So let us now place monetary value on information.
Let us return to the source,
Mining & prospecting that fertile intel seam.
To wit: WWII and G-2 shenanigans.
Wild Bill and OSS-capades,
Artificial disseminations.
Partial recriminations.
And PSYOPS:
A literary nightmare--
THE CYCLOPS from The Odyssey,
For example,
If you lack your own,
Your own personal Bogey Man.
Or men. For me:
Allen Dulles or Richard Helms.

The Intelligence Community:
It was a small tightly knit crew,
Less than battalion strength in 1942;
A few myopic soldiers,
Who, although could barely type,
Were still too cerebral to
Waste as infantry fodder.
It was a huge converted Army-green warehouse,
Space strategically partitioned,
Sectioned off into cubicle-like spaces,
By giant 4-drawer file cabinets
Standing tall like MPs,
Sentinels & Guardians,
Monuments to pre-electronic storage,
Data relatively comprehensive, and an
Archive secretive & intimidating.

Within the Army-green incunabula,
Scattered throughout the intel landscape,
Here and there a few commissioned officers,
A smattering of college psychology majors,
Personalities with predilections,
And penchants for mind games.
These self same WWII vets,
Would morph into Cold War Mad Men.
Stalwart, stouthearted men of Eisenhower,
And J. Walter Thompson,
De-mobbed, as they say in the UK.
Consumptive.
Self-indulgent,
Particularly when it came to the kids;
Children of the peace,
Called Baby-Boomers,
An entire generation enabled & destroyed.
Who would produce little of value
Except medical marijuana and
Coupons, clipped by that sober ruling class—
Fat interest-bearing college-loan portfolios
Held by that neo-Calvinist Elect: The 1%.
Fat cats one and all,
Loaded dice & canasta cronies--
In concert a stacked deck,
“Una mano lava l'altra.”
The words of my namesake--
My grandfather Giuseppe--
His vowels reverberating,
Rattling in my dreams.
Not friends, but
Fiends in high places, like
The Fed and dark liquid pools.
Thank you, Barack, for
Fooling us again.
For giving us
“Belief we can believe in.”

But I digress.
It was when the Government Secrecy Act,
In all its transnational incarnations,
Embraced capitalism in a big way,
Elevating the ideology to whole-Earth saturation,
Systemizing the ethos of Darwin,
Into one global Moby ****,
One solitary leviathan,
A multi-level marketing labyrinth,
Where wealth is the end game--
Greed: pure, unbridled & unrestrained.
Bond--James Bond—
Did his bit, supplying catchy
Slogans & tag-lines:
“For Your Eyes Only.”
“On a need to know basis.”
“Confidential Information.”
“Top & Ultra-Top Secret.”
“Hush, Hush & a Bag of Chips.”

The sealed letter sits in a locked drawer,
In that stout desk,
In the Oval Office
In The White House,
“To be opened by my VP in the event of my death.”
Another staggering work,
Of achy-achy-heart breaking genius,
The culture commoditized,
A disease containing its own cure,
Assayed, graded,
Portioned & packaged.
Priced accordingly,
To a logic that goes something like:
“Anything this tightly controlled,
Anything the government deems to be
This illegitimate and/or & secret
Must be really, really God-awesome,
Must really be Da ******* Bomb.”

Brother Coolidge was right:
“The Business of America is Business.”
And INFORMATION:
“The Most Valuable Commodity on Earth.”
So said Stanford Stuyvesant Whitehead III,
19th Century robber baron, and
Consummate Fat Cat.
Get the picture:
We were smoking cigars and sipping cognac,
Mighty comfortable in leather armchairs,
Muted billiard clicks,
Punctuating the atmosphere
In this spacious lounge,
His East Side
Downtown & private
Manhattan club.
I, his guest, had not the slightest idea
Why I was there.
"By God, man," he went on,
My eyes speared by his laser gaze,
His bushy eyebrows,
His monocle.
His bulbous nose;
His thick wet mustache.
And those EYES:  
Those crazy,
Insane eyes.

"I am talking about a profound change,” he continued.
“Back when the steamship
Gave way to electronic wireless radio."
He puffed smoke,
Removing the cigar from his mouth,
Holding it,
Examining it critically for a moment.
"I'm talking about communication,
Instant communication
With business associates, &
Cronies far away,
Way out there,
Far beyond the places we know well.
Picture it:
You're running a fleet of
Ramshackle Filipino banana boats,
Out of some nameless cove,
Indenting the south coast of Mindanao.
A cyclone comes out of nowhere.
Good God--there’s sixteen banana-packed
Coal burners lying on the bottom of the Celebes Sea.
Think about it:
You've got telegraph radio.
Everyone else has the post office.
Now, I ask you:
‘Who's going long,
Who’s getting rich on the
Caracas Banana Exchange?’
Good Lord, man, it would be
Like being omniscient!"
“This very conversation,” he went on,
“Could well be a verbatim transcription
Of a conversation right here in this very room,
Between people like: J. Pierpont Morgan
And some lesser Gilded Age nabob;
Some Astor, some Rockefeller,
A Gould or Vanderbilt,
Whitney or Duke,
Some Frick or Warburg--
To name just a few, old sport.”
He stopped suddenly.
He looked down at his hands,
As we both realized he had counted these names
Out on his fat curled fingers.
He looked at me and smiled.
I was afraid.
Why had I been invited to this meeting?
I smiled back at him,
Doing my best to mirror his
Carnivorous menace.

