Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
I

What’s become of Waring
Since he gave us all the slip,
Chose land-travel or seafaring,
Boots and chest, or staff and scrip,
Rather than pace up and down
Any longer London-town?

Who’d have guessed it from his lip,
Or his brow’s accustomed bearing,
On the night he thus took ship,
Or started landward?—little caring
For us, it seems, who supped together,
(Friends of his too, I remember)
And walked home through the merry weather,
The snowiest in all December;
I left his arm that night myself
For what’s-his-name’s, the new prose-poet,
That wrote the book there, on the shelf—
How, forsooth, was I to know it
If Waring meant to glide away
Like a ghost at break of day?
Never looked he half so gay!

He was prouder than the devil:
How he must have cursed our revel!
Ay, and many other meetings,
Indoor visits, outdoor greetings,
As up and down he paced this London,
With no work done, but great works undone,
Where scarce twenty knew his name.
Why not, then, have earlier spoken,
Written, bustled? Who’s to blame
If your silence kept unbroken?
“True, but there were sundry jottings,
Stray-leaves, fragments, blurrs and blottings,
Certain first steps were achieved
Already which—(is that your meaning?)
Had well borne out whoe’er believed
In more to come!” But who goes gleaning
Hedge-side chance-blades, while full-sheaved
Stand cornfields by him? Pride, o’erweening
Pride alone, puts forth such claims
O’er the day’s distinguished names.

Meantime, how much I loved him,
I find out now I’ve lost him:
I, who cared not if I moved him,
Henceforth never shall get free
Of his ghostly company,
His eyes that just a little wink
As deep I go into the merit
Of this and that distinguished spirit—
His cheeks’ raised colour, soon to sink,
As long I dwell on some stupendous
And tremendous (Heaven defend us!)
Monstr’-inform’-ingens-horrend-ous
Demoniaco-seraphic
Penman­’s latest piece of graphic.
Nay, my very wrist grows warm
With his dragging weight of arm!
E’en so, swimmingly appears,
Through one’s after-supper musings,
Some lost Lady of old years,
With her beauteous vain endeavour,
And goodness unrepaid as ever;
The face, accustomed to refusings,
We, puppies that we were… Oh never
Surely, nice of conscience, scrupled
Being aught like false, forsooth, to?
Telling aught but honest truth to?
What a sin, had we centupled
Its possessor’s grace and sweetness!
No! she heard in its completeness
Truth, for truth’s a weighty matter,
And, truth at issue, we can’t flatter!
Well, ’tis done with: she’s exempt
From damning us through such a sally;
And so she glides, as down a valley,
Taking up with her contempt,
Past our reach; and in, the flowers
Shut her unregarded hours.


Oh, could I have him back once more,
This Waring, but one half-day more!
Back, with the quiet face of yore,
So hungry for acknowledgment
Like mine! I’d fool him to his bent!
Feed, should not he, to heart’s content?
I’d say, “to only have conceived
Your great works, though they ne’er make progress,
Surpasses all we’ve yet achieved!”
I’d lie so, I should be believed.
I’d make such havoc of the claims
Of the day’s distinguished names
To feast him with, as feasts an ogress
Her sharp-toothed golden-crowned child!
Or, as one feasts a creature rarely
Captured here, unreconciled
To capture; and completely gives
Its pettish humours licence, barely
Requiring that it lives.

Ichabod, Ichabod,
The glory is departed!
Travels Waring East away?
Who, of knowledge, by hearsay,
Reports a man upstarted
Somewhere as a God,
Hordes grown European-hearted,
Millions of the wild made tame
On a sudden at his fame?
In Vishnu-land what Avatar?
Or who, in Moscow, toward the Czar,
With the demurest of footfalls
Over the Kremlin’s pavement, bright
With serpentine and syenite,
Steps, with five other generals,
That simultaneously take *****,
For each to have pretext enough
To kerchiefwise unfurl his sash
Which, softness’ self, is yet the stuff
To hold fast where a steel chain snaps,
And leave the grand white neck no ****?
Waring, in Moscow, to those rough
Cold northern natures borne, perhaps,
Like the lambwhite maiden dear
From the circle of mute kings,
Unable to repress the tear,
Each as his sceptre down he flings,
To Dian’s fane at Taurica,
Where now a captive priestess, she alway
Mingles her tender grave Hellenic speech
With theirs, tuned to the hailstone-beaten beach,
As pours some pigeon, from the myrrhy lands
Rapt by the whirlblast to fierce Scythian strands
Where bred the swallows, her melodious cry
Amid their barbarous twitter!
In Russia? Never! Spain were fitter!
Ay, most likely, ’tis in Spain
That we and Waring meet again—
Now, while he turns down that cool narrow lane
Into the blackness, out of grave Madrid
All fire and shine—abrupt as when there’s slid
Its stiff gold blazing pall
From some black coffin-lid.
Or, best of all,
I love to think
The leaving us was just a feint;
Back here to London did he slink;
And now works on without a wink
Of sleep, and we are on the brink
Of something great in fresco-paint:
Some garret’s ceiling, walls and floor,
Up and down and o’er and o’er
He splashes, as none splashed before
Since great Caldara Polidore:
Or Music means this land of ours
Some favour yet, to pity won
By Purcell from his Rosy Bowers,—
“Give me my so long promised son,
Let Waring end what I begun!”
Then down he creeps and out he steals
Only when the night conceals
His face—in Kent ’tis cherry-time,
Or, hops are picking; or, at prime
Of March, he wanders as, too happy,
Years ago when he was young,
Some mild eve when woods grew sappy,
And the early moths had sprung
To life from many a trembling sheath
Woven the warm boughs beneath;
While small birds said to themselves
What should soon be actual song,
And young gnats, by tens and twelves,
Made as if they were the throng
That crowd around and carry aloft
The sound they have nursed, so sweet and pure,
Out of a myriad noises soft,
Into a tone that can endure
Amid the noise of a July noon,
When all God’s creatures crave their boon,
All at once and all in tune,
And get it, happy as Waring then,
Having first within his ken
What a man might do with men,
And far too glad, in the even-glow,
To mix with your world he meant to take
Into his hand, he told you, so—
And out of it his world to make,
To contract and to expand
As he shut or oped his hand.
Oh, Waring, what’s to really be?
A clear stage and a crowd to see!
Some Garrick—say—out shall not he
The heart of Hamlet’s mystery pluck
Or, where most unclean beasts are rife,
Some Junius—am I right?—shall tuck
His sleeve, and out with flaying-knife!
Some Chatterton shall have the luck
Of calling Rowley into life!
Some one shall somehow run amuck
With this old world, for want of strife
Sound asleep: contrive, contrive
To rouse us, Waring! Who’s alive?
Our men scarce seem in earnest now:
Distinguished names!—but ’tis, somehow
As if they played at being names
Still more distinguished, like the games
Of children. Turn our sport to earnest
With a visage of the sternest!
Bring the real times back, confessed
Still better than our very best!

II

“When I last saw Waring…”
(How all turned to him who spoke—
You saw Waring? Truth or joke?
In land-travel, or seafaring?)

