Ayoko ng kausapin ang sarili ko,
Nakakapagod ng kumapit sa sariling pangako.

Pagod na ako kahihintay sa pag-asa,
Kung sa dilim ng paligid ako'y nag-iisa.

Ayoko ng kumapit,
Kung sa akin ay walang kahit isang ninanais lumapit.

Pagod na akong maghintay,
Kaya gusto ko na lang mamatay.

Nakakapagod tunguhin ang liwanag,
Kung walang kahit isang nais na pakinggan ang aking paliwanag.

Nakakapagod ng magtago na parang aso,
Takbo nang takbo kahit walang atraso.

Ayoko ng bumuo,
Kung alam kong ang lahat ng ito'y guguho.

Nakakapagod ng magpursigi,
Kung ang mali ay ako na lang palagi.

Ayoko ng maghintay,
Ayoko ng maghintay.
Ayoko ng kumapit sa buhay.

Nakakapagod na. Ayaw ko na.

Isang ate, isang kapatid,
Na sa buhay ko'y ligaya ang hatid,
Salamat sa lahat ng alaala,
Salamat sa pagiging parte ng aking istorya.

Laging alalahaning di ka makakalimutan,
Ikay di na matatanggal sa aking isipan,
At sana kahit tayo ay tumanda man,
Naway manatili ang ating pagkakaibigan.

Alagaan mo sana ang iyong sarili,
Ang kalusugan at lalong lalo na ang iyong “beauty”,
Sana makita mo na sya,
Ang taong sa buong buhay mo'y mamahalin ka.

Sa huli, ipapaalala ko sayo,
Inday, nandito lang ako,
Malakas ka, matapang ka,
Kaya’t sa sarili'y wag na sana magduda.

Alam kong tigasin ka,
Pero sa ating apat, ikaw ang prinsesa,
Ang nag-iisa, wala nang iba,
Ang tanging rose antonette ibarra

Isang manunulat,
Isang panulat,
Humanda para sa gyera,
Ito ay labanan gamit ang mga letra.

Hindi papaawat,
Nakahandang sumisid sa dagat,
Walang pakialam sa kahahantungan,
Buhay ay ilalaan.

Lilikha na mga kataga,
Panigurado itong maiiwan sa puso ng madla,
Ano nga ba ang pakay?
Alisin sainyong mata ang tamlay!

Uubusin ang bawat salita,
Na posibleng tumugma,
Sa sakit,
Pait,
Galit,
Hinanakit,
Ng bawat taong sa rehas ay nakapiit.

Isang manunulat,
Isang panulat,
Humanda para sa paglaya,
Huwag hahayaang muling tumulo ang mga luha.

Lilisan na muna sandali
Iidlip lang ng maikli
Para sa bukas na papakli
Makayanan ko muli

Ayos lang ang aking lagay
Heto't sabay sa tangay
Sa mga nakabibinging ingay
Sa mundong patay na ang kulay

Umiiwas na mag alala
Nagpapanggap na abala
At kahit walang napapala
Gagawin upang makawala

Magaling na mandaraya
Sarili ang dinadaya
At sa tuwing tinutuya
Buhay ang tinataya

Tumawa ng malakas
Na waring wala ng bukas
Hala! piliting pumiglas
At sa sarili ay tumakas

Ang araw ay natapos na muli
Paalam muna sandali
At ang aking minimithi
Ang bukas ay di na papakli

