Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
japheth Aug 2018
Minsan mapapaisip ka na lang
kung ikaw ba ay nagkulang
o siya yung di lumaban.

Mapapaisip ka na lang
kung tama bang ikaw ang nahihirapan,
patuloy na lumalaban,
gulo’y subok na iniwasan,
upang di lang siya masaktan.

Mapapaisip ka na lang
kung kaya ka ba iniwan
kasi kahit gaano mo ipaglaban
— na lahat ng problema niya ikaw na pumapasan
umuuwi ka paring luhaan.

Tama ba na tratuhin ka ng ganito?
na parang laruan na pag sawa na sa iba,
ikaw naman ang gusto?

Tama ba na maramdaman mo
ang sakit na nasa iyong puso
kasi pinili mo siya
kahit alam ng utak mo
na di siya nakakatulong sayo?

Tama ba na sa dinami dami ng taong
araw araw na kumakausap sa’yo,
dito ka pa nahulog
sa taong di ka naman isasalo?

Ang dami kong sinasabi sa ibang tao
na maraming gago sa mundo
na di dapat sila papaloko.
Pero sa dulo din pala,
ako yung magmamahal ng tulad mo.

Pasalamat ka,
ako na yung nagparaya
siguro kasi di ko na rin kaya
lalo na’t nakita kitang may kasamang iba.

Tinago mo pa,
sinabi **** kaibigan mo lang siya
ngunit ang totoo pala,
pag di tayo magkasama
tumatakbo ka pabalik sa kanya.

Di na rin siguro ako magtataka
kung bakit mas pinili mo siya
baka dahil ang puso nyo’y nagtugma
o mas magaling lang siya sa kama.

Bakit nga ba ako nagpakatanga?
Nadaan mo nga lang ba ako sa iyong matatamis na salita,
mga pangakong di ko alam kung matutupad ba
o sadyang uhaw lang ako sa pagmamahal
kaya nung nakita mo ako’t nagpapakahangal
nasabi **** “pwede na ‘to, di rin naman ako tatagal.”  

Sinabi ng mga magulang ko
na lahat ng tao pinanganak ng may puso
na kailangan mo lang intindihin at mahalin
dahil sa dulo, pagmamahal niya’y iyong aanihin.

Pero akalain mo yun,
may mga tao palang tulad mo
na di mo alam kung wala ba siyang puso
o ipinaglihi sa demonyo.

Nakakatawa ka,
na lahat ng dugo, pawis, pati narin oras
sayo ko lahat nawaldas
buti sana kung nababalik mo ’to
pero wala, ginawa mo akong uto uto.

Isa kang patunay
na may mga taong
na kahit lahat ng pagmamahal sayo ay ibigay
nag hahanap ka parin sa iba
ng wala kang kamalay malay.

Ngayon,
tapos na ako.
Di ko kailangan ang isang tulad mo.

Sa lahat ng gago sa mundo,
ikaw pa ang pinili ko,
ikaw pa ang minahal ko,
ikaw pa ang pinagubusan ko ng oras ng ganito,
ikaw pa ang sumira sa’king utak at puso.

Pero salamat din sa’yo
dahil kung hindi sa pang-gagago mo
hindi ko mapapansin na ang pagmamahal di ko lang makukuha sa’yo
hindi ko mapapansin na marami rin palang masasama sa mundo
na ang gusto lamang ay makitang mawasak ang sarili ko.

Andami kong natutunan
di lang tungkol sa mga tulad mo
kundi pati na rin sa sarili ko:
na kaya ko palang magmahal ng ganito
na kaya ko palang lumaban ng husto
na kaya ko palang ibigay ang lahat pati narin aking puso.

Ngayong,
mag isa na ulit ako,
mas masaya na ako.

Kaya sa susunod na darating sa buhay ko,
tandaan mo
nagmahal ako ng gago
kaya ayusin mo ang buhay mo
kung ayaw **** sulatan kita ng ganito.
it’s basically means “To All The Douchbags In The World”

first spoken word piece i’ve ever attempted to write and will record soon

to all the filipinos out there, hope you enjoy it.
to everyone else, a translation will come out soon, let’s just pray my anxiety won’t get the best of me.
AUGUST Sep 2018
Para sa mga taong pinaasa ng mga paasa......

Ano bang pakiramdam ng nahulog ka?
Yung pakiramdam na sinalo ka nya pansamantala,
Yung pakiramdam na parang kayo na,
Yung pakiramdam na parang may pagasa, pakiramdam mo lang pala.

Masasabi mo bang di ka sa kanya mahalaga?
Kung ang kanyang ngiti sayo lang naging masaya,
Masasabi mo bang balewala ka sa kanya?
Kung ang pagtingin nya sayo di ka nagdududa, pagpapakita lang ba?

Napakahirap maghusga, kung lalo na medyo malabo
Kumbaga sa distansya, malapit na pero medyo malayo
Takot kang isugal, na parang isip moy matatalo siguro,
Takot kang magmahal, kung ipaglalaban mo di mananalo sigurado
Ngunit pano? Nakakalito,
Parang kang produkto, kapag tinaasan ng presyo, pagnagmahal, walang bibili sayo.

Kaya napagdesisyonan, na wag nalang ipaalam
Ang mga nangyayari ay hahayaan nalang
Ngunit meron paring inaabangan, Na sanay minsan,
Ganap nang manatili yung paminsan minsan

Dahil...
Pusoy ayaw masaktan, takot na baka mabasag
Natatapang tapangan, ngunit laging naduduwag
Papano kung walang sasalo, habang nalalaglag
Para sa  mimahal ko, na di nahahabag

Sanay lumayo nalang, nang katotohanan ay matanggap
Sanay aking nalalaman, kung ikaw bay mapagpanggap
Sana’y wala ka nang di nalulumbay,
Nang Sana’y di nalang ako nasanay,


Kasi hinahanap hanap pa kita,
Buti sana kung di kita madalas makita,
Dahil nasa loob lang tayo ng iisang silid
Andito ako sa gitna anjan ka lang sa gilid

Tulad parin ako nong una, Umaasa,
Mga iniwan **** alalala
Andito pa nagmamarka,
Papano ko mabubura

Sanay makalaya,
Sanay di nagkaakbay, Sanay di nalang humigpit ang kapit ng iyong mga kamay
Sanay di ako nasanay, Nang sanay di ako nalulumbay.
pang spoken poetry
AUGUST Jan 2019
Ibubulong nalang sa hangin,ang bawat pagsumamo
Paano ba maipaparating, ang nadarama ng puso
lagi kitang inaalala malayo ka man sakin
Kelan ba tayo magkikita ang hangad nitong damdamin

Sa panaginip nalang makikita matutupad ang pangarap
Sa panaginip nalang ang pagsinta duun nalang magaganap
Mga pangako at sumpaan paano na matutupad
Walang kasiguraduhan kung saan ba mapapadpad

Tadhanang mapaglaro, magkalayo at di pinagtagpo
Ba't Sadyang mapagbiro kahit may lalim bawat pagsuyo
Dating hawak ang ‘yong kamay, ngayon sa guni guni
Buhat ng ikaw ay mawalay, nasisilayan sa muni muni

Sinagot ma’y marami paring Katanungan
Lahat ba ng tanong? wala pa ring kasagutan
Kung may dulo ang daan, Saan ba ang hantungan
Kung ito’y may hangganan, Ano ba ang pupuntahan

Sa kapalarang magkatugma, kahit na isa kang dayuhan
Ng pagmamahalang mahiwaga , na tayo ay nagkaunawaan
Tunay nga na ang pagibig may isang diwa
Tayo’y Itinadhana, Magkaiba man ang ating pananalita

Andito lang ako, Malayo parin ang distansya,
Naghihintay sayo, Malapit nang mapuno ang Pasensya
Dito sa kaganapang di mapapaliwanag ng sihensya
Kung ba't ikaw, ikaw ang hinahanap ng konsensya

Kahit wala ka.....

Di na makapaghintay sa panahon ng iyong pagbabalik
Pagkakataong tayo’y muling magkita, ako’y nananabik
Minsan pa sanay lumantay ang yakap mo’t mga halik
Nang sana ang sigaw ko’y tuluyan nang matahimik

*Para sa mahal kong si Reina
Ngunit sana maunawaan nya ang tula ko.
Katryna Sep 2018
sabihin mo saakin kung paano kita mamahalin
dahil minahal kita sa paraang hindi mo inaakala

sabihin mo saakin kung paano ko tatapusin ang mga sayo ay tapos na pero pilit paring pinagtatagpo ng tadhana

sabihin mo sa akin kung paano ko kakalimutan ang mga bagay
na halos ayoko ng maalala

sabihin mo saakin,

paano ko ililigtas ang relasyong tayo lang ang nakakakilala.
ang relasyong sa dilim lang maliwanag

relasyong hinuhusgahan ng lahat,
relasyong kasiyahan mo ang mas mahalaga.

sabihin mo saakin ang kongkretong solusyon,
sa mga desisyong hindi ako kasama

pero sa pandaliang ligaya,
kamay natin ang magkalapat sa tuwi-tuwina

sabihin mo,
sabihin mo na,

dahil pagod na akong angkinin ka sa tuwing may aagaw na iba.

sa tuwing sasabihin nya at tatanungin nya ako kung ako ay maligaya.

paano ko sasabihing tayo ay masaya,
kahit wala sa kama

ang simpleng yakap, oras nating dalawa ay mahalaga

paano ko sasabihin,
kung ikaw mismo hindi mo masabi
at mas piniling pagtakpan na lang ang lahat
at manatali

na ang kawalan ng salita ay manahan at bigla na lang mawala

hindi ka man pumipili pero alam ko,
sa kabila ng lahat ng ito.

kapag ang lahat ay tumalikod

lahat ay tumiklop

ako at ikaw,
mas pipiliin paring maglayo.

iwan ako,
iwan ka.

wala.

narating nanaman natin ang dulo.
for the Nth time. pano ba sumuko? sa pag taas ba ng dalawang kamay? sa pag amin ba ng "Sige, ako na ang may kasalanan" sa pagtanggap ba ng pagkatalo, sa pagsabi ba ng "teka, pagod na talaga ako" sa pag iyak ng balde baldeng luha o sa pag gising mo bigla, wala na. wala ka ng maramdaman kasi sobrang manhid mo na sa sakit at sakit na lang din ang solusyon para maramdaman **** teka, buhay ka pa. Ang gulo no? ganon din ung tula ko, ganon din ung puso ko, ung utak ko. Pasensya na sa gawa ko. Pakiramdam ko, ito na ung pinaka walang silbi kong gawa. Pero gusto ko lang ibahagi ang nararamdaman ko. Jusko po, ang hirap magmahal. hahahaha big deal ba, pasensya na kung alam nio lang ang sakit sakit na to the point na wala na akong kayang ilabas pero hinihingi pa rin ng mundo ang lahat lahat. Paano ba kasi sumuko? Makikinig na lang ako kay Sarah Geronimo.
John AD Feb 2019
Mari , Maaari ko bang sabihin ang aking nadarama?
Mariposa sa himpapawid na dumapo sa aking mga pluma,
Ako'y nagdurusa , Labis na kalungkutan ang nadarama
Masyado tayong nagpadalus-dalos,At di alam kung saan papunta