“…We were sailing by Triest,
Where a day or two we harboured:
A sunset was in the West,
When, looking over the vessel’s side,
One of our company espied
A sudden speck to larboard.
And, as a sea-duck flies and swins
At once, so came the light craft up,
With its sole lateen sail that trims
And turns (the water round its rims
Dancing, as round a sinking cup)
And by us like a fish it curled,
And drew itself up close beside,
Its great sail on the instant furled,
And o’er its planks, a shrill voice cried
(A neck as bronzed as a Lascar’s)
‘Buy wine of us, you English Brig?
Or fruit, tobacco and cigars?
A Pilot for you to Triest?
Without one, look you ne’er so big,
They’ll never let you up the bay!
We natives should know best.’
I turned, and ‘just those fellows’ way,’
Our captain said, ‘The long-shore thieves
Are laughing at us in their sleeves.’

“In truth, the boy leaned laughing back;
And one, half-hidden by his side
Under the furled sail, soon I spied,
With great grass hat, and kerchief black,
Who looked up, with his kingly throat,
Said somewhat, while the other shook
His hair back from his eyes to look
Their longest at us; then the boat,
I know not how, turned sharply round,
Laying her whole side on the sea
As a leaping fish does; from the lee
Into the weather, cut somehow
Her sparkling path beneath our bow;
And so went off, as with a bound,
Into the rose and golden half
Of the sky, to overtake the sun,
And reach the shore, like the sea-calf
Its singing cave; yet I caught one
Glance ere away the boat quite passed,
And neither time nor toil could mar
Those features: so I saw the last
Of Waring!”—You? Oh, never star
Was lost here, but it rose afar!
Look East, where whole new thousands are!
In Vishnu-land what Avatar?
011717

Sabi ko noon, hindi na ako magsusulat pa -- na hindi na ako mag-aalay ng tula para sayo. Na ang huling piyesa ng tula ay ipinalipas ko na rin noong isang taon, ipinatikom sa dagat na bumubura ng bawat larawang binigkis sa buhanginan -- noong isang taong napagmasdan ko ang pagbagsak ng bawat dahon ng alaalang dinumog at pinunit ng hangin.

Akala ko yun na ang huli, nang bigkasin ko sa mismong harapan mo ang bawat malayang mga tugmang naikatha buhat sa lalim ng sugat nang palihim na pag-ibig -- ngunit walang lihim na hindi nabubunyag kaya marapat na rin sigurong mailathala ang damdamin sa bawat dahong muling pausbong bagamat hindi ko pa rin alam kung aabutan ba ito ng taglagas.

Akala ko yun na ang huling pakikipagtagisan ko sa bawat salitang may mensahe ng pagbitaw. Akala ko kakayanin kong bumitaw agad, bumitaw nang kusa at tuluyan nang maihihimlay ang bawat tula sa mismong pinagtuyuan ng bawat dahong bumabagsak.

Ilang beses na kitang ipinaubaya sa Kanya pero paulit-ulit kang bumabalik -- ni hindi ko alam kung dapat bang sisihin ko ang tadhana o talagang kailangang kong tanggaping parte ito ng pagpapasakop at pagpapaayos ko sa Kanya. Paulit-ulit kitang kinatatagpo sa panaginip na halos magtaka ako kung bakit.

Napuno ng listahan ng ngalan mo ang mga petsa sa kalendaryo kung ilang beses kang naging bisita sa aking pagtulog at paghimbing. Hindi naman ako kumakatok sa aking unan at kumot para masilayan ka -- masilayan kung posible bang maharap kita at hindi na ako urong-sulong pa.

Paulit-ulit tayong ipinagtatagpo kung saan una tayong nagkita at nagbitaw ng mga pangakong uunahin natin Siya at doon din natapos ang bawat panimulang may matatamis at mabubulaklak na pagsasalarawan ng mga salitang "kung tayo'y tayo talaga." Pero paulit-ulit kitang hindi ipinagkakait sa Kanya kasi alam kong para sa Kanya ka naman at hindi ako ang makapagsasabing ang bukas ay laan para sa atin ng may iisang pintuan.

Hindi ko maaaring ilibing nang buhay ang bawat alaalang naging parte ng kung sino ako ngayon, mga nakaraang sabi nila'y dapat daw ay daanan ko lang at wag pagtambayan. At kung hihimayin ko ang bawat yugto, hindi ko alam kung kaya bang paluputan ang mga ito ng metaporang pampalasa sa bawat linya ng tula.

Hindi ko alam kung magkakasya ito sa puso **** ni minsa'y hindi mo nagawang pagbuksan. Inilatag ko na sa Kanya ang lahat kasama ang pagpapatawad ko sayo, kasama ang bawat panalangin ko para sa ikatataas Niya sa buhay mo -- mga panalanging para sa ikatatag ng pananampalataya mo, para sa ikalalalim ng relasyon at pundasyon mo sa Kanya.

At hindi, hindi ko lubos maisip na ganito ang paraan Niya para sa paghilom ko -- na mismong pinagtatagpi-tagpi niya ang bawat tauhan sa paligid ko para lang maharap kita.

Ilang beses akong umiwas na may sumbong sa kalangitan na sana nga dumating na ang panahon -- yung panahon na kaya ko na at kaya mo na rin. Nag-iwasan tayo na waring naglalaro ng Patintero at nakakapagod nga -- nakakapagod makipaglaro kasi hindi naman natin ninais na makipaghabulan sa wala na.

Pinili kong bitiwan ka pero hindi ko binitiwan ang paghihintay ko sayo -- naghihintay akong marinig lang mula sayo na ayos ka lang.

At oo, ayokong nakawin ang mga oras at sandali na laan para sa paglago mo sa Kanya. Noon pa man, yun na rin ang tanging dasal ko sa Kanya. At kahit sa pagbitaw natin nang paulit-ulit, mas minamahal ko Siya. Oo, mas matimbang ang pag-ibig Niya para sating dalawa kaya nga't mas mainam na mag-ipon na lamang hindi ng mga pangamba, bagkus ng mga panalanging kalugud-lugod sa Kanya pagkat iisa lang ang ating Ama.

At kahit pa, kahit pa hindi ko masuri sa aking sarili kung ito na ang huling piyesa, hindi pa rin ako bibitaw sa pagsusulat. Maubusan man ng pagdanak ng tinta ng aking pluma'y patuloy akong makapagsusulat.

At hindi matatapos ang mga tula na may ganitong pangwakas. Hindi ko rin alam kung kailan ito madudugtungan at kung dapat bang ihanay ko na sa ibang istilo ang bawat katha.

Gayunpaman, ang bawat tinta ng bawat kataga'y iisa lang ang diin -- isang mensaheng hindi ko kayang sambitin, hindi kayang sambitin nang harapan kaya't katulad ni Rizal, mas nanaisin kong ganito ang maging istilo ng mapagdamdaming paghihimagsik. Isang mensaheng hindi ko kayang bigyang pamagat at mananatiling isang alamat --- alamat na hindi ko wari kung makakarating ba sayo o hindi.
Sasarhan ko na ang plumang may umaapaw na pagbulong ng lahat, pagkat ngayon: ikaw naman sana ang magsulat. Ngayon, ikaw naman sana ang magbigay ng pamagat -- isang pamagat kung may "tayo" pa nga ba sa huling mga linya o tutuldukan na lang ba natin ito at lilikha ng panibagong kabanata.
073016

Krimen ang kasinungalingan,
Baluti ay matatamis na salita
O biruang panlihis sa katotohanan.
Nagtitimbang mga katauhan
Sa payak na mga salitang binibitawan.