-JGA

May mga oras sa aking buhay
Na aking hinihiling na sana'y ika'y hindi nakilala
Sapagkat kung ika'y hindi nakilala
Aking puso'y nananahimik ngayon
Ngunit ika'y nilapit sa akin
Hindi ko napigilan ang aking sarili
Na mahulog sa iyong kabaitan at pagiging iyong sarili
Alam kong kasalanan ko ito
Kung kaya'y ika'y hindi sinisisi
Masaya ako sa piling mo
At sa araw-araw na tayo'y magkasama
Minsan ang sakit
Dahil alam kong sa araw-araw
Ika'y mas lalong hinahanap
At mas ginugusto na makasama
Kahit hindi ko gusto na ika'y maisip
Bakit nga ba ika'y pilit tumatakbo?
Mga katanungan na biglaang papasok
Sa aking isipan ay bumabagabag
Hindi ka ba napapagod?
Hindi ka ba napapagod sa pag antay sa akin na ako'y makasakay?
Hindi ka ba napapagod sa pag protekta sa akin?
Hindi ka ba napapagod sa pakikinig sa akin sa araw-araw?
Bakit? Bakit mo nga ba ito ginagawa?
Hindi mo ba alam na ako'y nahuhulog na sa'yo?
Ang hirap, alam mo ba?
Pero alam mo ba
Ang saya ko kapag kasama kita
Makita lang kita
Aking araw ay buo na
Hindi ko man alam ano ang karugtong ng kasalukuyan
Pero sana ikaw ay parte ng aking kinabukasan

Masarap pakinggan
Hiyaw nyo ng aming pangalan
Pag suporta na kahit sino ay hindi mapapantayan
Kami ay nagpapasalamat sa inyong lahat
Sa lahat ng inyong sakripisyo't oras

Sa aming pag usad
Humihingi kami ng konting agwat
Pagkat kami'y nagigipit
Sa masikip na daan't
hindi maka usad
Sana kami ay intindihin
Pagkat kami ay tao din
Humihinga't may buhay rin

Ito ang kahulugan ng pangalan mo,
Ikaw ang liwanag sa madaling araw,
Ang unang kislap na pumupunit sa dilim.
Ikaw ang simula ng umagang kay ganda,
Na nagkukubli sa haba ng gabi,
Habang umaawit ang magdamag.
Sumalungat ang hangin sa sikat ng araw
Kaya’t patuloy kang nagniningning.
Tiyak na naiinggit ang mga bituin
Sapagkat higit kang marikit kung ihahambing.
Ang buong maghapon ay tila isang panaginip.
Saan ba nanggagaling ang iyong ningning?
Nagmula ka pa sa kabilang kalawakan sakay ng bulalakaw,
Tila ganyan ang iyong pagdating.
Sige lang patuloy kang magningning
Nang magliwanag ang buhay na madilim.

KULAM

Sa ilalim ng langit
Takipsilim ay naglulundo
sa katapusan
Kung saan ang langit lumulutang sa dagat
At ang buwan ay unti-unting nanalamin

Ang dulo ng punyal
Sa punyos ay ikukudlit
Ang patak ng dugo
Ay magkukulay, sa bawat salitang isasambit
Mangyayari ang dinadasal

Ang bulong ay ang nakakabinging lintik
Na maguguhit sa kalangitan
Ngunit hindi uulan
Lupa'y mabibiyak
Manginginig ang mga bato

Naniningas na sulat
Katagang itinuturing katotohanan
Katuparan ang bawat letra
Ang kahulugan nito'y hindi malulupi

Lahat ay makapangyarihan
Kahit nakakubli man sa kadiliman
Isang hiwagang bumabalot
Sa sandaling hiram
Sa sugat ay kukuha ng lakas
na maglulupig sa liwanag

Kapag yumaman na uuwi ba sa San Arden?
Tatanggapin, pagkatapos na pinaghintay naging alipin sa kanyang mga kamay at yapos
At kung mangyari  ay huwag masyado madiin
dahil di pa naghihilom nang lubos

Tambakan ng lupa ang dasalin
para di lumingon o sumulong
Isulat sa libingan
"Bawal Pitasin amg Tutubong Bulaklak"
Upang tumaglay ng mabangong gayak

Nagliliyab ang mga kandila na nakatirik sa altar
sapagkat nakipagsundo sa diablo nang dahil sa mahal
Isinanla ang kaluluwa at ang dugo'y pantubos
Ikamamatay man nakakasiguro ang tambalan ay makaraos

Di ito ang paraan, mabubulok man ang katawang tao, ang isip sa Diyos lang
Mangamba sa tagubilin
Ang huling salita ay hindi mawawala sa puso't panimdim
Gumagabay sa araw-araw na gawain

Ano ang natira sa malawak na lupain?
Tila disyerto na lalong umiinit
Impyerno na sumibol sa kontinente ay
tumatawid ng karagatan
ginagapi ang bawat silid

Noong unang beses na tumibok ang puso mo, kilala ka na niya.  Hindi pa man nakikita ng mga magulang mo ang mukha mo, alam niya na. Hindi pa nila alam ang ipapangalan sayo, kung babae ka o lalaki, pero siya, kabisado na niya. Kabisado niya, ang hulma sa mga mukha mo lalo na kapag tumatawa ka. Ngunit ang pinaka ayaw niya, ay ang hulma sa iyong mukha kapag umiiyak ka.

