* avenue?
     oops? for not being
adventurous enough?

  adventurous consisting
of watching
a pregnant woman
exhibition herself,
oiling herself,
jerking off...
    what... if i were married...
could probably
become the mouth and tongue
of God in terms of oral ***?

******* losers...
having the negligence
stipend in allowing a wife,
as pregnant as she is...
to exhibition herself like that...
for me to pick up
the crumbs from the table...
******* losers...

i'll admit it...
jerking off to a pregnant
woman exhibit herself
beats jerking off to fine art
nudes.
Karan Sherwal Aug 2018
I used to believe in good old days,
Still concerned about the little ways.
To get back in my childhood era.
Those uncountable acquaintances,
Now they are just faded faces.
Buzzing around oftentimes,
I do look at them with all my gracious Rhymes.
Those long sandwalks, I heard many voices & those preacher talks.
Standing on the top of a pile,
I saw the world with my pure human eyes.
My incapability of not performing as others,
Don’t forget we came from different mothers.
Though the course may be disturbingly fascinating,
Spot you there at the end of the lives you kept devastating.
I walked clean and I did no mean.
There was nothing to fear, but one day someone molested me who was so near.
Crippled inside myself that night,
Was so devastated couldn’t spoke a word inspite.
Moments still glare, dig in your knife so that you can pare.
Shadows no more controls me,
I fiercely play with them, and still move freely.
Enjoyed every bit just like my first bicycle wheelie.
I did both,from playing with slum folks to slept like a sloth.
Now I miss my never ending era.
Entered my puberty,
with little bit of curiosity
To not to have those thoughts control authority.
I was wild, a state called child.
Facts of my past life...
Alexa Sz Apr 2010
boxes full of them
neon
black
patterns
and more
what is better than cheap sunglasses

$1, $2, $3 what more
than buying a pare of cheap sunglasses

flashy
cool
never out of style
go get some cheap sunglasses
From my fav song by ZZtop!
Now, man of croziers, shadows called our names
And then away, away, like whirling flames;
And now fled by, mist-covered, without sound,
The youth and lady and the deer and hound;
'Gaze no more on the phantoms,' Niamh said,
And kissed my eyes, and, swaying her bright head
And her bright body, sang of faery and man
Before God was or my old line began;
Wars shadowy, vast, exultant; faeries of old
Who wedded men with rings of Druid gold;
And how those lovers never turn their eyes
Upon the life that fades and flickers and dies,
Yet love and kiss on dim shores far away
Rolled round with music of the sighing spray:
Yet sang no more as when, like a brown bee
That has drunk full, she crossed the misty sea
With me in her white arms a hundred years
Before this day; for now the fall of tears
Troubled her song.

                   I do not know if days
Or hours passed by, yet hold the morning rays
Shone many times among the glimmering flowers
Woven into her hair, before dark towers
Rose in the darkness, and the white surf gleamed
About them; and the horse of Faery screamed
And shivered, knowing the Isle of Many Fears,
Nor ceased until white Niamh stroked his ears
And named him by sweet names.

                              A foaming tide
Whitened afar with surge, fan-formed and wide,
Burst from a great door matred by many a blow
From mace and sword and pole-axe, long ago
When gods and giants warred.  We rode between
The seaweed-covered pillars; and the green
And surging phosphorus alone gave light
On our dark pathway, till a countless flight
Of moonlit steps glimmered; and left and right
Dark statues glimmered over the pale tide
Upon dark thrones.  Between the lids of one
The imaged meteors had flashed and run
And had disported in the stilly jet,
And the fixed stars had dawned and shone and set,
Since God made Time and Death and Sleep:  the other
Stretched his long arm to where, a misty smother,
The stream churned, churned, and churned - his lips apart,
As though he told his never-slumbering heart
Of every foamdrop on its misty way.
Tying the horse to his vast foot that lay
Half in the unvesselled sea, we climbed the stair
And climbed so long, I thought the last steps were
Hung from the morning star; when these mild words
Fanned the delighted air like wings of birds:
'My brothers spring out of their beds at morn,
A-murmur like young partridge:  with loud horn
They chase the noontide deer;
And when the dew-drowned stars hang in the air
Look to long fishing-lines, or point and pare
An ashen hunting spear.
O sigh, O fluttering sigh, be kind to me;
Flutter along the froth lips of the sea,
And shores the froth lips wet:
And stay a little while, and bid them weep:
Ah, touch their blue-veined eyelids if they sleep,
And shake their coverlet.
When you have told how I weep endlessly,
Flutter along the froth lips of the sea
And home to me again,
And in the shadow of my hair lie hid,
And tell me that you found a man unbid,
The saddest of all men.'

A lady with soft eyes like funeral tapers,
And face that seemed wrought out of moonlit vapours,
And a sad mouth, that fear made tremulous
As any ruddy moth, looked down on us;
And she with a wave-rusted chain was tied
To two old eagles, full of ancient pride,
That with dim eyeballs stood on either side.
Few feathers were on their dishevelled wings,
For their dim minds were with the ancient things.

'I bring deliverance,' pearl-pale Niamh said.

