Isang  pintuan  ng  mahihiwagang  dekorasyon
Palamuti,  anong  na­sa  likod  na  impormasyon
Sa'yo  ipaglalaan  ang  aking  buhay  ­na  hiram
Nais  balang-araw  ay  tawagin  kang  hirang

Di  sapat­  ang  aking  tayutay  upang  ang  sagot  ay  dumulas
Pangatlong ­ katok  ko  na  ito't  'di  parin  nagbubukas
Ikaw  ay  isang  bu­gtong  na  nais  kong  matuklas
Kung  hinde,  ang  aking  buhay  ­ay  habang  buhay  na  undas.

Ako'y   ligaw  na  kaluluwa,  'di  alam  kung  sino
Ako'y  ligaw  na  kaluluwa  at  baka  ikaw ­ ang  paraiso
May  pagnanasa  sa  paglapit  subalit  ayokong  mak­a  abala
Ako'y  nababaliw  sa'yo  kahit  hindi  kita  kilala

Ang­  iyong  ngiti  ay  bukang-liwayway  sa  mundong  mapanglaw
At  a­ng  iyong  buhok  ay  mga  alon  sa  dagat  na  bughaw
Kung  kula­ngin  man  ang  ginawa  ko  na  tula
Handa  akong  gumawa  ng  is­ang  daan  pa

Hayaan  mo  akong  lumapit,  sa  kung  nasaan  ka man
At  pangako  sa  'yo  ako'y  tahimik  lang
Subalit  hindi  ti­tigil  hanggang  mapunan  ang  patlang
Pakiusap,  hayaan  mo  ako­ng  umusad  kahit  isang  hakbang  lang.

Limang taon na akong naghihintay
Sa puso mo'y magkaroon ng kaunting espasyo
Pag-asa'y unti-unting namamatay
Sabihin mo
Kailan ba dapat huminto?

Kung may araw na sa gabi?
Kung ubos na ang buhangin sa disyerto?
Kung matamis na ang tubig-dagat?
Kung ayaw ng magluto ni Spongebob ng Krabby Patty?

Dahil hindi ako titigil
Hangga't hindi pa nauubos ang nakaimbak kong "Kaya ko pa!"
Hangga't hindi pa napapatunayan kung may forever ba
At hangga't makalimutan ko na ang paghinga

May trahedya na kumakapit
Sa aking katawan
Ayaw akong bitawan
Hindi ko magawang kalimutan
Kalunos lunos
Parang hayop na hindi
Makahanap ng tubig
At nakahandusay
Sa kanyang ina.

May trahedya na kumakapit
Sa aking katawan
Pinagtatawanan ang aking
Pagsusumikap.
Iniinsulto ang aking ngiti
Nagdudulot ng tagtuyot
Sa sanlibutan ng aking
Kaluluwa

May trahedya na kumakapit
Sa aking katawan
Nagtatago sa aking kuwarto
At lumalabas sa sarili niyang oras
May sariling bibliya na naglalaman
Ng kasinungalingan at kahayupan

May trahedya na kumakapit
Sa aking katawan
Unti-unti akong pinapalitan
Inoorasan, hinuhusgahan
Sinisiklaban ang aking
Mga panaginip

May trahedya na kumakapit
Sa aking katawan
Naglalayag sa dagat ng itim na araw
Pinipilipit ang aking mga laman loob
At pumpatay ng mga inosente

May trahedya na kumakapit
Say aking katawan
Pinipilit kong pakainin
Patahimikin, pagurin
Ngunit hindi magawang
Kaibiganin

Apatnapu't limang minuto makalipas ang alas-dose. Umaga na naman -- umaga na naman pipikit ang mga mata kong kasingbigat na ng ulap na napuno ng tubig mula sa lupa at dagat. Mapungay at napapaluha dulot ng pasakit na hatid ng walang sawang sulatin, babasahin, at kung anu-ano pang mga dapat tapusin.

Mga labi kong medyo nakabuka na marahil akala nila'y tapos na ang lahat ng gawain kaya namamahinga. At muli silang sasara, kasingbilis ng motorsiklong humaharurot sa labasan na parang nakikipagkarera, kapag naiisip na malayo pa ako sa pagtuldok sa katapusan.

Tumatabingi na ang mundo. Ay, mali, ulo ko lang pala na napapahiga na sa aking kanang balikat tila may sariling isip at ginugusto nang humiga sa kama -- akala niya rin siguro'y matatapos na sa pagsusulat at pagbabasa ngunit sadyang nagkakamali siya.

Tak. Tak. Tak.
Tak. Tak. Tak.

