Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Eugene Mar 2018
Tag-araw na naman at tuwing sasapit ang buwan ng Marso, Abril at Mayo ay malimit pumunta sa isang hindi pamilyar na lugar ang magkakabarkadang sina Potsi, Tapsi, at Seksi.

Ang pagpunta sa baybayin o beach ay nakagawian na nilang gawin taon-taon. Ito rin ang kani-kanilang paraan upang pansamantalang makalayo sa napaka-abalang lugar sa Kamaynilaan.

"Pots, Sek, saan naman ang destinasyon natin ngayong taon? Malapit na ang holy week. Kaya dapat mayroon na tayong napagkasunduan," tanong ni Tapsi.

Tapsi ang palayaw na binigay sa kaniya ng kaniyang magulang dahil paborito niya ang pagkain ng iba't ibang uri ng tapa na may sinangag. Ang totoo niyang pangalan ay Mateo Paulo Sibucay.

Dahil dalawa lang naman silang lalaki, siya ang may pinakaguwapong mukha maliban na lamang kay Seksi na maganda dahil babae ito. Itinuturing din siyang hunk sa kanilang kompanya sa matikas na pangangatawan nito kahit hindi naman siya pumupunta sa gym.

"Perfect ang Laiya, Taps, Pots! Ano agree kayo?" namumungay ang mga mata ni Seksi nang sagutin nito ang tanong ni Tapsi.

Si Seksi, gaya ng palayaw niya ay kakikitaan naman ito ng kakaibang kaseksihan sa katawan. Malakas man itong lumamon ay hindi naman ito tumataba. Mahilig siya sa mga matatamis at paborito niya ang pagkain ng iba't ibang uri ng keyk. Ang tunay naman niyang pangalan ay Katarina Sek Javellana.

"Basta may mabibilhan ng pagkain kapag nagutom ako, okay na okay sa akin ang lugar, Taps at Sek," sagot naman ni Potsi habang may hawak-hawak na dalawang jolly hotdog sa kaniyang mga kamay.

Kulang na lamang ay mabilaukan ito dahil panay ang lamon nang lamon nito kahit may nginunguya pa sa bunganga. Siya ang mataba sa kanila pero ayaw niyang tinatawag niyang tawaging mataba. Mas gusto niya ang salitang chubby dahil cute daw ito sa pandinig niya. Ang tunay naman niyang pangalan ay Pocholo Travis Sigalado.

"Nakakahiya ka talaga, Potsi. Mabilaukan ka oy!" wika ni Tapsi.

"Heto, tissue o! Sahurin mo ang mga nahuhulog. Sayang din iyang pagkain. Alalahanin mo na maraming mga bata ang nagugutom sa kalsada," sabay abot naman ng tissue ni Seksi kay Potsi.

"Kaya nga sinisimot ko ang pagkain kasi sayang 'di ba?" ngunguso-ngusong sagot ni Potsi habang nagpapatuloy sa pagnguya sa kaniyang kinakain.

"Saan ba ang Laiya, Sek?" ani Tapsi.

"Sa Batangas lang naman siya. Mga isa't kalahati hanggang dalawang oras ang biyahe mula sa Maynila. Set na natin?" nakangiting sagot naman ni Sek habang ang dalawang hinlalaki ay naka-senyas ng aprub.

"Sa Black Saturday tayo pumunta para madami tayong makikitang mga tanawin!" gulat naman ang dalawa sa sinabi ni Potsi at pansamantala pang nagkatitigan sina Sek at Tapsi. Pagkatapos no'n ay nagsipagtawanan sila.

"Agree ako diyan sa Sabado de Gloria. Teka, 'di ba sa susunod na linggo na iyon?" ani Tapsi.

"Okay lang iyon, handa na rin naman tayo palagi e. Kaya walang problema. Sasakyan ko na lang ang gagamitin natin para makatipid tayo sa gasolina," si Potsi na ang sumagot matapos uminom ng mountain dew.

Tumango na lamang ang dalawa dahil alam naman nilang sa kanilang tatlo ay si Potsi ang laging handa. Minsan nga ay si Potsi na ang taya sa kanilang summer outing taon-taon e.

"At kung may problema kayo sa budget, ako na rin ang bahala ha? He-he," tatawa-tawang sabi ni Potsi na ikinatawa na rin naman ng dalawa.

"Maasahan ka talaga, Potsi! Gusto mo order pa kami ng pagkain sa iyo?"

Masayang nagtatawanan ang magbarkada sa Jollibee nang mga oras na iyon dahil sa kaibigan nilang si Potsi. Pare-pareho na rin naman silang may mga trabaho. Kaya wala nang problema sa kanila ang pera.

#TravelFriendsGoals ang motto nilang tatlo. Si Tapsi ay isang Real Estate Broker agent habang si Seksi naman ay isang Fashion Model at si Potsi ay isang Food Blogger. Lahat sila ay iisa ang hilig--ang maglakbay at libutin ang mga natatagong lugar sa Pilipinas.

*

Lumipas ang isang linggo, araw ng Sabado ay maagang umalis mula sa Quezon City ang magkakaibigan. Gamit ang sasakyan ni Potsi na Toyota Revo ay bumiyahe na sila. Si Potsi ang nagmamaneho, si Seksi naman ang tumitingin sa mapang dala niya habang si Tapsi ay panay ang kuha ng litrato sa sarili sa likuran ng sasakyan.

"Hindi ka ba nagsasawa sa mukha mo, Taps? Guwapong-guwapo ka sa sarili a!" tanong ni Potsi habang tumitingin-tingin sa rear-view mirror ng sasakyan. Nginitian na lamang siya ni Tapsi.

"Hayaan mo na 'yang broker nating kaibigan. Alam mo namang siya lang ang may magandang mukha sa inyong dalawa. Ha-ha," asar ni Sek kay Potsi.

"Anong guwapo? E kung pumayat ako 'di hamak na mas may hitsura ako kay Taps!" depensa naman ni Potsi.

"Oo na, Pots. Mas guwapo ka naman sa akin ng kalahating paligo lang naman kapag pumayat ka 'di ba? Bakit kasi ayaw mo akong samahan sa gym para makapag-work-out ka na rin at mabawasan ang bilbil mo?" ani Tapsi kay Potsi.

"Gusto mo ibaba kita sa gitna ng kalsada, Taps? At saka, hindi ko na kailangan mag-gym. Food is life. Enjoy life, enjoy goya sabi ng commercial ni Kim Chiu," naiinis na nagpapatwang sagot naman ni Potsi habang nakatuon pa rin ang atensiyon sa kalsada. Lihim na lamang na natawa si Seksi sa dalawang kaibigan.

"Ikaw naman, hindi na mabiro. Alam mo namang love kita e lalo na nang malaman kong love mo abs ko! Ha-ha," pang-aalaska na naman ni Tapsi.

"Mukha mo! Mas marami akong abs sa iyo, tabs nga lang at malalaki pa! Ha-ha," napuno na naman ng tawanan ang loob ng sasakyan. Asaran kung asaran. Iyan ang nakasanayan na nila.

Lumipas ang isang oras na biyahe ay nakatulog na sina Tapsi at Seksi habang si Potsi ay gising na gising ang diwa dahil habang nagmamaneho ay panay ang dukot nito sa baon niyang mga pagkain malapit sa kaniya.

Dumaan pa ang isang oras ay napansin ni Potsi na parang may mali sa direksyong tinatahak nila. Agad niyang kinuha ang mapang dala ni Seksi at tiningnan ito. Dahil hindi niya kabisado ang nakapaloob sa mapa, ginising na lamang niya si Seksi.

"Sek! Sek! SEEKKK!" tulog-mantika ang babae, kaya sumigaw na lamang si Potsi na ikinagulat din ni Tapsi sa back seat.

"Sorry. Naliligaw yata tayo. Tingnan mo ang mapa, Sek," agad namang tiningnan ni Seksi ang mapa at sinipat-sipat ang kinaroroonan nila.

"Ihinto mo nga ang sasakyan muna, Pots," sinunod naman nito si Sek at pansamantalang itinigil ang sasakyan.

"Ano, naliligaw na ba tayo, Sek?" binali-baligtad pa ni Seksi ang mapa para lang siguraduhing tama ang tinatahak nilang lugar patungo sa isang sikat na resort sa Laiya, Batangas. Ngunit, may napansin siyang kakaiba.

"Nasa Laiya na nga tayo, guys pero bakit tila napadpad tayo sa isang gubat na ito?" lahat ay napatingin sa itinuro ni Seksi sa mapa at binasa ang nakasulat doon.

"Satur-Death? Ano iyan? Hindi mo ba nakita ang lugar na iyan diyan sa mapa, Sek?" tila may kung anong kakaibang simoy ng hangin naman ang dumampi sa mga balat ng magkakaibigan ng mga oras na iyon matapos sambitin ang katagang Satur-death.

"Patingin nga? Kinilabutan ako sa pangalan e. Satur-death, tunog saturday o sabado tapos may death? Kamatayan? E 'di ba sabado ngayon? Don't tell me may mangyayaring hindi maganda sa atin?" sabay-sabay na nagkatinginan ang tatlo habang nakatigil ang sasakyan sa gitna ng kalsada na hindi pamilyar na lugar. Tahimik ang lugar na iyon at ni busina, tunog o mga sasakyan ay wala kang maririnig o makikitang napapadaan.  

"Ang mabuti pa, bumalik na lang tayo sa kung saan tayo kanina nanggagaling. Baka mali lang talaga ang napasukan natin. Baka shortcut lang ito, guys," nagtatapang-tapangang wika ni Seksi.

"Ang sabi sa pamahiin, kapag naligaw daw tayo, hubarin natin ang mga damit natin," nagpapatawang wika ni Potsi.

"Anong hubarin? Baka ang ibig **** sabihin, baligtarin!" pagkaklaro ni Tapsi.

"Pareho lang naman silang may 'rin' sa dulo e," dagdag pa ni Potsi. Napailing na lamang sina Tapsi at Seksi at naghubad na lamang upang baligtarin ang kanilang damit.

Matapos baligtarin ang damit ay pinaandar na ni Potsi ang sasakyan. Dahan-dahan na lamang niya itong minamaneho upang makabisado ang kalsadang kanilang tinatahak.

Tatlumpung minuto na ang nakalilipas nang matagpuan nila ang isang karatula sa gilid ng kalasda na nakadikit sa isang puno.

"THIS WAY TO LAIYA!"

Agad na nabuhayan ng loob ang magkakaibigan dahil sa nakitang sign board na nang tingnan nila sa mapa ay nakaukit naman iyon.

"Deretso na lang tayo, Potsi at mararating na natin ang mismong resort sa Laiya," iyan na lamang ang nasabi ni Seksi nang mga oras na iyon.

Nang malampasan nila ang karatula ay bigla na lang naging makulimlim ang kalangitan at biglang bumuhos ang ulan. At hindi nila inasahan ang isang palasong bumutas sa kaliwang gulong ng sinasakyan nilang Toyota Revo.

Gulat na gulat ang mukha ng magkakaibigan nang biglang gumewang-gewang ang sasakyan at nabundol ito sa isang puno. Mabuti na lamang at hindi sila napuruhan. Kaunting galos lamang ang kanilang natamo kaya agad din nilang inayos ang mga sarili.

Nang mga oras na iyon, sa side-mirror ng sasakyan ay may napansin si Seksi na papalapit sa kanilang kinaroroonan. Nang ilang metro na lamang ang layo nito sa kanilang sasakyan ay nakita niyang may hawak itong pana at palaso. Pinakawalan niya ito at tumama kaliwang bahagi ng side-mirror.

"BABA! LABAS! Takbo na tayo! May gustong pumatay sa atin. Labas na!" sa taranta ay isa-isang nagsilabasan sa loob ng sasakyan ang magkakaibigan. Napasubsob pa ang mukha ni Potsi sa damuhan pagkababa nito. Agad na inalalayan siya ni Tapsi upang makatayo habang si Seksi naman ay sumisigaw na.

"Takbo! Takbo na! Bilis!"

Walang lingon-lingon ay agad na silang nagsitakbuhan ngunit hindi pa man sila nakakahakbang ay isang palaso ang tumama sa kaliwang binti ni Potsi dahilan upang mapabitaw ito sa balikat ni Tapsi at natumba.

Napahiyaw sa sakit si Potsi. Gulantang naman ang mukha ni Seksi. Nagmadali siyang balikan ang kaibigan at tinulungang makatayo si Potsi dahil malapit na malapit na ang salarin sa kanila.

"Iwan niyo na ako, Taps, Sek!" kitang-kita na sa mga mata ni Potsi ang panghihinat at takot nang mga oras na iyon. Kahit umuulan ay pansin na pansing naluluha na ang kaibigan.

"Hindi ka namin pwedeng iwan dito, Pots! Sama-sama tayo! Sek, bilis iangat natin si Pots. Isa, dalawa, tatlo!" kahit mabigat ay nagawa pa rin nila itong itayo upang makatakbo at makalayo sa kung sino man ang gustong pumatay sa kanila.

Nang muli na silang hahakbang ay hindi nila napansin ang paglapit ng hindi pamilyar na nilalang at itinarak sa likuran ni Potsi ang matulis na palaso. Agad na lumingon sina Tapsi at Seksi sa salarin nang sumigaw nang malakas si Posti.

Doon ay mulagat silang pareho nang isa na namang palaso sana ang tatama at itatarak kay Sek. Mabuti na lamang ay maagap si Tapsi. Binitawan niya si Potsi at agad na sinugod ang salarin.

Parang torong iniuntog ni Tapsi ang ulo niya sa tiyan nito at pareho silang natumba sa magkabilang direksyon. Nang mga sandaling iyon, habang patuloy sa pagbuhos ang ulan ay naaninag ni Seksi ang mukha ng gustong pumatay sa kanila.

May suot itong maskara sa mukha na ang tanging makikita ay ang mga mata lamang niya. Ang mga balat sa leeg, kamay at paa ay parang bangkay na naagnas. Matatalim din ang mga kuko nito sa mga kamay at paa.

Itinuon ni Sek ang atensiyon sa kaibigang si Potsi na nang mga oras na iyon ay tila nawalan ng malay. Niyugyog-yugyog niya ang kaibigan. Pinakiramdaman niya rin ang pulso nito at pinakinggan ang tibok ng puso. Doon ay napagtanto niyang may pag-asa pa si Potsi.

"Taps! Buhay pa si Potsi!" sigaw niya sa kaibigan.

"Tumakas na kayo, Sek! Ako na ang bahala rito! Alis na!" agad na sinugod si Sek ng kaharap at nahagip ng tulis ng palaso ang kaniyang braso dahilan upang makaramdam siya ng hapdi.

Hinila-hila naman ni Sek si Potsi upang dalhin sa ligtas na lugar. Kahit hindi kaya ng kaniyang mga braso ay pinilit niya pa ring hilahin ito.

Samantala, dinampot ni Tapsi ang palasong nabitawan ng may sa kanibal na nilalang at pinatamaan ito sa pamamagitan ng pagtarak ng palaso. Parang gutom na gutom naman ito dahil naiilagan niya ang bawat pagtarak sa kaniya ng palaso.

Animo ay isang baliw na nakakita ng kaniyang laruan ang kaharap ni Tapsi. Hindi naman nagpatalo ang huli. Nang muling itatarak sa kaniya ang palaso ay napigilan niya ito at sinipa sa gitnang hita ang kaharap. Napahawak naman ito sa kaniyang hinaharap. Hindi na rin sinayang ni Tapsi ang pagkakataon upang makaganti.

Agad niyang kinuha ang palasong nabitawan niya at itinarak iyon sa leeg. Makailang beses niyang hinugot-baon ang palaso at itinarak muli sa iba pang bahagi ng katawan nito. Sa leeg, sa mata, sa butas ng tainga maging sa bunganga at ang panghuli sa puso nito.

Hingal na hingal man si Tapsi ay nagawa pa niyang tanggalin ang nakabalot na maskara sa mukha ng kaniyang kalaban at doon nakita ang inuuod-uod ng mukha. Hindi niya nasikmurang pagmasdan kaya nasuka si Tapsi. Kinalaunan ay pinuntahan na lamang niya si Sek na hindi pa rin nakakalayo sa kakahila sa kaibigang si Potsi.

Punong-puno ng dugo ang mga kamay, mukha at kasuotan ni Tapsi nang makita siya ni Sek. Nahuhugasan lamang iyon sa bawat patak at buhos ng ulan.

"Kailangan na nating makaalis dito, Taps. Kailangan maisugod si Potsi sa ospital!"

"Saan tayo hihingi ng tulong e, nakita mo namang mukhang halimaw ang nakalaban ko, Sek,"

"Si Potsi, Taps. Anong gagawin natin? Marami ng dugo ang nawala sa kaniya,"

"Hindi ko alam pero sana tumila na ang ulan nang makita na natin ang dinadaanan natin para makahingi tayo ng tulong. Tulungan mo na akong buhatin si Potsi. Siguro naman--"

Hindi pa natatapos ni Tapsi ang kaniyang sasabihin nang maramdaman niyang may matulis na bagay ang tumusok sa kaniyang batok na tumagos sa kaniyang lalamunan.

Sigaw naman nang sigaw si Sek at hindi na malaman ang gagawin. Nakita niyang may papalapit naman sa kinaroroonan nila. Kailangan na niyang iwanan ang mga kaibigan at iligtas ang kaniyang sarili para makapagtago.

Sa isang malaking puno sa 'di kalayuan ay doon nagtago si Sek. Tanging mga mata na lamang niya ang nagmamasid sa kung ano ang puwedeng gawin ng mga ito sa kaniyang mga kaibigan.

Katulad ng napatay ni Tapsi ay ganoon din ang mga hitsura ng kani-kanilang balat at mukha. Katulad sila ng mga kanibal na gustong pumatay ng tao. Isang babaeng may mahahabang buhok ang may hawak na tabak ang walang kaabog-abog na tumabas sa leeg ni Tapsi.

Gustuhin mang sumigaw ni Sek ay hindi niya magawa. Tinakpan na lamang niya ang kaniyang bunganga at parang gripong sunod-sunod naman sa pag-agos ang kaniyang mga luha nang makita ang sinapit ng kaibigang sina Tapsi at Potsi.

Gamit ang tabak ay isa-isa naman nilang pinagtataga ang katawan ni Potsi. Pinutulan nila ito ng braso at ibinigay sa isang maliit na batang sabik na sabik na kainin ito habang ang isang may katangkarang lalaki ay panay ang sipsip at dila nito sa ulong-pugot ni Tapsi.

Duwal na duwal na si Sek nang mga oras na iyon at agad na nagsuka. Sa kasamaang palad ay matalas ang pandinig nila at narinig siya ng isang matangkad na lalaki at inamoy-amoy ang paligid upang malaman ang kinaroroonan niya. Pigil-hininga naman si Sek at isiniksik ang sarili sa punong pinagtataguan niya. Takip-takip na rin niyang muli ang kaniyang bibig upang pigilan ang kaniyang paghikbi.

Nakiramdam pa si Sek sa kaniyang paligid kung naroroon pa ang mga halimaw. Tanging ang pintig na lamang ng kaniyang puso ang kaniyang narinig nang mga sandaling iyon kaya naman ay marahan siyang tumingin sa direksyon kung saan naroon ang kaniyang mga kaibigan.

Isang mata pa man lang ang kaniyang nailalabas nang biglang bumulaga sa kaniya ang isang inuuod na mala-demonyo ang mukhang nakangiti sa kaniya at hinawakan siya sa buhok.

Nagpupumiglas si Sek at pilit na tinatanggal ang kamay nito sa buho. Pero isang malakas na suntok sa sikmura ang kaniyang natikman. Agad siyang kinaladkad habang nakahawak pa rin ito sa kaniyang buhok at dinala sa kinaroroonan ng kaniyang mga patay na kaibigan.

Napatakip na lamang sa kaniyang bibig si Sek nang mapagmasdan ang sinapit ng kaniyang mga kaibigan sa kaniyang harapan.

