Alas sais y medya na ng umaga nang makauwi si Natividad mula sa bahay ng kanyang amo. Pagkababa n’ya ng maliit na bag na laman ang kanyang cellphone at wallet na merong labin-limang libo at iilang barya ay marahan siyang naglakad tungo sa kwartong tinutulugan ng kanyang tatlong anak. Hinawi niya ang berdeng kurtina at sumilip sa kanyang mga anghel.
Babae ang panganay ni Natividad, o di kaya’y Vida. Labindalawang taong gulang na ito at nasa Grade 7 na. Isa sa mga malas na naabutan ng pahirap na K-12 program. Ang gitna naman ay sampung taong gulang na lalaki at mayroong down syndrome. Special child ang tawag nila sa batang tulad nito, pero “abnormal” o “abno” naman ang ipinalayaw ng mga lasinggero sa kanila. Ang bunso naman niya, si bunsoy, ay kakatapak lamang ng Grade 1. Pitong taong gulang na ito at ito ang katangkaran sa mga babae sa klase nito. Sabi ng kapwa niya magulang ay late na raw ang edad nito para sa baiting, pero kapag mahirap ka, mas maigi na ang huli kaysa wala.
Nang makitang nahihimbing pa ang mga ito ay tahimik s’yang tumalikod at naglakad papuntang kusina. Ipagluluto niya ang mga anak ng sopas at adobong manok. May mga natira pa namang sangkap na iilang gulay, gatas, at macaroni na galing pa sa bahay ni Kapitan noong nangatulong siya sa paghahanda para sa piyesta. Bumili rin siya ng kalahating kilo na pakpak ng manok, kalahating kilo pa ulit ng atay ng manok, at limang kilo ng bigas.
Inuna niya ang pagsasaing. Umabot pa ng tatlong gatang ang natitirang bigas nila sa pulang timba ng biskwit kaya ‘yun na lang ang ginamit niya. Pagkatapos ay agad niya rin itong pinalitan ng bagong biling bigas.
De-uling pa ang kalan ni Vida kaya inabot siya ng limang minuto bago nakapagpaapoy. Siniguro niyang malakas ang apoy para madaling masaing. Kakaunti na lang kasi ang oras na natitira.
Habang hinihintay na maluto ang kanin ay dumiretso na sa paghahanda ng mga sangkap si Vida. Siniguro niyang tahimik ang bawat kilos para maiwasang magising ang mga anak. Mas mapapatagal lamang kasi kung sasabay pa ang mga ito sa kanyang pagluluto.
Habang hinahati at pinaparami ang manok ay patingin-tingin s’ya sa labas. Inaabangan ang inaasahan niyang mga bisita.
Mukang magtatagal pa sila ah. Ano na kayang balita? Dito lamang naikot ang isip ni Vida sa tuwing nakikitang medyo normal pa sa labas.
May mga potpot na nagbebenta na pan de sal at monay, mga nanay na labas-masok ng kani-kanilang mga bahay dahil tulad niya ay naghahanda rin ng pagkain, at mga lalaking kauuwi lamang sa trabaho o siguro kaya’y galing sa inuman.
Tulog pa ata ang karamihan ng mga bata. Mabuti naman, walang maingay. Hindi magigising ang tatlo.
Binalikan niya ang sinaing at tiningnan kung pupwede na bang hanguin.
Okay na ito. Dapat ako magmadali talaga.
Dali-dali niyang isinalang ang kaserolang may laman na pinira-pirasong manok.
Habang hinihintay na maluto ang manok ay paunti-unti rin siyang naglilinis. Tahimik pa rin ang bawat kilos. Lampas kalahating oras na siyang nakakauwi at ano mang oras ay baka magising ang mga anak niya o di kaya’y dumating ang mga hinihintay n’ya.