Tunog na ginagawa ng aking mga daliri na kay bagal nang bumaba para pindutin ang mga letra sa aking kompyuter. Suko na raw sila at nasasabik na silang muling mayakap ang malalambot na unan na nag-aantay sa kanila.

Tak. Tak. Tak.
Tak. Tak. Tak.

Tunog na lang ng pagbagsak ng aking mga daliri sa bawat letra ng aking laptop ang pumapasok sa aking utak. Ilang minuto na nakatitig sa iisang pahina...

Sa iisang talata...
Sa iisang pangungusap...
Sa iisang letra...

Blag!

Hawak-kamay, sabay na tinahak ang makinang na dalampasigan
Patuloy sa paghakbang at paghila sa animo'y hindi dumarampi sa buhanging mga talampakan
Mga palad na magkayakap, mga daliring magkaniig
Dalawang pares ng matang nakangiti na ayaw bumitiw sa pagtitig
Kasabay ng umaawit at mabining pagaspas ng alon
Sumakay sa bangka patungo sa paraiso'y masayang sumagwan
Subalit sa masayang paglalakbay ay may humulagpos na unos
Paligid ay nilamon ng dilim, dumaan sa langit ang kislap ng talim
Bangkang sabay na sinasagwan, tumaob at tinangay ng agos
Sa gitna ng laot, sabay ding nilamon ng dagat at sa ilalim bumulusok
Patuloy ang delubyong pilit na pinaghihiwalay ang magkahugpong na kamay
Pilit pa ring lumangoy at magkasamang sumampa sa bangkang gutay-gutay
Niyakap nang mahigpit ang kilalang bisig kahit nakapikit
Hindi man mapigil ang higanteng alon at malakas na buhos ng ulan
Nangangatal, nangangalay man ay hindi huminto sa pagsagwan
Muntik mang malunod sa sigalot na mainam na nakaungos
Kumalma ang dagat, natawid ng gabi ang umaga sa gitna ng digma at unos
Mula sa dalampasigan, sa laot at sa dulo ng mga puso
Mamamayani ang pag-ibig sa malawak at mapanghamong mundo

Kung sakaling mapadpad
Dito ang balahibo ng pakpak
Ni Icarus, huwag **** hayaang
Mawaglit sa iyong isip ang bilin

Ko ukol sa ika-10 ng Enero.
Ito ang araw kung kailan nagpasya
Ang buwan na yakapin ang araw,
Hindi dahil sa tiyak na liwanag,

Kundi dahil sa katiyakan ng hiwaga.
Kasabay ng metapisikal na pagniniig
Na ito ang huling hatol ng Daruanak
Sa Binibining nabighani sa binistay

Na luha ng makata.
Makikita pa sa panganorin ang unang
Sulyap sa huling alapaap ng dilim.
Ngunit wala na ang kulog, maging

Ang pagkahulog sa bitag ng ligalig.
Alalahanin mo na lang ang dagat at
Ang pangako nitong kapahingahan
Kung sakaling sa paghahanap natin

Sa bahag-hari ay wala na sa ating
Maiwan kundi mga guho, mga mumo
Ng mga musmos na puso. Ang
Mahalaga lahat ng ito'y nakatalá na

Sa mga tála.

may kakaibang hangin na dala ang paskong bitbit mo

unos yata ng umaalong dagat sa di kalayuan

ilang buwan na lang at babalik tayo sa pagdala mo ng matamis na pasko

salamat sa pagbating alay mo noong ika'y lihim na mahal

ngunit tapusin na lang natin ang pagtawid dahil iba na'ng isip mo

sa dulo ng karagatan, seth, yayakapin ka para sa nagdaang pasko

pero sa ngayon, lumisan muna at hayaang humikbi ang pusong di ko na iiwan

Ang wikang nanlaban,
ay ang wikang nanatili.
Ang wikang di nag-atubili,
ay ang wikang nagwagi.
Ang wika ng mga matatapang,
ay ang wikang di maaagawan.
Ang wikang awitin ng araw
at ang wikang tula ng buwan.
Ang wikang harana ng habagat
at ang wikang isinulat ng dagat.
Ang wikang ibinaybay ng alon
at ang wikang di aanurin ng baybay.
Ang wikang sinambit ng mga ninuno
na kailanman ay di mamamatay.
Ang wikang ginamit ng mga bayani
na habambuhay nang mamamalagi.
Ang wikang matapang,
ang wika ko magpasawalang-hanggan.

Kay liwanag na mga tala
Sa gabing walang pag-asa
Nakahundasay na mga latay
Sa lupa ko'y inialay

Dagundong ng mga bala
Patalim na pang-harana
Ang aming pamaskong handa
Para sa bagong noché buena

Alikabok na lumiliyab
Mga puwing na sumisiklab
Buhangin sa ilalim ng dagat
Sa balat ko'y namulat

Umagang kailan kaya mararanasan
Kung may bukas pang masisilayan
Ng aming pusong binubo
At winasak ng luha ng dugo...