I knew it.
He knew it.
He knew I knew it.
Mr. Whitehead’s growling rabid jowls,
His slobbering canine smile held me steady.
“Okay. Touché. ‘Ya got me.”
He shook off the phony smile,
An absence, accentuating
His stare: lethal, carnal & rare.
“I never had much formal schooling.
I’ve been hungry.
Hungry enough to know for sure
That the correct fork,
Don’t mean ***** from shinola.
When I’m dining out, fancy-like,
Me manners is the least of me problems,
Far less important than
The dinner chit they
Hand me after I slake
My thirst & appetite.”
Again, he stopped suddenly,
Recognizing that, perhaps,
He’d revealed too much of his
Bedford-Stuyvesant pedigree.
He turned again and stared at me.
“None of that,” he said.
“None of that means squat to me, Boyo.
What matters now is I’m rich.
I’ve got mine, By God,
And ******* It!
Tough ***** on the rest of you losers;
The rest of you fecking whiners can go
**** yourselves over at Zuccotti Park.”
He pounded the armrest,
The padded armrest of the rich Corinthian leather—
( . . . ***, Ricardo?
Get your Montalbán
Mexicano ***, back in
Random Access Memory Land,
Where you belong.
**** ya’ Fantasy Island
Hospitality, Mr. Roarke,
Go be wrathful Khan Noon Singh,
Somewhere else.
Now is not the time, or,
Let me rephrase that:
This narrative will not allow your meme here . . .)    

Whitehead pounds the armrest again.
“My point is this:  
None of JP Morgan’s decidedly,
un-nattering lesser nabobs of negativity . . .”
BAM!  Again, he pounded the leather . . .

(Back in your ******* hole, Spiro!
Do you realize just how far back,
Just how far back
Maryland’s reputation
Has been set back by your venality?
Not to mention any shot at ethnic assimilation,
The rest of us grease ball non-Wasps
Have in this country?
You ******* Greek!)

I stopped thinking
When I realized Stanford Stuyvesant Whitehead III
Was reading my mind.
“So that’s what it’s really all about,” he said,
Rank smugness in his voice.
“So, I’m just a nouveau riche upstart,
A socially inept parvenu,
Yet they still let me
Join their tony clubs.
It chaps your ***, Boyo, don’t it?
I’m still Scotch-Irish, and
A WASP, Laddie.
Something your skinny
Greaser-Guinea-****-Spaghetti-*** ***,
Ain’t ever gonna be.”
But I digress, again.

So I joined one of Uncle Sam’s
Lesser-known clandestine services,
An assignment appropriate to my ethnic identity,
Namely GLADIO in Italy,
A NATO stay-behind operation &
Cold-War comedy.
I infiltrated the Brigate Rosse.
I drove the Aldo Moro kidnap vehicle.
I cooked minestrone for General Dozier.
I sliced off J. Paul Getty’s ear in Calabria.
Ironically, I lost my hearing during
The Stazione Bologna bombing.
I am consequently pensioned off,
Off both the radar and the payroll.
Years later now,
I live in one of those gated, golf-coursed,
Over-55, sunny southern California
Lunatic asylums.

Most days I am drunk at 9 AM.
I fill Bukowski mornings,
Conjuring up Jane Fonda,
Jazzercised in camo spandex.
She is high atop a Vietcong tank in Hanoi.
Or Daniel Ellsberg
Enjoying a second act in American politics,
Praising Snowden & Assange,
& Bradley Manning,
I summon up the ghosts of
Julius & Ethel,
Benedict Arnold,
Rose of Tokyo & Mata Hari—
And Ezra exiled at Rapallo,
And John Walker Lindh,
A Yankee Doodle Dandy,
Born in Washington,
District of Columbia,
By way of Afghanistan,
Taliban Americano,
Kangaroo-courted,
Presently residing at the
Federal Correctional Institution
At Terre Haute, Indiana.
Spies.
Traitors.
Saboteurs.
And Poets?
No longer capable of keeping secrets.
Desperate now to tell
The truth.

Sa tuwing hahapon ka't
Tanaw ng matá, paglao'y
Aagawin ng jeep palayo,
Paulit-ulit kong hinahanda
Ang kilometrong di man
Kalayuan, animo'y madalim
Na ulap pa ring lumulukob

Sa'king kaligiran. Hihintayin
Ka't papayapain, sa pagitan
Ng pangitain at pag-asa, na
Ilang ulit mang ulitin ang
Saglit na paglayo, walang
Makakahadlang, tayo ay

Sasagpang at kukubli sa lingid
Na daigdig upang maging
Mangingipon ng oras, ng rosas.
Ngayon: bagyo sa labas, unos sa
Loob. Sa tuwing hahapon ka't

Tanaw ng mata, paglao'y aagawin
Ng jeep palayo. Ngunit hindi ang
Puso, hindi ang pagsuyo.

