Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Emily Jane Jun 2021
There is a world outside my window
it screams and rushes and roars  
Relentlessly in motion
a ceaseless current
of to and from
coming and going (“Wynberg !?”)
that batters against my walls
Even the trees
thrash about
in an angry hurried cadence
“You must not keep still!” everything shouts
Yet I remain
in stasis
cut off from the boundless energy
that proudly moves on and on and on
Josie Stewart Jun 2021
The world is a dark and complicated morass,
Wherein countless lost children pass
In and out of the shadows and greet each other with a smile or a nod.

Isolated, lonely little hearts playing
With complex emotions in a word staying
Abreast of all the troubling events for better or worse.

Light and laughter dwells but a moment
In tender unions just before fears foment
A cascade of ****** worries filling up the eternal halls.

Then a single flame at first finds another
Huddling in the dark over scraps Mother
Left for kindling a fire in the depths of destitution.

At first the two but soon three and more
Shelter the faltering fire taking hold for
Reviving communion among the distanced souls.

As more join a bonfire starts and talking
Not just of pleasantries you hear while walking,
But of sincere connection between scared children discovering they can conquer the dark.

Some children still pass in the dark hall,
Knowing not the darkness nor how small
They really are in the scope of the full extent of the world.

But every once in a while, more often as it grows,
A child stops and really sees what the others chose
In banding about a fire fueled by the scraps of a difficult time.
Written June 10, 2020
06092021

Ang damdamin ng poot at lambing
Ay mga mekanismong humahalo sa saya
Ng pusong gustong kumawala
Sa diktador na sumara ng lagusan patungo sa liwanag.

Hindi maipinta ang mga sandaling naging hayag
Sa kung papaanong paraan ba hinabi ang sarili
Sa banig ng karamdamang tumupok sa pangarap --
Sa pangarap na masilayan ang araw
At madampian ng liwanag ang buo nyang pagkatao.

Sa mga nanlilisik na matang mapanghusga,
Tila ba ang pagkutya ay naging agahan sa malamig na umaga,
At ang kapeng mainit ay binuhusan ng malamig na tubig
Sa gabing walang pasabi kung lumisan na ba ang araw
O nanatili itong nakatirik sa tanghaling tapat ngunit mapag-usig.

Ang bawat pagtulog nang patagilid
At paulit-ulit na pagbangon ay sadyang nakakasawa.
Samantalang sa kanyang pagpihit sa debateryang may impormasyon,
Ay naghalo ang sining ng iba't ibang kwentong
Sana nga'y kanyang hayag na natatamasa.

Ang mga butil buhat sa sisidlan ng kanyang liwanag
Ay tila ba wala nang lalagyan pang sasalo
Sa mga binasag na oras ng mapanghinang delubyo.
Tila ba nagbibilang na lamang sya
Ng mga yapak na walang mukha,
At mga katok na nanatiling multo sa apat na sulok ng kanyang paghinga.

Maging ang bawat larawan ay nagsilbing alaala na lamang
Na hindi na mauulit pa kung bumukas man ang liwanag
At mag-alok ito ng pagsakay
Sa hamong hindi nya na maaabutan pa.

Tila ba nahuli na ang pintig ng bawat kalabit sa kanyang damdamin,
Tila ba ang nakikinig ay nawalan na rin ng boses sa paligid.
At ang kahon na kanyang tirahan
Ay pansamantalang naging palamuting
Binudburan ng mga nagsasayawang bulaklak
At naglalagasang mga dahong walang nagwawalis.
Diesel Jun 2021
I miss wet rain on buses
I miss crowded subway stairs
I miss noisy streets in public
I miss breathing ocean air:

I miss walking in the snow
I miss snowmen building high
I miss concretes slushy flow
I miss children stepping by:

I miss eyes of pretty girls
I miss old men sitting too
I miss seeing squirrels creep
I miss streetlights switching hue:

I miss walking to and there
I miss waiting crosswalks tick
I miss coming home all wear'd
I miss sleeping after six:

I miss waking up at nine
I miss dreading morning days
I miss my recurring life
I miss living life again.
Nauubos na ang katas ng mga bulaklak sa hardin,
Gayundin ang mga dahong tila nagsasayawan sa bawat pagsipol ng hangin.
Unti-unting ring nanamlay ang mga iwinawagayway sa bawat pulong ipinagbigkis.
At maging ang bahaghari'y waring sanggol na nahihiyang magpakita't piniling magtitiis.

Sa pagtikom ng bibig ng tinuturing na demokrasya
Ay nasaan nga ba ang tunay na pagkalinga?
Na sa tuwing gumagayak ang mga nakapilang ekstranghero
Ay magsusulputan ang mga buwayang masahol pa sa nakawala sa hawla.

Sinisipat ang mga bulsang walang laman,
Para bang mga santo silang naghihintay sa alay na hindi naman nila pinaghirapan.
May iilan pa ngang susukli ng lason buhat sa kanilang mga bibig.
Matindi pa sa hagupit ng kidlat, kung sila ay magmalupit.

Doon sa kasuluk-sulukan ng kurtina sa entablado'y
Nagsitikom ang mga buwelta ng mga may puting kapa.
Sila sana ang pinakamakapangyarihan
Na hindi kung anong elemento ang pinagmumulan.
Sila sana ang pinapalakpakan,
Ngunit ang suporta'y wala naman palagi sa laylayan.

Taas-noo sila para sa bandilang pinilay ng sistema.
Bayani kung ituring ngunit sila'y napapagod din.
Nakakaawa, pagkat sila'y pinamahayan na rin ng mga gagamba
At kung anu-ano pang mga insektong noo'y itinataboy naman sa kanila.

Tangay nila ang armas na posibleng lunas sa kamandag,
Sila na rin mismo ang dedepensa't aawat
Sa paparating na mga kalabang hindi naman nila nakikita.
Ano nga ba ang laban nila?
Ano nga ba ang tagumpay na maituturing
Sa labang tanong din ang katapusan?

Samu't saring lahi na may iisang kalaban
Ngunit ang tanong ko'y, may iisa rin bang patutunguhan?
May iisang sigaw ngunit ang tinig ay wasak sa kalawakan.
May iisang mithiin ngunit ito'y panandalian lamang.
Pagkat sa oras na ang giyera'y mawaksian na rin,
Ang medalya't parangal ay tila isasaboy pa rin sa hangin.
MARS May 2021
The young lad
Studies through the dawn.
Sifting through pages
across the morning yawn

Wearily, he gazes through his glasses.
He tumbles somehow through the day
Trying, to understand the
Kinetic Theory of Gases.

When, oh when? Will it end?
His onerous rite of waking up
And studying, despite
Being worn out on the inside,

Keeps him afloat among the wreck.
When the world is sinking
Into an abyss
He is happy to just, be.

Yes he is,
To be on the verge of sanity,
To barely hold on to humanity,
To wake up, every morning.

For the situation outside is far worse.
While men lose their loved ones and
Moan in grief,
Happy he is; to study, and sleep.
This poem was written by MARS taking into consideration the pains of a student, who studies without knowing whether his exams would be held or not, who takes infinite pains to memorize the dreaded formulae just so he can score well, and set himself up in life. This is to all the students out there.
Deep May 2021
Victory is resounding the dull cries,
Thousands became victim of a deranged mind,
The mighty whom people assigned power
To change the quality of life destroyed it completely,
The cries, the lament of innocents;
boys without mother, girls without father, parents losing the only light, and the only lover who loved her like she dreamt-
All are lost somewhere in the blame game.
Next page