Nagdurugo ang aking puso,Pinapaslang ang aking utak
Kakaisip sa mga bagay na hindi matuka ng Uwak , Dahil
Pagod pa din ako kahit nakatulog na , Di nga kita makausap
Ako'y Takot pa

Na Malaman **** , kelangan ko munang magpahinga,
Hindi naman lilisan,Nais lamang ipaalam na
Pagod na pagod na ang isip ko tuwing kausap ka
Hindi parin kasi kita maipinta

Ako'y hindi sanay sa mga bagay na ika'y napapakalma
Marahil di mo ko maintindihan , Yun talaga ang totoong kulay ng aking pluma
Hindi rin kasi ako masaya tuwing nakasimangot ka
Malungkot din ako kapag malungkot ka

Pero wala naman akong magagawa ,
Tikom lang ang aking mga bibig
Limampung Beses iniisip
Ang mga bagay na makakapagpabago ng iyong mga himig

Wala akong kakayahang makipagtalakayan
Magkaiba kasi tayo ng kapaligiran
Sana'y mauwanan mo naman ang aking nararamdaman
Masakit man ang mga nasasabi ko ,Mas masakit ang magbulag-bulagan

Dahil ayaw ko ng magsinungaling sa aking mga nararamdaman
Baka humantong lamang ito sa isang malaking kasinungalingan
Hangga't maaga , nais kong ihatid ang mensaheng ito
Upang iparamdam sayo lahat ng aking nadarama

Mari,Mariin ang sakit ng bawat letra ng aking inilathala
Bagkus ito'y magiiwan ng marka at sa pag kislap ng mga tala
Nais kong dalin mo ito at magsilbing payo ko sa iyong pagkatao
Ngunit huwag mo kong kalimutan dahil naging parte ako ng buhay mo

Mari,Marilag na binibini sana ako ay mapatawad mo
Sa hakbang na ginawa ko , Sa bagay na magiging sanhi ng kalungkutan mo,
Hindi pa naman ako mawawala bilang kaibigan mo
Basta't Huwag mo rin kakalimutan kung sino ako .

(Ang nais ko'y manatili ang ating pagkakaibigan,
Ngunit kelangan ko ngayon ng oras para sa sarili ko)

(Mari,Pagod pa ang aking isip
At Patuloy paring nananaginip
Regalo sa akin ang ating pagkakakilanlan
Itinago ko nga lahat ng iyong payo dito sa aking Isipan)
Ang pag-iyak ng mga dahon  sa bukang-liwayway  ay pinapawi ng init ng pagsikat ng Araw,At maglalaho sa Dapithapon , At Maaring magiwan ng marka padating ng Takipsilim...
Ang apat na yugto ng oras ng panahon ay nagsisilbing instrumento ng aking pagkatao... at pagkatao mo..
Sundan mo ang pagsikat ng araw ! at huwag na huwag **** papakiramdaman ang presensya ng kadiliman...
madrid Mar 2017
Hindi ko mapagkakaila na marahil ikaw na nga
Ang pinakamatamis na tulang naisulat ko
Hindi ako sigurado kung dahil sa ikaw ang unang lalaking hinalikan ko sa ilalim ng bumubuhos na ulan
O dahil binigay ko ang lahat sa laban na 'to
Mula ulo hanggang paa
Mula buhok hanggang kuko
Mula balat hanggang buto
Tagos ang mga salitang yumayakap sakin bawat gabi
Halos hindi na nga tayo matulog diba sa dinami-dami
ng kwentong ibinahagi natin sa isa't isa

Naaalala mo pa ba
Noong sinabi mo sakin ang takot mo sa dilim
At kahit hindi ako nakakatulog ng may ilaw
Hindi ko pinapatay kahit para sakin nakakasilaw
Para sayo

Naaalala mo pa ba?
Noong unang beses kong sinabi na mahal kita
At ang nakakatawa ay ayaw mo pang maniwala sa aking mga salita
Dahil matagal tagal mo rin tong hinintay
Dahil sa ating dalawa
Alam natin na ikaw ang nauna

Naaalala mo pa ba?
Ang mga pagkakataong nagtabi tayo sa kama
Pero iba
Ibang-iba yung unang beses na nagsama tayo
Matapos kong ibigay ang aking "oo"

Naaalala mo pa ba?
Ang iyong paglaro sa gitara
Habang ako'y kumakanta
At sa hinaba-haba ng gabi ay siya lang ang iyong maririnig
Ang ating musika
Na bumabalot sa buong daigdig
Na para bang wala ng ibang tao sa mundo
Kundi ikaw at ako
Tayo, ang bumuhay sa mga nota
Na para bang may sarili silang isip
Sumasayaw sabay sa pag-ihip ng hangin
Sa akin
Alam ko na sa akin ka lang
At sa'yo lang ako
Ito ang binuo nating pangako
Mapa-dilim, o umaga
Maaasahan mo na sayo lang ako
At akin ka lang

Naaalala mo pa ba?
Kung paano mo ko napangiti
Sa simpleng biro mo ay mabilisang tumutupi ang simangot ko
Na sa kahit anong sitwasyon
Gamay mo ang pagmanipula sa aking mukha
Napapatawa
Napapangiti
Nagigising
Napapatulog
Napapalaki ang mga mata sa gulat
Napapakulot ang noo sa alat ng alak
Napapahalakhak
At maski ang aking pag-iyak ay nakabisado mo na

Pero sa lahat ng naaalala ko
Hindi ko na maalala kung paano mo ko hinawakan
Kung paano mo ko sinabihan ng "walang iwanan"
Kung paano mo ko hinagkan na parang wala ng bukas
Kung paano mo ko tinitigan
At ginawang laruan
Na gagamitin pag kailangan
At isasantabi pag pinagsawaan
Na anumang oras ay pwede paring balikan

Hindi ko na maalala kung paano ka nagsinungaling
Na parang henyo sa sobrang galing
Hindi ko maalala kung paano mo ko sinabihan
Ng mga salitang,
"Binibitawan na kita."
Hindi ko maalala kung paano ko hinayaan
Na sumuko ka ng ganon ganon na lang
Hindi ko maalala kung paano mo nagawang
Sabihan ako ng "Miss na kita."
Habang hinahalikan mo siya
Hindi ko maalala.
Hindi ko na maalala.
At ayoko ng maalala.

Sa totoo lang hindi ko pinagsisisihang wala ng tayo
Pero gusto ko lang sabihin sayo na sinisi ko ang sarili ko
Sa lahat ng pagkakamali mo
Para sa mga bakit na hindi nasagot
Paea sa mga sugat na hanggang ngayon ay hindi parin nagagamot
Para sa mga tanong ng madla na pinipilit ko paring ibaon sa ilalim ng lupa at takpan ng limot

Bakit hindi mo siya kasama?
Ah kasi ayaw niya kong makita.
Bakit siya nalasing?
Ah kasi nag-away kami kanina.
Bakit siya umiiwas?
Ah kasi nagsasawa na siya.
Bakit hindi ka na niya pinupuntahan?
Baka kasi hindi ko binigay ang lahat.
Bakit hindi siya lumaban?
Baka kasi hindi ako naging sapat.

Bakit siya naghanap ng iba?
Bakit nga ba?
Bakit pinagmukha mo kong tanga?

Pero hindi tanong ang pinakamasakit sa lahat
Eto
Eto ang hindi kinaya ng puso
Na para bang ayoko ng mabuhay kahit isa pang oras,
Isa pang minuto
Isa pang segundo
Eto ang mga salitang pinamukhang talong talo na ako

"Uy, sabi niya wala na daw kayo."

Konting konti nalang
Hindi na kailangan budburan ng asukal ang kwentong ito
Dahil uulitin ko
Hindi ko mapagkakaila na marahil ikaw na nga
Ang pinakamatamis na tulang naisulat ko
Sayang lang nga
Hanggang tula nalang ito
Sana pala naging tula nalang tayo
Terry O'Leary Sep 2013
NOTE TO THE READER – Once Apun a Time

This yarn is a flossy fabric woven of several earlier warped works, lightly laced together, adorned with fur-ther braided tails of human frailty. The looms were loosed, purling frantically this febrile fable...

Some pearls may be found wanting – unwanted or unwonted – piled or hanging loose, dangling free within a fuzzy flight of fancy...

The threads of this untethered tissue may be fastened, or be forgotten, or else be stranded by the readers and left unravelling in the knotted corners of their minds...

'twill be perchance that some may  laugh or loll in loopy stitches, else be torn or ripped apart, while others might just simply say “ ’tis made of hole cloth”, “sew what” or “cant seam to get the needle point”...,

yes, a proper disentanglement may take you for a spin on twisted twines of any strings you feel might need attaching or detaching…

picking knits, some may think that
       such strange things ‘have Never happened in our Land’,
       such quaint things ‘could Never happen in our Land’’,
       such murky things ‘will Never happen in our Land’’…

and this may all be true, if credence be dis-carded…

such is that gooey gossamer which vails the human mind...

and thus was born the teasing title of this fabricated Fantasy...

                                NEVER LAND

An ancient man named Peter Pan, disguised but from the past,
with feathered cap and tunic wrap and sabre’s sailed his last.
Though fully grown, on dust he’s flown and perched upon a mast
atop the Walls around the sprawls, unvisited and vast -
and all the while with bitter smile he’s watching us aghast.

As day begins, a spindle spins, it weaves a wanton web;
like puckered prunes, like midday moons, like yesterday’s celebs,
we scrape and *****, we seldom hope - he watches while we ebb:

The ***** grinder preaches fine on Sunday afternoons -
he quotes from books but overlooks the Secrets Carved in Runes:
“You’ve tried and toyed, but can’t avoid or shun the pale monsoons,
it’s sink or swim as echoed dim in swinging door saloons”.
The laughingstocks are flinging rocks at ball-and-chained baboons.

While ghetto boys are looting toys preparing for their doom
and Mademoiselles are weaving shells on tapestries with looms,
Cathedral cats and rafter rats are peering in the room,
where ragged strangers stoop for change, for coppers in the gloom,
whose thoughts are more upon the doors of crypts in Christmas bloom,
and gold doubloons and silver spoons that tempt beyond the tomb.

