Sa bawat pagsikat ng araw
Ikaw ang aking gabay at sandigan
Maging sa paglubog nya sa hapon
Sa kabundukan, ikaw ang aking tanglaw
Sa gabing kay panglaw
Sa gitna ng dilim
Ikaw mahal ang aking ilaw
Mahal kita at pakamamahalin habang ako'y nabubuhay.
Mananatili ka sa aking puso at isipan
Nakatatak sa balat ko
At nagpapaalala na ikaw ay aking minahal ng tunay

- your ONE

Kulang ang mga bituin sa kalangitan
Dahil kung wala ka ay kulang rin ako
Ikaw ang nagsisilbing aking ilaw sa aking madilim na landas na tinatahak
Ikaw ang nagsisilbing katahimikan
Sa aking maingay at magulong mundo
alam kong masamang gawing mundo ang alam kong tao lang
Huwag mo naman sanang nila-Lang ang isang katulad kong nilalang
pero hindi payapa ang aking mundo kung wala ka
Ikaw at pangalan mo ay sa aking puso't isipan nakatatak
Mahal, ikaw ang aking pahinga, ang aking payapa
Sa mga panahong ako ay pagod at gustong mapag-isa
Ikaw ang aking kasiyahan sa mga araw na ako ay nalulumbay
At ikaw lamang ang aking mamahalin habangbuhay

Ninanais malaman,
Ninanais tuldukan,
Pagkat di ko kaya,
'tong bagay na mawala.

Araw-araw nanlulumo,
Mundo'y dahan-dahang gumuguho,
Mga luha'y para bang tutulo,
Kapag naisip sa paninibugho.

Di magawang magsalita,
Kahit man lang mangamusta,
Sadyang takot lang talaga,
Pagkat alam na nagkasala.

Di kayang sa lahat, ikaw,
Ikaw, na minsa'y aking ilaw,
Sa landas na kay tarik,
Di alam kung anong masasapit.

Mistulang imposible,
Na tanggapin mo 'tong aking "sorry",
Ngunit ako naman sana'y paniwalaan mo,
Ito'y totoo, o sinta ko.

bawat pag silip ng araw
di pa rin malunasan aking panglaw
pagka’t naglaho na ang pumukaw
ang kaisa-isang nais matanaw
ang aking hiling sa bulalakaw
ang aking irog, tanging ilaw
sadyang hindi ka na abot-tanaw
at sa panaginip nalang dadalaw
ang kaluluwa nang kinalimutang ikaw

Ilang taon na rin ang nakalipas,
Mula noong una kong masilayan;
Ang kislap ng iyong mga mata,
Nangingibabaw sa mga ilaw sa daan.

Naaalala ko pa lahat -
Puno ng kaligayahan, kapayapaan.

At ngayon, ikaw at ako.
Tila hindi na magkatagpo.
Sana hindi matangay ng pagbugso,
Itong dinadala ng aking puso.

Oh buwan na ilaw sa madilim na daanan
Oh sulat at larawan na pwedeng balik balikan
Hiling ko lang na ang puso niya'y muli akong lingunan

Sana sa iyong paglingon
Hindi lang ako ang iyong matanaw
kundi  sana makita mo rin ang aking nararamdaman,
na ang pag asa ko sayo ay mas malabo pa sa patak ng ulan.

Sa bawat ihip ng hangin
Sa bawat awit ng tugtuging
Kahit hindi na ako ang iyong ninanais
Patuloy mo sanang ipakita ang pinaka matis **** ngiti

Ngiti na kahit hindi ako ang dahilan ay araw araw kong babaunin
Ipapasalamat kay Bathala na inilikha ka nya kahit hindi man para sakin
Ay nagpatanto na hindi lahat ng ikaw at ako,
ay pwedeng pagdugtungin

Oh buwan na ilaw sa madilim na daanan
Oh sulat at larawan na pwedeng balik balikan
Ang aking huling huling kahit isang segundo lang
Ay magkita ang mga mata namin sa aming huling paalam

Paalam kahit di naman talaga kailangan.
  