Kabado;
Habang ginagala ng sarili ko ang dalampasigan.
Ang malumanay na ihip ng hangin ang naging pampakalma.
Bawat buhangin na kumukulbit sa’king mga paa
ay seryoso.
Walang pagkukubli ang puso
Ang hindi mapirming mga yapak
ay katumbas ng pagkasabik sa’yong yakap.
Gabi, muli akong tumingala
Walang palya ang ihambing ka sa mga tala.
Kinukwento sa’kin ng mga kuliglig
kung paano tatahakin ang ‘yong pag-ibig.
Hindi ko kabisado;
‘Di alam kung pa’no babagtasin ang dagat na ito.
Wari nila’y diyan matatagpuan ang pagmamahal mo
ngunit, paano?
Sinasamahan akong maglakbay ng inggit at takot
Hindi madaling pamamangka ang sa aki’y bumabalot.
Ang bigat ng pag-aalala ang maaaring magpalubog
at malunod
sa luha at panaghoy.
Paano mapapanatili ang ningas ng apoy?
Ano’ng solusyon sa pagkabahala upang magpatuloy?
Hanggang sa itulak ako ng sapat na panahon.
Muling humakbang ang hindi mapirming mga paa
Humina panandalian ang ihip ng hangin
Marahan ang pagkulbit ng mga buhangin.
Matapang kong nilisan ang pampang
Lakas ng loob, isang bangka’t panagwan
Sabay naming idinawdaw ang aming mga sarili sa karagatan.
Hayagang ibinubulalas ng langit na ako’y maging handa
Malayo na ako sa pampang ngunit tanaw ko pa rin ang kaba.

Ang pagkulog ay nagsimula na.
Biglang pumatak ang ulan ng pagbabanta
Dinig ko ang bulungan ng mga isda.
Sambit nila’y masasayang ang pagbabakasakali
Hantungan ng pakikipagsapalara’y wala.
Galit na sumasayaw ang alon
Ang kidlat ng kawalan ng pag-asa’y sa aki’y humahabol
Pataas nang pataas ang sumasalubong na alon.
Ang ‘di mawalang pagdududa ay nakikipag-unahan
Umaakyat ang mga tanong sa’king isipan
Kailan ko ba matatagpuan?
Sabik na akong salubungin ang pag-ibig mo…
… ang pag-ibig **** nasaan?
Subalit, naghintay ako;
Walang humpay ang paghampas ng mga alon
Hindi natatapos ang pagtaas.
Bawat pulgadang nadadagdag ay ang mga sagot sa’king katanungan
At bigla ang pagtaob;
Tama ang bilin ng mga kuliglig
Ito nga ang natatangi **** pag-ibig
Mapanghamon;
ngunit presko sa pakiramdam.
Ang sarap palang makamit ang matagal mo nang inaasam
Pipiliin ko ritong manatili hanggang
ako ri’y iyong matagpuan
papagingdapatin **** ako rito’y manahan
‘pagkat kahit sa daluyong, kalmado akong magsasagwan.
Kabado;
Habang ginagala ng sarili ko ang dalampasigan.
Ang malumanay na ihip ng hangin ay naging pampakalma.
Seryoso ang bawat buhangin na kumukulbit sa’king mga paa.
Walang pagkukubli ang aking puso
‘pagkat dito pa lang sinta, mahal na kita.

Isang manunulat,
Isang panulat,
Humanda para sa gyera,
Ito ay labanan gamit ang mga letra.

Hindi papaawat,
Nakahandang sumisid sa dagat,
Walang pakialam sa kahahantungan,
Buhay ay ilalaan.

Lilikha na mga kataga,
Panigurado itong maiiwan sa puso ng madla,
Ano nga ba ang pakay?
Alisin sainyong mata ang tamlay!

Uubusin ang bawat salita,
Na posibleng tumugma,
Sa sakit,
Pait,
Galit,
Hinanakit,
Ng bawat taong sa rehas ay nakapiit.

Isang manunulat,
Isang panulat,
Humanda para sa paglaya,
Huwag hahayaang muling tumulo ang mga luha.

