I value silence,
as I long to value you.
I stand at the cross-way,
as long as my heels fall crude.

I stand in awe of virtue
and the nonchalant glance, oh self-aware.
I graze the reins of my misstep
only to falter with a croak unaware.

I dismay the tranquil uproar
of a deaf mind and a loud whisper;
only to fall back to an earthy rug
and watch you leave asunder.

every night
she keeps on thinking
what would it be like
to fell asleep on to his side

to feel his loving arms
wrapped around her
that will make her feel safe
all through the night

{ l.m.l.b }

Pipigilan ko ba kung hindi ko na kaya?
Hahayaan ko na lang bang umagos ang mga luha?
Tatahimik na lamang ba ako at hindi magsasalita,
Kung puso ko ngayon ay mabigat na mabigat na?


Ano ba ang kasalanan ko at ako ay pinagkaitan?
Nagkamali ba ako, kaya pasan ko ang kapighatian?
May magagagawa pa ba ako kung dalawa na kayo ang nang-iwan,
At isisigaw na lamang sa hangin ang lahat ng aking pinagdaanan?


Tinutusok ang puso ko, nadudurog na parang yelo.
Nanghihina ako, kulang na lang ako ay mag-deliryo.
Ano ba kasi ang kasalanan ko at ako ay pinaghiwalay ninyo?
Nasaan ang pagmamahal na matagal kong hinintay na maramdaman sa tunay na ina ko?


Tatlong dekada akong nagtiis sa pag-aakalang tama kayo.
Tatlong dekada akong naghirap para maiahon ko kayo.
Tatlong dekada akong nagbigay ng purong pagmamahal para ipagmalaki ninyo ako.
Pero bakit kailangang itago ninyo ang katotohanan sa tunay na pagkatao ko?


Sinubukan kong tuklasin pero pinagbawalan niyo ako.
Tinangka kong alamin pero ayaw ninyo.
Nang tangayin ang pag-asang mayroon ako,
Hindi niyo sinabing may tunay na kapatid pala ako.


Hahalikan ko na lamang ang hangin.
Pakikinggan ko na lamang ang boses ng kalikasan.
Sasayaw sa tunog ng kalembang sa kung saan,
Hanggang sa buhay ko ay tuluyan maparam.

There is a certain kind of longingness that even words nor photographs cannot fill in.
And that is when, i want to write about you, the most.
This amount of emptiness needs to be said. It needs to flow like the ink in my pen or the the blood in my veins,
to sustain my sanity or else...
Melancholic thoughts will run and invade my mind until all the hope in my heart is gone.