072924

O kayraming pangarap na binuo —
Binuno sa sariling salamangka.
May ibang nagwawaging nakangiti,
Habang ang ila’y nalalagas kamamadali.

Nakamamangha nga sa umpisa
Pagkat ito ang batayan ng karamihan
Sa tinatawag nilang  “makapangyarihan.”

Silakbo ng damdami’y aking pinatatahimik
Bagamat sa mga sandaling iyo’y
Gusto ko na lamang mapaos
Sa mga himig na inaanod patungo sa aking lalamunan.

Patuloy ang pagsuntok ko sa buwan
Hanggang sa maging gula-gulanit maging aking kasuotan.
Ngunit sa patımpalak na ito’y
Wala naman pala akong ibang kalaban
Kundi ang sarılı kong anino,
Ang kumunoy ng aking nakaraan.

Madilim —
Madilim ang paligid saanman ako dumako.
May hiwaga pa nga bang taglay ang Liwanag?
Kung ang sinag Nito’y mas maaga pa sa Pasko.

Mahiwaga —
Ganyan nila ituring ang mga alitaptap
Na para bang may isang diwatang
Umaaliw sa kanila,
Naghahayag ng kung anu-anong mensaheng
Wala naman palang kabuluhan
Kaya’t sabay-sabay silang mauubos
Na parang mga paupos na kandaling
Wala nang balak na sindihan pa.

Sino nga ba?
Sino nga ba ang aking susundan?
Napapatid, napapagod, nanlulumo’t nakikiusap
Na ako’y hatulan na lamang ng kamatayan
Nang mabaon na rin sa limot
Ang mga alaalang dumi sa’king katauhan.

Tinatanong ko ang sarili
Kung bakit nga ba paulit-ulit ang daan?
Wala nga bang magtutuwid sa mga lubak nito?
Ito na nga ba ang dulo ng bahaghari?
At sinu-sino nga lang ba ang makahaharap sa Liwanag?

Ako at ang kadiliman
Ako at ang liwanag.
Sino nga ba ang pamato?
Sino nga ba ang tunay na kalaban?

Subalit kung ako ma’y isang anino na lamang,
Ako’y pipisan pa rin sa mga yakap ng Buwan.
At kahit pa ako’y mahuli sa kanilang takbuha’y
Sigurado pa rin akong
May liwanag pa rin sa aking sinusundan.

Ikaw, Anong tantya mo?
Makararating ka rin ba sa dulo?
Ikaw, anong pasya mo?
Tataya ka ba o mananatiling isang anino?

091716

Nanghinayang ka kaya inayos mo;
Pinilit mo kahit hindi pinili ni Tatay.
Inayos mo nang sarili **** lakas,
Kaya napagod ka; eh lalong nasira.
Hindi ka naman eksperto dyan,
Kaya wag kang magmagaling na alam mo.

Hindi porket sanay ka ay okay na yun.
Hindi naman pinapaayos sayo,
Sinabi ba ni Tatay na gawin mo?
Oo, tamang nagkukusa ka
Pero di lahat ng pagkukusa nakabubuti.

Ilang beses ka bang pasasalo kay Tatay?
Hindi ka ba napapagod?
Kasi kung ako lang, awang-awa na ko sayo.

Isang babae ang kilala ko,
Napapagod pero hindi sumusuko.

Mga problema na nasa kaniyang puso
Matatag, matapang hanggang dulo.

Bawat araw niya ay hindi madali,
Kaya’t andito ako palagi.

Mga ala - ala kung saan sinulat ko ang

“Simula’t hanggat sa huli”

Na ang lahat ng ito ay simula pa lamang,
At ang pag - ibig ko sayo ay walang hahadlang.

Naaalala mo pa ba?
Naaalala mo pa ba yung una tayong nag kita? Hindi na?
Pwes ito ipapaalala ko muli, ihahalintulad ko ang aking sarili sa isang libro, ako ang libro at ikaw ang tagabasa.
Ako ang libro na minahal mo sa lahat ng koleksyon mo
Ang libro na noong una iniingatan mo
Ako ang pinaka magandang libro na napa saiyo,
Iyan ang sabi mo.

Sana libro na nga lang ako, bagay na kahit ipagpalit mo, hindi nasasaktan, bagay na kahit anong ingat na ipadama mo, hindi ko bibigyang kahulugan, bagay na kahit anong uri ng pag mamahal na igawad mo, hindi ko mararamdaman.

