Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Nikki Wolmarans May 2014
Dit is die trane wat niemand sien nie
Die seer wat niemand voel nie
Dit is die koue gevoel in jou hart
wanneer jy van buite af inkyk *** almal lag
Dit is die eensaamheid op naweke
Die stilte wanneer jy skree
Dit is die afwesigheid van n warm hand
Die oorblyfsels van n gebroke sielsband
Dit is die spasies tussen jou vingers
Elkeen n herinnering van n tekortkoming
Dit is die koue winters alleen
Die somers spandeer onder skaduwee
Dit is die hinkering na "ek is lief vir jou" briefies
Die drome oor die "ek is trots op jou" soentjies
Dit is al die gebroke beloftes
Die "liefde met voorwaardes"
Dit is die idee van *** alles moet wees
Wat keer dat jy gelukkig is
Dit is die wonde wat brand wanneer jy dalk mag glimlag
Om jou te herinner van jou seer se mag
Dit is die donker aande sonder sterre
Jou dood stille foon op die moeilikste tye
Dit is die konstante bevraagteken van jou waarde
Die "gaan nie eers probeer" nie's
Omdat jy voel niemand sien jou raak
En skielik is gelukkig wees, n verbode taak
Maar dit is die leemte in my hart
Die swaarte krag van al die vrae
Die "Opsoek na die vermiste stuk van my legkaart"
Wat die hartste praat
Dit is die gewoonte om te voel jy misluk
Dit is die "minderwaardige" plakker in die plek van jou gesoekte legkaartstuk...
Language: Afrikaans
Daan May 2018
Treinen rijden hier al lang niet meer.
Op de bank van dit station leest
niemand nog de krant,
slaat niemand nog een praatje,
geeft niemand nog een hand.

De sporen zijn verroest, de pannen weggewaaid.
Alles staat hier stil.

Het blijft luguber om te zien
*** iemand die het niet verdient
zo vlotjes kan vergaan,
zonder enigszins gekraai
van eenderwelke haan.

Ooit sta ik misschien op dat perron
en wou ik dat ik alles lang geleden had gezegd,
toen ik nog niet wist wat maar het wel nog kon.
was ooit iemand
Nienke Aug 2015
rusteloosheid
en vastgeroest verdriet
niemand ziet
het lam tussen de wolven
maar ver komt het niet
waar komt het vandaan
en waar is het geboren
of zit dat tussen haar oren
als er weer eens niemand is
het aftuigen van zelf
nog hopen op meer
lichamelijk zeer
een druppel wanhoop
gemengd met wantrouwen
en al gauw, de wanemmer verzoop
in eigen tranen
dan stromen het doet
en blijft stromen voor goed
rusteloosheid
diep in de nacht
wanneer er niemand op je wacht
behalve de ster achter de wolken
geen woorden maar daden
ja dat zal het zijn
maar het tegenbewijs valt klein
woorden onhoorbaar
een jongen die lacht
het vertrouwen ontkracht
een laatste afscheidsgroet
valt niet helemaal goed
als de duisternis nabij
zoals mijn geboorte
alleen en vrij
later zeer zelfstandig
maar nog geen procent als de rest
verpest
verpest
waarom ben ik zo anders
wat is er mis met mij, zo vrij
iedereen een ander perspectief
en ik begrijp het maar niet
ook al noemen ze mij lief
de wereld redden
met iedereen erin
heeft opeens weinig zin
als het verboden blijkt te zijn
slechts een eenzijdig spel
ach, het lam weet het nu wel
tevergeefs
rennend in de ochtendzon
verscholen in een wolkenbed
de eerste straal licht
uit het zicht
uit het zicht van de wolven
waar anders heen
springend over steentjes
met sterke beentjes
alleen in de grote wei
waarin de stilte zo groot
haar hart stilletjes vergroot
zo ook de klap van pijn
de enorme val
zo jong al
de verhouding van zwaarte
en het verdragen
aan de andere kant het extreem behagen
dat is toch geen rechte lijn
maar slechts twee woorden mochten er zijn
in steen gekerfd, beroerd gepolijst
blijdschap en depressie
maar niets er tussen in
want dat had toch geen zin
voor iemand met sensitieve uitersten
bestaat geen middenin
toch levende in een wereld van het midden
zoek balans, het middelpunt
en *** men het haar ook gunt
ze was nu eenmaal als lam geboren
en niet als schaap..  (noch rund)

blind als een mol
gravend in de grond
het was haar eigen graf
waar ze uiteindelijk op stond
omringd door de vertrouwde pijn
vroeg zich af wel van haar te zijn
met borstkas gespleten door twee
het lam kreeg heimwee
stond half dood op
wachtend op één
met hart nog langzaam trekkend
lekkend
de geur van aarde in vacht
wie had deze terugkomst ooit verwacht
en het worden van schaap
in wolfskleren
wilde zich immers niet bezeren
want moe het al was
met steen gevulde buik
de val nu slechts een kras
en wist niet eens meer wat de val was
de doorn(en) uit verleden
gestoken in vers vlees
al genoeg geleden
dus besloot nu gewoon ook wolvin
je bent een wolf, meisje
je bent een wolfmeisje
met het schaap
bloedend
nog ergens binnenin
Heather Butler Apr 2012
I really have no choice
It's all for nothing
But I will try to make you happy

Let you down, kept you drowning
The rain on your windowpanes--
Home, where the candle burns for no one
Let you down, kept you drowning
But I never left you alone

It's all for nothing

Let you down, left you weeping
Der Regen auf deine Fensterscheibe
Die Kerze brennt für niemand
But I let you down and kept you drowning

It's all for nothing
But I will try to make you happy
'n lewe in konstruksie...
dis tog die mees logiese manier om dit te beskryf...
ons bou en bou en bou,
en toets dan die produk.

Maar aan die einde, as ons klaar gebou het...
wat is dan daarvan te kom.
                        'n Lee huis...
                                       'n stil pad...

en wat het ons van onself geleer?

En wat leer ons van die wereld en mense om ons
             , vasgevang in die stryd teen tyd...

niks nie.

Ons het net voor onself uitgekyk
                   na die vaal stene
                                   en die slukkerige sement.

Watter vreugde het dit vir ons gebring.

Niks nie.

Nee,
         ek weier.

Ons is tog hier geplaas met vrye wil.

En iewers langs die pad,
                                          raak almal die pad duister...
en word dan deur die samelewing verdoem.

Die mensdom besluit dan wat van hulle sal word...
In daardie oomblikke is God meer vergete
deur die skares wat saamdrom op die rand van die pad...
                                                                ­                                      die wat lag en vinger wys...
                                                                ­                                                      die wat klippe gooi,
                                                         as deur die wat die prentjie aanskou.