'Neither the living, nor the unlabouring dead,
Nor the high gods who never lived, may fight
My enemy and hope; demons for fright
Jabber and scream about him in the night;
For he is strong and crafty as the seas
That sprang under the Seven Hazel Trees,
And I must needs endure and hate and weep,
Until the gods and demons drop asleep,
Hearing Acdh touch thc mournful strings of gold.'

'Is he so dreadful?'
                     'Be not over-bold,
But fly while still you may.'
                              And thereon I:
'This demon shall be battered till he die,
And his loose bulk be thrown in the loud tide.'
'Flee from him,' pearl-pale Niamh weeping cried,
'For all men flee the demons'; but moved not
My angry king-remembering soul one jot.
There was no mightier soul of Heber's line;
Now it is old and mouse-like.  For a sign
I burst the chain:  still earless, neNeless, blind,
Wrapped in the things of the unhuman mind,
In some dim memory or ancient mood,
Still earless, netveless, blind, the eagles stood.

And then we climbed the stair to a high door;
A hundred horsemen on the basalt floor
Beneath had paced content:  we held our way
And stood within:  clothed in a misty ray
I saw a foam-white seagull drift and float
Under the roof, and with a straining throat
Shouted, and hailed him:  he hung there a star,
For no man's cry shall ever mount so far;
Not even your God could have thrown down that hall;
Stabling His unloosed lightnings in their stall,
He had sat down and sighed with cumbered heart,
As though His hour were come.

                              We sought the part
That was most distant from the door; green slime
Made the way slippery, and time on time
Showed prints of sea-born scales, while down through it
The captive's journeys to and fro were writ
Like a small river, and where feet touched came
A momentary gleam of phosphorus flame.
Under the deepest shadows of the hall
That woman found a ring hung on the wall,
And in the ring a torch, and with its flare
Making a world about her in the air,
Passed under the dim doorway, out of sight,
And came again, holding a second light
Burning between her fingers, and in mine
Laid it and sighed:  I held a sword whose shine
No centuries could dim, and a word ran
Thereon in Ogham letters, 'Manannan';
That sea-god's name, who in a deep content
Sprang dripping, and, with captive demons sent
Out of the sevenfold seas, built the dark hall
Rooted in foam and clouds, and cried to all
The mightier masters of a mightier race;
And at his cry there came no milk-pale face
Under a crown of thorns and dark with blood,
But only exultant faces.

                         Niamh stood
With bowed head, trembling when the white blade shone,
But she whose hours of tenderness were gone
Had neither hope nor fear.  I bade them hide
Under the shadowS till the tumults died
Of the loud-crashing and earth-shaking fight,
Lest they should look upon some dreadful sight;
And ****** the torch between the slimy flags.
A dome made out of endless carven jags,
Where shadowy face flowed into shadowy face,
Looked down on me; and in the self-same place
I waited hour by hour, and the high dome,
Windowless, pillarless, multitudinous home
Of faces, waited; and the leisured gaze
Was loaded with the memory of days
Buried and mighty.  When through the great door
The dawn came in, and glimmered on the floor
With a pale light, I journeyed round the hall
And found a door deep sunken in the wall,
The least of doors; beyond on a dim plain
A little mnnel made a bubbling strain,
And on the runnel's stony and bare edge
A dusky demon dry as a withered sedge
Swayed, crooning to himself an unknown tongue:
In a sad revelry he sang and swung
Bacchant and mournful, passing to and fro
His hand along the runnel's side, as though
The flowers still grew there:  far on the sea's waste
Shaking and waving, vapour vapour chased,
While high frail cloudlets, fed with a green light,
Like drifts of leaves, immovable and bright,
Hung in the passionate dawn.  He slowly turned:
A demon's leisure:  eyes, first white, now burned
Like wings of kingfishers; and he arose
Barking.  We trampled up and down with blows
Of sword and brazen battle-axe, while day
Gave to high noon and noon to night gave way;
And when he knew the sword of Manannan
Amid the shades of night, he changed and ran
Through many shapes; I lunged at the smooth throat
Of a great eel; it changed, and I but smote
A fir-tree roaring in its leafless top;
And thereupon I drew the livid chop
Of a drowned dripping body to my breast;
Horror from horror grew; but when the west
Had surged up in a plumy fire, I drave
Through heart and spine; and cast him in the wave
Lest Niamh shudder.

                    Full of hope and dread
Those two came carrying wine and meat and bread,
And healed my wounds with unguents out of flowers
That feed white moths by some De Danaan shrine;
Then in that hall, lit by the dim sea-shine,
We lay on skins of otters, and drank wine,
Brewed by the sea-gods, from huge cups that lay
Upon the lips of sea-gods in their day;
And then on heaped-up skins of otters slept.
And when the sun once more in saffron stept,
Rolling his flagrant wheel out of the deep,
We sang the loves and angers without sleep,
And all the exultant labours of the strong.
But now the lying clerics ****** song
With barren words and flatteries of the weak.
In what land do the powerless turn the beak
Of ravening Sorrow, or the hand of Wrath?
For all your croziers, they have left the path
And wander in the storms and clinging snows,
Hopeless for ever:  ancient Oisin knows,
For he is weak and poor and blind, and lies
On the anvil of the world.