Sebetulnya tidak ada yang terlalu berbeda pada Jogja malam itu, namun memang spesial.
Ada kamu di hadapanku, diterangi remangnya lampu kedai kecil tempat kita berdua berteduh dari gerimis dan dinginnya kota Jogja malam itu.
Kamu tidak banyak bicara, sibuk dengan sepiring gudeg dan segelas wedang jahe favoritmu.
Aku tidak bisa berhenti memandangi parasmu. Meski hanya diterangi lampu remang-remang, dan peluh yang basah akan air hujan, bagiku kamu tetap nomor satu.
Sang pemilik kedai pun memutar piringan hitam miliknya, terlantunlah ‘Berdua Saja’.
Aku masih ingat betul tatapanmu malam itu seiring dengan alunan lagu. Sederhana, teduh, dan penuh dengan kehangatan.
Malam itu, aku sadar bahwa rumah tempatku pulang bukanlah bangunan bata beratap dengan satu pintu dan dua jendela.
Malam itu aku sadar, Sepasang mata bola yang teduh dan hangat itulah tempatku pulang.
Kamulah tempatku pulang.

Ganyan lang ginagawa ko sa tuwing ika'y dadaan sa aking harapan
Para ang galabog sa aking dibdib ay mabilis na mapagtakpan
Dahil ito lang ang alam kong posibleng paraan
Upang ang tibok ng aking puso ay mapadahan-dahan
Na tanging sayo lamang ilalaan

Ganyan lang iniisip ko sa tuwing wala ng maisagot sa exam
Tipong pati pag gamit ng tandang padamdam ay hindi ko na din alam
Kung sa pangungusap ba dapat ilagay o sa sariling nararamdaman
Bakit bigla ka na lang nagpaalam ng walang paalam
Kaya patuloy ang aking walang katapusang pag-aagam-agam

Ganyan lang inaarte ko sa tuwing hinihintay ang napakatagal na order sa kainan
Di sapat ang halaga ng lasa pero lulunukin na lang ng walang angal dahil di pa nagtatanghalian
Para naman kahit papaano ay magkalaman ang aking tiyan bukod sa mga paru-paro na iyong dahilan
Bakit ko nga ba binabalik-balikan ang mga inihain **** iba't ibang ilusyon at kasinungalingan
Na hanggang ngayon ay naniniwala pa rin, at patuloy na maniniwala na ikaw at ako ay walang hangganan

Ganyan lang ang sinabi ko sa sarili ko ng makita kang may kasamang iba
Nalunod ka lang pala kaya ginawa mo akong salbabida
Pero bakit di ko mabago ang daloy ng kwento na ikaw pa rin ang aking pinakamagandang bida
Hindi ko makakalimutan ang huling gabi na tayo ay pinagsama ng tadhana
Nasa ilalim ng mga maliliwanag na tala at sinusulit ang huling sulyap sa iyong mga mata

Yan lang ang alam kong pwedeng gawin sa mga ganitong sitwasyon, ang maging cool.
Na hindi kailangan sa bawat eksena na mangyayari, ay may gawin na aksyon
Hinayaan panoorin ang kagandahan ng pag-guho ng ating mga mundo
Dahil hindi na maaaring sagipin ang pag-asa, magmukmok man o humagulgol mag-hapon
Lalo na't sa panahong kulang ako, naging kulang tayo; sayo.

Huwag **** paunlakan
pagka't di naman ito ipinagtutulakan
huwag mo ring masamain
pagkat di lang naman ikaw ang puwedeng naisin

isa lamang siya sa mga mata,
na nakakakita kung ano man ang puwedeng mahalata
tingin ko mas dapat mo pa ngang ikasaya
pagkat sa iyo'y mayroong humahanga

ang binitiwan **** salita ay hindi puwedeng gumana sa isa
naniniwala akong nakaramdam ka din, kaya ka dumistansya
ngunit bakit mo pa ito kailangang ipahayag sa amin?
gayong walang kalasag na proprotekta sa kanyang damdamin.

ako'y hihingi ng tawad kung ika'y nasaktan
ngunit huwag **** ipagkait itong aking kahilingan,
na kung sa susunod ay muli mo itong maranasan,
maari bang huwag mo na itong lakasan?

Kay sarap ng buhay
Sa matimyas na bukang-liwayway
May gintong kumikinang
Kasabay ng liwanag ng araw

Kay gaan bumangon
Aligaga sa sandali
Na makita ang natatanging
Mata niya't mga labi

Ang lunggati sa mga alapaap
Panganorin ay maabot
Nang sunggaban ang mga bituin
Para sa tulad niya - siya ang hiling

Bago pa ang dapit-hapon
Ang takipsilim na inaabangan
May pinapangarap na sa kinabukasan
At panaginip na mapapanaginipan

Sa pagpikit ng mata
Ay nakahilata sa paraiso
Itinuturing katotohanan
Ang panaginip
Ang tanghaling hiraya ay pangyayaring hihintin

Hinga ng anghel
Ang dapyo ng hangin
Luha ng kaligayahan
Sa pagpupunyagi sa karalitaan

Walang tumitagatig
Sa gitna ng kawalan
Noong ako'y umiibig
Ang ngiti ay walang-hanggan

sinabi mo sa akin mahal mo ako
naniwala ako.

sinabi mo sa akin ako lang
naniwala ako.

sinabi mo sa akin, habang hawak ang kamay ko,
na “nandito lang ako.”
humawak ako nang mahigpit
at naniwala ako.

