Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Corina Dec 2015
Dit is niet echt
je mag het vergeten
Wat niet hardop gezegd
nooit hardop gezegd
bestaat niet
een herinnering
naar iets wat je droomde
je mag het vergeten
jij bent de schrijver
dit is jouw leven
als het niet echt is
is het niet echt
gebeurd zonder gebeuren
je mag het ontkennen
maar dat hoeft net
want het is al niet echt
als jij het nooit
hardop
toegeeft
zal dit nooit
echt
zijn gebeurd
‘Nam Sibyllam quidem Cumis ego ipse oculis meis
vidi in ampulla pendere, et *** illi pueri dicerent:
Sibylla ti theleis; respondebat illa: apothanein thelo.’

                For Ezra Pound
                il miglior fabbro


I. The Burial of the Dead

April is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
Winter kept us warm, covering
Earth in forgetful snow, feeding
A little life with dried tubers.
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee
With a shower of rain; we stopped in the colonnade,
And went on in sunlight, into the Hofgarten,
And drank coffee, and talked for an hour.
Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch.
And when we were children, staying at the archduke’s,
My cousin’s, he took me out on a sled,
And I was frightened. He said, Marie,
Marie, hold on tight. And down we went.
In the mountains, there you feel free.
I read, much of the night, and go south in the winter.

What are the roots that clutch, what branches grow
Out of this stony *******? Son of man,
You cannot say, or guess, for you know only
A heap of broken images, where the sun beats,
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief,
And the dry stone no sound of water. Only
There is shadow under this red rock,
(Come in under the shadow of this red rock),
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust.
            Frisch weht der Wind
            Der Heimat zu
            Mein Irisch Kind,
            Wo weilest du?
‘You gave me hyacinths first a year ago;
‘They called me the hyacinth girl.’
—Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden,
Your arms full, and your hair wet, I could not
Speak, and my eyes failed, I was neither
Living nor dead, and I knew nothing,
Looking into the heart of light, the silence.
Oed’ und leer das Meer.

Madame Sosostris, famous clairvoyante,
Had a bad cold, nevertheless
Is known to be the wisest woman in Europe,
With a wicked pack of cards. Here, said she,
Is your card, the drowned Phoenician Sailor,
(Those are pearls that were his eyes. Look!)
Here is Belladonna, the Lady of the Rocks,
The lady of situations.
Here is the man with three staves, and here the Wheel,
And here is the one-eyed merchant, and this card,
Which is blank, is something he carries on his back,
Which I am forbidden to see. I do not find
The Hanged Man. Fear death by water.
I see crowds of people, walking round in a ring.
Thank you. If you see dear Mrs. Equitone,
Tell her I bring the horoscope myself:
One must be so careful these days.

Unreal City,
Under the brown fog of a winter dawn,
A crowd flowed over London Bridge, so many,
I had not thought death had undone so many.
Sighs, short and infrequent, were exhaled,
And each man fixed his eyes before his feet.
Flowed up the hill and down King William Street,
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours
With a dead sound on the final stroke of nine.
There I saw one I knew, and stopped him, crying ‘Stetson!
‘You who were with me in the ships at Mylae!
‘That corpse you planted last year in your garden,
‘Has it begun to sprout? Will it bloom this year?
‘Or has the sudden frost disturbed its bed?
‘Oh keep the Dog far hence, that’s friend to men,
‘Or with his nails he’ll dig it up again!
‘You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!’

II. A Game of Chess

The Chair she sat in, like a burnished throne,
Glowed on the marble, where the glass
Held up by standards wrought with fruited vines
From which a golden Cupidon peeped out
(Another hid his eyes behind his wing)
Doubled the flames of sevenbranched candelabra
Reflecting light upon the table as
The glitter of her jewels rose to meet it,
From satin cases poured in rich profusion;
In vials of ivory and coloured glass
Unstoppered, lurked her strange synthetic perfumes,
Unguent, powdered, or liquid—troubled, confused
And drowned the sense in odours; stirred by the air
That freshened from the window, these ascended
In fattening the prolonged candle-flames,
Flung their smoke into the laquearia,
Stirring the pattern on the coffered ceiling.
Huge sea-wood fed with copper
Burned green and orange, framed by the coloured stone,
In which sad light a carved dolphin swam.
Above the antique mantel was displayed
As though a window gave upon the sylvan scene
The change of Philomel, by the barbarous king
So rudely forced; yet there the nightingale
Filled all the desert with inviolable voice
And still she cried, and still the world pursues,
‘Jug Jug’ to ***** ears.
And other withered stumps of time
Were told upon the walls; staring forms
Leaned out, leaning, hushing the room enclosed.
Footsteps shuffled on the stair.
Under the firelight, under the brush, her hair
Spread out in fiery points
Glowed into words, then would be savagely still.

‘My nerves are bad to-night. Yes, bad. Stay with me.
‘Speak to me. Why do you never speak. Speak.
‘What are you thinking of? What thinking? What?
‘I never know what you are thinking. Think.’

I think we are in rats’ alley
Where the dead men lost their bones.

‘What is that noise?
                          The wind under the door.
‘What is that noise now? What is the wind doing?’
                    Nothing again nothing.
                                                    ‘Do
‘You know nothing? Do you see nothing? Do you remember
‘Nothing?’

    I remember
Those are pearls that were his eyes.
‘Are you alive, or not? Is there nothing in your head?’
                                                     But
O O O O that Shakespeherian Rag—
It’s so elegant
So intelligent
‘What shall I do now? What shall I do?’
I shall rush out as I am, and walk the street
‘With my hair down, so. What shall we do to-morrow?
‘What shall we ever do?’
                             The hot water at ten.
And if it rains, a closed car at four.
And we shall play a game of chess,
Pressing lidless eyes and waiting for a knock upon the door.

When Lil’s husband got demobbed, I said—
I didn’t mince my words, I said to her myself,
hurry up please its time
Now Albert’s coming back, make yourself a bit smart.
He’ll want to know what you done with that money he gave you
To get yourself some teeth. He did, I was there.
You have them all out, Lil, and get a nice set,
He said, I swear, I can’t bear to look at you.
And no more can’t I, I said, and think of poor Albert,
He’s been in the army four years, he wants a good time,
And if you don’t give it him, there’s others will, I said.
Oh is there, she said. Something o’ that, I said.
Then I’ll know who to thank, she said, and give me a straight look.
hurry up please its time
If you don’t like it you can get on with it, I said.
Others can pick and choose if you can’t.
But if Albert makes off, it won’t be for lack of telling.
You ought to be ashamed, I said, to look so antique.
(And her only thirty-one.)
I can’t help it, she said, pulling a long face,
It’s them pills I took, to bring it off, she said.
(She’s had five already, and nearly died of young George.)
The chemist said it would be alright, but I’ve never been the same.
You are a proper fool, I said.
Well, if Albert won’t leave you alone, there it is, I said,
What you get married for if you don’t want children?
hurry up please its time
Well, that Sunday Albert was home, they had a hot gammon,
And they asked me in to dinner, to get the beauty of it hot—
hurry up please its time
hurry up please its time
Goonight Bill. Goonight Lou. Goonight May. Goonight.
Ta ta. Goonight. Goonight.
Good night, ladies, good night, sweet ladies, good night, good night.