Hindi ako makahinga
Bagamat sariwa ang hangin --
Sariwa gaya ng mga alaalang tinubos ng dilim.
Pinili kong maging totoo sa silakbo ng puso,
Sa bawat mensahe'y, kaakibat nito
Ang mga panalanging gamutin yaon ng Ama.

Pag-ibig na nakarehas,
Pag-ibig na hindi nasambit
Bagkus binuhos ko kasabay ng pagluha.
At ngayo'y pag-amin ay hindi liham,
Ako'y tiyak na dadaloy ang kalayaan.

Kung may tanong ka,
Sagot ko ay "oo"
Dahil mahal kita
Dahil minahal kita.
Pinili kong tiisin ang sakit ng distanya,
Pinili kong hindi na balikan ang nayurak nang larawan.

Takot akong sumubok noon
Kaya nga nakikisabay lamang sayo.
Bagkus sa'yong paglisan,
Di waring pag-ibig mo'y tangay na rin hangin.
Parang nawala na lang,
Kaya't sabi mo'y sumuko ka na lamang.

Kailanma'y hindi kita sinukuan
Bagkus pinagdasal kitang tunay.
Pagkat yan ang dinig ko sa Maykapal
Na Siyang unang nagbihis sakin ng pagsinta.
solEmn oaSis Jun 2017
Tatlong Bituin at Isang Araw
Isang Bandila, Apat na Kulay
Dilaw Pula't Bughaw, Puting Dalisay
muling nagugunita sa aking balintataw!
Nasaan ka na nga ba?
tanong namin minsan ni kuya
habang sa amin si Bunso
iniaabot ang papel na piraso.
Nakatupi iyon at aking binuklat
nang masilayan ko...katotohana'y sumiwalat.
Damdamin ko'y halos gustong sumambulat
sumandaling napapikit, sa aking pagmulat
agad ko siyang hinagka't niyakap
tumulo ang luha, sarili'y hinagilap
hanggang matanto sa aking hinagap
Bunso kong Anak... Ina'y INAAPUHAP
Ang kanyang mga mata'y nangungusap
huwag malungkot! ibig kong ipakiusap
unti-unti ring matutupad mga pangarap
waring singsing...hinugis ng alapaap

Kahit walang ulan, posibleng magkabahag-hari
Hangga't may pag-asa, lumbay mapapawi
balang-araw mommy ninyo siguradong babawi
makakapiling din na parang buhawi
kasi di tayo gaya dati
dapat Apat tulad nitong  Talumpati
Kaso ang nailapat ay Labis
pagkat panulat ko di Lapis
Limang salita sa Bawat Taludturan
sa mga saknong sana'y matutunan

Kulang man kayo sa Pagmamahal
tayo'y Family Three na Literal
ako man ay naging Hangal
Mga Anak Kayo'y Aking Dangal
MAHAL KO KAYO! inyong tandaan
pagkat ako'y Haligi ng Tahanan
magmula pa sa inyong kamusmosan
hanggang Mahalin ang INANG BAYAN !!!

Philippines Independence Day June 12, 1898 - 2017
Ang Pamilya ang matibay na Pundasyon ng Lipunan.
Lipunan na may Pagkakaisa upang bumuo ng Malayang Gobyerno
Gobyernong magpa-HANGGANG NGAYON hangad at Ipinagbubunyi ang Araw ng Kasarinlan!
Na siya rin namang Araw ng Kalayaan!
" i Love You Daddy " that was what is written on a piece of paper my daughter Mimi gave to me!!!
and i am so touch!

Some people believe that the families generally like a beautiful box full of things they want: love, joy, companionship and other beautiful things;
But other times the word " family "
-can compare more likely into an empty box!!!
we must first put something inside it before we could get anything unto it.
Being a single Parent i realized that if we want love and joy...
we must raise affection, service and encouragement within to fulfill whatever emptiness ! and the release of more than we put in the box can make it  vacant!
041716

May mga bituing nais abutin,
Nangangalay ang diwa pagkat dapat habulin.
Ganoon pala ang pagtatagisan ng mga saranggolang itim,
Sisipatin ang isa't isa't may pandilig na patikim.

Ako'y musmos sa alok nitong ginintuang pangarap,
Dilubyo'y mabagsik bagkus may matinding yakap.
At doon matatagpuan ang haplos na hinahanap,
Ako'y alipin sa sahig na Langit ang sumusulyap.

Sa paglatag ng Liwanag na may bahaghari
Waring yuyukod siyang ulap na mapagkunwari.
At kanyang saplot, ihahanay nang sandali,
Saksi maging hanging nagtataingang-kawali.

Sa pagsalin ng hiningang latak ng kahapon,
Baon pala ang sakit hanggang dapithapon.
Ipipinta ang itsura ng sarong na maputi,
Siyang pupuri sa Langit na may bahid ng kayumanggi.

Tila baryang itinapon at nagkakalansingan,
Sa papag na mistulang may sawing kasintahan.
Mga tauha'y lalaban sa kuweba ng kadiliman,
At doon ang kandila'y panandaliang tatahan.

Babahagian ng yaman ang uhaw sa kalinga,
Hahagkan silang mga busal na walang isang salita.
Hanggang sa magkandiring muli sa saliw ng musika,
Silang tangan ang pising *may kakaibang mahika.
Pusang Tahimik Aug 2022
Sa bawat araw nang pag pakli ng pahina
Waring nauubusan na ng isusuot na maskara
Patuloy sa anyo na siya ngang kilala
Ang hangal na magaling mag manipula

At kahit naka guhit na sa mga mata
Naitatago parin ng mga ngiting mapagtatwa
Waring ang lahat ng bagay ay nakakatuwa
Sa taong hindi na lubos na nakadadama

Nagbubunyi ang mga halimaw sa dilim
At binubulong ang mga balak ng mataimtim
Hanggang saan kaya makakarating
Ang talino ng hangal na nag mamagaling?
JGA
Pusang Tahimik Jan 2023
?
Damdaming walang katumbas na salita
Maging sa diksyonaryo'y di ko makita
Waring humahagilap ng mga kataga
Na aangkop sa ginagawa kong tula

Ang isip ay nagtatalo at nagwawala
Ang bawat isa'y nais makawala
Aking gagapusin ng mga tanikala
Mga anyo na ako rin ang gumawa

Sapagkat hindi nga sila kayang patayin
Waring mga aninong di na kayang alisin
At sa pagdaay pinipilit ko na lamang mahalin
Kahit na taliwas pa ang aming adhikain
JGA
Pusang Tahimik Sep 2020
Liham na sa anyo ng musika
Na nais na ipabatid sa kanila
Maaring kwento mo o nila
Na kwento ng luha at saya

Awit para sa lubos na iniibig
O awit ng nawasak na pag-ibig
Anyo ng liham na inaawit ng bibig
Liham na nilalaman ng dibdib

Darating sa puntong tutugtog ang gitara mag isa
At walang sasabay na sinomang iba
Tatahimik sandali't walang magwiwika
Sa kumpas ng darili ng tadhana

Awit na pighati ng damdamin
Na waring ayaw pa ring aminin
Idinaan na lamang sa awitin
Dahil masakit kung tanggapin

Musika ng saya ng kahapon
Na walang nasayang at natapon
Ikukubli sa puso at ikakahon
Upang makayanan ang buong maghapon

Awit na may sinasabi
Tugtog na may pakawari
Na siya ngang naghahari
Maging anoman ang kulay at uri.