Mid *** shots from vacant lots, that strike and ricochet
a painted girl with flaxen curl (named Wendy)’s on her way
to tantalise with half-clad thighs, to trick again today;
and indiscreet upon the street she gives her pride away
to any guy who’s passing by with time and cash to pay.
(In concert halls beyond the Walls, unjaded girls ballet,
with flowered thoughts of Camelot and dreams of cabarets.)

Though rip-off shops and crooked cops are paid not once but thrice,
the painted girl with flaxen curl is paring down her price
and loosely tempts cold hands unkempt to touch the merchandise.
A crazy guy cries “where am I”, a ****** titters twice,
and double quick a lunatic affects a fight with lice.

The alleyways within the maze are paved with rats and mice.
Evangelists with moneyed fists collect the sacrifice
from losers scorned and rubes reborn, and promise paradise,
while in the back they cook some crack, inhale, and roll the dice.

A *** called Boe has stubbed his toe, he’s stumbled in the gutter;
with broken neck, he looks a wreck, the sparrows all aflutter,
the passers-by, they close an eye, and turn their heads and mutter:
“Let’s pray for rains to wash the lanes, to clear away the clutter.”
A river slows neath mountain snows, and leaves begin to shudder.

The jungle teems, a siren screams, the air is filled with ****.
The Reverent Priest and nuns unleash the Holy Shibboleth.
And Righteous Jane who is insane, as well as Sister Beth,
while telling tales to no avail of everlasting death,
at least imbrue Hagg Avenue with whisky on their breath.

The Reverent Priest combats the Beast, they’re kneeling down to prey,
to fight the truth with fang and tooth, to toil for yesterday,
to etch their mark within the dark, to paint their résumé
on shrouds and sheets which then completes the devil’s dossier.

Old Dan, he’s drunk and in a funk, all mired in the mud.
A Monk begins to wash Dan’s sins, and asks “How are you, Bud?”
“I’m feeling pain and crying rain and flailing in the flood
and no god’s there inclined to care I’m always coughing blood.”
The Monk, he turns, Dan’s words he spurns and lets the bible thud.

Well, Banjo Boy, he will annoy with jangled rhymes that fray:
“The clanging bells of carousels lead blind men’s minds astray
to rings of gold they’ll never hold in fingers made of clay.
But crest and crown will crumble down, when withered roots decay.”

A pregnant lass with eyes of glass has never learned to cope.
Once set adrift her fall was swift, she slid a slipp’ry ***** -
she casts the Curse, the Holy Verse, and shoots a shot of dope,
then stalks discreet Asylum Street her daily horoscope -
the stray was struck by random truck which was her only hope.

So Banjo Boy, with little joy, he strums her life entire:
“The wayward waif was never safe; her stars were dark and dire.
Born midst the rues and avenues where lack and want aspire
where no one heeds the childish needs that little ones require;
where faith survives in tempest lives, a swirl within the briar,
Infinity grinds as time unwinds, until the winds expire.
Her last caprice? The final peace that no one could deny her -
whipped by the flood, stray beads of blood cling, splattered on the spire;
though beads of sweat are cool and wet, cold clotted blood is dryer.”

Though broken there, she’s fled the snare with dying thoughts serene.
And now she’s dead, the rumours spread: her age? a sweet 16,
with child, *****, her soul dyed red, her body so unclean.
A place is sought where she can rot, avoiding churchyard scenes,
in limey pits, as well befits, behind forbidding screens;
and all the while a dirge is styled on tattered tambourines
which echo through the human zoo in valleys of the Queens.

Without rejoice, in hissing voice, near soil that’s seldom trod
“In pious role, God bless my soul”, was mouthed with mitred nod,
neath scarlet trim with black, and grim, behind a robed facade -
“She’ll burn in hell and sulphur smell”, spat Priest and man of god.

Well, angels sweet with cloven feet, they sing in girl’s attire,
but Banjo Boy, he’s playing coy while chanting in the choir:
“The clueless search within the church to find what they desire,
but near the nave or gravelled grave, there is no Rectifier.”
And when he’s through, without ado, he stacks some stones nearby her.

The eyes behind the head inclined reflect a universe
of shanty towns and kings in crowns and parties in a hearse,
of heaping mounds of coffee grounds and pennies in a purse,
of heart attacks in shoddy shacks, of motion in reverse,
of reasons why pale kids must die, quite trite and curtly terse,
of puppet people at the steeple, kneeling down averse,
of ****** tones and megaphones with empty words and worse,
of life’s begin’ in utter sin and other things perverse,
of lewd taboos and residues contained within the Curse,
while poets blind, in gallows’ rind, carve epitaphs in verse.

A sodden dreg with wooden leg is dancing for a dime
to sacred psalms and other balms, all ticking with the time.
He’s 22, he’s almost through, he’s melted in his prime,
his bane is firm, the canker worm dissolves his brain to slime.
With slanted scales and twisted jails, his life’s his only crime.

A beggar clump beside a dump has pencil box in hand.
With sightless eyes upon the skies he’s lying there unmanned,
with no relief and bitter grief too dark to understand.
The backyard blight is hid from sight, it’s covered up and bland,
and Robin Hood and Brother Hood lie buried in the sand.

While all night queens carve figurines in gelatine and jade,
behind a door and on the floor a deal is finally made;
the painted girl with flaxen curl has plied again her trade
and now the care within her stare has turned a darker shade.
Her lack of guile and parting smile are cutting like a blade.

Some boys with cheek play hide and seek within a house condemned,
their faces gaunt reflecting want that’s hard to comprehend.
With no excuse an old recluse is waiting to descend.
His eyes despair behind the stare, he’s never had a friend
to talk about his hidden doubt of how the world will end -
to die alone on empty throne and other Fates impend.

And soon the boys chase phantom joys and, presto when they’re gone,
the old recluse, with nimble noose and ****** features drawn,
no longer waits upon the Fates but yawns his final yawn
- like Tinker Bell, he spins a spell, in fairy dust chiffon -
with twisted brow, he’s tranquil now, he’s floating like a swan
and as he fades from life’s charades, the night awaits the dawn.

A boomerang with ebon fang is soaring through the air
to pierce and breach the heart of each and then is called despair.
And as it grows it will oppose and fester everywhere.
And yet the crop that’s at the top will still be unaware.

A lad is stopped by roving cops, who shoot in disregard.
His face is black, he’s on his back, a breeze is breathing hard,
he bleeds and dies, his mama cries, the screaming sky is scarred,
the sheriff and his squad at hand are laughing in the yard.

Now Railroad Bob’s done lost his job, he’s got no place for working,
His wife, she cries with desperate eyes, their baby’s head’s a’ jerking.
The union man don’t give a ****, Big Brother lies a’ lurking,
the boss’ in cabs are picking scabs, they count their money, smirking.

Bob walks the streets and begs for eats or little jobs for trying
“the answer’s no, you ought to know, no use for you applying,
and don’t be sad, it aint that bad, it’s soon your time for dying.”
The air is thick, his baby’s sick, the cries are multiplying.

Bob’s wife’s in town, she’s broken down, she’s ranting with a fury,
their baby coughs, the doctor scoffs, the snow flies all a’ flurry.
Hard work’s the sin that’s done them in, they skirmish, scrimp and scurry,
and midnight dreams abound with screams. Bob knows he needs to hurry.
It’s getting late, Bob’s tempting fate, his choices cruel and blurry;
he chooses gas, they breathe their last, there’s no more cause to worry.

Per protocols near ivied walls arrayed in sage festoons,
the Countess quips, while giving tips, to crimson caped buffoons:
“To rise from mass to upper class, like twirly bird tycoons,
you stretch the treat you always eat, with tiny tablespoons”

A learned leach begins to teach (with songs upon a liar):
“Within the thrall of Satan’s call to yield to dim desire
lie wicked lies that tantalize the flesh and blood Vampire;
abiding souls with self-control in everyday Hellfire
will rest assured, when once interred, in afterlife’s Empire”.
These words reweave the make believe, while slugs in salt expire,
baptised in tears and rampant fears, all mirrored in the mire.

It’s getting hot on private yachts, though far from desert plains -
“Well, come to think, we’ll have a drink”, Sir Captain Hook ordains.
Beyond the blame and pit of shame, outside the Walled domains,
they pet their pups and raise their cups, take sips of pale champagnes
to touch the tips of languid lips with pearls of purple rains.

Well, Gypsy Guy would rather die than hunker down in chains,
be ridden south with bit in mouth, or heed the hold of reins.
The ruling lot are in a spot, the boss man he complains:
“The gypsies’ soul, I can’t control, my patience wears and wanes;
they will not cede to common greed, which conquers far domains
and furtive spies and news that lies have barely baked their brains.
But in the court of last resort the final fix remains:
in boxcar bins with violins we’ll freight them out in trains
and in the bogs, they’ll die like dogs, and everybody gains
(should one ask why, a quick reply: ‘It’s that which God ordains!’)”

Arrayed in shawls with crystal *****, and gazing at the moons,
wiled women tease with melodies and spooky loony tunes
while making toasts to holey ghosts on rainy day lagoons:
“Well, here’s to you and others too, embedded in the dunes,
avoid the stares, avoid the snares, avoid the veiled typhoons
and fend your way as every day, ’gainst heavy heeled dragoons.”

The birds of pray are on their way, in every beak the Word
(of ptomaine tomes by gnarly gnomes) whose meaning is obscured;
they roost aloof on every roof, obscene but always herd,
to tell the tale of Jonah’s whale and other rhymes absurd
with shifty eyes, they’re giving whys for living life deferred.

While jackals lean, hyenas mean, and hungry crocodiles
feast in the lounge and never scrounge, lambs languish in the aisle.
The naive dare to say “Unfair, let’s try to reconcile.
We’ll all relax and weigh the facts, let justice spin the dial.”

With jaundiced monks and minds pre-shrunk, the jury is compiled.
The Rulers meet, First Ladies greet, the Kings appear in style.
Before the Court, their sins are short, they’re swept into a pile;
with diatribes and petty bribes, the jurors are beguiled.

The Herd entreats, the Shepherd bleats the verdict of the trial:
“You have no face. Stay in your place, stay in the Rank and File.
And wait instead, for when you’re dead, for riches after while”;
Aristocrats add caveats while sailing down the Nile:
“If Minds are mugged or simply drugged with philtres in a vial,
then few indeed will fail to feed the Pharaoh’s Crocodile.”
The wordsmiths spin, the bankers grin and politicians smile,
the riff and raff, they never laugh, they mark a martyred mile.

The rituals are finished, all, here comes the Reverent Priest.
He leads the crowds beneath the clouds, and there the flock is fleeced
(“the last are first, the rich are cursed” - the leached remain the least)
with crossing signs and ****** wines and consecrated yeast.
His step is gay without dismay before his evening feast;
he thanks the Lord for room and, bored, he nods to Eden East
but doesn’t sigh or wonder why the sins have not decreased.