Winalis niya ang buong bahay. Maliit lang naman iyon kaya mabilis lamang siyang natapos. Pagkatapos ay marahan siyang naglakad papasok sa maliit nilang tulugan, kinuha ang lumang backpack ng kanyang panganay at sinilid doon ang ilang damit. Tatlong blouse, dalawang mahabang pambaba at isang short. Dinamihan niya ang panloob dahil alanganin na kakaunti lamang ang dala.
Pagkatapos niyang mag-empake ay itinago niya muna backpack sa ilalim ng lababo. Hinango niya na rin ang manok at agad na pinalitan ng palayok na pamana pa sa kanya. Dahil hinanda niya na kanina sa labas ang lahat ng kakailanganin ay dahan dahan niyang sinara ang pinto para hindi marinig mula sa loob ang ingay ng paggigisa.
Bawat kilos niya ay mabilis, halata **** naghahabol ng oras. Kailangang makatapos agad siya para may makain ang tatlo sa paggising nila.
Nang makatapos sa sopas ay agad niya itong ipinasok at ipinatong sa lamesa. Sinigurong nakalapat ang takip para mainit-init pa sakaling tanghaliin ng gising ang mga anak.
Dali-daling hinugasan ang ginamit na kaserola sa paglalaga at agad ulit itong isinalang sa apoy. Atay ng manok ang binili niya para siguradong mas mabilis maluluto. Magandang ipang-ulam ang adobo dahil ma-sarsa, pwede ring ulit-ulitin ang pag-iinit hanggang maubos.
Habang hinihintay na lumambot na ang mga patatas, nakarinig siya ng mga yabag mula sa likuran.
Nandito na sila. Hindi pa tapos ‘tong adobo.
“Vida.” Narinig niyang tawag sa kanya ng pamilyar na boses ng lalaki. Malapit niyang kaibigan si Tobias. Tata Tobi kung tawagin ng mga anak niya. Madalas niya ditong ihabilin ang tatlo kapag kailangan niyang mag-overnight sa bahay ng amo.
“Tobi. Andito na pala kayo,” nginitian niya pa ang dalawang kasama nitong nasa likuran. Tahimik lang ang mga itong nagmamasid sa kanya.
“Hindi pa tapos ang adobo ko eh. Ilalahok ko pa lang ang atay. Pwedeng upo muna kayo doon sa loob? Saglit na lang naman ‘to.”
Mukhang nag-aalangan pa ang dalawa pero tahimik itong kinausap ni Tobi. Maya-maya ay parang pumayag na rin ito at tahimik na naglakad papasok. Narinig niya pang sinabihan ni Tobi ang mga ito na dahan-dahan lamang dahil natutulog ang mga anak niya. Napangiti na lamang siya rito.
Pagkalahok ng atay at tinakpan niya ang kaserola. Tahimik siyang naglakad papasok habang nararamdaman ang pagmamasid sa kanya. Tumungo siya sa lababo at kinuha ang backpack.
Lumapit siya sa mga panauhin at tahimik na dinaluhan ang mga ito tapos ay sabay-sabay nilang pinanood ang usok galing sa adobong atay.
“M-ma’am.” Rinig niyang tawag sa kanya ng kasama ni Tobias. Corazon ang nakaburdang apelyido sa plantsadong uniporme. Mukhang bata pa ito at baguhan.
“Naku, ser. ‘Wag na po ganoon ang itawag niyo sa akin. Alam niyo naman na kung sino ako.” Maraan niyang sabi dito, nahihiya.
“Vida. Pwede ka namang tumanggi.” Si Tobias talaga.
“Tobi naman. Parang hindi ka pamilyar. Tabingi ang tatsulok, Tobias. Alam mo iyan.” Iniiwasan niyang salubungin ang mga mata ni Tobias. Nararamdaman niya kasi ang paninitig nito. Tumatagos. Damang-dama niya sa bawat himaymay ng katawan niya at baka saglit lamang na pagtingin dito ay umiyak na siya.
Kanina niya pa nilulunok ang umaalsang hagulhol dail ayaw niyang magising ang mga anak.
“Vida…” marahang tawag sa kanya ng isa pang kasama ni Tobi. Mukhang mas matanda ito sa Corazon pero halatang mas matanda pa rin ang kaibigan niya.