Hawak-hawak pa rin ng lalaki ang kaniyang buhok ay agad na itinutok sa kaniyang leeg ang matulis na tabak. Pigil hininga at lunok-laway na lamang ang nagawa ni Sek nang unti-unting hinihiwa ang balat sa kaniyang leeg hanggang sa maabot ng tabak ang ugat nito. Sabay-saba
Leonoah Apr 2020
Alas sais y medya na ng umaga nang makauwi si Natividad mula sa bahay ng kanyang amo. Pagkababa n’ya ng maliit na bag na laman ang kanyang cellphone at wallet na merong labin-limang libo at iilang barya ay marahan siyang naglakad tungo sa kwartong tinutulugan ng kanyang tatlong anak. Hinawi niya ang berdeng kurtina at sumilip sa kanyang mga anghel.
Babae ang panganay ni Natividad, o di kaya’y Vida. Labindalawang taong gulang na ito at nasa Grade 7 na. Isa sa mga malas na naabutan ng pahirap na K-12 program. Ang gitna naman ay sampung taong gulang na lalaki at mayroong down syndrome. Special child ang tawag nila sa batang tulad nito, pero “abnormal” o “abno” naman ang ipinalayaw ng mga lasinggero sa kanila. Ang bunso naman niya, si bunsoy, ay kakatapak lamang ng Grade 1. Pitong taong gulang na ito at ito ang katangkaran sa mga babae sa klase nito. Sabi ng kapwa niya magulang ay late na raw ang edad nito para sa baiting, pero kapag mahirap ka, mas maigi na ang huli kaysa wala.
Nang makitang nahihimbing pa ang mga ito ay tahimik s’yang tumalikod at naglakad papuntang kusina. Ipagluluto niya ang mga anak ng sopas at adobong manok. May mga natira pa namang sangkap na iilang gulay, gatas, at macaroni na galing pa sa bahay ni Kapitan noong nangatulong siya sa paghahanda para sa piyesta. Bumili rin siya ng kalahating kilo na pakpak ng manok, kalahating kilo pa ulit ng atay ng manok, at limang kilo ng bigas.
Inuna niya ang pagsasaing. Umabot pa ng tatlong gatang ang natitirang bigas nila sa pulang timba ng biskwit kaya ‘yun na lang ang ginamit niya. Pagkatapos ay agad niya rin itong pinalitan ng bagong biling bigas.
De-uling pa ang kalan ni Vida kaya inabot siya ng limang minuto bago nakapagpaapoy. Siniguro niyang malakas ang apoy para madaling masaing. Kakaunti na lang kasi ang oras na natitira.
Habang hinihintay na maluto ang kanin ay dumiretso na sa paghahanda ng mga sangkap si Vida. Siniguro niyang tahimik ang bawat kilos para maiwasang magising ang mga anak. Mas mapapatagal lamang kasi kung sasabay pa ang mga ito sa kanyang pagluluto.
Habang hinahati at pinaparami ang manok ay patingin-tingin s’ya sa labas. Inaabangan ang inaasahan niyang mga bisita.
Mukang magtatagal pa sila ah. Ano na kayang balita? Dito lamang naikot ang isip ni Vida sa tuwing nakikitang medyo normal pa sa labas.
May mga potpot na nagbebenta na pan de sal at monay, mga nanay na labas-masok ng kani-kanilang mga bahay dahil tulad niya ay naghahanda rin ng pagkain, at mga lalaking kauuwi lamang sa trabaho o siguro kaya’y galing sa inuman.
Tulog pa ata ang karamihan ng mga bata. Mabuti naman, walang maingay. Hindi magigising ang tatlo.
Binalikan niya ang sinaing at tiningnan kung pupwede na bang hanguin.
Okay na ito. Dapat ako magmadali talaga.
Dali-dali niyang isinalang ang kaserolang may laman na pinira-pirasong manok.
Habang hinihintay na maluto ang manok ay paunti-unti rin siyang naglilinis. Tahimik pa rin ang bawat kilos. Lampas kalahating oras na siyang nakakauwi at ano mang oras ay baka magising ang mga anak niya o di kaya’y dumating ang mga hinihintay n’ya.
Winalis niya ang buong bahay. Maliit lang naman iyon kaya mabilis lamang siyang natapos. Pagkatapos ay marahan siyang naglakad papasok sa maliit nilang tulugan, kinuha ang lumang backpack ng kanyang panganay at sinilid doon ang ilang damit. Tatlong blouse, dalawang mahabang pambaba at isang short. Dinamihan niya ang panloob dahil alanganin na kakaunti lamang ang dala.
Pagkatapos niyang mag-empake ay itinago niya muna backpack sa ilalim ng lababo. Hinango niya na rin ang manok at agad na pinalitan ng palayok na pamana pa sa kanya. Dahil hinanda niya na kanina sa labas ang lahat ng kakailanganin ay dahan dahan niyang sinara ang pinto para hindi marinig mula sa loob ang ingay ng paggigisa.
Bawat kilos niya ay mabilis, halata **** naghahabol ng oras. Kailangang makatapos agad siya para may makain ang tatlo sa paggising nila.
Nang makatapos sa sopas ay agad niya itong ipinasok at ipinatong sa lamesa. Sinigurong nakalapat ang takip para mainit-init pa sakaling tanghaliin ng gising ang mga anak.
Dali-daling hinugasan ang ginamit na kaserola sa paglalaga at agad ulit itong isinalang sa apoy. Atay ng manok ang binili niya para siguradong mas mabilis maluluto. Magandang ipang-ulam ang adobo dahil ma-sarsa, pwede ring ulit-ulitin ang pag-iinit hanggang maubos.
Habang hinihintay na lumambot na ang mga patatas, nakarinig siya ng mga yabag mula sa likuran.
Nandito na sila. Hindi pa tapos ‘tong adobo.
“Vida.” Narinig niyang tawag sa kanya ng pamilyar na boses ng lalaki. Malapit niyang kaibigan si Tobias. Tata Tobi kung tawagin ng mga anak niya. Madalas niya ditong ihabilin ang tatlo kapag kailangan niyang mag-overnight sa bahay ng amo.
“Tobi. Andito na pala kayo,” nginitian niya pa ang dalawang kasama nitong nasa likuran. Tahimik lang ang mga itong nagmamasid sa kanya.
“Hindi pa tapos ang adobo ko eh. Ilalahok ko pa lang ang atay. Pwedeng upo muna kayo doon sa loob? Saglit na lang naman ‘to.”
Mukhang nag-aalangan pa ang dalawa pero tahimik itong kinausap ni Tobi. Maya-maya ay parang pumayag na rin ito at tahimik na naglakad papasok. Narinig niya pang sinabihan ni Tobi ang mga ito na dahan-dahan lamang dahil natutulog ang mga anak niya. Napangiti na lamang siya rito.
Pagkalahok ng atay at tinakpan niya ang kaserola. Tahimik siyang naglakad papasok habang nararamdaman ang pagmamasid sa kanya. Tumungo siya sa lababo at kinuha ang backpack.
Lumapit siya sa mga panauhin at tahimik na dinaluhan ang mga ito tapos ay sabay-sabay nilang pinanood ang usok galing sa adobong atay.
“M-ma’am.” Rinig niyang tawag sa kanya ng kasama ni Tobias. Corazon ang nakaburdang apelyido sa plantsadong uniporme. Mukhang bata pa ito at baguhan.
“Naku, ser. ‘Wag na po ganoon ang itawag niyo sa akin. Alam niyo naman na kung sino ako.” Maraan niyang sabi dito, nahihiya.
“Vida. Pwede ka namang tumanggi.” Si Tobias talaga.
“Tobi naman. Parang hindi ka pamilyar. Tabingi ang tatsulok, Tobias. Alam mo iyan.” Iniiwasan niyang salubungin ang mga mata ni Tobias. Nararamdaman niya kasi ang paninitig nito. Tumatagos. Damang-dama niya sa bawat himaymay ng katawan niya at baka saglit lamang na pagtingin dito ay umiyak na siya.
Kanina niya pa nilulunok ang umaalsang hagulhol dail ayaw niyang magising ang mga anak.
“Vida…” marahang tawag sa kanya ng isa pang kasama ni Tobi. Mukhang mas matanda ito sa Corazon pero halatang mas matanda pa rin ang kaibigan niya.
“Ano ba talaga ang nangyari?”
“Ser…Abit,” mabagal niyang basa sa apelyido nito.
“Ngayon lang po ako nanindigan para sa sarili ko.” garalgal ang boses niya. Nararamdaman niya na ang umaahon na luha.
“Isang beses ko lang po naramdaman na tao ako, ser. At ngayon po iyon. Nakakapangsisi na sa ganitong paraan ko lang nabawi ang pagkatao ko, pero ang mahalaga po ay ang mga anak ko. Mahalaga po sila sa’kin, ser.” mahina lamang ang pagkakasabi niya, sapat na para magkarinigan silang apat.
“Kung mahalaga sila, bakit mo ginawa ‘yon? Vida, bakit ka pumatay?”
Sasagot n asana siya ng marinig niyang kumaluskos ang banig mula sa kuwarto. Lumabas doon ang panganay niyang pupungas-pungas pa. dagli niya itong pinalapit at pinaupo sa kinauupuan niya. Lumuhod siya sa harap nito para magpantay sila.
“Anak. Good morning. Kamusta ang tulog mo?”
“Good morning din, nay. Sino po sila? ‘Ta Tobi?”
“Kaibigan sila ni ‘Ta Tobias, be. Hinihintay nila ako kasi may pupuntahan kami eh.” marahan niyang paliwanag, tinatantya ang bawat salita dahil bagong gising lamang ang anak.
“Saan, nay? May handaan po uli sina ser?” tukoy nito sa mga dati niyang amo.
“Basta ‘nak. Kunin mo muna yung bag ko doon sa lamesa, dali. Kunin ko yung ulam natin mamaya. Masarap yun, be.”
Agad naman itong sumunod habang kinukuha niya na rin ang bagong luto na adobo. Pagkapatong sa lamesa ng ulam ay nilapitan niya ulit ang anak na tinitingnan-tingnan ang tahimik na mga  kasama ni Tobias.
“Be…” tawag niya rito.
Pagkalingon nito sa kanya ay hinawakan niya ang mga kamay nito. Nagsisikip na ang lalamunan niya. Nag-iinit na rin ang mga mata niya at nahihirapan na sa pagbuga ng hangin.
“Be, wala na sina ser. Wala na sila, hindi na nila tayo magugulo.” ngiti niya rito. Namilog naman ang mga mata nito. Halata **** natuwa sa narinig.
“Tahimik na tayo, nay? Hindi na nila kakalampagin ang pinto natin sa gabi?”
“Hindi na siguro, anak. Makakatulog na kayo ng dire-diretso, pangako.” Sinapo niya ang mukha nito tapos ay matunog na hinalikan sa pisngi at noo. ‘Eto na ang matagal niyang pinapangarap na buhay para sa mga anak. Tahimik. Simple. Walang gulo.
“Kaso, ‘nak, kailangan kong sumama sa kanila.” Turo niya kayna Tobias. Nanonood lamang ito sa kanila. Hawak na rin ni Tobi ang backpack niya.
“May ginawa kasi si nanay, be. Para diretso na ang tulog natin at para di na tayo guluhin nina ser. Pramis ko naman sa’yo be, magsasama ulit tayo. Pangako. Bilangin mo ang tulog na hindi tayo magkakasama. Tapos pagbalik ko, hihigitan ko pa ‘yon ng maraming maraming tulog na magkakasama na tayo.”
“Nay…” nagtataka na ang itsura ng anak niya. Namumula na kasi ang mukha niya panigurado. Kakapigil na humagulhol dahil ayaw niyang magising ang dalawa pang anak.
“Anak parang ano lang ito…abroad. Diba may kaklase kang nasa abroad ang nanay? Doon din ako, be.”
Bigla ay nagtubig ang mga mata ng panganay niya. Malalaking butil ng tubig. Hindi niya alam kung naniniwala pa ba ito sa mga sinasabi niya, o kung naiintindihan na nito ang mga nangyayari.
“Itong bag ko, andiyan yung wallet at telepono ko. Diba matagal mo nang gusto magkaroon ng ganon, be? Iyo na ‘yan, basta dapat iingatan mo ha. Yung pera be, kay Tata Tobias mo ihahabilin. Habang nagtatrabaho ako, kay ‘Ta Tobi muna kayo.”
“Nay, hindi ka naman magtatrabaho eh.” Lumabi ang anak niya tapos ay tuluyan nang nalaglag ang luha.
Tinawanan niya naman ito. “Sira, magtatrabaho ako. Basta intayin mo ‘ko be ha? Kayo nina bunsoy ko, ha?” Hindi niya napigilang lambing-lambingin ito na parang batang munti. Kailangan ay sulitin niya ang pagkakataon.
Paulit-ulit niya itong dinampian ng maliliit na halik sa mukha, wala na siyang pakealam kung malasahan niya ang alat ng luha nito. Kailangan ay masulit niya ang natitirang oras.
“Nay, sama po ako. Sama kami ni bunsoy. Tahimik lang kami lagi, pramis, nay. Parang kapag andito si ser, hindi naman kami gugulo doon.” Tuluyan na ngang umalpas ang hikbi niya. Naalala niyang muli ang rason kung ba’t n’ya ito ginagawa. Para sa tahimik na buhay ng mga anak.
“Sus, maniwala sa’yo, be. Basta hintayin mo si nay. ‘Lika ***** tayo doon sa kwarto, magbabye ako kayna bunsoy.” Yakag niya rito. Sumama naman ito sa kanya habang nakayakap sa baywang niya. Humihikbi-hikbi pa rin ito habang naagos ang luha.
Tahimik niyang nilapitan ang dalawa. Kinumutan niyang muli ang mga ito at kinintalan ng masusuyong halik sa mga noo. Bata pa ang mga anak niya. Marami pa silang magagawa. Malayo pa ang mararating nila. Hindi tulad ng mga magulang nila, ‘yun ang sisiguraduhin niya. Hindi ito mapapatulad sa kanila ng mister niya.
“Be, dito ka na lang ha. Alis na si nanay. Alagaan mo sina bunsoy, be, ha. Pati sarili mo. Ang iskul mo anak, kahit hindi ka manguna, ayos lang kay nanay. Hindi naman ako magagalit. Basta gagalingan mo hangga’t kaya mo ha. Mahal kita, be. Kayong tatlo. Mahal na mahal namin kayo.” Mahigpit niya itong niyakap habang paiyak na binubulong ang mga habilin. Wala na ring tigil ang pag-iyak niya kaya agad na siyang tumayo. Baka magising pa ang dalawa.
Nakita niya namang nakaabang sa pinto si Tobi bitbit ang bag niya. Kinuha niya rito ang bag at sinabihang ito na ang bahala sa mga anak. Baog si Tobias at iniwan na ng asawa. Sumama raw sa ibang lalaking mas mayaman pa rito. Kagawad si Tobias sa lugar nila kaya sigurado siyang hindi magugutom ang mga anak niya rito. May tiwala siyang mamahalin ni Tobias na parang sarili nitong mga anak ang tatlo dahil matagal niya na itong nasaksihan.
Pagsakay sa sasakyan kasama ang dalawang pulis na kasama ni Tobias ay saka lamang siya pinosasan ng lalaking may burdang Corazon.
“Kilala namang sindikato yung napatay mo, ma’am. Kulang lamang kami sa ebidensya dahil malakas ang kapit sa taas. Kung sana…sana ay hindi ka nag-iwan ng sulat.”
“Nabuhay ang mga anak kong may duwag na ina, ser. Ayokong lumaki pa sila sa puder ng isang taong walang paninindigan. Pinatay niya na ang asawa ko. Dapat ay sapat na ‘yon na bayad sa utang namin, diba?” kung kanina ay halo humagulhol siya sa harap ng mga anak, ngayon ay walang emosyong mahahamig sa boses niya. Nakatingin lamang siya sa labas at tinititigan ang mga napapatingin sa dumadaang sasakyan ng pulis.
Kung sana ay hindi tinulungan ng mga nakatataas ang amo niya. Kung sana ay nakakalap ng sapat na mga ebidensya ang mga pulis na ngayon ay kasama niya. Kung sana ay may naipambayad sila sa inutang ng asawa niya para pambayad sa panganganak niya.
Kung hindi siguro siya mahirap, baka wala siya rito.
unedited
Filomena Mar 2023
sina wile ike e mi la mi kama sama.
sina wile utala e mi la mi kama sama.
sina wile pakala e mi la mi kama sama.

mi jan utala ala.
pakala li jaki tawa mi.
mi wile taso pona e sina.
o pona taso e mi.

sina wile pona e mi la mi kama sama.
sina wile musi e mi la mi kama sama.
sina wile wawa e mi la mi kama sama.

mi jo e olin suli.
mi wile pana e musi kalama.
mi wile wawa e pilin mute.
sina o pali sama.

/////

Do you want to do me ill? I become likewise.
Do you want to fight with me? I become likewise.
Do you want to injure me? I become likewise.

I am not a fighter.
Injury is sickening to me.
I'm only wanting good for you,
So please be good to me.

Do you want to help me out? I become likewise.
Do you want to make me smile? I become likewise.
Do you want to give me strength? I become likewise.

I aim to have the greatest love.
I want to foster joy and laughter.
I wish to strengthen the hearts of all.
Why not follow after?
Eugene Oct 2018
"Ilabas ninyo ang kuya namin!" sigaw ni Mon.

"KUYA! Kami to mga kapatid mo!" sigaw naman ni Jef.

Halos magambala na ang mga kapitbahay sa kalye Casa dahil sa ingay ng pagsisigaw ng magkakapatid. Mahigit sampung taon na rin nilang hinahanap ang kanilang nakatatandang kapatid. At may nakapagsabi sa kanilang nasa kalye Casa lamang ito at kasama ang tunay nitong mga kapatid.

"Anong problema ninyo ha? Nakakaistorbo na kayo sa kabilang at sa kalye rito. Sino ba hinahanap niyo ha?" lumabas ang isang matangkad na lalaki at nagsalita sa kanila.

"Alam naming nandito ang kuya Regie naman. Ilabas niyo siya!" sigaw ni Mon.

"Walang Regie dito. At sino kayo? Ni hindi ko nga kayo kilala e," sagot ni ng lalaki.

"Kilala ka namin at ikaw ang nakatatandang kapatid namin. Magkakapatid tayo sa ama. Ikaw si kuya Ryan," wika ulit ni Mon.

"Ah ganun ba? Bakit hindi ko yata alam? Sino bang tatay ang tinutukoy mo?" takang-taka ang mukha ni Ryan nang sabihin nito na magkapatid daw sila sa ama.

"Hindi ikaw ang sadya namin dito. Ilabas mo ang kuya namin!" wika ni Jef. Agad siyang nakipagpatintero upang makapasok sa loob ng bahay. Pero napigilan ito ni Ryan.

"At anong karapatan mo, ninyo na pumasok sa bahay ko? Kayo ba ang may-ari?" mataas na ang boses ni Ryan nang mga sandaling iyon pero nanatili pa rin siyang mahinahon dahil ayaw niyang gumulo pa. "Ang mabuti pa ay umuwi na lang kayo. Walang Regie dito. Nagkamali kayo ng pinuntahan."

"Hindi kami aalis dito. Alam naming nasa loob ang kuya namin. Ilabas niyo siya?" nagpupumilit pa rin si Mon at bigla na lamang niyang iwinaksi ang kamay ni Ryan na nakaharang sa pintuan ng kaniyang bahay. Hindi naman hinayaan ni Ryan na makapasok ito at doon ay ibinuhos na ang kaniyang galit.

"SUBUKAN NINYONG MAGPUMILIT PA NA MAKAPASOK! Ipapa-barangay ko na kayong lahat!" halos kita na ang mga ugat sa leeg ni Ryan sa pagsigaw nito sa kanila. Pero hindi pa rin natinag ang magkakapatid.

"Wala kaming pakialam kung iyan ang gusto mo!" bulyaw naman ni Mon.

Magsisimula na sana ang matinding kaguluhan sa pagitan ni Ryan at ng magkakapatid nang isang boses ang kanilang narinig.

"Sino ba ang hinahanap ninyo ha?" wika nito at mula sa likuran ni Ryan ay nakita nito ang kaniyang kapatid na inaalayan ng isa pa niyang kapatid. Mangiyak-ngiyak naman ang magkakapatid na Mon at Jeff nang makita ang pakay nila.

"Kuya! Kuya Regie!" magkasabay na tawag nila sa pangalan nito.

"Sinong maysabi sa inyo na lapitan ang kuya Ron ko ha?" sigaw naman ng isang binata na nakaalalay kay Ron.

"Hayaan mo muna sila Anghel," saway nito sa kapatid na patuloy pa rin sa pag-aalay kay Ron.

"Kuya, ako ito, si Mon at kasama ko si toto Jef. Kuya, miss ka na namin. Uwi na tayo, please!" nang mga oras na iyon ay nanatiling walang emosyon si Ron sa mga salitang kaniyang naririnig.

"Hindi ako si Regie at lalong hindi ako ang kuya ninyo. Wala akong kapatid na Jeff at Mon. Anghel lang at kuya Ryan ang mayroon ako. Kaya, pakiusap umalis na kayo rito!" wika ni Ron.

"Kuya, bakit? Ano ba ang nangyari? Anong ginawa niyo sa kuya namin ha?" nagtatakang tanong ni Mon nang mapansin sa iisang direksyon lang ito nakatingin.

"Bulag ang kuya Ron namin. Naaksidente siya. Kaya kung maaari ay lisanin niyo na ang bahay namin dahil hindi ito makabubuti sa kaniyang pagpapagaling. Pakiusap," sagot ni Anghel.

"Kuya. Alam naming ikaw iyan. Ikaw si kuya Regie namin. Ikaw ang tumulong sa amin nang mga oras na kailangan ka namin at nandito na kami upang kami na ang mag-alaga sa iyo. Please bumalik ka na sa amin. Nakikiusap kami kuya Regie. Kuya Ryan, payagan niyo na po kaming iuwi kuya namin," parang gripong sunod sunod sa pag-agos ang mga luha ni Mon.

"Walang isasama! Hindi niyo siya kuya. Kuya namin siya! Umalis na kayo rito!" bulyaw ni Anghel. Naitulak ni Anghel si Mon at muntik na itong matumba. Nang makabawi ay sinuntok niya si Anghel sa mukha at nakipagsuntukan na rin ito kay Mon. Pilit namang nakikinig at nakikiramdam si Ron sa mga pangyayari.

"ITIGIL NINYO 'YAN!" sigaw nang sigaw si Ron pero tila walang nakakarinig. Panay naman ang awat ni Jef at Ryan kina Mon at Anghel. Hindi na nakatiis si Ron at muli itong sumigaw.

"TITIGIL KAYO O AKO ANG AALIS!" lahat ay napalingon kay Ron at maagap na bumalik si Anghel sa tabi ng kaniyang kuya upang pigilan ito.

"Sorry, kuya," pagpaumanhin ni Anghel.

"Kayong dalawa, Jeff at Mon, pakiusap. Ayaw ko ng gulo. Umuwi na kayo dahil walang Regie sa pamamahay na ito. Hindi ko kayo kilala at lalong wala akong matandaang tinulungan ko kayo bago pa ako maaksidente. Kaya, umuwi na kayo!"

Hindi naman nakapagsalit sina Jef at Mon. Mabibigat ang mga paang nilisan nila ang bahay na iyon na patuloy pa rin sa pag-iyak dahil nabigo silang iuwi ang kanilang kuya Regie.

Habang papalayo naman ang magkapatid ay doon na bumigay si Ron at hindi na napigilan ang pag-agos ng kaniyang mga luha. Ang totoo ay kilala niya sila ngunit ayaw na niyang matali pang muli sa nakaraan. Masaya na siyang malaman na ang kaniyang mga step brothers ay nasa mabuti nang kalagayan. Kahit sa kaloob-looban ng kaniyang puso ay sabik din itong mayakap sila pero naipangako niya sa kaniyang sarili na kalimutan na niya ang kaniyang pinagmulan at ang mga taong naging bahagi ng kaniyang nakaraan. Nais niyang ituon na lamang sa kaniyang tunay na mga kapatid ang pagmamahal na hindi niya naiparamdam sa mga ito buhat nang sila ay nawalay sa isa't isa.
1.
Noong unang panahon, may isang diyosa
Ang ngalan niya’y Alunsina, marikit na dalaga
Mula sa langit na pinagmulan niya
Siya’y pumanaog sa lupa
(Once upon a time, there was a divine woman
Her name was Alunsina, the Unmarried One
From heaven above where she had gone
The earth below she landed upon)

2.
Isang araw, habang namamasyal siya
Kanyang nasilayan bayang kahali-halina
(One day, while she was roaming
Saw her a town so captivating)

3.
Ang nasabing pook, may makisig na hari
Siya ang butihin at maginoong Datu Paubari
(On that place ruled a king so handsome
He was Datu Paubari, so gentle and awesome)

4.
Sa kabila ng mga pagsubok, sila’y nagsanib
Walang nakapigil sa kanilang pag-iisang dibdib
(Despite the setbacks, they still united
They were able to marry undaunted)

5.
Sila’y biniyayaan ng magigiting na anak –
Sina Labaw Donggon, Humadapnon at Dumalapdap
(They were given courageous sons –
Labaw Donggon, Humadapnon & Dumalapdap)

6.
Si Labaw Donggon na panganay, humarap sa pagsubok
Ng mangkukulam na si Sikay Padalogdog
(Labaw Donggon, the eldest, faced all challenges
Of Sikay Padalogdog, a sorceress)

7.
Makuha lamang ang sinisinta
Na si Angoy Ginbitinan, kaakit-akit na dalaga
(In order to win her beloved one
The charming maiden, Angoy Ginbitinan)

8.
Marami pang paghamon ang kanyang nalagpasan
Upang pag-ibig sa sinisinta’y kanyang mapatunayan
(Came all other odds which he kept on surpassing
In order to prove the love for his darling)

9.
Tulad nalang ni Abyang Durunuun
Ang naging pangalawang asawa niya sa paglaon
(Just like Abyang Durunuun
Who became his second wife soon)

10.
Sa pangatlong pagkakataong umibig si Labaw Donggon
Kailangan niyang harapin ang pinakamabigat na paghamon
(On the time Labaw Donggon fell in love with someone
He needed to face a trial – the hardest one)

11.
Iyon ay ang talunin ang hari ng karimlan
Walang iba kundi ang demonyong si Sinagnayan
(That was to defeat the King of the Underworld
No other than Sinagnayan the demon)

12.
Sa kasamaaang palad, si Labaw Donggon ang pinatumba
Binihag at pinahirapan; gayunpaman, hindi pinaslang ang bida
(Unfortunately, Labaw Donggon was the one defeated
Was made captive and tortured; nonetheless, he wasn’t killed)

13.
Ang masamang balita’y nakarating sa kapatid na si Humadapnon
At sa mga anak niyang sina Aso Mangga at Buyung Baranugon
(The bad news reached his brother Humadapnon
And also his sons, Aso Mangga and Buyung Baranugon)

14.
Ang kadugong tatlo
Kaagad na sumaklolo
(The three kinsmen instantly
Came to set him free)

15.
Si Humadapnon ay napagtagumpayan
Na pabagsakin si Sinagnayan
(Humadapnon succeeded
Sinagnayan he defeated)

16.
Samantalang sina Buyung Baranugon at Aso Mangga
Tinanggal sa pagkakagapos ang ama
(While Buyung Baranugon and Aso Mangga proceeded
To their enchained father whom they soon liberated)

17.
Nang si Sinagnayan ay nagapi na
Si Humadapnon ay may nakilalang marikit na dalaga
(After Sinagnayan had just fallen
Humadapnon met a lovely maiden)

18.
Siya ay si Nagmalitong Yawa
Kay Humadapnon naging asawa
(Nagmalitong Yawa was her
To Humadapnon she became partner)

19.
Si Humadapnon ay may pangalawa ring kinagiliwan
Siya ay si Burigadang Bulawan
(Humadapnon also had a second one
She was Burigadang Bulawan)

20.
Samantalang si Dumalapdap, kinalaban ang halimaw
Na si Uyutang, sa apoy tumatampisaw
(While Dumalapdap fought a monster
That was Uyutang who splashes on fire)

21.
Kanya ring dinaluhong ang basang halimaw
Na si Balanakon sa tubig nakasawsaw
(He also struggled against a wet monster
That was Balanakon who soaked in water)

22.
Nang ang dalawang halimaw nagapi sa kahuli-hulihan
Napaibig ni Dumalapdap si Mahuyuk-huyukan
(In the end, when the two monsters were killed
Dumalapdap and Mahuyuk-huyukan then married)

23.
At sa pinakakahuli-hulihan,
Ang tatlong magkakapatid ay masayang nagkabalikan.
(And in the very end,
The three brothers happily met one another again.)

-03/11/2012
(Dumarao)
*for Lit. Day 2012
My Poem No. 103
Sofia Paderes Jan 2016
Di niyo ba alam
na nang pasimula ay nilikha ng Diyos
ang langit at ang lupa?
Na ang mundong ito'y
Kanyang binigyan ng hugis at anyo
gamit lamang ang mga salitang
dumaan sa Kanyang bibig?
Na nung sinabi Niyang, "Magkaroon ng liwanag!"
Nagkaroon nga.

Di niyo ba alam
na kaya Niyang humarang
sa agos ng dagat,
ipaawit ang mga bituin,
ipaluhod ang bulubundukin?

Di niyo ba alam
na ang kapangyarihan na ito,
ang kapangyarihang ginamit Niya
para ibuo ang mga planeta,
ang kapangyarihang ginamit Niya
para tigilan ang pag-akyat ng buwan
nung lumalaban sina Joshua,
ang kapangyarihang ginamit Niya
para bigyan muli ng buhay ang yumao
ay nasa
atin
din?

Ito
ang Kanyang pangako:
Na tayo'y binigyan ng kapangyarihang
tapakan ang mga ahas at ang lahat ng kapangyarihan
ng ating kaaway

Di
niyo ba
alam na
may kapangyarihan sa pagsamba
sa Kanya?

Di niyo ba alam
na nung ikapitong ikot
sa ikapitong araw,
mga trumpeta at boses ng Kanyang mga anak
ang ginamit ng Diyos para ibagsak ang Jerico?