The sinking sun’s at last undone, the sky glows faintly red.
A spider black hides in a crack and spins a silken thread
and babes will soon collapse and swoon, on curbs they call a bed;
with vacant eyes they'll fantasize and dream of gingerbread,
and so be freed, though still in need, from anguish of the dead.

Fat midnight bats feast, gnawing gnats, and flit away serene
while on the trails in distant dales the lonesome wolverine
sate appetites on foggy nights and days like crystalline.
A migrant feeds on gnats and weeds with fingers far from clean
and thereby’s blessed with barren breast (the easier to wean) -
her baby ***** an arid flux and fades away unseen.

The circus gongs excite the throngs in nighttime Never Land –
they swarm to see the destiny of Freaks at their command,
while Acrobats step pitapat across the shifting sands
and Lady Fat adores her cat and oozes charm unplanned.
The Dwarfs in suits, so small and cute when marching with the band,
ask crimson Clowns with painted frowns, to lend a mutant hand,
while Tamers’ whips with withered tips, throughout the winter land,
lure minds entranced through hoops enhanced with flames of fires fanned.
White Elephants in big-top tents sell black tusk contraband
to Sycophants in regiments who overflow the stands,
but No One sees anomalies, and No One understands.
At night’s demise, the dither dies, the lonely Crowd disbands,
down dead-end streets the Horde retreats, their threadbare rags in strands,
and Janes and Joes reweave their woes, for thoughts of change are banned.

The Monk of Mock has fled the flock caught knocking up a tween.
(She brought to light the special rite he sought to leave unseen.)
With profaned eyes they agonise, their souls no more serene
and at the shrine the flutes of wine are filled with kerosene
by men unkempt who once had dreamt but now can dream no more
except when bellowed bellies belch an ever growing roar,
which churns the seas and whips a breeze that mercy can’t ignore,
and in the night, though filled with fright, they try to end the War.

The slow and quick are hurling bricks and fight with clubs of rage
to break the chains and cleanse the stains of life within a cage,
but yield to stings of armoured things that crush in every age.

At crack of dawn, a broken pawn, in pools of blood and fire,
attends the wounds, in blood festooned (the waves flow nigh and nigher),
while ghetto towns are burning down (the flames grow high and higher);
and in their wake, a golden snake is rising from the pyre.
Her knees are bare, consumed in prayer, applauded by the Friar,
and soon it’s clear the end is near - while magpie birds conspire,
the lowly worm is made to squirm while dangling from a wire.

The line was crossed, the battle lost, the losers can’t deny,
the residues are far and few, though smoke pervades the sky.
The cool wind’s cruel, a cutting tool, the vanquished ask it “Why?”,
and bittersweet, from  Easy Street, the Pashas’ puffed reply:
“The rules are set, so don’t forget, the rabble will comply;
the grapes of wrath may make you laugh, the day you are to die.”

The down and out, they knock about beneath the barren skies
where homeward bound, without a sound, a ravaged raven flies.
Beyond the Walls, the morning calls the newborn sun to rise,
and Peter Pan, a broken man, inclines his head and cries...
M Apr 2018
Lumipas ang labindalawang taon
Nang tayo'y huling nag-kasama
Ako'y nilayuan, iniwasan
Dahil akala mo ay gusto kita

Ngunit kaibigan lamang
Ang pag tinigin sa isa't isa
Oo't ikaw ang huwaran
Sa bawat lalaking hinangaan

Hindi nasagi sa isip kailan man
Na ang tunay na mithi ay ikaw pala
Kaya't siguro nga, tama ka
Tama na ikaw ay lumayo at lumisan

Ako'y umibig sa isang tsinito
At ika'y nabighani ng haponesa
Nagkaroon ng sariling mundo
Mga kasintahan ang siyang naging pruweba

Mula elementarya at kolehiyo
Patuloy akong umasa at nag tanto
Kung ang ating mga destino
Ay muling magtatagpo

Sa loob ng labindalawang taon
Ikaw ay may mahal paring iba
Malapit man sa'kin, ika'y malayo parin
O giliw, hanggang pangarap na lang ba?
Gusto ko simulan ang tulang ito sa tanong na "kamusta kana?"
Kamusta na ang taong minahal ko ng sobra pa sa sobra
Naging malungkot kaba nung ako'y nawala?
O naging masaya dahil wala na ako sa tabi mo sinta

Nagbabaliktanaw ako sa mga ala-ala noon na ating binuo
Naging masaya naman tayo
Kaya di ko alam anong dahilan mo para mag bago
Para masaktan mo ako ng ganito
Para iparamdam mo sa'kin na hindi ako kawalan mo
Para ipamukha mo sa'kin na wala na talagang TAYO
At ngayon napaisip ako kaya ka pala nagbago kasi may bago na palang nagpapatibok ng puso mo

Di ko mapigilan hindi magalit
Di ko mapigilan na hidi masaktan
Di ko mapigilan na lumuha hanggat gabi patungong umaga
Di ko mapigilan na tanggapin na ako nalang yung naiwang tanga
Tanga na umaasa na magkabalikan pa tayong dalawa
Umaasa at nagmamakaawa "Pakiusap mahal, usap tayo. Ayusin natin to"
Pero sarili ko lang pala ang niloloko ko
Kasi nakikita na kitang palayo at hindi na maaabot
Nakikita na kitang naglalakad kasama siya habang puso ko'y kumikirot

Kaya sa huling pagkakataon
Binalikan ko ang dati nating tagpuan
Nagbabasakali na ikaw ay madatnan
Pero namulat ako sa realidad na may mga bagay palang di na pwede maging katotohanan
Kaya heto nagbaliktanaw nalang ako sa mga magandang ala-ala na akin paring hinahawakan
Kasabay ng pag-agos ng alon ay ang pag-agos ng luhang nagasasabing kailangan ko na 'tong bitawan

Kaya ngayon tatahak nalang ako ng ibang landas
Maglalakad ako, pilitin na ang mga nangyari sa'ting dalawa ay maya-maya ay kukupas
Maglalakad ako, habang wala ka na sa tabi ko, yung taong minahal ko ng wagas
Maglalakad ako, maglalakad ako
Pero  lilingon parin ako at makikita ko ang iyong mga bakas
Bakas na patunay na ikaw ay naging totoo
At hindi panaginip na nilikha ng imahinasyon ko
Na merong ikaw na pansamantalang minahal ako
Merong ikaw na minsan ay ginawa kong mundo
Merong ikaw na tinanggap ng buong-buo at
Merong ako na sinubukang lumaban pero sa huli meron paring ikaw na bumitaw nalang ng bigla-biglaan

Hanggang ngayon naglalakad parin ako dala-dala ang katangang "Pinagtagpo pero di tinadhana"
Yan nga siguro kasi ang kwento nating dalawa
Ang mga landas natin na wari'y nagkita,
Ngunit hindi inalaan para magkasama.
Maglalakad ako, hanggang sa malimutan na kita mahal ko
Dark Nov 2018
Isang republika na gawa sa pangarap,
Pangarap na walang kasing sarap,
Pangulo na karapatdapat sana'y mahanap,
Upang pangangarap ay makita kahit isang sulyap.

Pero pano natin ito magagawa kung tayo'y nakakulong,
Ang nakaraan na kinulong tayo sa isang selyadong kabaong,
Na hanngang ngayo'y tayo'y nakalibing,
Dahil produktong banyaga'y ating laging hinihiling,

May pag-asa pa ba tayong lumaya?
May pag-asa pa ba tayong umiwas sa hiya?
Kung lagi tayong kumokopya,
Kailan pa ba tayo tunay na liligaya?

Tama nga ang sinabi ni heneral Luna na "hindi natin kalaban ang amerikano o ang espanyol dahil ang tunay nating kalaban ay sarili natin",
Paano tayo tatayo sa sarili nating paa kung tayo'y nagpapaalipin,
Ang sugat ng kolonisayon ay ating gamutin,
Wag hayaang tayo'y lamunin.

Produktong pilipino'y mahalin,
Hindi ang produkto ng banyaga ang tangkilikin,
Sariling wika ang aralin,
Hindi ang wikang tayo'y paiiyakin.

Pero ang mga hiling ko'y napakahirap makamit,
Dahil tayo'y isa paring yagit,
At nagpapagamit,
At masasabi kung tayong mga pilipino ay punit.
Nat Lipstadt Oct 2015
be ever gentle to thy words
treat them, your tools, well,
cleansing and protecting,
wrapping them in cloths of chamois and moleskin
that they may be well conditioned and
pour forth with a temperament clear and viscous,
reflecting their high honors and a noble lineage,
they are well-intentioned to exist far longer
than your meager temporal life,
upon this ever hasty, ever perpetual, orbit

give them all respect, their fair due,
they are treasure immeasurable,
for which you have been granted guardianship,
custody received from others to be gifted onwards,
yours, but for the duration

so oft we trifle words,
expel them from the country of our body,
without passport and earnestness,
as if they were the cheapest of footnote filler,
day tourists, to be treated as leavings,
refuse for daily discardation,
barely noting their fast comings and faster disappearance,
but leaving not, a mark of distinction

more truffle than trifle,
find them in the dark forest of your life,
use them sparingly, just for soaring,
take them from the roots of your trees,
shave them with a paring knife,
counts them in bites and measure them in grams,
even in grains,
for words are the seasoning of our lives,
agent provacateurs that can modify the moment,
bringing out to the fore
the flavor of the underlying

speak them slow and distinct,
for they arrive slow to you,
a trickling of refugees for your sheltering,
harbor them as full companions,
protected by natural law,
provision them well,
prepared and ever ready for a quick departure,
moor them at the embarcadero,
for the next restless leg of endlessness,
which they themselves will inform you
will last longer than eternity,
long after there are no humans to speak them
Oct. 6, 2015
4:30am
Manhattan Island
21st Century Apr 2020
Gusto kong sabihin na masaya akong isinulat ang liham na ito, at ang nais ko lamang ipairating ay ang mensaheng maaring makakapagpabago ng iyong pananaw sa buhay.

Pero bago ang lahat may tanong akong dapat **** pag-isipan ng mabuti bago ka magpatuloy. Una nais ko lang tanungin kung handa ka nabang makinig sa mga katotohanan? Pangalawa handa ka nabang tanggapin ang mga ito?

Kaibigan, alam kung naguguluhan ka parin dahil sa mga di maipaliwanag na pangyayari sa mundo. Maraming bagay ang hindi pa malinaw sa paningin natin. At hindi sapat ang mga naririnig natin sa iba, dahil hindi rin natin alam kung alin ang tama sa mga pinagsasabi nila.