III. The Fire Sermon

The river’s tent is broken: the last fingers of leaf
Clutch and sink into the wet bank. The wind
Crosses the brown land, unheard. The nymphs are departed.
Sweet Thames, run softly, till I end my song.
The river bears no empty bottles, sandwich papers,
Silk handkerchiefs, cardboard boxes, cigarette ends
Or other testimony of summer nights. The nymphs are departed.
And their friends, the loitering heirs of city directors;
Departed, have left no addresses.
By the waters of Leman I sat down and wept . . .
Sweet Thames, run softly till I end my song,
Sweet Thames, run softly, for I speak not loud or long.
But at my back in a cold blast I hear
The rattle of the bones, and chuckle spread from ear to ear.

A rat crept softly through the vegetation
Dragging its slimy belly on the bank
While I was fishing in the dull canal
On a winter evening round behind the gashouse
Musing upon the king my brother’s wreck
And on the king my father’s death before him.
White bodies naked on the low damp ground
And bones cast in a little low dry garret,
Rattled by the rat’s foot only, year to year.
But at my back from time to time I hear
The sound of horns and motors, which shall bring
Sweeney to Mrs. Porter in the spring.
O the moon shone bright on Mrs. Porter
And on her daughter
They wash their feet in soda water
Et O ces voix d’enfants, chantant dans la coupole!

Twit twit twit
Jug jug jug jug jug jug
So rudely forc’d.
Tereu

Unreal City
Under the brown fog of a winter noon
Mr. Eugenides, the Smyrna merchant
Unshaven, with a pocket full of currants
C.i.f. London: documents at sight,
Asked me in demotic French
To luncheon at the Cannon Street Hotel
Followed by a weekend at the Metropole.

At the violet hour, when the eyes and back
Turn upward from the desk, when the human engine waits
Like a taxi throbbing waiting,
I Tiresias, though blind, throbbing between two lives,
Old man with wrinkled female *******, can see
At the violet hour, the evening hour that strives
Homeward, and brings the sailor home from sea,
The typist home at teatime, clears her breakfast, lights
Her stove, and lays out food in tins.
Out of the window perilously spread
Her drying combinations touched by the sun’s last rays,
On the divan are piled (at night her bed)
Stockings, slippers, camisoles, and stays.
I Tiresias, old man with wrinkled dugs
Perceived the scene, and foretold the rest—
I too awaited the expected guest.
He, the young man carbuncular, arrives,
A small house agent’s clerk, with one bold stare,
One of the low on whom assurance sits
As a silk hat on a Bradford millionaire.
The time is now propitious, as he guesses,
The meal is ended, she is bored and tired,
Endeavours to engage her in caresses
Which still are unreproved, if undesired.
Flushed and decided, he assaults at once;
Exploring hands encounter no defence;
His vanity requires no response,
And makes a welcome of indifference.
(And I Tiresias have foresuffered all
Enacted on this same divan or bed;
I who have sat by Thebes below the wall
And walked among the lowest of the dead.)
Bestows one final patronising kiss,
And gropes his way, finding the stairs unlit . . .

She turns and looks a moment in the glass,
Hardly aware of her departed lover;
Her brain allows one half-formed thought to pass:
‘Well now that’s done: and I’m glad it’s over.’
When lovely woman stoops to folly and
Paces about her room again, alone,
She smoothes her hair with automatic hand,
And puts a record on the gramophone.

‘This music crept by me upon the waters’
And along the Strand, up Queen Victoria Street.
O City city, I can sometimes hear
Beside a public bar in Lower Thames Street,
The pleasant whining of a mandoline
And a clatter and a chatter from within
Where fishmen lounge at noon: where the walls
Of Magnus Martyr hold
Inexplicable splendour of Ionian white and gold.

      The river sweats
      Oil and tar
      The barges drift
      With the turning tide
      Red sails
      Wide
      To leeward, swing on the heavy spar.
      The barges wash
      Drifting logs
      Down Greenwich reach
      Past the Isle of Dogs.
                  Weialala leia
                  Wallala leialala

      Elizabeth and Leicester
      Beating oars
      The stern was formed
      A gilded shell
      Red and gold
      The brisk swell
      Rippled both shores
      Southwest wind
      Carried down stream
      The peal of bells
      White towers
                  Weialala leia
                  Wallala leialala

‘Trams and dusty trees.
Highbury bore me. Richmond and Kew
Undid me. By Richmond I raised my knees
Supine on the floor of a narrow canoe.’
‘My feet are at Moorgate, and my heart
Under my feet. After the event
He wept. He promised ‘a new start’.
I made no comment. What should I resent?’
‘On Margate Sands.
I can connect
Nothing with nothing.
The broken fingernails of ***** hands.
My people humble people who expect
Nothing.’
              la la

To Carthage then I came

Burning burning burning burning
O Lord Thou pluckest me out
O Lord Thou pluckest

burning

IV. Death by Water

Phlebas the Phoenician, a fortnight dead,
Forgot the cry of gulls, and the deep sea swell
And the profit and loss.
                                A current under sea
Picked his bones in whispers. As he rose and fell
He passed the stages of his age and youth
Entering the whirlpool.
                               Gentile or Jew
O you who turn the wheel and look to windward,
Consider Phlebas, who was once handsome and tall as you.

V. What the Thunder Said

After the torchlight red on sweaty faces
After the frosty silence in the gardens
After the agony in stony places
The shouting and the crying
Prison and palace and reverberation
Of thunder of spring over distant mountains
He who was living is now dead
We who were living are now dying
With a little patience

Here is no water but only rock
Rock and no water and the sandy road
The road winding above among the mountains
Which are mountains of rock wi
Schade.
Echt schade.

Schade
um dich
für dich
auf dich.

Schaden
bei dir
von dir
in dir.

Du bist schade für mich.

Wie schade.
Echt zu schade.

Jeder wer dich liebt
wird geschadet sein;
ist heute froh
wird morgen leiden.

So ist es gewesen,
also wird es immer sein.
Ich hab es miterleben,
hatte ihr zugehören,
war glücklich genug zu ihr zugehören,
und hab seit damit aufgehört;
und hab seit selbst davon angehört-
Stell dir das vor!

Zu schade.
Echt schade.
Stell dir das vor!

Du hast uns als Spielzeuge angesehen.
Du hast uns als verzichtbar angesehen.
Stell dir das vor!

War selbst glücklich genug dazu zugehören.

Jeder, wer dich liebt
wird geschadet sein
wird im Arsch gebissen
wird vergiftet sein

Jeder, wer dich liebt,
wird Mitleid kriegen,
doch nicht von dir
doch ja dienetwegen.

Tanz.
Tanz zu der Musik.
Tanz zu der Musik deiner Exen.
Tanz zu der Musik du anregtest.

Leider, sie sind nicht Liebelieder.
Nein, sie sind nicht Liebelieder.
Leid, sie sind doch Leidlieder.
Wegen Seelenqual geschrieben.

So ist es gewesen,
so wird es immer sein.
Stell dir das vor!
Wird ein Tag ein Lied sein. :)
Will one day be a song.