S.  Patrick.        Be still:  the skies
Are choked with thunder, lightning, and fierce wind,
For God has heard, and speaks His angry mind;
Go cast your body on the stones and pray,
For He has wrought midnight and dawn and day.

Oisin. Saint, do you weep? I hear amid the thunder
The ****** horses; atmour torn asunder;
Laughter and cries.  The armies clash and shock,
And now the daylight-darkening ravens flock.
Cease, cease, O mournful, laughing ****** horn!

We feasted for three days.  On the fourth morn
I found, dropping sea-foam on the wide stair,
And hung with slime, and whispering in his hair,
That demon dull and unsubduable;
And once more to a day-long battle fell,
And at the sundown threw him in the surge,
To lie until the fourth morn saw emerge
His new-healed shape; and for a hundred years
So watred, so feasted, with nor dreams nor fears,
Nor languor nor fatigue:  an endless feast,
An endless war.

                The hundred years had ceased;
I stood upon the stair:  the surges bore
A beech-bough to me, and my heart grew sore,
Remembering how I had stood by white-haired Finn
Under a beech at Almhuin and heard the thin
Outcry of bats.

                And then young Niamh came
Holding that horse, and sadly called my name;
I mounted, and we passed over the lone
And drifting greyness, while this monotone,
Surly and distant, mixed inseparably
Into the clangour of the wind and sea.

'I hear my soul drop down into decay,
And Mananna's dark tower, stone after stone.
Gather sea-slime and fall the seaward way,
And the moon goad the waters night and day,
That all be overthrown.

'But till the moon has taken all, I wage
War on the mightiest men under the skies,
And they have fallen or fled, age after age.
Light is man's love, and lighter is man's rage;
His purpose drifts and dies.'

And then lost Niamh murmured, 'Love, we go
To the Island of Forgetfulness, for lo!
The Islands of Dancing and of Victories
Are empty of all power.'

                         'And which of these
Is the Island of Content?'

                           'None know,' she said;
And on my ***** laid her weeping head.
George Andres Jul 2016
Bakit ba gusto ng mga tao ng simpleng mga salita?
Kahit ba gasgas na, sugatan na o nakakaumay na?
Wala ba silang pandinig?
Hindi ba nila alam na nakakapurga na?
Bakit ba kapag durog ka,
Lahat ng salita, tila lahat sa'yo patama?

Gusto ng tao ng payak na salita
Dahil ba ayaw niyang mag-isip?
Iyon lang ba ang mga salitang may puso?
Pag-ibig, nasasaktan, mahal, ulan, luha
Na paulit-ulit ko nang naririnig
Nasasaktan ka, oo pero ano pa ba
Pwede mo bang sabihin sa ibang paraan?
Kailangan ba lahat tayo ay pare-pareho?

Kung gusto ng lahat ng simple,
Lahat na tayo magkakatulad
Sabi nga ng anak ni Oble
Generika gaya ni Lang Leav
7316

Di ako makapag-isip ng tulang walang kagaya. Nakakdismaya dahil kung kailan ko kailangang magdugo, nasaid na ang dugo, kung kailan ko kailangang umagas, walang lumalabas.
because our dreams of leaf-canopies and lignin
arrive at a certain variety of green, we will zither
anew with song

here in Bulacan; all the leaves are capsized
brandishing inflorescences as naked as
  the scent of petrichor girdled
on the cobblestones: they are forsaken not by
trees but by seasons only, a twofold deliberation
of caprice: there is only two of what is spoken.
   such is the warmth and coldness,
missing their obvious targets, hesitant and abstruse,
  scattered and at long last, never collected

deftly camouflaged in the familiar drapery,
“Tantusan mo!” as they cry for marks to remember,
we touch the cicatrix to measure with our jagged hands
how much we have forgotten.

what we cease to remember descends deep, as wash-hand basins
concur such depth,
into the well of ourselves, later to discover such
perilous foundling in the squall of either morning or evening,
   still devoid of sense: still arguing whether there is much
to reconcile with what has been found and what has been pictured
   now, altered by such loss: this is danger, and so is nothing,