Noong unang beses na tumibok ang puso mo, kilala ka na niya. Napagtagpi-tagpi na niya ang storya mo. Alam niya, kung ilang beses kang maliligaw sa landas mo. Pero babalik ka, babalik ka sa kung kanino ka talaga nakalaan at yun ay sakanya.

Hindi man magiging madali ang lahat ng ito para saiyo, pero nandiyan lamang siya, sasamahan ka. Hinding hindi ka niya iiwan, kahit minsang inisip **** tumalikod sakanya. Nandiyan lang siya.

Noong unang beses na tumibok ang puso mo, kilala ka na niya. Alam niya kung kailan bibilis ang tibok ng puso mo. Pag kinakabahan ka, pag sobrang saya mo, o kaya pag nagagalit kana. Alam niya kung kailan parang hihina ang tibok nito. Dahil sa mensaheng natanggap mo na nagdulot ng lungkot at takot para sayo. Alam niya ang lahat ng ito. Alam niya rin kung kailan titigil ang tibok ng puso mo. Pag tapos na ang lahat, kapag natapos na ninyo ng sabay ang storya ng buhay mo. Titigil na ito. Pabagal ... ng pabagal ... hanggang sa mawala ito.  At sa pagkakataon na iyon, babalik ka sa piling niya. Kung saan unang beses niyang inilahad ang katauhan mo.

Noong unang beses na tumibok ang puso mo, kilala ka na niya. Kaya magtiwala ka sakaniya. Dahil hindi ka niya hahayang mawala sa paningin niya. Sa oras na piliin **** makilala siya.

Noong unang beses na tumibok ang puso mo, kilalang kilala ka na niya. Isa siya sa mga nakatitig saiyo. Kasama ang mga ngiti sakaniyang mga labi, kasama ang pusong tuwang tuwa, dahil sa kaniyang nakita.

Una palang, kilala ka na niya. Ramdam na niya na darating ka. Kaya ikaw, nandito ka, dahil dumating na ang panahon na kikilalanin mo siya. At Siya si Hesus, na namatay sa krus, para sayo, at para rin saakin.

Kilala ka niya

Mahal naalala mo pa kaya ang mga panahon nakahawak ang mga kamay natin,
Nung dating tayo nagmamahalan at ako lang mahal mo.

Nung mga panahon hindi pa tayo nag sasakitan.
Nung sakit na hindi ko nadama ngayon pero AKO NGA LANG PALA NAG MAHAL SA RELASYON Nato

Naranasan ko na naloko,nasaktan,at naiwan.
Nadito ako sa punto sa buhay ko kung saan naiisip ko na sumuko
Pagkat gulong gulo na ang aking isipan.

Kung ipaglaban pa ba kita?
Umpisahan **** paniwalain ang sarili mo na hindi ka naman dapat lumaban.
Hindi totoong mananalo ka sa digmaan dahil sa umpisa palang ako nga pala nagmahal sa relasyon natin dalawa