Soms kort ons 'n perspektief van uit die donker,
                          om die lig rerig te verstaan...

Soms moet ons eers die genadelose aanraking van die koue voel,
                           voordat ons die sagte streel van die son oor ons gesigte kan waardeur.

Daar le wysheid in die donker,
                                      want dit is in die donker waar jy aleen is,

                         met niemand om in jou oor te fluister wat reg of verkeerd is nie.

                                                                ­                                                      Net die wind om jou siel te sus,
                                                                ­                                               die stilte om jou uit te rus...

                                                 en niemand wat jou god kan wees
                                       of sy woorde
                                                          ­      en planne
                                                                ­                   vir jou kan uitmessel nie.

Die pad het die gevaar geraak.

Dis koud en korrupt.
                                     En ons is dankbaar,
         dat ons die kans gekry het om dit te sien,
terwyl ons stadig verswelg word deur die skadu's
                                                                ­                                             en wegsmelt in die donker...

want nou weet ons dat ons pyn maar net 'n gedeelte van die werklike hartseer was...

                                                               ­ ons is die gelukkiges...

en hulle loop op die pad na verdoemtenis
Arian Nov 2017
Is liefde ñ keuse
of is liefde ñ gevoel
En *** moet ek dan voel om liefde
te voel...

So sê my
is daar iemand vir my bedoel
of is liefde
net nie vir my bedoel

En het jy dan al so gevoel
Want miskien en net miskien
is ek
en jy
vir mekaar bedoel
nie deur keuse, maar deur gevoel...
Michael R Burch Feb 2020
Komm, Du (“Come, You”)
by Rainer Maria Rilke
loose translation/interpretation by Michael R. Burch

This was Rilke’s last poem, written ten days before his death. He died open-eyed in the arms of his doctor on December 29, 1926, in the Valmont Sanatorium, of leukemia and its complications. I had a friend who died of leukemia and he was burning up with fever in the end. I believe that is what Rilke was describing here: he was literally burning alive.

Come, you—the last one I acknowledge; return—
incurable pain searing this physical mesh.
As I burned in the spirit once, so now I burn
with you; meanwhile, you consume my flesh.

This wood that long resisted your embrace
now nourishes you; I surrender to your fury
as my gentleness mutates to hellish rage—
uncaged, wild, primal, mindless, outré.

Completely free, no longer future’s pawn,
I clambered up this crazy pyre of pain,
certain I’d never return—my heart’s reserves gone—
to become death’s nameless victim, purged by flame.

Now all I ever was must be denied.
I left my memories of my past elsewhere.
That life—my former life—remains outside.
Inside, I’m lost. Nobody knows me here.

English translation originally published by Better Than Starbucks

Original text:

Komm du

Komm du, du letzter, den ich anerkenne,
heilloser Schmerz im leiblichen Geweb:
wie ich im Geiste brannte, sieh, ich brenne
in dir; das Holz hat lange widerstrebt,
der Flamme, die du loderst, zuzustimmen,
nun aber nähr’ ich dich und brenn in dir.
Mein hiesig Mildsein wird in deinem Grimmen
ein Grimm der Hölle nicht von hier.
Ganz rein, ganz planlos frei von Zukunft stieg
ich auf des Leidens wirren Scheiterhaufen,
so sicher nirgend Künftiges zu kaufen
um dieses Herz, darin der Vorrat schwieg.
Bin ich es noch, der da unkenntlich brennt?
Erinnerungen reiß ich nicht herein.
O Leben, Leben: Draußensein.
Und ich in Lohe. Niemand der mich kennt.

Keywords/Tags: German, translation, Rilke, last poem, death, fever, burning, pyre, leukemia, pain, consumed, consummation, flesh, spirit, rage, pawn, free, purge, purged, inside, outside, lost, unknown, alienated, alienation



This is my translation of the first of Rilke’s Duino Elegies. Rilke began the first Duino Elegy in 1912, as a guest of Princess Marie von Thurn und Taxis, at Duino Castle, near Trieste on the Adriatic Sea.

First Elegy
by Rainer Maria Rilke
loose translation/interpretation by Michael R. Burch

Who, if I objected, would hear me among the angelic orders?
For if the least One pressed me intimately against its breast,
I would be lost in its infinite Immensity!
Because beauty, which we mortals can barely endure, is the beginning of terror;
we stand awed when it benignly declines to annihilate us.
Every Angel is terrifying!

And so I restrain myself, swallowing the sound of my pitiful sobbing.
For whom may we turn to, in our desire?
Not to Angels, nor to men, and already the sentient animals are aware
that we are all aliens in this metaphorical existence.
Perhaps some tree still stands on a hillside, which we can study with our ordinary vision.
Perhaps the commonplace street still remains amid man’s fealty to materiality—
the concrete items that never destabilize.
Oh, and of course there is the night: her dark currents caress our faces ...

But whom, then, do we live for?
That longed-for but mildly disappointing presence the lonely heart so desperately desires?
Is life any less difficult for lovers?
They only use each other to avoid their appointed fates!
How can you fail to comprehend?
Fling your arms’ emptiness into this space we occupy and inhale:
may birds fill the expanded air with more intimate flying!

Yes, the springtime still requires you.
Perpetually a star waits for you to recognize it.
A wave recedes toward you from the distant past,
or as you walk beneath an open window, a violin yields virginally to your ears.
All this was preordained. But how can you incorporate it? ...
Weren't you always distracted by expectations, as if every event presaged some new beloved?
(Where can you harbor, when all these enormous strange thoughts surging within you keep
you up all night, restlessly rising and falling?)

When you are full of yearning, sing of loving women, because their passions are finite;
sing of forsaken women (and how you almost envy them)
because they could love you more purely than the ones you left gratified.

Resume the unattainable exaltation; remember: the hero survives;
even his demise was merely a stepping stone toward his latest rebirth.

But spent and exhausted Nature withdraws lovers back into herself,
as if lacking the energy to recreate them.
Have you remembered Gaspara Stampa with sufficient focus—
how any abandoned girl might be inspired by her fierce example
and might ask herself, "How can I be like her?"

Shouldn't these ancient sufferings become fruitful for us?

Shouldn’t we free ourselves from the beloved,
quivering, as the arrow endures the bowstring's tension,
so that in the snap of release it soars beyond itself?
For there is nowhere else where we can remain.

Voices! Voices!

Listen, heart, as levitating saints once listened,
until the elevating call soared them heavenward;
and yet they continued kneeling, unaware, so complete was their concentration.

Not that you could endure God's voice—far from it!

But heed the wind’s voice and the ceaseless formless message of silence:
It murmurs now of the martyred young.