Ikaw na tagabasa ng mga nilalaman ko,
ang mga nilalaman ko na sa sobrang dami ng hinahakit na naroroon ay inayawan na.
Nakakasawa daw sabi sa akin ng mga unang bumasa.
Noong ikaw na ang mag babasa, sabi ko sana ito na ang huli, ito na ang huling babasa sa akin, babasa sa lahat ng pinag daanan, sa lahat ng hinanakit na may roon, sa lahat ng hindi magagandang nangyari, sana ito na.

Natakot ako sa ekspresyon na naka ukit sa iyong mukha,
ekspresyon na hindi ko mawari kung ito ba'y nalulungkot, napapagod, nasisiyahan o kung ano ano pa, pero noong ika'y ngumiti,
para akong nabuhay muli.
Na sa dinami daming tao na naka alam ng tungkol sa akin, ikaw, ikaw lang ang tanging hindi nag sawa.
Pero tao ka, tao ka na alam na alam ko na ang ugali
Mga tao na kahit gaano kalaking pag mamahal ang iparamdam sayo ay tila ba parang bula na mawawala.

Pero mahal, salamat.
Salamat sa pag babasa,
Salamat sa oras, oras na alam kong sinayang mo para lang malaman kung anong may roon ako.
Salamat at napahalagahan mo ako,
pag papahalaga na sa iyo ko lamang nadama.
Salamat sa sandaling iyon, sa sandaling iyon kahit papaano ay napasaya ako, at naramdaman ang pag mamahal ng isang tao.

110221

Bakit nga ba pilit nating sinusugatan ang ating mga kamay?
At hinahayaan nating ang ating dugo'y masayang
Sa pagluha nito, hanggang sa maubusan na rin tayo ng hininga.

Ikinukubli pa rin nating ang ating mga sarili
Sa garapon ng ating pagkataong
Kailanma'y walang ibang magbubukas ng sagradong pintuan
Kundi tayo't tayo pa rin naman.

At paulit-ulit tayong humihinga sa ilalim ng makakapal na ulap
At sabay na lalanghap ng umuusok na pangambang
Ibinalot sa apoy na lagim ang tanging ipinupunla
Sa ating mga pusong wala pa noong kamalay-malay.

Tinutukso tayo ng mga sitwasyon upang tayo'y magpaubaya
At magpa-anod na lamang sa mga kumunoy na hihila sa atin pababa.
Ang ating mga halakhakan noong kabataan
Ay mga pangarap na sabay na iginuhit sa buhanginan
Ay tuluyan nang binura ng dagat na tila walang pakiramdam.

Gustuhin man nating umahon nang sabay
Ay kailangan may isa sa ating unang bumitaw at unang umahon.
Hindi na nga natin kayang sumabay sa isa't isa
Ngunit sana'y ang nasa unahan,
Siya rin ang unang mag-abot ng kanyang kamay
Para sa isang nalulunod pa.

Napapagod ako ngunit matapang kong hinaharap
Ang mga pagkakataon bagamat wala akong kasiguraduhan.
At sana sa panahong panatag na ang mga pusong
Naligaw sa sariling mga pasya't pangarap
Ay masilayan nating muli ang pagtahan ng mga matang
Buong buhay na lumuluha't nanlilimos ng pagpapatawad.

Nasasaktan ko na siya,
Oo nasasaktan ko na siya,
Sa mga iniisip kung wala namang kabulaanan,
Sa bawat pagdududa ko na wala namang ebidensya,
Sa bawat hinahagip nang isip at puso ko na wala namang katuturan,
kasi pinaniwalaan ko ang katagang
"womens instinct is always right"
pero hindi,
hindi sa lahat ng oras tama tayo
hindi sa lahat ng araw mga hinala natin ay totoo,
bagkus, sa kalulunod sa ka kaiisip ko na may mali, ay nilulunod ko na pala ang "Siya" ang "Tayo" ang "Kami"
Hindi ko na namalayan,
na hinihila ko na sya papalayo,
na ang pundasyon ay unti unting winawasak ko
sa kaiisip na akoy niloloko pa rin,
Hindi ko namalayan,
na naging makasarili na pala ako,
pero hindi ko pa rin maiwasang mag isip,
pero nilalabanan ko
hanggang sa nakita ko nalang
ang "Siya" ang taong mahal ko
duguan ang puso, napapagod na ang katawan,
Napagtanto ko, Hindi ko lang sinasaktan ang Sarili ko
kundi NASASAKTAN KO NA RIN SYA PALA.