Sumigaw na tayo sapagkat
nasa atin na ang tagumpay
Sumigaw na tayo sapagkat
sa Kanyang pangalan ang pag-asa ng mundo
sa Kanyang pangalan,
lumiliwanag ang dilim
sa Kanyang pangalan,
lahat ng takot ay nadadaig

Sambahin natin ang Panginoon
ng buong galak
ng buong puso
nanginginig at mga demonyo
sa pangalan ni Hesus
tumutumba ang mga harang ng impyerno
sa pangalan ni Hesus

Tayo'y magkaisa,
itaas ang mga kamay
tayo'y magkaisa,
itaas ang iyong boses gaya ng mga trumpeta
tayo'y magkaisa

Sambahin natin ang Diyos na buhay,
ang Diyos na dakila!
Written as a call to worship during our church's prayer meeting. First Tagalog spoken word piece.
Eugene Jul 2018
"Ang pagmamahal ko sa iyo ay kasing init ng bawat pagsikat ng araw. Ngunit kapag ako ay iyong sinaktan, asahan **** hindi mo na masisilayan ang paglubog ng araw."
Sa isang sikat na resort sa Laiya, Batangas napagkasunduan ng magkakaibigang sina Adlaw, Bulan, Amihan, Machete, at Tawa-Tawa upang alalahanin at damhin ang buhay probinsiya. Halos limang taon na rin ang nakalipas nang huli silang nakauwi sa kani-kanilang probinsiya.
At dahil sa iisang kompanya lamang sila nagtatrabaho sa Makati ay sa isang lugar na lang din nila napagdesisyunang magliwaliw. Iyon nga lang ay isang araw lang ang common day off na mayroon sila, kaya lulubusin din nila ang isang araw upang magtampisaw sa karagatan.
Nasa iisang kompanya lang sila nagtatrabaho na kung tawagin ay Cliffhanger Outsourcing Center, pero magkakaiba ang araw ng kanilang day off. Sina Adlaw at Bulan ay mag-ka-teammate na kung saan ay miyerkules at huwebes ang araw na wala silang pasok habang ang tatlo na sina Amihan, Machete at Tawa-Tawa ay Huwebes at Biyernes naman ang araw na walang pasok.
Sakay ng isang van na ang may-ari ay si Machete, dere-deretso na silang bumiyahe. Madaling araw pa lang ay agad na silang umalis. Kapag maluwag ang daloy ng trapiko ay aabot lamang ng isang oras at kalahati ang biyahe patungong Laiya, Batangas.
Sebastian May 2015
Solskenet verkar
bara stanna för en dag
Värmen drar sig snabbt tillbaka
och ger plats åt en välbekant kyla

Som har satt sina spår
under alla dessa år

På väg mot nya skyar
Ändå samma blåa färg
Jag bosätter mig här
och ger plats åt samma gamla tankar

Som har satt sina spår
under alla dessa år

Regnmolnen verkar
favorisera mitt hem
Jag skulle aldrig nånsin kommit hit
men det fanns plats åt samma gråa skurar

Som har satt sina spår
under alla dessa år
swedish poem by me
jay Feb 2017
ang kwento nating dalawa
ay parang sigarilyo:
sa bawat ihip ng hangin na dumadaan,
konti-konting nawawala.
at sa bawat hithit mo,
nakikita kong nagiging abo and sigarilyo
at pagkatapos **** ubusin ito,
kukuha ka ulit ng bago.
kung sakaling magbago man ang isip mo,
hindi ka kukuha ng isa pa,
pero wala.
wala kang pakialam kung ika’y
magka-kanser dahil ang mga yosi mo
ay nagpapakalma sa iyo.
sana nalang naging yosi ako
para magkaroon ako ng halaga sa iyo
at kasama mo ako
sa tuwing may pinag-dadaanan ka
ngunit sa katotohanan,
ako ay tanga
na pinapanood kang malunod
sa iyong mga sigarilyo,
at sina-sarili ko
ang lahat ng gusto kong sabihin sa iyo.

ang kwento nating dalawa
ay parang sigarilyo:
alam kong hindi mabuti sa kalusugan ko
ngunit gusto ko pa rin.
at sa bawat hithit ko
dahan-dahan akong nawawala sa sarili ko
at sa mga mata ****
bumubulong sa akin na
“hinding-hindi magiging tayo.”

(jml)
solEmn oaSis Nov 2015
salamat at may isang ikaw ?
na sa akin ay siyang pumukaw,
upang ang prutas sa hardin ng balik-tanaw...
maingatang mainam ang pagpitas nitong balintataw !
oo Ikaw na Aking KAIBIGAN
na siyang aking sinusundan!
"when meaning, treated as a hurt and empty
anything might be gone, even madness and beauty"
....at kanyang BABAHAGINAN
ang napiling KABABAIHAN
na magiging DAHILAN
upang ang PARAAN
,,ay MAISAKATUPARAN
"sapagkat ang likas na lakas ng isang pasya
ay siyang pinagmumulan ng naka-akdang propesiya"
SO IT WAS WRITTEN SO IT SHALL BE DONE
**na para bang tayo sina Eva at Adan
AT NAKITA KO...MALAPIT NA ANG HANGGANAN.
YAONG ISINILANG SA MGA BUWAN NG ALAKDAN!
Cris Artist Jul 2016
OFW
Andto pa din sa Dubai, para maghanapbuhay
Na kung saan miss na miss na sina Tatay at Inay, at an lht ng ngmhl sa buhay., mahirap nga plng mawalay
lalo na kung minsay pagkain lng ay tinapay, toink! Pero ptuloy an buhay pra sa hinahangad na tagumpay.
1st poem in dubai, more to come.
Eugene Nov 2015
Nilikha man akong walang mga mata,
Mayroon naman akong maibubuga.
Nariyan ang aking dalawang tainga,
Nakikinig sa bawat matatabil niyong dila.
May dila rin akong nakakapagsalita,
At bukambibig sa isipan ang inyong pag-aalipusta.

Ano ngayon kung wala akong mata?
Ano ngayon kung hindi ko kayo nakikita?
Ano ngayon kung paningin ko ay nawala?
Nabawasan ba ang pagmamahal ko sa Diyos na Dakila?
Naging suwail ba akong anak katulad ng iba?
O nagrebelde dahil sa wala akong kwenta?

Nawalan man ako ng ilaw sa aking katawan,
Madilim man ang landas na aking dinaraanan,
Masaya naman ako sa loob ng aming tahanan.
Sina Ama at Ina'y lagi akong ginagabayan.
Inaruga, minahal, at hindi pinabayaan.
Laging pinapaalalang, ako'y biyaya sa kanilang kanlungan.
1.
Noong unang panahon, sa nayon ng Nalbuan
Nakatira ang mag-asawang sina Don Juan at Namongan
At nang bago manganak ang babae
Nagtungo sa mga kaaway ang lalaki
(Once upon a time, in the shire of Nalbuan
There lived a couple named Don Juan and Namongan
And before the maternal labor of the female
To the enemies went the male)

2.
Si Don Juan ay natalo ng mga Igorot
Walang atubiling ulo niya ay pinugot
(By the Igorots Don Juan was defeated
Without hesitation they cut off his head)

3.
‘Di nagtagal, si Namongan ay nanganak
Kakaiba ang kanyang lalaking anak
(Soon, Namongan gave birth to a child
Her son was so odd)

4.
Malaki ang pangangatawan niya kaysa ibang bata
Para siyang isang ganap na binata
(To any child his body is bigger
He is like a mature teenager)

5.
Siya ay nakakapagsalita narin
At sinabi sa lahat na Lam-ang siya kung tawagin
(He could speak even
And said to all Lam-ang is his name given)

6.
Siya rin ang pumili ng kanyang mga ninong
Kung nasaan ang ama kanyang tinanong
(His godparents he elected
His father’s whereabouts he interrogated)

7.
Nang siya ay nasa gulang na siyam na buwan
Ganap na lalaki na kung siya’y masdan
(When he became nine months old
A grown-up man is he to behold)

8.
Nang hindi pa bumabalik ang ama nito
Siya’y nagpasya na sundan ito
(When his father yet returned has not
He then decided to follow that)

9.
Naglakbay siya nang dali-dali
At naabutan ang mga Igorot na nagpupunyagi
(He travelled fastly
And saw the Igorots having revelry)

10.
Sila ay nagsasayawan
Palibot sa pugot na ulo ni Don Juan
(They were dancing
Don Juan’s severed head they’re surrounding)

11.
Galit nag alit si Lam-ang
Lahat na kaaway kanyang pinaslang
(Lam-ang was so very mad
He killed all enemies he had)

12.
Maliban sa isa na kanya munang pinahirapan
Bago ito tuluyang pakawalan na sugatan
(Except for one whom he tortured
Before releasing that injured)

13.
Sa kanyang pagbabalik sa Nalbuan
Siya muna’y naligo sa Ilog Amburayan
(Upon his return to Nalbuan
He first took a bath at River Amburayan)

14.
Dahil sa kapal ng libag at sama ng amoy niya
Doon ay nagkandamatay ang mga isda
(Because of his thick dirt and foul odor
All fished died in that river)

15.
‘Di naglaon, siya’y may babaeng napusuan
Ito’y anak ng pinakamayaman sa Kalanutian
(Later, he fell in love with a woman
He is the daughter of the richest man in Kalanutian)

16.
Ines Kannoyan ang ngalan ng dilag
Kayrami ang lalaking sa kanya’y nangaglaglag
(Ines Kannoyan is the name of the maiden
To her so many men have fallen)

17.
Isa na rito si Sumarang
Kanyang hinamon si Lam-ang
(One of them was Sumarang
He dared to challenge Lam-ang)

18.
Silang dalawa ay naglaban
Nanalo ang binata ng Nalbuan
(The two of them fought on
The bachelor of Nalbuan won)

19.
Nadatnan ni Lam-ang kaydaming manliligaw
Kaya gumawa siya ng paraan upang pumangibabaw
(Lam-ang saw so many suitors
So he made a way to surpass them all)

20.
Pinatilaok niya ang manok at isang bahay ang nagiba
Pinatahol niya ang aso at ang bahay ay naayos na
(He made his rooster crow and a house was destroyed
Then he made his dog growl and that house was restored)

21.
Kayrami ding ginto ang tangan ng binata
Kaya kapagkuwan ay ikinasal ang dalawa
(So much gold the man had carried
So soon the two were married)

22.
Dumating ang panahon na si Lam-ang ay inatasang
Manghuli ng isda na kung tawagin ay rarang
(Time came that Lam-ang was summoned
To catch a fish rarang that’s called)

23.
Subalit habang siya’y nasa kailalaiman ng karagatan
Si Lam-ang ay kinain ng pating na berkakan
(Yet while he was down deep the ocean
Lam-ang was eaten by a shark berkakan)

24.
Si Marcos na maninisid sila’y tinulungan
Pagkuha sa bangkay ni Lam-ang kanyang kinayanan
(A diver named Marcos came to their aid
The corpse of Lam-ang he recovered)

25.
At sa kapangyarihan ng aso at tandang niya
Muling nabuhay ang magiting na bida!
(And by the power of his dog and rooster
Again came to life our brave main character!)

-08/10/2013
(Dumarao)
*for Epic Day 2013
My Poem No. 221
I went above the roof of my so-called humble home;
Don't think I'm feeling lonely just because I'm alone;
My older brother is present maybe he is fast asleep;
Even my friends and loved ones have dark secrets they hide and keep;

I don't mind I have done much worst than you can think of;
Honestly, it doesn't bother me, there are many crucial problems we need to solve;
If we keep our eyes closed then yes we can smile, laugh drowning ourselves in ecstasy with bliss;
That is fine with me if everyone can do it, but if we see what is truly happening around us and we have a beating heart, tears in our very eyes would not cease;

If I just want to do what I wanted I would love to be with the girl, the woman who saved me, maybe hopefully I honestly love;
But If horrible war and all the crazy things around the world are still going on, what's the sense of everything I'll do, please enlighten me those who hear me from above, all your blessings I'll grab;

If I'll inspire the younger generation will it work?
I have already made many unacceptable things I'm worst than a ****;
If I do good or bad in the standard of this world could it make everyone happy and smile?
I lived in the City of smiles, but can every people be truly happy in facing life's trials?

All the ugly, disgusting things I've done whatever they are I don't deny it;
Some of it makes me stupid, a good-for-nothing fool any word you're hungry to add, no good all bad,
and at times makes me lose hope and end the very life I have;
but no I'll embrace every experience I have and endure all the aftermath and still fight, I'll never quit;

Honestly, I'm tired of pleasing people, but deep inside I want to please that girl/woman who saved me;
And most of all the one who gave me my life the one who created me;
Other people call the Father I know God or whatever any other name for the source of all creation;
So if it's fine for you, whoever reading this let me call the one who created me, my Father the one I invoke if I need immense inspiration;

Forgive me if the words I use bother anyone of you;
Yes I know, I have trouble using them, if only you have a clue;
If I'll be true in everything I do and say;
Can every ear and heart handle it? If it's the answer to every problem will you follow each step of the way?

If I'll be a righteous pious zealous man with the grace of our Creator in just one snap overnight;
Would anybody follow me and do the same and leave all the wrongdoings which are unpleasing to every sensible rational being's sight?
Yes, I know every human being have their principles, ideologies whatever philosophy in living;
But in life and death situations you can truly see if what you are looking and standing for is worth dying;

Yes, it's easy to say words, sing songs, write poems, or whatever at this time and age;
But you can only know what is true if your very life is at risk and face your life's unpleasing page;
When I was younger I easily get into a rage and make a reckless decisions;
But now I can just act like I'm angry with good intentions;

Yes at times I get ****** when someone, anyone bothers me;
And at times I get so cold everything vanishes in my sight not a single soul worth for me to see;
At times I wish this world could be a paradise once more;
But at times when I get blinded I wish this world would tremble to its very core;

The things I say may appear so vicious and malicious;
Isn't we human beings capable of that, kindly answer that, and don't be pretentious;
In my experience it is true I could do the worst possible thing I can imagine;
I don't care if you list my name in every sin;

But no I still have hope and dreams for the future of our world and every living being staying in this place we are sharing;
Who the hell I am to make a change in this world, I know one thing in the vastness of creation I am nothing;
That is why I have nothing to gain or to lose;  
I could just do nothing and be safe and wait for my story to end or simply die but now I'll be reckless and say things I bottled up, forgive me if that is what I choose;

I say these things because I see and feel what is happening here and around;
Violence is just around the corner great or small even in our very selves it can be found;
I don't say these things to put anyone down or destroy people's hope;
I just say what is true, but we need to face it and hold on to that redemptive rope;

Many of us want solutions to the problems we encounter may they be great or small;
But when the answers to the problems are facing us, some of us run and roll;
Sorry, I'll say a ***** word influenced by a well-known country;
**** it I'll spend all day writing until I'll run out of words even If I will sound crazy;

Honesty I'm not comfortable using this English language;
I love to speak in my mother tongue or just be silent but I need to do what is needed in our time and age;
Writing this, whatever you may call this would not give me anything;
but who knows it can stir something, make bells ring;

The first concern that comes to my mind is the
extreme weather and war;
Let me think about what will I talk about first
cause both things can leave bitter scars;
Many of us are always in a hurry to go somewhere;
We use and ride vehicles or any transportation that pollutes the air just to mention a few and say yes we still care;

Oh! I want to say the ***** word! but can we be true to ourselves and swear to vanish into existence or simply die?
If we including you and me human beings with our endless activities are the cause of extreme weather conditions please to ourselves don't we lie;
Can we give up the things that contribute to the devastation of our planet our home?
Or settle for a half-*** lukewarm solution and wait for the worst then we all tremble to our very bones;

Let me ask, those who have homes or shelter you frankly love to spend your time staying in every day;
What will you do if a pest or anything is destroying it I ask this nicely anyway;
Likewise our common home our planet called earth do we honestly take care?
Or just open our eyes every time there is a calamity happening anywhere;

Then close our eyes once more when it seems peaceful and calm;
Knowing we're slowly gradually contributing to our world's injury, I don't express this to everyone but maybe some;
I don't know maybe I have already done unimaginable damage to our planet;
If so I'll face any consequences but please let us do the things needed to be done before we all fall and regret;

I don't forget I'm just passing by spending some time in this world of ours;
If I ask forgiveness and do nothing to solve the problems, It's better to die or stay behind bars;
Let's not play dumb, we know we human beings are so intelligent;
Isn't human beings invented things that could destroy our world does that sound excellent?

Let us learn and go back to history what occur to that country Japan;
If that emerges once more, I don't know if we could still have some fun;
Wait I'm not done, why do we follow leaders or rulers who lead us to a pit;
I don't know if I have a leader who is like that the hell with him/her I'll quit;

Why don't those leaders fight their war and leave others be;
Imagine you're peaceful and someone bothers you or me;
They want peace and want to talk it out but they are ready to ****;
What on earth is wrong with our heads, we need to check it out is that the first thing we need to heal?

I have heard enough of myself writing in a foreign language;
With all due respect I'll use another for the next page;
Bato bato sa langit ang ma igo please wag tayo always galit;
Pasensyahi lang ko kung kis-a syado ko ka kulit kag bua-ngit kis-a gani ako yagit;

Ang panit ko medyo nang ***-om sang sulay sa adlaw;
Pero ako man kis-a maka yuhom kag ginagmay maka kadlaw;
May ti-on sang una nga ako daw isa ka patay nga ga balang-balang;
Mayu lang damu nag salbar sa akon, kag ako na banhaw kag daw alang-alang na mag talang;

Pero samtang ga ginhawa pa ako hindi ko ka hambal sang tapos;
Ka nugon sang mga tinaga kung indi mapasaburan kag mapabay-an lang nga gaka pan-os;
Sa tuod lang ka tawhay diri sa gina tiniran ko na panimalay;
Simpli lang ang kabuhi ga biya biyahi e-bike ga dul-ong sang pasahero nga ga sakay;

Sinsilyo ginagmay, biskan ang balay gani indi mani akon;
Salamat sa akon amay kag iloy daw ara lng sila gihapon;
Buenas lang ko sa mga grasya na akon na baton;
biskan wala na gani si nanay ga sulod gyapon iya pensyon;

Para sa SSS kung may sala man ko na himo ari lang ko sa balay kung ako inyo dakpon;
Kay kung mag sulod pa gihapon sa atm pwede ko pana ma gamit sa amon galastuson;
Wala ko kabalo kung inyu na gina hungod;
Bangud gatingala man ko ang grasya wala ga untat sulod;

Kay kung sa inyu layi dibala dapat wala na nga grasya ma sulod tani;
Pero kung sigihon ninyu pasulod ay ka tahum kanami;
Pero ka balo man ako damo na may ma batikos kag ma hisa;
Pasensyahi lang ako batunon ko na ang ihambalon ninyu tuod man gina paguwa sang akon dila;

Daw ka bug-at abi kung ang isa ka tawo may gina tago tago;
Amo ina nga tanan ko nga sala bahala kamo mag sintensya kay ako kadali lang mag ako;
Dumduman ko sang gamay pa ako na mana ko kay tatay nakon and iya hapo;
Medyo hubin pa ko kabalo na man ako kung ma patay ako kung diin ako ma kadto;

Sang gina ataki ako sang asthma daw ma bugto ang ginhawa kag daw ma ubos akon pwersa;
Gina hulat ko ang akon nanay nga ga langoy sa lamesa pero okay lang na siya intindihan ko na;
Natun-an ko sa kabuhi hindi man permi permi ara aton mga abyan biskan pamilya;
Amu ina sang amu to nga ti-on nag tawag ako sa kung sin-o man sa akon nag hurma nag tuga;

Kung lantawon ko gani liwat ang na tabo; akon man to sala nga ako gina hapo;
Sa bisyo ko na sigarilyo kag pahubog na inom;
Na ani ko lang mga bagay na akon gin tanom;

Amu ina mga kabataan indi manami kung inyu ma agyan ang akon na agyan;
Kay kadamo nga dalan ang akon na laktan;
May ara man kasanag kag mga matahum;
May tyempo man nga kala-in kag ka dulom;

Pero salamat sa nag patilaw sang kabuhi sa nag tuga sa akon;
Ako ari paman gasulat buhi pa man sa giyapon;
Pero balik ta sa isturya sang tyempo kag klima;
Kag kung anu anu pa ang gaka tabo isa pagid na ang mga giyera;

Sa tuod lang matyag ko ang kabuhi ko daw ako na hampangan na tripan;
Wala ko kabalo kung tungod sa mga gina sulat sulat ko, ahay ewan;
Sang una mag sulat ko kung ano ano daw wala man may ga sapak;
Pero subong ambot hindi lang ko sure daw hindi ko ka giyo kag ka palak;

Wala ko gani ka balo ngaa amu ini ang na agyan ko na direksyon;
Wala man ko ga riklamo biskan anu subong akon ma dangpan na sitwasyon;
pasalamat lang ko ka tilaw man ko mabuhi nga isa ka tawo;
Nga maka dumdum sang mga memorya kag maka paminsar sang mga bagay-bagay sa
sulod sang akon ulo;

Intindihan ko man ang iban mahambal sagi ka sulat wala mana pulos usik lang na tyempo;
Pasensyahi lang ko kay gamay lang akon kalipayan amu lang ini mahatag ko sa inyu;
Labay man lang akon na pamangkot kung ikaw abi gaan chansa kag ti-on;
Himo-on ka isa ka lider, presidente, prime minister; okon hari na may mansyon anu una mo na obrahon?

Sa mga bagay bagay kag gaka tabo sa aton subong nga panahon;
Kung kis-a gaka lipat kita biskan sa kahoy may pulos man na iya mga dahon;
Biskan ano kapa ka gamay kung kita tanan ga binuligay indi ayhan ina matawhay?
Kung ikaw abi isa ka lider okon amay nami-an kabala nga kita mag inaway-away?

Hindi ko ka intindi ngaa ang mga tawo ga pinatyanay;
Kung amu man lang ni ang bwas damlag sang mga kabataan mayu pa mag tulog na ga tulo ang laway;
Katawhay tani galing kung amu sina daw tinamad na man na daw buhi nga patay;
Dibala sang una kita tanan basi gina kugos man lang sang aton nanay okon tatay kag kung kis-a man mga tupad balay;

Ngaa dapat kung ga dako nata dapat gid bala mag dako man aton mga ulo haw?
Pyerdihon man ta gihapon sang baka kag karabaw may dala pa na sungay ka luoy man galing kis-a sa ila kung sila gina ihaw;
Sabagay ga mahal na man mga balaklon pati mga pagkaon;
Medyo maayo mana siguro ang sustansya sang utan para sa aton;

Kis-a maka hambal kita bay-e dira ang mga gaka tabo wala man ta gaka epiktohan;
Te kung ikaw gaan isa ka blessing para maintindihan mo, ibutang ka sa ma-dulom kag pwerti ka teribli na dalan sang kabuhi para ma inat imo nga paminsaron kag balatyagon kag imo ma intindihan;
Gina pangabay ko lang na imo ma sarangan ang mga leksyon sang kabuhi na tani aton tanan ma tun-an;
Buenas lang mga tawo nga permi lang sa masanag kag manami na dalan ang gina agyan, indi man siguro tanan;

Sa kadamo sang kala-inan nga na himo ko Amay nga nag tuga sa akon pasensyahi kag sintensyahi na lang ako;
Kung may butig kag indi matuod sa akon gina sulat subong maayo pa kilatan mo na lang ako;
Ako nga nag sulat sini isa ka tawo na indi perpekto sa mata sang mga tawo;
Ginoo Amay ko nga nag tuga sang akon ulo, mata, paminsaron, corazon kag ini mga kamot gabayi lang ako;

Sa kada tinaga nga ma sulat ko diri subong tani makabulig hilway sa akon kaugalingon kag balatyagon;
Kay mag abot ang ti-on na kina-hanglan ko ini balikan kag basahon may gabay na ako sa akon distinasyon;
Sa isturya na man sa akon kabuhi ang pahina parti sa gugma romantiko kag relasyon;
Sa edad ko subong na traynta-uno sa gugma
romantiko na aspeto daw bata-bata pa ako wala kabalo kung ano akon himo-on;

May ara ako na luyagan sa isa ka malayo na lugar;
Sa pwerte ka luyag ko sa iya kung kis-a wala ko kabalo kung ano obrahon ko daw indi ako mag andar;
Wala ko kabalo kung ako lang na luyag sa iya kag siya wala man ya sa akon;
Biskan gusto ko na buy-an ang luyag na akon gina dala gabalik man ako sa iya giyapon;

Ka ilinit na balatyagon nga daw ga kurog na corazon kag dughan;
Daw mahibi kung kis-a akon nga mga mata nga daw gal-um kag ga tubod na bagyo kag ulan;
Nga-a amu ini kung ma luyag-luyag ko haw kung maayo ang relasyon grabi ma hatag nga inspirasyon;
Kag kung buy-an ko na kag indi pag ibato ang sa sulod sang akon balatyagon daw delubyo ang dala kag distraksyon;

Paano ko ayhan mapa luyag sa akon ang na luyagan ko;
Tudlo-i ninyu man abi ako ga ayo ako sang sinsiro;
Okon buy-an ko na lang kag indi pag i-pilit sa iya ang kaugalingon ko;
Palihog please prangkaha na lang ako kung wala na ako pag-asa sa imo;

Ka balo man ako damo man mas responsabli nga maka palangga sa imo;
Hambali lang ko kung ano obrahon ko kay indi na ako mag sinabad sa imo;
Pero dako na salamat sa ti-on na gin bangon mo ako sa pag ka dasma nga gapa luya;
Biskan ano akon napanghimo na mga sala ara kaman giyapon naga uyat kag wala nag buya;

Pasensyahi lang akon mga tinaga kung ako daw wala sing huya;
Sa bagay kung sa mata sang mga tawo indi man ta bagay kay ikaw prinsesa ako ya kabalan na dukha;
Mabalik na man ako sulat sa ling-gwahi na hapos para sa imo ma intindihan;
Para ini sa babayi binibini sa malayo na lugar na akon na luyagan;

Not all letters at a post office are meant for everyone to read;
Not everyone in this world can make my heart and head gradually bleed;
For the woman who captured my frozen flaming heart;
From far away you are may you read this with your heart this annoying art;

If I bother you before let me do it once more;
I can't wield this feeling deep inside my core;
A woman whose 1st name starts and ends with A;
This part of this letter is for you, I'm expressing today;

Forgive me if I've been reckless and will be in my actions and words, I write and say;
The way I am now and before can you accept me I ask you in a sincere polite way;
I write this not because I'm angry or happy just trying to keep in touch;
You have made me your slave a prisoner you made me crazy in many good ways I can't say
too much;