Whenever you attended a church in Naples or Rome,
didn't they come quietly to address you?
And didn’t an exalted inscription impress its mission upon you
recently, on the plaque in Santa Maria Formosa?
What they require of me is that I gently remove any appearance of injustice—
which at times slightly hinders their souls from advancing.

Of course, it is endlessly strange to no longer inhabit the earth;
to relinquish customs one barely had the time to acquire;
not to see in roses and other tokens a hopeful human future;
no longer to be oneself, cradled in infinitely caring hands;
to set aside even one's own name,
forgotten as easily as a child’s broken plaything.

How strange to no longer desire one's desires!
How strange to see meanings no longer cohere, drifting off into space.
Dying is difficult and requires retrieval before one can gradually decipher eternity.

The living all err in believing the too-sharp distinctions they create themselves.

Angels (men say) don't know whether they move among the living or the dead.
The eternal current merges all ages in its maelstrom
until the voices of both realms are drowned out in its thunderous roar.

In the end, the early-departed no longer need us:
they are weaned gently from earth's agonies and ecstasies,
as children outgrow their mothers’ *******.

But we, who need such immense mysteries,
and for whom grief is so often the source of our spirit's progress—
how can we exist without them?

Is the legend of the lament for Linos meaningless—
the daring first notes of the song pierce our apathy;
then, in the interlude, when the youth, lovely as a god, has suddenly departed forever,
we experience the emptiness of the Void for the first time—
that harmony which now enraptures and comforts and aids us?



Second Elegy
by Rainer Maria Rilke
loose translation/interpretation by Michael R. Burch

Every angel is terrifying. And yet, alas, I invoke you,
one of the soul’s lethal raptors, well aware of your nature.
As in the days of Tobias, when one of you, obscuring his radiance,
stood at the simple threshold, appearing ordinary rather than appalling
while the curious youth peered through the window.
But if the Archangel emerged today, perilous, from beyond the stars
and took even one step toward us, our hammering hearts
would pound us to death. What are you?

Who are you? Joyous from the beginning;
God’s early successes; Creation’s favorites;
creatures of the heights; pollen of the flowering godhead; cusps of pure light;
stately corridors; rising stairways; exalted thrones;
filling space with your pure essence; crests of rapture;
shields of ecstasy; storms of tumultuous emotions whipped into whirlwinds ...
until one, acting alone, recreates itself by mirroring the beauty of its own countenance.

While we, when deeply moved, evaporate;
we exhale ourselves and fade away, growing faint like smoldering embers;
we drift away like the scent of smoke.
And while someone might say: “You’re in my blood! You occupy this room!
You fill this entire springtime!” ... Still, what becomes of us?
We cannot be contained; we vanish whether inside or out.
And even the loveliest, who can retain them?

Resemblance ceaselessly rises, then is gone, like dew from dawn’s grasses.
And what is ours drifts away, like warmth from a steaming dish.
O smile, where are you bound?
O heavenward glance: are you a receding heat wave, a ripple of the heart?
Alas, but is this not what we are?
Does the cosmos we dissolve into savor us?
Do the angels reabsorb only the radiance they emitted themselves,
or sometimes, perhaps by oversight, traces of our being as well?
Are we included in their features, as obscure as the vague looks on the faces of pregnant women?
Do they notice us at all (how could they) as they reform themselves?

Lovers, if they only knew how, might mutter marvelous curses into the night air.
For it seems everything eludes us.
See: the trees really do exist; our houses stand solid and firm.
And yet we drift away, like weightless sighs.
And all creation conspires to remain silent about us: perhaps from shame, perhaps from inexpressible hope?

Lovers, gratified by each other, I ask to you consider:
You cling to each other, but where is your proof of a connection?
Sometimes my hands become aware of each other
and my time-worn, exhausted face takes shelter in them,
creating a slight sensation.
But because of that, can I still claim to be?

You, the ones who writhe with each other’s passions
until, overwhelmed, someone begs: “No more!...”;
You who swell beneath each other’s hands like autumn grapes;
You, the one who dwindles as the other increases:
I ask you to consider ...
I know you touch each other so ardently because each caress preserves pure continuance,
like the promise of eternity, because the flesh touched does not disappear.
And yet, when you have survived the terror of initial intimacy,
the first lonely vigil at the window, the first walk together through the blossoming garden:
lovers, do you not still remain who you were before?
If you lift your lips to each other’s and unite, potion to potion,
still how strangely each drinker eludes the magic.

Weren’t you confounded by the cautious human gestures on Attic gravestones?
Weren’t love and farewell laid so lightly on shoulders they seemed composed of some ethereal substance unknown to us today?
Consider those hands, how weightlessly they rested, despite the powerful torsos.
The ancient masters knew: “We can only go so far, in touching each other. The gods can exert more force. But that is their affair.”
If only we, too, could discover such a pure, contained Eden for humanity,
our own fruitful strip of soil between river and rock.
For our hearts have always exceeded us, as our ancestors’ did.
And we can no longer trust our own eyes, when gazing at godlike bodies, our hearts find a greater repose.



Keywords/Tags: Rilke, elegy, elegies, angels, beauty, terror, terrifying, desire, vision, reality, heart, love, lovers, beloved, rose, saints, spirits, souls, ghosts, voices, torso, Apollo, Rodin, panther, autumn, beggar
Er will nichts und niemand
bis auf seine liebliche Verlobte.
Er möchte ja nichts mehr
als mit ihr Liebe zu machen.

Sie will nichts und niemand
bis auf ihren vermisste Verlobte.
Sie hat keine Lust je länger zu warten
um wieder so nah zu ihm zu sein.

Die Schöne seines Lebens
ist so weit weg gewesen,
doch als ihre Lippen aufeinander prallen,
jede schlimme Dinge werden weg fallen.

Wann diese jugendliche Lieber
wieder zusammen sind,
nichts wird sie trennen
ausser ihre Haut und Schweiß.

Sie werden ja zusammen schlafen,
doch wird wenig Schlaf bekommen;
sie lieben einander weit zu viel
die letzte Monaten gelitten zu haben  
ohne solchem vollständige Ausgleich.
Lovers like to make Love
-
He wants nothing and no one
save for his lovely Fiancee.
He would like nothing more
than to make love with her.

She wants nothing and no one
save for her missing Fiance.
She has no desire to wait any longer
to be so close to him again.

The Beauty of his Life
has been so far away,
but when their lips collide,
every bad thing will fall away.

When these youthful Lovers
finally are together again,
nothing shall separate them
except their skin and sweat.

They will indeed sleep together,
though little sleep will be had;
they love each other far too much
to have suffered the last Months
without such thorough compensation.
**** jy die **** van yster-gordyn wat val en die aarde omhels ten laaste sy afwaartse versnelling.

Dit maak seer mamma...

Gewere word neergelê as ń universiële teken van hoop en vrede , maar verlang na ń lid van die geledere.