sinabi mo sa akin habang ako’y yakap mo
na di ka bibitaw na kahit kailan
maasahan ko ang pagbalot ng iyong mga kamay sa aking katawan
yung tipong lahat ng lamig sa mundo
mga problemang di ko ginusto
mawawala na lang sa init ng katawan mo.
oo, naniwala ako.

sinabi mo sa akin na ako lang
na hinding hindi ka titingin sa iba
sa parehong paraan ng pagtingin mo sa akin
at naniwala ako.

at naniwala ako.

naniwala ako at ipinangako ko sa sarili ko
na simula nang sinabi mo na mahal mo ako
wala nang mas gaganda pa sa paningin ko kung hindi ang mukha mo.

ang mukha ****
sa ngiti palang na naniwala akong pwede palang maging masaya
sa mata palang na naniwala akong nakita na kita — nahanap ko na.
sa bawat pisngi **** naniwala akong may paglalagyan pala ng mga labi kong uhaw sa halik.

naniwala ako sa lahat.

naniwala ako sayo.

may mga oras din namang nagduda ako.
sa bawat away
sa mga masasamang salitang nabitawan
sa kada luhang pumapatak sa ating mga mata
sa mga di pagkakaintindihan
sa mga muntik nating pagbitaw.

naniwala pa rin ako.

naniwala ako sayo.

pero di ko inakala
na ang tiwala
ay dahan dahan din palang nawawala.

isang kandilang ilang minuto na lang
apoy nito mawawala.

kahit ilang beses kong sinabi sayo
na ako’y di mawawala.
na ako’y nandito lang wala ng iba.
na ako’y naniwala
sa iyong salita,
sa iyong ganda,
sa iyong lahat na.

kahit na tayo’y magkasama
ang puso mo nasa iba na.

naniwala ako mahal mo ako.
pero ako lang pala ang ganito.

sinabi mo sa akin
tapos na tayo
naniwala ako.
na wala ako.

wala na ako sa puso mo.

Bagiku, kamar adalah satu ruangan persegi yang paling krusial di antara ruangan-ruangan lainnya. Magis, nyaman, penting, dan pribadi. Kamar tak hanya berisi tentang selimut dan bantal-bantal yang dilapisi kain bercorak bunga-bunga atau selimut berbulu yang lembut. Tidak juga tentang tumpukan baju sekali pakai yang dilipat di atas nakas dan kursi roda meja belajar. Tidak juga tentang jendela yang selalu terbuka lebar setiap pagi, mengajak udara segar untuk memasuki rongga hidung, membawa masuk lantunan burung-burung. Terlepas dari karpet cokelat muda yang selalu tergelar di tengah-tengah ruangan, yang dihuni berbagai remah-remah makanan—keripik kentang, biskuit, roti kering—ruangan berukuran 4x4 ini menyimpan dan menyembunyikan banyak hal.

Cerita, rahasia, asa.

Bagiku, kamar adalah saksi bisu. Saksi bisu atas upaya yang pernah ditempa, semangat yang tak pernah padam untuk membara, diri yang selalu kembali bangkit setiap kali jatuh ditampar dunia, serta doa-doa yang mulai dibisikkan dengan lembut sejak fajar menyingsing. Meja belajar yang tak pernah rapi, rak buku yang ditinggali berbagai macam buku; novel, buku puisi, buku pelajaran, buku latihan soal, tempat pensil yang berantakan, cahaya dari lampu meja belajar yang hampir rusak, serta mading yang tak pernah sepi dari berbagai kertas target dan to-do-list yang ditempel.

Kamar juga mata bagi segala perasaan; marah, kecewa, putus asa, sendu. Inilah tempat di mana sepi terpelihara dengan baik, yang anehnya, terasa menyenangkan dan bersahabat. Tenggelam dalam kesibukan sendiri, menulis seorang diri, membaca dengan latar musik indie, yang barangkali hanya satu dari sepuluh orang pernah mendengarnya. Ruangan persegi ini merupakan tempat di mana lagu The Trial of the Century – French Kicks diputar, selalu bergandengan dengan kekecewaan yang perlahan merekah di bilik dada. Tempat di mana Fall Harder – Skyler Spence diputar bertepatan dengan lamunan, ide-ide abstrak, membayangkan hal-hal manis yang misterius. She'll lose herself in bright-lit skies, she watches the sun go by, and even if her love runs dry, she'll be there for the summertime. Ialah sesuatu yang terasa cukup magis dan menyihir, bagaimana lagu tersebut selalu membawaku ke dalam lamunan dan gambaran yang muncul seketika di benak, lalu terbitlah ide-ide dan keinginan untuk membuat sesuatu.

Menulis.

Ruangan persegi ini adalah ruangan kecil yang paling setia menaungi ide-ideku yang seringkali tumpah-ruah tak tahu waktu dan tempat, yang kadang dapat direalisasikan menjadi sebuah karya, kadang juga hanya duduk diam tak mau bergerak di dalam kepala. Ialah ruangan persegi yang dengan sabar mendukungku untuk selalu bergerak mengikuti dinamika inspirasi yang datang, memberontak minta dikeluarkan dari kepala, memintaku untuk selalu menjadi produktif. Tentang menulis cerita singkat dan puisi (karena penulis hebat tidak pernah kehilangan inspirasi, menulis dan bermain dengan kata-kata, bercanda ria dengan rima adalah asupan hariannya layaknya menghirup oksigen). Membaca banyak buku dan terus belajar. Melepaskan tangisan dan emosi yang lelah dipenjara di dalam hati, membiarkan mereka menghujani kertas kosong dalam bentuk kata-kata yang bebas. Mengevaluasi diri, membuat target-target.