-JGA
Agust D Apr 2020
may isang natutulog sa kalye
walang sala, walang detalye
walang makain, walang tirahan
ngunit ikinulong tila'y makasalanan

"mahirap maging mahirap"
said ng mga matang nagpapaki-usap
nang gayo'y makahanap
ng pagkain sa pamilya'y maiharap

at ang isa'y pinaiimbestigahan
dahil umano sa ilegal na pamamaraan
ng pagtulong sa kanyang nasasakupan
kailan ba ito naging kasalanan?

o, Pilipinas, ika'y binabantaan
patagong tinatangay ang iyong kayamanan
mga anak mo'y pinahihirapan
sa kalagitnaan ng krisis, ika'y pinagsasamantalahan

o, Pilipinas, naliligaw ang iyong landas
ika'y inaapi, inaabuso nang marahas
waring pinaglalaruan ang batas
ng isang nag-aanyong taong hudas

halika't iyong ipaglaban
ang bansang ating sinilangan
basagin na ang iyong katahimikan
at h'wag hayaang manaig ang kasakiman

pakinggan, dam'hin, at tignan
h'wag ka munang lumiban
sapagkat kailangan ang iyong katapangan
sa umuusbong na digmaan
Isang Tulang tungkol sa Politika
Gat-Usig Oct 2013
Narito, isang pirasong papel,
Nakalamukos sa loob ng isang basurahan,
Basurahan na siyang pinagtapuan,
Basurahang taguan ng mga dumi ,
Dumi na mula sa tao,
Taong bingyan ng layang pamunuan ang mundo.

At ang papel, nakaririmarim, nakasusulasok, isang walang silbi.
Ang pahina ay napuno ng tinta.
Maraming-maraming tinta.
Nangingitim, kumakalat, naninikit.
Nakahihilakbot ang kulay ng sumaboy na tinta.
Mababasa ang titik na nalikha ng tinta.
Pati ang buong pahina nito'y waring nangungusap.

Ang kanyang buong piraso, kumpul-kumpol na may mga naglipanang uod.
Naggagapangang uod na bumubulok sa buong pahina.
Tinutunaw hindi ng mga bulate kundi ng ibang nilalang.
Hinangin ang pahina ng papel.
Nagpulasan ang mga uod sa tapunan.
Mula sa dulo, gitna, sa magkabilang gilid.
Naninipsip sa napupunit na piraso.

May naghagis ng isang kalat.
Inihagis sa ibabaw ng papel.
Gumalaw ang papel.
Nagitla ang naghagis.
Isang tipak na lupa, kinuha ng naghagis.
Ipinukol sa papel.
May ilan pang nakakita.

Ang papel, basambasa ang piraso at unti-unting napupunit
May mga naguguluhan sa mga nakasaksi.
Ang papel ay walang magawa.
Lumalambot ang bawat hibla.
Ang papel, sa kanyang pagkatunaw
Ay akin ding pagkatunaw.

Maya-maya, isinapluma ko ang lahat-lahat
Kalakip ang mga tulad kong papel...
Sa... aklat.
Sa... tula.
Nauubos na ang katas ng mga bulaklak sa hardin,
Gayundin ang mga dahong tila nagsasayawan sa bawat pagsipol ng hangin.
Unti-unting ring nanamlay ang mga iwinawagayway sa bawat pulong ipinagbigkis.
At maging ang bahaghari'y waring sanggol na nahihiyang magpakita't piniling magtitiis.

Sa pagtikom ng bibig ng tinuturing na demokrasya
Ay nasaan nga ba ang tunay na pagkalinga?
Na sa tuwing gumagayak ang mga nakapilang ekstranghero
Ay magsusulputan ang mga buwayang masahol pa sa nakawala sa hawla.

Sinisipat ang mga bulsang walang laman,
Para bang mga santo silang naghihintay sa alay na hindi naman nila pinaghirapan.
May iilan pa ngang susukli ng lason buhat sa kanilang mga bibig.
Matindi pa sa hagupit ng kidlat, kung sila ay magmalupit.

Doon sa kasuluk-sulukan ng kurtina sa entablado'y
Nagsitikom ang mga buwelta ng mga may puting kapa.
Sila sana ang pinakamakapangyarihan
Na hindi kung anong elemento ang pinagmumulan.
Sila sana ang pinapalakpakan,
Ngunit ang suporta'y wala naman palagi sa laylayan.

Taas-noo sila para sa bandilang pinilay ng sistema.
Bayani kung ituring ngunit sila'y napapagod din.
Nakakaawa, pagkat sila'y pinamahayan na rin ng mga gagamba
At kung anu-ano pang mga insektong noo'y itinataboy naman sa kanila.

Tangay nila ang armas na posibleng lunas sa kamandag,
Sila na rin mismo ang dedepensa't aawat
Sa paparating na mga kalabang hindi naman nila nakikita.
Ano nga ba ang laban nila?
Ano nga ba ang tagumpay na maituturing
Sa labang tanong din ang katapusan?

Samu't saring lahi na may iisang kalaban
Ngunit ang tanong ko'y, may iisa rin bang patutunguhan?
May iisang sigaw ngunit ang tinig ay wasak sa kalawakan.
May iisang mithiin ngunit ito'y panandalian lamang.
Pagkat sa oras na ang giyera'y mawaksian na rin,
Ang medalya't parangal ay tila isasaboy pa rin sa hangin.
Tumambad sa akin ang rehas
Na may tuklap-tuklap na nakaraan,
Minsa’y puti, ngayo’y sinag na ng araw.
May mga banderitas ding panlayag
Siyang simbolo ng mainit na pagbati.

Nakaririnig din ako ng padyak ng mga paa
Sabik sa halik ng lupaing hindi naman pag-aari.
Ang pagtatampisaw sa putikang
May sirit ng pagmamadali.
Ang pagkalampag ng pintuang walang tirahan
At ako’y maiiwan, nakatali sa silyang lupain.

Sampung minuto raw
Sampung minuto ring tumatagas ang mga alaala
Sampung minutong pagiging saksi ng ebolusyon
Ng waring walang himpil na pagtatantya ng pagkakataon.

Nilalatag ko nang paulit-ulit
Ang mga kwento ng bawat katauhang kasapi sa kwento
Sa kwento nilang paulit-ulit na binabasa
Buhat sa matatapang na mga matang
Hindi ko man lamang masuyo.

Nililingon ko sila sa aking paghihintay
Ako’y hindi kilala, bagkus binabalikan.
Malaya ko silang pagbubuksan,
Yayapusin ng buo kong pagkatao.

Hindi ako mapapagod sa pagkukutya sakin ng kalsada
Sa’king mga pagal na mga paang rumorolyo.
Patuloy kong iindahin ang bawat misteryo ng lubak at patag,
Maihatid lamang sila, sa panibagong kwento ng paglisan.
Gat-Usig Oct 2013
Narito, isang pirasong papel,
Nakalamukos sa loob ng isang basurahan,
Basurahan na siyang pinagtapuan,
Basurahang taguan ng mga dumi ,
Dumi na mula sa tao,
Taong bingyan ng layang pamunuan ang mundo.