Isa,dalawa,tatlo.Binibilang ni Renren ang bawat segundong lumilipas habang siya ay tumatakbo.Kung papaanong binibilang niya ang oras noong kabataan nila habang naglalaro ng taya-tayaan.Ngunit iba na ngayon.Hindi na mga maiingay na paslit ang humahabol sa kaniya.Bagkus,hinahabol siya ng mga nagsisigawang naka-itim.Nakaitim sila ngayon ngunit alam niyang sila ay talagang dapat naka-asul.Ngayong gabi,sila ay nakaitim at walang mga plakang ginto o pilak ang nagniningning sa kanilang mga dibdib.
     Isa,dalawa,tatlo.Sunod-sunod silang nagsusulputan mula sa likod ni Renren.Nariyan na sila.Pagod na siya.Kapos na siya sa hininga at manhid na ang kaniyang mga paa.Ngunit hindi siya maaring tumigil dahil paparating na ang mga anino ng baluktot na hustisya.Alam ni Renren na wala siyang ibang magagawa kung hindi tumakbo.
     Isa,dalawa,tatlo.Ilang iskinita na ba ang sinuot ni Renren upang magtago?Pilit niyang sinisiksik ang sarili sa bawat sulok upang matakasan ang kapahamakang dulot ng mga aninong dapat naka-asul,mga aninong dapat sa kaniya ay naniniwala’t nagtatanggol at hindi humahabol nang hindi nagtatanong o nakikinig.Nagtatago siya dahil alam niyang wala siyang iba pang mapaparoonan o mahihingian ng saklolo.Tulog ang batas ngayong gabi,wala siyang mapupuntahan.Kaya’t heto si Renren,hindi mapakali sa sulok at basa ng malamig na pawis.Nanginginig ang kaniyang laman sa takot at awa sa sarili.Sana bata na lamang siya uli at ito ay isang normal na laro lamang ng tagu-taguan ngunit hindi.Nagulantang siya nang may isang malakas na sipa ang sumira sa pinto ng kaniyang pinatataguan.Nanigas siya sa kaniyang puwesto.Ayaw pa niyang mataya.
    Isa,dalawa,tatlo.Ilang mura ang binitawan ng isa sa mga anino.Ngayon ay papalapit na sila kay Renren.Agad nilang hinila ang mga braso nito sabay sabunot sa ulo ng lalaki upang patingalain at ipamalas ang panggagalaiti’t pakiramdam ng kapangyarihang mababakas sa kanilang mga mukha dahil ngayon sila ang mga hari,sila ang batas.Bagama’t napapalibutan,nagpupumiglas pa rin si Renren.Sana larong bata na lamang ito.Sana pwede siyang magsabing,“Saglit!Taympers.Pagod na ako.“Ngunit hindi maari dahil iba na ang laro na ito.Ang larong ito ay walang ibang pinapanigan o pinapakinggan kung hindi ang mga nakauniporme’t ang matandang lalaki sa upuan.Umiiyak na si Renren.Ayaw pa niyang mataya."Wag po!Wag po!Hindi po ako.Sir,maawa po kayo.Inosente po ako—”
     Isa,dalawa,tatlo.Tatlong magkakasunod na putok ng baril ang umalingawngaw sa parte ng lungsod na iyon.Taya na si Renren.At sa mga huling segundo ng kaniyang buhay inisip niya na sana tulad nung bata siya,kapag pagod o nasasaktan sa siya sa paglalaro ay iuuwi siya sa kanilang bahay,siya ay tutulungan.Subalit sa larong ito,palaging ang mga tulad ni Renren ang talo.
      Sa pagsapit ng umaga,uuwi ang mga anino at magsusuot muli ng asul,hahalik sa kanilang mga naglalarong batang anak o kapatid,nangangakong ipagtatanggol nila ang mga inosenteng inaalipusta’t inuusig—isang pangakong hindi natutupad. At walang Renren na uuwi sa tahanan nila,bagkus ay may bagong malamig na bangkay ang ipapakita sa telebisyon,tatanungin ang matanda sa upuan kung bakit ganoon ang sinapit ni Renren.Ngunit wala siyang ibibigay na tama at maayos na sagot dahil sa larong ito,siya ang Diyos,ang mga aninong dapat naka-asul ang instrumento,ang bansa ang palaruan at mga buhay nila Renren ang isinusugal.

mag isa kang naglakad palayo
naiwan akong nakaupo sa nilisan **** bangko
sinubukan kong hintayin ang pagbabalik mo
pero ako ay nabigo,

ngayon
habang nakatingala ako sa kalangitan
pilit kinakausap ang buwan
humihingi ng kasagutan
sa komplikadong katanungan

araw araw hinihintay ko ang sagot
walang pake kahit nakakabagot
gusto ko nang malaman ano iyong dahilan
bakit mo kinailangang lumisan

Isang bagay na natutunan ko
nung ako ay iwan mo
isang bagay na buong buhay kong pagsisihan
isang malaking kamalian
na nagawa ko sa isang karanasan

at ayon ay
maling mali
maling mali  na
ginawa kong permanente ang isang panandalian

“Dream as if you will live forever; live as if you will die today.”
― James Dean

Matagal ko nang itinigil,
Matagal ko nang kinalimutan,
Matagal ko nang hindi sinubukan,
Matagal na at hindi ko na nga halos
Matandaan kung kelan ‘yong huling
Beses na sumulat ako ng tula.