swollen and tender, the waters of the estero reek of such
remembering – we cannot ignore its perfume, oddly taking the shape
of the next dagger slowly making its way towards the back
of the skull to pare with river-run precision, what we all
try to hold back inside; so as if to say,
             “Tantusan mo!” to remember
where     we last    took  off,  like a heron,
   or a  bird, wary of distances.
"Tantusan mo!" is a tagalog phrase which means "put a mark on it".
JP Goss Jan 2014
Has one ever known
The therapy of cutting fruit?
To pare a pear
Its skin left bare
And cleaned of its coarse green suit?
Underneath
The white meat
With knife parts so easily
That, in my grief
Blade unsheathed
Slice here and here and here.
Sweet relief! The nectars pour
In the sink and on the floor,
Its ****** sheen
--The loveliest I’ve seen!—
So I cut more and more.
I’ll cut the fruit, just like I said
One can't **** what's already dead.
L'anguilla, la sirena
dei mari freddi che lascia il Baltico
per giungere ai nostri mari,
ai nostri estuari, ai fiumi
che risale in profondo, sotto la piena avversa,
di ramo in ramo e poi
di capello in capello, assottigliati,
sempre piú addentro, sempre piú nel cuore
del macigno, filtrando
tra gorielli di melma finché un giorno
una luce scoccata dai castagni
ne accende il guizzo in pozze d'acquamorta,
nei fossi che declinano
dai balzi d'Appennino alla Romagna;
l'anguilla, torcia, frusta,
freccia d'Amore in terra
che solo i nostri botri o i disseccati
ruscelli pirenaici riconducono
a paradisi di fecondazione;
l'anima verde che cerca
vita là dove solo
morde l'arsura e la desolazione,
la scintilla che dice
tutto comincia quando tutto pare
incarbonirsi, bronco seppellito:
l'iride breve, gemella
di quella che incastonano i tuoi cigli
e fai brillare intatta in mezzo ai figli
dell'uomo, immersi nel tuo fango, puoi tu
non crederla sorella?
Se pare ca știi totul
Și doar a predica
Nu văd ce rost are
Aici prezența mea
Când ce rezultă-n mine este numai sânge
Dat pe dinafară pentru a te unge
Pe răni tu, înțeleptule
Ai țipat destul să-mi tai urechile
Furia ți-a ajuns dincolo de cer
Și cântecul ți-e plin numai de "disper"
Si gol de "ajutor"

Însă nu e "gol"
De "spune-i tu pentru mine"
Ca și când ar fi ok să obții
Tot ceea ce vrei fără sa îți ții
Singur șaua vieții
Se simte incredibil și-mi pare impecabil
De bine plănuit, căci nu ești responsabil
Dacă nu merge bine, doar n-ai spus tu ceva
Erai prea ocupat cu a te alerga
Cu furia cu mânia și mândria ta

Toți sunteți furioși și intitulați
Să aveți dreptate, să nu vă schimbați
Toți sunteți titani și restul sunt cei proști
Se pare că sunteți destul de inimoși
Să vă iubiți pe voi suficient încât
Să vă protejați de orice v-ar provoca mai mult
Perspectiva asupra realității
Asupra iubirii sau a maternității

Iubirea mea nu pare
Să aibă loc aici
Și nu-s vreun salvator
Ca să vă scap de frici
Mai ales atunci când clar ca din topor
N-ați sugerat niciunul că vreți vreun ajutor

Suferiți că vă place și asta-i adevărul
Pe care-l văd eu, nu *** sa fiu eroul
Când refuzați puternic orice implicare
Care să vă fie puțin provocatoare.

Nu vă doriți salvare, ci numai validare.

Sclavi ai vieții voastre, ah cât e de trist
Dar păreți comfortabili în lacrimi și abis
Și când am încercat o mână sa vă-ntind
M-am topit și-am plâns, era mult prea acid

De libertatea-i munte, îmi sunteți plini de mare
Și-am să vă mulțumesc, căci nu e de mirare
Că busola mă îndrumă pe altă cărare
Și vântul dintre pânze îmi zice așa tare

"Ești doar eroul tău, și orice chemare
Ce vine dinspre ei, doar cere ca atare
O respingere simplă, fără vreo formă
De sentiment de ură sau țipete de normă "

Nu vreau sa vorbesc cu nimeni despre nimic
Și am s-o țin simplu, nu am s-o complic
Dacă îmi aduceți acest zgomot în casă
Sper să mâncați bine, dar nu la a mea masă,
Am sa vă anunț că nu e pentru mine,
Și am s-o zic repetat și dacă tot nu-i bine
Sau nu are valoare încă ce vă spun,
Sper să fiți iubiți, dar pe al meu drum
Nu vă mai *** permite vreun fel de access
În realitatea mea sau să îmi abuzez
Iubirea și răbdarea când văd așa de des
E loc doar de-un om, și drumu-i deja mers
De mine.

Așa că baftă voua,
Și cu bine mie.
Sau poate e pe dos,
Nu vreau sa stiu,
In fine.

_M.
O Vento que passa por mim leva todo o ar que existe nos meus pulmões. Faz o meu coração parar de tanta tristeza e amargura que carrega, faz com que o meu emocional seja triste e seco.
Sem razão nenhuma para me torturar, o Vento continua a fazê-lo, isto fá-lo feliz. Não lhe dói, mas como me dói a mim, é uma alegria. Acho que já estou habituada a esta dor. Fui destinada a tê-la, e agora, mereço-a.
Oh meu amor, porque me fazes sofrer tanto, meu querido Vento? Que dor infernal sinto eu por culpa tua, seu bicho horrendo que tanto amo.
Por favor, faz com que eu pare de te amar, por favor, por favor. O ar que levas contigo não te chega? Tens que tirar de mim o pouco que falta para me sentir viva e sem remorsos?
Oh meu amor, oh meu querido Vento, meu feio e horrendo bicho que mais odeio por te amar.
Faz com que pare, por favor, por favor.
majsrivas Jan 2023
Nitong nakaraan, naging nostalgic ako sa mga new year na nagdaan, mga new year nung bata kami, and sa new year na dadating pa.