At ang papel, nakaririmarim, nakasusulasok, isang walang silbi.
Ang pahina ay napuno ng tinta.
Maraming-maraming tinta.
Nangingitim, kumakalat, naninikit.
Nakahihilakbot ang kulay ng sumaboy na tinta.
Mababasa ang titik na nalikha ng tinta.
Pati ang buong pahina nito'y waring nangungusap.

Ang kanyang buong piraso, kumpul-kumpol na may mga naglipanang uod.
Naggagapangang uod na bumubulok sa buong pahina.
Tinutunaw hindi ng mga bulate kundi ng ibang nilalang.
Hinangin ang pahina ng papel.
Nagpulasan ang mga uod sa tapunan.
Mula sa dulo, gitna, sa magkabilang gilid.
Naninipsip sa napupunit na piraso.

May naghagis ng isang kalat.
Inihagis sa ibabaw ng papel.
Gumalaw ang papel.
Nagitla ang naghagis.
Isang tipak na lupa, kinuha ng naghagis.
Ipinukol sa papel.
May ilan pang nakakita.

Ang papel, basambasa ang piraso at unti-unting napupunit
May mga naguguluhan sa mga nakasaksi.
Ang papel ay walang magawa.
Lumalambot ang bawat hibla.
Ang papel, sa kanyang pagkatunaw
Ay akin ding pagkatunaw.

Maya-maya, isinapluma ko ang lahat-lahat
Kalakip ang mga tulad kong papel...
Sa... aklat.
Sa... tula.
zebra Jul 2016
I never ****
no
never go
against the will
of another

I am interested
in a certain
kind of dark angel

I have always dreamed
of dying
with my lover
inside of me
she coos
I am excited
by the danger
of dark alleys
hunt me sick boy
through dim city nights

her feet
sweeten the earth
with desire
corpuscular
with sparks
that ignite
the moon

who finds lifes
meaning on her knees
as if in prayer
for ****** intensity
no matter the cost
a sweet fat snail
wanting to be cooked
in butter

her deity
the solar phallus
she its supplicant
her **** dampened
in devotion
aching to be
mortally un wound
by an artist
of the despicable
her *** an
unguarded pearl
waring tiger pants

a true *******
she is my beloved
***** princess
lover of the venomous
revels in her abasement
a spilled bottle of perfume

inspired enigma
runs into a blades
like an embrace
searching for
plastic bags
poison
a razor
any thing that helps
that may take her
to a sapphire tunnel
of effulgent light

*** toys for
bad boys and girls
she says
inserting
hells kitchen utensils
jewels of ******
blood plush theater
now on a stained
linoleum floor
her perfect feet
wet
from onerous self hurting
a gory performance
exquisite poses
of impossible
tarnished yogas
as she stares into oblivion
**** soaking
desires rushing poem
of blood

she murmurs
with sweet kisses and *****
undo me slow
come on baby
thrilling her
like a steaming
Lilly pond bayou
of gators and snakes
that consume each other
for horror and sustenance
like the universe
she is a snake eating her self

tremulous with heat
at the thought
of her own demise
ready to caress
to **** in silky *****
and bleed puddles
until finally succumbing
to inescapable
dark water labyrinths
deaths embrace
tsunamis
flooding
*******

the blade sinking into my body
my **** a bond fire
for cruelty and adoration
a good flogging
to soften sir
decapitate
with a knife
something dull please

a headless woman
in flames
gently sways her hips
then crumbles
like a barren echo

your invited
to my carnation
of ruination
by hellish insertions

oh pain
pleasures food

she wiggles
like a modern dance
Aphrodite

sir please
a ligature and feral kisses
my throat begging
slowly squeeze
the life out of me
her mouth gapes
eyes bulge
with a
hideous blackened
stare
staring staring staring
blink-less

another calls
make my body
your ammo dump
filled with lead
small handgun.
several non fatal shots
lets do it in the bath tub
in the stomach
before the finishers
I do like my body to be used
before and after death
make it sacred
**** whats left
use my mouth hard
or turn me to ash
Jun Lit Oct 2017
Tumatalbog-talbog
sa sahig ng aking mga ala-ala
ang bola ng jackstone ng até
at sipang tingga ng kuya

paroo’t parito
ang mga trumpo’t yoyo
sa mga tumpok
ng inipong alabok
ng kabataan kong
inihian ng kahapon
upang maging kalamay
at putu-putuhan
- na waring napanis na
sa paminggalan ng kompyuter
at tuluyang ibinaon
sa puntod ng mga cellphone.

Sa kamposanto ng mga ala-ala
nagmumulto pa rin ang kahirapan
di na kailanman matatakasan

sa bawat lagok,
mainit na humahagod
sa lalamunan ang mga tagpo
sa mga dula’t pelikula
sa pinagpugarang bahay
na ngayo’y nagiba na:
          pagkatapos ng maghapon:
          itutulak mo ang kaning mahalimuyak
          - isinaing ng Inay ang kinandang-laon
          inutang pa sa taga-Quezon
          wala kahit kapirasong tuyong maisabay
          walang iba, tanging ikaw,
          masarap nang sawsawan at sabaw.
Translated as Brewed Coffee III
Pusang Tahimik Sep 2021
Waring bihag na nais makawala
Sa gapos ng isang tanikala
At kahit walang mga salita
Ang tinig sa isip ay nagwawala

Ganap mo akong pinapatay
Unti-unti sa iyong mga kamay
Sa tuwing ako'y nasasanay
Sa aking ngiting hindi naman tunay

Marahil isa akong magaling na artista
Ikaw ang derektor sa pelikula
Ibibihis ang nais **** maskara
At ang puso ko ang iyong obra maestra

Hahayaan na lamang na ako ay hiramin
Waring manikang lalaruin
At kung magsawa na sa akin
Maaari mo na ba akong palayain?

-JGA
060522

Marahil salungat ang lahat sa ating pagsagwan
At baka sinasabi nilang
Naging iba na rin ang ating pamamaraan
Sa pagtuklas ng sining na buhat pa sa nakaraan.

Tila ba nais nila tayong patahimikin
Gamit ang mga balang kinimkim ng ating damdamin.
Hanggang sa tayo’y mabihag sa mga himig na iiba ang ritmo
Sa ninanais nating komposisyon.

Bagamat ito ang landas na payak para sa nakararami —
Ang landas na ang lahat ay handa nang tumaya't sumugal
Ngunit hindi, hindi pala ito para sa ating lahat —
At masasabi nating iba ang sinisigaw ng pulso nati't kaluluwa.

Sa mga pahinang ginuguhitan ng iba't ibang tinta'y
Tanging tayo lamang ang higit na may kakayahang kilatisin
Ang bawat guhit sa ating mga palad
At ang mga mantiyang hindi natin mawari sa simula
Kung saan ba ang pinanggalingan ng mga ito.

At sa muling pagdungaw natin
Sa sisidlan ng ating mga kaluluwa’y
Mahahanap din natin ang mga kasagutan
Sa pakikipag tagu-taguan natin sa mga lunas
Habang makakapal pa ang mga ulap na ating pilit na hinahawi.