At sumibol ang mga mapagbunying isipan
sa makapal na balat ng lupa.
ang pinagtatakhan ko lang ay bakit
tila tinatangay tayo ng malakas na
daluyong ng karunungan patungo sa dagat
ng kalituhan?
ito ba'y matatawag na kamangmangan
sa sarili o sakit na nagdudulot ng
panghihinang tumayo sa paa,
na taas ang noo, at may pagkukusa?
ano nga kaya ang nagtatago sa likod
nitong makulay na isipan?

nanatili ang karamihan na pikit-mata
sa pagtanggap ng mga kaisipan ng kapwa
habang ang iilan ay abala sa
paghubog ng mga bagong panaginip
na syang lililok o lilipol sa
buong sanlibutan.
hindi man sinasadya, o inaasahan,
nagsilbing mantsa sa puso't puson
ang mga panaginip na ito.
kahit na sa mga pagkakataong
sarado tayo.
walang malay nating sinasagap
ang mga pakalat-kalat na talino
na para bang pagkain kung ito'y
manukso sa nagugutom na kalamnan.
kahit pa ito'y ikamatay,
mapagbigyan lamang
ang uhaw na nararamdaman.
hanggang sa tuluyan na itong
umalipin sa sinumang magtangka
na kumawala.

o sumpa ng galit na apoy
ng nagbabagang impyerno?
tayo lang ang inaasahang sumaksi,
maging alin mang panig
ay tama o mali.
malaya tayong mag-isip
at mawalan ng saysay na parang
alikabok sa higanteng pusod
ng mabangis na lipunan.
o kaya naman, palihim na sumibol
sa gitna ng disyerto
kahit na nag-iisa.

Nagpadagat kami kan saróng aldáw
Ta ako pirmi na sana bagang ribaráw
Gusto ko man sanang malingáw
Kaya uni nagbabaláw-bagáw
Kaibahan si Papa naglangoy sa taháw
Kan dagat asin pagkatapos mabalnáw
Maugmahon lang ngunyan na aldáw
Makakan kan dara ni Mama maski na bahaw
Itong inihaw na manok tapos sabaw
Igwa pang masiramon na lugaw
Si tugang yaon sa pampang naglalakaw-lakaw
Garo may balak na magpalataw-lataw
Aram kong masakit makakuha nin ilaw
Na mataong kusog buot na mapukaw
Sa satuyang kalag na nakatúkaw
Garo baga bagong mata, mungaw-mungáw
Mabagsak man an bulalákaw
An masinggayang pagmati ma-ibábaw
Sa kinaban, Dawa pa an inaaagihan ta halangkaw
Udók sa buot asin bakong karáw
An makaibahan kamo, Dai malilingaw
Na mapadagat ulit kita sa masuronod na aldáw.

—𝐔𝐝𝐨𝐤 𝐬𝐚 𝐁𝐮𝐨𝐭,  a Bikol poetry

Ang gugma sa imong mata kay milubad na,

nihilaw ang naandang katam-is sa imong mga katawa.

Mga gakos **** sama sa usa ka dagat,

dagat nga mihubas ug misubra'g kaparat.

Asa ang dalan nga dapat natong padulngan?

Mga hulagway nga gikalimtan tungod sa away.

Naa ba sa maayong lugar ning dughan kong samaran?

Maaari na ba 'kong magsulat muli?
Wala nang pagkakaiba ang pula at puti
Sa dilim na bumabalot unti-unti
Lalamunin ng dagat ang buhanginan
at tatapyasin ng hangin magulo kong isipan
Maghihimutok ang buwan sa araw na nagdaan
na hindi ka sinuyo o kinausap man lang
Aaraw na sa mga susunod pang oras
Tutuyuin ang pag-agos ng ilog na marahas
Walang direksyon ang kamay kong nanginginig
Nagniniig, sumisikip, kumakapit sa malamig na ukit
ng paghaplos ng mga mata sa larawan mo
Nagtatalo, nagpupumiglas, ang hawlang banat at butas
Lilimutin ko ang kapayapaan ng iyong mga labi
na walang sinambit na salitang ihahabi
Ang oras na hinintay upang masabi
na darating din ang huli at takipsilim
Babalutin ka't kakanlungin sa aking lambing
Hindi ka na mag-iisa't lalasapin ang ligaya
Katulad **** nalulumbay mag-isa ako dito sa'king hukay
Hawakan mo naman ako sa aking pagkakahimlay
Sa bituin **** kumikislap ako'y natatangay
Nawawalan ng malay kumakaway sa ngiti
Nawawala ang pighati't lumalaya ang mga berso
Kumakawag sa lalim ng karagatang inilimlim
Ako sa hangin na para bang inakay na naghihintay
Naghihintay pa rin at nalulumbay kung wala ka
Para bang hindi nauubusan ng salita
Lumalamang ang hiya na kahit kailan Mayroon bang sapat upang mahalin ka't hangaan ang iyong bawat galaw
Bawat perpeksyong hindi alintana ang mali
Sa inpatuwasyon ng pagkabulag ko
Hindi nakita ang pagbagsak
ng luha ng tuhod ng balikat sa kaba
Sa isang iglap naglaho ka na akala ko ba
Ako ang nang-iwan sa ginaw kong aba

Mangangata ako sa madaling
araw ng panggagalaiti, nang mga panahong mas malalim pa sa dagat, ang panghahaplos sa
kaluluwa na kinulang sa pagpapahinga at sa wakas: makakapagpahinga.