Ang dahilan kung bakit naisulat ko ito ay dahil sa mga nasaksihan ko. Maski ako ay hindi ko rin maintindihan kung saan umiikot ang mundo natin ngayon, kung tama pa bang mabuhay ako sa panahong puro na lamang  pasikatan at pagpapabango ng pangalan ang tanging ginagawa ng karamihan. Sa tingin ko marami nang mali sa panahon ngayon ngunit hindi lang natin pansin.

Hindi nga ba pansin? O sadyang alam natin pero di natin pinapansin, tayoy bulag sa katotohanan kahit dilat na dilat na.
Ito na ba ang naging kalabasan ng mga sakripisyo ng ating mga bayani? Kung ako ang sasagot diyan, ang kinalabasan ng mga sakripisyo nila ngayon para sa bansa, ay wala.

Dahil hanggang ngayon marami paring namumuhay na hindi alam kung ano ang pinaglalaban nila. Maraming pang iba jan ang hindi alam kung nasaan na ba sila, iisang bansa tayo ngunit watak watak tayo.

Masaya ako kung sasabihin mo saakin kung ano ang naging bunga ng paghihirap ng ating mga bayani. Dahil yun din ang  gusto kong malaman dito sa aking sulat.

Ang ating mga bayani ay hindi lang basta mga bayani dahil lumaban sila para sa bayan. Naturingan silang mga bayani dahil isa silang sundalong handang mamatay sa ngalan ng pag-ibig.
Pag ibig sa Diyos at sa Bayan,
naipangak sila hindi dahil magiging parte sila ng mundo, kundi naipanganak sila para sa isang pangarap na gustong matupad ng lupang sinilangan.
Ito ay ang tahanan ng ating lahi kung saan kinukupkup tayo at tinutulungan.

Kayat kapatid gusto kong malaman mo na hindi pa huli na muli kang mag umpisa, dahil ang lahat ay wala pa sa huli.

Maraming salamat dahil binasa mo ito ng may puso at pag-intindi. Umaasa ako na magiging mabuti kang tao hanggang sa huli.

-PC
Holly Salvatore Aug 2013
Mine are grapefruit halves
Bitter
Salted
Easing the transition into awake
Perfect juicy handfuls
But I know girls with cantalopes
Seems to me you'd need a map
To navigate those
And hands like
Melonballers just to make an impression
Raspberry, Blackberry, Cherry *******
A fruit salad of peaches
And mangoes and apples
It's a world made for peelers
And paring knives
I world where a sweet tooth
Can thrive

We plant our women in orchards
Cultivate them in careful
Organized rows
With expert farmers and the latest fertilizers
Leading them on
Into ripeness
Harvested at just the right time
So that no man ever need know hunger
Ryan Joseph Aug 2019
Isa, dalawa, tatlo
Nakabilang na ako ng tatlo
Ngunit nakatago pa rin ang feelings ko sa'yo

Apat, lima, anim
Kahit anim na ang nabilang ko
Kailangan ko paring itago ito
Upang ako ay hindi pagtatawanan mo

Pito, walo, siyam
Pang siyam na ito
Ngunit ako ay nagduduwag paring umamin sa'yo

Sampu
Ito ay pang hulihan ko nang bilang
Dahil nag-aaksaya lang naman ako ng oras
Nag-aaksaya ng oras sa bagay na ito
Sa bagay na hindi mo naman kayang pagbigyan
Kasi dahil sa hulihan, kaibigan lang naman tayo;
ay wala palang tayo.
Arya Apr 2016
Para kang saranggolang maputi
Na nakatali sa aking mga daliri
Ngayon, nais kong lumipad ka muna, lumipad ka muna palayo sa akin
At ika'y sumabay sa hangin
Na pansamantalang hindi ka makita ng aking paningin
Masakit man talagang isipin
Ngunit aking paring kakayanin
Papasaan ba't mamawala rin ang sakit sa aking damdamin
Pero iyong tatandaan, hindi kita bibitawan
Kasi alam ko balang araw babalik ka at tayo'y muling magtatawanan
Dahil naniniwala ako na tayo'y nakatali sa sinulid ng ating pagmamahalan. :)
#saranggola
#sinulid
#pagmamahal
John AD Apr 2018
Gera nang karahasan,Pagyao ng iilan
Kasamaan na meron sila,inosente ang pinupuntirya
Marami na ring nabubulag sa salapi,masyado ng sakim sa kapangyarihan
Kaya pati mga mamamayan,ginagawan ng paraan para kumita sila ng barya

Sakim sa kapangyarihan,umiiyak ang iilan
Wala na ngang laban,Sinasabi nyo paring nanlaban

Tahimik lang akong naglalakad,bukid ang kapaligiran
Ang dami kasing magsasaka,kung magtanim droga ang nilalagay sa tagiliran
Kaya kailangang mag-ingat,magmasid dahil
Hindi lahat ng tagapangahalaga sa bayan ay dapat pagkatiwalaan

Narinig mo na ba yung putok ng baril sa kanluran
Nangangahulugan na nawalan nanaman tayo ng isang pag-asa ng bayan

Inabuso na kasi ang katungkulan,Sulit tuloy ang nakamit na kalayaan
Ang tagal nga imulat ng mga mamamayan ang kanilang isip at matang nagbubulag-bulagan
Ginigising ko na kayo,Tulog pa yata,Lasing sa tinomang alak ng kalokohan,
Tanghali na!Tulog na ang mga manok na naunang nagising kanina habang tayo'y nagbibingi-bingihan.
Gising!
1.
Noong unang panahon, pulos patag ang lupa
Maliban sa bundok na dalawa
Bundok Kalawitan sa Kanluran
At Bundok Amuyaw sa Silangan!
(Once upn a time, all of the earth were plains
Except for two mountains
Mt. Kalawitan on the West
And Mt. Amuyaw on the East!)

2.
Ang kalikasan ay sagana
Ang mga tao ay payapa
(Nature was then bountiful
People were then peaceful)

3.
Ngunit dumating ang isang delubyo
Nagkandamatay ang lahat ng mga tao
(But a deluge arrived
All people died)

4.
Maliban sa magkapatid na dalawa
Sa bundok napadpad ang bawat isa
(Except for two siblings
Each of them landed on the mountains)

5.
Sa Amuyaw na kabundukan
Ang lalaki na si Wigan
(On Amuyaw mount
There was the man named Wigan)

6.
Sa Kalawitan na kabundukan
Ang babae na si Bugan
(On Kalawitan mount
There was the woman named Bugan)

7.
Nang humupa ang baha
Nagtagpo silang dalawa
(When the flood subsided
The two of them united)

8.
Subalit isang araw, nakadama si Bugan
Na may buhay sa kanyang sinapupunan
(Yet one day, Bugan felt something
In her womb, someone was living)

9.
Siya’y nagimbal sa natuklasan
Nagtangkang magpakamatay si Inang Bugan
(Upon her discovery, she was horrified
Mother Bugan tried to commit suicide)

10.
Sa dali-dali’y biglang nagpakita
Si Makanungan na bathala
(Soon, there suddenly appeared someone
He is a god named Makanungan)

11.
Kanyang pinigilan si Bugan
Dahil ganap niya itong nauunawaan
(He tried to stop Bugan
Because he could fully understand)

12.
Sila ay pinayagan ng diyos na magsama
Sapagkat sa mundo’y wala nang taong iba
(They were allowed to become a couple
Because in the world, there were no more people)

13.
Ang magkapatid na mag-asawa
Marami ang naging bunga
(The couple siblings
Got many offsprings)

14.
Apat na babae
(Four females)
At lima ay lalaki
(And five males)

15.
Sa kahuli-hulihan
Sila-sila rin ang nag-asawahan
(And soon after
They married one another)

16.
Subalit may natatangi sa kanila
Ang lalaking si Igon na walang asawa
(But there’s someone unique among them
He’s the man, Igon, who got no tandem)

17.
Isang araw, dumating ang ayaw ng lahat
Ito ang panahon ng tagsalat
(One day, there arrived something everyone didn’t like
The season of famine did strike)

18.
Kaya upang suyuin ang mga diyos
Ritwal ng pag-aalay kanilang idinaos
(So in order that the gods could be pleased
They rendered a ritual burnt offering of beasts)

19.
Nang sa alay kinapos na sila
Kanilang inihandog maliit na daga
(And when of sacrificial beasts they were out
They only offered just a small rat)

20.
Sa kabila ng lahat, walang paring tugon
Kaya isang krimen ang naging opsyon
(After all, there answered no voice
So it was crime that became the choice)

21.
Walang pakundangang kinitilan ng buhay
Kapatid na si Igon ang ipinang-alay
(They dared to **** their brother
It was Igon whom they did offer)

22.
At biglang nagpakita
Si Makanungan na bathala
(And suddenly, there appeared someone
It was the god, Makanungan)

23.
Lahat sila ay isinumpa
Iyon ang simula ng digmaan sa lupa!
He cursed everyone
That was the beginning of war in the land!)

-03/10/2012
(Dumarao)
*for Lit. Day 2012
My Poem No. 101
Mel-VS-the-World Apr 2018
“Hayaan mo na lang ako matulog.”


Eto ang realidad,
Ng mundo,
Dahan-dahang pumapalibot sa atin,
Ano bang mali sa’kin?
Sobrang layo pa ng hinaharap,
At hindi ko maisip kung ano ba dapat ko maging.
Ano ba dapat **** gawin?
Marami nang nangyare,
At ano pa ba ang pwedeng maganap?
Magkukulong sa sulok,
At magmumukmok,
Naka-ilang hithit-buga na ng yosi,
Baka sakaling makalimot.
Naka-ilang bote na ng alak,
Pampakalma sa pusong kumakabog.
Hindi mo mapigil ang pag-tulo ng luha,
Isa-isang nawawalan ng kislap ang mga tala sa iyong mata.
Nawalan na ng liwanag ang buwan,
At ang araw ay hindi na sikat,
Naghalo ang amoy ng dagat at ulan,
Sumingaw mula sa mainit na lupa parang naagnas na katawan.
Lalabanan ba ang apoy?
O hahayaan lamunin ka at matupok?
Lalangoy ba kasabay ng mga alon?
O handa ka nang malunod at mabulok sa kailaliman?
Hanggang sa hindi na ma-iahon.
Marami ang nagtatanong,

“Mahalaga pa ba ang nakaraan?”

Kung ang hinaharap ay nagtatago sa likod ng kasalukyang puno ng kirot at hirap,
Hinagpis at galit,
Poot at pagkamuhi,
At sakit na walang lunas.

