we only want to be there for people who we want to be there for us

sadness and trauma doesn’t really give a **** if it’s been hours, days, months or years. it stays showing up and asking to learn new ways of dancing with the whole weight of the thing

you'll be fine. that's who you are, and that's something of you that can never change or can be taken away. you'll always be fine in the end.

just one of those mornings where i can't get out off my bed and my mind wanders to the worst case scenarios and the feeling of not being  good enough sinks in.

it's hard to just turn off the sadness

i say something about boundaries, something about how i didn’t know to ask for what i wanted from him

because you remembered, and memory is a second chance

i hope the love that you find swallows you wholly like you said it might

we are deserving of love that does not require us to suffer first

Noon, ang tanging kinakatakutan ko lang ay ang hindi makatulog sa hapon
Ang mahuli ng magulang na tumatakas para makalabas at makipaglaro
Ang matakot sa mga kwentong multo na gumagala tuwing alas tres ng madaling araw
Ang manuod ng horror na pelikula at matulog na bukas ang bombilya pagkatapos
Ang dumilat at sumilip sa ilalim nang kama

Noon, natatakot lang akong makakita ng pulang marka sa aking papel
Ang hindi makasagot sa pagbigkas sa nakabusangot at nakakatakot kong titser
Ang mahuling nakikipag daldalan sa katabi kong kaklase
Ang hindi makauwi sa tamang oras na binigay ng magulang

Natatakot ako sa mga maraming bagay
Ngunit nagiba narin ang mga bagay na kinakatakutan ko sa mga taong lumipas
Mas lumaki na sila at mas naging matapang
Mas naging matulis ang mga pangil at humaba ang mga binyas, ang buhok, ang kuko
Mas bumilis, mas lumiksi
Mas mahirap nang labanan

Hindi na pwedeng basta idaan sa pagtulog at pagtakas
Hindi na basta basta napapatay ng liwanag na nanggagaling sa bukas na ilaw ang takot
Hindi na rin nawawala ang takot sa pag balot sa buong katawan ang malambot na kumot
Hindi na madadaan sa pagsiksik sa pader upang hindi mahila ang mga malamig na paa sa nagtatagong takot sa ilalim ng kama

Do you know how many "signs" I've gotten that I should or shouldn't be with someone? And where has it gotten me? Maybe there aren't any signs. Maybe maybe a locket's just a locket, a chair is just a chair. Maybe we don't have to give meaning to every little thing. Maybe we don't maybe we don't need the Universe to tell us what we really want. Maybe we already know that, deep down. Sharpen them with lies and whatever's going down, will follow you around and that's how you fight loneliness.

habang naglalakad ako pauwi ng bahay
bitbit ang napakabigat na bag
laman ang mga gamit na kinakailangan
may nakita akong kumikintab na bilog sa dinadaanan
huminto ako, napatigil at tinignan
at nakita ko itong piso
pero imbis na kunin ko ito at ipangbayad sa jeep
tinago ko ito at tinabi sa isa pang piso
dahil alam ko ang pakiramdam na nag-iisa
sa dilim, gulo at ingay

sa sarili **** paang naglalakad sa kalyeng madalas ikaw lang magisa, na minsan iniisip mo na sana may isang taong sumasabay sa agos ng galaw nang iyong mga paa
sa sarili **** kamay na tumatama sa lamig ng simoy ng hangin, iniisip na sana may isang kamay na handang hawakan ito sa lamig at init

sana isang araw, hindi na anino ang kasabay mo pauwi
kundi isang tahanan

Ubos na ang mga panahong hindi kailangan magmadali
Yung pagising sa umaga na hindi na kailangan ng nagwawalang awtomatikong orasan

Sa kakamadali ay nalilimutan nating magsoot ng pambahay na tsinelas pagbangon sa kama,
Maging ang pagharap sa salamin at pagbati ng "magandang umaga" ay lipas na

Ang mga pandesal at almusal na dati'y pinagsasaluhan sa lamesa, ngayo'y sa umaandar na sasakyan na inuubos okaya naman minsan ay dumadaan sa isang kainan para doon makakain

Kung noon ay sinusulit ang bawat hakbang ng mga lakad at napapansin ang mga bulaklak at dahon sa iyong paligid
Nalipasan na ng oras ang dati'y hindi ka tumatakbo at nagkukumahog, pinabilis ang pag-asam ng panahon

Kung babalik pa sa kahapon,
Lumipas na ang kapeng ilang beses **** hinalo't di na alam kung tunaw na ba ang bawat piraso ng oras kaya't di na napansing lumamig na sa paglipas ng oras

At sana, sa bawat pagmamadali at takbong gawin para makarating
Huwag mo sanang kalimutan
Na oras man ang kaaway,
Nakadikit ito sa ala-alang bumuo sa pagkatao natin

Muli, ipapa-alala ko na huwag mo sanang kalimutang pwede ka magdahan-dahan
Ipahinga mo ang iyong mga paa
Dahil ubos na ang panahong hindi tayo nagmamadali

Kaya  sana, hayaan mo munang mag-isa ang mundo at umupo ka muna sandali
Gumising kang hindi gula't sa nagwawalang orasan at isoot ang sapin sa paang sabik nang ihatid ka sa hapag-kainan
Timplahin mo ang kapeng mainit at hintaying matunaw ang bawat piraso
At doon, malalasahan mo, ang tunay ng sarap ng bawat segundong matagal mo nang hindi napapansing pinapalipas mo