Dit maak seer mamma...

Ons was almal naïef; in ons drome was daar plek vir twee,
Ń eindelose see waar ons kon wegvaar van die ontbindinde spoke van gister, waar ons ons hande in soutwater-poele kon was iewers langs die kus van versoening...

Dit maak seer...

Niemand sou kon raai dat die jare se snellertrek en loopgraaf grawwe jou eens sagte vel kon magnetiseer nie... *** kon ek voorsien dat jy ń bietjie van die geweld gaan steel het om vir jouself te hou nie. *** sou ek weet dat jou vingers jeuk sonder die dooie staal wat dit streel nie...

Een skoot
Twee skote
Drie skote
Ń eenman vuurpelaton reën op my neer en dring deur my ope arms...
Jy het nog altyd ń plek in my hart gehad, maar nou het jy dit beset met lood en alle onskuld uitgerook met brandende kruit...

Dit maak seer...

Dele van jou hang nog swaar op al die plekke wat saakmaak en seermaak en trek my af grond toe...

Eina...

Liefde ek het altyd geweet ons het mekaar se ruë gehad... ek hey net nie geweet jy was besig om ń rooi kruis vir jou fissier op myne te verf nie...

Dit maak seer mamma...
Koebaai
Levon Tamazyan Dec 2014
Lieve Celina ,
Ik heb gehoord dat je een One Direction fan bent,
een nogal grote ook.
Er schoot Something Great in me te voor ,
Ik weet dat One Thing dat jij wilt is om *** te ontmoetenLieve Celina ,
Ik heb gehoord dat je een One Direction fan bent,
een nogal grote ook.
Er schoot Something Great in me te voor ,
Ik weet dat One Thing dat jij wilt is om *** te ontmoeten
Dus ik was Up All Night
om iets over een energie volle meid te schrijven
die van One Direction houd met No Control
en dat is niet erg want You Gotta be You
One way or another wou ik er iets moois van maken
What makes you beautiful is dat jij jezelf blijft
In de klas of buiten de klas blijf je wie je bent en dat is iets dat niemand van je af kan nemen
blijf wie je bent en One Way Or Another
zullen je dromen uit komen maar Live While You’re Young
wees Alive en Believe in your Heart
Magic Moments zijn er voor even maar die Midnight Memories blijven in je hart
Ik wil dat je Magic Moments in je leven maakt en daarvan de Memories in je hart opslaat
Leef je leven als 1 groot Moment en Happily believe in your Heart
zodat je alle obstakels overwint en dat je je dromen waar maakt.
Stand Up en wees jezelf , kijk de wereld aan en overkom alle moeilijke tijden
door altijd jezelf te blijven , een energie volle meid die toch gewoon wilt slapen
maar ze weet andere blij te houden met haar energie volle houding.
We zijn allemaal heel erg dankbaar dat je ons blij houd als je bij ons bent en
dat is iets dat niemand van je kan afnemen.
You are more than a class mate , you are a Girl Almighty


----Door Levon Tamazyan
ervaring het my beindruk                          experience has impressed me
en die fyn lyne                                             and the fine lines                    
is op my vel                                                  on my skin
ingedruk                                                    ­   pressed

                 as ek die lyne streel                           if i caress the lines
                         om hulle te laat                                 to make them
verdwyn                                                      dis­appear
                word ek bekalm                                                       i become calmed

               ontspanning loer in                                                  relaxation peers in
               soos 'n kleintjie                                                        ­  like a young child
                                          wie 'peek n boo'                                                             who plays
speel                                                           ­                    'peek n boo'

drome spoel                                                            ­      dreams spill
                  soos die trek van                                                       like the pull of
                                     die getye                                                            ­      the tides
'n hele oseaan                                                           ­    a whole ocean
                        van lewe                                                             ­            of life    
                                in die verlede                                                          ­    in the past
en 'n hele oseaan                                                          a­nd a whole ocean
                             wat voor my le                                                               ­ lies before me

niemand kan voorspel                                                      no one can predict
              wat sal gebeur nie                                                              ­  what will happen
                           
                 die lyne in my lewe word getrek                                          the lines in my life are drawn
deur die kunstenaar                                                       ­       by the artist
deur die digter                                                           ­            by the poet
deur die tuinier                                                          ­            by the gardener
© jeannine davidoff 2012
karin naude Apr 2013
niemand behalwe ek ken die krag van jou hartklop van binne. dus die eerste ding wat ek gehoor het. dit het my gekalmeer en gese moenie bekommerd wees nie ek is hier, altyd. gevolg deur 'n rustige stem wat die wind kalmeer. die het gesing en gebid oor my. gesondheid was die meeste gevra. die stem het baie gepraat. dit was goeie tye vir my. al wat ek graag vergeet is die tye wat jy en die ander stem gestry het. dan het jou stem verander na hartseer en bedroef. trane het jou wange gevul terwyl jou arms my omvou het. al stywer en stywer. so belangrik was ek.

die groot dag, jy het gese jy gaan jou hare eers was, maar toe versnel die hartklop en dinge gebeur wat ek nie begryp het nie. jy het ernstig siek geword en nog alleen by die huis. jou arm om my hospitaal toe. ek is gebore saterdag 25 mei 1985.

skielik was ek alleen en weg van my geliefde klop. jy was in 'n diep slaap. mense gehardloop om ons om als weer reg te maak. ai opwindende oomblik. Maar geen arms wat omvou en rustige stem wat bekend is nie. net vreemdheid.
Ich will, dass ihr denkt,
dass ihr nicht umlenkt.
Ich will, dass ihr lernt,
es ist nicht so entfernt.

Ich will, dass ihr lebt,
den Moment zugeklebt.
Ich will, dass ihr liebt,
dein Schatz ausgesiebt.

Ich hoffe, dass ihr versteht,
dass niemand kann du sein außer du.
Dass niemand kann dein Weg wissen,
nur du kannst darauf reisen.

Es ist deine Aufgabe
deinem Weg zu finden.
Wenn du deinem Weg je gefunden hast,
solltest du es immer mehr folgen.
I find it difficult to write in a foreign Language.

I want you to think,
that you not go astray.
I want you to learn,
it isn't so far away.

I want you to live,
to steal the moment.
I want you to love,
to filter out your Sweet.

I hope that you understand
that no one can be you but you.
That no one can know your Path,
only you can travel upon it.