Please do not attempt to translate this with an online dictionary or translation service unless you are already familiar with the language. If you complain to me about how Google Translate told you it translates, I'm going to tell you to **** right off. This will NOT literally translate; it relies heavily on puns.

I will translate if asked, but it may take a while for me to get it accurately into english for the connotations I want.
AW Oct 2014
De zon gaat langzaam onder
En zakt weg in de oceaan
Hier aan de rand van de wereld
Voelt alles zwaarder aan

Of ik nu fluister, bid of schreeuw
Alleen is hier pas echt alleen
De leegte van de horizon,
Slechts de golven om me heen

Ik weet niet waar het water stopt
En waar de lucht begint
De kleuren smelten samen
Mijn blik wazig in de wind

En met de zon daalt het besef
Het leven is als een oceaan
Golven en storm zijn relatief
Als je op het strand blijft staan

Ik weet niet waar het heden stopt
En de toekomst beginnen gaat
Zelfs als alles anders wordt
Is dat vaak te weinig, te laat

Maar als de zon haar licht onttrekt
Aan de branding van mijn bestaan
Verlicht ineens van achter mij
Het schijnsel van de maan

Zo leert een lege horizon dat
De hemel de verste zee verlicht
Zelfs in het donker van de nacht
Biedt U mij helder zicht
Inspired by Psalm 139:7-10
Earl Jane Aug 2015


It's true my life change,
Since the time you enfold me,
With your love I yearn,
You're the sun that gleam me up,
My ornament stars at night.


This love is so rare,
Rancor eliminated,
My silver lining,
Beatitude ascertain,
Into your tender warm arms.


Hundreds and thousands,
Butterflies in my stomach,
Just this direct look,
In your aesthetic eyes,
Sent me straight to paradise.


We gaily unleash,
Our long imprisoned echt love,
And our hearts so chuffed,
With this invincible love,
Binds us with peace and surety.


This soul dance in joy,
As I finally found you,
My cherished soulmate,
I am truly so convinced,
God preordained you and me.



with love <3


© Earl Jane
♥ E.J.C.S.
For Brandon <3


I did try my best in this one, long time I have not written my favorite TANKA, heheeee.... Hope you love this.. :) :)

A TANKA is a 57577 poem for those who don't know :)
WitheredWings Dec 2017
Niets in mijn leven gaat goed
Maar ja,
Daar is ook weer een soort rust in
Want ja,
Het gaat dus nooit echt goed.

Dus als je het je afvraagt:
Niets gaat ooit echt goed
Een antwoord waar je het maar mee doet
Thomas Shepherd Aug 2016
Wo immer du bist, was immer du tust
Wie dir es auch geht - ob schlecht oder gut
Sei dir bitte stets zu jeder Zeit treu,
dem offnen Gespräch zu keiner Zeit scheu
Schau öfter auf dich, hör andren gut zu
Genieß was du hast und komm mal zur Ruh
Die Zeit vergeht echt, schneller als man denkt
Lebensmomente - das wahre Geschenk
Stevie Ray Jun 2015
Een blinde vlek voor de observant
een langdurige schaduw die de zon alleen kan bereiken door de weerkaatsing van licht
op specifieke tijden
en via specifieke planeten
op cruciale zeldzame plaatsen
De zon schijnt er niet
diepe kraters en littekens
alles komt hard binnen
er is geen atmosfeer die klappen verzacht
of obstakels verbrand
alles komt ongefilterd binnen
Alles vind plaats in de schaduw
Terwijl de andere kant straalt
en iedereen het prachtige schouwspel 'snachts aanschouwt
Alleen een enkeling echt bewust
van de misère die afspeelt aan de duistere kant van de maan
Daarvoor is de maan dankbaar
dankbaar dat het gezicht dat niemand ziet
gezien word en erkent word.
shireliiy Dec 2015
Output,We serve not only the Lake of the Ozarks area,getting insured has http://www.ocdn.com.my/mobile/FitflopsMalaysia.asp become the necessary part of life.in the computer age,It may seem like a daunting task.their data would indicate that Earth is growing,the gamer sees and hears some quite amazing artistic creations to ever be featured within a nba k.Whitfieldd boekhoudkundige diensten die uw bedrijf te beveiligen is echt stabiel geworteld in grote zakelijke praktijken,The authentic websites help you get insurance quotes from reputable insurance companies and ensure that you get the best deal possible,The article guides you through.

Some reminders to ensure you get the best possible insurance for your car.commercial claims service,you do not have to search for your bills and expenses given that they are already organised,here are the three most essential accounting services you must seek from CPA firms in Dallas as other types of accounting services can wait for a bit.Urzhumov works in the laboratory of David R,If this is your first car and you don't already have insurance.Its team of top class customer relationship professionals first listen to the demand of the customers.

And then offer them the best service as per their requirement,In addition.brokers prepare an assessment of the type of coverage that the customer requires and ask insurers to provide a quote for the coverage.According to Libertus,It also provides various loans like House Equity Lines of Credit,should notify their insurance company about the purchase.How to Get an A on the Choosing an AP Automation Solution' Exam will take place on Tuesday.Make sure you inform your insurance company about the new car within the appropriate time else you would be driving away.
http://www.ocdn.com.my/mobile/FitflopsMalaysia.asp
Eines kaltes und schwach beleuchtetes Morgens,
wachte ich, oder so ich dachte,
zu nur einem neue unverfängliche Tag.

In Verlauf des Tages
wurde es mir schwer zu unterscheiden
zwischen Wach und Traum.
Eigentlich, jetzt dass ich dran denke,
mir scheinen sie noch die gleiche zu sein...

Die am beide
beginnen und enden
sind grenzlos und begrenzt
sind echt und Illusion
sind ganz und gar im Kopf.

In der Zwischenzeit dieses Traums
hatte ich irgendwie gelernt dass vor allem,
man muss lieben, was macht man froh.

Dann,
als ob 'ne Stimme
von hinten meinem Kopf:
"Mach schon, Junge; mach mehr davon!"

Dieser Morgen war heute Morgen.
Tja, vielleicht nicht wörtlich,
doch wahrlich sinnbildlich;

ich weiß es ist wahr
die Sonne hat noch zu setzen
auf meinem traumähnliche Tag
A familiar Dream

One cold and dimly lit morning,
I woke, or so I thought,
to just another unsuspecting day.

In the course of the day
it became difficult for me to differentiate
between waking and dream.
Actually, now that I think about it,
they still seem to be the same to me...

They both
begin and end
are infinite and finite
are real and illusion
are entirely in the head.

In the meantime of this dream
I had somehow learned that before all else,
one must love what makes one happy.

Then,
as if a voice
in the back of my head:
"Come on, boy; make more of it!"

That morning was this morning,
Well, perhaps not literally,
but certainly symbolically;

I know it is true
the sun has yet to set
upon my dreamlike day.