Ako, ang sisidlan ng kalatas na nagpaagos
sa rumaragasang ilog pagkatapos ipasok sa isang bote, sa pag-asang makararating sa iyo ito.

Ayaw ko nang bumalik ang kalatas na 'to, baka sa susunod na bumalik sa akin ito, ay naglalaman na ng bulgarang pagtugon ng pagkalas.

Ayaw ko na.

Manghihipo na lang ako sa gabi sa pamamagitan ng paggunita
sa mga alaala para sundan ang anino
na unti-unting nawawala sa kusina, sa kuwarto, sa kama, at sa hapag-kainan.

Sandali, may idadagdag pa pala ako, hindi ko kakayaning tanggapin ang pagtanggap na namamalikmata lamang ako,
habang naglalaho ang pangalan mo
sa kuwaderno ko.

Mawawala na lamang ang pagkamarahas
ng prosa o tula ko. Isasantabi muna kita sa mga susunod na tula o prosa, painda-indayog ang paksa, pero binabalik-balikan ka sa masusing pagsusuri ng konteksto.

Magiging humpak na lamang ang dating matunog na ikaw at ang dating laksa-laksang paglalarawan sa bawat pag-ikot at paggalaw mo, na maingat na sinusundan ng mga mata ko.

Sa kabila ng pagpipigil sa pagkatapos ng isang nakakainsultong nakakapagod na araw ay magsisilakbo muli ang damdamin, at 'di magpapaawat ang pintig na parang bumabalik ang mga mata sa unang pag-angat ng mga titig.

Mahal, mangangata na lamang ako hanggang umaga,
habang nginangata ako ng panggagalaiti
sa pagsapit ng umaga.

ANG AKING PAG-IBIG AT DAMDAMIN
LAGI SA BALAG NG ALANGANIN
HINAHANAP SA IHIP NG HANGIN
ANG SAGOT SA AKING PANALANGIN

SAN KO MAN IBALING ANG PANINGIN
LAGI KA SA AKING PANGITAIN
PAG-IBIG KO’Y TULAD NG AWITIN
MALAMYOS ANG HIMIG NGUNIT BITIN

PAG-IBIG KO’Y WAGAS ANG HANGARIN
KAHIT SAAN IKA’Y HAHANAPIN
KALANGITA’Y AKING LILIPARIN
MGA PAGSUBOK AY HAHARAPIN

ANO MANG LAYO AY LALAKBAYIN
LALIM NG DAGAT AY SISISIRIN
LAHAT NG PARAAN AY GAGAWIN
MAKAMIT LANG ANG MITHIIN

KALAGAYAN NG PUSO’Y SABIHIN
SITWASYON AY WAG NG PAHIRAPIN
PUSO KO’Y DI NAMAN MARAMDAMIN
KATAPATAN LANG ANG PAIRALIN

PAG-IBIG MO’Y AKING GIGISINGIN
KAMALAYAN AY PAG-AALABIN
HABANG BUHAY KITANG MAMAHALIN
DAHIL IKAW ANG LAHAT SA AKIN

dagliang sampay ng kamay sa balikat
na wala man lamang konsepto ng
pag-iingat.

itong bulalakaw ng halik
at ang haba ng tarima.
ang sikhay ng dagat ng
pag-agos ay hindi mapapagod kailanman, sapagkat
ang daluyong ng bawat sandali
ay mistulang hangin sa bukas
na mga bintana. inaalis ang bigat
ng panaginip at ikinikintal
ang gaan ng
pag-gising nang muli

sa iyong

piling.

ala-singko ng umaga. nakakabingi ang katahimikan ng pagsikat ng araw. walang tigil ang pagtakbo ng oras at tulad ng araw, nagsimula nanaman ang pangkaraniwang siklo ng buhay. patungo sa sintang paaralan na ang bawat yapak ay parang timbang ng daigdig na nakalubog sa aking mga balikat. hindi kayang buhatin kahit pa ng buong mundo sapagkat ako'y nag-iisa sa paglalakbay patungong españa.

sa bawat sulok ng maynila at mga kwento sa mga kalsadang ito, may mga paalala ng mga biyaheng hindi pa nararating at mga pangarap na patuloy hinahanap. sa kanto ng españa't lacson, sa kabila ng paghahanap at pag-asa, hindi natagpuan ang isa't isa. sa magkabilang sulok ng noval at dapitan, ang iyong mga imahe ay tila mga alaala na nakaukit sa pinakaloob ng aking isipan, kumakatok nang palaging handang buksan ang pintuan. bawat hakbang ko ay may kabigha-bighani **** presensya, subalit ang hinahanap kong pagtatagpo ay patuloy na umiwas sa akin, nag-iwan ng hinagpis at naglakbay nang walang direksyon.