Pero kailangang magpaalam kasi wala namang dapat panghawakan

ang mga paa'y dinala ako sa tapat ng aking bintana
doon nasulyapan ang kabilugan ng buwan at pagkinang ng mga tala
ngunit ang isipa'y nananatiling balisa; tila naghahanap ng himala
'di malaman-laman kung saan at papaano mag simula

aking hiniling sa nag-iisang bituing nagniningning
na sana'y dinggin ang aking panalangin
nawa'y pakinggan ng uniberso at tuparin ang aking mga plano
ituro lang tamang landas kung saan ako tutungo

ngunit balewala lahat ng hinaing kung mananaig ang daing
'wag pilitin ang sarili; hintaying sumiklab ang apoy na nanalaytay sa'yong puso't damdamin
'wag ikumpara sa iba ang sarili 'pagkat ikaw ay may sariling istorya rin

madilim man ang landas ang iyong tatahakin; kumpiyansa sa sarili'y matatangay pati na ng hangin
ang mga buwan at ang mga tala'y makikidalamhati sa'yong pighati
ngunit ang kanilang pagningning sa kabila ng bumabalot na dilim ang magsisilbing ilaw—
liwanag at daan na magsisilbing palatandaan na darating din ang iyong araw

Nilalamig at nangangatog.
Naghihintay na tila ba maaga pa.
Alas dos na ng umaga,
Pero ito ako,
Nagbabakasaling darating ka pa.

Sabik na makita ang labi ****
binabalot ng ngiti,
At mga mata **** animo'y bituin
sa kalawakan.
Inagahan pumunta sa tagpuan
upang mapaghandaan,
Nakapagdasal na rin ako na
Sana damit ko'y iyong magustuhan.

Isang oras ang lumipas,
Gahol na gahol pa akong kumaripas
Makabili lang ng mapupulang rosas
Na ikakalat sa lamesang aking hahainan.

Handa na rin ang bulaklak
na ipinasadya sa murang halaga.
Nasinghot ko na nga lahat ng amoy,
Pero mahal, wala ka pa.

Naalala ko pa nga kung paanong
Nabigyan ko ng problema si mama
Kakahanap ng magandang tela
Na ilalatag ko para maupuan nating dalawa.
Ito na nga, handa na.
Nahiga, naupo, tumihaya.
Lahat na ata ng posisyon nagawa ko na,
Kaya mahal, nasan ka na ba?

Lumamig na rin ang niluto kong putahe.
Nawalan na rin ng lasa ang tinimpla
kong inumin kakalagay ng yelo
Para mapanatili ang lamig niya.

Handa na rin ang musika.
Handa nang umindak ang parehong kaliwa kong paa.
Nananabik nang maisayaw ka sa unang pagkakataon,
Sa loob ng pagsasama natin ng mahabang panahon.

Tila'y nagsasabi na rin na paparating ka na
Ang mga ilaw na aking palamuting hinanda,
Sa bawat pikit nila'y pag-asa kong
Yapak mo ay papalapit na.

Nilalamig at nangangatog.
Naghihintay na tila ba maaga pa.
Alas dos na ng umaga,
Pero ito ako,
Kakabasa lang ng mga text nilang,
"Wala na sya."

Nakatanga. Nakatulala.
Hawak ang bulaklak na ipinasadya.
Bumuhos ang mga luhang nawalan ng pagasang,
Darating ka pa..

Minsan sumasagi ka parin sa isipan
Habang kaupo sa sasakyan
Nasa tabi ng mga bintana
At nakikinig ng malulungkot na kanta

Minsan sumasagi ka parin sa isipan
Kapag naglalakad sa kung saan
Kapag hatid na ilaw ng buwan kay liwanag
At ang ngalay na mga binti ay di batid

Minsan sumasagi ka parin sa isipan
Tuwing nakatingin sa kalawakan
Nagtatanong kung damdaming isiniwalat
At mga salitang binitawan ay puro nga ba at tapat

Isa sa mga natatangi,
Mula sa 'di inaasahang pangyayari,
Ngayon ay naging bahagi,
Ng mga ala-alang nananatili.