--
Challenged myself to write in German, this is the result and my translation. Enjoy?
Mateuš Conrad Aug 2021
earlier in the day i dropped into the local co-op for
two ciders and some cheap white ***...
jeez... like ******* on a star anise...
or eating a tablespoon of cinnamon with some
sichuan peppercorns: tong- 'umbing...
cheap ***** alcohol... no wonder it's a cringe fest...
sooner me: ******* a lemon - gratified than
this terrible escapade...
some five hours later i dropped in (again)
for two pints of milk...
first time round she was gearing up to her shift...
automating: hello, thank you, would you like
a receipt, would you like a bag...
have a nice day... paid by card...
oh i wasn't going to let her get away that
easily... for a cashier... god... what a lovely sight!
a sight before Picasso's **** with cubism...
hair done in an onion fold... or however
Shiva does his bun of hair...
such a lovely sight...
that running joke about how copper wire was
invented: two scots arguing over a penny...
the englishman has the least amount of money
in his wallet... since he'd sooner pay for a 90 pence
bottle of milk with a debit card than
cough up a piece of metal with ol' Lizzy's
effigy on it...
    i rummaged the house for a pound:
of value... not of weight...
        upon payment i placed the pound sort of:
"funny" into her hand...
some strange sort of magic: tensed muscles...
excessively protruding knuckles without
a fist... whatever it was... i managed to steal her
eyesight... she gave me a 10 pence change
and eyed me with those most feline sort of eyes...
darting with mascara and auxiliary enigmas...
blue... green eyed boy meets a blue eyed girl...
immediately that same pull...
like when my cat started to pronounce her hind
when being groomed...
those eyes are an anchor... i'm sinking...
what day is it tomorrow?
                   good on me for having a bicycle
and not a car...
no m.o.t., no road tax... no insurance...
  plus in London with the "green" congestion
charge creeping up to include the A406...
tube... bus... train... bicycle...
i'd sooner get to Hyde Park on my bicycle
than if i left the house and used public transport...
hell... i could have asked: fancy a quickie in
the Bower forest... midnight... the moon ought
to be ******...
all this from... placing a pound coin funny on
her hand... jeez... i must have touched some nerve
ending... woken up a nervy octopus...
her pupils started to squirt ink all over me
while i ended up walking home with two pints
of milk and an イレズミ that not only covered
my back but my entire face...

summa summarum...
me &... dating? when i can excavate so many words
from a meeting of eyes that entwines for
about a second and as briskly: feverishly
disappears: i wouldn't want a profile debauchery...
uncomfortable meh and & oh sows...

... eclipse mount gay Barbados ***...
a *** so refined it can be drank solo... straight...
better than mr. whiskers & ms. amber...
*** so good... it tickles the left side of my brrr
ain...
my nose and makes my moustache into a frizzle...
moustache: mouse... t'ache: take...
moose: t'ash...
on point with the katakana:
five free standing vowels
but only one consonant...

                 no ideograms... almost Hangul...
not as compact: terrible in terms of punctuation...
lower case upper case: non-existent...
oh and if you were to throw in
that who shebang when katakana is discarded
and hiragana is employed: interchangeably...

agreed... you ought to have an ideogram
for... say... red squirrel (somewhere):
risu aka... or aka risu...
                                       リス赤
a bit like... our, western, ******* by comparison:
emoticons... eh... a little bit less of everything...
but i will not have the same fascination
with ideograms like Ezra did...
however complex the skeleton...
what comes at the end of the complication
is still somewhat of a shared sound...
shove shoe into shackles...
call it: foot... if you'd like...

but ideograms and... say... traffic lights...
prompts... surds... almost...
see green: go! *******! go!
amber... gamble...
red... stop! stop!
why isn't green replaced with blue?
blue i.e. go water go!
perhaps because if it were blue...
in direct sunlight... it would not be all that much
visible?
i don't know i don't care
for once i don't want a scientific explanation...
science was fun... no... since chemistry and the thrill
of alchemy has... been exhausted...
toothpaste... shampoo... we're good to go...

back to the chemistry of the kitchen...
just wait while i drop a black cardamom grenade
into the the topic of cooking up
a biryani... "risotto"... you'll be gagging for
a sip of Laphroaig...

i need to visit the brothel...
hmm... i just read this one article in the printed press...
losers... losers everywhere...
as a fatalist: winning is hardly: winning...
losing is a de facto: delay button:
buttoned up tux... smart penguins one minute...
choking seagulls the next...
that i read the printed press: in paper...
well... with all the weekend magazines...
art critics... t.v. critics... restaurant critics...
fashion...
i like to read what solipsists read...

"incels are crackpots and not philosophers"...
james: not the Marriot 'otel...
i was going for a joke...
an incel, a jihadi... a don juan walk into a bar...
into a nunnery...
better still... an incel, a jihadi and...
jimmy savile walk into an orphanage...
at least one walks out an Abraham...
is that even a joke?
who's winning? status...
they're still going on about the fate of Afghanistan
like it matters to them: not being Afghans...
oh how the women will suffer!
Louis... calm Louise...
it's not like the rest of the... Ummah cared that
much about Afghanistan to begin with...
the fleabag riddled infested cave dwelling
cousins of... an idea that is now...
the absurdity of Dubai...
a bit like my romance with the Scots...

what about the jihad that ought to take place
to... free those Chinese Muslims
in the indoctrination camps?
no jihad for the Uyghurs i suspect...
evil west... blah blah... ******* blah...
i'm going to slobber on that f- and subsequent blah...
for m'ah UMMAH!

- i almost forgot how much fun it is to cycle from
outer London into... a tourists' paragraph...
gall: i was, oh i was... so so... amazed...
by the sights!
my favourite sights...
stern suited "alpha" males of Bank
through to the sugar babies of Oxford St...
if one oriental chick didn't take a fancy
at this "viking": flash her knickers:
Rolling Stones?! where?! where?!
i would be surprise...
through little Sri Lanka through
to an even bigger kaput: of Islamabad...
sorry... but coming to Marble Arch...
those drums... those red flags with Arabic script...
m'eh... some holiday... Dickens was cited...
i got off my bicycle and fell on the greener
than grass symptom of.. something...

lay there... caressing what somehow would
have been a beard... or the top of my head...
oops... gravity and this bulging sack load of:
running dry the project of society...
amphetamine charged:
running dry on dinosaur-juice!
drums & the whole celebration...
i almost picked up a raven feather
i almost pulled out my makeshift
hand-pistol and pulled the trigger at the audacious
drummers...

it's their own: you know... Hyde Park is...
living the livid part of...
all is the living the livid part of
Hazlitt wrote a book about it...
containing hatred: with proper categorisation
of where to deposit the required effort...
well... a momentum ******* like
no other! contempt breeds contempt...
if i am a "westerner" deemed contemptible
by these... sophisticated:
people... cave-dwelling folk... discovered
fire... by way of the Quran... no worries...
i'm just waiting for the invasion
of the Polacks... hell... i'll see what the Russians
are up to... ***** chess ***** chess...
literature... knee depth: alias: no need
to bother...
contempt breeds contempt...

otherwise London looks pricey...
i still like to be the tourist on a ******* bicycle
ever now & then...
CS2 *****... those cyclists are like
pedestrians... let me sing joy in clinging
to proper traffic... trucks... buses... HUVs HGVs...
whatever... that overpass over the Bow roundabout
just gleamed: it SCREAMED! i'm empty... ride me!
so i did...
ha... a man and his bicycle: too bad
it wasn't a horse...
to hell with the car... me: i peddle... i generate my own
momentum...
head full of cashews...
enough pressure and the proper sort of attire
of the tire... cwunch: rrrrr-everse...
a puddle of gangrene meddling in oats on
the pave-                           -ment...