“Ano ba talaga ang nangyari?”
“Ser…Abit,” mabagal niyang basa sa apelyido nito.
“Ngayon lang po ako nanindigan para sa sarili ko.” garalgal ang boses niya. Nararamdaman niya na ang umaahon na luha.
“Isang beses ko lang po naramdaman na tao ako, ser. At ngayon po iyon. Nakakapangsisi na sa ganitong paraan ko lang nabawi ang pagkatao ko, pero ang mahalaga po ay ang mga anak ko. Mahalaga po sila sa’kin, ser.” mahina lamang ang pagkakasabi niya, sapat na para magkarinigan silang apat.
“Kung mahalaga sila, bakit mo ginawa ‘yon? Vida, bakit ka pumatay?”
Sasagot n asana siya ng marinig niyang kumaluskos ang banig mula sa kuwarto. Lumabas doon ang panganay niyang pupungas-pungas pa. dagli niya itong pinalapit at pinaupo sa kinauupuan niya. Lumuhod siya sa harap nito para magpantay sila.
“Anak. Good morning. Kamusta ang tulog mo?”
“Good morning din, nay. Sino po sila? ‘Ta Tobi?”
“Kaibigan sila ni ‘Ta Tobias, be. Hinihintay nila ako kasi may pupuntahan kami eh.” marahan niyang paliwanag, tinatantya ang bawat salita dahil bagong gising lamang ang anak.
“Saan, nay? May handaan po uli sina ser?” tukoy nito sa mga dati niyang amo.
“Basta ‘nak. Kunin mo muna yung bag ko doon sa lamesa, dali. Kunin ko yung ulam natin mamaya. Masarap yun, be.”
Agad naman itong sumunod habang kinukuha niya na rin ang bagong luto na adobo. Pagkapatong sa lamesa ng ulam ay nilapitan niya ulit ang anak na tinitingnan-tingnan ang tahimik na mga  kasama ni Tobias.
“Be…” tawag niya rito.
Pagkalingon nito sa kanya ay hinawakan niya ang mga kamay nito. Nagsisikip na ang lalamunan niya. Nag-iinit na rin ang mga mata niya at nahihirapan na sa pagbuga ng hangin.
“Be, wala na sina ser. Wala na sila, hindi na nila tayo magugulo.” ngiti niya rito. Namilog naman ang mga mata nito. Halata **** natuwa sa narinig.
“Tahimik na tayo, nay? Hindi na nila kakalampagin ang pinto natin sa gabi?”
“Hindi na siguro, anak. Makakatulog na kayo ng dire-diretso, pangako.” Sinapo niya ang mukha nito tapos ay matunog na hinalikan sa pisngi at noo. ‘Eto na ang matagal niyang pinapangarap na buhay para sa mga anak. Tahimik. Simple. Walang gulo.
“Kaso, ‘nak, kailangan kong sumama sa kanila.” Turo niya kayna Tobias. Nanonood lamang ito sa kanila. Hawak na rin ni Tobi ang backpack niya.
“May ginawa kasi si nanay, be. Para diretso na ang tulog natin at para di na tayo guluhin nina ser. Pramis ko naman sa’yo be, magsasama ulit tayo. Pangako. Bilangin mo ang tulog na hindi tayo magkakasama. Tapos pagbalik ko, hihigitan ko pa ‘yon ng maraming maraming tulog na magkakasama na tayo.”
“Nay…” nagtataka na ang itsura ng anak niya. Namumula na kasi ang mukha niya panigurado. Kakapigil na humagulhol dahil ayaw niyang magising ang dalawa pang anak.
“Anak parang ano lang ito…abroad. Diba may kaklase kang nasa abroad ang nanay? Doon din ako, be.”
Bigla ay nagtubig ang mga mata ng panganay niya. Malalaking butil ng tubig. Hindi niya alam kung naniniwala pa ba ito sa mga sinasabi niya, o kung naiintindihan na nito ang mga nangyayari.
“Itong bag ko, andiyan yung wallet at telepono ko. Diba matagal mo nang gusto magkaroon ng ganon, be? Iyo na ‘yan, basta dapat iingatan mo ha. Yung pera be, kay Tata Tobias mo ihahabilin. Habang nagtatrabaho ako, kay ‘Ta Tobi muna kayo.”