Isang pangkaraniwang tao lamang na lumalaban,
Nakikipagsapalaran sa paminsan-misan,
Napapagod na sa araw-araw na pakikipag-baka,
Sa buhay, hangad lang ay kaunting biyaya.
Hirap at napagkaitan ngunit naririto pa rin
Ito ba ay pumupukaw pa sa kanilang pansin

You straighten my weakness inside.
You color the empty heart.

Your face is my hopes that I can start working again.
Your eyes is my dreams that I started to plan again.

My smiling rose
My spring, my joy, my sun
My river of wine, my heaven
My life, my being, my world
My sun of beauties
My friend, my secret, my jewel
My musk, my amber, my treasure, my love, my shining moon

You don't know how you changed my sad and dark heart into the world of happy and gave life and light.

You opened my heart and I let you in
You don't know how joy I am to see your eyes and your face
You don't know how you brightened my darkness

You woke up my sleeping heart
because of you I don't want to wake up again
if I lose you too I want to go back to sleep

You entered my dark and sick heart
in my feelings it seems like you are a sun
that is blazing with light
and I feel good to feel the warmth of your love
But if you are gone
it seems like everything has disappeared
like a storm
everything is destroyed
by the whip of feelings that
If love is too much it can separate us

Too much love is almost sacrifice my life.
I loved you so much that I would die loving you so much.

It would be better for me to die than to lose you
But to sacrifice my tears and sadness without you than to hurt you so much
Caused I can't be with you.

I love you but I choose to live.

How long will I wait
When will I see your eyes and smiles again
When will I see your light again

The light you brought to my life I will never see in anyone else because it is only from you
that I inherited this light in my mind and heart.

It’s happy today because your light is there
but tomorrow you'll leave me again
I'll cry again in the dark
I don't want to cry anymore
I'm tired of being sad
How can I be happy without you
You are the light and my sun.


******


"𝔸𝕟𝕘 𝔸𝕜𝕚𝕟𝕘 𝔸𝕣𝕒𝕨"

Itinutuwid mo ang aking kahinaan sa loob.
Kinulayan mo ang walang laman na puso.

Ang iyong mukha ang aking pag-asa na muli kong inspirasyon
Natagpuan ko sa iyong mga mata ang aking mga pangarap na muli kong sinimulan na mag Plano.

Ikaw ang nakangiti kong rosas
Ang Aking tagsibol,
aking kagalakan,
Ang aking araw
Ang Aking ilog ng alak,
aking langit
Ang aking buhay,
ang aking pagkamulat,
ang aking mundo
Ang aking araw ng mga kagandahan,
Ikaw ang kaibigan ko
Ang sikreto ko,
Ang hiyas ko
Ang mukha ng kinang ko
Ang kayamanan ko,
Ang mahal ko,
Ang bituin ng buwan sa lahat ng dilim

Hindi mo alam kung pano mo pinaligaya ang puso ko at binigyan ng buhay at liwanag ang malungkot at madilim kong mundo.

Binuksan mo ang puso ko
nagpapasok ako
Hindi mo alam kung gano ako kasaya ng makita ang mga mata mo
Ang image mo ang aking inspiration
Hindi mo alam kung pano mo niliwanagan ang aking kadiliman

Ginising mo ang natutulog kong puso
dahil sayo ayaw ko ng magising pa

kung mawawala ka rin pala sa akin gusto ko nalang bumalik ulit sa pag kakatulog

Pinasok mo ang madilim at may sakit kong puso
sa aking damdamin tila isa kang araw na nagliliyab sa liwanag
Ang sarap damhin ang init ng iyong pagmamahal
Ngunit kung mawawala ka
parang naglaho ang lahat
na tila ba naging isang bagyo ang lahat
nasira sa hagupit ng damdamin
na sobra kung magmahal na makakapag hiwalay sa atin

Sobra kung magmahal na halos ialay ang aking buhay.
Sobra kitang minahal na ikakamamatay ko ng labis na pag ibig ko sayo.

Mas mabuti pang mamatay kaysa mawala ka
nag sasakripisyo ako sa aking mga luha at lungkot na wala ka kaysa ang masaktan kita ng labis dahil hindi kita makasama.

Mahal kita pero pipiliin ko rin ang sarili.