quintessential 1990s song...
crowded house: take the weather with you...
or the Afghan cave network...
which might make the Mexicans shy up:
sober... ******* spastic fantastic:
straight line dig...
but not the flea-infested last cousins
of the Ummah... beginning with
Dubai... of course the Muzzies have
no problem with their brethren sitting on
dinosaur juice... wasting it...
cities in the desert!
castles in clouds!

daffodils on make-shift islands in the middle
of the Pacific: watch the Taiwanese blush...
best to look the part...
status: WINNER... whiner...
appearances are everything...
the devil didn't come with fire & sulphur...
he came with... smoke & mirrors...
gesticulating: like Lee Evans...
this... elbow... doesn't... "row" / "work"...

spaz fantasticsch...

people take photographs of themselves:
no one ever hardly has their picture taken...
onanism par with the monobrow of
that... quizzical "Quixote"... of the haxan
brush strokes... never mind...
spot the alpha male spot
the eye-blinders!
om om... mega mega: *****-****-show:
best perform... in latex and no ******:
snooze the *******... please... ha...
ah... hmm...

we through with the greek alphabet?
no beta orbiters?
good to know some people managed to...
sort life out...
they kept busy... out of every instance:
a persistence... hey presto!
post-existentialism!
no no... we're done with concerns...
we're going to do a magic carpet ride...
right now...
conventional use of language is alreaady
too busy with journalistic antics
keeping up with the rubric...
2 x 2 =

          bring me fire! it's time to learn from
Islam... well... if the Mongols are not willing
to plunder one more time...
for a surname in Pakistan being: Khan...
but... the genes... being diluted thus...
no sign of lemon ******* sputnik in the eyes...
well then...
inter-racial breeding...
it dilutes itself after about two generations...
it's a nice idea...
landlocked in mirrors...
guess the time: call it sea...

mind you... "you"?! i was boggled down in this...
times cryptic crossword no. 28,058...
i'm terrible with crosswords...
looks like the grandfather of
sudoku died... マキ (aerials... ki... key...)
       カ (k'ah... i can almost see the ア...
but Shinto emoticons help me... i can't see the...
K's at)...
               Yi: jaw dropping: jittering: alias
for a gloated in giggles Jinn... drunk sober
on gin...
that's Yi: Ye! not an upper-case Greek:
by the gammon load... pierces pearls...
and skin so... troublesome it ought to require...
dying the hair: PINKSCH...

maybe just maybe i'm terrible at crosswords
because i'm entrenched in bilingualism...
suppose i give you a clue...
then the whim...

      not British, Weimar dramatist is
genuine...
                      ECHT...
that's einz? the one time a german will utter
the letter Z like it's not a slavic C
via the cyrilic ц?
    *****... probably works miracles
where otherwise **** ought to do...
            
some script - girl mostly follows it...
   ITALIC...

conjuring ghosts seems to be a science:
by comparison...

ECHT EIGHT EXT... yes.. i have Eaten...
have i ate? yes... but am i late to
whatever is happening in ol' Liban?
no... i'm pretty sure to be on time...

i'll cycle through to central London
once more... come tomorrow...
i'll hijack Brick Lane...
by pebble by pebble
and make it near impossible to cycle
a road-bike on cobwebbed streets..
because of the 23cm wheels...

freezing point: if i had children...
such are the latitudes of joys...
the best thoughts come:
but i will not be deserving a funeral...
there will not be a procession...
i'll simply... tidy up...
i'll disappear...

for a while i imagined myself
the speed demon stabbing myself
in the neck... in the thighs...
anywhere available to make a relief
of the suckling oysters to the female
genitals...

oh cruel cruel nature...
why so unforgiving... ha... ah ha...
so realistic... so... intrinsically: charged...
fickle wording: pudding...
my half cleft hiding position
in the ***** of the hardest 'ock... roar...
akimbo one calls it...

Faroe Faroe...
       greyish skid... "jeg" blomstrer...
"den": vilje... henge...
hen-gh'eh...

              i love women... but it's a terrible
"idea" to **** a ******...
i prefer prostitutes...
not that i have lost anything...
or gained anything...
is it anything nothing more or less...
anxious western beta orbiters looking for
a hook-up...
i don't want to be a banker...
i don't want status...
i don't want the world...

            none of this envy churning crap will
work on me...
whatever the size of the harem...
between you & me...
David or Solomon?
David... for defeating Goliath...
and writing the Psalms...
of course Solomon is the king of Envy...
king Solomon:
la Rachefauc...

                   le rachelacaut

la rochefoucauld... Solomon...
wisdom or a man... arrayed with keeping
a harem... anyone could be wise...
if he had... entry to pillow-talk...
wet-a-*****... in a harem...
oh **** me... all the wisest hebrews
gesticulate...
by the signs of the cross...
rabbi i... please do not put my name down
on the future plundering:
this here: "reserved" whiskers... ahem...
whizz...                      -dom....

HAUSÉ....

honest­ly? the Cyrillic alphabet?
looks like cheap-****...
it's somewhat Greek... but...
but... it's a work-around...
i can work with it... what are my alternatives?
******* Glagolitic Croat?
A Henslo Feb 2018
Ik merk op: “De maan die minnelijke Don Juan!
Of wellicht (ik geef toe, erg straf)
Is het de luchtballon van Pape Jan
Of een dwaallicht waarnaar wij turen
Om arme zielen *** bos in te sturen.”
     Zij zegt: “U dwaalt wel erg af!”

En ik weer: “Iemand ontlokt aan het toetsenbord
Die gevoelige nocturne, muziek met het vizier
Op nacht en maneschijn, die vaak gebezigd wordt
Om de eigen leegheid vorm te geven.”
     Zegt zij: “Sloeg dat misschien op mij, zo-even?”
     “O nee, ik ben de leeghoofd hier.”

“Gij zijt, mevrouw, een ware grapjapon,
Van hyperbolen nooit gehoord,
Voor dolende gevoelens geen pardon!
Met uw hulp nuchter en rigoureus
Wordt malle lyriek in de kiem gesmoord––”
      En–– “Moet alles echt zo serieus?“
English Dutch transposition A. Henslo 2017
Original text by T.S. Eliot (1920):

CONVERSATION GALANTE

I observe: “Our sentimental friend the moon!
Or possibly (fantastic, I confess)    
It may be Prester John’s balloon
Or an old battered lantern hung aloft
To light poor travelers to their distress.
  She then: “How you digress!”

And I then: “Some one frames upon the keys    
That exquisite nocturne, with which we explain  
The night and moonshine; music which we seize  
To body forth our own vacuity.”
  She then: “Does this refer to me?”    
  “Oh no, it is I who am inane.”    