Marahil nasisilayan nila tayo sa lente
Kung saan sila'y nakamulat na
Habang tayo'y kumakapa pa sa dilim —
At ang sinasabi nilang gintong mga salita'y
Nagmistulang mga malalaking batong balakid
Patungo sa liwanag at kalayaan
Na nais nating tuklasin nang mag-isa.

Marahil hindi nila tayo maintindihan
Sa mga oras na ang lahat ay abala
Sa pagsuong ng kanya-kanyang mga bangkang papel
Patungo sa tubig na dulot ng di kanais-nais na panahon.

At walang sinuman ang may kagustuhang maguho
Ang binubuo nating larawan sa ating mga isipan
Habang tayo'y pinagmamasdan ng  mapanghusgang lipunan
Kaya tayo'y tumitiklop sa halip na bumabangon nang kusa.

Gayunpaman, kalakip ng ating pagtalikod
Sa samu’t saring mga palamuting
Makinang pa sa ating mga kasuota’y
Doon pala natin maihihimlay ang sarili
Sa rurok na dati’y atin lamang na sinisilip at tinitingala.

Hubad ang ating mga pagkatao
Kung saan ang ating tinig ay hayagang mamaniubrahin
Ang mga kalansay ng kahapong humila sa atin pailalim
Habang tayo'y pansamantalang naging libingan
Ng mga baon nating kadilimang araw-araw nating hinihimay.

Ang ating pagsambit ng mga katagang
Tayo lamang ang nakaiintindi
Ay isa na palang patandaan
Na tayo'y dahan-dahan nang nakakaahon.

Bagamat walang hiyaw na sumasabay sa nais nating tagumpay,
Walang aninong nagbibigay-tulong
Sa bawat kahong ating binubuksan
Ngunit patuloy pa rin tayong papadyak at magpepedal.

Patuloy tayong lilipad higit pa sa ating mga imahinasyon
Kahit tayo mismo’y walang kamalay-malay
Kung saan tayo kayang tangayin
Ng mga saranggola ng kahapon at ngayon
Na ating kusang-loob na inialay na sa himpapawid at kalangitan.

At kung ang pagsagwan man nati’y salungat sa nakararami,
Ay patuloy pa rin tayong magtataya para sa ating mga sarili.
Patuloy na hahakbang at magpapasala sa umaalab na apoy,
At baka sakaling sa paulit-ulit na pagsubok nati’y
Ito na ang maging simula ng muli nating paglipad.

Maubusan man ng balahibo ang ating mga pakpak
Ay walang sawa tayong magbabalik sa simula —
Sa simula kung saan ang pag-asa
Ay tila ba kurtina sa ating mga mata
At waring nag-iisang diyamanteng kumikinang
Na handa nang igawad sa atin ng panahon.

Kung ito ang hamon sa larong alay ng tadhana'y
Tayo mismo ang kusang mag-aalis sa puwing sa ating mga paningin.
Magbibihis tayo hindi gamit ang lumang mga kasuotan
At gagayak na tila ba hindi tayo nasugatan
Buhat sa giyerang ating pinanggalingan.

Bagamat ang mga sugat sa ating katauha'y hindi natin maikukubli,
Ngunit ang mga ito'y magsisilbing baluti't tanda
Ng ating hayagang pagsambit
Na tayo'y nanatiling matatag
Pagkat pinili natin ang pag-ahon kaysa sa pagkalunod.

At hindi tayo mahihiyang tumapak sa papag
Kung saan tayo nagsimulang mag-ipon ng pangarap,
Kung saan ang ating lakas at inspirasyon
Ay buhat sa mga Letrang mahiwaga't makapangyarihan.

Sa mga oras na tila ba mabigat na ng lahat
Ay wala tayong natirang ibang armas kundi ang pagluhod.
At marahil sa ganitong paraan di’y
Mananatili tayong mapagkumbaba.

Muli man tayong nabasag at walang ni isang pumulot
Sa mga pira-pirasong kaytagal nating pinagsikapang mabuo’t pahalagahan.
At ang dugo’t pawis na hindi natin masukat
Sa babasaging garapon ng ating mga palad
Ay nagmistulang gantimpala sa atin ng Kataas-taasan.

Ito na marahil ang Kanyang hayagang paghikayat
Na kaya pa rin pala tayong akayin ng Kanyang mga Pangako
Patungo sa milagrong kaya pang lumipad ng eroplanong papel
Na minsang ginula-gulanit na ng kahapon.

Ang bawat Pangakong iginuguhit Nya sa ating mga puso
Ay higit pa na umaalab sa tuwing dumaraan tayo sa pagsubok.
Dito natin nakikilatis kung sino ba talaga tayo
At kung ano ba ang dahilan ng ating paghinga
Pagkat hindi pa rin tayo humahantong
Sa hindi natin muling pagmulat.

At kailanma’y hindi mauubos
At hindi mapapa-walang bisa ang mga ito
Ng mga ideolohiyang isinaboy ng sansinukob
At sapilitang isiunusubo sa atin
Hanggang sa hindi na tayo mauhaw at magutom pa sa Katotohanan.

Ang ating mga luha’y hindi lang basta-bastang dumaloy
Ngunit tayo’y inanod ng ating kalungkutan,
Ng ating hinagpis at walang katapusang mga katanungan
Patungo sa karagatang muli sa ating nagbigay-buhay.

Tila ba tayo’y muling binasbasan
Na higit pa sa mga tilamsik ng magagaan na butil ng ulan.
Na wala na pala tayong ibang dapat na patunayan.
At bagamat, napagod man tayo ngunit hindi ito ang naging mitsa
Ng ating pagtalikod sa Una nating sinumpaan.

At patuloy pa rin nating nanaising bigkasin
Nang walang bahid ng pagdududa’t pagkukunwari
Gamit ang ating mga palad at ang pintig ng ating mga puso’t damdamin
Ang pinakamagandang leksyon at mensaheng
Nagmistulang medalya ng bawat pahina ng panahon.

At mawawalan na tayo ng dahilan para magduda pa
Kung ano nga ba ang magiging katapusan
Pagkat ang tanging paksa ng ating paghimbing sa mga letra’y
Ang pag-asang darating din ang ating Tagapagligtas.

Ang ating pagyukod
At pagbaling ng tingin sa blangkong pahina’y
Isa palang pagsulyap sa kinabukasang
Makinang pa sa kung ano ang natatamasa natin sa ngayon.

At sa ating pag-angat hindi lamang para sa sarili
Ay 'di natin nararapat na malimutan ang dahilan
Kung bakit nais nating lumipad
At marating ang dulo ng pahina ng sarili nating mga kwento.
Gat-Usig Oct 2013
Masiglang-masigla ang anino ng mga poste ng MeRalCo.
Nagmamadali ang mga oto,
Hinahabol ang matulin na tik-tak ng alas-otso.
Maingay ang mga gusali.
Maraming mukha ang bawat bintanang parihaba.
Ang mga mata ng Umaga
Ay waring mga hinog na mangga.