I have nothing great to offer you to make you truly happy;
I know millions of others can love you more and you can be;
Honestly, it makes me jealous if you'll be in the arms of someone;
But I have no right to do that for in your life maybe I'm just no one;

If it is God's plan for you and me to be apart in heart be far away;
It's not God's fault or yours but mine cause many times both of you I have dismayed and maybe betrayed;
I have played the game called life and I have no cheat code to win it;
I have times I'm on the straight road and at times fall to a pit but still, I never quit;

Even a writer just can edit and at times unnecessary messages he can delete;
And a witty singer can sing passionately so bitter and at times so deliciously sweet;
You made my heart beat truly beat in a romantic sense;
And at times in your presence I feel intensely tense;

We live in a dense world full of amazing people;
But I wonder in love and madness for you I fall;
I understand and know what I need to do or my Father's/Creator's/God's call my duty to do;
But if I pour my life and my heart into you I don't ask you to do the same I don't want to control you;

Forgive me if I'm madly obsessively falling in love with you;
Correct me if I'm wrong honestly this feeling I have for you I have no clue;
All I know now about me and you without you I'm so blue;
I want to please you in every way at times I can no longer be at ease and be true;

Please tell me what I need to do to capture your heart;
Or just even give me a place there to be a part of, just even a tiny part;
If you can make me your friend honestly for me it's enough;
But if you ask my heart what it truly wants for me it will be rough;

I dream of a future for you and me to be a happy family;
But who I am in your life now I don't know I'm lost I can't see;
Just tell me sincerely if in your life I don't have a chance;
If even a small there is I could leap for joy and madly dance;

But I don't want to manipulate or control you I want you to be free;
To say and do what you want and need truly even if it's not me;
Don't worry I can take it gracefully if you reject me I'll move on;
But the blessings you gave me the hope I'll treasure it and never be gone;

Please don't think if my heart will fall into pieces I'll become a monster;
Don't worry about that God is watching me our Creator the one I call Father;
If I accept the good things in life is it not fair to accept also the little trials;
Sometimes it's also good to shed some tears and cry not every time just laugh and smiles;

I'll do everything within my capability to make this world a paradise;
But without the grace of our creator God, our common Father I'm just a foolish man not wise;
So don't worry to reject me I just want us to be free;
If only I own all the things in this world or a castle for you to be;

If that will make you truly happy how I wish I would be a king;
And make every people our family and we could share a meal a home have fun and you can sing;
I know it may sound crazy and impossible but who I am now I'm happy, a life of simplicity is simple;
One thing I remember my mother wrote a note on a book she gave me, it says always be humble;

I'm afraid to be as powerful and rich as the kings;
It's not a joke to have all that and the possibilities it brings;
One thing I know is that everything I have is temporary;
The things I have, my mind my body, talents, and everything within me;

Only by the test of time, we would know;
If we'll be blessed with old age we can still live and grow;
Forgive me if I did not sound so romantic;
At distant seas we are apart I'm not sure the whereabouts maybe the Pacific and Atlantic;

But deep inside my heart I only wish the best for everyone especially you;
If we're not meant to be for each other I'll accept it but please let us be true;
I write this part of the letter for the woman whose name starts and ends with A;
I wish the best for you and in my heart, you already have a place to stay;

I'll just end here for now but I'm not yet done;
I hope I can hear from you even if in your life maybe you want me gone;
I have nothing to offer you to truly genuinely make you happy;
But if you are already truly happy with your life I will be happy too it resonates with me;

Now, this part of the story is for everyone for a human being who has an open heart;
Can we welcome someone anyone maybe a stranger in a time so dark;
Can we replenish what is missing from someone unknown to us what they lack;
Or just ignore an unpleasant stranger in our hearts we put a block, chain it and lock;

If someone needs something to eat just to survive and be alive are we willing to give;
If a homeless hopeless stranger knocks on our door will we accept them where we live;
If someone or anyone truly essentially needs something a matter of life and death that degree of importance;
Will we give or share and sacrifice what we have even if it hurts or put a lock into our hearts and do nothing but glance;

If every open-hearted people in our world who don't want and need war will unite;
And strive extremely to heal not only our heads but also our planet and disobey those who commands us to do violent actions and senseless fight;
Will we give time or a chance a shot for that matter;
Or just go with the flow and do our day-to-day routine to obtain our bread and butter;

Is it possible for all of us just for a day or a week to have a leave like a worldwide collective vacation;
To stop and cease anything which is harming any living creature/being and let the planet breathe, maybe mother earth is already in a state of suffocation;
Or can we just sit somewhere and be still whatever you may call it prayer or meditation;
I don't know I'm just giving an idea but maybe anyone there somewhere has a better answer for an open-hearted being who is willing in listening and doing the solutions;

We can be open-hearted to listen and do what is truly needed;
I'm no genius I need everyone willing to share their solutions and answers, for now, we are alive but what can we do if we're already dead?
I've become who I am because of my relationship with our creator God or our common Father;
But before I encounter our Creator I knew him through someone in some stories or letters;

I don't know for everyone but in my life experience it was the man called Jesus Christ;
Who let me have a glimpse of the source of all creation which is unexplainably nice;
I do some methods or ways trying hard to follow that man's footsteps and maybe accidentally;
  I have tasted and touched the one called infinite;
If I'll put into words what I've experienced it will be indefinite;

Everything pleasingly beautiful that I have made I can't make any of it just by using my wit;
But for the wrong ways and decisions, I have chosen it was my own will I will not deny it or disown it;
I don't know and will not assume anything about anyone practicing being still;
But one thing I know is we are all created by the same unfathomable Being for me that is real;

In this lifetime of mine I have experienced indescribable things I need not say;
But I thank you our common Father the Creator of all for the chance to live even this very moment and all the nights and days;
By the way, I know people are confused and fight because of what they believe or their religion;
If a person has a sincere conviction on what they know or believe they will have a clear vision;

So if it's the end times we are living in now will it change the way we are because of fear;
And if it is not will we just do anything that pleases us even if we hurt and harm others who are dear;
I won't stop anyone to be fearless but please can we human beings be harmless;
I have no right to say this I know in my life I have hurt and harmed someone I'm that careless;

If only we could open our hearts and not give them a lock;
And fill which have empty and shower them with what they lack;
May it be physically, emotionally, spiritually, or psychologically on any aspect of a human being;
I know things seem so hard but if we have an open mind and heart dark skies and times will be brightly shining;

I know whomever we believe or know the one who Created us all will not abandon us;
For the gifts, we have like talents, knowledge, wisdom, and many more given by our Creator I still have faith in humanity and especially in our common Father God I trust;
I always remind myself in the vastness of creation I'm just a speck of dust;
Even that man of steel in a children's story has a weakness like steel eaten by rust;

So if it's a must to open and stretch our minds and hearts then put away those locks;
For the time is ticking for all of us we better spend it wisely and set our clocks;
Set aside or sacrifice anything that blocks us to reach a common goal;
Then if possible we all communicate, and cooperate for the common good of all;

I wish and dream we can all have an open mind and heart to lift one another;
This is a wish coming from an ordinary child-man who already lost his biological father and mother;
Will it be beautiful before we end our life's stories this world will be so much better;
And the next generation will no longer need to read this lengthy letter;
Vladimir Lionter May 2020
I
Colonel Zaev(1), our commander,
Lived seventeen years in Angolian land.
There are no Luanda’s(2) experts better
Than him- he met its ambassadors two hundred
Times. He smashed UNITA(3) and weakened SAR’s (4)
Power. He supported Fidel Castro(5)
And he became famous for counter-attacks.
The Angolians call him Victor-Pastor:
He does always set the young on the right path:
Aoi!

II
Roberto Holden6 was the foe of Neto
He was a monarcho-tribolist.
And he happened to declare vendetta
To foes. His aim’s to banish socialists.
He invited China’s instructors to teach his
Soldiers the skill of fighting retreating under
Kifangondo(7), he’d not swiftly yield positions
Colonel Callan(8) retreated farther
With him. He was a cruel and fearless
Rascal, he was good at arranging ambush in
Woods. He fought hand-to-hand many times
But he was taken prisoner by the Guard
He declared political indifference but the court
To his grief didn’t believe him so that
Then he was quickly and publicly shot.
Aoi!

III
Savimbi Jonas(9) continued that war
Robin Holden quitted his Motherland –
It’s hard to revise views. What’s to be done for
Tearing a half away for his Fatherland?
He went to America, got a Baptist,
As preacher – he was the lost’s lecturer.
He didn’t wish just to be a pessimist
He wanted to live till times more fair.
Savimbi Jonas founded UNITA –
He made up his mind to go underground
MPLA’s detachments were defeated
By the Cubans but they were free quite
For diversions in the city. A new spiral
Of resistance began – two ideologies’
Confrontation took place and in final
It did cost life to many people for this.
Aoi!

IV
Our Victor Zaev, the commander
Of marines often trained us tirelessly
And all of us were not up to laughter
In gas-masks. We loaded incessantly
Our guns, we crossed the equator, anyway
In a moment Poseidon glorifying
By recompense. We stuck to the right fairway,
Neptun’s Day(10) became a great undertaking.
Aoi!

V
Coming to Luanda was usual rather,
The port’s scenery was bright, beautiful.
“Well, beauty!” exclaimed Igor, a warrant officer,
Zaev added: “It’s, brothers, very wonderful!”
Our councilor climbed up a deck as
Head of the Soviet military legation
He tried to explain the situation to us
Continuous seemed to be his Head’s duration.
Then the Cubans’ crew met us, their commander,
Did happen to know Russian at his fingers’
End. He valued the bearing of our landing
Force. And he was called Francisco Ortis.
Aoi!

VI
Here Agostino Neto came with
His suite consisting of twelve grandees
The President was cordial and gay. This
Day was marvellously fine, in his
Speech he praised the ******’s guard arranged
To meet him. He’d not fail to give his regiment
For it. “What an array!” admired said
Antonio. And at this moment
Tanks floated forward out of the hold
To display Agostino manoeures
Antonio began to sweat: old
Allies can always surprise friends, of course.
The Angolians were invited to dinner
And contented officials were standing
But “No!” was Neto’s serious answer,
“We should return for the fight’s resuming!”
Aoi!

VII
We reached Kanton on cruisers. A warrant
Officer cried: “Sound urgently bells”
The Angolians didn’t let us on to the port,
We anchored no outer roads. What was else?
Mattheu Kureku visited us then.
The President of far mountains of Benin,
And we’d appreciate his being of those men
Who were as modest as Ibn- Sina.
We displayed him gifts and even more
Than we wanted: hand- to- hand fight,
The landing force’s landing to the shore.
Mattheu said us his warm good- bye after that.
Aoi!

VIII
Soon we headed for Luanda, how
Long an action had been fought in its suburbs
And suddenly we saw a fishing scow
Six fisher- men were rowing in the ocean’s
Water catching the sight of us they began
To row faster knots increasing as
If punishment waited them but the race did happen
To be transitory. But cruisors’ powers
Are not boats’ powers equal and at last
We caught them, their fish fell to our lot.
The fish’ reserves were enough for a month.
We said with thankfulness: “Thank you a lot!”
The meeting was pleasant for them and us.
Aoi!

IX
Suddenly came order of the day:
To bring in an identification prisoner. Stas
A secrete service man, volunteered. Anyway,
His own fist was of the bull’s head’s size.
And Grigory, head naval petty officer
Then did volunteer to follow Stas.
“Well, who is else?” were the sailors asked after
It. Silence. It’s better to live on deck. At last,
Watching this the captain himself intervened
In it. His bas was heard even in far hold: “Oh,
You, cowards, I’ll feed you to whales, mind it!”
And phrases were not necessary any more.
Thus six more sailors gathered together – they were
Superheroes as if they were handpicked
The detachment of sound, strong men. Chernomor
Himself would take them so quick-witted.
There are not more safe people in the fleet,
There were not, there won’t be, indeed!
Aoi!

X
Here the scouts came down from the deck and they
All went so deep into a foreign land
A hundred verst’s was their sailing away
From the port. Ships from their Motherland
Were seen. Their commander
was the major lieutenant
And he said: “Motherland is calling us!”
In the fleet he was just called Kostya Brandt –
He did lead the scouts bravely forwards!
Aoi!

XI
The detachment marched into woods being dense,
The jungle were rustling around Luanda. It
Was raining cats and dogs, there was entrance
There, there was no exit for retreat!
They covered their necessary ten versts
More on that day they heard their foes’ voices.
They thought: it’s, perhaps, one of hostile posts.
A good luck attended them! The members
Of UNITA waited for them ahead
Savimba knew of Brandt’s group so dare –
Devil. He was warned by an Angolian friend,
The general had friends everywhere.
Aoi!

XII
Even Kostya Brandt didn’t know it
And he led his vanguard through a marshy path
Sailors were like brothers in the detachment.
Everybody was ready to sacrifice
Himself! And suddenly they saw in front:
Tents standing in forty meters from them and
And something went pit- a pat in Kostya Brandt
And he stretched his hand to a pistol hard.
They stole up to the last one, went into it:
It was empty, there were only playing- cards
There: and perhaps it seemed to them far, indeed?
On the ground there were three machine-guns.
Aoi!

XIII
Meanwhile Savimbi Jonas gathered troops
And he made such a speech when warriors gathered
Together: “We’ll die for freedom as heroes
We do not want another Motherland!
We will repulse all the Cuban occupants
We’ve recently sacked all the colonists!
The Soviet landing force’s scouts
Are going here. Near are the communists!
We’ll organize ambush for them behind the tent –
I’m sure they will go into it a at once.
I was informed that there are less than ten
Of them. We’ll **** the foes at once
We’ ll win because there are much more of us”
And selecting one hundred and forty men,
The strongest ones, Savimbi encircled the scouts.
Aoi!

XIV
“Well, that’s all, forward”, Kostya said strictly
The tent’s bed- curtains having half- opened
By his hand. But suddenly he was slightly
Taken aback- he saw foes get in his road
And he did cry: “We shall die for Russia-
Not disgracing ancestors or the Motherland!”
He stepped forward like a sent messia
He had no right to run away like a coward.
Aoi!

XV
Ours defended each other by backs hard
The battle was hot as it was hand- to- hand.
Two sides’ supporters did not know fright
This region was home for the partisans. And
Brandt fought as an ancient lion Neimeyan –
No pistols’ bullets could reach him at all.
He was a mighty, stately warrior European –
UNITA’s terror and poets’ idol!
The partisans had also a strong warrior –
He was called Manuel by Luanda’s citizens
When hunting he became a hero of yore –
He could hit varios marks without miss.
He took aim at the lieutenant’s back so that
A sharp bullet could pierce his heart. He pressed
The sear. And it did hurt Konstantin and
Shroud overshadowed his consciousness
And a celestial disk burning low, meciless
It’s opening a picture before his eyes:
His own mother’s meeting him and he is
Whispering her: “Mum, I’m going to the skies ”
And fell onto the ground Kostya breathless:
People’s blood was shed as the river around
But ours fought desiring nevertheless
To be gone with foes in the palace. Wounded
Stas’ll hit and three of them’ll fall without
Life’s signs. When he hits on the right–eight
Of them’ll fall at once although there are a few
Epic heroes all of them are heroes dead.
The dead can’t be responsible anew.
Aoi!

XVI
They all were dead. There were
three times more foes
Ours and UNITA collected the dead.
And that very day happened to be worth
A week. Bitter news of blood that was shed
Killed us. Our ship was anchored for five days more
We covered Cuban troops from the sea there.
On the sixth day we sailed from the shore,
Painful grief left an after- taste in their
Mouths. And Victor Zaev, our bold
Colonel, was silent in painful sadness,
He had done the last deed for the dead of old.
He presented them with rewards: “For service”
Putting them on each of coffins. All the ******
Were standing being in their low spirits.
Aoi!

XVII
Thus the song of Luanda came to an end
We paid our duty to military Motherland.
We’d drawn up and the commander said:
“Fine fellows! I wish your life to be quiet!”
Then he sailed not a little, I must say.
He waged war in seven companies. “Glory!”
Cry we to him in Navy Day today.
That is the end of the Luandian story.
Aoi!
The Civil war in Angola represented armed confrontation between
quarelling with each other groups: MPLA (People’s movement for
Angola’s liberation, the Labour’s Party), (port.Movimento Popular de
Liberaçao de Angola- Partido de Trabajo, MPLA), UNITA (port. Uniao
Nacional para a Independencia, Total de Angola, UNITA). The war began
in 1975.
1.Victor Zaev is the main hero of the given poetical work, he is an
invented personage;
2. Luanda (port. Luanda)- Angola’s capital;
3. UNITA – see above;
4. SAR – South African Republic;
5. Fidel Castro – Fidel Alejandro Castro Rus; he was born in August,
13, 1926; Biran, province Oriente , Cuba. He’s a Cuban revolutionary,
party and political figure, Chairman of Ministers’ Council and Chairman
of the State Council of Cuba (president) in 1959- 2008 and 1976- 2008.
6. Roberto Holden- Holden Alvaro Alberto (port. Holden Roberto;
January, 12, 1923, Mbanza- Kongo(its former name is San- Salvadordu- Kongo)- August,2, 2007, Luanda). He was also Jose Gilmore, an Angolian founder and many- year leader of the National Liberation’s Front (FNLA). An active participant of the war for Independence and of the Civil war in Angola. He’s a conservative monarcho-tribolist, anticommunist.
He was a member of the Angolian Parliament.
7. “…under Kirfangongondo…” – this battle was from October, 23
until November,10, 1975 in Angola. It was the first common victory of MPLA and the Cubans.
8. the colonel Kallen… – he is also “colonel Callan, a British service
man, corporal of parachute troops’ regiment’s corporal.” He’s an ethnic
Greek and Cypriot (Greek. Kώozaç Γιώργιoν). He’s a participant of the
Angolian’s Civil war, on FNLA’s side. He was executed according to the
court’s sentence in Luanda, on July,10, 1976.
9. Savimbi Jonas Maiheiro, (August, 3, 1934- February, 22, 2002),
an Angolian political and military figure, a partisan leader, the rebel
movement’s founder and the political Party UNITA’s founder from
March,13, 1966 to February, 22, 2002. He was an active participant of the
Angolian war for independence and of the Civil war. He was candidate
for President in Angolian elections in 1992. He was a prominent figure
of Cold War and world anti- communist movement.
10 Neptun’s Day-Nepptun’s holiday, sometimes it’s called “Neptun’s
Day”. It’s a water show. Sailors founded this tradition after their crossing
of the equator.

{2018}


ПЕСНЬ
I
Наш командир – полковник Виктор Заев(1)
Семнадцать лет прожил в стране Ангольской.
Страну Луанду(2) он отлично знает –
Встречал раз двести местное посольство.
Разбил УНИТА(3) и ЮАР(4) ослабил,
Поддержку оказал Фиделю Кастро(5)
В контратаках. И себя прославил.
Зовут его ангольцы Виктор-Пастор:
Он молодых советом наставляет.
Аой!

II
Роберто Холден(6) был врагом для Нето –
По убеждению – монархо-трайболистом.
И объявил противникам вендетту,
Поставив цель – изгнать социалистов.
Он пригласил инструкторов Китая
Учить своих солдат уменью драться.
Под Кифангондо(7) в битве отступая,
Он не хотел стремительно сдаваться.
С ним отступал назад полковник Каллэн(8) –
Головорез жестокий, но бесстрашный.
Засады ставил он в лесах умело,
Не раз бывал и лично в рукопашной.
Но был пленён он гвардией. И вскоре
Всем заявил свою аполитичность.
Но не поверил суд ему на горе –
Он был расстрелян быстро и публично.
Аой!

III
Савимби Жонаш(9) ту войну продолжил,
Роберто Холден родину покинул –
Переосмыслить взгляды очень сложно:
Как оторвать Отчизне половину?
В Америку уехал, стал баптистом,
Как проповедник – лектором заблудших.
Он не желал быть просто пессимистом
И до времён хотел дожить до лучших.
Савимби Жонаш основал УНИТА –
Борьбу свою он перевёл в подполье:
Отряды МПЛА кубинцами разбиты,
Но для диверсий в городах – раздолье.
Второй виток пошёл сопротивленья –
Противоборства двух идеологий.
И жизнями платило населенье –
Война тогда коснулась очень многих.
Аой!

IV
Наш Виктор Заев – командир морпехов -
Тренировал нас часто, неустанно:
В противогазах было не до смеха -
Мы заряжали пушки беспрестанно.
Пересекли в один момент экватор,
Прославив Посейдона воздаяньем,
Наш путь лежал на правильный фарватер.
Нептуна день (10) – большое начинанье!
Аой!

V
Приход в Луанду очень был обычным,
Пейзаж портовый – яркий и прекрасный.
«Ну, лепота!» - воскрикнул Игорь-мичман.
Добавил Заев: «Это, братья, классно!»
На палубу советник наш поднялся –
Глава советской миссии военной.
Он обстановку дать нам постарался,
Поскольку был там, кажется, бессменно.
Затем кубинцев встретила команда –
Их командир знал русский в идеале.
Он оценил всю выправку десанта –
Франсиско Ортис команданте звали.
Аой!

VI
Вот Агостиньо Нето подошёл
Со свитою двенадцати вельмож.
Был Президент приветлив и весёл,
И день был удивительно хорош!
Он похвалил матросский караул,
Поставленный наверх его встречать.
«За них бы полк отдать не преминул, –
Антонио сказал, – вот это рать!»
Из трюма танки выплыли вперёд –
Маневры Агостиньо показать.
Антонио пробил холодный пот:
Союзники умеют удивлять!
Ангольцев пригласили на обед –
Чиновники довольные стоят.
Но Нето отвечал серьёзно: «– Нет,
Нам возвращаться надобно назад!»
Аой!

VII
На крейсерах в Катону мы приплыли
И крикнул мичман: «Склянки срочно бейте!»
Но в порт ангольцы нас не пропустили –
На якорь встали мы на внешнем рейде.
Затем нас посетил Матье Куреку –
Сам Президент из дальних гор Бенина –
Заметим в дань ему как человеку –
Он скромен был как мудрый Ибн Сина.
Ему мы показали все таланты –
И даже больше, чем хотели сами:
Бой рукопашный, высадку десанта.
Матье тогда тепло прощался с нами.
Аой!

VIII
И взяли курс мы снова на Луанду –
Велись бои давно в её предместьях.
Вдруг видим мы рыбацкие шаланды –
По океану плыло ровно шесть их.
Завидев нас, они быстрей поплыли,
Узлов прибавив, будто ждёт их кара!
Не долгими, однако, гонки были.
Любая лодка крейсеру не пара!
Догнали их. И нам досталась рыба –
Запасов тех на месяцы хватило.
Сказали мы признательно: «Спасибо!»
И после встречи всем приятно было!
Аой!

IX
Нежданно вдруг пришёл такой приказ:
Любой ценой доставить языка.
Тут вызвался морской разведчик Стас –
Его кулак был с голову быка.
И главный корабельный старшина
Григорий захотел идти за ним.
– «Ну, кто ещё?» – спросили. Тишина.
Уж лучше быть на палубе живым.
Тогда вмешался лично капитан –
Был даже в дальнем трюме слышен бас:
– «Ну, трусы! Всех скормлю сейчас китам!»
И больше не понадобилось фраз.
Так набралось ещё шесть моряков –
Супергерои – все как на подбор –
Отряд здоровых, крепких мужиков.
Их взял бы даже Дядька-Черномор!
Надёжнее людей на флоте нет
И не было, не будет и вовек!
Ушло в разведку восемь человек.
Аой!

X
Вот с палубы разведчики сошли
И углубились в даль чужой земли.
На сотню вёрст от порта отошли –
Уж не видать родные корабли.
Руководил всем старший лейтенант.
И молвил он: «Нас Родина зовёт!»
Его на флоте звали Костя Брандт –
Он храбро вёл разведчиков вперёд!
Аой!

XI
Отряд вступил в дремучие леса –
Вокруг Луанды джунгли шелестят.
Льют воду каждый день тут небеса –
Зашёл туда и нет пути назад!
Прошли они ещё десяток вёрст,
Услышали чужие голоса.
Подумали: возможно, вражий пост –
Счастливая настала полоса!
Унитовцы их ждали впереди.
О группе Брандта сам Савимби знал –
Его ангольский друг предупредил:
Имел везде знакомых генерал.
Аой!

XII
Сего не ведал даже Костя Брандт
И вёл отряд болотистой тропой.
Любой матрос в отряде был как брат.
Готовы все пожертвовать собой!
И вдруг увидел каждый впереди:
Стоят палатки метрах в сорока.
У Кости что-то ёкает в груди
И к пистолету тянется рука.
Подкрались к крайней и в неё зашли:
В палатке пусто, карты на столе –
А может, померещилось вдали?
Три автомата было на земле.
Аой!

XIII
Меж тем собрал Савимби Жонаш войско
И речь сказал собравшимся такую:
– «Мы за свободу все умрём геройски,
Ведь не желаем родину другую!
Дадим отпор кубинским оккупантам –
Прогнали ведь недавно колонистов!
Разведчики советского десанта
Идут сюда. Уж близко коммунисты!
Устроим им засаду за палаткой –
Они войдут в неё, уверен, сразу.
Мне донесли: их менее десятка.
Возьмём числом: врагов положим разом!»
И отобрав сто сорок самых сильных,
Пошёл Савимби окружать разведку.
Аой!

XIV
«– Ну, всё, выходим!» – Костя молвил строго,
Палатки полог приоткрыв рукою.
Но только вдруг... опешил он немного,
Когда врагов увидел пред собою.
И закричал: «Умрём же за Россию –
Не посрамим и предков, и державу!»
Шагнул вперёд, как посланный миссия –
Он не имел бежать позорно право.
Аой!