Mahalag ba ang nakaraan?
Maraming pagkakataon na ako ay lumipad,
Mula sa kalangitan, malaya ang diwang may pakpak,
Naglalangoy sa ulap ng kawalan.
Tanaw ko ang sanlibutan, nag-aaway,
Nag-papatayan, para sa ano?
Lupa? Pera? Para sa diyos na makapangyarihan?
Ngunit ang mahabaging diyos ay wala namang pakialam.
Wala naman dapat patunayan,
Wala naman dapat paglabanan.
Rinig mo ba ang ingay mula sa kabilang baryo,
Parang mga asong ulol, nagkumpulan at tumatahol.
Ako ay naglakad,
Saksi ang dalawang paa sa harapang pang-gagahasa ng mga higanteng buwaya; walang umalsa.
Natatakot sila.
Dahil sa mata ng nakararami,
Karahasan ang tama,
At hindi ang karapatan ng bawat isa.

Marami ng problema ang daigdig,
Dadagdag ka pa ba?
Iiwasan mo na ba o babalikan mo pa?
Pilit lumalayo,
Patuloy ang pagtakbo,
Ngunit hindi pa rin maabot ang dulo.
Hindi malaman kung saan patungo.
Dalhin mo ako sa lugar,
Kung saan mapayapa ang buhay,
At mayroong pag-ibig na tunay.
Dahil matagal nang may sindi ang nitsa,
Hihipan ko na ba?
O hahayaan na lang mamatay ng kusa parang paubos na kandila.

Dahil eto ang realidad,
Ng mundo,
Dahan-dahang pumapalibot sa atin,
Ano bang mali sa’kin?
Sobrang layo pa ng hinaharap,
At pagod na’ko magising,
Gusto ko na lamang umidlip at managinip,
Patungo sa paraisong ang ihip ng hangin ay malumanay,
At ang kulay ng paligid ay pagmamahal na dalisay.

“Hayaan mo na lang akong matulog. Kung sa aking pag-gising ay meron paring sakit, hayaan mo na lang akong matulog, dahil pagod na’ko magising.”

Hayaan mo na lang akong matulog.
Baka sakaling hindi ko na maramdaman ang sakit.

Hayaan mo na lang akong matulog.
Kahit ilang oras lang, iiwan ko ang mundong mapanakit.

Hayaan mo na lang ako.
Dahil gaya ng sabi mo,

“Sa sobrang hilig mo sa sleep, pwede ng ipalit ang pangalan mo sa salitang *ogip.”

Kaya hayaan mo na lang akong matulog,
Dahil pagod na’ko magising.
At ayoko nang magising.
J De Belen Feb 2021
Gusto mo kape?
'O gusto mo tayo nalang,puwede
'O Teka,biro Lang
Pangako kape lang talaga,Tara na
Ano bang gusto **** lasa?
Matamis ba?
Para kahit sa pagtimpla nalang ng kape ko ibabawi yung lasa ng nais ko sa iyo'y ma-ipadama
Gusto mo ba'y Matabang?
'Yung wala ng lasa
'Yung wala ng pag-asa
'Yung kulang sa timpla
Dahil napagod na.

'O baka Gusto mo naman
'Yung sakto lang
'Yung kahit may gusto kang iba
Ako'y patuloy paring aasa
At kahit mangawit man ng sobra
At magpawis man ng kakaiba sa kakahintay,
Sa akin ay ok lang
Kahit ako'y kaibigan lang naman,Mahal
Basta ikaw
At kung ang sagot sa lahat ay pag-papakatanga
Sigurado ako ang nangunguna.

'O baka gusto mo ng 3 in one?
'Cause you want me to be your number one fan
Just like my favorite man
Superman
Spiderman
And maybe a man of mine
Nako ano ba yan!
Ano ba talaga gusto **** lasa?
Ayoko ng manghula pa
Kaya sabihin mo na
Para di nako mahirapan pa na
Ipagtimpla ka pa.

Ah alam ko na!
Gusto mo rin ba yung lasa tulad ng aking pag-timpla?
'Yung nag-kakasalubong yung tamis at pait ng kapeng barako
Oo
Kapeng barako
Parang tayo
Kapag ang mga mata nati'y nag-tatagpo na akala mo naman ay may salitang tayo
Kung nakakapag salita lamang ang ating mga mata
Sigurado
Bistado
Aminado  na gusto natin ang isa't-isa.

Pero
Teka,Kape lang ba 'to talaga?
'O meron pang iba?
Sabihin mo na
Para hindi na ako umasa pa na mahulog ka pa.
Tara kape pa
Para makasama pa kita
Ang sarap lang ma-upo kasama ka sa ating tambayan
Kasabay sa pagtanaw sa ating kalawakan.

'O kay sarap sa pakiramdam noong sandaling  ika'y aking mahagkan
At batid kong ito'y panandalian lamang, Kaya
Tara kape lang
Kahit walang aminan
Dahil alam ko naman na
Tayong dalawa'y malabong mag-katuluyan.
Kate Lion Jan 2013
Because he was the robin, see
I built him a birdhouse made of the fingernails I chipped from every time I was forced to button up my own flannel shirt
It was quite silly and awkward-looking
So it didn't bother me when he didn't want to live there
It would take a lot of fake smiles and wooden blinds to tolerate a habitation such as the one I constructed for him
So it didn't bother me when he didn't want to live there

When he told me he was making a nest I took a paring knife from the kitchen drawer
When he told me he was making a nest I gave him 10 inches of weave to (through) the twigs
When he told me there were lots of split ends and varied shades
I wasn't too hurt because it was true

And I knew he would use twisty ties from bread bags instead
Which were much more practical than 10 inches of lover's hair
I just couldn't understand why he didn't give it back

He misplaced it, he said
How can you misplace something I had (longed) for him
Hunyo May 2018
Alam mo ba? Mamahalin parin kita kasi naniniwala ako sa kasabihan
ng mga matatanda, na mas mahalaga ang
nararamdaman ng puso kaysa sa nakikita lang ng
mga mata. Pero tangina ng tadhana, bakit ngayon pa?
Kung kailan mahal na kita, ika'y lumisan pa.
Sakit sa puso nung narinig ko mula sa iyong bibig
na wala ng pag-asa.
Isa lang naman ang aking dahilan kung bakit iniibig
parin kita, yun ay kahit nakapikit ako kita kita.
Oo kita kita, kita kita sa mga panaginip ko araw araw.
Nangangarap sana hindi na magising pa, para araw araw kasama
ka. Kasama kang matulog sa kama, kasama kang magpahinga
galing eskwela. Kasama kang tumanda, kasama kang
mamatay hanggang sa pagtanda. Kaya ayoko ng gumising
pa. Ilang sampal na kaya ang aking natanggap para lang ako'y magising na?
pero alam mo mas pinili ko paring huwag nalang idilat ang aking mata kahit ang buong diwa ko'y gising na
kahit buong pisngi ko'y namamanhid na.
kasi ayokong dumilat at masilayan kong wala ka, at mapagtanto ko paulit-ulit na panaginip lang pala.
Pagtawanan nyo na ko't lahat lahat kasi nageffort ako sa wala, at wala ring pag-asa.
Wala ng pagasang
makasama pa kita, matulog sa kama kasama ka, kasamang
magpahinga galing eskwela, kasama kang tumanda, kasama
kang mamatay hanggang sa pagtanda,
Wala ng pagasa na maging tayo pa. Talo na ako. Isa pa talo na ako.
Kasi narinig ko na mismo sa iyong bibig yung salitang "ayoko".
Ilang beses na kong naghayag ng pagibig ko
na binalewala at sinayang kasi natatakot ako.
natatakot ako. Natatakot na baka hindi mo
mahalin ang katulad ko. Natatakot ako na baka
hindi mahalin ng puso mo ang puso ko.
Midnight poetry
HeXDee Jan 2019
Binabati ako ng umaga ng mga imaheng tila sayo lamang,
Hinehene ako ng gabi ng himig **** matamis lang.
Sa bawat oras sa bawat minuto ikay nasa isip ko
Marinig mo kaya ang harana ko sa kabila ng gulo?

Ikaw ang salamin sa mata kong malabo
Ikaw ang hanging sa buhay ko'y bumubuo
Ngunit sa kabila ng lahat wala ka paring kibo
Ano pa ba ang gagawin upang tayoy mabuo

Hawak ang mikropono akoy aawit
Para lang ang damdamin ko sayoy sumabit
Hawak ang gitara akoy kakanta
Iiyak ako para sa akin ikay mapunta

Ang sining ng araw ay tila yelo kung ikumpara sa yakap mo
Ang sanang pakiramdam na gusto kong matamo
Ang init at lambing ng ating pagmamahalan
Yun lang ang aking tanging kailangan

Ngunit ano itong pader sa pagitan natin?
Anong sigaw pa kaya ang aking gagawin?
Oh irog ko alam kong hindi ka manhid!
Sumigaw ka lang! ang pagmamahal koy ihahatid!

Katahimikan, katahimikan, katahimikan lamang
Segundo minuto oras, bilang, bilang bilang
Katahimikan katahimikan katahimikan nanaman
"Ako ba'y nagkamali at siyay nasaktan"

Tinawag ko ang kanyang ngalan "O irog O aking irog"
Katahimikan katahimikan sa tenga koy bumugbog
Sinigaw ko ang kanyang ngalan lalamunan ay nagdudugo
O irog O irog ko! isang saglit may bumungo.

O mahal ko bakit ngayon lang kita narinig
O mahal ko ako ngayon ay masaya at nanginginig
O irog ko maghintay ka lamang, ang pader ay sirain
Tatlo dalawa isa, tila nawala ang hangin

O irog ko kay tagal kong hinintay ang araw na ito
O mahal ko akoy nagsise sa ating hindi pagtanto
O irog ko ang matamis na yakap na hanap ko
O mahal ko ako narin ay tanging sayo
J De Belen Mar 2021
Espesyal ang tula na ito kasi para 'to sa taong gusto ko,pero 'di ko alam kung tulad ko rin ba'y gusto niya ko.
Para 'to sa mga taong minsan nang umasa sa taong mahal nila, minsan na naging tanga at minsan na naging hibang sa kanya.

Noong una ka pa lang nakita
'Dii pa sumagi sa isip ko na isipin na gustohin ka
Hanggang isang araw,nagulat ako dahil lumapit at kinausap mo.
Bigla-bigla ka nalang nagkwento at sobrang nanibago ako sayo.
Ang daldal mo rin pala!
Sigurado magiging magkasundo tayong dalawa
Hanggang sa mga sumunod na araw at buwan
Dun ko lang na pagtanto na magiging kuntento na pala ako
Magiging kuntento na pala ako sayo.

Ang dami nating gusto
Pero ang pinaka paborito talaga natin ay ang sabay mag-timpla sa anumang oras ng "Kape"
Wala tayong iniintindi basta may ikaw at ako at ang mainit nating kape na pilit nating itinatanong
Kung bakit nga natin ito naging paborito?
Kung bakit nga ba kita gusto?
Sabay mag kape at nag-kukwentuhan ng kung ano-ano lang para humaba lang ang ating usapan habang nakatingin sa kalangitan.