"manong para po" ang aking bulong sa jeepney drayber na parang tinik na dumadaloy sa aking lalamunan, humihila at humihila sa mga alaala na tila mga bagyong dumaraan sa aking isipan. bawat sinag ng araw, bawat hagupit ng hampas ng hangin, ay parang himagsik ng damdamin na hindi ko maitago.

sa bawat kanto paikot ng españa, naroon ang mga multo ng ating nakaraan. mga anino ng mga alaala na hindi ko matakasan at sa bawat pagtatanong mo kung may pag-asa pa ba, ang bawat sagot ko ay tila mga punyal na tumatagos sa aking kalooban, nagsasabing wala nang dahilan para muling mangarap.ayaw ko nang lumakad sa landas ng nakaraan, na puno ng  mga bakas na minsan tayo'y nagtahup na patuloy na bumabalik at sumisira sa isipan.

at sa wakas, narito na ako sa dulo ng aking paglalakbay, ngunit ang landas na tinahak ay tila isang malawak na dagat, hindi alintana kung gaano karaming bagyo at baha ang dinaanan. at kung tatanungin mo ako kung pu-puwede pa ba, ang hihilingin ko sa iyo ay mga barya papalayo sa'yo. ayaw ko nang malunod sa unang daan na puno ng kahapon at mga alaalang tila multong ayaw umahon.

at sa bawat paghakbang ko patungo sa hinaharap, ang iyong alaala ay parang banta na nagbubulag-bulagan sa akin tuwing naglalakbay ako. nakakapangilabot. mahal pa rin kita. mahal pa rin pala kita.

hindi na kasingpait ng dati.
pero mahal, masakit pa.

Ayoko na lamang bilangin ang mga oras
Na nasisinagan pa tayo ng araw,
Maghahabulan at magtatampisaw na parang mga basang sisiw
Sa hubad na kalsadang naunang pagalitan ng langit.

Naaalala ko pa noong elementarya'y
Sabay tayong papasok sa eskwela
Matapos humigop ng mainit na sopas ni Nanay.
At minsan nga'y nakalilimutan nyang hanguin ito nang maaga
Kaya matapos nating kumain ay sabay rin tayong magtatawanan
At maglalaro ng "tag-tagan" patungo sa kanto sa sakayan.

Hindi ba't pumupunta pa nga tayo sa may bandang iskwater,
Makapaglaro lang ng pitsaw sa dati nating mga kaklase?
Nagagalit kasi si Nanay kapag sa bahay natin sila niyayaya
At magkakalat ang putik sa ating sahig
Kasi pati si Bantay ay nakisali sa paghuhukay.

Ilang beses din tayong naligo sa dagat
Kahit na ang sabi ni Tatay ay manginas muna tayo
Habang siya ay nasa laot pa.
Pero uuwi tayong mga basa at walang pang-ulam na pasalubong
Kaya muli tayong mapagagalitan
Kasi ang titigas daw ng mga ulo natin.

Hindi ba nahuli ako sa eskwela noon na nangongopya sa'yo?
Tapos sinabi mo sa titser na ikaw ang nangongopya at 'di ako?
Hindi ko kasi makalimutan yun
Kasi pag-uwi natin sa bahay, ako pa yung nagtampo sayo
Nung ikaw yung unang pumili sa doughnut na dala ni Tatay.

At nung gabing iyon, hindi ako tumabi sa'yong matulog
Ang sabi ko pa ay ayaw na kitang makita muli
Kasi naghalo-halo na yung nasa utak ko.
Pero alam mo ba, na sa mga oras na yun
Hindi ko talaga inaasahang seseryosohin mo yun.

Kaya noong maggising na lamang ako'y
Nagulat akong wala sila Nanay at Tatay
At si Aling Rosing pa ang nagsabi sa'kin
Kung ano ang mga nangyari
At kung saan ako pupunta.

Sinabi ko na ngang ayoko na magbilang ng mga oras,
Pero heto pa rin ako...
At taon-taon akong nangungulila at nagsisisi.

Siguro nga kung hindi ako natulog agad
Ay baka may naggawa pa ako.
Siguro nga kung hindi ko sinabi ang mga iyon,
Ay hindi mo ring magagawang umalis.