Hanggang kailan ako maghihintay
Kailan ko ulit masisilayan ang iyong mga mata at mga ngiti
Kailan ko ba ulit makikita ang iyong liwanag
Ang liwanag na dala mo sa buhay ko hindi ko na makikita pa sa iba
dahil sayo lang ito namanang liwanag sa isip at puso ko.

Masaya nga ngayon dahil nanjan ang liwanag mo
pero bukas lilisanin mo na ulit ako
Paluluhain nanaman ako sa dilim
Ayaw ko ng umiyak
Napapagod na ako maging malungkot
Pano ba maging masaya na wala ka
Ikaw ang liwanag at ang aking araw.

I’ve been thinking of someone can touch me but
Inside out it’s still empty
No one can turn too

I've been traveling for decades but my heart is still alone
How many times have I been with you and met you
But it's still not you

Many battles have passed but it’s fair
I thought it was you but until now I still haven't won
I always left alone winning myself but not together with you
I'm left victorious in myself but you're not with me

No matter what I do I still can't see the real
No matter how I open the door
The opportunity is still elusive

Even if I don't look for it, it's always whispered
The real face still doesn't face me
The real for me is still hidden

Is there nothing left for me?
Is it already written?
How long will I wait?

Is it always destined for someone else?
Another opportunity will be waiting again
But how far will the journey go without you

Is this just the new beginning
Is it just the beginning?
There is always a new door to open

You only open a door once and a while and you have a chance
At the wrong time, not in the right direction
The world stopped in the elusive happiness

My tired heart cannot be satisfied
The winding,
tiring battle is not quiet
The direction does not straighten to be with you and see you

It is difficult when I have chosen you but you do not choose me
I thought you were the one,
but I will also go back to the old days and accept that you are no longer here
There is no partner.

************

"𝕎𝕒𝕝𝕒 ℙ𝕒𝕝𝕒 𝕋𝕒𝕝𝕒𝕘𝕒𝕟𝕘 𝕂𝕒𝕓𝕚𝕪𝕒𝕜"

Ako ay nag hihintay na mayroong makaka hipo sakin
pero hanggang ngayon wala paring laman
Wala paring lumilingon

Ilang dekada na akong nag lalakbay pero ang puso ko’y mag isa parin
Ilang beses na kitang nakasama at nakilala
Pero hindi parin ikaw

Marami nang nagdaang labanan akala ko ikaw na yon
pero hanggang ngayon hindi parin naipapanalo
Naiwan akong nanalo sa sarili pero hindi ka kasama

Kahit ano gawin ko hindi parin makita ang tunay
Buksan ko man ang pinto
Mailap parin ang pagkakataon

Hindi ko man hanapin palagi itong binubulong
Hindi parin humaharap ang tunay na mukha
Nakatago parin ang tunay na para sakin

Wala na bang para sakin?
Naka tala na ba ito?
Hanggang kailan ako mag hihintay?

Parati nalang ba sa iba nakalaan?
Panibagong pagkakataon ulit ang hihintayin
Pero hanggang saan aabot ang paglalakbay ng wala ka

Ito palang ba ang bagong simula
Nagsisimula palang ba?
Palaging may bagong pinto ang bubuksan

Minsan ka lang mag bukas ng pinto at pagkakataon
Sa maling pagkakataon na hindi natapat sa tamang direksyon
Nahinto ang mundo sa mailap na lumigaya

Hindi mapagbigyan sa napapagod kong puso
Hindi matahimik ang paliko likong nakakapagod na labanan
Hindi tumutuwid ang direksyon para makasama at makita ka

Ang hirap kapag pinili na kita pero ikaw hindi mo ako pinipili
Akala ko ikaw na yun uuwi rin din pala ako sa dati at tatanggaping wala ka na
Wala palang kapareha.

Lahat ng bagay ay merong katapusan
Ngunit iyong pag-ibig ay walang hanggan
ligaya o lungkot ikaw ay nariyan
upang ako'y ihatid sa walang hanggan.

Nandoon ka sa simula at sa wakas
palaging nakatuon sa aking buhay
Hindi napapagod at hindi nagsasawa
Laging nariyan upang ako'y tulungan.

Salamat panginoon sa lahat ng bagay
Kahit na ika'y pinahirapan noon
Ginawa mo parin ang lahat para samin
Upang kami lang ay iyong magabayan

Hindi ko talaga alam kung saan ako magsisimula.
Hindi ko alam kung alin sa mga bumabagabag sa isipan ko ang dapat kong unahin. Pero isa lang ang sigurado ako ngayon—kailangan ko itong himayin.