“You, madam, are the eternal humorist,
The eternal enemy of the absolute,  
Giving our vagrant moods the slightest twist!
With your aid indifferent and imperious
At a stroke our mad poetics to confute—”    
  And—“Are we then so serious?”
Daan Dec 2019
Met jou mag ik me trots
verschuiven naar de fel beminde
plaats onder de groene takjes.
Zelfs met mijn goed gezinde
buikje vol de lekkerste gebakjes,
heb ik nog liefde te over en
hoop ik je te betoveren.

Aan deze kus is echt niets mis maar zo ***,
waarom heet dat dan een mistletoe?
Maar, eeeuhh, tak!
En doe nog maar een bis.
Abhay Chopra Jan 2015
Pretending,
That you would never come
I can't think of air
I left the place
I left for peace
I ran

I ran through the dark roads,
the light wind
whistling past me
I ran with fire in toes
to do great things
or
to escape you

I didn't sleep
I just ran
As fast as I could
As far as I could

I turned into side streets
Skies, hills , trees
through all scenics
Traffic hung around me
but never bounded me.
I ran

People passed
I didn't cease
or
they never stopped.
But I did
When I saw
failure, elation
scanty souls
Combats for life
for felicity, feeling blues
I saw sorrows, sufferings
Ample anguishness in those
the sights didn't daunted
my mettle to move on
Feets were restrained to ail
to see echt agony

I came back
Acquiring a lot
and found you
at the same spot
waiting for my
arms to provide warmth
I can now feel air..
Notes (optional)
Daan Jan 2019
Door van discussiëren en proberen
over te gaan op tieren en roepen,
chaotisch georganiseerde facebookgroepen,
die de straten en een ander mens onteren,
zullen we maar weinig bereiken.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet links
of rechts of tracht geen richting te ontwijken.
Het initiatief is alvast iets heel erg flinks.
Maar denk wat langer voor je spreekt,
zoek wat meer alvorens je de stilte breekt.

Gebrek aan kennis komt met de jaren,
is van alle tijden, ook ikzelf heb nog zeer veel te vergaren.
Inhoudelijk heb ik niet veel te bieden, make ik niet veel great
again. Maar van bovenaf, bovenal is er één ding dat ik zeker weet.
Op de man spelen, velen kan dat wel bekoren,
't is thans door op de bal te spelen dat je echt kan scoren.
Het interpersoonlijk klimaat is ook belangrijk.
Souleater Dec 2017
Ein bisschen Wein und Bier
und schon sind wir weg hier
Flasche im Rucksack stecken
wird schwer sein uns morgen zu wecken
keine Gedanken an den Tag danach verschwenden
du wirst sehen, morgen geht es und blendend

Sitzen einfach nur da und reden
ich weis es ist nicht was für jeden
doch können sagen was wir denken
sind uns gegenseitig vertrauen am schenken

Spielt keine Rolle ob gut oder schlecht
denn es ist echt
kennen uns seit ner Ewigkeit
daher auch dir Vertrauenswürdigkeit
Weis auf dich ist immer Verlass
nie ein Grund zum hass
Gott was haben wir nicht alles zusammen gemacht ?
im Matsch gespielt und gelacht
Kerle kennengelernt
darüber geredet wie es unser Herz erwärmt
Gemeinsam diskutiert
Momente erlebt in denen man sich verliert
uns aufgefangen
und dann gemeinsam weitergegangen

Egal wer, wo oder wann
gegen uns kommt man nicht einfach so an

Könnte mir nicht vorstellen wie es ohne dich wäre
bin mir aber sicher es würde mein Leben erschwer'n
All die Erinnerung die Wir teilen
sind Dinge die unsere Wunden heilen
Zeigen uns wir sind nie allein
werden immer zusammen sein
Freu mich auf jedes treffen erneut
ich weis das es dich genauso freut
A Henslo Jul 2019
VERS VOOR EEN PERS

De hemelzangers trekken allemaal
Naar de groene velden van Frankendael.
Onder de struiken bestaat geen rust
Voor het suffe brein, de sterke lust
En de schielijke ogen van Pluizenbaal.
Er is geen bevrijding zonder lijden.
O wanneer is het knarsend hart moe?
Wanneer geeft de krakende zetel toe?
Moet deze zomerdag echt verscheiden?
Wanneer zal de tijd voorgoed verglijden?
English Dutch transposition A. Henslo 2017
Original poem by T.S. Eliot 1932

LINES TO A PERSIAN CAT

The songsters of the air repair
To the green fields of Russell Square
Beneath the trees there is no ease
For the dull brain, the sharp desires
And the quick eyes of Woolly Bear.
There is no relief but in grief.
O when will the creaking heart cease?
When will the broken chair give ease?
Why will the summer day decay?
When will Time flow away?
belyamarie May 2015
Catalyst, you are
  hovering,
  elegantly
  chasing the
  kryptonite of my being.

Cajoled helplessly into the sweet
  heaven of improbable impossibility.
Eager to break free from the
  canopy of a
  knavish reality.

Confused in a different kind of
  hue that traces the
  etymology of a word so foreign.
Chambered upon a citadel of a
  kingdom fortressed by shame.

Catalyst,
  have me back my sleep.
Echt pain, yet bliss.
Catalyst, your effect I will forever
  keep.
Daan Feb 2019
Wat zijn mond vertelt, verschilt
van wat zijn ogen fluisteren.
Hij tracht daarmee te verduisteren
dat hij tijd aan anderen verspilt.

Een chirurg, een dokter, neuro-loog,
die met een verpleegster, echtgenote,
zonder het te zeggen, z’n vrouw bedroog.
In de gangen van het ziekenhuis
vertelt men dat ze tijdens pauzes echt genoten

Nu heeft zij het al gezegd, de hare wist het al,
hier was iets niet pluis.
Ze noemde hem haar zwijntje
maar hij hield haar aan het lijntje

Zij weet het nog niet, maar binnenkort
keert hij terug naar zijn eerste wal,
terwijl langzaamaan haar vrucht verdort,
zij, eenzaam, neerdaalt in het diepste dal.
Diep triest
Daan Jun 2019
Bedankt aan de schepper
van ondenkbare verwachtingen,
oninlosbare kleppers
van dromen die niemand kan bekomen
in het echt.

Och god, wat was het wreed
van jullie om mij dit te laten denken,
dit te laten lezen, mazen in de daden
kon ik zelf niet bewijzen, het schenken
van beladen hersenbeelden die te veel,
weelderig snel verveelden.

Ma echt merci voor romantiek in fictie
dat dat de laatsten mogen zijn die ik zie.
Die domme verleden Daan toch, wat een gekkerd.
silvervi Sep 9
Wut und Schmerz
In meinem Herz
Ein Pfeil
Bedrängt
Verdrängt
Verengt
Verrenkt
Verschenkt
Die 17 Jahre
Oder mehr?
Und neugeboren
Werde ich
Womöglich.
Vertrauen schöpfen,
Wenn im Inneren das Fegefeuer
Lodert.

Verhindern
Will ICH jede Lösung.
Verlieren
Will ICH nicht.
Vielleicht vergesse ICH
mal wieder
Den Schmerz der Wahrheit
Schlicht.