XV
Стояли наши все спиной друг к другу,
Был жаркий бой, поскольку рукопашный.
Из двух сторон никто не знал испуга –
Для партизан был этот край домашним.
И бился Брандт как древний лев немейский –
Его не брали пули пистолетов!
Могуч и статен воин европейский –
Гроза УНИТА и кумир поэтов!
У партизан был тоже сильный воин –
Его луандцы звали Мануэлем.
Он на охоте сделался героем –
Без промаха стрелял по разным целям.
Прицелился он лейтенанту в спину,
Чтоб сердце пуля острая пробила.
Нажал на спуск. И больно Константину,
И пелена сознание затмила.
И тут картину взору открывает
Небесный диск, на небе догорая:
Родная мать с войны его встречает,
А он ей шепчет: «Мама, умираю…»
Упал на землю Костя бездыханно:
Людская кровь лилась вокруг рекою.
Но бились наши – было им желанно
Нести в чертог жизнь вражью за собою.
Изранен Стас: ударит – лягут трое,
Направо стукнет – лягут сразу восемь.
Богатырей хоть мало, все – герои
Погибшие. А с мёртвых долг не спросят.
Аой!

XVI
Все полегли. Врагов – в три раза больше.
Забрали павших наши и УНИТА.
И день тот был иной недели дольше.
Мы были горькой новостью убиты.
Ещё пять дней на якоре стояли –
Мы части Кубы прикрывали с моря.
На день шестой под вечер отплывали –
Осадок был от тягостного горя.
И Виктор Заев, наш полковник смелый,
Молчал угрюмо в тягостной печали.
Последнее для павших сделал дело –
Он «За отвагу» им вручил медали.
На каждый гроб он положил награду –
Все моряки в унынии стояли.
Аой!

XVII
Так завершилась песня о Луанде.
Отдали долг мы воинский Отчизне.
Наш командир сказал тогда команде:
– «Вы молодцы! Желаю мирной жизни!»
Он по морям потом немало плавал.
И воевал ещё в семи кампаньях.
В день ВМФ кричим ему мы: «Слава!» –
На том конец Луандского сказанья!
Аой!
{31.12.2015}

Гражданская война в Анголе представляла собой вооружён-
ное противостояние между враждующими группировками: МПЛА (Народное движение за освобождение Анголы – Партия труда (порт. Movimento Popular de Libertação de Angola — Partido doTrabalho, MPLA), ФНЛА (порт. Frente Nacional de Libertação de Angola,
FNLA) и УНИТА (порт. União Nacional para a Independência
Total de Angola, UNITA). Война началась в 1975 году, а завершилась
в 2002 году.
1. Виктор Заев – главный герой данного поэтического произве-
дения, вымышленный персонаж;
2. Луанда (порт. Luanda) – столица Анголы;
3. УНИТА – см. выше;
4. ЮАР – Южно-Африканская республика
5. Фидель Кастро – Фиде́ль Алеха́ндро Ка́стро Рус (исп. Fidel
Alejandro Castro Ruz; род. 13 августа1926; Биран, провинция Орьенте, Куба) – кубинский революционер, государственный, политический и партийный деятель, который являлся Председателем Совета министров и Председателем Государственного совета Кубы (президентом) в 1959 – 2008 и 1976 – 2008 годах.
6. Роберто Холден – Холден Альваро Робер-
то (порт. Holden Roberto; 12 января 1923, Мбанза-Кон-
го (тогдашнее название – Сан-Сальвадор-ду-Конго) –
2 августа 2007, Луанда), он же Жозе Жилмор (порт.José Gilmore)
– ангольский политик, основатель и многолетний лидер Национального фронта освобождения Анголы (ФНЛА). Активный участник войны за независимость и гражданской войны в Анголе. Консерватор, монархо-трайбалист, антикоммунист. В 1992 – 2007 годах– депутат парламента Анголы.
7. «…под Кифангондо в битве…» – это битва при Кифангондо,
которая произошла с 23 октября по 10 ноября 1975 г. в Анголе и стала первой совместной победой МПЛА и кубинцев.

8. «…полковник Каллэн» – настоящее имя Костас Ге-
оргиу (греч. Κώστας Γιώργιου, англ. Kostas Giorgiou; 1951 –
1976), он же «Полковник Каллэн», Colonel Callan – британский военный, капрал парашютно-десантного полка. Этнический грек-киприот. Наёмный участник гражданской войны в Анголе на стороне ФНЛА. Казнён по приговору суда в Луанде 10 июля 1976 года.
9. Савимби Жонаш – Жо́наш Малье́йру Сави́мби (порт. Jonas
Malheiro Savimbi; 3 августа 1934 – 22 февраля 2002) – ангольский политический и военный деятель, партизанский лидер, основатель повстанческого движения и политической партии УНИТА. Лидер УНИТА c 13 марта 1966 по 22 февраля 2002. Активный участник ангольской войны за независимость и гражданской войны. Кандидат в президенты Анголы на выборах 1992. Видный деятель Холодной
войны и мирового антикоммунистического движения.
10. «Нептуна день…» – Праздник Нептуна, иногда –
«День Нептуна». Водное представление. Берёт основы от тради-
ции моряков при пересечении экватора.

Translator - I. Toporov
Gothboy Feb 2020
Crush,pag hanga
Salitang na imbento para pag ka tamad di alintana
Dahil lahat na nangyayari
Ginagawa di bali
Mahirap man
Masaktan sulit lahat,ikaw dahilan
Nakita kita sa daan
Umuulan wala kang payong
Papayungan ka kahit ako’y medyo maulanan
Wag nang tumanong nang bakit
Sagot ko jan abay alangan
Ayaw ko magkasakit ka
Ayaw din na masaktan

Alagaan ka,kahit di na sarili
Sa mood mo naka depende
Tatabihan ka lalagyan ngiti sa labi
Kahit mga tula ko iyong sina sauli

Oo iyong sinasauli
Mas mabuti pang tinapon mo nalang
Baka may maka pulot
Tapos kiligin
Kesa sayo walang pakiramdam
Dati sweet
Nong di mo pa alam
Biglang pumait
Uwian mga langam
Bakit ang sakit
Walang karapatan
Bawal masaktan
Sa babaeng puro hanap pogi palagi naman sina saktan

Sinasaktan kana nga ignore ka lang
Parang ako sayo
Dapat nga humaling ako kay lexi lore nalang
Kaso pinili ka
Parang **** sa estudyante
Recitation,pero iwas kana
Pero kapag gwapo kahit ikaw mang ligaw ayus lang
Kahit pina paasa ka sigi kalang
Kung ayaw mo sa sarili mo sakin ka nalang

Bibigyang atensyon 24/7
Pagmamahal parang kanin
Sa mang inasal di ka mabibitin
Kung hahambing ang sarili ko
Para akong hotel
Kasi ilang araw ka lang nag stay sakin…………
kainat rasheed Oct 2017
I searched for God among the Christians and on the Cross and therein I found Him not.

I went into the ancient temples of idolatry; no trace of Him was there.

I entered the mountain cave of Hira and then went as far as Qandhar but God I found not.

With set purpose I fared to the summit of Mount Caucasus and found there only 'anqa's habitation.

Then I directed my search to the Kaaba, the resort of old and young; God was not there even.

Turning to philosophy I inquired about him from ibn Sina but found Him not within his range.

I fared then to the scene of the Prophet's experience of a great divine manifestation only a "two bow-lengths' distance from him" but God was not there even in that exalted court.

Finally, I looked into my own heart and there I saw Him; He was nowhere else.
But
In my heart .

Writer :

Jalaludin rumi
Zywa May 2021
(Translation below)

Kulupu kulupu
Lon li pona pona
E suno li pona
E *** kin li pona

En mi sijelo kin
sina sijelo kin
telo e kasi en
e kili li pona



Moku mute li pona
Lape mute li pona
Olin li pona pona
mi olin e mi mije

tan o ona li pona
Ona li pona mute
Unpa musi li pona
Unpa mute li pona



Pali pona mama mama
pali pona pona
E suno li pona
pona pona pona

Lon li pona pona
pali pona pona
Mi olin e sina
tan e sina li pona

----------------------------------------------------

Peopl­e people
It's very good to live
The sun is good
Clothes are good too

And my body too
your body too
water, the plants and
the fruits are good



Eat a lot is good
Sleep a lot is good
Love is very good
I love my man

because he is good!
He is very good
The joy of *** is good
Often *** is good



Thank you mum dad
thank you very much
The sun is good
very very good

It's very good to live
thank you very much
I love you
because you are good
Sonja Lang created Toki Pona in 2001, a language of 120 words

Collection “WoofWoof”
Mateuš Conrad Nov 2016
or how to make the eclectic concentrated,
how to make a zemstwa potion (revenge
potion) - long are the days of educated
Germans citing Grecian words -
my bilingualism gives me a patriotism
to use a language foreign to me,
and still embrace importing Church Slavonic:
                 but what a simple word
zemstwa is: less revenge and more retribution.

karakan: a ****** / dwarf -
but in an inoffensive sentence.
    people in the anglo realm always say
the phrases: where're are you from, originally?
and... how do you say it, properly?
        you first employ a knowledge of
syllable butchery: prophets of the surgical
procedure -
                 macron and umlaut both
akin in arithmetics -
                                  for what's later a comma.
Sartre plagiarised Joyce with *iron in the soul
,
     left out all forms of punctuation,
akin to the English language leaving out all
forms of syllable punctuation in reverse -
      which goes against Socrates doing the
Kabbalistic methodology of sounds as atoms,
cut up?      so-  -crat- -es.
                                 Dr. Satan said: it's so.
        i already said that language is the most volatile
substance known to man...
             and that the only people who get to write
books in the west: are people who are asked to write
books in the first place.
      there's me, in a darkened corner:
a coroner's phrase -
                i would be a true idle drunk had i no
tenacity to write and drink...
   by now i'm halfway through a bottle of *** -
Bacardi - or Bacardí - acute iota to get a stress /
prolonging into an ee         - because
you rarely hear someone say Afrikaan: or
   Afrikān - they taught you punctuation of words /
compounds - but they didn't teach you
how diacritical marks are also incisors
    stating that there are two hydrogen atoms and
an oxygen bound to in a reaction with potassium -
or such guises lost or forgotten.
                    it's aesthetic in the informal sense,
in the formal sense: power.
                 no one wants a flower-power hippy cuddle
moment these days, it's true:
                   they want fierce knowing -
people want glasses -
                to possess the Galilean power struggle
stated with cyclops Jupiter being noticed
and saintly Saturn -
                      a different spirit rummages through me
and hence the differential vibration of
the hushed lynx: named Larry.
                     in flames: metaphor -
well, you know, you begin the night with
a change of tone: former barley murky gods' ****
                    amber - to Caribbean clarity -
you're bound to find a difference in shaky "the shadow"
stevens of your hands - i'm way past
the absinthe romanticism - sugar cubes alight
are like latex gimp masks: you start yearning for
the countryside hiatus of forever:
    David Attenborough-esque narrated *** scenes,
birds and the bees, and storks.
                       as sure as Moonday in a
monocle i say: the world events shouldn't drag you
into their narrative - avoid them - avoid them at all
costs: you're not a power broker in their final
summit - you can't change them, turn your attention
elsewhere, into niche topography of interest:
with a very minor demographic of shared coagulation
to express it... back when fame was less of a harrowing:
back when there was no personality cult activation:
a banker said to me once, randomly on a walk:
Newton, what a load of *******!
        and hence the ballistic missiles and that thing
about global warming: for every action there's an
equal and opposite reaction (3rd law) -
     Descartes thought would be part of the
conspiracy theorist columnal dogma reiteration -
doubt is wrong (albeit good faith)
         and negation is right (albeit bad faith,
as Sartre already said) -
     so in turn the tongue: the doubters turn the tongue
into the four limbs with boxing gloves included -
  waggle all you want, the pessimism is already
there - the deniers? they had clothes for their tongue
to make the most spectacular claims about
being naked, when actually dressed at Harrods
in that cheap **** that says: all pharaoh cool, cool.
i'll find more pearls in the reflection of the moon
upon an ocean than i'll ever see donned by pearl
necklace ladies at a fashion week goose-step stomping
anorexics show in London - and that's the truth.
     i'm not a biblical literalist - but **** me!
we were given a poisoned fruit, and told we would
be able to tell apart good & evil, but never from
the two divergent stances, hence the bundled up salad
of like for like -
                     this is Moses as poet, rather than
a general - before telling me he didn't exist
and was mere fiction: tell me he was a cunning poet
before being a cunnin general -
                  in a hundred years' time: you too will
be a myth, that's logically applied history after
being ignored for too long it cannot attract
september the 1st, 1939 - because mythology is
a form of history that detests exactness of dating
and hindsight - it happened: people didn't
really give a **** when it did, done!
     we really do not have a capacity to censor
*******...  not in life, on the street, on t.v., or in a courtroom,
           we don't!
                                   i treat it as a puzzle
rather than a fruit though, otherwise, to be stark-naked
honest: we'd be ****** gorilla boring and that would
be the end of our self-projection as questioning
the void we're in: it would have been blindly
nodded to - and ours': such a pivotal and yet also
pathetic rebellion -
                                 yet again, the world is going
into the shredder - looks elsewhere:
i'm looking at a poem by jack spicer -
he's not a great poet, meaning? he has a decency to
be one... which means he's not oratory
therefore he's implosive, therefore he's part of
the magnetic-enzyme strand of writing:
he attracts people to write -
                    he's not a Bukowski or a Ginsberg -
god no...
                  the seemingly mediocre is there
because of the paparazzi sentiment toe-ward
the greats (on purpose) -
                    you end up feeling:
i need to say something - instead of feeling:
a heckler! shut, the, ****, up!
      that's being perceived as mediocre goes:
it's a fatality of what not to adopt and improve;
like that line about the doubter's tongue being
dressed in fists and knees -
   and the denier's tongue being dressed in Gucci
and Dolce to look the part and
         hardly spread a cup of sweated over panic.
      pro-me-thee-us
      pro-me-thee-us
      five years
      the song singing from its black throat (Jack)
  sure... but it's pro-me-fee-oose - right?
this goes back to not having "punctuation"
flint sharpenings on atoms of lingua -
                 sure, have them between compounds,
but never ascribe them to letters?
  bound to be trouble....
             d'eh very point of fought over is to be
count, unawares: thinking.
then i picked up a very ancient text,
ibn sina / abū alī al-husayn ibn sīnā:
variation, properly?
i'd put a macron over y in al-husaȳn -
     otherwise it's almost like a question of
practising punctuation: which is a variation of
constructing from syllables, rather than
alphabetical beginnings - now let's look
at the variation "how do you pronounce it?"
         e-bin   c-n'ah       ah-boo       a'h-lee
              who-sane         e-bin         see-n'ah

this is how English looks like when undressed
from its lack of applying diacritical marks -
god it's ugly,
               get that Texan gunslinger drawl with
it too: like i'll ever be a cowboy: pff!
yes, there are people out there who enjoy
t.v. shows and look at them fish-eyed glassy -
then there are those that like football games -
but then the few of us look at something like the
following as means for transcendental mind-games
above crosswording:
(Kantian 0 = negation,                1 must therefore
                    mean affirmation, and 2 doubt:
as in: being of two minds)
   ibn Sana (tome of wisdom) -

            R  H
A  0  0  0  0  0  0  B
C  0  0  0  0  0  0  D­
            T  G
                                     this diagram is so idiosyncratic
it would well be a diaphragm -
                                   it's a scematic:
but it's certainly not a need to make language
trivia, in a sense trivial:
             it is a metaphysical translation of a pearl -
the same triviality can be applied to it
as our bewilderment ascribed toward the
analogous translation of it via avaricious people
and precious gems -
             it's not even a Xeno's paradox type of
looky-looky -
                 it's a sort of complete human being type
of scenario: an X marks the spot where you
     grow dumb with: does it matter?
      well: logic that's not restrained (on holiday)
produces such things -
                 such schematics:
   they are artefacts of a way to forget the daily
function of language between people:
as way to suggest: there is a way to get things done
by not getting them done.
                   i could have replaced the original
with a higher tier abstract, namely using less meaningful
encoding symbols, given that 0 - 9 are incompetent
of the 26 variabilities, and the why & i
            yumper and jumper,
   cat and kilogram                    cue, q, kappa -
skewers -     which makes it less than 26,
or the said: ∞      and a - z variation limit from
aardvark                    and   zyzzogeton -
zoo... in between.
                            i don't know what ibn is
trivialising / doing an original antidote to a crossword,
but i can say, given that i found the punctuation
scalpel in non-applied punctuation within letters
in the End-leash language - what i found stark
naked: by the way - the reason that philosophers
never applied grammatically categorising words
in their systems, is why we have that sort of
momentum of applicability in the field of robotics:
to categorise words by their noun or verb
is a reason why philosophy books never applied
such words in their reasoning - therefore the need
to write a book with such words being relevant
as translated into their precise irrelevance
and the relevance of the field of robotics.
never mind, i could have written
          
                     <  ≥
£           .   .   .   .   .   .  ≠ (÷)
= (x)     .   .   .   .   .   .  $
                     ≤  >                        thus the denial
of all plausible conversation on the matter:
and Herr Grinch and the rags to riches
fairytale - and the lottery, and the otherwise
grim simga of the yawning grey plateau;
did i get something wrong?
                 this is an example of an alter-crossword,
and the reason that mathematicians aren't
good at mental arithmetic is because
they have to learn mathematical shorthand
for their arguments, they become kindred spirits
of courtroom stenographers.
Je m'étais endormi la nuit près de la grève.
Un vent frais m'éveilla, je sortis de mon rêve,
J'ouvris les yeux, je vis l'étoile du matin.
Elle resplendissait au fond du ciel lointain
Dans sa blancheur molle, infinie et charmante.
Aquilon s'enfuyait emportant la tourmente.
L'astre éclatant changeait la nuée en duvet.
C'était une clarté qui pensait, qui vivait
Elle apaisait l'écueil où la vague déferle
On croyait voir une âme à travers une perle.
Il faisait nuit encor, l'ombre régnait en vain,
Le ciel s'illuminait d'un sourire divin.
La lueur argentait le haut du mât qui penche ;
Le navire était noir, mais la voile était blanche
Des goélands debout sur un escarpement,
Attentifs, contemplaient l'étoile gravement
Comme un oiseau céleste et fait d'une étincelle
L'océan, qui ressemble au peuple, allait vers elle,
Et rugissant tout bas, la regardait briller,
Et semblait avoir peur de la faire envoler.
Un ineffable amour emplissait l'étendue.
L'herbe verte à mes pieds frissonnait éperdue,
Les oiseaux se parlaient dans les nids ; une fleur
Qui s'éveillait me dit -. c'est l'étoile ma soeur.
Et pendant qu'à longs plis l'ombre levait son voile,
J'entendis une voix qui venait de l'étoile
Et qui disait : - Je suis l'astre qui vient d'abord.
Je suis celle qu'on croit dans la tombe et qui sort.
J'ai lui sur le Sina, j'ai lui sur le Taygète ;
Je suis le caillou d'or et de feu que Dieu jette,
Comme avec une fronde, au front noir de la nuit.
Je suis ce qui renaît quand un monde est détruit.
Ô nations ! je suis la poésie ardente.
J'ai brillé sur Moïse et j'ai brillé sur Dante.
Le lion océan est amoureux de moi.
J'arrive. Levez-vous, vertu, courage, foi !
Penseurs, esprits, montez sur la tour, sentinelles !
Paupières, ouvrez-vous, allumez-vous, prunelles,
Terre, émeus le sillon, vie, éveille le bruit,
Debout, vous qui dormez ! - car celui qui me suit,
Car celui qui m'envoie en avant la première,
C'est l'ange Liberté, c'est le géant Lumière !

Jersey, le 31 août. 1853.
Taltoy Jun 2019
Hi, happy graduation, orayt. Unang una sa lahat, nagbalik na si ma long kag pro gyapon sya pero fzd pa rin ang sa rankings haha. Joke lang, seryoso na, gusto ko mag apologize kasi yeah, insensitive ko. Hindi ko man madeny na ganun talaga ako most of the time. At the same time gusto ko rin mag apologize kasi di kita natulungan sa times na may problema ka. Tbh. Di ko alam na may usapin pala kayo sa twitter kasi di na ako masyado naga twitter lately at di ko rin talaga alam kung paano ka tulungan kasi naniniwala ako na every relationship has its own unique language kumbaga, kayo lang nag-iintindihan dalawa  may times talaga na yung mga things na sinasabi ng ibang tao, di talaga ma-apply sa situation nyo kaya may times na ginatry ko nalang na makipag-kumpitensya sayo lalo na sa pingpong. Makita ko bi meg na once nakabakol ka na, makakadlaw ka man, may moment gid na daw makalimtan mo problema mo sooooo sorry if di nakahelp ang gi try ko na way kay daw di man ako ganun ka challenging na opponent. Tbh, gina envy ta ka kay dasig ka makalearn sang mga bagay, lalo na sa sports. At the same time athletic ka pagid so ez **** lang para sa imo na. Maka-inggit na all-around ka, kay ako mabudlayan gid na maabot nang mga makaya mo.
Salamat sa pag hambal sang reason bai. Mga pila na man gidDkami ka bulan ga hunahuna sina. Wala na ko iba pa na mahimo kundi mangayo sorry. Tapos, gusto ko ihambal sa imo na tani makita ta pa ka, hindi sa uste, hindi sa manila, kundi sa mga ospital na. Di ta man makalimtan, kay ngaa man abi diba? By the way, salamat sa pag tiis sa akon na kapartner sa doubles, wala gyapon ta pildi biskan wala ta ga sturya that time. Oh yih.
Lastly, gusto magpasalamat sa memories especially this high school kay isa ka sa 51 ko na mga manghod kag magulang. Then isa ka sa mga special ko na friend kay may side ko na ikaw lang makagets. So salamat gid kag gusto ko ni i-end nga daw


Manjo

Isa sa bumuo ng limamput-isa,
Ang carry ng batch kung sports fest na,
Nagkaroon man ng sigalot nitong hulihan,
Ang turing ko pa rin sa iyo'y kaibigan.

Alam kong magiging matagumpay ka,
Alam kong maaabot mo ang mga tala,
Alam kong patuloy kang magniningning,
Di sana sumuko, yan ang aking hiling.

At kung sakaling may problema ka,
Huminga nang malalim, ipikit ang mata,
Dahan-dahang imulat, tingnan muli ang problema,
Subuking lutasin nang mahinahon at handa.

Hindi lahat nagtatapos sa magandang ending,
May mga panahon talagang **** sa feeling,
Pero lahat nang ito'y mga kabanata lang,
Di pa tapos ang storya, magpatuloy ka lang.

Parating maging positibo,
Di ka nag-iisa sa laban mo,
Nandyan ang pamilya mo,
Na hinding hindi ka iiwan, andyan lang sa likuran mo.
May times gid na kaya ta kita lang isa mag atubang sang mga problema, bal-an ko na bal-an mo gid na. Pero may mga times gid na di kaya na solo nalang pirme, mag abot gid ang time na mangita ka gid bulig, lalo na sa family mo or mga close na tao sa kabuhi mo or tung mga tao na maka-intindi sa imo kay sila  “ ang number one fan mo”. Meg, tani sa sunod di mo na isolo tanan, di man sa ga doubt ko sa kaya mo, wala tana question about that, pero tani madumduman mo man di ka solo, you are never alone.
Jun Lit Mar 2021
Ang bayrus ng COVID ay tila makasalanan.
Katulad s’ya ng isang halimaw sa katahimikan,
o isang ministrong mataas ang katungkulan
na aliping tagasunod ng kanyang among si Kamatayan.
Kahit anino pa lamang n’ya’y dulot
ay lubos na takot, katulad ng pinakamadilim
sa mga gabi, o sulok ng guwang
o pinakailaliman ng karagatan.
Kumakatha sa isipan
ng mga kakila-kilabot na nilalang
at pinagagalaw sila ng sabay-sabay
nakaambang silain, lamunin
ang bawat kaluluwa, ang mga dibdib binabaklas
upang nakawin ang mga pusong malinis at wagas -
hinihigop ang lahat ng dugo, bawat patak
sinasaid ang bawat pintig ng natitirang lakas..

Malupit itong coronavirus,
isang haring espada ang batas, ang utos.
May kumakalat na ulop, ang madla’y binabalot;
walang kamalay-malay nilang nasisinghot,
orasyong buhay ka pa’y loob mabubulok.
Sa pintuan, naririnig ang katok:
isang panauhing di-kanais-nais ay gustong pumasok,
isa na namang payapang tahanan,
ang kanyang natuklasan.
Wari’y may samurai na iwinawasiwas
doon, dito, nananabas, walang habas
kapagdaka, lahat ng tila nasugatan, mga biktima
lupaypay, bagsak ay sa ospital, lugmok sa kalungkutan,
kinakapos ng hininga, unti-unting nalulunod mistula,
ng sa baga at lalamunan, ay naiipong sariling plema.

Ang pandemyang ito’y isang salaan
salamin ng lipunan,
isang digmaan, kung saan
mailap ang tagumpay at katapusan
at bawat laban, laging anong sakit, talunan.
Lahat ng uri at sinsin ng pangsala ay taglay:
pusong may kabaitan, sa walang puso’y inihihiwalay
maayos na pag-iisip, ibinubukod sa mga lutang at walwal
matatapat, angat sa mga kurakot sa mga larangan
prinsipe’t pulubi, pilosopong tunay
at mga tagasunod, makata’t mga mang-aawit.
Salaan
ng mga malubhang pagkakamali
ng nakaalpas na pagkakataon
ng mga leksyong dapat pang matutunan
ng mga landas na hindi nakita, at maling tinahak
ng daan tungo sa kaligtasan, anuman ang kanyang kahulugan,
anuman ang halagang kabayaran.