- P.T.Simon
Pusang Tahimik Mar 2023
Dumating ka sa araw na di ko inaasahan
Waring bagyong malakas na dumaraan
Ang lahat sa akin ay dinadaanan
At walang bakas na hindi mo iniwanan

Sayo lamang ako nag bukas ng aklat
At pinakita ang aking mga sinulat
Ikaw na yata ang maglalagay ng pamagat
At mag tutuldok pagkatapos ng lahat

Sana'y hindi kana umalis
Sawa na akong mag walis
Nang kalat sa tuwing naiinis
Kapag ako'y naghihinagpis

Kaya sa aking bagyong natagpuan
Buhumos ka ng walang katapusan
Lunurin mo ako ng tuluyan
Sa desyertong mundong kinagisnan
JGA
Agust D Jan 2022
sa pangatlong araw ng pagsikat,
sa isang lamesang puno ng kalat
dumating na'ng isang hudyat
sa isang makathang pagsusulat

kasabay ng pagdaan ng panahon
ang pag-alala sa maling nagawa ng kahapon
sa aking paglisan, tumahak ng ibang direksyon
batas ng tadhana, tayo ay hinamon

waring nabighani sa kaniyang aparisyon
sa kaniya'y sumama, pinakinggan ang tugon
ngunit lingid sa aking pag-iisip, siya'y hamak na ilusyon
ako'y niligaw, tinangay ang aking aguhon

sa panahong ako'y naliligaw
sa desisyong tinahak, isang mapurol at maginaw
bakas sa aking munting balintataw
ang hangaring gustong bumitaw

ngunit dumating ang aking kinatatakutan
ako'y naligaw, sa isang mapurol na bilangguan
ang aparisyong pinaglalaruan ang aking isipan
pilit na tinutulak sa aking magiging hantungan

hindi ko ninais na ika'y iwanan
nais kong ilahad ang aking pinagdaanan
ngunit hindi ito sapat sa nagawang kasalanan
lipos ang pagsisisi, na ika'y binitawan

hahamakin ang lahat, ako'y uuwi sa ating tagpuan
walang nang aparisyong hahatol sa ating pagmamahalan
ngunit nariyan ka pa ba? o ako'y tuluyan nang kinalimutan?
gayunpaman, ako'y naririto, naghihintay, na muli kang mahahagkan
Tatlong Daan at Animnapu't Limang Tula para kay Mayari: Ikatlong Pahina
Pusang Tahimik Dec 2022
Bahagyang pumanaw na ang uhaw
Sa mga bagay na nakakatunaw
Sa mga bagay na tuluyang umaagaw
Sa mga panahong tila naliligaw

Dumating na yata ang hangganan
At humarap na ng tuluyan
Sa laban na laging iniiwasan
Ng waring musmos na isipan

Ngunit magtutungo ng mag isa
Sa lugar na aking hinuhulma
Sa bawat hakbang hindi lumilinga
At sa harap ang tuon ng mga mata

Sana'y huli na nga
Sawa nang mag pa ika-ika
Pagod nang tumingala
At paulit-ulit na magsalita
JGA
Solaces Mar 2023
The morning glow sings its chorus to the verse of darkness.
I jump on my bike and ride toward the forest.
I cut through the trails at the speed of light.
Lightning surrounds me and I move through time.

I am above the clouds waring the cloak of a star.
I move through the twilight sky near and far.
I see myself below as I see myself beyond.
With only one of me knowing how all this corresponds.

I reach the outer rims of our galaxy.
Where shadows of angels view their transcalency.
I pass through the veil beyond what is all.
And find the being playing with the universe emotions enthralled.
kung ikaw lamang ay iba sa iyong
   sarili at hindi itong anino
na may hawak na balaraw,
  mala-dagitab ang bilis ng iyong pagkabig
sa akin,   sana’y naririto
  ka pa ngunit

ikaw   at    ako
ay hindi   ikaw   at  ako at tila
  ikaw   at ikaw  lamang
na sana’y dalawa; waring kumpisal
  sa harap ng salamin,
kung mayroon lamang kasiguraduhan
at walang bahid ng alinlangan at itim
na katahimikan,

puspos ka ng pagdaramot
kaya naman
sa init ng paglisan at sa pagiimbot
  ng distansya,
ako’y tupok
    na
   tupok
zebra Aug 2016
she was young
and had struggled all her life
like a cursed devil doll
with the darkest impulses
pain was ***.
*** was pleasure
and death she thought
oh wow thats an ******

while her little girl friends
all
may berry kittens and sunshine
screamed in terror
at the horror films
like minced mice in cleavers

she thrilled to the part
where little innocent
katty bratty blondy
got it hard and ******
with an ice pick in the belly
and then stumbled
around
waring her surprise face
blink-less
trailing blood
finally getting to the ice box
pulling out her last
ice cream on a stick
and while eating it
fell head first into the cooler
dead

she thrilled witnessing
the girl poked through
like butter
by a guy with eyes
like spider bites
in a jet black
motor cycle jacket
and electric bolt tattoos on his face
all blond
duck assed
jelled like filigree in
wild root cream hair tonic

she imagined his ****
pink longish arterial
a real throat gager
she, helpless, sacrificial
and oh so willing
being murdered by a boy
who loved her that way

his **** a
a piercing blade
the very death of her
her little hot pink ***** *******
a gooey cauldron
of drooling tears splatter

she thought
how can any body want this
Oh but i do
*** yes please
Agust D Mar 2020
bawat segundong lumilipas ay iuukit
serye ng alaalang nakakaakit
lahat ng ito'y iguguhit
kahit ang luha na'y napupunit

lumalalim ang huwad na panaginip
mapaglaro't malilikot na kathang isip
eksena't larawang nabuo sa isang idlip
pilit inaalala't sinusundan ang ihip

binabagtas ang hirayang aguhon
walang depinisyon, walang direksyon
waring nakatali sa matamis na kahapon
pilit kumakawala sa paraang kay hinahon

hinahanap ang liwanag sa dilim
dilim na kumukubli sa isang lihim
sa iyong paglisan, ikalabing-anim
nawa'y makita ka sa takipsilim
Hiraya ng Pag-ibig
Pusang Tahimik Aug 2021
Waring alabok na dinuyan ng hangin
Pagdakay naparam na balintataw sa paningin
Ang patak ng kabuluhan sa ganang akin
Tila sa sayaw ng mundo nakikipag piging

Hindi nga akma sa daigdig na mapaniil
Ang musmos na anyo na nasisiil
Ngunit kung mag mukmok di papipigil
Ang Sanlibutang nangangalit at nanggigigil

At sa sinomang bumigkas noo ay mangongonot
Waring tiwala'y lubusan nang pinagdadamot
Sa pag bihis ng panahong umiiksi ang kumot
Hangal namang patuloy na namamaluktot

Kung may mga susunod pang pagkakataon
Nais ay suwail naman ang ganap na yaon
Pagal na sa maginoong landas paroon
Paumanhin sa himutok ng batang gising sa ngayon.

-JGA
Ang batang bersyon na puno ng himutok.
Pusang Tahimik Dec 2021
Gaano kana kalakas
Sa dami ba ng mga bakas
Na iyong mga dinanas
Sa mundo na marahas

Gaano kana katatag
Hindi na ba binabagabag
Pader ba'y di na matibag
Mahusay na mapagpanggap

Lakas na saan kinukuha
Limot maging pagluha
Sa sakit o kirot natutuwa
At di na namamangha

Sa napaka tagal na mag-isa
Di na kailangan ng iba
Umaasa sa iba
O inaasahan ng iba?

Ang mamon ay bato na
Ito'y matagal na
Lumalakad mag isa
Nang walang pangamba!