Oo sobrang saya ngayon, hindi rin naman mapapantayan ang saya! Pero alam ko na iba na siya. Ibang-iba na siya―kasi noon, kumpleto pa kami at wala pang nawawala samin. Kumpleto pa ang mga lolo at lola namin. May mga fireworks display, sinturon ni hudas mula sa kanto hanggang kabilang kanto. Isinasampay pa ung sinturon ni hudas sa katawan namin tapos magppicture kami, may trumpilyo, luces tapos isusulat ang pangalan sa daan, maging yung ray-gun na paputok meron din. May mga pagkain pang nakalagay sa la mesa dahil naghahanda ang mga lola. May ham, tinapay, hot choco, at kung ano-ano pa na pati mga kapitbahay namin doon din kumakain salo-salo ang lahat! Meron din sayawan sa kalsada mga 90's na tugtugan "don't cry" sa gitna ng kalsada.

Habang sinasalubong ang taon, we played this game na "thankful for 2022, and looking forward in 2023" with cousins and titos and titas while drinking wine and alcohol til we drop. Ang saya mapakinggan yung mga bagay na pinagpapasalamat nila at mga bagay na nilo-look forward nila lalo yung mga things they share about our family. It means so much na pare-parehas kami na support sa isa't-isa at ramdam yung pagmamahal sa bawat isa.

Sabi ng isa kong tita, darating daw yung time na baka maiba na dahil siyempre magkakapamilya, career, ibang paths to take, na baka yung iba di na mag new year sa Clemente. Pero sabi niya sila ay nandiyan pa din dahil yun ang gusto nila. Oo alam ko pwedeng mangyari dahil na-experience ko na sa mga kaibigan ko. Dati palagi kaming magkakasama tuwing new year at pasko. Mahal namin ang isa't-isa na kung pwede nga lang palagi kaming magkakasama. Pero siyempre iba-iba kami ng mundong ginagalawan at tinatahak, may lumipat ng bahay, may mga pamilya na din kaya bihira na lang din kami magkasama sama. Nakakamiss!

Hindi ko alam ang future, pero sana lahat kami nandito pa din magkakasama, isang buong pamilya na magkakasamang haharap sa panibagong taon habang nabubuhay kaming lahat!

Masaya ako na na-experience ko ang pasko at new year sa Tondo! Marami akong ipinagpapasalamat hindi lang sa 2022, kundi magmula 1992! Alam ng puso ko kung ano yung mga bagay na yun hindi ko maisa-isa, basta alam ko masaya lahat at grateful ako sa family na ibinigay sa akin ni Lord. Hindi man kami mayaman, madami man kaming pagkakaiba-iba, pero solid mahal namin ang isa't-isa. Looking forward to 2023 and more! **
Janette Aug 2012
When the moon winks behind the bare branches of winter, reaching for snowflakes with its tongue,
Shadows smile in dark shatters, quietly invading the fluttering of dream;
A stain of crushed rose petals....a sigh, pure as baby skin…innocent as ivory, encircles,
And I feel his breeze, undress me as clouds reveal a waning moon, the red mantra of January, opens this rose to shadow,
My heart, an empty bell, hushes the pause that keeps my pulse caged to his eyes...





Dreams still heavy, flow upon ebon, a whisper-kiss breathing desire;
In the hush of shadows he stirs, ******* destiny, where the shine parts my lips, finger-touching the moon within my soul;
Seducing my skin with his whispered sigh, reaching out, caressing phantom songs, dancing skycircles, shaking midnight from my hair;
Eyes that sparkle-ache wildness in me, while I lay naked in his arms, wrapped around the warmth of kiss,
My crushed lips gasping softly...




  
Gentle breezes buffet bare flesh, wandering the lines of a smile, breathing silver-whispered pleas,
"Show me heaven tonight"
Bleeding my silk into a  whisper of rapture, stilled in hues of emerald hush;
As fingertips reach, tenderly into the palette of my soul, beyond the shadowed eclipse, where essence lingers in the perfume of delicate winds,
Swaying me gentle, slender into the deep of ache, trickling from that sacred place; quickening the shiver-burn.
The fire of his lips on mine, pink with full moon dilation...





Fingers like clouds, shroud my milky spires, wind-swept aches pound my soul, tantric rhythms, fly to destiny;
As breath is caught in arcs of awakening, where I fold, surrendered beneath inferno;
Errant whispers tattoo my heartbeat, under his skin;
And whimpers pare curves as yearning quakes the ground beneath us, and we dance a language; arabesque on tongues,
His lips trace my *******, my thighs teased, open, waiting for the touch of his kiss on swollen desire,
Where his mouth dances warm, moist...and my legs stretch; yielding...consumed, on fire, under fire....