Ang pagkakaliit na bolang ito ay mamamatay na payaso
mapanghati, katulad ng isang salaming nanlalansi, nanloloko
pinag-aaway:
Hilaga laban sa Timog
Silangan laban sa Kanluran
pinakamahihirap sa mga mahihirap
itatapat sa angkan ng kamahalan
at ng mga bago’t biglang-yaman
at ang nasa gitna: Aba! Aba! Isang iglap ay sigaw
“Saan ang Hustisya?”
at hindi naambuhan ng ayuda
kayamanang munti sa panahon ng taghirap
na nang panahon ng sagana’y inismiran, sabay irap
sila umanong nagbubuwis,
bakit ngayon ay nagtitiis?
Parang sina Cain at Abel naghinagpis
Nahihiya ako. Nahihiyang labis.

Ito ang krisis. Takot ay inihahasik.
pinagsasama-sama sa iisang inayawang bayong
ang tila abuloy na pamatid-gutom
na nakamaskara bilang rilip na tulong,
lahat ng kinatatakutan -
pagkawalay,
                         pag-iisa,
kapanglawan,
                                          ­        diskriminasyon,
matinding kalungkutan,
                         pagkakasakit,
                         kamatayan . . .

Labis akong nag-aalala.
Labis akong natatakot.
Ang pagsasalin ko sa Tagalog ng aking tulang Covidophobia
[My translation into Tagalog of my poem Covidophobia] - pp. 92-94 in Kasingkasing Nonrequired Reading in the time of COVID-19 Alternative Digital Poetry Magazine Issue No. 4 (April 2020)
Perig3e Jan 2011
in your high chair
you must have been precocious
with your alphabet soup
up there in that lofty charthouse
piloting gluten letters
through a steaming sea of blood red tomato,
making floating islands of toki pona,
"mi olin e sina"
All rights reserved by the author
JE Aug 2018
Nakatingin ako sa mga tala
Iniisip ang mga matatamis na ala-ala
Mga ala-ala nating dalawa
Na kung pwede lang, akin muling madama

Saksi ang mga tala
Saksi, sila kung gaano ako kasaya
Noong panahon na sinabi **** "gusto rin kita"
Puso ko ay tila nabigla

Di ma intindihan kung gaano ako kasaya
Di alam kung anong emosyon ang ipapakita
Bibig ko ay di makapag salita
Puso ay puno ng ligaya

Narinig ng mga tala ang dasal ko para sa iyo,
Mga hiling ko na sana ma pansin mo ako
Na kahit simpleng hi mula sayo
Sapat na para ma kumpleto ang araw ko

Sina salamin mo ang kagandahan ng mga bituin,
Mga ilaw na numiningning
Na sa tuwing ako ay tumitingin
Kagandahan mo ay di kanyang bilangi

Na ka pag narinig ko ang iyong TAWA
Ito'y nagdadala bg ligaya at tuwa
Nagiging musika sa akung tenga
At pang atong sa pagtibok ng aking Puso na sugatan pa
Katryna May 2018
Paikutin mo ako,

Sa iyong palad,
Sa iyong mundong walang ibang alam kung hindi ang itago ako
Hindi para maging yaman,
Kung hindi itago ako sa salitang "akin ka lang".

Akin ka lang,
pero ikaw kahit kelan hindi naging akin lang.
Pero ako, sayo lang.


Paikutin mo ako,

Sa iyong mga salita,
Sa iyong mga ginagawa.
Ikulong mo ako, sa rehas ng pag-ibig na
Hindi pwedeng maging tama,

Sabihin mo,
nasaan ang susi na magpapalaya sa matagal mo ng kinukubli?

Mga pakiramdam na hindi masabi-sabi,
Tinago mo ng matagal,
Hindi mo sina alang-alang

Saan mo sinisilid ang iyong nararamdaman?

Sa kanya?
Sa kanya.

Nasa kanya ang susi ng iyong kalayaan
Ngunit nasa akin
ang susi ng iyong kaligayahan.

Na sa dilim mo lang nahahawakan.
Nasisilayan.
Nalalasap.

Sa dilim lang pwedeng magtama ang mga pinaniniwalaan nating tama.

Sa dilim na kapag pinasukan ng ilaw,

Maglalaho ng parang bula.

At ang salitang ikaw, ako

ay tuluyan ng mawawala.
PETTY POET Sep 2020
NI SAHII*
Nimekuwa silent for a while waka-confuse kuhang boots na a short break,huwezi nipata bar no wonder bars zangu ziko so-bar,black supremacy... Niko na connection na maraga ndio maana akanipea hii ko-r-ti,ni  poet petty siku hizi na-weigh content si  value ya suti,apart from kutema visiriaz,nacheza guitar na at times isukutti,kaa ni kisima,si  unajua obvious hii_ siikuti,

Daily na hood niite mya-hoodie,ni  due to public demand so sikuwa na budi,nilipretend kunguru ndio nipate hizo white collar jobs,na nikasema sitadiss king rabbit ndio unispot kaka,aty petty ameomoka?,si aitane basi sherehe ya kukata na shoka,kaa ni breko naamkia konyangi,na hii  dry spell uko sure hunyongangi?.

Hii class kila mtu  huchoma tuko high class,heri  uko mnakula vako,huku kumekauka kuliko kichwa ya babu owino,dawa ya wivu nakuandikia eno,situmii smartphone natumia phone smart,only call sina  time ya kuchat,ambia smart joker jokes zake huwa joked smart,

Walisema sikio la kufa halisikii dawa,acha nijaribu tena  MARA MOJA, thanks to corona for the first time mluhya anaoga mkono na si  ugali anakula,na petty unatema hata  mtu  haezi sema,ni  venye alikuwa na vinyasa mbili so nikamwomba sho-r-t
moja,na petty pieces zako huniacha in pieces,hizo ndio comments nareply,juz for teases,

Na kama corona shida zangu huwezi zicough out kwa public,natumia mouth piece ya scimo na Leo hatubongi za mitaro na toothpicks,na kuna chizi flani  ananukia colon na hii corona huwezi sema kwa mama mboga iko loan,na kama ni  lyrics nauza hii itabidi umechomoa mita,na before niachilie mic,kumbuka sonko alisema social distance ni  ya one metre,sihang suspenders kwa shoulders, nikiwa hustle nahang guitar,hio  time short nimespend apa  nilikuwa na blessings za mama no wonder sijastammer,kama nimekubamba scratch kwa tenje uniseti stage ndio home na sijaplan...kuhama.
-P€TT¥PO€T✍️
©️2020.
57 Sa bisperas ng kasalan muling nagkita
Sa kanilang tagpuan sina Birio at Alyna

58 Napagpasyahan nilang maagang umuwi
Bandang tanghali at ‘di na gabi

59 Subalit nang sila’y pauwi na
May pagsubok pa pala

60 Paligid nila’y umapoy
Mga nakapalibot na punungkahoy

61 Paano na sila makababalik  ngayon
Sa kani-kanilang mga nayon

62 Mistula silang nakakulong
Sa isang naglalagablab na patibong

63 Sila’y tumaghoy ng saklolo
Sa lahat ng sulok at dako.

-07/19/2012
*Gintong Lupa Series
My Poem No. 178
SassyJ May 2016
I.
Ngozi yangu ni nyekundu
Choka wanaochukua kama mfuo
Bila ushunda na heshima
Waichezea kama kikapu cha samaki

I.
My exotic melenated skin is dark
Pasted with chalks that crease in mist
The world that sails with no justice and politeness
A sifted clan put in a basket like the unwanted fish

II.
Wainukia hii fedha, kwani sina mkopo
Hizi ndamu nyekundu zalia pilipili
Kwa uchungu umeomwangwa duniani
Haya si maneno ya sifa wala ya hatari

II.
Don’t smell at this treasure, for I have no debt
The bloods that pour in crimson and burn in hot pepper
The pain streamed from faces, a tainted worldly existence
Let these words not be seen as a praise and neither a threat

III.
Binadamu ulimwenguni wakifu
Kama mfalme mwenye hana taji
Umoja madada, pamoja makaka
Mkono tushikane kwa usawa, mdogo mdogo

III.
Humanity is a concept weft from the universal strains in cobalt abstracts
Lost in illusion like a king who is prided by invisible crowns
Together sisters, brothers, daughters and sons
Hold hands, spread the love in a united mesh, little by little
Translations can lose meaning.... my first ever Swahili poem
Link:
https://soundcloud.com/user-367453778/mdogomdogo
Mateuš Conrad Aug 2018
i already know what book i'll be
taking with me,
while visiting my grandparents
back in Poland...
    a minor relief of limited
internet access to boot...
            ibn sina's book of wisdom...
beyond "good" and "evil" -
an orchestra of the non-differential
aspect of Nietzsche's philosophy...

always the man who gets the woman
pregnant...
  **** me...
     she's 19 and i'm 21...
  and i implore her to get an abortion...
double **** me...
she's lying about contraceptive
pills,
   while i'm yet to ask her about
a full bodied latex suit to explore
past the *******'s worth of
a ******...
   triply **** me...

    we speak different languages -
on maternity leave as we engross
ourselves in English...
     she wants to speak English as
i've taught myself...

quadruply **** me (and now it's
becoming silly)...

              she's not poor...
she's... minted...
       the best job opportunity i received
after having graduated
was an industrial roofing job...
with m'ah p'ah...
   not an easy job...

       but she still doesn't understand
that i'm made of sugar,
and it kept raining in Edinburgh...
which is why?
   i hate the fact that i went
to university...
   it brought too many people from
too many backgrounds
together...

   the poor are cruel to the poor,
the rich are cruel to the rich,
but the rich can't understand the poor,
and the poor can't understand
the rich...

two languages - running parallel -
the only time these two lexicons meet?
in propaganda machinery.

       so i'm the ******* for
"running away"...
i had a ******* job!
    then she calls me up all schizoid
after having done too much MDMA
and LSD and talks about
hearing voices...
  
            great... put a gun to my forehead
and say cheese before pulling
the trigger...

       i was perhaps this close
to joining a firm after having worked
on the tools for five years...
and could have become a manager...

**** me (again):
           art in your spare time...
   and art in your prime time?
            some ****** exhibition of an unmade
bed? in an art gallery?
  guess my room is also an art
gallery... from time to time...

   no wonder poetry without ******,
virility of going bull's charge broke
remains... spare time...
   a hobby...

                metaphysics:
the study, of what is beyond
nature...
     ontology:
   the study, of what is within
nature... esp. human nature...
but see...
      i see the mainstream doesn't
allow itself enough focus on ontology -

it's either the study of
metaphysics... or it's the study of
nature itself...
    ontology anti-reflective -
ontology pro-reflexive:
   the Darwinism camp of investigation,
cute little monkeys...
   but never, our, own:
     scoop of the whole affair...

but?
   i honestly believe that ibn sina
began work on the pilot, scout version
of the Japanese sudoku puzzle...

    i haven't read the book... yet...
but i figured...
     it's a good start,
elevates the already known to me
Kantian 0 = negation
   "magic"...
  whereby by 1 = the antonym of negation...

and i've never come across
   a philosophy book that balances out
the abstract jargon with
concrete words,
    grammatical words -

   all the cuss words?
     conjunctions -
                  i am not going to slow the flow
of the waterfall,
  or reverse the flow of the Vistula river
with a ******* stick
like some crazed Xerxes telling
his slaves to whip the Aegean...

    and in good company too...
Sappho... among Horace, Virgil,
Homer, Ovid yadda yadda...
     was it always supposedly gay
to write poetry, or somethin'?

       the ibn sina
schematic:

        G            A
         0   0   0   0
     K 0   0   0   0 T
     R 0   0   0   0 S
         0   0   0   0
         D           H

talking about what?
the "line" AG is equal to that
of the diagonal line  GH...
evidently? spot the italics...
he would have hard time
making pixel "paper" succumb
to that rule... just ever so lightly
skewed...
   a millimeter maybe less...
but that schematic, above?
is the genesis of sudoku...
  you already have 8 letters
invoked...
                   add the zero -
and you have your
       0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8...

always the money...
         always...
                     no chemical jobs
available in Scotland after
graduation,
  the only option being to move
back to London and
follow my father's suite of
industrial roofing...
   and having to live with
your future in laws...

   never a pretty option for
a St. Petersburg princess...
       who's father apparently owns
a Siberian logging firm,
working a land size of
of the full extent of
             what used to be
the Polish-Lithuanian commonwealth
(pre partition) -

   and then? whatever love is...
old wounds don't heal...
apparently not between Polacks
and Rushkies...
   by the way... not a derogatory
term...
    my father wasn't a shoe
and my mother wasn't a coffee table.

the rich are unkind to the rich,
the poor are unkind to the poor,
and the two sorts of people,
have to somehow put up
with the Bourgeoisie....
           i'd still prefer to deal with
new money...
                  political-economic virgins...
not an inch of gangrene crust
on their bodies...

    so much for happy relationships.
no wonder then...
  Byzantine and Templar monk chants.
Julian Aug 2020
Articulate Throwback (Amazing Rap that Doesn't Get Enough Respect)
Fielding an eclipsed Jack the Ripper Sun
Yielding dismissal garish, begotten The Matrix smokin’ gun
Wielding a firebrand skittish
Skills levied an intolerable tax by quisling quoted British
Stunting on heyday levity marksman of primes
Flogged for flagrant dragons sinking nickels and dimes aimed beatific sublime
Flowing like centripetal orbit  galvanized by riddled spirits dashed in secondary impetus of reason over rhyme
Littoral swank partial to Taylor Series of dedications Speak Now peaks livid with fumiducts of crippled sheep blandished for reach
Apologies invited always welcome for a kitsch debased by universal theaters yet united for Payable on Death singing the deceit of receipts impeached
Islanders flooding suicides punning that a sunken treasure is barbs smuggling
Otiose on ribald corsairs blinkered by the rhombos of speculation thunder itself about lightning starts wondering
Where a City by the Bay shining on a Hill of travesties of decay tanks for domesticated Negros that flashbangs got to slay
To the wistful shaken house music garnishing the prey of prayer on heavy pulls of quotable 415 hay-day
The wrinkled stray dog never  far from *****
Slapsticks against the tribunes awaiting for meteoric functions of a recessive allele of a dominant comet
Ludacris flickers dancing in dormant revelry because On Top, Just Let Go..I am honest and On It
To the milk of harvested stars glaring at tankers and garish broken FaceMash scars teetotalers scatter with Thursday crashing into glass shards
Black fame is a white epiphany of infamy designated by name
Of the craven coltish spinsters who market the crackling whiplash of sanity apportioned to the regaled insufflation of blame
Streaky on a jejune Diggity hapless hop of Kumbayas etched by Trailer Park’s scalding flop
Glorifying a Gangester heir to titanic humbled beginnings chockablock divested to Kennedy’s dead Candy Shop
Impressive rags of riches of counterfeit tags blundering with lazy LASER Tag of sharks too bellicose to earn a pitfall pittance of swag
Trippin’ by tripwires too flippant to be flippin’ on known graves sidesplitters of treecheese yaggots grimaced on madcaps of bottlecaps swimming in ether of money too happy for House of Pain rags of gag orders intrepid because some blood is Bad
****** drapes of tapestries too woven on Ducking Badger duck tape
Pretending not even a slightest twinge of celebrity faked is a tantamount affliction to Kobe’s escape
Time to rig the 7/11 notoriety of a caper drawl in Cape Town Blue Sky Action can barely offer scrape
Let them eat cake and heads roll like Nicholas Cage clairvoyant in mystique quaking like a Quaker parody rank-and-file rancid graveyard creep
Cuz the best in the Business evokes singes of Dre grazed persistence a Space Rover rather than a broken-down drive-by Vegas Cheap Holyfield Jeep
Forgeries in trigonometric time gone haywire because ******* of fools is delicious neutered ballistic wrong with elemental statistic
Armed to the Teeth because twinges of righteousness is strongly established because it elevates truces well-predicted
Reckon the self-aware hive jetsetting with Jive warbles of departure yet to arrive
“Talk” of those fewer in knowledge yet living an invented diatribe
Lil Dicky mumbling his churlish codling vendetta
Too petty on the game like a turgid Mariah Carey Christmas Sweater evaporating on benzo bleats because exaggeration is a measuring stick more prone to delusion than the vapid version of Eddie  Vedder
Ripping through seamstresses of time a delope from impoverished cesspool grime
Certainly not swinging with sockdolagers like Musk as UPS owns insider angles about BitCoin riches scoffing at #11 Sublime
I owe respect to an upstart prescience scowling hatched never against fragile egg-shell minds
He’s the predecessor to the Walter White of cesspool inveterate rivets in hulking pretense of a measured stick lying like Tony  Hawk on the grind drawling on videogame addicts lost to numbers like Wall Street bet on fractions divisible like Scarface on cardinal crime
Blip on the WHIP cackles of clever pasquinade owned by sizzurp of Red Wings demolished like Draper balking at the West Coast ****** of East Coast royalty etiolating on Life After Death because of a teased script of March 26th shining bright like nine-inch nails longer than an exaggerated Dicky loving pollution more than Sina Loa loves bricks
Mad respect to juggernaut Michigan flow, but when you henpeck a rooster fewer regaled Ravens start to sing like Tomorrow’s sung by Sheryl Crow
So attack the kenspeckel hiding like sobriety itching to revel
Even the greats are grating despite prestige owned like Steppenwolf inventing Heavy Metal
Yet the raspy dengonin certainly a curtain call for the moribund smooth competition genius but not square to my elevated level
Time to brush aside, politics is a Velvet Morning rather than an Everest scaffold of glaciers divide
Flourishing Eden of a Seattle worthy of treason on rollercoasters yet to ride
The contumely of charlatans berating brassage is a Lie Boring in Federal Way united against prejudices scowling because Qwersy Mencia is too fraught to enjoy the jeers of a tattered Pride
Past-Tense Quinn in his Chauvin Blue Suit is Queer on The Bends
For a better radio the shatter of the quaff is Damon on the mendlatch for the rights of heroism among men
Applesauce is scary when the cooks are too chary for emoluments of cherry-picked vanity inoculated because hackneyed hacksaws aren’t that scary
To a Rush Hour acclaim that owes a Martian a fair-share of the inviolable degrees above freezing that guarantees the Hang Seng
The cretaceous dinosaur livid in the Fields of Dreams lives to the honor of the author rather a subsidiary prosperity rooting for the same exact team
Credit belongs not to slot-machine jibes of Navy throngs because the sealed pedigree of a Potemkin stonewall ravaged an Atlanta March that Richard Sherman found himself wrong
Ripostes of wavered glory serenade Field’s Medal accolades jaunty with brimstone repartee for persecution of Sing-Sang jailed avuncular Dana Carvey
Crumpled in missives etched decisively by Popcorn paparazzi Lee Harvey Oswald Part Three dinging Reagan’s Drugs because belittled Batman and Robin Harvey Dent is on a defalcation spree
Limited by the gambit of orbit I flex space measured only by perception hourglasses mistake for Dewey Decimal ministry
Because mountebanks of the tramontane canard unscrewed by Donkey’s without the triumph of vindicated colts spew the unwarranted without the warrant of upright parlance
Deflecting the useless caricature of Jezebels they barely even know dancing with fisticuffs choleric with jaundiced illuminati chants of an age bracing for the venom of viper’s of gratuitous pretense in violence because the whittled conscience scourges footloose profligacy in dementia that owns probability rather than certainty but doesn’t stand a chance
A billowing toxic fume of a Trojan Horse of galloped complicity of headless horsemen too scared to even pinprick the average Brett Hume huffs like mad wolverines dancing with Buccaneers for the fidelity of bridled brides with a tailored or sloppy groom
Cowering behind plashy starlets dashed for authenticity too soon
The Red Robin Hood ****** of silhouettes of Caste system indecency is reduced to reductivism in peddled paranoia of Randall Graves confronting his deepest specious tomb
To rogue slipshod miracles of denuded ice for Christopher Reeves Wally World White in Simple Jack owleries of confiscated light they caper encaged Caspergers ergotamine flavored favor uptight
Glaring prince dashing Rusty with ***** for Hummers glazed with donut torus hummus swift with reverend repartee
Sunken sleepless abyss ghosts haunt for quaffs evanescent in backbone bliss incurring parted sight for nebbich sprees
Calculated by persnickety prattle brazen with bravado promontory sparked on the flames of an overhyped hysteria ablaze
Raisins aren’t the determinant of a blinkered starstruck page gilded to amaze
Formidable reform conserved against blasphemies of ****
Withstands the immutable geotaxis of inevitable backfires in limited scourges of scorn
Time to sacrifice the badge earn the primacy of trimleggers making a dash rushing for hourglass sand prominent in fiat flash
In a second a trampoline against a specious marvel is a sour remorse of a crusade turning into protection not found in autumn ash
With autarky righteous rain boogies against bogeys of golfers livid with sensational inane
Lunacy predicated on sensational maudlin labors of Genesis 3:16 birth pain
Incurred upon the toil of the lugubrious heights of teachers that defy tribes and stripes
Soldiering for God without even the slightest nefarious mercenary spite
Because Ledgers cannot be mistaken for legends because petty battles Abandoned Pools named were avoided for Nobel Prizes of moonshot fame never King Kong because 24k magic called the Hang Seng  game enter stage right
The thematic liberation of the freewheeler isn’t a combustion of truckers Ruckers allergic to chattered shame
But the time honored Sevendust defies blisters because a brave heroism leaps into legacy vaunted by cheery repute in winning hegemony against rigged fraud in frigid feral tames
I march to an inaugural chance without a chance of quick inauguration because Junetao is a duck-duck-go childish flicker against Amsterdam Vallon besides the church with a touching spectacle of solidarity beyond temporal Anacondas of deserved blame
An ally to the kitsch the prosperity of Nas is afforded to optimism never so fulgurant because of a bewitched Tik Tok twitch
As the true flock regards the true shepherd the guardian of wonder and the captain avoiding Yellow Submarines because Stayin’ Alive is a prophecy not a febrile contagion of germs pitching tents for flukes insistent on incident rather than honorable to Canada Dry on Strike for better than a bubble gum mumble rap of Lil Pump’s pruned humps for a ******* ghost rider rather than a profaned itch
But the camel survives because the needle doesn’t thrive in a world where God is always Stayin’ Alive to strike a pose for the voguest Jive
“The Seduction” lives and the corruption limps with glib bribery fibs because 2 Timothy 1:7 in autarky is a generous rhyme that  gives and gives
In endless crusade to beat like David the ***** of a poker miracle that stars in a showcase of a life of splendor eternal rather than a cursory kamikaze reckless fib
Its time for  abundance of life to be lived fully to truly find riches in the best possible life winsome in discretion to quake and yet remain immune to a Walgreens of Stonewall myth
Cast not the first stone against the immaculate Giant because everybody is shaking to Bond and Saint Joseph’s guarded wordsmith
Cavaleiro de brilho vibrante
Andarilho sombrio e errante
Quanto pesa a balança do teu coração?
O mistério dos dias deixados pra trás
No critério dos vícios trocados por paz
Quanto custa pra ti o teu próprio perdão?

Se por mil trilhas correste a estrada
Se é de dois gumes a tua espada
Quem és tu, ó guerreiro, no grito da morte?
O corpo largado no escuro
Ou o brilho do espírito puro
Qual dos dois em tí é mais forte?

Na batalha tu és a prudência
Na vigílha és a paciência
Mas se choras, teu grito é atroz
E se a dor que te dói é tamanha..
Fiel companheira acompanha
Sabes bem o que vem logo após

A coragem que brande a espada
Degrau por degrau a escada
Do sonho que sonha acordar

Se  ergues teus olhos pra cima
Sabes bem qual é tua sina
Lutar, lutar e pra sempre lutar!
CulinViesca Jun 2017
Sa una hindi magkakilala Na para bang
sanggol na walang alam sa isat-isa.

Nahulog ang damdamin na parang patak ng isang luha.
Sina lubong ang umaga na magkasama.

Ngayo'y Pinapanatili namin ang init sa isat-isa inaalala
ang sumpaan at ang pangakong aming binitawan.

Dumaan man ang Dilim hawak kamay
sasalubungin ang umaga na kung saan kami nagumpisa...
-ClN

#Poetry
...posle bolnice i sve mi je nekako cudno kao kad se vratim sa mora. Grad deluje drugacije i nista me ne dotice i ne remeti, u stvari taj cudan osecaj je zbog saznanja da postoji bolje mesto od ovog kao sto je more ali da postoji i gore kao sto je bolnica.

Ja sam ok ali sam se juce kada sam napustala sobu osecala neprijatno jer jesam ok, a svi oko mene u toj sobi nisu i pitanje je kada i da li ce se ikada vratiti u normalu nakon mozdanog udara.

Mlada zena, 30 god tek se porodila i za pet dana nakon porodjaja dozivi mozdani, cela leva strana paralizovana, srecom prica povezano i kaze da su joj na porodjaju vrsili jak pritisak na stomak i da je to mozda uzrok. Sutra ce nakon 3 nedelje da je nekako spuste do ulaza da vidi svoju bebu, a i sina od 2 godine.