Walang mapapala
Kahit ipilit ang salita
Ang lahat waring abala
Sa taong nasanay mag-isa

-JGA
Una
Pumarini at kinutaw ang kalma
Ng tubig na sa sariling mundo ay abala
At nang magulo ay bumaha
Sa emosyong hindi maapula

Waring nagtatambol ang dibdib
At ang isip ay nagtatalo kung panaginip
Sumasayaw sa gitna ng init
Habang nalulumos sa bagyong nagngingitngit

Sa libro na kabanata ay wala
Unang pahina ay nagawa
Mga pangyayari ay naitala
At ikaw ang unang nakatala

Ngunit kung gaano dumating
Ay ganon din kabilis na nawala
Waring kidlat na gumihit sa katha
Hanggang ngayon ako'y nananaginip pa kaya?
JGA-
Gusto kong ibigay sa'yo ang buong mundo,

Halagang isang milyon ang tanong kung paano,
Nakakatawang tingnan kung iaalay ko ang iyong buong pagkatao,

Sa iyo mismo, dahil ikaw ang mundo ko.

Wika mo'y linyang sinabi ko ay gasgas na,

Sagot ko pabalik ay iba ako sa kanila,

Pagkat kasiyahan at mundo ko'y ikaw,

Magagawa ko na lamang ay lalong pagliwanagin ang iyong ilaw.

Ikaw para sa akin ang araw, buwan at mga bituin,

Kapag nawala ka'y tuluyang magdidilim ang aking paningin,

Hindi makakabangon, paa'y waring nakabaon,

Sa isang kumunoy na tatawagin kong kahapon.

Mundo pala'y hindi ko maiaalay sa iyo,

Ikaw at ang mundo ay iisa at iyan ang totoo,

Ang magagawa ko lamang ay ingatan ka at mahalin ng tapat,

Wala nang ngunit, subalit at datapwat.
mata ang may bitbit ng
dagitab ng bawat sandali

at waring mga kamay na aba,
ang karagatan na may kalong na katahimikan;
sinusuri ng ilaw ang lahat,
mga palad na nagdadaop.
ang halakhak sa sukal ng gabi.
ang batong binabalinguyngoy sa lalim
ng bawat pag-tingin

itong mga kamay
tanaw ng mata


ang alaala
Pusang Tahimik Oct 2021
Lilisan na muna sandali
Iidlip lang ng maikli
Para sa bukas na papakli
Makayanan ko muli

Ayos lang ang aking lagay
Heto't sabay sa tangay
Sa mga nakabibinging ingay
Sa mundong patay na ang kulay

Umiiwas na mag alala
Nagpapanggap na abala
At kahit walang napapala
Gagawin upang makawala

Magaling na mandaraya
Sarili ang dinadaya
At sa tuwing tinutuya
Buhay ang tinataya

Tumawa ng malakas
Na waring wala ng bukas
Hala! piliting pumiglas
At sa sarili ay tumakas

Ang araw ay natapos na muli
Paalam muna sandali
At ang aking minimithi
Ang bukas ay di na papakli

-JGA
Pusang Tahimik Dec 2021
Tahimik na tubig na laging kinukutaw
Waring pinupuno hanggang sa umapaw
Ang kung dilim ay nangingibabaw
Magtakang papatayin ko ang aking ilaw

Lumulubog sa maalon na panahon
Nasasawi sa bawat pagkakataon
Wagi sa araw ay hindi lagi ganoon
Sa pagsapit ng gabi luray kung magkataon

Sa pisi ay sagabal ang tingin
Sa kapayapaan sarili'y binibitin
Sa taga na walang sawang aaliwin
Naglalaro kaya hindi puputulin

Saksi sa paglubog ang araw at buwan
Sa mga matang lubos nang natuyuan
Itatago ang musmos ng tuluyan
At ilalabas ang isang makapangyarihan

Ang malamig na walang inaasahan
At hindi mag-iinit sa bawat kinabukasan
Ang bawat sugat ay tinutuluyan
Gaya ng tahimik na tubig sa dalampasigan

JGA
Francisco DH Nov 2012
This feeling brings my face to show a slight red on the carmel surface
My eyes twitch and open and close rapidly
Who would have thought I would be nervous

You are not my first not even my second
but they were merely covers
you being my third are also my first in my mind

I can't foresee all that might come
The road might me bumpy
It might contain some curves real steep curves
Or it might be smooth as a baby's bottom

I don't know what I might feel
But I am willing to jump in
For I am that type of guy
Who goes ahead pluges head first ignoring the waring sign

I will be honest with you though
If what we have doesnt feel right to me I will say
and If I do feel like it should last forever  ditto
For you deserve the truth no matter what

So as the days start to dwindle to when we can see each other agian
One feeling is all I have
I am Nervous
Pusang Tahimik Nov 2021
Tila pagod maging sa pagtula
Ang mga linya'y hindi na nagtutugma
Waring nauubusan na ng mga salita
At ang isip ay humihinto na lang bigla

Wala nang bagay na nakakamangha
Wala na rin saysay kung mayaman o dukha
At hindi na nga nabibigla
Tila ba tuluyan nang nakalimot sa pagluha

Hanggang kailan kaya magpapasan
At patutunguhan nga ba ay saan
Ginagawa na ang lahat ng paraan
At pinipilit ituwid lakad sa daan


JGA
021816

Minsan, nagsasalita ang mga lata
Napakaingay at mistulang sirang plaka.
May yugyugan pa
Ng mga baryang hindi mabilang-bilang.

Ang latang nanahimik, kikibo rin pala
Pag tinapunan ng barya,
Kakalansing siya.
Hawak ng nanlilimos ng simpatya,
Ngunit sino siyang taya?
Waring nagsisipilahan pa sila
Sa pagtapon ng sentimo
Na tila baga lahat ay uhaw sa pansin.

Kapag binigyan mo,
Kakapit sila sa damit at magmamantsa
May bakas ng mga kamay
Kaya't sila'y wagi sa panlilimos.

Kaya't minsan, hindi ako naaawa sa kanila
Pagkat pagbubulaslas nila'y walang kasiguraduhan.
Saanmang anggulo,
Hindi masiyasat ang katotohanan.

Sila mismo, gulung-gulo sa kabuuan
Ni hindi tiyak ang nilalaman
At kuwento'y niyupi-yupi,
Buhay sa kanya-kanyang kalupi.
Tunog-lata nga naman.
Grabe ang away sa social media ngayon ukol sa LGBT at kay Pacman. Dagdagan pa ng mga maling anggulo na gugulo sa isipan ng bawat Juan. Minsan nga naman, kapag tumayo ka sa tama, titirahin ka.

Social media nga naman, syempre para kumita sila. Ipagdasal natin ang bayan natin.
O, kay hirap iliko
agaos ng kapalara'y mapaglaro
pag-inog ng mundo'y nakakatuliro
magulo, waring ulo ng sinto-sinto

pagsinta'y laging napapako
nauudlot gaya ng mga pangako
tanga'y napapagod rin
hinanakit ay ibubulong na lamang sa hangin

patabo'y di rin palagi
nagsasawa rin itong batang laging isinasantabi
pananakit mo'y nakawiwili
tindi ng pagkiling mo'y do magpapahuli

— The End —