Sinadya kong kalimutan ito
Sapagkat akala ko’y wala akong halaga,
Na hindi ko kayang kumatha na ako’y
Nag-aaring ganap lamang at isang
Hamak na mapag-panggap.

Pero may mga bagay na sadyang
hindi madaling makalimutan,
May mga pangarap na hindi mo kayang
Bitawan nang ganun-ganon na lang.
May mga bulong ang puso na hindi
Mo kayang ipagwalang bahala.

May mga panaginip na hindi nawawaglit,
Parang hininga na hindi basta-basta napapatid.
Maiksi lang ang buhay kong taglay,
Kaya ayaw ko nang mawalay pa
Sa pagsulat ng tula na minsan ko’ng minahal.
Kaya’t heto ako't muling nagbabalik.

Mayroon akong gustong ibahagi sainyo
Isinulat ko lamang ito para sa mga interesado
Meron na kasi akong napupusuang isang tao
Pero teka lang, atin-atin lamang to
Di ko alam kung paano sisimulan
Pero alam kong gustong-gusto nyo ng malaman
Kung sino nga ba ang aking naiibigan
Kaya't heto na, inyo ng matutuklasan

Sya'y isang mananayaw
Napaka astig ng kanyang mga galaw
At talagang siya'y mahusay
Habang pinapanood ang kanyang pagganap, ako'y napapa WAW!
Ako'y lalo pang humanga
Nung nalaman kong sya'y manlalaro din pala
Pero hindi ng feelings ah!
Yung larong ang gamit ay shuttlecock at raketa

Marami-rami na din akong alam tungkol sa kanya
Syempre! Lagi akong updated sa kwento ng buhay nya
Ayokong nahuhuli sa balita, hindi naman sa pagiging chismosa
Kase baka mamaya di natin alam may jowa na pala, edi nganga!

Natutuwa lang ako dahil close na kami ngayon
Di ko akalain na magkakaganon
Kasi dati pinapangarap ko lang yon
Masaya na din, pero di na ako naghahangad ng higit pa roon

Marami na pala syang naka fling
Kaya ako naman noon, umaasa at nag fi-feeling
Nagbabaka sakaling mapapansin nya rin
Ang ganda kong walang kadating-dating
Lungkot lang dahil di nya pansin
Na ako sa kanya'y may pagtingin
Hindi ko alam kung kailangan pa bang aminin
O kaya'y akin na lamang ililihim
Pagkat tungkol dyan ay di ko kayang tapatin
Martir na kung martir, tatahimik na lamang at titiisin

Pero maiba tayo
Sa mga oras na to,
Di ko alam kung lalabas pa ba ako ng kwarto
O magkukulong na lang dito
At saka bubuksan ang pinto pag wala ng tao
Malamang nabasa na to ng mga magulang ko
Kaya't ihahanda ko na ang sarili ko
Pagkat mamaya pag nakita nila ako,
Sasalo ako ng gabot, hampas, palo
Hanggang dito na lang,
Damay-damay na to!

Napapangiti mo ako kahit sa simpleng mga bagay na ikaw lang ang nakakaalam.
Dalangin ko sanang habaan pa ang iyong buhay,
Nang habambuhay din tayong magkasama hanggang sa dulo ng walang hanggan.