Hanggang isang araw nagbago nalang ang ihip ng hangin at mayroong 'di maipaliwanag na kadahilan at bigla nalang ako sayo'y tumabang
Bigla-biglaan na may dumating na iba at gumambala sa anumang mayroon sa ating dalawa.
Yung dating ikaw at ako lang,napalitan ng siya at ikaw nalang
Kaya ako nalang ang nagparaya at dumistansiya
Para maging masaya ka na.
Kahit ang totoo,mas masaya ka naman sa akin talaga.
Pero 'diko na pipilitin pa
Na mapasa akin ka pa
Diko na iisipin pa kung sa paanong paraan kita mababawi sa kanya
At kung paano ka babalik sa piling ko habang nasa piling ka pa niya.
Diko alam kung pa'no?

Hirap maki-pag sabayan at makipag unahan sa taong sa iba nakalaan
Hirap maki-pag agawan ng oras at atensiyon mo habang may nagmamay-ari na sayo.
Siguro nga natakot lang akong sabihin sayo ang totoo
Na gusto kita!
Kahit alam ko may gusto kang  iba!
Na alam ko iba ang hanap mo at hindi 'yun ako
Hindi mo ko makita kasi kahit kailan 'di mo ko magugustuhan
Kahit kailan 'di mo ko papahalagahan
Kahit kailan 'di mo ko kayang mahalin kasi ako'y kaibigan lang
At kahit kailan 'di mo kayang mahalin ako tulad ng pagmamahal  na napapadama ko sayo
Pero ok lang.

Sumusuko na nga rin ako sa kakahintay
Pero itong puso pilit paring umaasa na baka pag nalaman mo ang totoo baka magustuhan mo rin ako
Baka bumalik ang oras na para bang may "Tayo"
Kahit ang totoo ang turing mo lang naman sa akin ay kaibigan mo
Kaibigan mo na patago na umiibig sayo
Na hanggang ngayon wala ka parin ka alam-alam na ito'y seryoso.
Walang biro.
Kaibigan mo na laging nandyan sa tabi mo,
Pero iba ang hinahanap mo.
Iba ang gusto mo.

Sana ako nalang!
Sana tayo nalang!
Sana magkaroon ako ng pagkakataong maging tayo
Nang sa ganun ay 'di na mahirapan pa na umasa pa sayo
Umasa na mamahalin mo
Umasa na magiging ikaw at ako
Pero salamat nalang dahil naging parte ka ng masayang ala-ala ko
Salamat kasi naging maganda kang inspirasyon ko
Dahil kung wala ka at kundi dahil sayo
Di ko mabubuo ang ako sa pagkawala mo
Sa piling ko.
Sienna Luna Jan 2016
as the lyrical string music plays
I can feel your arousal in me as it sways
burning so bright and hot like the sun
scorching each pathway
through the cold trees’ crisp dun
as your mouth opens
and I reach mine inside it
so soft and so warm
I attach my soul to it
and dive deep in the swarm
as the music lulls louder
giving no push
your hands brush my waistline
your ribs brush my bust
your nose bumps my faceline
and I blush
and I blush
rivulets of passion
muted and such
melody’s sharp sliver
of a sheer wanton clutch
after all that we’ve been through

I never oh never
thought I’d love you so much
aphotic blue Aug 2017
Maikli lng ito, hindi mahaba kagaya ng pasenya ko. Tamang tama lang kagaya ng pagmamahal ko sayo. Parang kape lang yung tipong kahit malamig na, wala na yung init, gusto mo paring tikman dahil gusto mo siya, masarap, matamis kahit malamig. Kaylan kaya babalik yung init na nararamdaman ko habang hinawakan ko ang iyong mga kamay? Hindi marahil sa estado ng puso ko, malalim ang determinasyon kong maghintay. Saludo ako sa katatagan kong kahit sa saya at pighati hindi ko man lang nasubukang ibigay ang puso ko sa iba. Sapagkat alam kong kahit hirap na hirap kana, alam ko na darating ang araw na tayo ay malulumbay at hahanapin ang bawat isa. Subalit habang ang oras ay dumadaan, ako'y nag-iipon ng tapang sa katawan. Iniisip na niyayakap mo ako at binulungan, hindi paaasahin gaya ng ginawa mo saakin noong nakaraan. Ngunit ano pa nga ba ang aking magaggawa, kung sa una pa lamang ng ating pagkikita ako ay nagmamahal ng isang tala. Kung pwede lang sanang bigyan moko ng isang pagkakataong baguhin ang lahat ng pagkakamaling nagawa ko sa nakaraan. Ang mga pagkakamaling nananatiling nakaukit sa puso't isipan, ako'y nagdadasal na sana sa isang sandali tuluyan ko itong makalimutan. Hindi ko lubusang maisip ang sakit na dinaranas mo sa mga oras na iyon, sa mga tangang desisyon na iniwan kita para magbago ang intensyon. Intensyong akala ko ika'y nagkagusto saakin dahil ako'y naghahabol sayo, sadyang takot lang akong baka sa isang saglit ika'y biglang maglaho. Ilang beses na akong nagbuntong hininga upang mailabas ang lungkot na aking nadarama sapagkat dati ako yung pinakawalan, ikaw ang nahirapan. Tapos sa kasalukuyan, kabaliktaran ang aking nararamdaman, ako yung nasasaktan, kahit ikaw yung aking iniwan. Gusto kong lumapit sayo ngunit sa tuwing gagawin ko ramdam ko ang 'yong paglayo. Ano pa nga ba ang aking magagawa? Kung ayaw mo na saakin di na kita pipilitin. Isa lang naman akong taong mahina, ginawa para ika'y mahalin.
©aphoticblue
Benji Apr 2017
Tuyo na ang iilang rosas,
Ngunit amoy paring sampagita.
Kasama ng pinggan sa mesa;
Na walang baso, tinidor, ni kutsara.

Habang pinalilibutan ng mga bubog,
At bawat piraso'y bumabaon sa aking pulso,
Ang pagdugo ay hindi mapigil
Na sumasabay sa  mabagal na musika.

Dati'y isa lamang itong bumbilya,
Subalit sa ngayon ay di' ko na muling mabuo,
Siyang mainit ang yakap sa gabi,
Ngayo'y tuluyan nang naglaho.
Maraming panahon ang lumipas
wala paring pag babago
tama na wag na maging tanga
mga taong gahaman sa kaban ng bayan
wakasan na ...

anung silbi ng edukasyon
kung may mga taong hinahayaang
mamuno at nag sisilbi lmang
konsomisyon.
Francie Lynch Aug 2015
My brother, Jake,
He had what it takes;
Shaved when he was eight,
Strong as a boa snake.
He had hair
Like Ringo Starr,
But played guitar
Like Ravi on sitar.

My brother, Jake,
He grew to six foot eight;
He had arms like legs,
Muscles like beer kegs.
He was fast,
With a ball,
His speed could do it all.
And he could speak,
Like a priest,
He kept us all enthralled.
His wit,
It was quick,
And sharp as a paring knife:
He was funny,
He was cruel,
And well thought of at school.

My brother, Jake,
Had a running streak
Up his back,
At the sign
Of any trouble,
He left on the double,
That's my brother, Jake.

So you see,
As I see,
Size is allegory.
Jake's stature
May bring rapture,
But he's a little man to me.
Stephen Parker Sep 2011
Day's end, sun's caisson doth wend
Residual rays a respite to append
Twilight's shroud dreary dividend
Swirls of gray into firmament blend

Vestments of light shed sacral veil
Luna's naked, pale orb flashes its spell
Twinkling sprites across dark tides sail
Constellation's mystical portents braille

Nyx, Erebos eclipse Hemera's blithe melody with bass duet 
Earth's warmed bed yields its thermal blanket
Ocean tides move in rhythmic tandem to cadence of lunar clarinet
Swarming shadows stalk each footstep paring each dark secret


   Greek gods
Nyx: goddess of Night
Erebos: goddess of Darkness
Hemera: goddess of Day
MR May 2019
Yung hadlang sating pagmamahalan ay parang hagdan.
Bawat hakbang natatapakan,
pero sa kapit nating dalawa’y ‘di tayo kayang siraan.
Ganun katibay ang ating pagmamahalan,
Madumihan ma’t tapak tapakan,
‘di parin uubra yan sating kinabukasan,
sapagkat,
sapagkat ang pagmamahalan nati’y para ring hagdan,
parang hagdan na walang katapusan ang mga hakbang,
na kahit tapak tapakan tayo’y wala paring makakahadlang,
sa ating pag-ibig na araw-araw nating inaasam.
Maria Zyka Sep 2017
Pasensya na.

Pasensya na kung sinasabi ko paring paasa ka kahit alam kong umiiwas ka na.

Pasensya na.

Pasensya na sa mga kaibigan kong tinutukso parin ako sayo kahit siyang tumutukso naman talaga ang gusto mo. Diba?

Pasenya na.

Pasensya na kasi di ko alam kung ititigil ko ba to o ipagpapatuloy ko pa.

Pasensya na.

Pasensya na kasi di ko alam kung paano tumigil, lalo na't hati-hati ang isip ko.

Pasensya na.

Pasensya na kasi ang totoo, ayaw ko. Ayaw ko pang itigil to.

Pasensya na.

Pasensya na talaga. Pasensya na kasi tanga.
P̶i̶n̶a̶a̶s̶a̶ Umasa.
AmberLynne Feb 2015
I had lost sight of myself,
probably more than a little,
and now I'm having to fight
to get myself back again.

It's not easy finding out
which aspects are extraneous,
and it's a terribly sad process,
cutting out parts of yourself.

But the process is necessary
to pare it down to the
true individual within.

So it's been a mad method
of drunken nights and
evenings brimming with tears
that have propelled me along.

But with each drop
of alcohol down my throat
my mind clears up a bit.
And with each drop
of a tear down my cheek
my vision is a little less blurred.

I had lost sight of myself a little,
but I'm gaining ground every day
on who I'm really meant to be.
2.24.15
angellica Oct 2018
Sigurado na akong hindi na ako yung batang iyon.

Marupok, madaling masaktan at iyakin, pagdating sayo.
Hindi na ako yung batang gabi-gabing tumatambay sa may bintana,
kahit na pinapapak na ng lamok, nagtyatyaga paring hintayin ang tawag mo,
umaasang marinig muli ang boses mo bago matulog.