It is your task
to find your Path.
If you've ever found your Path,
you ought to follow it evermore.
daar is niemand                           there is no one
wat jou die pad kan bewys         that can show you the way
*** om jou volle                           how  your full  
potentiaal                                      potential
te behaal                                       can be obtained

jy moet leer                                   you must learn
jy moet experimenteer                 you must experiment  
om die ontdekkings te maak      to make the discoveries

en as jy onseker is                        and if you are unsure
om watter direksie te vat             about which direction to take
moet jy net probeer                      you must just persist
todat                                              until
jy jou rigting kry                          you find your direction
© jeannine davidoff 2012
Sean Achilleos Dec 2020
Ek is 'n alleen vlieënde uil
Ek ry op die rug van die wind
Niemand kan my hou nie
Niemand kan my vang nie
Ek lei 'n nagtelike lewe
Vol misterie
Deur die dag slaap ek
En ek **** ... ek **** nogal baie
Ek sit hier bo in my boom
Ek kyk af op die mensdom
Dom is omtrent die woord
Ek wonder hoeveel wysheid julle het
Ek wonder of julle weet *** groot 'n gebrek aan wysheid julle het
Dan in die stilte van die nag sing ek hoo hoo
Om die bygelowiges en die klein gelowiges te rattle
Veral wanneer ek op hulle huis se dak gaan sit
Dadelik skreeu hulle ... Iemand gaan dood!
Dan lag ek lekker in my vlerk vir die klomp simpel goed
Wat hieronder my rond skarrel ... Aih julle klomp liggelowige
My oë kyk deur julle
En ek weet dat julle my nie verstaan nie
*** kan julle tog ... Nooit!!!
Ek bly verre weg van die mens en die dom
Wat net wil moor en vernietig ... Di's julle natuur
Ek hou my een kant ... Want ek is een kant
Written by Sean Achilleos / 28 December 2020
Forgotten Jun 2018
Ik ben bang

Ik ben bang dat als ik het niet doe, niemand het doet
Ik ben te kapitein, ik moet het doen
Als niemand het doet, blijven we stilstaan
en stilstaan is achteruitgang
en voor achteruitgang heb ik geen tijd

En zelfs als zou ik het willen delen
Ik heb mezelf zo ingebouwd dat het niet eens kan
Ik leef van hokje naar hokje
Mijn hele kleurenschema af op één dag
Terwijl er maar één kleur mijn leven beheerst en dat is
Rood

De kleur van falen en het moet beter

Maar het kan niet beter,
het kan alleen maar slechter
De druppel die ooit de emmer liet overlopen is een zee geworden
En ik verdrink
Ik verdrink in alle taken die ik nog moet doen

En dan mag ik ook nog het water opruimen
Sorry, ik doe eens iets in het nederlands
Liebe ist nur ein Gefühl,
doch verspricht sie uns so viel.

Sie steht für Freude und Zusammensein,
denn niemand fühlt sich gern allein.
Ein Gefühl das dir die Lücke füllt,
und dich mit Glücklichkeit umhüllt.

Wenn miteinander schweigen,
für Ewigkeiten reichen,
Und alles rund um dich herum,
wirkt so unnötig und dumm.
Denn das einzige was zählt
ist, dass dich keine Sorge quält.

Doch auch bei so viel Positivem
Vergiss niemals das Negative.
Denn Liebe kann enttäuschend sein,
betrügerisch und fälschlich schein‘.
Liebe kann zwar so viel geben
Doch genauso schnell die Hoffnung nehmen.
Liebe füllt dir oft dein Herz,
doch genauso oft mit Schmerz.

Liebe muss nicht böse sein,
doch auch die Liebe ist nicht rein.
Pass nur gut auf, auf was du tust,
dann läufts auch mit der Liebe gut.
silvervi Dec 2023
Es wird nicht leichter
Und ich mach weiter
Bis der morgen
Weniger schwer ist
Bis mein Herz wieder
Atmen kann.
Bis ich wieder sagen kann:
Ich liebe mich.
Bis ich dankbar sein kann
Für die Luft.
Bis ich frei bin.
Bis ich ich bin.
Bis ich ich bin und
Mich nicht allein fühle.

Bis dahin werde ich
Weitermachen
Noch mehr lachen
Krach und Witze machen
Zeit allein genießen.
Auch wenn der Tag beschissen ist.
Ich geb nicht auf,
Wenn's am schwersten ist.
Niemand kennt mich so wie ich.
Niemand sieht meine Schmerzen ganz.
Ich bin deshalb für mich verantwortlich.
Ich werde mich nicht aufgeben, niemals.
Mit Schmerzen und Misstrauen schreib ich das.

Ich bin bereit mehr Gas zu geben.
Für mich und für ein schönes leichtes Leben.
Ohne traumatische Erinnerungen eben.
Ohne inadequate Reaktionen.
Mit lächeln und dem Wissen in mei'm Herz,
Dass jede einzelne Minute wert es war,
Mich zu dem Augenblick zu führen
Durch den Schmerz.
Dit was middernag op ń Saterdag aand
Ek was voor die tv in my warm wolkombers
; hulle was styf teen mekaar gekrul
In die stormdreine van Die Rosestad
Dit was nag.

Dit was 1 uur op ń Sondag oggend
Ek was in ń glasie brandewyn verlore
; Sy was in ń ongeluk in Die Laan bestorwe
Dit was nag.

Dit was 3 uur op ń Sondag oggend.
Ek het aan haar lippe gehang oor die foon
; Hy het homself met ń leerbeld gehang
Oor ń brief in ń hastige hand.
Dit was nag.

Dit was 5 uur op ń Sondag oggend.
My kussing was vol trane.
Die stormdreine was vol kadawers.
Die Laan het geskitter van glas skerwe.
Die brief was vol verdriet.