Sa isang istorya
Na nagpapatunay na
Mahal Kita
Kwentong tayo ang lumikha ,
Ikaw at Ako ang nakakaunawa ,
Oh kay sarap ding'gin
Kapag sayo nang gagaling
Ngunit sa panaginip lang aasamin

Tinadhana kaya ng maykapal
O sagot sa aking mga dasal ,
Pinagtagpo bakit tila napakalayo
Nagkasama bakit tila napakalabo
Pagmamahal na iyong ipinaranas
Lalasapin bawat oras

Ikaw , Oo Ikaw
Ikaw na minahal ko ,
Ikaw na inasam ko ,
ikaw na pinalangin ko ,
na sana'y din'gin mo
Kahit na wala ako .

Sadyang nakaka baliw ang mundo ,
Minsan nakakainsulto ,
Kung kailan mo natagpuan doon nasayang ,
Kung saan naging masaya doon biglang natapos ,
Kung kailan mo naramdaman ang buhay doon ka
unti unting pinapatay

Bakit ? Bakit ?
Bakit may katapusan?
Naging masaya pero bakit sandali ?
Bakit kung kelan ako nakabuo ng kwento'ng tayo ang bida saka ka nawala aking istorya

Iaasa pa ba sa panahon ?
Isisigaw hanggang tumahan
O Ipapaagos nalamang sa mga alon
Hihintayin pa ba ang pagbabalik ng dati ?
Noong Mahal mo ako at mahal kita ,
Noong sabay sa pagtawang walang humpay
Mga ngiti **** pamatay
Mga mata **** walang humpay na nakakapukaw ng atensyon
Dating ako, ikaw, ang diyos at ang tayo

Hanggang dito na lang ba ?
Hanggang sa ala-ala nalang magiging masaya ?
Hanggang dito nalang ba ang istorya ?
Sa isang imahinasyon'g Ikaw na walang ako
At tayong walang tayo?

.. Na sa tuwing tinitignan ko ang mga bituin ay naalala ko ang kislap sa iyong mga mata na minsa'y nag bigay liwang sa buhay ko.

Na sa tuwing umiihip ang hangin at nilalamig ang aking katawan ay nangungulila ako sa mga yakap mo na sa sarap at higpit ay minsa'y bumuo sa pagkatao ko.

Sa perpektong hugis ng buwan na nagpapaalala sakin sa perpektong hugis ng mga labi mo na minsa'y naging kanlungan ng sa akin.

Mga bagay, na dahil sa brown out ay muli kong naalala..
- BROWNOUT, guotana

May mga pagkakataong ako'y nanghihina dahil sa sunod-sunod na problema
Mga pagkakataong akala ko hindi ko na makakaya
Ngunit pinatatag ako ng Panginoon
Kung hindi dahil sa Kaniya ay hindi ako makararating sa kung nasaan man ako ngayon.

Hamunin man ako ng mga pagsubok at problema
Panalangin ang aking sandata.
Hahayaan ko lang muna ang aking sarili na lumuha sandali
Pagkatapos ay lalaban muli.

Kapag ako'y nalulungkot, sinasarado ko bawat bintana at pintuan ng aking mundo
Nagninilay-nilay tungkol sa nararamdaman ko
Hindi ako nag-iisa, kasama ko ang Ama
Pinaparamdam Niya sa akin ang kaniyang pagmamahal at awa.

Pangako Ama
Paglilingkuran Kita
Itong kaloob **** lakas at buhay
Hinding hindi ko gagamitin sa pagsuway.

Patatagin Mo nawa
Iyong hinirang ay bigyan mo ng pag-asa
Gawin Mo akong malakas Ama
Sa mga panahong ako ay nanghihina.

Ayan! Siya pala yung taong
Minahal ko
(At patuloy ko pang minamahal)
Oo, nakakalula yung tingin at ngiti nya
At kung marinig mo man ang mga tawa niya
Naku! Gagawin mo ang lahat para
Marinig at marinig at marinig at marinig
Paulit-ulit ulit-ulit at hindi mo pagsasawaan
Ang mga tawa niya.

Siya pala yun
Yung kaya kong gawin lahat
Ipaglaban hanggang sa dulo
Noon, walang kasiguraduhan
Yung pinagagagawa ko sa buhay
Hanggang siya..
Dumating nga siya’t lahat ng bagay
Ay may kabuluhan
Ang mga araw ay naging
Mas maaraw
Nakikisayaw na rin ako sa mga
Ulan sa hapon
At sa gabi
Di alintana ang lamig sa init ng mga yakap
Kapag yumayakap
Sa bawa’t sandali.