“Nay, hindi ka naman magtatrabaho eh.” Lumabi ang anak niya tapos ay tuluyan nang nalaglag ang luha.
Tinawanan niya naman ito. “Sira, magtatrabaho ako. Basta intayin mo ‘ko be ha? Kayo nina bunsoy ko, ha?” Hindi niya napigilang lambing-lambingin ito na parang batang munti. Kailangan ay sulitin niya ang pagkakataon.
Paulit-ulit niya itong dinampian ng maliliit na halik sa mukha, wala na siyang pakealam kung malasahan niya ang alat ng luha nito. Kailangan ay masulit niya ang natitirang oras.
“Nay, sama po ako. Sama kami ni bunsoy. Tahimik lang kami lagi, pramis, nay. Parang kapag andito si ser, hindi naman kami gugulo doon.” Tuluyan na ngang umalpas ang hikbi niya. Naalala niyang muli ang rason kung ba’t n’ya ito ginagawa. Para sa tahimik na buhay ng mga anak.
“Sus, maniwala sa’yo, be. Basta hintayin mo si nay. ‘Lika ***** tayo doon sa kwarto, magbabye ako kayna bunsoy.” Yakag niya rito. Sumama naman ito sa kanya habang nakayakap sa baywang niya. Humihikbi-hikbi pa rin ito habang naagos ang luha.
Tahimik niyang nilapitan ang dalawa. Kinumutan niyang muli ang mga ito at kinintalan ng masusuyong halik sa mga noo. Bata pa ang mga anak niya. Marami pa silang magagawa. Malayo pa ang mararating nila. Hindi tulad ng mga magulang nila, ‘yun ang sisiguraduhin niya. Hindi ito mapapatulad sa kanila ng mister niya.
“Be, dito ka na lang ha. Alis na si nanay. Alagaan mo sina bunsoy, be, ha. Pati sarili mo. Ang iskul mo anak, kahit hindi ka manguna, ayos lang kay nanay. Hindi naman ako magagalit. Basta gagalingan mo hangga’t kaya mo ha. Mahal kita, be. Kayong tatlo. Mahal na mahal namin kayo.” Mahigpit niya itong niyakap habang paiyak na binubulong ang mga habilin. Wala na ring tigil ang pag-iyak niya kaya agad na siyang tumayo. Baka magising pa ang dalawa.
Nakita niya namang nakaabang sa pinto si Tobi bitbit ang bag niya. Kinuha niya rito ang bag at sinabihang ito na ang bahala sa mga anak. Baog si Tobias at iniwan na ng asawa. Sumama raw sa ibang lalaking mas mayaman pa rito. Kagawad si Tobias sa lugar nila kaya sigurado siyang hindi magugutom ang mga anak niya rito. May tiwala siyang mamahalin ni Tobias na parang sarili nitong mga anak ang tatlo dahil matagal niya na itong nasaksihan.
Pagsakay sa sasakyan kasama ang dalawang pulis na kasama ni Tobias ay saka lamang siya pinosasan ng lalaking may burdang Corazon.
“Kilala namang sindikato yung napatay mo, ma’am. Kulang lamang kami sa ebidensya dahil malakas ang kapit sa taas. Kung sana…sana ay hindi ka nag-iwan ng sulat.”
“Nabuhay ang mga anak kong may duwag na ina, ser. Ayokong lumaki pa sila sa puder ng isang taong walang paninindigan. Pinatay niya na ang asawa ko. Dapat ay sapat na ‘yon na bayad sa utang namin, diba?” kung kanina ay halo humagulhol siya sa harap ng mga anak, ngayon ay walang emosyong mahahamig sa boses niya. Nakatingin lamang siya sa labas at tinititigan ang mga napapatingin sa dumadaang sasakyan ng pulis.
Kung sana ay hindi tinulungan ng mga nakatataas ang amo niya. Kung sana ay nakakalap ng sapat na mga ebidensya ang mga pulis na ngayon ay kasama niya. Kung sana ay may naipambayad sila sa inutang ng asawa niya para pambayad sa panganganak niya.
Kung hindi siguro siya mahirap, baka wala siya rito.