, maar wie sal omgee?
Wat die oë nie sien nie...
En niemand het gesien nie,
Want dit was nag.
Mateuš Conrad Feb 2019
a month's worth of a hiatus
and:
no luck...
   i try to remember whatever
presence in the comment
section...
  there was never any...
                how to stage a:
     dialectical experiment...
    none to my liking...
   will the fringe reading
the Dada movement
    of scraps of works of
arthur cravan, jacques rigaut,
julien torma or jacques vache
help?
         to be honest...
listening to the fringe band
like percival schuttenbach
will not help either...
  how the **** did i find
wooden shjips' album V
in the Romford HMV
on vinyl: i will never know...
last time i heard:
there were only 3 HMV shops
left in London - metropolitan
& outer...
       Doug Putman:
you're on mate...
    seriously...
     a music store used to be:
a culture of...
  well... talk to someone
in a shop that only sells
  mobile phones, or trainers?
back in the day:
you'd be hoping for
a coffee: and all that culture
of the busy bodies...
             can i get the counter:
that buying vinyl looks
less sad, "out-of-tune"
  than buying CD?
i had to ******* move into
the realm of the vinyl:
to kick myself out of the house...
i don't like this prison,
of everything being:
delivered to my front-door...
well: i will always look less
like a loser or a sad bore...
if i buy for a medium
without head-phones...
   that i take care of:
no the gramaphone is not
a car...
   but, ooh, a crisp vinyl
for the 20th century of
the late 70s...
something else...
big news throughout the week
though...
what news?
i'm trying to figure what
the news was...
i haven't heard the world
since,
  it cried something
for about two weeks,
   and i was like:
   and if that sort of propensity
is to ever make me
reactionary...
outside the internet village?
it's a ******* village:
get over it...
people are congregating
in village-esque
            scrutiny:
whatever the numbers,
     but for people who've
never lived for a month
in a city no bigger than 60K
(60K is exaggeration
regarding the city i was born)...
the internet is no longer
a "world"...
  i.e. there's no da-sein worth
to it...
   there's only a da-...
imagine my glee when Heidegger
was cited in the 2017
film call me by your name...
i was like:
finally!
       the sort of nonsense
i understand! and when people
would rather:
or rather would rather not...
spend 2 years of their lives
reading sein und zeit...
    or as i like to call it: sein und "da"
      und nicht
...
niemand, aber ein leib,
                         heulend:     ja!
it was either that, or:
listening to people exhaust the video...
one eventuality was
coming, one eventuality
disguised as an: inevitability...
because what is writing
as a compensation:
oh not the number of any sort
to count according to:
ego, prospect,
                  conundrum, eject...
sure, it's stale...
but serious literature would
never even dare to appreciate
these intricacies...
just today i picked up
the Sunday print...
yes... a physical copy
of the newspaper...
notable articles?

rankin: selfie harm -
instagram...
does anyone really want to see
my face in how i countered
acne?
      i just figured:
catch a fly on your face...
and say: Belzeebub took
a **** on your face,
embedded your skin:
and every time
you pinch an acne pore
from your face?
  maggots wriggle out...
now...
you don't a ******* h. p. lovecraft
to make a cthulthu counter:
i just did!
https://tinyurl.com/y9bbrtuc...
i'd have to be...
really ******* good at
photoshopping a ******* fly
on my forehead...
should have asked me
how much patience it took...
to "ask" the fly
to sit on me, while i moved
from my bedroom,
into the box room,
turned on my computer...
sat there,
   and took the photograph...
the metaphor for Belzeebub
sending one of his minions
i.e.: ******* onto my face
so that i'd pinch maggots from
it was already there...

yet a physical newspaper
it was...
headline news:
   the suicide generation...
in under 15s: 17 in 2013...
                              31 in 2017 (an 81% increase)...
15 -19: 170 in 2013...
                       207 in 2017...
       my age category?
i.e.: 30 - 63:
                            4,322 in 2013...
                   3,842 in 2017!
well: aren't i so, lucky lucky?

am i still drinking?
and when r. d. laing was not,
i was feigning to sleep
in my reading schedule...
any interesting news from
the newspaper on
a Sunday?

            just a week or so prior,
in the sunday times style magazine...
a dolly alderton
citing being an app-Onan...
    while for the past 10 years...
i don't really know what
a mobile phone looks like...
i hardly call it: hunched in a chair
over a keyboard,
with a whiskey handy
on the windowsill:
   screen time...
   you mean the erotica of
the 1st 5 minutes of a horror movie
soundtrack
when i lie in bed,
in pajamas (sleeping naked,
not good, not good...
pajamas are the way to go)
     having just turned off the lights,
and the opening-crescendo-choir
lullabies me to sleep?

- to be honest i'm ******* surprised
i've written this much,
given the sour news...
but this sort of news is...
hardly even accurate in my world...
i am tired of having
to invest in having opinions
that... i probably do not even have...
that's the beauty of
not caring for a "freedom of speech"...
i wouldn't like to have to prop
opinions...
   i might have them:
but as the fleeting of the day...
    i find it: actually hard to have
dogma...
             sure...
"freedom of speech":
   i already have that -
   when buying a pint of milk...
           i just find "freedom of speech"
to be a playground for
pseudo-dialectics these days...
           because: this is just pseudo-dialectics,
by the time a dialectical
moment happens,
the retort is prescripted, heavily edited,
and... there is absolutely nothing
of a friction, of coercion of
   the opinion, in argument,
toward a consolidation...
   what was a no-man's land to begin
with: is a no-man's land to the end...
     and if i fall prey to the lexicon of
the "culture war":
   i will simply have to re-state
my position...
    i am "manufacturing being:
                                       opinionated"...
and i do not have to even
     make a worthwhile concession
to...
           whatever opinion there is...

within the existence of the internet,
i've had one, yes, one
dialectical experience in my life...
on "foreign" soil:
yes, not with my dementia-ridden
grandfather:
   who's always prone to opinions...
on a bench,
with also an elder gentleman...
about...
    the delayed speech of his grandson...
and... about
rayleigh bicycles
and their cost...
     he supposed that his grandson
might be autistic...
    and might have to be medicated...
maybe: non verbatim...
i might have said:
   and no crushed pulp of
the vine is wine in the first
week of the fermentation process
having began...
whatever...

            an old man might say this...
but...
i have, no, contemporaries...
i don't have any...
primarily because:
i don't have a ******* video
camera and a mic.,
   just... itchy fingers and...
enough
     of a comfort to not have
to hear myself speak...
                 which: god forbid i will
ever do...
                  only blind-men
would bellow for
            a freedom of speech...
                    perhaps then i am
inclined to appeal to deaf
people...
          yes... all these conversational
overtones...
   borrowed, or rather expanding
from what was conversational
overtones in poetics
as instigated by frank o'hara...
        but hardly a real conversation
in what has become:
   a connected world
but also a congested
                replica of: the village life.

here's to my face,
becoming the new horror...
of the Instagram photoshopped
beauties...
   like the Cthulhu...
                i invite upon my face:
Belzeebub's ***!

p.s. oh... and there's only
something akin to
   da pacem domine (ensemble organum),
a templar chant
  in the background...

            a vision: less sinister,
and more... entombed
in a proud yet morose stupor.
Stevie Ray Jun 2015
Een blinde vlek voor de observant
een langdurige schaduw die de zon alleen kan bereiken door de weerkaatsing van licht
op specifieke tijden
en via specifieke planeten
op cruciale zeldzame plaatsen
De zon schijnt er niet
diepe kraters en littekens
alles komt hard binnen
er is geen atmosfeer die klappen verzacht
of obstakels verbrand
alles komt ongefilterd binnen
Alles vind plaats in de schaduw
Terwijl de andere kant straalt
en iedereen het prachtige schouwspel 'snachts aanschouwt
Alleen een enkeling echt bewust
van de misère die afspeelt aan de duistere kant van de maan
Daarvoor is de maan dankbaar
dankbaar dat het gezicht dat niemand ziet
gezien word en erkent word.
Corina Mar 2012
starend naar een grijze muur
behalve leegte, alleen maar leegte

starend naar de regen
niets natter dan mijn ogen

starend naar de lege fles
niemand ooit zo nuchter

starend naar de muur
zoveel leegte
zoveel hoop
Niemand weiss wie Andere brauchen,
doch ich weiss ich will etwa rauchen.
To translate is futile, it ***** up rhyme and idiom,
and moreover it's done in a vein of humour;
so, I shall do it for you:

I need smoke

No one knows how others need,
but I know I want some to smoke.
Zwar war es niemand ganz wie sie:

Ihre Augen waren hypnotisch,
und ihre Haare waren als einer schwarze Wasserfall,
der etwas für ein Feuer in mir abgekühlt hat,
während ein anderes Feuer entzündete.