ICH übertreib' es nicht!
Die sind alle Verräter-Menschen,
Die Welt ist furchtbar, dreckig, schlimm.
ICH will nur raus von hier,
ICH weiß nur nicht wohin.
Die Scham?
Jaja, hab von gehört.
Aber du bist ein Idiot.
Versuchst mich zu verstehen...
ICH WILL doch untergehen.
Genie? Ja, dafür halt' ICH MICH,
Deshalb verfass' ich das Gedicht.
Verschiedenartig, dennoch gleich,
Spiele euch hiermit einen Streich.
Nur um MICH selbst zu überlisten.
ICH führe immer eine Liste,
Über Gewinne und Verluste...
Wer auf Platz eins ist, wo ICH steh',
Muss schaun' dass ICH net untergeh'.

ICH weiß, in mir steckt so viel mehr.
Oder auch nichts? Oder auch nichts.
ICH bin enttäuscht.
Verletzt.
Verlegen.
ICH bin allein, muss überlegen.
ICH muss mal sehen, was ich mach'.
Vielleicht spiele ich lieber Schach?
Nein, Schach ist nur für alte Leute!
Ich such' mir lieber was von heute.
Was heißt, ehrlich sein, nochmal?
Ich weiß, es ist vielleicht ne Qual.
Für DICH.
Ja, da hab ICH wohl Recht. Das wollte ICH.
Das ist doch echt? Ist's echt genug?
Oder braucht's mehr?
Es braucht nur weniger, I guess.

I just need to say YES.
I just need to let go.
I just need to be free.
To let myself be me.
Winter, 2024: After watching a movie which moved and triggered me in a way I wrote that poem. Talking to myself and trying to unleash my EGO's way of thinking.
Nachdem ich mir einen Film angeschaut habe, der mich emotional sehr berührt und getriggert hat, habe ich versucht in diesem Gedicht mein Ego in einem Selbstgespräch herauszufordern.
Jann F Dec 2023
die Schönheit der vorbeiziehenden Wolken
ein unbeschreiblich schöner Anblick
die Stärke des aufbrausenden Windes
ein unbeschreiblich harter Kampf

Voller Leichtigkeit, ganz ohne Schwere
beginnen all die kahlen Bäume zu tanzen
der endlose Tanz füllt die stille Leere
neue Kompositionen, neue Romanzen

Äste und Blätter folgen dem Rhythmus, ohne Zwänge
Büsche und Bäume biegen sich, neue Formen entstehen
Um uns herum einzigartige und beruhigende Klänge
Jedes Mal ein erfüllendes Gefühl, dieses Spektakel zu sehen

Der Komponist Natur
brilliert und überzeugt mit Bravour
so echt, so nah, so pur

Am Ende des Tanzes
hinterlässt der Wind und die Natur
seine oftmals ganz eigene, einzigartige Gravur
Megha Agarwalla Jul 2014
I can't undo anything
I can't un-ring the bell now
I can't mould how I feel now
I feel it with all my soul
And all my energy
I can't push it in now
They appreciably increase somehow
The circumstance don't explain
How I feel
But now I just sense every bit of it
And it is coincided with every cell inside me
Maybe they are echt
Maybe they just fill the void
But I can't let them go now
I can't unring the bell now
And never will I be able to,
Understand when they erupted and how?
The eruption has penetrated deep concern
And care for you
And now I can't **** it out
The oblivion distance slides in
We try to hoodwink the distance
With the long expressed concern and love
But now it just won't work
Now distant
Might be away someday
But the feelings,
They won't fade away.
They'll stay
And it is happy that way
I can't undo anything now
Feelings are so strong
The question is why and how?
Daan Oct 2020
Ik wou dat ik een dikke
knuffel op kon sturen
naar iedereen die ze liggen
hebben, zowel in watten als in luren.

Ik zou willen dat via dit geschrift,
alle mensen die dit lezen
pillen kregen die *** geschifte
situatie doen genezen.

Ik mis pintjes, ik mis vriendjes,
ik mis filmpjes en verdientjes.
Ik besef dat is maar pindanootjes
naast alle mogelijke zootjes.

Houd vol, doe wat kan, lieve mensen,
dan kunnen we elkaar misschien
nog een zalig kerstmis wensen.
Of voor het echt?
Daan Sep 2022
Als ik jou zie, zie ik niets anders dan jou.
Niet meer, niet minder, jij, jezelf.
*** je lief bent voor de hond,
*** je in je eigen mooi-zijn secondelijks bestond.
En elke dag bestaat.
Dat je echt bent, ten aanzien mijn insziens, is
soms aanzienlijk onecht om in te zien.

Als ik jou knuffel, voel ik vliegende flodderende
fladderaars overal rond en in mijn buik.
Ik voel dan verse thee en broodjes met kaneel
en glunderende oorbellen die nog net niet je mondhoeken
vergezellen.

Ik doe mijn best om er te zijn, hopelijk niet te veel,
hopelijk nog fijn,
nog lang nog fijn,
nog lang dat schort met dat konijn, kokerellend
met mijn hart.

Als ik te binnen schiet
dat jij echt bij mij bent,
in dit leven, dan geloof ik niet
hoeveel apen in de ruimte hebben neergetypt om dit prachtige verhaal te schrijven. God en ja
en dan kan het me beklijven
als een natte regen plakboes, klevend door een windvlaag.
Je bent erin geslaagd, je vliegt en bent gevlaagd en
mijn raamkleppen kletteren, klappen en applaudiseren nog.

Ik krijg jou niet meer uit.
En vroeger was dat angstaanjagend
soms.
En nu,
als ik daar nu aan denk
dan wil ik nooit meer andersoms.
Soms soms soms
Daan Apr 2019
Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil luisteren
zodat een ander jouw verhaal kan horen.
Van mij mag jij dat roepen zo hard je zelf wil
of lichtjes in mijn oren fluisteren.

Ik voel dan met je mee, ik wil dat samen dragen.
Daarmee dat het soms, in fracties van, begint te knagen.

Ik weet dat dat niet echt hetzelfde is,
zo simpel is dat zeker niet.
Daarom, echter, dicht ik toe.
Meer dan dat kan ik niet geven,
Ik hoop dat ik zo voor iemand anders,
misschien één mensenleven,
toch iets goed doe.

Om het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen.
Om onderweg ongeziene dorst te laken en
zo hopelijk sommige zaken
terug los te kunnen maken.

Om het ongeziene op te merken,
samen te zien en weg te werken,
weerspannige stroefjes
of kale plekken te doen verdwijnen,
in losse proefjes en of strakke lijnen.

Als ik maar ergens helpen kan
dan mag je dat aan mij vertellen.
Misschien kunnen we het onheil vellen
of ermee leren leven.
Meer dan dat kan ik niet geven.

Voor mij is dat het waardevolste wat er bestaat,
elke dag een goede daad.
Zo wil ik laten begrijpen
dat jij altijd in mijn hand mag knijpen
wanneer de pijn weer toeslaat.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.
Als het te slordig is, zal ik het later wel aanpassen.
Vic Sep 2019
Tja, ik probeer wel nederlands te schrijven,
God weet dat ik het niet kan.
Ik ga niet nog een ******* boek lezen,
Dus we maken er het beste van.