Membuat prakarya-prakarya sederhana. Menyanyi lepas dan menari mengikuti irama musik. Menjadikan musik indie sebagai latar musik yang membuat semua komponen di ruangan persegi ini menjadi lebih menyatu, saling melengkapi, menciptakan ide baru, lagi.

Sa panaginip anaki'y nagliwaliw
nakahanap ng pansamantalang aliw
Lumikmo sa tumba-tumba
Pikit ang mga mata, nag-iisip na kung ano ang mangyayari kapag ang lahat ay umayon

Sa madilim na sulok ay inaalala
mukha na walang bahid ng hapis
ang hagap malaya't may kumpiyansa
Wala sa huli ang susuyuin pagkatapos niya

Kapag lumagpas na sa kabataang edad
ang mga buhok ay mangamuti
ang labi'y lumitak
buti pa ang pagka-ulyanin ang unang gumanap
sapagkat sa hilahil ay hirap

Di-pangkaraniwan ang diwa
Labas sa katotohanan huminggil ang wika ng isip
Tulad ng hari sa luklukan
pumapatnugot sa mga kabanata

Ito'y kalutasan ng pagpapanibugho
Tumataghoy sa loob, luha'y bumabalong
Sa init ng dugo sa ugat ng puso, ang buhay nadudugtong
Ang imahinasyon na tila sapala - walang limitasyon

Apne hisse ki khusiya hmpe waar diye
sine m apne chpaye gum ko
hme khusiyoon ka uphaar diye
Hr kaaton pe chl kr v
hate jholiyo m khusiyaan dhaal diye
rab K hme mata - pita K naam pe
h jg K do anmol uphaar diye

Isang minuto,
kahit isang minuto lang,
para matitigan ko pa ang kislap
ng iyong mga mata,
isang minuto
para marinig ko pa ang boses
mula sa mapang-akit **** mga labi,
isang minuto,
isang minuto lang
para maramdaman ko pa
ang pintig ng iyong pusong
sumisigaw ng mahal mo ako.

Oo, mahal kita,
susulitin ko ang bawat minutong
hawak-hawak ko
ang iyong mga kamay,
sa mga panahong
nanatili ka pa ring matatag
sa di natin napagkakasunduang
mga bagay-bagay,
mahal kita,
at patuloy kitang mamahalin
hanggang sa maubos man ang tinig
o ang ating himig,
basta pangako,
kailanma'y di maglalaho
itong aking pag-ibig.

Isang minuto,
isang minuto lang bago ako umuwi,
isang minuto para masabi sa'yo
ang bawat katagang nakaukit
sa pinakakasulok ng aking puso,
mga katagang nais maipabatid
itong nagsisidhing damdamin,
mga emosyong mahirap ipaliwanag,
at bawat bugso ng gunitang
nasa bahaging ang meron lang
ay ikaw at ako,
tayo,
at wala ng iba,
di natin kailangan ng kanilang opinyon,
para lumigaya.

Mahal kita,
at patuloy kitang mamahalin sinta,
dito sa mundong walang kasiguraduhan,
nakakasiguro kang minamahal kita,
di kita bibitawan,
di kita pababayaan,
sasamahan kita
maging sa gitna man ng ulan,
isang minuto lang,
oo, isang minuto pa,
at pagkatapos nito'y mas mahal na kita.

Venus pukul 5 pagi
Berpendar sendu di ujung timur
Hatinya meraung bergema
Lengannya memeluk kenangan yang mulai buyar
Matanya menerawang kisah-kisah lampau
Pasrah dirinya hanyut, bermuara ke alam sadar

Jiwanya hampir roboh
Beruntai-untai tali penopang mulai usang
Seutas tetap bertahan
Yang terbuat dari cintanya,
Yang dirajut oleh sang terkasih
Mengikat rohnya tetap dalam raganya

Berderai senyap air mata yang tak pernah kering
Mengecup pelan bibir yang tak mampu berkata
Membalas tatap mata yang tak pernah terlelap
Memeluk hangat tubuh yang tak lagi merasakan hangat
Menyambut lembut mimpi yang tak pernah selesai,
Mimpi yang tak ingin disudahi

“The purpose of life is to live it, to taste experience to the utmost, to reach out eagerly and without fear for newer and richer experience.”
― Eleanor Roosevelt

May mga gabi na puno ng lumbay kung saan mapapait at puno ng lungkot ang mga ala-alang hatid nito. Madalas na hindi ka nito pinapatulog. May mga umaga naman na nagpapagunita sa mga dalita at mabibigat na salita. Minsan kahit sa init ng katanghalian ay nararamdaman mo ang matinding lamig – ang panlalamig na dulot ng takot, takot na harapin ang kawalang katiyakan ng bukas na darating.