Mistulang isang araw,
Pagkatao'y nakakasilaw,
Ngiting kay busilak, kay lambing,
Isang kayamanang maituturing.

Sa araw na ito, sana ika'y masaya,
Dala-dala ang ngiting kay ganda,
Wag kalimutang sa iyo'y maraming nagmamahal,
Mula sa mga pagsasamang mas tumatagal.

nagbabakasakali lang naman
baka naaalala mo pa
ako

naaalala mo pa ba
unang pagkikita
kulay ng supil mo'y pula
ganda ng iyong mata
ang nilaman ng mga dati kong kanta

naaalala mo pa ba
ako
oo
sa likod ng 'yong ala-ala
na minsan sa buhay mo ay hinagkan ako
nilambing
hinalikan
iniyakan
tinawanan
at higit sa lahat
at ang pinaka masakit sa lahat
minahal

baka naaalala mo pa
ang pagkakulang ng 'yong mga kamay
dahil hindi nito hawak ang akin
kung gaano kalungkot ang 'yong mga daliri
dahil hindi nakapulupot sa akin

baka naaalala mo pa
na  ang laman ng mga mata mo
ay ang mukha ko
at ang laman ng utak mo
ay ako, palagi

baka naaalala mo pa
na bago ka tamaan ng rumaragasang sasakyan
na nagpawala ng memorya at ala-ala mo
ay kasama kita
sinasambit ang matagal na nating mga pangarap
anak, pamilya
at iba pa

baka naaalala mo pa
na bago ka mabunggo ng paparating na ilaw
mula sa unahan ng rumaragasang sasakyan
sa gitna ng dilim
ay pinagdarasal ka
na sana 'di magbago ang pagmamahal mo

ngayon
sa apat na sulok ng 'yong kwarto sa ospital
ay di mo ako naaalala
limot ang dating ala-ala
ang halik
ang yakap
ang luha
ang hikbi
ang tawa

nagbabakasakaling naaalala mo pa

Hayan nanaman sila,
Naglalayag muli ang mga mamamahayag,
Lagalag nanaman ang bandera ng pula, berde't asul
Sa gitna ng karagatan ng mga nauupos na katotohanan,
Ang hangin ng pagbabago ay muli nanamang umiihip,
Tulak-tulak ang bangkang ginawa mula sa diyaryo't mga pangarap,

At doon,
Sa islang pinanggalingan ng mga mamamahayag,
Kung saan ang mga tao'y kasali sa isang paligsahan ng mga bangkay,
Nakatayo sa sentro ang isang pulang bahay na nagmamatyag,
Sa kanyang pader nakaukit ang mga alituntunin ng larong maingay,

Mangyari lang daw na patayin ang nagsasayawang mga apoy na nagbibigay ilaw sa pagbabago,
Mangyari lang daw na patigilin ang pagkembot ng mga bewang sa kumpas ng isang ipinagbabawal na musika,
Mangyari lang daw na mangarap ngunit tumingala sa usok ng kanyang establisiyemento,
Mangyari lang daw na maglabas ng buntong hininga ngunit huwag sanang pagkamalang pamumulitika,

Sa nayong malapit sa dalampasigan ng isla,
Kung saan ang buhangin ay nananatili pang morena't hindi pula,
Matatanaw ang isang maliit na eskenita,
Kung saan naglalakad ang mga pudpod na paang naghahanap ng pag-asa,
Ang daang malubak ngunit binuo ng pinagtagpi-tagping mga proweba,
Ay mag tuturo sa daungan ng bangka ng mga sinabing peryodista,