Sigurado na akong hindi na ako yung batang nasasaktan pag sinabi **** ayaw mo na,
dahil wala rin naman tayong patutunguhan,
hindi na ako yung batang halos tumalon sa tawa pag bigla ka ulit nagparamdam,
hindi na ako yung batang hinanahanp ka pag nasasaktan,
hindi na ako yung batang gustong magsumbong pag inaaway na ako ng boung mundo

yung gustong gustong magsabi na masaya ang araw ko,
yung batang malulungkot pag binabalewala mo,
hindi na ako yung batang yun.
Hindi na ako.

Yung batang nangarap na makasama ka,
na makasama kang pagmasdan ang kagandahan ng buwan sa gabi
na pinilit bilangin ang mga bituin kahit alam nating imposible.
Hindi na ako yung batang tinatangay ng bawat pagkanta,
yung batang tatalon basta sabihin mo,
hindi narin ako yung batang gusto paggising ikaw ang katabi,

yung batang simpleng lambing mo lang abot tenga na yung mga ngiti.
Hindi na rin ako yung batang palaging hinihintay ang pagsasabi mo ng ‘iloveyou’,
kasi sa salitang iyon nakokompleto na ako
Hindi na ako yung batang puro pangalan mo lang ang bukambibig o ang libangan ay isipin at panaginipan ka gabi gabi,
hindi na ako yung batang nababasa lang ang pangalan mo napapangiti na ako.
Hindi na ako yung batang saiyo lang umikot ang mundo,
ang batang sinubukang maging kung sino ang pinapangarap mo.

Hindi na ako yung batang umasa na sana mahalin mo rin ng totoo.
Hindi na ako yung batang iyon. Hindi na po!
a poem written 10 years ago...
Jud May 2019
Nawawala,Hinahanap,Hindi Makita
Saan na kaya? Sana'y bumalik kana
Hininitay ka na niya
Matagal Tagal naring  ikay nawala
Nalilibang kana ata?

Nalilibang kana sa mga maling Gawain ng mundong Ito
Alak Droga Sigarilyo Ito  ang mga hawak mo
Naghihintay na siya na kamay niya naman ulit ang hawakan mo


Nawawala Hinahanap Hindi Makita
Ilang bundok na ang kanyang inakyat
Wala siyang pakialam kahit siyay napapagod na
Habang ikaw ay naaaliw
Bulong niya'y, oh aking giliw
Hindi ang mundong Ito ang makapagpupuna ng tunay na saya

Nawawala Hinahanap Hindi Makita
Siya'y iyong iniwan,Ngunit patuloy Nya paring gigibain ang mga pader para saiyo.pupunitin ang mga kasinungalingan at Mananatili ang kanyang mga pangako.

Nawawala Hinahanap Hindi Makita
Naaalala mo pa ba? Mga panahong ikay wasak na wasak
Akala mo ang buhay mo'y unti unting babagsak
Niyakap ka niya at sinabing
Anak,Sandal lang iiyak mo,sabihin mo lahat saakin at paggising mo bibigyan kita ng lakas para harapin ang bagong  bukas

Nawawala Hinahanap Hindi Makita
Ikay hinahabol niya
Bamalik ka na daw sakaniya
Basahin mo ulit ang kanyang mga salita
Dahil ang mundong Ito ay mawawala
Ngunit ang kanyang salita ay mananatili

Nawawala Hinahanap Hindi Makita
Pagmamahal na walang hanggan
Mamahalin ka hanggang katapusan
Kahit di tayo'y karapatdapat
Pagmamahal niya parin para saatin ay sapat

Nawawala Hinahanap Hindi Makita
Oh Diba ang Hirap makawala?
Ang Hirap ng walang ama
Kaya't Tara na at bumalik sakanya

Nawawala Hinahanap Hindi Makita
Sa wakas nakita na ang tupang matagal ng Hinahanap.
Kay Tagal rin bago ka na hagilap
Nagpupunyagi ang mga anghel sa ulap
Oh wala nang hihigit pa sa yakap ng ama.

Nawawala Hinahanap Hindi Makita
Iniwan ang siyamnaput siyam para sa isa.
Pagmamahal mo'y walang kapantay Dahil sarilling Anak ay inalay
Para sa aming buhay
God loves you so much! ❤️
Huwag mo sanang maisipang balikan ang nangyari sa nakaraan.

Wag mo na sanang lakarin muli ang daang iyo nang tinalikuran.

Delikado ito.
Bako-bako.
Mabato.

Muli lang mawawasak ang puso mo.

Huwag mo nang alalahanin pa
Ang kulay ng kanyang mata

Kung ano ang pakiramdam
ng mga halik na iyo paring inaasam

Kalimutan na ang mga kamay na iyong hinawakan ,
Ang tahanang iyong binalik balikan

Masakit isipin na ang mata niya'y iba na ang tinitignan
Habang ang puso mo'y nananatiling sugatan.

Ang taong dati'y kilalang kilala
Ngayon ay mukhang madadaanan nalang sa kalsada

Mahirap man makalimutan ang  pinagsamahan, ang pagmamahal na ipinaglaban

Pero ubos na ang oras na inilaan
kailangan na iiwan ito sa nakaraan.
Raindrops Jul 2017
Hindi lang ikaw ang nalulungkot
Hindi lang ikaw ang nag-iisip ng tungkol sa kamatayan
Hindi lang ikaw ang nasasaktan
Hindi lang ikaw ang nagaalinlangan sa kanya
Hindi lang ikaw ang may maraming tanong at hindi makita ang sagot
Hindi lang ikaw ang nahihirapan
Hindi lang ikaw ang nakakaisip na sumuko na lang
Hindi lang ikaw...
Siguro nakikita mo lang akong masaya, nakakaya ko paring tumawa
Nakakaya kong mag-bitaw ng mga magagandang salita na parang wala akong pinagdadaanan
Na kaya ko paring maging positibo at magpatuloy lamang

Ang katwiran mo'y wala pa kasi ako sa sitwasyon mo ngayon kaya hindi ko naiintindihan
Kaya binabalewala mo lang ang sinasabi ko, binabalewala mo lang ang nararamdaman ko,
Akala mo'y luha lang at walang laman ang bawat pag-agos ng aking luha
Ngunit sadyang hindi ko lang kayang bigkasin ang mga salita
billboard's calligraph --
past the haze of Manila infested
by car sprawls and belching machines.

magnanimous treatise of tarpaulins,
people chin-up asking God
with askance

something like this
"o god make this bearable
like a mound of fresh fruits
from ****** labour."

maniacal sensurround:
earth-shattering frequency
of footsteps trampling the mouth
of monolith shadows - the peak
of this quake is our complete silence.

rain's catharsis in effect
sousing us in the blood of unreal light.
this diastolic shrinkage
jamming the beat of constricting vessels.
the adrenaline surges
within the dermis of this pretension.

a collective of tired beings heeding
the recherché of voice metamorphosing
into form, a dagger-butterfly
paring us skin to bone, cranial
to visceral, soul to nothing -

catapult of a trajectory spit
plummeting in eased-up pace
from Taft Avenue flyover
to a subjugated wagon of scraps
and empty wine bottles.

today's paper reads:

"Palace hits hiring
   of **** dancers"

fancying to fall right in the
spanked curved of this
insatiate melodrama - something
  prayer could not save from
this land's mutinous ignominy.

   we resume to fulfill our madness,
hundreds of tack-headed people
  rolling down the streets of Makati,
drenched with rain's trilling aftermath.

squinting to look at
  no sun, only the grieving of skyscrape,
thumbing down unidentified objects
  in the depth of loose pockets,
    desperate for home.
**** the Philippine government.
J De Belen Feb 2021
Isang liham na ako lang ang nakaka-alam
Liham na itina tago-tago ko ng napaka tagal
Liham na mag-paparamdam sa akin
Kung bakit nga ba ako kulang?
At mag-papaalala sa akin na hanggang dito lang
Liham na isinusulat ko ng matiwasay
Dahil alam ko,
Para sayo 'to.

Liham na siguro dapat nung una pa lang
Binigay ko na
Liham na dapat nung una pa lang pina-alam ko na
Liham na dapat ay na-alala ko pa
'Di sana hindi nako nag-iisa pa
Isang Pag-ibig na ibig ipa-batid
Pag-ibig na gusto kong makamit
Pag-ibig na sigurado akong masakit.

Pero
Ito'y hindi pa batid
Kung ito nga ba'y mag-dudulot ng sigalot
'O mag-dudulot ito ng kirot
Dahil sa utak na pa baluktot
Wala akong ****-alam
Basta ang alam ko lang
Ikaw lang ang mahal
Ngayon
'O maging mag-pakailanman
'O mag pa sa walang hanggan.

Ayoko ng bilangan
Ayoko ng kuwentahan
Ayoko ng gumamit ng tala-pindutan
Dahil walang sukatan at bilangan
Kung hanggang saan ang aking pagmamahal
At kung hanggang saan ang kaya kong gawing bagay  para lang sayo.
Wag mo ng tangkaing tanungin pa
Dahil yan ay bukod tanging ako lang ang may alam.
Dahil wala talaga itong sukatan.

Dahil lang sa isang liham
Ako'y nagkaka ganyan
Hindi ko na alam
Kung sino 'ko.
Kung ako pa ba 'to?
Kung totoo ba 'to?
'O ito ba ay parte ng biro?
'O parte nga ba ng bugso ng puso?

Kasi ang pag-kakaalam ko
Hindi naman talaga ako ganito.
Siguro nga
Sobra akong na-dala
Nag-padala sa aking nadarama
Na tama ba ito 'o mali?
Ayokong mag-patali
Ayokong mag-madali
At mag-pasakal sa mga bagay na di ko alam kung hanggang saan ang kakahantungan.
Tama ba ang Aminin sayo ang totoo?
At tama rin ba na sabihin ang maling pag-tingin ng aking damdamin?

Kahit alam ko
Meron ka ng bago.
At may iba ng nag-papasaya sayo
At 'yun ay 'di na ako.
Malungkot dahil ang pag-kakaalam ko
Bago pa siya dumating sa piling mo
Merong isang taong umalalay sayo ng minsan,
Minsan na sa piling ko ay naging masaya ka naman.

Pero wag kang mag-alala
Ako ay desperada
Oo tama
Ako nga ay desperada
Kaya ako ay patuloy paring aasa
At mag-sisilbing mga paa at kamay mo
Kahit 'di na maaaring maging tayo
At magiging saklay na taga gabay sa tuwing ikaw ay nahihirapan.

Mapagod man ako
Ay ok lang yan!
Dahil alam ko parte yun ng pag-mamahal ko sa'yo, na binuo ko sa aking isipan na naging liham at naging bukang bibig ng aking kaibuturan.
Kahit alam mo,
Na ako ay sobrang masasaktan
At mahihirapan
Mas pinili mo parin na ako ay iwan
At 'di na balikan
Dahil siya na ang iyong mahal
Kaya
Tanggap ko na,Mahal
Paalam.

— The End —