Malaya kaba’ng talaga o baka naman nakatago lang ang iyong mga tanikala? Bumabangon sa umaga’t naghahanda para pumasok sa opisina na isa ring selda. Kumakain pero walang nalalasahan, tumatawa nga pero ang totoo ay nalulungkot, nabubuhay pero talo pa ang isang bangkay pagkat walang kabuhay-buhay. Nakikipagtalik ang katawan na hindi marunong tumangkilik.

Paano nga ba ang mabuhay nang wasto at hustong-husto? Yung puno ng pag-ibig at walang ligalig na sadyang matatag katulad sa isang kamalig. Nadidinig mo pa ba ang huni ng kuliglig sa ‘twing sasapit ang hapon? Ang buhay ng tao ay sadyang maligalig. Ang panaghoy ng mga walang kayang lumaban sa dagok ng malupit na kapalaran ay laging naririnig sa ‘twing kumakagat ang dilim.

Hindi lang minamasdan ang mga bulaklak, kailangan mo rin itong samyuin para mo mapahalagahan. Paano mo malalaman ang lalim ng dagat kung hindi mo ito sisisirin at ano’ng saysay ng taas ng bundok kung hindi mo ito aakyatin? Hindi sapat na sabihin na s’ya ay iyong iniibig, kailangan mo rin s’yang yakapin at halikan. Ganito mo dapat na ipagdiwang ang buhay.

Pero hindi ito magawa ng isang tulad mo na alipin ng takot at sama ng loob. Kailangan kumawala ka sa anino ng nakaraan at ‘wag mabuhay sa hinaharap. ‘Hwag kang makipagtalik sa multo ng nakaraan dahil hindi ka lalabasan, puro luha lang ang tiyak na papatak sa iyong mga mata. Maging makasaysayan at makabuluhan ito ang dapat na maging layunin. Kalimutan ang kabiguan at maging masigasig, yakapin sa’yong bisig ang ngayon. Hawiin ang lambong ng gabing tumatakip sa paningin sapagkat ito’y nakakabulag.

Bagi anda sekalian
Yang meranggas merana
Di pintu sesal, sesegukan,
Saya menjual mawar merah meradang;
Khusus ditanam untuk menebus dosa-dosa.
Hanya dengan seisak air mata dan kepalsuan
Anda bisa mendapatkan:
1. Sekuntum bunga jelita
2. Semaksiat dusta terulang
3. Seampun tangis di ujung mata
Silahkan memilih salah satu yang
Paling ingin di sia-siakan.
Semoga memuaskan.

Hiling ko sana'y isa akong maong na pantalon sa buhay mo
Kahit kupas at luma na ay ako pa din ang paborito
Pero para kang bata na ang gusto lagi ay bago
Mahirap ba maging kuntento?

Ganun naman talaga sa isang relasyon diba
Dumadating din sa punto na wala ng kasasabikan
Kaya lang madalas nauunahan tayo ng mahinang damdamin
Kaya nauuwi na lang sa sakitan at hiwalayan

Yung isa patuloy na pinaglalaban ang pagmamahal
Kasi yung tao ang mahal nya
Hindi yung mga bagong bagay na makakapagpasaya o magpapakilig
Dahil presensya pa lang ng mahal nya ay sapat na

Yung isa ay patuloy na naghahanap ng bago
Kaya natakpan ang mga mata ng kanyang puso
Hindi na makita ang mga ginagawa para sa kanya
Tuluyang nabulag sa ideya na pag bago masaya

Teka, Teka, Teka
Bago ang lahat ako muna'y magsasalita
Ngunit 'di ko batid kung paano magsisimula
Magsisimulang ipahayag kung gaano ako kasaya

Pa'no ko nga ba sisimulan?
Ipahayag sa madla ang inungkat na nakaraan
patungo sa aking magandang kasalukuyan.
Sige na ito na, huwag na kayong mainip pa pagkat akin ng sisimulan.

Ako'y isang malayang indibidwal na puro kasiyahan lamang ang nalalaman, batid minsan ang tama ngunit mas madalas ang kamalian. Hindi alintana kung mayroong masaktan basta ako'y nasisiyahan.

Buhay ay puno ng negatibismo, hindi alam kung paano gawing optimismo, buhay ay parang walang direksyon nakasanayan habang lumilipas ang panahon. Ngunit isang araw nagbago ang lahat ng biglang sa aking mga mata'y may nagmulat.

Minulat aking mga mata para malaman ang tama at
Inaya sa mundong ang sentro ay ligaya; sa una'y lito pa ngunit kalauna'y nakasanayan na, nakasanayan na pagkat Siya ang nagpapaligaya.

Kayraming pagbabago ang dumating sa buhay ko simula pagaaral hanggang sa pagkamit ng pangarap ko, at lahat ng iyon, alam kong Siya ang tumugon pagkat Siya lamang ang nagsisilbing pundasyon.

Kaya't hindi ko makakalimutan ang araw na Siya'y aking mas kinilala, pagkat siya ang dahilan kung bakit buhay ko'y puno ng biyaya. Kaya sa pagtatapos ng tulang 'to, nais ko lamang malaman niyo na ang buhay ko ngayo'y mas naging maayos, dahil ang sentro nito'y walang iba kung 'di ang Diyos! ❤️🙏💯

Umuulan na naman,
Natutuwa ba o nalulungkot ang langit?
Walang nakakaalam,
Tulad ng damdaming lihim at itinatagong sakit.