Ngunit pagdating sa nasabing tagong lugar,
May mahabang pilang nag-aantay sa naturang bangka,
Wari'y lahat ng talampakan ng mga tao'y dumudugo ngunit hindi namumula,
Lahat ay may dalang maleta ngunit hindi naglalayas o nawawala,

Sila'y nakapila upang antayin ang bangka,
Hindi para sumama,
Kundi para maging kalasag ng isang malayang pagpapahayag,
Para maging tagapagtanggol ng isang katotohanang nararapat makita ng lahat ng mga nabigador,
Para mapatahimik, hindi lang ang lagim ng laro,
Kundi lahat ng mga bangkay na naiwan niyang nag iingay

Kaygandang pagmasdan ang kalangitan,
Punong-puno ng kumikinang na yaman.
Nandito pa ang nakakabighaning sinag ng buwan,
Na siyang nagtatanglaw nitong gabi ng karimlan.

Kaygandang pagmasdan ang iyong mga mata,
Punong-puno ng pagmamahal at pag-ibig sinta,
Nandito pa ang nakakabighani **** ngiti
Na siyang nagbibigay ilaw sa puso kong ikaw lang ang minimithi.

Kaygandang pagmasdan ang kalangitan,
Punong-puno ng mamahaling kayamanan.
Nandito pa ang buwan na nagtatanglaw
Nitong gabing musika’y nag-uumapaw.

Kaygandang pakinggan ang musika ng gabi,
Kasing ganda ng busilak **** mga ngiti sa labi.
Nandito pa ang mga yakap **** nagbibigay saya
Nitong damdamin na mahal na mahal ka

Kaya ko'ng ipinta gamit ang mga salita
Buhok mo, ngiti, at ang 'yong buong mukha
Gagamitin, salitang pag-ibig, at ganda
Ipipinta kita gamit ang alaala

Kulang ang kulay at linya
Parang nagpipintang ilaw lang ay kandila
Bawat subok na lumikha
Kulang ang lahat kung ika'y wala

Mara...
Tumitigil ang mundo sa'yong tawa
Mara...
Di natatapos ang saya pag katabi ka

Gagawa ako ng kantang base sa 'yong larawan
Gamit ang tawa **** naka ukit sa'king gunita
Bawat galaw **** di ko mabilang
Pano ba titimbangin ang tuwa?

Kulang ang bilang at tugma
Parang sumasayaw na parehas kaliwa
Ang paa,puso, at kaluluwa
Kulang ang lahat kung ika'y wala


Mara...
Tumitigil ang mundo sa'yong mga mata
Mara...
Di natatapos ang saya pag kayap ka

Mara...
Tumitigil ang mundo sa'yong mga mata
Mara...
Di natatapos ang saya pag kasama ka


Nabulag sa tinig...
Takot nang umibig...
Nabulag sa tinig...
Itikom ang bibig.

Pitumpu’t Lima,
‘Yan ang taong nandito ka.
Ngayong upos na ang ‘yong kandila,
Ilaw mo’y ‘di na mapupundi pa.

Huling gabi mo na ngayon sa’yong tahanan.
Ngunit ang buhos ng ula’y parang wala ng katapusan.
Hindi ko alam anong gusto ng kalangitan,
Subalit bakit ito’y tila nakatatahan.

‘Di ko lubos maisip na sa kinabukasan,
Eto na ang huli kong masisilayan.
Kung gaano sana kalakas ngayon ang ulan,
Lahat ng ito’y hihina rin sa kinaumagahan.

O kay dagli ng iyong paghimbing
Sakit na ‘di mo mahahambing.
Sa kabila ng hirap na ‘yong dinaing
Lahat ng ito’y ‘di na sa’yo makararating.

Sa larangan ng sining,
Kami sayo’y nahuhumaling
Iba ang taglay **** galing,
Isa kang batikang itinuturing.

Sa mga obra **** iniukit,
Pasasalamat ang aming sambit.
Mga ala-ala ng bawat saglit,
sa puso’t isipa’y nakaguhit.