Baba Italija, kako su je medicinske sestre prozvale inace italijanka iz Djenove dosla je u posetu kod sina i dozivela mozdani. Uporno je pokusavala praveci iste pokrete da se odveze od kreveta za koji je i nogama i rukama bila vezana zavojima, da prica na italijanskom sestrama koje je nista ne razumeju ali joj uz smeh odgovore na srpskom kada ih oslovi sa signora, vikala bi ocajna aiutami, aiutami! i ponavljala mio figlio,mio figlio Giorgione. Sin vrlo pazljiv stajao bi nad njom i drzao je za ruku sve vreme tokom poseta. Imao je muku da se sporazume sa setrama koje ne govore engleski. Bio je vrlo zahvalan sto mogu da pomognem u prevodu i da mami dam vode kada bi trazila acqua, acqua, per favore, acqua. On se nije zvao Giorgione to je bilo ime drugog sina. Bilo je neverovatno gledati kako sama izvlaci kateter za hranu iz nosa nakon sto je sestra zaboravila da veze jednu ruku, a i onaj za urin, u krevetu je bio haos. Onim manje tolerantnim sestrama to se nije svidelo i na povrsinu je isplivavala njihova grubost. Sin je bio prezadovoljan kada su dosli da je vode za Trst.


Opstinska radnica...

Mislim da ne mogu da nastavim, jednostavno neke stvari traze da budu potisnute, zaboravljene, one imaju uticaj samo kao dozivljene a ne kao procitane.


(nastaviti se nece)
mh
À M. de Bonald.

Ainsi, quand parmi les tempêtes,
Au sommet brûlant du Sina,
Jadis le plus grand des prophètes
Gravait les tables de Juda ;
Pendant cet entretien sublime,
Un nuage couvrait la cime
Du mont inaccessible aux yeux,
Et, tremblant aux coups du tonnerre,
Juda, couché dans la poussière,
Vit ses lois descendre des cieux.

Ainsi des sophistes célèbres
Dissipant les fausses clartés,
Tu tires du sein des ténèbres
D'éblouissantes vérités.
Ce voile qui des lois premières
Couvrait les augustes mystères,
Se déchire et tombe à ta voix ;
Et tu suis ta route assurée,
Jusqu'à cette source sacrée
Où le monde a puisé ses lois.

Assis sur la base immuable
De l'éternelle vérité,
Tu vois d'un oeil inaltérable
Les phases de l'humanité.
Secoués de leurs gonds antiques,
Les empires, les républiques
S'écroulent en débris épars ;
Tu ris des terreurs où nous sommes :
Partout où nous voyons les hommes,
Un Dieu se montre à tes regards !

En vain par quelque faux système,
Un système faux est détruit ;
Par le désordre à l'ordre même,
L'univers moral est conduit.
Et comme autour d'un astre unique,
La terre, dans sa route oblique,
Décrit sa route dans les airs ;
Ainsi, par une loi plus belle,
Ainsi la justice éternelle
Est le pivot de l'univers !

Mais quoi ! tandis que le génie
Te ravit si **** de nos yeux,
Les lâches clameurs de l'envie
Te suivent jusque dans les cieux !
Crois-moi, dédaigne d'en descendre ;
Ne t'abaisse pas pour entendre
Ces bourdonnements détracteurs.
Poursuis ta sublime carrière,
Poursuis ; le mépris du vulgaire
Est l'apanage des grands coeurs.

Objet de ses amours frivoles,
Ne l'as-tu pas vu tour à tour
Se forger de frêles idoles
Qu'il adore et brise en un jour ?
N'as-tu pas vu son inconstance
De l'héréditaire croyance
Eteindre les sacrés flambeaux ?
Brûler ce qu'adoraient ses pères,
Et donner le nom de lumières
A l'épaisse nuit des tombeaux ?

Secouant ses antiques rênes,
Mais par d'autres tyrans flatté,
Tout meurtri du poids de ses chaînes,
L'entends-tu crier : Liberté ?
Dans ses sacrilèges caprices,
Le vois-tu, donnant à ses vices
Les noms de toutes les vertus ;
Traîner Socrate aux gémonies,
Pour faire, en des temples impies,
L'apothéose d'Anitus ?

Si pour caresser sa faiblesse,
Sous tes pinceaux adulateurs,
Tu parais du nom de sagesse
Les leçons de ses corrupteurs,
Tu verrais ses mains avilies,
Arrachant des palmes flétries
De quelque front déshonoré,
Les répandre sur ton passage.
Et, changeant la gloire en outrage,
T'offrir un triomphe abhorré !

Mais **** d'abandonner la lice
Où ta jeunesse a combattu,
Tu sais que l'estime du vice
Est un outrage à la vertu !
Tu t'honores de tant de haine,
Tu plains ces faibles coeurs qu'entraîne
Le cours de leur siècle égaré ;
Et seul contre le flot rapide,
Tu marches d'un pas intrépide
Au but que la gloire a montré !

Tel un torrent, fils de l'orage,
En roulant du sommet des monts,
S'il rencontre sur son passage
Un chêne, l'orgueil des vallons ;
Il s'irrite, il écume, il gronde,
Il presse des plis de son onde
L'arbre vainement menacé ;
Mais debout parmi les ruines,
Le chêne aux profondes racines
Demeure; et le fleuve a passé !

Toi donc, des mépris de ton âge
Sans être jamais rebuté,
Retrempe ton mâle courage
Dans les flots de l'adversité !
Pour cette lutte qui s'achève,
Que la vérité soit ton glaive,
La justice ton bouclier.
Va ! dédaigne d'autres armures ;
Et si tu reçois des blessures,
Nous les couvrirons de laurier !

Vois-tu dans la carrière antique,
Autour des coursiers et des chars,
Jaillir la poussière olympique
Qui les dérobe à nos regards ?
Dans sa course ainsi le génie,
Par les nuages de l'envie
Marche longtemps environné ;
Mais au terme de la carrière,
Des flots de l'indigne poussière
Il sort vainqueur et couronné.
Mariana Seabra Jul 2023
Chegaste a mim em forma de argila, num balde de plástico furado.  
Apanhei-te, de surpresa, embrulhada nas ondas do meu mar salgado.  
Estavas escondida, por entre os rochedos, rodeada pelas habituais muralhas que te aconchegam,  
                                                   ­     as mesmas que me atormentam,  
quando levantas uma barreira que me impede de chegar a ti.  

Segurei-te nos braços, como quem se prepara para te embalar. Sacudi-te as algas, e encostei o meu ouvido à casca que te acolhia no seu ventre.  
Não conseguia decifrar o som que escutava, muito menos controlar a vontade de o querer escutar mais. Algo ecoava num tom quase inaudível. Sentia uma vida...uma vida fraca, sim...mas, havia vida a pulsar. Podia jurar que conseguia sentir-te, para lá da barreira, como se me tivesses atravessado corpo adentro.
Ainda não conhecia o som da tua voz, e ela já me fazia sonhar.  

Pulsavas numa frequência tão semelhante à minha!... não resisti,  
fui impelida a chegar mais perto. Precisava de te tocar, precisava de te ver,
     só para ter a certeza se eras real,
                           ou se, finalmente, tinha terminado de enlouquecer.

Se tinha perdido os meus resquícios de sanidade,  
                                                     ­                                   consciência,
                                                                ­                        lucidez,                              
ou se era verdade que estávamos ambas a vibrar,
no mesmo espaço, ao mesmo tempo, no mesmo ritmo de frequência, uma e outra e outra...e outra vez.  

Vieste dar à costa na minha pequena ilha encantada. Na ilha onde, de livre vontade, me isolava.  
Na ilha onde me permitia correr desafogadamente,  

                                             ­                            ser besta e/ou humana,  
                                                       ­                  ser eu,  
                                                           ­              ser tudo,
                                                                ­         ser todos,  
                                                        ­                 ou ser nada.  

Na mesma ilha onde só eu decidia, quem ou o que é que entrava. Não sabia se estava feliz ou assustada! Mais tarde, interiorizei que ambos podem coexistir. Por agora, sigo em elipses temporais. Longos anos que tentei suprimir num poema, na esperança que ele coubesse dentro de ti.

(…)

“Como é que não dei pela tua entrada? Ou fui eu que te escondi aqui? Será que te escondi tão bem, que até te consegui esconder de mim? És uma estranha oferenda que o mar me trouxe? Ou és só uma refugiada que ficou encalhada? Devo ficar contigo? Ou devolver-te às correntes? Como é que não dei pela tua entrada...? Que brecha é que descobriste em mim? Como é que conseguiste chegar onde ninguém chegou? Como é que te vou tirar daqui?”.  

Não precisei de te abrir para ver o que tinha encontrado, mas queria tanto descobrir uma brecha para te invadir! Não sabia de onde vinha esse louco chamamento. Sei que o sentia invadir-me a mim. Como se, de repente, chegar ao núcleo que te continha fosse cada vez menos uma vontade e, cada vez mais uma necessidade.

Cheiravas-me a terra molhada,  
                                                      ­   depois de uma chuva desgraçada. Queria entrar em ti! Mesmo depois de me terem dito que a curiosidade matava. Queria tanto entrar em ti! Ser enterrada em ti!  

A arquiteta que desenhou aquele balde estava mesmo empenhada                                                        ­                                                             
                                 em manter-te lá dentro,  
e manter tudo o resto cá fora. A tampa parecia bem selada.  

Admirei-a pela inteligência. Pelo simples que tornou complexo.  
Pela correta noção de que, nem toda a gente merece ter o teu acesso.

(...)

Vinhas em forma de argila...e, retiradas as algas da frente, vi um labirinto para onde implorei ser sugada. Estava no epicentro de uma tempestade que ainda se estava a formar e, já se faziam previsões que ia ser violenta. O caos de uma relação! de uma conexão, onde o eu, o tu e o nós, onde o passado, o futuro e o presente, entram em conflito, até cada um descobrir onde se encaixa, até se sentirem confortáveis no seu devido lugar.  

Estava tão habituada a estar sozinha e isolada, apenas acompanhada pelo som da água, dos animais ou do vento, que não sabia identificar se estava triste ou contente. Não sabia como me sentir com a tua inesperada chegada. Não sabia o que era ouvir outro batimento cardíaco dentro da minha própria mente,  

e sentir uma pulsação ligada à minha, mesmo quando o teu coração está distante ou ausente.  

No começo, espreitava-te pelos buracos do balde, por onde pequenos feixes de luz entravam e, incandesciam a tua câmera obscura,  

                 e tu corrias para te esconder!
                 e eu corria para te apanhar!
                 e foi um esconde-esconde que durou-durou...
                 e nenhuma de nós chegou a ganhar.  

Quanto mais te estudava, menos de mim percebia. Mais admiração sentia por aquela pedra de argila tão fria. "Que presente é este que naufragou no meu mar? Como é que te vou abrir sem te partir?"

Retirei-te a tampa a medo,  
                                                a medo que o teu interior explodisse.  

E tu mal te mexeste.  
                                  E eu mexia-te,
                                                           remex­ia-te,
                                                           virava-te do direito e do avesso.  

És única! Fazias-me lembrar de tudo,
                                                          e não me fazias lembrar de nada.

És única! E o que eu adorava  
é que não me fazias lembrar de ninguém,  
                             ninguém que eu tivesse conhecido ou imaginado.

És única! A musa que me inspirou com a sua existência.  

“Como é que uma pedra tão fria pode causar-me esta sensação tão grande de ardência?”

(…)

Mesmo que fechasse os olhos, a inutilidade de os manter assim era evidente.  
Entravas-me pelos sentidos que menos esperava. Foi contigo que aprendi que há mais que cinco! E, que todos podem ser estimulados. E, que podem ser criados mais! Existem milhares de canais por onde consegues entrar em mim.  

A curiosidade que aquele teu cheiro me despertava era imensa,                                                          ­                                                

               ­                                                                 ­                  intensa,
                                                                ­                                                       
         ­                                                                 ­                         então,  
                                          
             ­                                                                 ­                    abri-te.

Abri-me ao meio,  
só para ver em quantas peças é que um ser humano pode ser desmontado.

Despi-te a alma com olhares curiosos. E, de cada vez que te olhava, tinha de controlar o tempo! Tinha de me desviar! Tinha medo que me apanhasses a despir-te com o olhar. Ou pior!  
Tinha medo que fosses tu a despir-me. Nunca tinha estado assim tão nua com alguém.  
Tinha medo do que os teus olhos poderiam ver. Não sabia se ficarias, mesmo depois de me conhecer. Depois de me tirares as algas da frente, e veres que não sou só luz, que luz é apenas a essência em que me prefiro converter. Que vim da escuridão, embrulhada nas ondas de um mar escuro e tenebroso, e é contra os monstros que habitam essas correntes que me debato todos os dias, porque sei que não os posso deixar tomar as rédeas do meu frágil navio.  

(...)

Vinhas em inúmeros pedaços rochosos,
                                                                ­             uns afiados,  
  
                                                   ­                          uns macios,

                                                               ­           todos partidos...

Sentia a tua dureza contra a moleza da minha pele ardente,  
E eu ardia.  
                    E tu não ardias,  
                                                 parecias morta de tão fria.  

Estavas tão endurecida pela vida, que nem tremias.  
Não importava o quanto te amasse,  
                                                       ­          que te atirasse à parede, 
                                                        ­         que te gritasse                                                         ­                                                                 ­                    
                                                                ­                            ou abanasse...

Não importava. Não tremias.  

Haviam demasiadas questões que me assombravam. Diria que, sou uma pessoa com tendência natural para se questionar. Não é motivo de alarme, é o formato normal do meu cérebro funcionar. Ele pega numa coisa e começa a rodá-la em várias direções, para que eu a possa ver de vários ângulos, seja em duas, três, quatro ou cinco dimensões.  

"Porque é que não reagias?"  
"Devia ter pousado o balde?"  
"Devia ter recuado?"
"Devia ter desviado o olhar,
                                                      em vez de te ter encarado?"  

Mas, não. Não conseguia. Existia algo! Algo maior que me puxava para os teus pedaços.  
Algo que me fervia por dentro, uma tal de "forte energia", que não se permitia ser domada ou contrariada. Algo neles que me atraía, na exata medida em que me repelia.

Olhava-te, observava-te,  
                                                absorvia-te...
e via além do que os outros viam.
Declarava a mim mesma, com toda a certeza, que te reconhecia.
Quem sabe, de uma outra vida.
Eras-me mais familiar à alma do que a minha própria família.  
Apesar de que me entristeça escrever isto.  

Eram tantas as mazelas que trazias...Reconhecia algumas delas nas minhas. Nem sabia por onde te pegar.
Nem sabia como manter os teus pedaços juntos. Nem sabia a forma certa de te amar.
Estava disposta a aprender,  
                                                   se estivesses disposta a ensinar.  

(…)

Descobri com a nossa convivência, que violência era o que bem conhecias,                                                       ­                                                         
                    então, claro que já não tremias!  
Um ser humano quebrado, eventualmente, habitua-se a esse estado. Até o amor lhe começa a saber a amargo.  

Só precisei de te observar de perto.  
Só precisei de te quebrar com afeto.

Culpei-me por ser tão bruta e desastrada, esqueci-me que o amor também vem com espinhos disfarçados. Devia ter percebido pelo teu olhar cheio e vazio, pelo reflexo meu que nele espelhava, que a semelhança é demasiada para ser ignorada.

Somos semelhantes.  

Tão diferentes! que somos semelhantes.  

Duas almas velhas e cansadas. Duas crianças ingénuas e magoadas. Duas pessoas demasiado habituadas à solidão.  

Só precisei de escavar através do teu lado racional.
Cegamente, mergulhei bem fundo, onde já nem a luz batia,

                                                               ­    e naveguei sem rumo certo  

nas marés turbulentas do teu emocional. E, algures dentro de ti,  
encontrei um portal que me levou a um outro mundo...

Um mundo onde eu nem sabia que uma outra versão de mim existia,                                                         ­                                                         
       ­       onde me escondias e cobrias com a lua.

Um mundo onde eu estava em casa, e nem casa existia,  
                                                      ­            
                       onde me deitava ao teu lado,                                          
                          onde te deitavas ao meu lado,                                                            ­                                            
                    ­            totalmente nua,
      debaixo da armadura que, finalmente, parecia ter caído.  

Creio que mergulhei fundo demais...  
Ultrapassei os limites terrestres,
                                 e fui embater contigo em terrenos espirituais.  

Cheguei a ti com muita paciência e ternura.
Tornei-me energia pura! Um ser omnipresente. Tinha uma vida no mundo físico e, uma dupla, que vivia contigo através da música, da escrita, da literatura…Tornei-me minha e tua!  
Eu sabia...
Há muito amor escondido atrás dessa falsa amargura.  
Então, parei de usar a força e, mudei de abordagem,  
para uma mais sossegada,
                                               uma que te deixasse mais vulnerável,                                                                    ­                                            
         em vez de assustada.  

(…)

“Minha pedra de argila, acho que estou a projetar. Estou mais assustada que tu! Estar perto de ti faz-me tremer, não me consigo controlar. Quero estar perto! Só quero estar perto! Mesmo que não me segure de pé. Mesmo que tenhas de me relembrar de respirar. Mesmo que me custem a sair as palavras, quando são atropeladas pela carrada de sentimentos que vieste despertar…”

És um livro aberto, com páginas escritas a tinta mágica.
A cada página que o fogo revelava, havia uma página seguinte que vinha arrancada. Mais um capítulo que ficava por ler. Outra incógnita sobre ti que me deixavas a matutar.

Soubeste como me despertar a curiosidade,
como a manter,
como me atiçar,
como me deixar viciada em ti,
como me estabilizar ou desestabilizar.  

E nem precisas de fazer nada! a tua mera existência abana a corda alta onde me tento equilibrar.

Segurei-te com todo o carinho! E, foi sempre assim que quis segurar-te.

Como quem procura
                                       amar-te.

Talvez transformar-te,  
                                        em algo meu,
                                        em algo teu,
                                                                ­ em algo mais,
                                                                ­                          em algo nosso.  

Oferecias resistência, e eu não entendia.  
A ausência de entendimento entorpecia-me o pensamento, e eu insistia...Não conseguia respeitar-te. Só queria amar-te!

Cada obstáculo que aparecia era só mais uma prova para superar,  
                    ou, pelo menos, era disso que me convencia.
Menos metros que tinha de fazer nesta maratona exaustiva!
onde a única meta consistia  
                                                   em chegar a ti.
Desse por onde desse, tivesse de suar lágrimas ou chorar sangue!

(...)

Olhava-te a transbordar de sentimentos! mal me conseguia conter! mal conseguia formar uma frase! mal conseguia esconder que o que tremia por fora, nem se comparava ao que tremia por dentro!
Afinal, era o meu interior que estava prestes a explodir.

"Como é que não te conseguiste aperceber?”

A tua boca dizia uma coisa que, rapidamente, os teus olhos vinham contrariar. "Voa, sê livre”. Era o que a tua boca pregava em mim, parecia uma cruz que eu estava destinada a carregar. Mas, quando eu voava, ficava o meu mar salgado marcado no teu olhar.  
Não quero estar onde não estás! Não quero voar! quero deitar-me ao teu lado! quero não ter de sair de lá! e só quero voar ao teu lado quando nos cansarmos de viajar no mundo de cá.  

“Porque é que fazemos o oposto daquilo que queremos? Porque é que é mais difícil pedir a alguém para ficar? Quando é que a necessidade do outro começou a parecer uma humilhação? Quando é que o mundo mudou tanto, que o mais normal é demonstrar desapego, em vez daquela saudável obsessão? Tanta questão! Também gostava que o meu cérebro se conseguisse calar. Também me esgoto a mim mesma de tanto pensar.”

(...)

O amor bateu em ti e fez ricochete,  
                                                    ­                acertou em mim,  
quase nos conseguiu despedaçar.  

Até hoje, és uma bala de argila, perdida no fluxo das minhas veias incandescentes. O impacto não me matou, e o buraco já quase sarou com a minha própria carne à tua volta. Enquanto for viva, vou carregar-te para onde quer que vá. Enquanto for viva, és carne da minha própria carne, és uma ferida aberta que me recuso a fechar.
Quero costurar-me a ti! para que não haja possibilidade de nos voltarmos a separar.

Não sei se te cheguei a ensinar alguma coisa, mas ansiava que, talvez, o amor te pudesse ensinar.  

Oferecias resistência, e eu não entendia.  
Então, eu insistia...
                                   Dobrava-te e desdobrava-me.
Fazia origami da minha própria cabeça  
                                                e das folhas soltas que me presenteavas,
escritas com os teus pensamentos mais confusos. Pequenos pedaços de ti!  
Estava em busca de soluções para problemas que nem existiam.  

"Como é que vou tornar esta pedra áspera, numa pedra mais macia? Como é que chego ao núcleo desta pedra de argila? Ao sítio onde palpita o seu pequeno grande coração?
Querias que explorasse os teus limites,  
                                                      ­      ou que fingisse que não os via?”

Querias ser pedra de gelo,  
                                                  e eu, em chamas,  
queria mostrar-te que podias ser pedra vulcânica.

(...)

Estudei as tuas ligações químicas, cada partícula que te constituía.
Como se misturavam umas com as outras para criar  

                 a mais bela sinestesia

que os meus olhos tiveram o prazer de vivenciar.


Tornaste-te o meu desafio mais complicado.  
“O que raio é suposto eu fazer com tantos bocados afiados?”.  
Sinto-os espalhados no meu peito, no sítio onde a tua cabeça deveria encaixar, e não há cirurgia que me possa salvar. Não sei a que médico ir.  Não sei a quem me posso queixar.
São balas fantasma, iguais às dores que sinto quando não estás.  
A dor aguda e congruente que me atormenta quando estás ausente.
Como se me faltasse um pedaço essencial, que torna a minha vida dormente.

Perdoa-me, por nunca ter chegado a entender que uso lhes deveria dar.  

(...)

Reparei, por belo acaso! no teu comportamento delicado  
quando te misturavas com a água salgada, que escorria do meu olhar esverdeado,
                                  quando te abraçava,  
                                  quando te escrevia,  
                          em dias de alegria e/ou agonia.
Como ficavas mais macia, maleável e reagias eletricamente.  
Expandias-te,  
                          tornav­as-te numa outra coisa,  
                                                        ­              um novo eu que emergia,  

ainda que pouco coerente.  


Peguei-te com cuidado. Senti-te gélida, mas tranquila...
"Minha bela pedra de argila..."
Soube logo que te pertencia,  
                                                    ­   soube logo que me pertencias.  
Que o destino, finalmente, tinha chegado.
E soube-o, mesmo quando nem tu o sabias.

A estrada até ti é longa, prefiro não aceitar desvios.  
É íngreme o caminho, e raramente é iluminado...
muito pelo contrário, escolheste construir um caminho escuro,  
cheio de perigos e obstáculos,  
                                                   ­      um caminho duro,  
feito propositadamente para que ninguém chegue a ti...
Então, claro que, às vezes, me perco. Às vezes, também não tenho forças para caminhar. E se demoro, perdoa-me! Tenho de encontrar a mim mesma, antes de te ir procurar.  

No fim da longa estrada, que mais parece um labirinto perfeitamente desenhado,
                                      sem qualquer porta de saída ou de entrada,
estás tu, lá sentada, atrás da tua muralha impenetrável, a desejar ser entendida e amada, e simultaneamente, a desejar nunca ser encontrada.  

“Como é que aquilo que eu mais procuro é, simultaneamente, aquilo com que tenho mais medo de me deparar?”

Que ninguém venha quebrar a tua solidão!  
Estás destinada a estar sozinha! É isso que dizes a ti mesma?
Ora, pois, sei bem o que é carregar a solidão às costas,  
a beleza e a tranquilidade de estar sozinha.

Não vim para a quebrar,  
                                   vim para misturar a tua solidão com a minha.

Moldei-te,  
                     e moldei-me a ti.

Passei os dedos pelas fissuras. Senti todas as cicatrizes e, beijei-te as ranhuras por onde escapavam alguns dos teus bocados. Tentei uni-los num abraço.
Eu sabia...
Como se isto fosse um conto de fadas…
Como se um beijo pudesse acordar…
Como se uma chávena partida pudesse voltar atrás no tempo,  
                                                        ­      
                                                         segundo­s antes de se estilhaçar.  

O tempo recusa-se a andar para trás.
Então, tive de pensar numa outra solução.
Não te podia deixar ali, abandonada, partida no chão.

Todo o cuidado! E mesmo assim foi pouco.  
Desmoronaste.  
Foi mesmo à frente dos meus olhos que desmoronaste.  

Tive tanto cuidado! E mesmo assim, foi pouco.
Não sei se te peguei da forma errada,  
                            
                              ou se já chegaste a mim demasiado fragilizada…

Não queria acreditar que, ainda agora te segurava...
Ainda agora estavas viva…
Ainda agora adormecia com o som do teu respirar…

Agora, chamo o teu nome e ninguém responde do lado de lá…
Agora, já ninguém chama o meu nome do lado de cá.

Sou casmurra. Não me dei por vencida.
Primeiro, levantei-me a mim do chão, depois, quis regressar a ti
                            e regressei à corrida.  
Recuperei-me, e estava decidida a erguer-te de novo.
Desta vez tive a tua ajuda,
                                                   estavas mais comprometida.
Tinhas esperança de ser curada.
Talvez, desta vez, não oferecesses tanta resistência!
Talvez, desta vez, aceitasses o meu amor!
Talvez, desta vez, seja um trabalho a dois!
Talvez, desta vez, possa estar mais descansada.
Talvez, desta vez, também eu possa ser cuidada.

Arrumei os pedaços, tentei dar-lhes uma outra figura.
Adequada à tua beleza, ao teu jeito e feitio. Inteligente, criativa, misteriosa, divertida, carismática, observadora, com um toque sombrio.

Despertaste em mim um amor doentio!  
Ou, pelo menos, era assim que alguns lhe chamavam.
Admito, a opinião alheia deixa-me mais aborrecida do que interessada. A pessoas incompreensivas, não tenho vontade de lhes responder. Quem entende, irá entender. Quem sente o amor como uma brisa, não sabe o que é senti-lo como um furacão. Só quem ama ou já amou assim, tem a total capacidade de compreender, que nem tudo o que parece mau, o chega realmente a ser.