Sa bawat patak ng ulan ay pagpatak ng luha,
Pilit nanunumbalik masasayang alaala.
Ulan ang dahilan kung bakit pinagtagpo,

Sa ulan din pala magkakalayo.
Lakad at takbo sa gitna ng ulan,
Mabasa o magkaputik ay hindi alintana.
Bugso ng ulan ay biglang dumahan,

Payong ang nakita pagkatingala.
Ngiti **** nakahahalina, kislap ng iyong mga mata,
Iyan ang naaalala sa unang pagkikita.
Tila bang tayo ay nasa koreanobela,
Damang-dama ang pagiging bida.

Ngunit katulad ng mga seryeng inaabangan,
Kwento nating dalawa ay may hangganan.
Ang masayang wakas, hindi na masasaksihan,
Sapagkat ayaw mo nang makita ang dulo, nauna ka nang lumisan.

Lakad at takbo sa gitna ng ulan habang habol ka.
Basang-basa at putikan, hindi alintana.
Mga hikbi ko ay hindi mapatahan,
Kasabay nang pagbuhos ng ulan.

Payong mo'y hindi na matanaw,
Wala na, tuluyan ka nang bumitaw.
Iyan ang alaala ng huli nating pagkikita,
Ang maging kontrabida sa kwento ng bawat isa.

Isang puting panyo ang'yong iniabot pampahid-luha,
sa mata'y bumabalot
kalungkutan ko tulo'y tila naglaho
kahit sa'yo'y lubha pang naninibago

a white handkerchief you gave to wipe away the tears
covering my eyes
my sadness seemed to disappear
even with you it still feels new

hindi nagsusinungaling ang iyong mga mata. kapag tinititigan ko ito ay tila dinadala ako nito sa iba't ibang dimensyon kung saan nakikita ko ang tunay **** emosyon. kinikilig, masaya, naggugutom, pagod, nagtatampo, malungkot, hindi na masaya at may iba na.

Dulu terlihat manis dan suci
Ucapan manja masih menghiasi
Setelah  dini menghampiri
Betapa indah merasaakan cinta sejati
Awal penuh kebahagiaan
Hidung mancung dipadu tawa
Mata indah penuh cahaya
Kerlap-kerlip penuh cahaya
Saat pertama aku melihatnya
Ku jatuh hati padanya
Ingin ku bahagia bersamanya
Selalu indah selamanya
Tapi, dia telah bahagia
Bahkan tak tau aku di sini
Menunggu datangnya cinta
Walau hanya sebercak tinta
Biar tersimpan dalam hati
Hingga kita bertemu nanti
Biar ku rangkai dulu jadi lirik
Oh Tuhan,,, aku punya Cinta Dalam Hati

hindi na kita ipaglalaban,
sawang-sawa na ako mula nang 'yong iwanan na ang puso'y nagdurugo

hindi na kita ipaglalaban,
hindi na tulad ng dati
na pipiliting ibuklat ang mga mata
para lang makausap ka pa

hindi na kita gagambalain
sa pagtatanong sa'yo ng anong maaari kong gawin
upang mapangiti ka at makita ang nakasisilaw **** ngipin,
ang 'yong ngiting nakapanlalambot,
ang 'yong mga matang natutuhan nang ako'y malimot

hindi na kita guguluhin
sa pagpilit kong kumain ka na,
matulog nang maaga,
para ika'y titigan ko habang ika'y nahihimbing
sa aking piling

hindi na kita ipaglalaban,
dahil kahit kailan
ay hindi mo man lang ako sinubukang mahalin
kahit na ako'y naghihirap man din,
hindi mo pinansin
ang pagpupuyat ko gabi-gabi sa aking tahanan,
ang pagpilit kong payagan tayo ng tadhana na magmahalan,
at pagmamahal ko sa'yo
sa lahat ng posibleng paraan

at ngayo'y bahagi ka na lamang ng aking nakaraan

Binura ang sinalungguhitang alyas
Ang nag-alsa na biyas
Ang kaya ay katamtaman na hulugbigat
Dahil sumunong nang kapalaluan,
tumiklop ang tuhod

Simulang pagtingin ay noong una na nabighani
Nababaliw sa sinundang pag-ibig
Sa mala-rosas na labi at mala-kristal niyang mata na may salamin

Umaapaw na giliw ay sa kanya nakalaan
Kung sumandig man sa ataul ang katawan
Mahukay sana ang pinipintuho - bigay ng kalangitan bago mamayapa

Kahit mali ang pangkukulam ay gagawin para manipulahin ang manika
Mamangha sa mahika na taglay
Ganun kung magmahal, kahit balakyut dapat ay tupdin

Kumuha ng ilang hibla ng kanyang buhok
Tapos isinuksok sa bestida na kahapon niyang isinuot
Ginupit at lumikha ng damit ng manika
Sinambit ang inkantasyon ng pag-ibig

Kung alam mo lang
Kung alam mo lang ang bilang ng mga araw na ika'y tumatakbo sa isipan ko –
na sa bawat bilang ng araw, oras at minuto, may presyo na ginto,
Siguro ngayon pa lang, mayaman na ako

