in the summer:
she poured peach wine down my body.
she folded her paisley hands into my hair.
I made art for the dead prostitutes and the dead carpenter,
and I made art for her.


in the nightclub:
when the floor was red with liquor and gunshot, did they know?


in my heart:
I’m scared that I’ll betray you when the rifles bring us down;
I'm only hoping my switchblade can protect us now.


a mass shooting in a holy place
in the summer
I heard bodies dancing and laughing
I heard bodies bleeding and dying
I heard bodies
I heard bodies
in the summer


when I taste like judas, will you tell me?
when we exit the tobacco smoke, will you tell me?
I’ll betray you,
I’ll betray you, and I don't want to,
because if I could only breathe in your daisy chain hair,
if I could only breath in your summer eyes,
if I could only breath in you,
I’d be singing of my revival from the hanging corpse life I have been living,
and my aunt lisa’s gonna weep when I tell her about you.

Noong Nobyembre 8 2016, magandang araw ang aking naranasan. Lahat ng tao ay naging mabait sa akin, masaya ang mga pangyayari at nakangiti ako buong araw. Nang sumapit ang hapon at ako ay pauwi na galing sa eskwelahan, mayroong ibinalita sa akin ang aking ina. At dahil sa balita na iyon, nasira ang aking mabuting araw, at napalitan ng pagiging miserable. Isang pangyayari na tumatak sa isip ng madaming Pilipino,  isang pangyayari na naghimok sa akin upang magsalita at lumaban. Noong Nobyembre 8 2016, pinayagang ilibing ang dating presidente at diktador na si Ferdinand Marcos sa libingan ng mga bayani.


          Bayani ba si Marcos? Siya ay naging presidente ng Pilipinas sa loob ng dalawampu’t isang taon. Alam nating lahat ang kanyang mga nagawa, dahil sa kanya mayroong NLEX, at iba pang mga imprastraktura at gusali. One is to one ang peso at dolyar noong kanyang panahon. Madami siyang nagawa para sa ating bansa. At sabi nga ng maraming Pilipino, ginawa niyang mayaman ang Pilipinas. Pero ano nga ba ang katotohanan? Noong ako ay bata, nasa isip ko rin na si Marcos ay naging magaling na Presidente at pinaganda niya ang Pilipinas. Pero nang ako ay tumanda, nalaman ko ang mga katotohanan na ayaw tanggapin ng karamihan. Bago pa maging presidente si Marcos, mayroon ng malaking oportunidad na magkaroon ang Pilipinas ng economic bloom, at yuon ay dahil sa administrasyon ng mga dating Presidenteng si Magsaysay at Macapagal. Kung mayroong dapat ikredito kay Marcos yuon ay ang pagpapayag niya ng paghiram ng malaki at ang ginawa niyang malalaking utang sa mga dayuhan na dapat kanyang gamitin para sa industrialization at pagpapaunlad. Ngunit sinayang ng rehimeng Marcos ang lahat ng perang ito sa pamamagitan cronyism at katiwalian. Ang hindi alam ng nakakaramihan ay isa siyang kurakot na lider, at ang kanyang mga utang ay babayaran natin magpahanggang sa taong 2025. Oo, madami siyang naipatayong mga imprastraktura at may mga nagawa siya sa bansa, pero hindi ba galing sa mga Pilipino ang pera na iyon? Nasa kapangyarihan siya sa loob ng dalawampu’t isang taon, malamang sa malamang ay madami siyang magagawa. At hindi ba responsibilidad iyon ng isang presidente? Na paglingkuran ang bansa? Bakit kailangang isumbat iyon? Ang daming bagay na hindi alam ng mga Pilipino at lubos na nakalulungkot ito, ang mas nakakalungkot pa ay ang mga nakalimot sa Martial Law. Pinili ng mga tao na kalimutan ang mga totoong bayani, na nagbuwis ng buhay nila para sa bansa na ito. Nakalimutan nila ang mga libo libong tao na namatay at nasaktan. Nakalimutan nila ang dami ng dugo, at sakit na dinanas ng Pilipino noong panahon ng Martial Law. Ang demokrasyang binura ng administrasyong Marcos ay pilit na kinalimutan ng mga mamamayan ngayon dahil sa kadahilanan na ginawa naman nitong maganda ang bansa. Ang kalayaan na ipinaglaban ng mga Pilipino noon, ang kalayaan na dahilan upang makapagsulat ako ngayon, ay hinding hindi ko makakalimutan. Mga perang ninakaw,  mga Pilipinong lumaban pero namatay at nasaktan, mga karapatan na nayurakan, gaanon nalang ba kadaling kalimutan? P167.636 bilyon na ninakaw, 3,264 na namatay, 34,000 na tinorture at 70,000 na nakulong. Hindi bayani si Marcos, at kahit kailan hindi siya magiging bayani.