I have crossed into him, merging the hot-melt of seam, woven on the threshold of silence,
Love transcending  flesh as it falls; tumbling , fluttering, beating the air to shift my sighs,
I whisper soft, twining his moan, tasting infinite sweetness, in his spill;
Lost in him, where I will always be.. never questioning why or how,
Just relishing the beauty, delighting in the mystery of US........
Touch me deep...feel the soft slick glide of my skin against your own...... press body to body in shadows of moan...reach for me with hands that leave soft ribbons of desire....your breath painting longing in swirls of need over the soft curves of my flesh...spinning me out of control....and watch me....... melt like golden-brown honey in the palm of your hand..... J
Joana Jul 2014
O Vento que passa por mim leva todo o ar que existe nos meus pulmões. Faz o meu coração parar de tanta tristeza e amargura que carrega, faz com que o meu emocional seja triste e seco.
Sem razão nenhuma para me torturar, o Vento continua a fazê-lo, isto fá-lo feliz. Não lhe dói, mas como me dói a mim, é uma alegria. Acho que já estou habituada a esta dor. Fui destinada a tê-la, e agora, mereço-a.
Oh meu amor, porque me fazes sofrer tanto, meu querido Vento? Que dor infernal sinto eu por culpa tua, seu bicho horrendo que tanto amo.
Por favor, faz com que eu pare de te amar, por favor, por favor. O ar que levas contigo não te chega? Tens que tirar de mim o pouco que falta para me sentir viva e sem remorsos?
Oh meu amor, oh meu querido Vento, meu feio e horrendo bicho que mais odeio por te amar.
Faz com que pare, por favor, por favor.
Este texto estava publicado na minha outra conta.
Anna Pavoncello Nov 2014
This poem is no Billy’s babble,
I know this girl who tends to dabble,
Dabble with unkind creatures.

She’s beautious, dark, and loyalty-tied,
Non-gregarious, starry-eyed;
Starry-eyed for the inexpedient.

Wit is written on skin so fair
Eyes like skies, too deep to pare.
But pare her idea of ideal men.

Challenge, with whom her morals meet,
Picks scoundrels, wreaking calm deceit.
Deceitful words are hooks to her.

Beknownst to all but she herself,
These rogues take riches, turned to pelf.
Pelf, for she is better than them.

Too low they sink below her merit,
Her virtue, they could stand to inherit,
Inheriting her in return.
And I solemnly swear
on the chill of secrecy
that I know you not, this room never,
the swollen dress I wear,
nor the anonymous spoons that free me,
nor this calendar nor the pulse we pare and cover.

For all these present,
before that wandering ghost,
that yellow moth of my summer bed,
I say: this small event
is not. So I prepare, am dosed
in ether and will not cry what stays unsaid.

I was brown with August,
the clapping waves at my thighs
and a storm riding into the cove. We swam
while the others beached and burst
for their boarded huts, their hale cries
shouting back to us and the hollow slam
of the dory against the float.
Black arms of thunder strapped
upon us, squalled out, we breathed in rain
and stroked past the boat.
We thrashed for shore as if we were trapped
in green and that suddenly inadequate stain

of lightning belling around
our skin. Bodies in air
we raced for the empty lobsterman-shack.
It was yellow inside, the sound
of the underwing of the sun. I swear,
I most solemnly swear, on all the bric-a-brac

of summer loves, I know
you not.
585

I like to see it lap the Miles—
And lick the Valleys up—
And stop to feed itself at Tanks—
And then—prodigious step

Around a Pile of Mountains—
And supercilious peer
In Shanties—by the sides of Roads—
And then a Quarry pare

To fit its Ribs
And crawl between
Complaining all the while
In horrid—hooting stanza—
Then chase itself down Hill—

And neigh like Boanerges—
Then—punctual as a Star
Stop—docile and omnipotent
At its own stable door—
Robert Zanfad Feb 2010
The flesh may still be fine...
One must just pare bruised
And bad spots away,
As a razor once excised mine.
A blurred mind mused
At the slowness of life
When it oozed,
Crimson's contrast
On pale skin,
Like paint
Escaped my palette,
Or red roses on canvas,
Mute shouts of color
Wasted in slick puddles
On the floor.
Red too soon fades sepia;
Wounds become scars,
Their hardness protects,
Forever reminds.
Though grown timid
Of assaults from steel,
Old psyche still yields
To lancet's probing,
Words released fall,
Now as drops to paper.
Copyright 2010, Robert Zanfad
Raj Arumugam Oct 2010
1
I don’t know
about you
but my fingernails
they keep growing
like Pinnochio’s nose;
I pare them
and keep them neat and short
and when I look again a week later
they’ve grown and seem to say:
So what you’re going to do about it?
It’d be alright if you were a woman,
but as a man
everyone expects you to keep us short and neat.


Oh, I just can’t bear
these decades of nail-taunting
and my computer calculations show
a quarter of my life is wasted trimming my fingernails
and with a quarter in sleep
half my life is gone between nails and snores

Well now -
I’m never again cutting my fingernails
I’ll just let them grow
and grow;
and as far as I care
they can grow like Jack’s beanstalk


2
Sure, the concerned
amongst you might say:
Oh, that’s not a good idea
to let your fingernails grow

But to you, I say:
Have you even considered
the advantages if I had long fingernails?
I could literally reach out to you
wherever you are
and not just through the internet
but with the help of GPS technology
and google maps
I could locate you precisely
and give you a tickle!
Now, wouldn’t you love that!