Kung alam mo lang
Kung alam mo lang na tuwing naiidlapan ko ang iyong mga mata,
Gumagaan ang aking loob, bumabagal ang ikot ng mundo,
bumibilis ang tibok ng puso – tumitibok ang iyong puso
Ngunit ito'y may nagmamayari na ng ibang puso

Kung alam mo lang
Kung alam mo lang na ika'y ninanais ko
Ipapakilala ko sa'yo ang aking mundo-
Subukan mo
Baka sakali, baka sakali lang naman
Baka sakaling magustuhan mo at dumating sa punto na gusto **** manatili dito –
Dito; dito ka na lang. Dito ka na lang sa piling ko.
Hindi ko hahayaang magkasugat, mabasag at magkawatak-watak ang iyong puso

Pero kung hindi, hahayaan kita
Pababayaan kita –
Hanggang sa kaya ko na maging masaya na hindi ikaw ang dahilan
Hanggang sa mawala na lang ang aking mga nararamdaman bigla
Hanggang sa hindi na ikaw ang iniisip ko
Hanggang sa hindi na ikaw ang centro ng aking mundo
At ang sanhi ng pagtibok ng puso

At habang ika'y pinapanuod 'kong maging masaya –
Pagmamasdan ko ang iyong ganda; Ika'y inaakit na ng ligaya
Paalam na aking sinta, na tinatawag ko ring “tropa” – pinagkakahiwalay na tayo ng tadhana;
Malaya ka na.

Tirik na tirik ang araw nang mga sandaling iyon. Nakatingin ka lamang sa isang direksyon. Hindi ka lumilingon. Ni ayaw **** tumingin sa kaliwa o sa kanan habang naglalakad.

Lutang na lutang ang iyong isipan. Nakatingala ka pa sa nakasisilaw na kalangitan habang binabagtas ang bawat sementado at konkretong daan sa iyong harapan.

Hindi mo rin pansin ang mga taong nakakasabay mo sa iyong harapan, likuran, at tagiliran.

Wala ka na sa wisyo.

Manhid.

Walang pakiramdam.

Hindi mo man lamang narinig ang sipol ng nakatokang alagad ng batas trapiko. Hindi mo rin naririnig ang mga sigawan ng mga taong sumisigaw sa iyo na tumigil ka sa paglalakad maging ang mga busina ng mga sasakyang iniiwasan kang mabangga.

Nakatuon pa rin sa isang direksyon ang isipan at mga mata mo. Hindi mo na napansin ang isang itim na kotseng sumalubong sa iyo, Sa gitna ng kalsada, doon ay tumilapon ang iyong katawan.

Tirik ang mata.

Duguan ang noo at mukha.

Bago ka panawan ng ulirat ay tumulo pa ang mga luha sa magkabilang pisngi mo at nag-usal ng mga kataga sa iyong isipan ng...


"Mahal na mahal ko kayo, mga kapatid ko."

Sinabi ko na sa lahat ng dilim ako ang magsisilbi sa’yong buwan
Buwan na magbibigay ng liwanag sa malulungkot **** gabi
Gabi kung saan ikaw ay pagmamasdan kahit ano’ng mangyari
Mangyaring hindi ako mawawala dahil mananatili sa’yong tabi.

Ngunit kahit ako ang buwan mas pinili mo ang araw
Araw na gusto mo dahil sa liwanag niyang hindi ko kayang ibigay
Ibigay ang kakayahan niyang takpan lahat ng itim sa kapaligiran
Kapaligirang nagbibigay buhay sa mata **** mapupungay.

Alam ko na sa bawat pagpikit na gawin ng iyong mga mata
Mga mata na habang nakatingala sa aking mumunting liwanag
Liwanag na saksi sa paggalaw ng iyong labi kasunod ang mga salita
Salita na dumurog sa akin tulad ng mga bituin.

Ukitin ang namumuong salita ng iyong pag-ibig
Wari'y ipikit ang iyong mga mata
Kung tadhana'y nakalaan,
Sa tamang oras at panahon.

Pagkat ang buwan at ang araw;
Ay namumukod tangi sa ulap
At hangga't maaaring tanaw ay abutin.

Silipin sa aking palad;
ang kapalarang mapaglaro.
Sa ihip ng hanging amihan
Ito'y dumaan man hanggang tanaw mo'y maabot sa kalagitnaan ng daigdig.
Yung tipong aanurin ka na ng karagatan.
Kahit umulan man o umaraw
Yung tipong paghihiwalayin kayo ng landas.
Pero sa kabila ng lahat,
ito'y babalik sa tamang panahon.


(English Translation)

Court The Heart

**Carve the coagulating words of your love.
As eyes closed,
Whether, destiny reserve the heart,
that fall in love at the right time.
Whereas the moon and the sun;
the only exceptional top of the skies &
As long as I could reach the scenery.

Glanced at my palm hands;
That playful act of fate.
As the breeze of the cooling air
Whisper the touching soul of yours,
Reaching as much as it could.
Between the World we knew it'll still hold you back from time to time.
&
Even if the ocean will drown us apart
Even if the sun shines nor we soak at the rain
&
Even if the path would break us apart,
Still we could turn back at the right time.