Hindi man kasing husay at talentado,
Larangang ito’y patuloy na isasabuhay ko.
Pinapangako ko, aking Lolo
Sandali nalang, Apo mo’y magiging arkitekto.

Kung kami ay maglalambing,
piging ang nakahanda sa’yong paggising.
Tiyak ngayon atensyon mo’y sa lola nakabaling
Kung mayroon lang kaming isang hiling,
Ito‘y muli kayong magkapiling.

naalala mo pa ang mga masayang araw?
na sa bahay niyo'y lagi kitang dinadalaw
Oo suot suot ko yung damit ko na dilaw
na tumeterno sa sa inyong ilaw

nakakatawang isipin
dahil sa mga masasayang kwentuhan natin
kalaliman na ng gabi kung tayo'y abutin
pero ang sabi mo ang gabi'y atin ng sulitin

mga tawa ****  walang humpay
kasabay ng paghampas ng iyong kamay
yun lang naman ang aking hinihintay
ang mga tawa't ngiti mo na hindi nakakaumay

pero tila lahat ay naglaho
ika'y biglang umiwas at nagbago
hindi ko alam kung bakit at papaano
ako'y iniwan ng walang abiso

puso ko'y parang binugbog
na sinalang sa apoy at sinunog
mundo ko'y binasag at dinurog
na tanging natira nalamang ay bubog

pero ang lahat ay nagbabago
sa rehas ng nakaraan ayokong mabilanggo
iiwasan ng magpakagago
sa minahal ko't ako'y itinago

bawat na tibok ng puso'y umaagos ang luha
sa mga matang bukas,
nakikita ang ilaw ng kadiliman
at ang pagbuhos ng tubig galing sa langit
na tila umiiyak din.

Noong musmos pa’y sabaw
sa isang malukong na pinggan
puno ng kaning may kaunting tutong
pagkaliban ko ng bakod, ika’y nakasalubong
kalooban ko’y kimi, dila ko noo’y urong

wala sa aking hinuhà,
walang sinangguning manghuhulà
sino ba’ng mag-aakalà
marmol **** bantayog
gatô palang kahoy ang loob
nang katotohana’y nabantog
sa kaunting yanig, gumuho ang moog

huwag daw sasamba sa mga d’yos-d’yosan
ngunit tila larawan ka ng may-kabanalan
haliging inasam na masasandalan
sa ilaw ko pala’y naging tampalasan

imaheng nadurog ay dagok sa aking likod,
at tila balisong na sa puso’y kumadyot
kulang ba ang hikbi ng pusang malambot?
labis bang nagmahal ang asong malikot?

Mahabang panahon ginugol, dumaan
Ang kapeng mainit lumamig,
Napanis na’t nakalimutan

Sa paglalakad, dinampot, hinimay
ang duming iniwan ng mga alamid
matiyagang pinagyaman
Isinangag ng paulit-ulit sa nagmumuning isipan
Giniling sa puso tumanaw sa pinagmulan
Tinimplahan ng matam-is na kapatawaran
Paglagok ng mainit, aking naramdaman
Tiwasay ang dibdib, may kapayapaan.

Naglakbay ako sa gabing salát,
Sa pintong lambat, lihim ang lakad.
Ang buwan ay may gintong mukha,
Ngunit ang oras ay tila nawawala.

May kulungang tila orasan sa isip,
Na bulong ng katahimika’y sinisip.
Ang isip ko’y ibong baligtad ang lipad,
Umawit ng oras at bukal na apoy ang patak.

Salamin ang langit, luha’y bumuhos
Bawat patak, matang nahimbing noon.
Minasdan akong sayaw sa bubog na sira,
Habang oras ay damo’t talim sa lupa.

Ang gubat huminga sa tula ng hiwaga,
Dahon ay sumpa, ugat ay kabaong dala.
Tinanong ko ang hangin, “Alin ang akin?”
Sumagot, “Lahat, at wala—sa takdang dilim.”