3
And when I’m famous
a fingernail celebrity
and people come to meet me
and want to shake my hands
I’d say: Hey, shake my nails instead!

And if I’m walking in the streets
and anyone wants my help, I’d say:
Yeah – you scratch my back
and I scratch yours!


4
And of course you might say
(Oh how so concerned you are):
But how will you use your keyboard
to type your awful nail-biting poems?
And so I say to you:
Hey, where do you live?
In a cave in Siberia or what?
Haven’t you heard of speech to voice technology?

And so, dear friends,
I don’t know about you
but it’s long nails for me
and if somewhere in the world
as you are driving or reading a book
or while at a picnic
if you see nails reaching out to you
from across the oceans and skies
and giving you a tickle,
you know it’s me, your nail-some friend….
Nancy Dees Jan 2015
Îmi pare rău.
Îmi pare rău că te -am reușit .
Toată viața mea
Am cerut să aparțină
Și nu am
Până când a venit de-a lungul .
Mi-ai dat adăpost
Și sa oprit durerea .
Ai chiar a ieșit din drumul spre dragoste * * de mine.
Dar, după un timp,
Am dat seama
Asta a fost tot o minciună
Deci, * * ea știa *** te-ai simțit .
* A * ei a fost .
O fată te-a iubit .
Și nu mă refer.
Adică * o *
fata
Cine nu este de mine .




P.s. Different language-Romanian
Don Bouchard Mar 2016
How does the rancher learn to dance
The annual rhythms of the land?

When do we bring the cows, bawling,
From open summer to sheltered winter pastures?
When is it time to bring the stubborn bulls
To the empty, urgent cows,
Or to remove them from contented cows,
Grown placid in the heaviness of calves?

How do we know the time
To round up the sweltering herds,
Bringing the bellering calves to brand?
Or when do we cull the frightened heifers,
Lucky in their selection, but uncertain?
When should we pare the weanlings,
And when call we the buyers?

And, when is the time for hiking forty miles
Of rusting fence,
Replacing posts,
Mending broken wire
Before the changing of pastures?

And when is the time to come to ease,
To sense the satisfaction
In seeing grazing cattle,
Tails swishing away the black flies of June,
Moving through gray-green prairie grass
On their way to cool creek water?
If I keep working on this, I'll never get it up online, so here it is.
Nidhi Jaiswal Feb 2021
Samaj ke bandisho se azad
Bin pankho se urna chahti hu
Pankh tute hai to kya
Khawo se aashaman sajana chahti hu

Hoshlo ki urran hu main
kisi ki muskan hu main
bharat ki anokhi shan hu main
band pare khawbo ki arman hu main

manti hu zindgi ke safar me
Me mil jate hai kuch humsafar
naa hote hue apne
Phir ban jate band aankho ke sapne

Haa main uarna chahti hu
Oos ke bund ki tarah dhara ko susobhit karna chahti hu
khilkhilana chahti hu
Hasna chahti hu
Apne pankho ko failye dhara ko napna chahti hu
apni khusboo se sbko mekhkana chahti hu
apne gunjan se nabh ko gunjit karna chahti hu
kali se ful ki tarah khilna chahti hu

kya thi galti meri
kis bat ki milli mujhe  ye saja
ye Samaj ki bandishe
Pairo m jakri ye janjiro se niklna hahti hu
kuch kehna chahti hai
Khud ko khud se milana chahti hu
kyuki jaise main dikhti hu waise hu nai
Mere hai kuch azad sapne
Pinjre m band panchi nahi hu
aazad bharat ki ek shakti ka rup hu
Ek larki hu mai
Haan ek larki
jo khud apna itishah bnana chati hai
Auro se alag khud ki duniya basana chahti hai
kUch karna chati hai
Apne liye
apno ke liye
Iss jahan ke liye.
Myself...😇
Serafeim Blazej Jan 2017
Todos os sonhos
Vão ser enterrados
Enterrados com você
Então mova-se!
É o fim ou o início?
É o meio ou o nada?
Você está aqui ou está morto?

Mova-se!
Quanto mais rápido, mais devagar
Vai tragar você,
Parar seu avanço
Vai agarrar você,
Te segurar
Mova-se!

Todos os sonhos
Eles vão perecer
Não mova-se!
Fique aqui
Morra sonhando com seus sonhos
Morra imaginando o que você queria ser
Morra! sem saber como é ser
O que você quer ser

Então mova-se!
Mova-se!
Não pare,
Não fique parado
Nunca pare de se mover
Porque quando você parar
Você vai estar morto
E todos os seus sonhos também.

Mova-se!
(Mova seus sonhos)
20/01/2017
Firoiu Daniel Dec 2014
Imi soptesti vorbe dulci, in timp ce-ti ascuti spinii,
Ca prin vraja ma atragi printre portile gradinii.
Si se-nchid in urma mea cu un scartait incet,
Soarele dispare-n zare lasand cerul violet.