Ang sabi nila na ang pinakamasakit daw na tunog ay ang iyak at hikbi,
Malakas man, mahina o pag-pipigil
Lahat daw ‘yon ay pare-pareho lang
Tama nga siguro sila kasi ang iyak ay nakapag-sasabi ng totoong nararamdaman, ang iyak ay isang kalungkutan
Noong gabing yon, narinig ko ang pinakamasakit na tunog
Sabay tayong lumuha
Sabay nating iniyak ang sakit na para bang masasagot lahat ng tanong sa ating isipan
Mga pagkukulang, mga sana at dapat na pareho nating gustong malaman, gustong ipaglaban
Mga tanong na matagal ng kinukwestyon ang mga bagay na hindi maintindihan
Mga pagkukulang na pinipilit buuin na unti-unting lumalabo
Mga sana at dapat na matagal nang pinipigilan
Ngunit narinig ko ang tunog ng bawat galaw ng iyong mga paa na humahaplos sa sahig
Narinig ko kung paano mo ikinabit muli ang iyong mga paa sa iyong medyas at sapatos,
Kung paano mo ito itinali at binuhol nang napakahigpit
Narinig ang bawat kilos at galaw
Sa huling beses ay narinig ko ang iyong mga daliri
Kung paano dumapo ang iyong palad sa pinto
Hindi iyak at hikbi ang nangibabaw
Kundi ang tunog ng pagsara ng pinto

how do you know if what you want is worth it?

with all this fighting lately i've been wondering

it's a very competitive world out there
the competitive spirit is fine within limits
but it shouldn't drown the sheer joy of the game being played
it's natural to want to win
but for me, it's not natural to want others to fail

Minsan kahit anong ingat mo na hindi matisod at magalusan
Darating ka sa puntong babasagin ka ng mundo
Hindi mo man malugod na matanggap
Kalaunan magpapasalamat ka nalang sa pagkabasag
Sa pira-pirasong sariling kelangang pagtyagaang pulutin para mabuo ulit
May mga parteng hindi mo na mahahanap dahil hindi mo na makita
Iba na kasi ang hugis
Hindi ka na tulad ng dati
Paniguradong iiyakan mo ang pagkamatay ng sarili **** may makulay na pananaw sa mundong akala mo'y hindi ka kayang saktan
Na tila ba'y nakatira ka sa isang palasyong may masugid na taga-silbi
At may isang magiting na prinsipe o prinsesang kukumpleto sa kwento mo
Sino ba naman ang hindi tatangis kung ang ganitong pangarap ay mawawasak lamang sa isang pitik ng mapanlinlang na pagkakataon o ng isang maling sirkumstansya?
May iyak na pisikal
May iyak na hindi kayang ihayag ng luha
Isang tapang na paimbabaw
Pero sa totoo lang, isang kaduwagan
Kailangan **** ilabas yan
Isigaw mo kung kinakailangan
Maglupasay kang parang bata
Suntukin mo ang unan
Magtapon ka
Magbasag ka ng pinggan
Ilabas mo
Ubusin mo ang lakas mo hanggang ang tanging kaya mo na lang ay umiyak
Hanggang ang kaya mo na lang ay ang isang tahimik na pag-iyak
Ang pisikal na pagkapagod ang tutulong sayo na magpahinga ng panandalian
Ipikit ang pagal na isip
Kailangan mo ng katahimikan o ng karamay na may nakatikom na bibig
Hindi gagana ang mga pinakamatamis na salita sapagkat manhid ka
Bagkus, kailangan mo ng kamay na mag-aampat ng umaalwak na dugo mula sa pagkabasag
Banayad na haplos ng pagpapayapa na ang sakit ay lilipas din ngunit sa totoo lang, matagal pa
Malayo pa ang tatahakin mo upang makaalpas ka sa sitwasyong ito Ngunit kailangan **** maniwala at dayain ang sarili
Para makaligtas sa delubyo ng kalungkutang may kakayahang pumatay ng paunti-unti kung hahayaan mo lang
Sa huli, pagkatapos **** malampasan ang mga sandamakmak na sagabal
Ang mga dating sugat ay magiging pilat at kalimitan ay nagiging kalyo na lamang
Mas titibay ang sikmura **** magtiis at mas tataas ang sukatan mo ng tapang
Magtataka ka kung bakit ang mga bagay na dati **** ihinihikbi ay mawawalan na ng epekto sayo
Hindi ka naman naging manhid, naging mas matatag ka lang sa pagkabasag na iyon
Hindi ka magiging ganap kung hindi mo ito mararanasan
Ang katotohanan ay walang taong hindi nabasag ng mundo Dalawa nga lang ang hantungan niyan
Ang mabasag ka't itapon o ang mabasag ka't buuin muli?

when it comes to people i love, i'm so emotionally unstable i always have this tendency to **** up our relationship because i feel too much
and it causes baseless anger outbursts and intimidating coldness. it's like i'm waiting for everyone to **** up. i mean, aren't most people? don't worry. everyone's gets better at pretending that they got so good sometimes you'd think that they have their **** together. i usually just leave. but i couldn't. now that i'm accessing a wider, deeper aspect of his world, i know i have a feeling of being trapped.

i came to a point in life where every time i breathe i wish it will be my last breathe

i wish the people i love somewhat know it's going to be okay
i wish words would be as promising as what they seem to be
i wish their own ghosts wouldn't haunt them when they're alone past midnight
i wish they wouldn't feel the weight of a thousand thoughts drown them as they try to step foot towards what they genuinely want
i wish they wouldn't feel the burden of waking next morning after a restless night
i wish they know it's only a matter of time
i just wish it wasn't so difficult for them to believe it's going to be okay

allow yourself to be in pain for the things you do not understand
watch the river make its way to you
and see how beautiful things will destroy you

you don't need a boy who will call you beautiful
you need a man who will call you intelligent
a man who will tell your laugh is contagious
that you made him smile
that you have something to offer

the words to my poems are lost and so am i