An ihr zu denken
ist die Seele anzuzünden,
doch hätte ich es wahrlich
kein anderen Weg.

Sie leuchtet die Träume an,
die immer um ihr kreisen.
Das würd' ich nicht ändern
wenn auch ich könnte.

Ihr Haut kann so nah sein,
doch auch so sehr weit.
Egal wie erreichbar es ist,
lechze ich noch danach.
The (female) Ignitor

Indeed was there nobody quite like her:

Her eyes were hypnotic,
and her hair was as a black waterfall
which sated some sort of fire in me,
while another fire ignited.

To think of her
is to ignite the Soul,
yet I would have it truly
no other way.

She illuminates the dreams
that circle always around her.

Her skin can be so close,
yet also so very far.

I don't care how attainable it is,
I lust yet thereafter.
-
Historical fiction, as it were.
Began as a language exercise.
I hope you enjoy it!
Thomas Shepherd Jul 2016
Wenn es dich trifft wie aus dem Nichts,
dieser Moment hart wie ein Schlag
"Oh Nein", zuerst das Opfer spricht,
will niemand doch des Schmerzes leiden.
Doch hat der Schock sein positives
zum Denken er anregen mag
der Reflektion sei wahr geholfen
Trotz Schmerz, es ist ein schöner Tag.
Der Mensch sich sehr oft ungewiss,
was soll er tun mit seiner Zeit
Entscheidungen, zu oft befragt
konfrontiert mit Einsamkeit
Das Paradox des Lebens ist
wer sind wir, was soll ich tun?
Doch fällt die Lösung auch so schwer
jeder steckt in eignen Schuh'n
Schau vorwärts, denn nur dort kannst finden
dein Glück wenn du noch suchend bist
Bleib dir stets treu was auch geschehe
des Rätsel's Schlüssel in dir ist
Jann F Mar 2023
Ich blicke auf die Dächer der Stadt
In deine strahlenden, funkelnden Augen gleich neben mir
Außer Dir und Mir ist niemand hier
Nur die untergehende Sonne, die aufgeregten kreisenden Vögel,  und zwei fremde Menschen
Wir

Ich verliere mich in deinen Blicken
wie auf einer kunterbunten Farbpalette
Du grinst und alles leuchtet plötzlich in strahlenden, bunten Farben auf
wir lachen gemeinsam
und wenden unsere Blicke in den Himmel hinauf

Stundenlang könntest du mir alles erdenkliche erzählen und anvertrauen
mal über das Reisen
mal über das Leben
oder übers Sandburgen bauen

Ich wünschte meine Teetasse bliebe für immer voll
der Himmel zu jeder Zeit im Farbton rot-orange
-so unglaublich toll-

die Vögel immer aufgewühlt über unseren Köpfen, hoch am Himmelszelt
Wir beide in diesem schönen Moment
In unserer eigenen,
kleinen,
wirklichen Welt
Daan Dec 2019
De beste kerst is
kerstmis met rode wijn
en gerst en nat
en koud en sneeuw van goud dat,
dartelend, de lucht kartelend,
neer dwarrelt.

De beste kerst heeft koord gevroren,
zilver glinsterballen om de oren
van de takken van de boom.
Wat ben jij groot geworden,
moeder, neef en nicht en oom,
ze drinken koffie na het eten,
doen *** best niet te vergeten
dat ze nog moeten rijden,
wetende dat we op de simpelweg
elkaar met gezelligschap kunnen verblijden.

De beste kerst is draagzaam over lange afstand,
ondanks de periodes zonder elkaar.
De beste kerst is nu, een beetje al vandaag
en een beetje uitkijken naar die van volgend jaar.

De beste kerst is schappelijk, aannemelijk tevredenheid,
de beste kerst is profiteren van het feit
dat mensen al jaren godheden vereren,
zonder gevoelens te bezeren.

De beste kerst is middelmaat, onwetendheid.
Want zij zijn zalig, heilig, zacht getroffen,
daar zij tevreden zijn met een trui of nieuwe sloffen.

Zonder beter moeten, hebben, zijn,
je wint maar niemand vindt dat fijn.
Het waar geluk zit dan vanbinnen,
dus laat het avondmaal beginnen.
Omdat het eten = waar geluk en dan vanbinnen zit natuurlijk.

Smakelijk allemaal!
Nienke Dec 2017
zwemmend in een zwart meer
de stilte houdt van me
de wereld houdt me
in zijn greep
een pijn
niemand zal begrijpen
accepteer maar
meisje
zoekt vervanging
vindt vervanging
van leegte
waar ik wil drijven
op het zwarte meer
mijn rug slechts een trap
voor zij die er in zijn gevallen
maar laat mij zinken
laat me maar
in deze koude nacht
vol onbegrip, steken van leven
wachtend op een ladder naar de maan
mijn hand reikt uit
Daan Dec 2019
Werd er altijd al zoveel geklaagd,
mensen de grond in geboord, belaagd?
Jezus zei al, zij die zonder zonden is,
werpe de eerste steen. Ik hoorde in de mis
en op school, kijk niet naar splinter in het oog
van een ander want niet enkel ezels balken.
Misschien leggen ze de lat zichzelf te hoog
en willen ze echt alle slakken met zoutigheid stalken.
Is heksenjacht nog wettelijk?
Is de schandpaal niet al ettelijke malen
zelf aan de palen vastgeketend?
Natuurlijk, niemand is alwetend.
Het is een simpel fenomeen, snobisme,
één-kenmerk-is-genoeg-om-alles-te-weten-isme.
Niemand heeft tijd om alles op te zoeken.
En tegenstrijdig goed en kwaad, binnen één persoon?
Dat bestaat niet, enkel in de koeken die je eet
achter je computer, zoals ik, terwijl ik zelf niet beter weet.
De mens is een vat vol tegenstrijdigheden
zoiets krijg je niet vermeden.