Eu te caut fermcat printre atat de multe flori
Ce ma incanta si m-atrag cu ale lor calde culori,
Frunzele fosnesc in juru-mi, in explozii de ecou
Tu incet prepari veninul in amurgul indigou.

Si pasesc increzator, nestiind ca o sa m-ataci
Fiindca asupra ta vegheaza o armata de copaci,
Si ma zgarie si-mi par un sinistru labirint
Luna imi ghideaza calea cu a ei raza de argint.

Stralucesti printre frunze atragandu-mi privirea,
Caci mirosul tau ma cheama si-mi ineaca gandirea,
Inima-mi tresare tare fiindca tu-mi promiti saruturi
Inauntru o simt *** bate simultan cu mii de fluturi.

Si imi canti incet un cantec intr-o liniste de gheata,
Insusi labirintul verde se trezeste usor la viata.
E o lume de poveste, totu-mi pare ca-i un vis
Tu sirena din adancuri, ma atragi inspre abis.

Simt liane *** se aproapie, si se incolacesc pe mine
Si ma trag tot mai aproape aducandu-ma la tine.
E de ajuns sa te privesc si raman pe loc lovit
Simt doar inima *** bate, caci in rest am amortit.

Nici medusa insa-si cu ai ei ochi patrunzatori
N-ar putea sa ma inghete si sa-mi dea asa fiori.
Cu niste lanturi cuprinzi intreaga mea fiinta
Impietrit si fascinat eu privesc cu neputinta.

Ghimpii-ncep sa ma intepe  si in carne isi fac loc
Simt veninul *** patrunde si *** sangele ia foc.
Caci cu cat m-apropii tot mai mult tu ma ranesti,
Si in crunta-mi suferinta tu continui sa zambesti.

Sfaramat in mii de cioburi, ma atarn de-un fir de ata
Doar prezenta ta himera ma mai tine acum in viata.
Insa tu dai drumu lantului, si ma zgarii violent,
Din atatea rani deschise veninul se scurge lent.

Naucit ca sunt iar liber, tremurand m-am ridicat
Chiar si ghimpii tai uscati, eu incet i-am scuturat.
Doar in inima au ramas, caci mi-e frica-n lipsa lor,
Viata incet mi se va scurge printe gauri s-am sa mor.

Simt un foc adanc in suflet care arde irizat
Si cu infinita lui ardoare, ma consuma infometat,
Caci te vad acum mai clar si incep sa realizez,
Ma ranesti doar stand acolo desi eu ma-ndepartez.

Nu sunt ghimpii ascutiti ce m-au stors usor de sange
Nici veninul tau fierbinte ce din vene mi se scurge
Nu-s nici vorbele otravite ce le spui tu cu blandete,
Caci desi nu vrei s-o faci, ma ranesti prin frumusete.
idk Oct 2013
its was looming
a thing in my mind
a reality that was an actuality to the reasoning behind so many things i've always doubted
the baseline of all the problems i've encountered
the things i could never figure out but along the way i saw signs
a light there and a movement here
a way of telling me that everything was happening for a reason
but im stubborn
and not to good with cliches
knowing the fact between my decision making and how i could fix anything gave me the impression that i was in control of my life
in control of me well being
in constant dis pare of what i was doing
was always hard to understand how i could control how i think
but always so hard to figure out why i am always so sad
not like im asking for the sadness to sweep through my body
don't want to think the worst and always have the worst intentions in mind
a memory
a flash
of something ive never known
had me going back and considering the things ive always once wanted
going back to the beginning of how i managed to come across my possibilities at one point
and how i got so far away from what i really wanted in the beginning
Fegger Apr 2010
I dipped a cup of water,
From the edge of endless sea.
Such ocean I will know as God,
While the cup resembles me.
Within the cup are particles,
Of substance undefined;
Yet sole in their uniqueness,
And clearly unrefined.
I’ll view such things as trials,
Or memories distilled;
That oft obscure such clarity,
In practice of my will.

The sand I’ll place this cup upon,
Shall be of life, surround;
Ever-changing with the wind,
Forms ripples on this ground.
Compressing cup into the soft,
Creates stability;
But grounded to such fickle sand,
Defers my destiny.
So lightly I will plant this cup,
On this shore and unafraid;
And welcome curious tidal reach,
With Spirit’s hand in wave.

The sun that rises, east to west,
Is incessant pass of time.
Intense or distant is its charm,
And never will be mine.
As it speeds its warmth and bright,
Across my vessel, waits;
Such heat will pare my still design,
And I’ll evaporate.
Yet, choice in my possession,
To choose a time, that when,
I’m left with only particles,
I may dip my cup again.

There’s comfort in the knowledge,
Of life upon this shore;
Where time may find me self-contained,
And needing nothing more.
Some winds deposit challenges,
For some I’m unprepared;
Appending my complexity,
To those I choose to share.

One day the sands will surely shift,
And toppled I will be;
Spilling freely, I’ll reach out,
Returning to the sea.

— The End —