At siguro nga kung hindi ako nagtampo'y
Wala naman talaga tayong pag-aawayan.
Hindi ka rin hahanapin nila Nanay sa gitna ng gabi
At hindi sila masasagasaan ng tren para iligtas ka lang.

Siguro nga, pero huli na ang lahat eh
Wala na kayong lahat at iniwan n'yo na 'kong mag-isa.
Sana sa huli kong pagbisita'y mawala na rin ang lahat ng bigat,
Mawala na ang pagkamuhi ko sa sarili ko,
Kasi pagod na ako...
Pagod na pagod na ako.

nang tayo'y sumilong at hinintay na tumigil ang ulan
sumilang ang panibagong pagbugso ng nararamdaman
mga pasimpleng sulyap na naging malalim na titigan
pagdikit ng kamay na sa huli din ay naghawakan
ang dating may inarte pa sa pagyayakapan
ngayon ang tanging hiling nalang ay ika'y mahagkan
nasanay na ang mga kamay sa kani-kanilang katawan
kung saan-saang bahagi ang nahahawakan
ano kaya ang dahilan?
tikom ang bibig, ang baso'y natabig
mga saloobin na lumalabas dati'y di naman dinig
ang mga mata na tila dagat, nag-iba ang kislap
ako nama'y mabilis na nalunod sa isang iglap
palaisipan pa rin sa akin kung pareho ba ang ating emosyon
ang tambalan nating bahagi lamang ng isang kuwentong piksyon

Wala ang pamagat,
Malalim parang dagat.
Marahil isang alamat,
Puno ng lamat at sugat.

Patuloy pa rin ang aking kwento,
Kahit ano pa ang naging engkwentro.
Ang bawat katagang hindi imbento,
Ilalapat sa aking pulang kwaderno.

At pinaligiran ko ang sarili
Ng mga tula't kantang mabulaklak
Upang makalimot

At naligo ako sa ulan
Balot sa paborito kong damit
Para makawala

Kahapon, sinubukan
kong yakapin ang aking anino
At halikan ang mga kaibigang kathang isip

Kahapon, sinunog ko
Ang aking mga tula't
Itinapon ang mga sulat ng aking girlfriend

Tunay nga na ako'y walang kuwenta
Walang patutunguhan
At walang maaasahan
Sisisid ako sa dagat ng aking imahinasyon
At sa ilalim ng mga tulay iiglip

confused.
i'm sorry but i'm confused.
being sober is a bad idea now. i need the alcohol to take over me because my tears won't do its job anymore.

tangina lasingin niyo ako. lasingin nyo ako sa dagat-dagatang alak. lunurin niyo ako sa ideyang alak ang makakapagpalaya sa mga naiisip kong nakakulong sa kaibuturan ng utak ko. hindi na kaya ilabas sa luha sapagkat natuto na sila magtago ulit.

why does it feel like i'm playing with fire? why do i feel the heaviness, the pain, the burn? why am i still staying? why am i still around?

nasa iyo na. buong-puso kong ibinigay sayo ang lahat sa akin. binigay ko sayo na wala akong inaabangang kapalit. pero bakit ngayon, umaasa ako ng sukli? bakit ako naghahangad ng pagmamahal sa isang taong alam kong nakapulupot pa rin sa nakaraan?

hurt me. hurt me in every way you can. drag me everywhere until my insides come out. bring me to hell with you. leave me lifeless. kick me in the ribs. slap me hard enough for me to wake up.

kasi tangina ko. mahal kita. ito ang realidad na kinakaharap natin ngayon na dapat nating tanggapin. mahal. kita. mahal kita. pasensya na mahal kita. di ko naman mapipigilan. hindi ko alam pano nagsimula at mas lalong di ko alam pano magtatapos. ang alam ko lang ay puputok na ang puso ko. puputok na sa dami ng laman. tangina ko, diba?

i wish i could be anyone. then i would transform into your favorite girl. i would transform into your greatest kiss. your greatest moment. i would have the eyes that you would never look away from. i would have the softest hands that you would never let go of. i would have the greatest ideas that you will ever hear. i would be that girl. i would finally be someone else.

ayoko sa sarili ko eh. hindi kaaya-aya. hindi magaling humalik. bagsak at palaging mugto ang mga mata dala ng antok, pagod, at kakaiyak sa mga bagay na di naman dapat binibigyan ng pansin. magaspang ang mga kamay kakatrabaho ng mga bagay na hindi rin naman nabibigyan ng pansin. PUTANGINA PAGOD NA AKO. pagod na ako sa sarili ko kaya sana maging ibang tao na lang ako.