Wat is het toch gemakkelijk om iets te zien en meteen al jouw conclusies te trekken. Het is nog iets anders om een gegrond mening te hebben.
Op zich is dat geen probleem, het bespaart elke mens elke dag tijd. Mij ook.
Maar wanneer je online oproepen doet om mensen te lynchen
omdat je die beslissing ooit op 2 seconden hebt gemaakt, ben je verkeerd bezig.

Cancel cancelculture, #isoverpartyisoverparty #I'moverit #ikbenhetbeu


Bon, dat moest ik even kwijt.
silvervi Sep 26
Wir schreiten vor
Der Winter steht bevor
Und keine Ahnung
Ob der Sommer
Und der Herbst
Das war, was es sich wünschte,
Unser Herz.

Zwischen dem Blick
Zurück und dem nach vorne,
Entreißen wir uns immer wieder
Dem Moment.
In all den Wünschen, Träumen, Illusionen,
uns zu verlieren ist unser Talent.

Vertrauen zu entschlüsseln,
Zu uns und zu den anderen,
Verliert sich in den Tausenden
Scherben des Misstrauens,
Zweifel und Unsicherheit,
Verfolgen uns wie ein Pfeil.
Und eh wir uns versehen,
Hat die Angst uns in den Krallen.

Wir dürfen bluten.
Oft ist's uns fast egal,
Wir wollen nicht vor Schmerzen schreien,
Hauptsache niemand weiß,
Wie's um uns steht.
Und niemand weiß,
Wie es uns wirklich geht.

Verhält ein Held sich so?
So Selbstvernichtungs-froh?
Wir opfern uns dem Überlebensmechanismus,
Denn lieber rennen wir das ganze Leben,
Als zu uns selbst zu stehen,
Uns selbst zu sehen,
Verdammt, wir sind nicht hier,
Nur um zu überleben!
09/2024
Und eigentlich sind wir immer in Sicherheit. Oder?
eve Mar 2021
Früher dachte ich immer der schmerzhafteste Teil des Todes wären all die Fragen,
die für das restliche Leben unbeantwortet sind.
Aber dann wusste ich, es waren nicht die Fragen,
es war die kalte Leere, die in einem übrig bleibt.
Das Herz, das sich zusammen mit ihr bewegt,
in der Seele Dunkelheit, Finsternis, Dunkelheit,
als ob wir in unserem Herzen durch unsere Tränen ertrinken würden.
Ertrinken in dem Meer der Ungewissheit,
denn niemand versteht den Tod,
aber vielleicht gibt es auch nichts zum Verstehen.
Ein ständig bewegender Schmerz,
der schwächer wird, aber nie aufhört
und der dich irgendwann auch zur Vergangenheit macht, du wirst, was weg ist.
Ist es Freiheit oder Einsamkeit?
Es bleibt den meisten unbemerkbar und das tötet uns langsam.
Da sind Friedhöfe - Gräber voller Knochen, die keinen Ton machen, vereinsamt.
Verstorbene, die eine Identität auf unserer Bühne spielten
und sich Sorgen über ihre Leistung machten,
doch der Tod trat trotzdem auf, auch ohne Applaus.
Aber wie fühlt sich der Tod an?
Ich stelle mir Frieden vor, aber nicht der, der Abenteuer will.
Ich stelle mir Stille vor, aber nicht die, die sich Geräusche sucht.
Ich stelle mir Nichts vor, aber nicht das Nichts, dass sich nach Alles sehnt.
Ich stelle mir vor, und dann wieder auch nicht.
juno Jul 2019
Ja, ich habe Fehler gemacht.
Ja, ich habe Dinge getan, die ich nicht hätte tun sollen.
Liebst du mich?

Verstehst du mich??

Nein.

Das macht man nicht

Danke.

Bitte nur-
Lieb mich.
Kümmere dich um mich.
Gib mir das Gefühl, zumindest jemand zu sein.

Denn gerade jetzt,

Ich fühle mich wie ein Niemand.

Ich bin niemand
google translate for most of it
Forgotten Oct 2018
Jij
Natuurlijk ben ik niet bang
Angst ken ik niet
Ik heb de grootte van de hoogste boom
Heb een huid als een pantser
Ben sterker dan twintig beren

Hier komt niemand doorheen

Behalve jij

Jij

Met je lichaam als flatgebouw
Vingers gemaakt van laserstralen
En de sterkte van een-en-twintig beren

Jij gloop naar binnen

En ik krijg je er niet uit
Daan Oct 2018
Ik had die problemen al van voordien,
toen niemand ze kon zien,
ik ongestoord kon leven,
wandelend zonder vallen of beven.

Ik ben uw naam vergeten,
waar moet ik straks ook weer zijn?
Dat is altijd zo als ze leest, ze is maar tot haar
veertiende naar 't school geweest.
Ik heb dat nooit geweten.

Ik ben enkel rechts geschoren,
heb deze nacht wat ***** verloren,
ik heb pijn maar wil niet nog eens bellen
dan lijk ik het te slecht te stellen.

Mijn hoofd lijkt wel vertroebeld, gruis
gestrooid, verstrooid en elke dag bejubeld
terwijl ik mijn spieren voel verstijven.
*** lang moet ik nog blijven, wanneer mag ik naar huis?
week van de NAH
Nada Nov 2019
kalte Nacht
dunkles Licht
keine Macht
blinde Sicht
niemand lacht
düsteres Gesicht
verlorene Schlacht
ein Herz das bricht
sag es nicht
trauriges Gedicht
HJV Mar 2019
Ik zie ze vallen, de vogels zijn bevroren.
*** kan een vorst zo snel bevriezen?

Vliegen naar de vrijheid richting verder.
Maar het noorden is koud en het zuiden verwoest.

Oost of west, thuis, draag ik een vest.
De kachel verliet mij. Waarom verliet hij mij?

Een heuvel probeert zijn piek te bevochtigen,
Maar niemand staat daar, dus hij blijft droog.

Alles rolt naar beneden, een diep en duister gat.
Wanneer krijg ik een reden? Mijn kin is nat.

Ik vraag mij af wanneer dooi zal wederkeren.
Ik vraag mij af wie er moet leren.

Zijn zij dood en leef ik voort?
Of is dit zoals het hoort?

Kleurenblind, dat ben ik, maar jij bent doof.
Jouw oren werken, graver des kloof.

Wil jij niet luisteren? Ben jij bang?
Laat mij jou koesteren met mijn gezang.

Jouw wonden, lik ze niet zo hard.
Voel je pijn, spreidt het vlees apart.

Ik ben daar, ik **** je kreet.
Jouw vervloeking, toch, ik grijp je beet.

Ooit op een dag, in verre tijd.
Mijn hart beantwoord; jouw spijt.

Open je ogen en druppel met mij mee
Vergiffenis en liefde, ons bootje op zee.
My first ever poem in my native language, to my mother

— The End —