Siya nga yun
Yung nakiusap na bumitiw at bitawan
Mga kamay na hindi ko pa nga
Nahawakan
Mga ngiting hanggang sa litrato na lamang
Mga salita ng pag-ibig
Na hindi pa naipaglaban
Pero bumitaw na siya
At naki-usap ako’y bumitaw na.

Siya yun
Yung kaya kong gawin lahat
At ngayon ay paulit-ulit kong
Binibitawan
Sa puso at isipan
Kung kaya ko siyang ipaglaban
Siguro (sana naman)
Kaya ko din siyang bitawan.

nalulungkot ka dahil sa kanyang pagkawala,
ganyan talaga ang buhay lahat nang dumarating
ay kailangan din umalis sa takdang panahon.
lahat ng simula ay may katapat na wakas,
gaano man kahaba ang landas ito'y may hangganan din.
hindi mo dapat na isara ang pinto ng buhay mo.
ang gabi ay laging may umaga,
sa dulo ng kirot ay may ginhawa.
matutuyo rin ang luha mo,
sa isang sulyap at isang ngiti
ay magagawa mo'ng harapin ang ngayon at ang bukas.
hindi ka nag-iisa at hindi ka mag-iisa,
lumingon ka lang sa tabi mo at makikita mo ako
isang tawag mo lang at darating ako.

Sa kabila ng paglipat
Ng pahina ng buhay ko
Ay ang pag-usad ng istorya
at pagtatapos ng kabanata mo.

Isa tayong di perpektong nilalang
Kaya nadadala tayo sa mga bagay na mapaglinlang
Akala tuloy natin sa buhay laging kulang
Pagkat maraming oportunidad ang nasasayang

Maraming desisyon sa buhay ang ating ginagawa
Desisyon na kung saan may mali at tama
Mali dahil sa tayo'y nasaktan sa resulta
Tama dahil sa tayo'y naging maligaya

"Ang pagmamahal ko sa iyo ay kasing init ng bawat pagsikat ng araw. Ngunit kapag ako ay iyong sinaktan, asahan **** hindi mo na masisilayan ang paglubog ng araw."
Sa isang sikat na resort sa Laiya, Batangas napagkasunduan ng magkakaibigang sina Adlaw, Bulan, Amihan, Machete, at Tawa-Tawa upang alalahanin at damhin ang buhay probinsiya. Halos limang taon na rin ang nakalipas nang huli silang nakauwi sa kani-kanilang probinsiya.
At dahil sa iisang kompanya lamang sila nagtatrabaho sa Makati ay sa isang lugar na lang din nila napagdesisyunang magliwaliw. Iyon nga lang ay isang araw lang ang common day off na mayroon sila, kaya lulubusin din nila ang isang araw upang magtampisaw sa karagatan.
Nasa iisang kompanya lang sila nagtatrabaho na kung tawagin ay Cliffhanger Outsourcing Center, pero magkakaiba ang araw ng kanilang day off. Sina Adlaw at Bulan ay mag-ka-teammate na kung saan ay miyerkules at huwebes ang araw na wala silang pasok habang ang tatlo na sina Amihan, Machete at Tawa-Tawa ay Huwebes at Biyernes naman ang araw na walang pasok.
Sakay ng isang van na ang may-ari ay si Machete, dere-deretso na silang bumiyahe. Madaling araw pa lang ay agad na silang umalis. Kapag maluwag ang daloy ng trapiko ay aabot lamang ng isang oras at kalahati ang biyahe patungong Laiya, Batangas.