Mga bituin ay nag-ukit ng pangalan,
Ngunit hindi sa panaginip ko nagbuhat ang alam.
Hinalikan ko ang multo ng bait,
At uminom ng takot—kasalo sa init.

Nang ako’y magising, normal ang daigdig,
Ngunit may tumatawa sa likod ng isip.
Tinaglay ang tinig ko’t anyo ng mukha,
Ako’y naiwan—bilanggo na pala.

Ilang dekada na ba ang lumipas
mula nang huling namúti
ng mga labong sa kawayanan
sa dulo ng kapirasong lupang
minana sa kanunuan ng angkan?

May bakas pa sa daanan ang dug-out
na tinabunan na ng mga naputol
na sanga at mga winalis na dahon,
naputol na sanga at bubot na bunga
ng mga chico, caimito at mangga,
na palaging inaakyat ng mga kuya
at nang-iinggit pa kunwari tuwina
at pagkababa’y mamimigay rin pala -
dug-out na tagapagligtas, taguan
noong panahong tila baga’y kani-kanina
lamang, sa mga mababangis na kempeitai,
sa malupit na pandaigdigang giyera.

Halos nalipol ang angkang bansag ay bisero,
umangat sa buhay dulot ng mga alagang kabayo
pagkatapos ng Liberation naging kaminero
mga kabayo’y kinatay ng mga bakero
na sila ring nambayoneta ng maraming tao
pagsaksak patulák sa balong igiban ng baryo
pati mga musmos at mga inang nagpapasuso
kulóng sa kamalig, sinunog nang buhay, at naabó.

Tila nakalimutan na ang madilim na nakaraan
at walang napulot na aral sa kasaysayan
ngunit natakpan man ng ningning ng mga ilaw-neon
at malawak na highway ang dating batalan at tuklong
Ang lansa ng dugong namuo sa balon sa sinturisan,
palaging nagpapaala-ala ng damdaming kinukuyom.

At ngayon,
wala nang mananakop na Hapon.
pero may pumapasok na bagong panginoon -
Handa nang himurin ang puwit ng mga Tsinong maton.

Bumalikwas ang madaling araw
Mapula ang sinag ng malamlam na ilaw
Mula sa pagkagupiling ng iniwang gabi
Isang paos na tilaok pinilit magsabi
Tila inutil na tuod ang unan at papag
Walang tugon ni tikhim man lang
para sa likod at ulong lumapat

Mapagkunwari ang kulambo
Lamok pala’y kalaguyo
Akala ng balana’y karamay
Sa magdamag na paglalamay
Batang ipinaglihi sa Sto Niño
Ibebenta pala sa demonyo

Naglaga ng kape ang among kapre
Butil daw ay hinirang ng musang na tumae
Galapong pala’y napanis na sapal
Nilagyan ng dagta ng nilinlang na bangkal
Bang-aw na ang panatikong tagasunod
Lublob na sa pusali, puwit pa rin ang hinihimod:

          Sayang ang kita, mamaya’y bayaran na!
          Copy-paste-post - sige pa!
          Ang perang kikitain ay mas mahalaga
          May paburger pa sina konsi at mayora
          O e 'no kung nasa poso ***** tanang kaluluwa?

Bayaning tangan ay tabak, tila nakanganga
Kinain na ng anay ang papel at pluma.

012025

Paanong ang mga bulalakaw
Ay kusang nagpapaubaya?
Mahuhulog sa lalim ng gabi
Dawit ang liwanag nitong taglay.

Sumapit ang ika-dalawampu ng unang buwan
At pumipisan pa rin ang mga mata
Sa lilim ng Kanyang kagandahan.
Ang yaman ng pag-ibig ay bukas sa lahat,
Sa palad Niya’y kakapit pa rin
Maging ang may tangan ng mga sandata.

Sa wakas at hindi na muling mauubusan pa
Ng hininga ang gabing walang himpil sa paghikbi.
Hindi na muling pipikit at hahawi sa dilim
Na nagbabakasakaling masaklawan nito
Ang Ilaw na papawi sa kanyang pagkabulag.