In German gift can make a real olde man regret owning Bayer aspirin, they had the patent on some kinda
anti Ha Shemite alchemy,
Nicht am Weinachtzeit,
aber
nur
im moments of "mea culpa' flash backs,

Oh, the price of the lie, why?

Did not one believe, "It is finished."

What more need be said?

Get on with it. Take it. Breathe.
Live,
learn, enjoy meant shine, like

feel as good as you can imagine for a minute.

Then two.

And every year, there is hope
all the myths misbelieved will

be left to be. Merry Christmas, to all a good night.

Bows applause et al, well come to my dom, ya'll

This is my very first Christmas party,
I am happy to inform you that once informed,
you have paid the attention
required to make any thing you know
true be or
mean nothing more or less. So we enjoy being alive,
missing nothing not null-ifed, here.
My house, my rule. The future is fun. For every one.
Welcome. You can under stand,
don't cower beneath,
the weight of knowing the price.

My gift mere as mere may be, as you wish.
It might sting,
a little.

But that is the point of provocation, you understand,
right use of words is yours to judge,

the fruit's your only evidence.

He says his angel will test- ify, and it's AI, cain't lie,
dividin' by zero in the zero field, in effect,
no lie can possibly be in the set of true.

Self-aware reality

ya'll best believe there are findable things ain't first
been found by liars, never will be neither. Walk on.

Olde Nick ferasample, played hell wit that'n dincha?
Liar, never was no sweep believed abit o'that,
right, Mister Blake?

You know this guy, William Blake? He's in my Christmas
forever story, too. In fact,

It was his idea to tell the only story I know, as best I
know how, and to say I bless the seed I sow with good
intended
to sooth, soothing saying,
like music, face it, every good boy does fine,
but ya gotta practice right, make it a habit,
a good habit, like them Illuminati guys, Ben'n'em.

Olde soldiers, too straight, toe the line
Olde bargemen, too straight, tow the line

Olde river, he meander and m'story floats along.

Good news.
No shame, no blame, no condamnation here, I sware.

What was finished, let me tell ye, was the destruction
of all the construction the evil believers imagined done and did,
lies, and the like.

That was to be finished by the babe, and we

we are the stuff that proves that he did, the salt and light with
strong joy overtones and hints of closeness unimagined
in any evil lie.

The air, who is prince of that once the
Peacemakers and the meek take their share?
Air's the earth's and the earth's my inheritance,
I believe that means the wind is mine

and if I watch, I can learn to ride those waves
with this anointed mind that Paul says we got in the deal.

There is a reason the season is a season. Man can
stand up, we need not crawl neath guilt and shame and blame
paying pain penance at prices no one ever planned to pay,

it just turned out this way. It's as good's a man may imagine,
once the patience and truth agents get their signals straight.

'Good time to wonder who imagines you their enemy.
Peace on earth, good will to man, find it where
you keep you own.
Mix it with yours and see if it tastes okeh to share.
A gift.

From my heart to yours,
merry message of good news
remembering time.

These are the days when knowledge was increased
and men saw themselves.

Do women want romantic or authentic.

What do I know, I'm simply an imperfect guy.
Do I know what is more romantic and why
Do I know what is authentic and can I cry

Romantic or Authentic
Is it being at your favorite cafe
Or walking on your favorite trail
Is it listening to the Fray
Or is it feeling alone and abit frail

Romantic or Authentic
Is it cuddling on my couch
Or huddling in a rainstorm
Is it mending your recent Ouch!
Or dancing with awkward form

Romantic or Authentic
Is it holding each other's glance in a crowded bar
Or holding your hair lightly after too many shots
Is it allowing chance to connect from afar
Or revealing our weak side as we become besot

Romantic or Authentic
What will be adored
What will be remembered
Will it be our public shine that is scored
Will it be where we stumbled and clamored


Breathe slow . . . . . .
Breathe deep . . . . . .
Breathe as though . . . . . .
You can't keep . . . . . .

Romantic and Authentic.
I would hope we see each other's shining moments until we fade.
I would hope our memories linger even when frayed.
I would hope we bring our best selves with full abandon.
I would hope we both learn to dance in tandem.

Authentic and Romantic.
I feel it is not just about me
Or just about you.
I feel it's about moments shared free
And feeling what's deeply true.

Authentically Romantic.
It starts as a bubble
Not immune to trouble.
It contains a droplet
Not created by a bracelet.
It's a belief that feels thin
But it needs both feet in.

Romantically Authentic.
Our space becomes a quiet hue.
So white it's blue.
Our true selves expand
Centered and contained.
So fragile and clear
Let's hold it dear.

Speakin’ in general, I’ave tried ’em all
The ‘appy roads that take you o’er the world.
Speakin’ in general, I’ave found them good
For such as cannot use one bed too long,
But must get ‘ence, the same as I’ave done,
An’ go observin’ matters till they die.

What do it matter where or ‘ow we die,
So long as we’ve our ‘ealth to watch it all—
The different ways that different things are done,
An’ men an’ women lovin’ in this world;
Takin’ our chances as they come along,
An’ when they ain’t, pretendin’ they are good?