Kapag nayapos mo na't
Init ang nararamdaman
Pagmamahal iyan na lubos
At mapagbunyi
-hiyas kang hinalibas sa karukhaan ng aking mundo

Kahit naduhagi sa kapalaran
Anong pagdiriwang kapag ika' y nasisilayan
Kung maibabalik man ang ikalawang takipsilim
Hindi na hahayaan na mawalay ka pa sa akin

Sa balintataw ng buwan
Hubad na pagsuyong walang
Poot at panibughong kinikimkim
Kung may luha sa mata ko
Yun ay ang pagpawi sa pagkauhaw ng pag-ibig

Kung namiminto na ang wakas ng panulaan
Maipaliwanag sana nang pagkalinaw
Na hangad kong sambitin
na iniibig kang walang kahulilip

O dessa ikaw ang nasa
Winasak mo ang mundo ko't
gumawa ng bago
Kung saan ang araw katabi ng buwan
At ang bawat paglubog ng araw ay may tanglaw sa kaitaasan

Unti-unti nang pinapalitan ng kadiliman ang langit na kanina'y kay liwa-liwanag pa.

Nakaupo ka sa aking tabi, tumitingala sa langit habang ang puso ko'y bumibilis ang pagtibok habang lumilipas ang mga sekundo. Kasabay ng pagpintig sa kalalim-laliman ng aking sarili, ay ang pagbaba ng mainit na araw na sumisikat sa atin at ginagawang mala-ginto ang iyong kutis; kapalit nito ang maluwalhati na buwan na kasing hugis ng iyong nakakaginhawa na mga mata kapag ika'y tumatawa. Ang sansinukob ay napakalaki at maraming mailalaman; at hindi ko papalapgpasin ang pagkakataon, kahit kailan, na ipaghambing ka roon. Maaaring napakaliit ng iyong katawan, ngunit ang puso **** pagkalaki-laki ay punong puno ng pagmamahal.

Ikaw. Ikaw ang aking sansinukob at ang pagmamahal ko ay para sa iyo lamang.

Kinuha mo ang aking kamay at hinalikan, ako'y iyong tinanong kung ano nga ba ang nasa isip ko; kaunti nalang ay hindi ko na mapipigilan ang sarili ko at isisigaw ko ang iyong pangalan ng paulit-ulit upang sagutin ng diretso.

Ang aking pagkahaling sayo'y katulad ng kalangitan; maaari mang magkaroon ng kadiliman ay babalik parin sa dating anyo na kay ningning. Ikaw ang nagsasabit ng buwan sa langit bawat gabi at ako naman ang tagawilig ng kumikinang na mga bituin sa iyo. Hindi tayo makukumpleto kung wala ang isa't isa, kaya ako'y humihiling bawat gabi na tayo'y hindi magwawalay sa isa't isa.

Ninanais ko na ang iyong puso ay habang-buhay na titibok para sa akin, dahil alam ko na ang akin ay titibok para lamang din sa iyo.

Pag-uumpisa ng bagong kabanata,
Pagbuklat sa bagong pahina,
Mga bagong pagsubok ang naghihintay,
Sa bagong yugto ng iyong buhay.

Sana'y makamit mo ang iyong mga pangarap,
Sana'y maging maligaya ka sa iyong hinaharap,
Sana'y di mawala ang iyong ngiting dala-dala,
Na lalong nagpapalabas ng iyong tunay na ganda.

Edukasyon, pamilya, kasiyahan, pag-ibig,
Ilan sa mga bagay na unti-unting papasok sa iyong daigdig,
Baka hindi ngayon,  baka hindi rin bukas,
Subalit ang araw na 'yan sa'yo ay di lalampas.

Patuloy na mangarap, ngumiti at lumipad,
Patuloy na maging mabait kahit saan man mapadpad,
Patuloy na maging mapagkumbaba kahit kailan,
At huwag kalimutang ngumiti sa saya or lungkot man.

pilit at pilit na sinusupil
ang karasahan na kumikitil ng buhay
ng mga taong na wala namang kasalanan
ngunit tuloy pa ring pinagdidiinan
hindi dapat tayo masanay na ang trato sa bawat isa'y 'di pantay-pantay
lahat tayo ay may karapatan at dapat lang na ito ay ating ipaglaban
lalo na sa panahon ngayon na kung saan
ang hustisya'y para na lang sa iilan
imbis na paglingkuran ang samabayanan,
kinukurap ang mga pera sa kaban
ng mamayang dugo't pawis ang inilaan
nagmimistulang mga mang-mang sapagkat wala silang kaalam-alam
na ang kanilang panginoong pinaglilingkuran
ang siyang kumakamkam sa kanilang mga pinaghirapan