Às vezes, é preciso destruir o antigo, para que algo novo tenha espaço para aparecer. Um amor assim não é uma doença, não mata, pelo contrário, deu-me vontade de viver. Fez-me querer ser melhor, fez-me lutar para que pudesse sentir-me merecedora de o ter.

Sim, pode levar-nos à loucura. Sei que, a mim, me leva ao desespero. O desespero de te querer apertar nos meus braços todos os dias. O desespero de te ter! hoje! amanhã! sempre! O desespero de viver contigo já! agora! sempre! O desespero de não poder esperar! O desespero de não conseguir seguir indiferente depois de te conhecer! O desespero de não me conseguir conter! Nem a morte me poderia conter!  
E , saber que te irei amar, muito depois de morrer.  

Quem nunca passou de brasa a incêndio, não entende a total capacidade de um fogo. Prefiro renascer das cinzas a cada lua nova, do que passar pela vida sem ter ardido.  

Já devia ter entendido, as pessoas só podem mergulhar fundo em mim se já tiverem mergulhado fundo em si. Quem vive à superfície, não sabe do que falo quando o assunto é o inconsciente.  
Se os outros não se conhecem sequer a si mesmos, então, a opinião deles deveria mesmo importar? Há muito já fui aclamada de vilã, por não ser mais do que mera gente. E, como qualquer gente, sou simples e complexa. A realidade é que, poucos são os que se permitem sentir todo o espectro de emoções humanas, genuinamente, e eu, felizmente e infelizmente, sou gente dessa.

(…)

Descobriste um oceano escondido e inexplorado.  
Um Mar que se abriu só para ti, como se fosse Moisés que se estivesse a aproximar. Um Mar que só existia para ti. Um Mar que mais ninguém via, onde mais ninguém podia nadar. Um Mar reservado para ti. Parecia que existia com o único propósito de fazer o teu corpo flutuar.  

Deste-lhe um nome, brincaste com ele, usaste-o, amassaste-o, engoliste-o
                      e, cuspiste-o de volta na minha cara.

Uma outra definição. Um Mar de água doce, com a tua saliva misturada.
Uma outra versão de mim, desconhecida, até então.  
Um outro nome que eu preferia.
Um nome que só tu me chamavas, e mais ninguém ouvia,  
Um booboo que nasceu na tua boca e veio parar às minhas mãos, e delas escorria para um sorriso tímido que emergia.

(...)

E, de onde origina a argila?
Descobri que, pode gerar-se através de um ataque químico. Por exemplo, com a água. "A água sabe."  Era o que tu me dizias.  

Era com ela que nos moldavas.
Talvez com a água doce e salgada que escorria do teu rosto
                                                   e no meu rosto caía,
                                                   e no meu pescoço secava,

enquanto choravas em cima de mim,
                                                                ­abraçada a mim, na tua cama.

Enquanto tremias de receio, de que me desejasses mais a mim, do que aquilo que eu te desejava.

“Como não podias estar mais enganada!  
Como é que não vias todo o tempo e amor que te dedicava?  
Tinhas os olhos tapados pelo medo? Como é que me observavas e não me absorvias?”

O amor tem muito de belo e muito de triste.  A dualidade do mundo é tramada, mas não me adianta de nada fechar os olhos a tudo o que existe.  

Ah! Tantas coisas que nascem de um ataque químico! Ou ataque físico, como por exemplo, através do vulcanismo ou da erosão.
Quando moveste as placas que solidificavam as minhas raízes à Terra,  
           e chegaste a mim em forma de sismo silencioso,  
mandaste-me as ilusões e as outras estruturas todas abaixo, e sobrou uma cratera com a forma do meu coração, de onde foi cuspida a lava que me transmutou. A mesma lava que, mais tarde, usei para nos metamorfosear. Diria que, ser destruída e reconstruída por ti, foi a minha salvação.
Sobrei eu, debaixo dos destroços. Só não sei se te sobrevivi. Nunca mais fui a mesma desde que nos vi a desabar.  

E, são esses dois ataques que geram a argila. Produzem a fragmentação das rochas em pequenas partículas,  
                                                   ­                                                             
                                                                ­                         umas afiadas,  
                                                      ­                                                        
                                                                ­                         umas macias,
                                                                ­                                                       
         ­                                                                 ­               todas partidas.  

Gosto de pegar em factos e, aproximá-los da ficção na minha poesia.
Brinco com metáforas, brinco contigo, brinco com a vida...mas, sou séria em tudo o que faço. Só porque brinco com as palavras, não significa que te mentiria. A lealdade que me une a ti não o iria permitir.  

É belo, tão belo! Consegues ver? Fazes vibrar o meu mundo. Contigo dá-se a verdadeira magia! Também consegues senti-la?  
Tudo dá para ser transformado em algo mais. Nem melhor nem pior, apenas algo diferente.  

Das rochas vem a areia, da areia vem a argila, da argila vem o meu vaso imaginário, a quem dei um nome e uma nova sina.  

Viva a alquimia! Sinto a fluir em mim a alquimia!  
Tenho uma capacidade inata de romantizar tudo,  

                                                   de ver o copo meio cheio,  

                                                       ­                          e nem copo existia.  

Revelaste-me um amor que não sabia estar perdido.
Entendeste-me com qualidades e defeitos.
Graças a ti, fiquei esclarecida! Que melhor do que ser amada,
é ser aceite e compreendida.

Feita de barro nunca antes fundido.
Assim seguia a minha alma, antes de te ter conhecido.
Dá-me da tua água! Quero afogar-me em ti, todas as vidas!
E ter o prazer de conhecer-te, e ter o desprazer de esquecer-te, só para poder voltar a conhecer-te,
sentir-te, e por ti, só por ti, ser sentida.  

Toquei-te na alma nua! Ainda tenho as mãos manchadas com o sangue da tua carne crua. E a minha alma nua, foi tocada por ti. Provaste-me que não estava doida varrida. Soube logo que era tua!  

Nunca tinha trabalhado com o teu tipo de barro.
Ainda para mais, tão fraturado.
Peguei em ti, com todo o cuidado...

"Tive um pensamento bizarro,
Dos teus pedaços vou construir um vaso! Tem de caber água, búzios, algumas flores! Talvez o meu corpo inteiro, se o conseguir encolher o suficiente.

Recolho todos os teus bocados, mantenho-os presos, juntos por um fio vermelho e dourado. Ofereço-me a ti de presente."

(…)

Amei-te de forma sincera.  Às vezes errada, outras vezes certa, quem sabe incoerente. Mas o amor, esse que mais importa, ao contrário de nós, é consistente.  

Sobreviveu às chamas do inferno, às chuvas que as apagaram, a dezenas de enterros e renascimentos.  

Nem os anos que por ele passaram, o conseguiram romper. Nem o tempo que tudo desbota, o conseguiu reescrever.

Foi assim que me deparei com o presente agridoce que me aguardava. Descobriste um dos vazios que carrego cá dentro e, depositaste um pedaço de ti para o preencher.
Invadiste o meu espaço, sem que te tivesse notado, nem ouvi os teus passos a atravessar a porta.  
Confundiste-te com a minha solidão, sem nunca a ter mudado. Eras metade do que faltava em mim, e nem dei conta que me faltavas.

“Como poderia não te ter amado? …"

(…)

Minha bela pedra de argila,  
Ninguém me disse que eras preciosa.
Ninguém o sabia, até então.
Não te davam o devido valor,
e, para mim, sempre foste o meu maior tesouro.
Até a alma me iluminavas,
como se fosses uma pedra esculpida em ouro.

  
Meu vaso de barro banhado a fio dourado,  
Ninguém me avisou que serias tão cobiçado,  
                                                     ­             invejado,
                                                               desdenhado,
ou, até, a melhor obra de arte que eu nunca teria acabado.
Ninguém o poderia saber.  
Queria guardar-te só para mim!
Não por ciúmes, além de os ter.
Mas sim, para te proteger.
Livrar-te de olhares gananciosos e, pessoas mal-intencionadas.  
Livrar-te das minhas próprias mãos que, aparentemente, estão condenadas
                       a destruir tudo o que tanto desejam poder agarrar.  

Perdoa-me, ter achado que era uma benção.

Talvez fosse mais como a maldição  
de um Rei Midas virado do avesso.
Tudo o que toco, transforma-se em fumo dourado.
Vejo o futuro que nos poderia ter sido dado!
Vejo-te no fumo espesso,
                                               a dissipares-te à minha frente,
antes mesmo de te ter tocado.

Tudo o que os deuses me ofereceram de presente, vinha envenenado.

  
A eterna questão que paira no ar.  
É melhor amar e perder? Ou nunca chegar a descobrir a sensação de ter amado?

É melhor amar e ficar!

Há sempre mais opções, para quem gosta de se focar menos nos problemas
                     e mais nas soluções.

O amor é como o meu vaso de argila em processo de criação.  
Cuidado! Qualquer movimento brusco vai deixar uma marca profunda. Enquanto não solidificar, tens de ter cuidado! Muito cuidado para não o estragar. Deixa-o girar, não o tentes domar, toca-lhe com suavidade, dá-lhe forma gentilmente, decora os seus movimentos e, deixa-te ser levado, para onde quer que te leve a sua incerta corrente.

Enquanto não solidificar, é frágil! Muito frágil e, a qualquer momento, pode desabar.

Era isso que me estavas a tentar ensinar?  

Duas mãos que moldam a argila num ritmo exaltante!
E une-se a argila com o criador!
                                            E gira! E gira! num rodopio esmagador,  
                                                    ­  E gira! E gira! mas não o largues!
Segura bem os seus pedaços! Abraça-os com firmeza!

Porque erguê-lo é um trabalho árduo
                                                           ­      e se o largas, vai logo abaixo!

São horas, dias, meses, anos, atirados para o esgoto. Sobra a dor, para que nenhuma de nós se esqueça.

                                        E dança! E dança! E dança!...
                             Tento seguir os seus passos pela cintura...  
                                       Se não soubesse que era argila,  
                          diria que era a minha mão entrelaçada na tua.

Bato o pé no soalho.
                                    E acelero!
                                                      e acalmo o compasso...
A água escorre por ele abaixo.
Ressalta as tuas belas linhas à medida da sua descida,
como se fosse a tua pele suada na minha.  

No final, que me resta fazer? Apenas admirá-lo.

Reconstrui-lo. Delimitá-lo. Esculpi-lo. Colori-lo. Parti-lo, quem sabe. É tão simples! a minha humana de ossos e carne, transformada em pedra de argila, transformada em tesouro, transformada em pó de cinza que ingeri do meu próprio vulcão...

A destruição também é uma forma de arte, descobri isso à força, quando me deixaste.  

Acho que, no meu vaso de argila, onde duas mãos se entrecruzaram para o moldar, vou enchê-lo de areia, búzios, pedras e água dourada,
         talvez nasça lá um outro pedaço de ti, a meio da madrugada.
Vou metê-lo ao lado da minha cama, e chamar-lhe vaso de ouro. Porque quem pega num pedaço rochoso e consegue dar-lhe uma outra utilidade, já descobriu o que é alquimia,  

o poder de ser forjado pelo fogo e sair ileso,
renascido como algo novo.
Gorba Mar 2020
Det var en gång
En man bestämde sig
att lämna allt bakom sig
För att söka framgång

Det var en gång
En man åkte till en främmande stad
Bara för att han hade tillstånd
Och hört om den på en verkstad

Det var en gång
En man hamnade
I en värld mer mystisk
Än han trodde

Det var en gång
En man som försökte
Vänja sig vid kulturen
Hamnade vilsen

Det var en gång
En man tänkte sig
Att åka tillbaka
Varifrån han kom

Det var en gång
En man föredrog
Att stanna lite längre
För att utforska mer och bättre

Det började som en saga
Man vet inte riktigt hur eller när det kommer sluta
Men mannen förväntar sig
Att i framtiden kunna dela med sig

Av att han levde lycklig i flesta av sina dagar
Med sina gamla och nya kompisar
Kanske med några barn
Men troligen med kärlek.
Mariana Seabra Jun 2022
Ó terra fria e suja,
Com que os vivos me taparam...
Fui acorrentada
       aprisionada
       encaixotada
Cabeça, corpo e alma soterrada,
Quando ainda não tinha idade...
Era bela e tenra a idade para me saber salvar.

A criança que fui, se é que a fui,
Jaz numa campa, jaz lá deitada.
Tornou-se um símbolo de pureza,
Da minha inocência arruinada.
Mal fechou os olhos, soltou-se o último suspiro,
Abriu-se a Terra e ouviu-se em grito:

"És só mais uma pessoa estragada!
Bem-vinda ao mundo real,
Aí em cima, estar partida é requisito.
Desce cá abaixo, atira-te sem medos,
tenho muito para te ensinar!
Aqui somos todos filhos do Diabo,
Dançamos com ele lado a lado,
Aniquilamos o que em nós já estava manchado,
Destruímos a ferro e fogo o ódio e o pecado,
Renascemos livres e prontos para amar.
Anda recuperar a pureza que te tentaram matar!"

Bichos do solo que devoravam
O meu corpo gélido e petrificado.
Via-os passar por cima do meu olhar desesperado,
Comiam o que restava do meu coração.
Quase, quase adormecido...
Quase, quase devorado...
Quase, quase esquecido....
É bom relembrar-me que estou só de passagem,
Enquanto me entrego ao sonho e a esta última miragem
Da violência, da ganância, da frieza, da ignorância,
Que só os vivos desta Terra conseguem revelar.


Acharam eles que me iam quebrar!

Belo truque de ilusionismo!
Foi o que me tentaram ensinar.
Levei metade da vida para me desapegar
De todos os maus ensinamentos que me tentaram pregar.
Mas não sou Cristo para me pregarem,
Prefiro crucificar-me já.
Nem sou Houdini para me escapar,
Prefiro o prazer que ficar me dá.
A minha maneira é mais barbária,
Abri caminho à machadada,
Incendiei a cruz e a aldeia inteira,
Rebentei com o caixão onde estava enfiada.
Fui à busca da liberdade, para longe.
Bem longe, onde não me pudessem encontrar.
Não encontrei a liberdade, essa já a tinha, já era minha.
Mas reencontrei a inocência que há tanto queria recuperar.

Chamem-me bruxa moderna!
Mulher sensitiva, sonhadora, intuitiva,
Que vê além do que os sentidos mostram,
Que sente além da fronteira que nos separa do invisível.
Neta, bisneta, trisneta, tetraneta,
De mulheres poderosas e ancestrais.
Das chamadas "bruxas originais"
Que os cobardes não conseguiram queimar.
E bem que as tentaram erradicar!
Mas a magia sobrevive à História!
Poder senti-la hoje, poder perpetua-la,
Essa será sempre a nossa vitória, pertence a todas as mulheres.

Que venham agora tentar apanhar-me!

Solto-lhes as chamas do Inferno,
Onde os deuses me escolheram forjar.

Ai, a crueldade que este mundo traz...

Só mesmo as pessoas, essa raça sadia que é capaz
De destruir o seu semelhante, manipular o seu próprio irmão,
Sem um único pingo de compaixão.
Pegam na pá, cavam-lhe o precipício,
São os primeiros a empurrarem-no ao chão.
Reparem bem...Disse "pessoas",
Que é bem diferente de "seres-humanos",
Essa é a questão.
Porque quem sabe ser-humano, sabe bem daquilo que escrevo,
Não é indiferente à sua própria condição,
Limitada, defeituosa, machucada.
Basicamente, não valemos nada! Que alívio, admiti-lo.
Loucos são os que vivem na ilusão
De serem superiores aos bichos do solo.
Os mesmos que vos vão devorar os olhos no caixão.

(...)

Ó terra fria e suja
Com que me taparam...
De lágrimas foste regada,
De ti surgiu o que ninguém sonhava,
Um milagre que veio pela calada.
Um girassol!
Com pétalas de água salgada
Que sai pelo seu caule disparada.
És tudo, simultaneamente!
És nascente do rio e és fonte avariada.
Pura água! onde toda a gente mergulhava,
Apesar de não saberem lá nadar.
Não paravam para a beber, quanto mais para a apreciar.

Talvez tenha sido numa noite de luar,
Que conheci uma ave rara...
Uma beija-flor colorida, com olhos castanhos de encantar,
Formas humanas, magníficas,
E uma voz melódica de fazer arrepiar.
Talvez tenha sido num dia de sol,
Que ela me observara, indecisa sobre a partida ou chegada.
Porque é que em mim pousara?
Não sei. Não a questionei.
Fiquei encantada! Estava tão tranquila
Que quase... quase flutuava, como uma pena soprada,
Enquanto ela penicava a minha água salgada,
Banhava-se na minha corrente agitada,
Sentia os mil sabores enquanto a devorava,
Absorvia-me no seu corpo sem medo de nada.
Não havia presente, passado ou futuro!
Só havia eu, ela e as semelhanças que nos representam,
Os opostos que nos atraem e complementam,
O amor que é arrebatador, ingénuo e puro.

Nessa noite, nesse dia, descobri que a água amava!
Como é que posso dizer isto de uma coisa inanimada?
Vejo vivos que já estão mortos,
Submersos nos seus próprios esgotos mentais.
Vejo coisas que estão vivas,
Como a água que nunca pára,
Não desiste de beijar a costa por mais que ela a mande para trás.
Ela vai! Mas sempre volta.
Se o amor não é isso, então que outro nome lhe dás?

Podia jurar que ouvi a água a falar...
Que sina a minha!
Outra que disse que veio para me ensinar.
Envolveu-me nos seus braços e disse:
"Confia! Sei que é difícil, mas confia, deixa-te levar.
A água cria! A água sabe! A água sabe tudo!
Já se banharam nestes mesmos oceanos
Todas as gerações que habitaram este mundo.
É a água que esconde os segredos da humanidade,
Os seus mistérios mais profundos.
É a água que acalma, é a água que jorra, é a água que afoga,
Dá-te vida ao corpo, mas também a cobra."

Não era a água...estava enganada.
Era a minha ave rara quem me falara,
Quem me sussurrava ao ouvido,
Com um tom de voz quase imperceptível mas fluído.
Que animal destemido!
Decidiu partilhar um pouco de si comigo,
Decidiu mostrar-me que pode existir no outro
um porto de abrigo.
Teceu-me asas para que pudesse voar!
E disse "Vai! Voa! Sê livre!",
Mas depois de a encontrar, não havia outro sítio no mundo onde eu preferisse estar.
Ensinou-me a mergulhar, a não resistir à corrente,
A suster a respiração, controlar o batimento do coração,
Desbravar o fundo do mar, sem ter de lá ficar.

Verdade seja dita! Devo ter aprendido bem.
Verdade seja dita! Sempre à tona regressei.

Bem que me tentaram afogar! Eu mesma tentei.

Mas verdade seja dita! Sou teimosa, orgulhosa.
Se tiver de morrer, assim será! Mas serei eu!
Eu e só eu, que irei escolher quando me matar.

Pode parecer sombrio, dito da forma fria que o digo.
Mas verdade seja dita! Sinto um quente cá dentro,
Quando penso na liberdade de poder escolher
A altura certa que quero viver
Ou a altura certa que quero morrer.

(...)

Com as asas que me ofereceu,
Dedico-me à escrita, para que a verdade seja dita.
Da analogia, à hipérbole, à metáfora, à antítese.
Sou uma contradição maldita!
Sou um belo paradoxo emocional!
Prefiro voar só, a não ser quando bem acompanhada.
Porque neste longa jornada,
A que gosto de chamar de "vida" ou "fachada",
Há quem me ajude a caminhar.

Pela dura estrada, às vezes voo de asa dada.
Celebro com a minha ave rara a pureza reconquistada!
Permitimos que as nossas raízes escolham o lugar
Por onde se querem espalhar.
Seja na Terra, no Céu, no Mar.
Somos livres para escolher!
Onde, quando e como desejamos assentar.

(...)

Dizem que em Terra de Cegos,
Quem tem olho é Rei.
Digo-lhes que tinha os dois bem abertos!
Quando ao trono renunciei.

Não quero a Coroa, não ambiciono o bastão,
Não quero dinheiro para esbanjar,
Não quero um povo para controlar.
Quero manter o coração aberto!
E que seja ele a liderar!
Deixo o trono para quem o queira ocupar.
Para quem venha com boas intenções,
Que saiba que há o respeito de todo um povo a reconquistar.
Quem não tenha medo de percorrer todas as ruas da cidade,
Da aldeia, do bairro... desde a riqueza à precaridade.
Para quem trate com equidade todo o seu semelhante,
Seja rico ou pobre, novo ou velho, gordo ou magro,
inteligente ou ignorante.
Vamos mostrar que é possível o respeito pela diversidade!

Governemos juntos! Lado a lado!

(...)

O reflexo na água é conturbado...
Salto entre assuntos, sem terminar os que tinha começado.
Nunca gostei muito de regras e normas, sejam líricas, sociais ou gramaticais.
No entanto, quanto mais tempo me tenho observado,
Mais vejo que há um infinito em mim espelhado.
Sou eterna! Efémera...
Só estou de visita! E, depois desta vida,
Haverá mais lugares para visitar, outras formas para ser.
Só estou de visita! É nisso que escolho acreditar.
Vim para experienciar! Nascer, andar, correr,
Cair, levantar, aprender, amar, sofrer,
Repetir, renascer...

Ah! E, gostava de, pelo menos, uma grande pegada deixar.
Uma pegada bem funda, na alma de um outro alguém,
Como se tivesse sido feita em cimento que estava a secar.
Uma pegada que ninguém conseguirá apagar.

E, se neste mundo eu não me enquadrar?

Não faz mal! É porque vim para um novo mundo criar.
Para ser a mudança que ainda não existe,
Para ter o prazer de vos contrariar.

Sou feita de amor, raiva, luz, escuridão, magia,
Intensidade que vibra e contagia.
Giro, giro e giro-ao-sol, enquanto o sol girar.
Mesmo quando ele desaparece, para que a nossa lua possa brilhar.

Quem, afinal, diria?
Que o amor que me tentaram assassinar,
Cresceu tão forte em agonia
Que tornou-se tóxico, só para os conseguir contaminar.
E inundar, e transbordar, quem sabe, para os mudar.
Como que por rebeldia, estou habituada a ser a que contraria.
Prefiro fazer tudo ao contrário!
Em vez de me deixar ser dominada, prefiro ser eu a dominar.
Mais depressa me mantenho fiel à alma que me guia,
Do que a qualquer pessoa que me venha tentar limitar.
Nunca fui boa a ser o que o outro queria.
Nunca foi boa a reduzir-me, para me certificar que no outro haveria um espaço onde eu caberia.

Uma mente que foi expandida
Jamais voltará a ser comprimida!
Nunca mais será enclausurada! Num espaço fechado
                                                         ­                         pré-programado
                         ­                                                         condicio­nado
Cheio de pessoas com o espírito acorrentado,
Que se recusam a libertar das suas próprias amarras,
Quebrar antigos padrões, olhar para fora da caverna,
Em direção ao mundo que continua por ser explorado.

"Então é aqui a Terra? O tal Inferno que me tinham falado!"

Sejam livres de prisões!
Revoltem-se, unam-se, libertem-se!
A vocês e aos vossos irmãos!
Vão ao passo do mais lento!
Certifiquem-se que ninguém fica para trás!
Sejam fortes e valentes!
Mostrem que, com todos juntos,
A mudança será revolucionária e eficaz!
Apoiem-se uns aos outros!
Não confiem no Estado!
Dêem a mão uns aos outros, sejam o apoio que vos tem faltado!

(...)

Carrego a luz que dei à vida e, reclamo-a para mim.
Não me importo de a partilhar,
Faço-o de boa vontade!
Este mundo precisa de menos pessoas e mais humanidade.
Esta humildade, esta forte fragilidade,
Brotou das mortes que sofri, de todos os horrores que já vi.
Brotou força, de todas as lutas que sobrevivi.
Brotou sabedoria, de todos os erros que cometi,
De todos aqueles que corrigi, e dos que ainda não me apercebi.

Criei-me do nada.
Resisti!
Como uma fénix sagrada e abençoada,
Moldei-me sem fim, nem começo...
Queimei o passado, sem o ter apagado.
Ensinei-me a manter os olhos para a frente.
Permiti-me à libertação!
De enterrar o que me tentou destruir anteriormente.

Moro no topo da montanha.
Amarela, azul, verde e castanha.
A tal montanha que só por mim é avistada,
No novo mundo que criei para a minha alma cansada.

Moro no topo de céu.
Numa casa feita de girassóis sem fim, nem começo...
Que plantei para oferecer à minha ave rara,
Ao meu beija-flor colorido. O meu beija-flor preferido!
Que me veio ensinar que o amor existe.
Afinal ele existe!
E é bruto. Intoxicante. Recíproco.
Mas nem sempre é bonito.
Seja como for, aceito o seu amor!

Este dedico-te a ti, minha beija-flor encantada.
Tu! Que me vieste manter viva e apaixonada.
Porque quando estás presente,
A Terra não é fria, nem enclausura. Ao pé de ti, posso ser suja!
Acendes a chama e fico quente!
Porque quando estás presente,
Iluminas-me a cabeça, o corpo, a alma e a mente.
Porque quando estás presente,
Sinto que giro-ao-sol e ele gira cá.
E, se existe frio, não é da Terra.
É o frio na barriga!
Por sentir tanto amor! é isso que me dá.
Rui Serra Sep 2015
procuro na noite
uma silhueta
que se esconde

procuro na noite
o sentido
que me ofusca a mente

procuro na noite
a essência
do meu ser imaginário

escondo da noite
este meu lado sombrio
esta sina traçada
por uma cigana amaldiçoada

— The End —