Magsisimula ako sa tanong na:
“Si Ate na lang ba talaga palagi?”

Si Ate na lang ba talaga palagi ang mag-a-adjust?
Ang utusan sa pamilyang ito?
Kesyo ganito, kesyo ganyan—mga rason na hindi ko na alam kung valid pa ba o hindi. Pero sige na nga, i-aagree ko na lang. Para matapos na ang usapan. Para hindi na humaba pa ang diskusyon.

Si Ate na lang ba talaga palagi ang magsasakripisyo para sa pamilya?
Si Ate na lang ba ang mag-iisip kung paano magtitipid, kung anong dapat unahin—hindi ang luho, hindi ang sariling kapakanan—kundi kayo?
Kayo na lang muna. Ako, mamaya na lang.

Si Ate rin ba palagi ang kailangang magpakumbaba at magpatawad?
Ang aako ng responsibilidad, ang gagawa ng gawaing bahay?
Alam ko naman—may mga kapatid ako. Pero ako na lang ba palagi ang kikilos?
Ako na lang ba ang laging may kusa?
Ako na lang ba ang mag-iisip kung anong ulam ang lulutuin?
Maglalaba, maghuhugas ng pinggan, maglilinis ng bahay?

Kabisado ko na lahat ’yan. Hindi niyo na ako kailangang pagsabihan. Hindi ko na kailangan ng utos.
Pero paano kayo?
Paano kung wala na tayong mga magulang?
Paano kung ako na lang ang natira?

Si Ate na lang din ba ang laging magtuturo at magdidisiplina?
Noong ka-edad ko pa lang kayo, namulat na ako sa responsibilidad.
Pero ngayon, anong nangyari?
Halos lamunin na kayo ng cellphone. Wala nang kusa. Wala nang malasakit sa paligid.

Baka nakakalimutan ninyo—tao rin si Ate.
Hindi ako robot. Hindi ako ginawa para lang sumunod sa utos.
Marunong din akong mapagod. Marunong din akong masaktan.
May damdamin din ako.

Sana maintindihan ninyo ’yan. Na may sarili rin akong buhay na kailangang atupagin. Hindi ako utusan na sunod-sunuran lang. Hindi ako kailangan bigyan ng sahod para gawin ang iniutos ninyo, walang barya o walang pahinga ang makakapagbigay sa akin ng pahinga na hinahanap ko.

Pagod? kaya kong tiisin, kaya kong matulog nang ilang oras lang, kaya kong pagsabayin ang trabaho ngunit anong nangyari sa akin? nagkasakit ako in return. Walang halaga ang bawat barya na binibigay ninyo sa akin, kapalit ng nawala kong adrenal gland.

Puyat at pagod, ipagsabay mo. Instant noodles at walang masustansyang pagkain ang makakapatay sa akin. Coke at kape na ginawang tubig. Pagbantay sa lola kong maysakit ang naging libangan.

Hindi sa hindi ako marunong magpasalamat o baka isipin ninyo hindi ako grateful at wala akong utang na loob sa ginawa niyo para sa akin. Ang utang na loob na habangbuhay kong pagbabayaran ay hindi katumbas nang pilak at ginto o salapi, kundi habangbuhay na karangalan at respeto ang ibibigay ko sa inyo sa pagsilang sa akin sa mundong ito at dahil binuhay niyo ako at hindi pinabayaan.

Hindi niyo ako narining na nagrereklamo, hindi niyo ako nakikita na nagmamaktol, hindi niyo ako naririnig na nagpapaliwanag at nagrarason dahil alam ko sa sarili ko na sarado ang isipan at taenga ninyo kung sakali man na ako ay magpapahiwatig nang aking saloobin sa inyo.

Alam ko, naiinitindihan ko na napapagod rin kayo, iba rin ang pagod na nararamdaman ko. Hindi kumpletong tulog, hindi unan at kama ang lunas nito, dahil kung minsan kung ako ay tulog na ay sadyang nag-iingay rin ang aking isip. Ang tanging lunas na gusto ko sa pangungulila ko sa pahinga ay kapayapaan, katahimikan at dalampasigan. Iyon lamang.

Hanggang dito nalang,

Nagmamahal,
                               Ate :)