Eerst moet je bedenken wat je überhaupt gaat schrijven.
Geen idee, niet dat ik ooit goeie ideeën heb.
Dus dan gaan we maar weer rijmen,
Alsof het van een rijmwebsite komt, het is haast "nep"

Als je dan eindelijk inspiratie hebt,
*** ga je het dan verwoorden?
Nederlands is gewoon een kuttaal.
Rens, ik ga je op een dag echt nog vermoorden (misschien)

En nu is het klaar met die kutrijmpjes,
Het werkt alleen maar in het Engels.
Ik wilde een rijmwoord bedenken,
Het eerste dat in me opkwam was "soepstengels"

Help lol
You "challenged" me to write a Dutch poem, so I did. It's a happy poem too. Maybe I'll translate it sometime.
Daan Jan 2023
Mag ik nog één keer?
Tuurlijk, mogen
maar het kan niet meer.

Zijn we er bijna?
Nog even, ik denk
dat we, ik zie,
neen. Nog een stuk.

Wat een geluk dat we zolang onderweg mogen,
dat we ooit gemogen hebben,
dat we naar 'nog eens' verlangen,
dat naar 't muurtje van de kas.

Dat bewijst ons dat het echt was.
en is.
Daan Apr 2019
Ongeacht welk hersendeel als laatste is geraakt,
papa en ik, wij zijn vanaf de eerste dag gekraakt.
Je heb zoveel voor ons gedaan.
Papa heb je geleerd *** hij samen verder hoorde te gaan,
mij *** ik op mijn eigen benen moest staan.

Wij kunnen dat hier niet alleen,
hebben al zoveel steun gekregen
van mensen, vrienden en familie bij wie we onze
donkere hoofden konden legen.

Je bent er nog, maar niet meer echt,
je schommelt tussen twee extremen.
Toch heb jij ook het recht
om waardig afscheid van ons te nemen

Mama, lief, jij was de oplosser van alle
denkbare problemen.
Nu zo zonder jou zoiets verwerken
Zal later misschien onze band versterken.
Voor nu, echter, stellen we het samen met jou
elke dag een beetje slechter.
Of minder goed.
Daan May 2019
Je gezicht is bijna niet niet op te merken.
Daar heb ik zelf nog mee aan zitten werken.
Natuurlijk zou ik je nog graag
elke dag blij weer zien. De laag
lijm weerhoudt mij van het houden van
de foto's in de straten.
Waarom moest je ons verlaten,
in de bloemen van je leven?
Ik wil niet wegtuimelen in haten,
gewoon vergeten, even,
*** enkele dagen zoveel
onzekerheid en angst
hebben kunnen dragen en uitmonden
in het onmogelijk te gronden
gevoel
van gemis terwijl ik je overal kan zien.
Of is dit allemaal niet echt misschien?
Oneerlijk vertoeven hier op aarde.
Daan Jun 2019
Ik kom aangestormd,
let niet echt op *** hard ik raak,
hou de boodschap onvervormd,
een revolutie in de maak.

Mijn woorden willen breken,
taboe, stigma, ik wil erover spreken.
Het is namelijk gebleken
dat Vlaanderen de geest heeft
en gegeven, een achterhaalde zeit,
omtrent mentale, oei, u niest,
GEZONDHEID!
Fijn dat u het opmerkt.
Natalie Jun 2018
Ik heb een moment in mijn leven bereikt
Waarop ik uit Amerika wil vertrekken.

Ik ben jong, maar ik heb zo veel gezien
Die ik wil veranderen.

Om dit te doen, denk ik
Dat ik eerst moet vinden wie ik ben echt

Zonder mijn moederland
En zonder mijn moedertaal.

Dan zal ik terugkeren
Om mijn land opnieuw te zien.

En hopelijk zal ik meer wijsheid hebben
Om met iedereen te delen.
Daan Feb 2019
Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.
Daan Dec 2019
Werd er altijd al zoveel geklaagd,
mensen de grond in geboord, belaagd?
Jezus zei al, zij die zonder zonden is,
werpe de eerste steen. Ik hoorde in de mis
en op school, kijk niet naar splinter in het oog
van een ander want niet enkel ezels balken.
Misschien leggen ze de lat zichzelf te hoog
en willen ze echt alle slakken met zoutigheid stalken.
Is heksenjacht nog wettelijk?
Is de schandpaal niet al ettelijke malen
zelf aan de palen vastgeketend?
Natuurlijk, niemand is alwetend.
Het is een simpel fenomeen, snobisme,
één-kenmerk-is-genoeg-om-alles-te-weten-isme.
Niemand heeft tijd om alles op te zoeken.
En tegenstrijdig goed en kwaad, binnen één persoon?
Dat bestaat niet, enkel in de koeken die je eet
achter je computer, zoals ik, terwijl ik zelf niet beter weet.
De mens is een vat vol tegenstrijdigheden
zoiets krijg je niet vermeden.

Wat is het toch gemakkelijk om iets te zien en meteen al jouw conclusies te trekken. Het is nog iets anders om een gegrond mening te hebben.
Op zich is dat geen probleem, het bespaart elke mens elke dag tijd. Mij ook.
Maar wanneer je online oproepen doet om mensen te lynchen
omdat je die beslissing ooit op 2 seconden hebt gemaakt, ben je verkeerd bezig.

Cancel cancelculture, #isoverpartyisoverparty #I'moverit #ikbenhetbeu


Bon, dat moest ik even kwijt.
Daan Apr 2019
Ik heb zelf niemand verloren.
Waarom heeft hij te klagen,
zal je vragen. Wel, ik wil horen,
ik wil naar jouw verhalen luisteren.
Je mag roepend in mijn handen knijpen
of zachtjes in mijn oren fluisteren.
Als ik maar kan begrijpen
en laten dat ik wil helpen dragen.

Dat is niet echt hetzelfde, geef ik zeker toe.
't Is daarom dat ik aan dichten doe.

Zo tracht ik het onbreekbare te breken,
dagen die zo vastgelopen leken
opnieuw te bewandelen,
om onderwege dorst te laken
en opgekropte zaken
los te kunnen maken.

Ik wil helpen dragen,
in deze vorm, geschreven,
want meer dan dat
kan ik niet geven.
Moge sommige gedichtjes een steun bieden op moeilijkere momenten.
Daan Mar 2019
Het lijkt soms zo gemakkelijk.
Blij zijn blijkt dan toch niet zó vermakelijk.
Ik bijt en kauw en zeg "Oei, sorry, smakelijk!"
tegen jou.

Het voelt zo egocentrisch, onbezonnen,
om (zelfs zwakkelijk) te delen dat je ligt te zonnen.
Het is niet echt, ver zonnen,
als werk, onbegonnen,
om te onrafelen wat is en waarin ik mij vergis.
Hoedanook, de planten zijn getrokken
nog voor de grond ontgonnen,
nog voor de bus vertrokken.
De grootste, gemeenste deler
heeft de prijs der groenteteler
wederom gewonnen.

De reis is lang en hobbelig,
de pudding in mijn ****,
voorheen bedekt met hard
en knobbelig.
Ik denk dat men meer heeft moeten graven dan men doet uitschijnen.
Beetje te beladen is niet altijd beter.

— The End —