       Ang pangyayaring ito ay isang malaking bahagi sa ating kasaysayan at bansa. Sinasabi nila na tayo ay mag move on at magpatawad, pero paano natin ito mabibigay kung wala namang nanghihingi nito? At wala sa kanila ang desisyon kung kailan tayo magbibigay ng tawad. Habang ang mga Pilipino ay pinatay ay ninakawan, ang pamilya niya ang nagsasaya dahil sa kanilang yaman at dahil sa pagiging bayani ni Marcos. Sa pangyayari na ito, parang nabura ang ating kasaysayan. Para nating kinalimutan lahat ng nangyari. “Buti pa si Marcos may bangkay.”, sabi ng isang pamilya na hindi pa nahahanap ang bangkay ng isang Martial Law victim. Paano tayo magmomove on sa isang pangyayari na hindi pa naman nagkakaroon ng maayos na wakas? Ito ay parang paglagay ng asin sa sugat na hindi pa naghihilom. Ang nangyayari sa ating bansa sa kasalukuyan, sa katunayan, ay sobrang nakakatakot. Nakikita ko na simula ito ng panibagong panahon na walang demokrasya at pagapak sa mga karapatan. Baka masyado tayong takot sa kasaysayan, pero hindi tayo takot na maulit ito. Pero hindi ako titigil, hindi dapat tayo tumigil, upang ipaglaban ang tama. Tayo ay magsalita, at lumaban para sa ating bansa. Huwag tayong susuko para makamit ang tunay na hustisya.  Hahayaan ba natin na maulit ang madilim na nakaraan? Hindi na muli.

*(k.b)

I’M SORRY,
BUT WE ARE A HOARD OF HEAVY HEARTS,
A LITTLE LOST,
A LITTLE SHAKY—
A LITTLE BREAKING.
CAN’T YOU SEE IT,
ALL THE STARS FALLING FROM THE SKIES,
LANDING NOWHERE TO BE SEEN;
AND YOU ARE LEAVING
AND I AM LONG GONE
AND I HAVE NO POETRY LEFT BUT TO SAY

THAT THERE IS NO MAGIC IN THIS ANYMORE.

see, it’s just—
i was gonna be great, y'know?
i was gonna be godchild,
i was gonna be stardust,
i was gonna find the top of the world,
make my home there—
all these things people thought i could do.
told me i was capable of.
and instead—
i don’t know, but here i am.
a patchwork of apologies, a clump of soil.
something full of not enough.
here i am. trembling joints and hitching breaths,
hunching shoulders and uncertainty.
i don’t know.
here it is. i am sorry.
the cusp of another breakdown.

Yesterday he was in me and the stars bowed as I touched the sky
maybe its not his rib I got but his pelvis
I'm in between laughter and crying.. some bare thin line
His hands are drawing contours on my skin
And

we all give in especially ,my *******,they surrender to him
my thighs are praying to him now
right after I wrap myself in him and fall into death for just a brief moment

funny how
a year ago tonight
we danced
to summer wind
and outside songs,
looked at clouded
navy skies and pretended
there were stars.

how young we were,
that summer.
lived and loved
with firey hearts
and wet lips,
shadows holding hands
under street lamps
and fluorescent walmart lights.

fell for you like a stumble
off a cliff and when I
read the freckles across your face
by the light of the moon
and we argued over the existence of
aliens,
               look, they're right there

soco amaretto lime,
the anthem of our night time
wanderings through the streets
where we grew up,
tripped over my words
like the curb I couldn't see
in the dark, never been out
this late before.

same time next week?

what if
we are not the thunder.
what if
the ocean carries only water
and the wonder is something that was never there;
just hope turned desperation.

what if the soil is just dirt,
what if there is no stardust within us.
what if there is only us;
if we are all we have.

if our fates are not set in stone after all;
just us cradling bad decisions in shaky hands.
if we are left alone,
and there is no savior but ourselves.

what if purpose is a long-lost myth,
if we cannot make it on our own,
if we find this life gone in a blink, a beat.
what then. what then.

if we are left unfound.

do you ever feel a sadness for something you never knew—
a mourning, a longing, a rage?

in these moments the swell of injustice burns in my stomach,
rises up my lungs.

but when have we ever had what we should have.
when have we ever been taught what we needed.
when have we ever been given what belonged to us.

no: instead,
there has always had to be a longer process,
a remembrance of memories we have never known,
an unlearning.
we have always had to dig deep inside of us
and in doing so,
realize that the truth of who we are has been long buried,

(but never less worth the fight).