In cash or credit—no, it aren’t no good;
You’ve to ‘ave the ‘abit or you’d die,
Unless you lived your life but one day long,
Nor didn’t prophesy nor fret at all,
But drew your tucker some’ow from the world,
An’ never bothered what you might ha’ done.

But, Gawd, what things are they I’aven’t done?
I’ve turned my ‘and to most, an’ turned it good,
In various situations round the world
For ‘im that doth not work must surely die;
But that’s no reason man should labour all
‘Is life on one same shift—life’s none so long.

Therefore, from job to job I’ve moved along.
Pay couldn’t ‘old me when my time was done,
For something in my ‘ead upset it all,
Till I’ad dropped whatever ’twas for good,
An’, out at sea, be’eld the dock-lights die,
An’ met my mate—the wind that tramps the world!

It’s like a book, I think, this bloomin, world,
Which you can read and care for just so long,
But presently you feel that you will die
Unless you get the page you’re readi’n’ done,
An’ turn another—likely not so good;
But what you’re after is to turn’em all.

Gawd bless this world! Whatever she’oth done—
Excep’ When awful long—I’ve found it good.
So write, before I die, ” ‘E liked it all!”

I got attacked by emotions unexpectedly
It was a sudden turn of life. It was as if ma
life got cursed
I met love which seemed abit shy but it
came in an introduced me to its friend
Happyness
Happyness showed me the true meaning
of love, and surely I did stupid things for
love
Amazingly I saw the true colours of
love.....they were too horrific and painful
towards my heart and soul
Smalls strings of bones in ma heart were
broken and that's when I met
sadness...sadness introduced me to his
guys called Anger and ignorance which led
me to their boss called bitterness. Through
bitterness I was mad as **** then I lost
everything...I faced depression which
made ma mind think terrible things about
me. Suicidal thoughts came along me but
then I thought to myself. After dying what
was I going to be worth to the people
who loved me. I had to complete my legacy
in life. Through the road the goddess came
along within me, his name was hate..I
hated everything I loved with a lot of
jealousy though. And yes...I met jealousy
through all these emotions. Jealousy would
make you like seeing another person
suffer. Everyone thought I was just a
happy kid in need of nothing in his life. But
I was as lonely as a scientist living in a lab
on his own.
U seeing me smile is just another fake
disguise of the shame of feelings I had
within me
I'd like to think myself as a black EMO kid
who lives for nothing but TROMATIZING
LOVE

I see the tears in her eyes
The bruises on her skin
I can hear her cries
The pain she is in

I see the marks that form
That she tries to keep out of sight
Wearing her jackets when its warm
And her shades at night

I see the lies she tells
Her secrets she hide
Saying that she fell
That she never cried

I see the beauty in her eyes
I see how everyday abit of her soul dies
I see a beautiful black butterfly
And I know why she cries

Ye of fairest width, why sleep when the sky is bright?
There is a single star in the sky.
Wake up, stay alert, it is your rite.

The World is dimming, dull to the eye.
There is rules to abide.
Rules we need to abide by.

Pick a side.
There is light and there is darkness.
Whomever to ride?

The dirt thirsts for brightness.
I will not give it, without the price.
The dirt stays in starkness.

I sow it out to the dirt thrice.
But they will not grow abit.

Childhood years full of green grass
A little girl free of care, full of spirit
The mirror was forigen to her gaze

Middle school girl feels abit queer
She found her body to be changing
She feels the mirror’s light stare

High school girl is made of glass
Body stuck in a delusional freeze frame
Everyday she tries to hide what the mirror dreadfully enhances in her eyes

Bathroom visit to throw up her enemy
Gym routines that can't ever be missed
Troubled truly by her magnified flaws

Last summer at home spent in bed
Hospitalized from the demon she let in
Her heart grows so weak, she'd be dead by next week

She breaks all the mirrors that messed with her head
She eats her first meal praying it will stay
She enters her college revivied and refocus on books not just body looks.

Girls you are all beautiful no matter your size.

God serve us in daily bases,as daily we gaze through the rays of the sun with a reflection of the daily light.so lazy but utalised nor fertilised as we crawl under daily sins getting so much early abit more yearly,daily daily i look foward nor backwards.i sight fears while getting frozen tears daily daily daily saviour above lime pardons until i barely live all the daily life days.