i'll wait for that miracle. i'll try to. i hope my heart doesn't stop beating when that time comes.

pero sana dumating na kaagad. kasi sa bawat minutong lumilipas na wala akong nakikitang iba, eh siyang daloy ng oras na gusto kong kitilin ang pagtibok ng puso ko. sabagay, para wala na rin ako nararamdaman o iniisip. uuwi na lang ako. kung tatanggapin ako sa bahay.

i'm sorry if i wanna go home now.

pasensya na kung gusto ko na umuwi. Umuwi.

hinahanap ko ang iyong liwanag
gustong masilayan bawat sinag
ilawan ang mundong puno ng pagkabagabag

dagat na puno ng kapayapaan
dampi ng hangin sa aking kalamnan
dulot nito'y kapanatagan ng kalooban

sa akin ay may bumubulong
wag hayaang puso'y makulong
sa hinagpis na nakalululong

ikaw ang tala na aalalay at gagabay
sa paglalayag kong walang humpay
ningning mo'y tila walang kapantay.

Kung di kaya tayo nagkita,
Paano ko mahahanap ang lihim na palasyo ng saya?

Ang alam ko lang musika noon ay namamatay na sigaw galing sa milyong-milyong bangin

Kuntento na sana ako malunod doon
Paulit-ulit...

Hanggang narinig ko ang boses mo na hinalik nang payapa ng isang mitikal na kagubatan sa gitna ng gabi

Hinaluan pa ng bagyo ng  rebelyon at init na tamang-tama sa akin

Nakaka-excite ka...

Hinahanap ang iyong tunog sa kahit anong anyo
Sa kahit saang lugar

Naaaliw sa iyong misteryo
Bakit kasi rin ang angas mo noong sa munting sandalian na nag-usap tayo?

Planado ko na ipantay ang ihip ng hangin sa direksiyon mo
Ang tanglaw ng tadhana  
Naaabot ko na

I-ikaw din pala?
Gusto mo ipantay ang direksiyon
Hindi pala ako nag-iisa...

Hindi na tayo mag-isa.

Nabunyag ko pa na may tamis na tago sa iyong pigura
Di na kita mabura
Paano ka burahin...
Paano ka ba buburahin?!

Hanggang naintindihan ko na  wala nang magpapantay

Hinawakan ka na
Paulit-ulit
Inuulit sa kamay
Sa labi
Sa isip  

Napabangungot noong isang gabi na maghiwalay
Luha naman ang nahalay
Wala man "silang" gusto sa ideya natin
Mahihimatay na lang sa tamlay
Ng mga nagtatalampasang emosyon nila na walang malay
Hahawakan ka hanggang di hulihin
Hahalikan ka kahit babagyuhin
Walang kahulugan ang pagpigil ng damdamin

Unang-una ko itong pag-iibigan
Akala ko hindi ko maiiwasan ang kasaysayan ng dugo ko na puro sa maling tao napunta ang pagmamahalan
Akala ko wala nang mag-aalaga sa sirang tao na katulad ko
Napaka-haba ng iyong pasensya
Kasi ako wala na talagang pasensya sa sarili ko
Ang presko nang may nagtatanggap sa aking konsensiya
Na walang kapalit na hinihintay
Na walang sampal na hinihintay

Dami dami mo nang ginagawa pero
Wala ka talagang kailangan gawin
Para pasayahin ako
Mamasdan ka lang
Kasi hindi kita papakawalan

Pumantay ang linya
Pumantay ang oras
Pumantay ang agos
Pumantay ang dagat

Sa iyo na ako lulunod  magpakailanman

Sa bilang ng isa,

Dalawa,

Tatlo.

—at sa iyong hindi inaasahang pagdating,
at sa pagkislap muli ng mga mata tulad ng bitwin—
ay marahan mo akong hinagkan
ang mga mahigpit **** bisig
ang nagsasabi ng iyong pag-ibig—
na hindi mabigkas ng iyong bibig.

sapat na ang katahimikan na bumabalot sa ating dalawa—
para marinig ko ang bulong ng pusong nagmamakaawa.
sapat, at sobra sobra ang liwanag ng mga—bitwin at buwan para sa atin.

ang musika na nililikha ng iyong paghinga—
ay napapaindak ang puso kong pagod na.
sa dagat ng mapaglinlang na mga ngiti—
ay natagpuan mo ang nangungulila kong labi.
at sa bawat pag dampi nito sa'yong noo'y—
kusang namumula.
tulad nang minsanang pagtatagpo araw—
at buwan.

wala,
wala,
at walang makakapigil
nang pag-agos ko sayo,
at hindi na hahayan na ang mga paru-paro—
ay muli pang humayo.