Ilalantad na ang sarili
Na para bang ito na ang huling paghinga.
Hindi na iaantala ang panahon,
Ngayo’y oras ay hindi na kalaban pa —
Ngayon ang tugon nya‘y “oo”
Pagkat ang bukas ay wala nang pahina.

Ako’y isang Pilipina
Na nagtungo sa Tsina
Upang bumisita
Sa maysakit kong lola.

‘Di ko na ipinagtaka
Kung ako’y ‘di nakilala
Sapagkat siya’y ulyanin na.

Ang ‘di ko lang malimutan
Nang ako’y pagkamalan
Na isang taga-Kanluran.

‘Pagkat ang sinabi ba naman
“Hey, what are you doing here, woman?
Do I know any American?”

My gosh! Sa laking gulat ko
Mga mata ko’y nanlobo
At nawalan ng malay-tao.

Nang ako’y magising
Mga ilaw nakaduduling
And everybody’s dancing.

Ako’y nasa diskuhan nga pala
Nalasing at naidlip tuwina
Gayak panggala, pusturang pang-Kana.

Buhok na kinulayan
Labing nilipstikan
Mukha nga akong American.

Para sa mga di-makaunawa
At mga Maria Clarang Pilipina
‘Wag niyo akong itatwa.

Kung si Rizal nga’y naka-Americana
Ako pa kaya? – Modernang Pilipina!

-07/30/2008
(Miagao)
*for Kim Carlm Jagorin in PI 100

Kulang ang mga bituin sa kalangitan
Na kahit minsan ay kay sarap pagmasdan
Kung mawawala ka man ay kulang rin ako,
Ikaw ang nagsisilbing aking katahimikan

Sa aking maingay at magulong mundo,
Para kang isang tanawin
Na kay sarap titigan
Sana nga ay makuha ka sa tingin,

Tayo ay may walong planeta
Ngunit sa iyo lamang umiikot ang mundo ko
Ikaw ang aking paboritong pantasya
Na ayaw kong kalimutan

Ikaw ang paborito kong panaginip
Na kahit minsan sana ay hindi na ako magising
Makasama ka lamang kahit ako’y naka idlip
Pero ayaw kong mabuking

Na ang talino ko sa klase
Pero pagdating sa’yo nabo-bobo at nata-tanga ako
Alam kong wala kang pake
Dahil bihira naman na ako ay magugustuhan mo

Ang isang tulad ko
Nakakasagot naman ako sa oral namin
Pero pagdating sa’yo nata-tameme ako at ‘di maka-amin
Dahil suntok sa buwan lamang ako pagdating sa’yo

Ka-babae kong tao
Pero kapag ikaw nababakla ako
Hindi ko alam bakit nagkakaganito ako
Pagdating sa iyo nagiging abnormal ako

Ikaw ang ilaw
Sa madilim na landas na aking tinatahak;
Ikaw at ang pangalan mo ay sa aking puso't isipan nakatatak
Wala kang ibang kaagaw

Sa gabing mapanglaw
buwan ay lumitaw
Aninag nya'y di makasilaw
Sa mata kong mapagtanaw

ilaw nya'y kinahanga
At tila di bibitaw
Sa aking pagtitingala
Ng ulo ko sa ibabaw

Ngunit sya'y isang buwan
At akoy' isang ako
Malayo, di malapitan
At dampian sya'y malabo

Tanging  pagtingala sa itaas
Ng tahimik, sa malayo
At likhain aking pantas
Habang nakatingin sa ibayo

Minsan ko lang siya nasilayan, ngunit tila araw-araw na.
Alam ng hangin ang lihim kong itinatanghal sa katahimikan.
Chandelier ng gabi, siya ang ilaw sa bawat alaala.
Ewan ko ba kung bakit pangalan niya’y aking iniingatan.
Laging siya ang dulo ng bawat tulang di ko pinangalanan.