wala namang magtatanong
o maghahanap
normal naman na ika'y mawala
paminsan-minsan
sumasama ka sa dilim
pero kailan ka mananatili,
kailan ka hindi babalik?

Walang umagang gumising nang may bulaklak sa dibdib, tipong makulay at umaalingasaw ang bango. Ibang bulaklak ang nais, tipong puti at binulungan na ng mga panalangin na para sa akin at sa akin lang.

nakita mo ako noon na umiiyak
may nakawala na naman sa higpit ng aking paghawak
hinawakan mo ako noon sa balikat
nakita mo sa mga mata ko
wasak ang mundong kinatatayuan ko
ginawa **** dahilan ang pangyayaring 'yon
para bigyan ako ng pangalan sa buhay mo

Kinupkop mo ako.

pinasilong sa iyong payong
pinayungan mo ako nang akala **** naiiba ako
hinagkan mo ako
pinangalanang "tapat"
tinanggap ko ang alok **** payong
nananabik sa pagtanggap
pagtanggap
isang bagay na pinagkait ng mga kamay na nakawala

Nananabik ako.

kinilala mo ako
binasa na parang librong daladala mo araw araw
naging interesado sa kada buklat ng pahina

Naiintindihan mo na.

lubos ang saya nang makita kitang nagbabasa pa
nananabik akong matapos mo
kilalanin mo ako ng buo
itago sa kung saang lugar na wala nang makakaabot
bigyan mo ako ng rason.

ayan na, malapit ka na sa kabanata
kung saan bumitaw sila
tatlong pahina na, magtiyaga ka sana
dalawang pahina na lang, huminga ng malalim
isang pahina---

saglit, bakit hindi mo pa binubuklat sa huling pahina?

"magpapahinga muna", yan ang sinabi mo
ayos, para may lakas ka para harapin ang kabanata ko

Maghihintay ako
at naghihintay pa rin ako
nakatunganga ako sa labas ng kawalan
hinihintay ang pagbabalik mo
ilang beses ka nang nagpalakad lakad sa harap ko
hindi mo ba ako nakikita?
hindi ka na bumalik
hindi mo na sinubukang bumalik

wala ka pa nga sa kadiliman ko
hindi mo na kinaya ang kwento ko

you’re not the only one that matters

And maybe im saying this because people have constantly reminded me the same thing. And maybe I want someone to feel the same way as I felt. Maybe I wasn’t that kind. Maybe I wanted to see someone suffer just because I got hurt, and yes, I am that kind of person. Maybe I kept it in the back of my head and it kept messing with me. It comes back again and again and again.

"bakit ka ganyan mag-isip? hindi naman ako mawawala."
yan ang sabi mo sa akin noon
buti nalang hindi na ako naniwala
dahil kung sakali, hanggang ngayon ay magsisinungaling pa rin ako sa sarili ko
"patawad" lang ang naisagot ko
hindi ako perpektong tao kaya sana patawarin mo 'ko
hindi ko na binigyan ng isang segundo ang pag-iisip
dahil ang salitang ito
salitang nanghihingi ng kapatawaran mo
ay matagal-tagal nang nagkukubli sa'kin dito
ngunit bigyan mo ako ng kaunting panahon para magpaliwanag sayo
dahil sa pagkakataong ito lunod na ang sarili sa kasinungalingan
ng "patawad" noong simula palang
"patawad", dahil simula noong iniwas mo ang mga mata mo
noong akala ko ayos pa ang haligi na sinasandalan ko
hindi na ako naniwala
"patawad", dahil pagkatapos noong pagsisigawan natin
tumitig ka sa mata ko, alam kong patibong mo na naman 'to
kaya hindi na ako naniwala
"patawad", dahil sa tuwing sinasabi mo ang salitang "patawad"
halos hindi ko na maihulma sa utak ko ang ibig sabihin mo
kaya ni minsan hindi na ako naniwala sayo
at halos lahat ng salita na binibigkas ng labi mo
patawarin mo ako, dahil sa hangin ko nalang ibinabato
sa pagkakataong ito na nasabi ko na ang salitang "patawad"
sana patawarin mo ako
dahil hindi ko masabi ang lahat ng ito sayo
nais ko, pero ayokong sisihin mo ang 'yong sarili
ayokong isipin mo na ikaw ang nagkamali
pero sana pala binanggit ko nalang sa 'yo 'to
para ngayon hindi lang ako ang nahihirapan na bumitaw
dahil alam ko, matagal ka nang bumitaw
at akala mo ako ang nauna
pero hindi,
hindi, dahil hanggang ngayon nakakapit pa rin ako
alam ko ang totoo pero nakakapit pa rin ako.

I didn't want to go home unannouced
I didn't want to bother anyone in my resting place
I just want to speed up the pace
Fast forward to the void with the sound
Of nothing at all

It felt right. For the first time in a long time, I've never felt so aligned with the stars. It wasn't oh-no-whats-the-catch kind of happy, it was live-in-the-moment kind of happy, a one-gaze-for-communication happy, a clean-slate-start happy. It was everytime you'll fall you know someone's looking out for you. It was the warm and gentle water giving my back a place to let all my worries float, then I floated.

You pour too much, honey
You can give some to your self
Your bones were not meant to be broken apart
And to be given away as a parting gift
and your heart isn’t gonna take itself to sleep
to give way for another heartbeat
to succeed in making more songs for life to be lived
you deserve someone like your self
your lungs collapsed when you breathe
for anyone who needs serenity
you turn your back to your own battles
you were afraid to go home
when home became just a place
and you don’t know what happens next
you tried to cry
but the rivers were enough for you to sleep, so why?
You tried to look at your path
But you carelessly joined a troubled soul
And you waited for the aftermath
You knew.
You live by faith
And how it would lead to a better fate
You,
You tried not to worry about your pain
Learned how to live and love and die in vain
You deserve someone like yourself.
And not someone who broke you apart
Not someone who decided you were too small
For the eyes to see
Never someone who rated your worth with your color and melody
You weren’t gray
Nor the gave the slightest hint of happy
You provided yourself as the safety net
You never had one for yourself.
So, you,
You deserve someone like yourself.