Duwag ka pero salamat
Salamat dahil hindi mo ako hinayaang mahulog sa isang panandaliang saya
Hindi mo ko hinayaang mahulog sa isang panaginip lang
Sa mga matatamis na salita na hanggang salita lamang
Sa mga makahulugang tingin na hanggang tingin lang
Sa mga masasayang kwentuhan na hanggang ala-ala na lang
Mga salita, tingin at kwentuhan na hindi kayang ipadama ng mga yakap at haplos
Dahil duwag ka
Dahil andyan ka at andito ako
Pinagdugtong lang ng isang pisong tumatawid sa libo-libong distansyang mahirap sundan
Dahil hindi natin kayang tawirin dahil duwag ka...at duwag ako
Oo, duwag din ako
Duwag ako katulad mo
Nakakahilo ang pagitan nating di natin kayang bitawan ng pangakong baka balang-araw ay magdikit din ang daliri at mabatid kung may kuryente bang dadantay sa umaasam na puso...dahil duwag ka at duwag ako
Duwag tayong dalawang pumaroon sa espayong walang kasiguraduhan
Pero napakatapang nating hinarap ang katotohanang nakakabit sa dalawa nating mga paa
Na andyan ka at nandito ako
Malayong-malayo
Itong paang nagpipigil sa ating lumutang sa ligayang hatid ng mapangahas na damdamin;
Hatid ng masarap na pantasyang hawak ko ang mga pisngi mo o na malaya kong natititigan ang mga mata mo
Lagi tayong nakamulat at hindi kayang pumikit ng matagalan
Dahil duwag ka at duwag ako
At ito ay isang pekeng pangarap

Ang kwento natin ay binuo sa gitna ng maling sitwasyon at maling pagkakataon.

High school.

Magkaibigan tayo noon.
Nagsasabihan ng problema, umiiyak sa isa't isa.
Kabisado mo ako, at kabisado na rin kita.
Tantya ko ang birong magpapatawa sayo at tantya ko rin naman ang tamang kiliti upang mawala ang galit mo.

Nakahanap tayo sa isa't isa ng kanlungan at hingahan sa nakakasulasok na mundo.

Lumapit at patuloy pang napalapit ang loob ko sa'yo, at ikaw sa akin. Hindi ko na rin namalayan na mahal na pala kita. Taguan ng nararamdaman ang nilaro natin ng ilang buwan. Totoo, laking gulat ko rin sa sarili ko kung paano ako nahulog sa'yo. Dahil ang katulad mo ay isang dyosa na hindi ko dapat lapitan, hagkan, o kahit hawakan man lang. Hanggang ang simpleng tingin ay naging mga titig, mga haplos lang dapat sa kamay ay naging mga kapit, at magkatabi lamang ngunit iba ang dikit.

Napuno ang puso ko ng pagmamahal at umabot na ito sa pagsabog. Naglahad ng nararamdaman, nagbabakasakaling pareho ang 'yong nadarama.

Pero mas laking gulat ko nang sabihin **** mahal mo rin ako. At isa 'yon sa pinaka masayang araw ng buhay ko.

Simula noon ay araw araw nang hawak ang iyong kamay, inaamoy ang iyong buhok, nagpapalitan ng mga mensahe, kinakantahan; ginagawa ang lahat upang mapakita lang sayo.. na mahal kita. Pero higit sa mga pinakita natin sa isa't isa ay mas tumimbang ang mga hindi natin pinakita ngunit pinadama.

Hawak ko ang buwan at ang mga bituin kapag kasama kita ngunit bakit ba kapag tayo'y masaya ay talagang lungkot ang susunod.

Nalaman ng mga magulang mo kung ano ang meron tayo. Hindi ko noon inasahan na ang mga susunod na mga linggo at buwan ay ang pinaka madilim na parte ng buhay ko. Dahil ang kwento natin ay binuo sa gitna ng maling sitwasyon at maling pagkakataon.

Papasok ka sa eskwela ng mapula ang mata at may pasa sa braso. Ngunit ang mas pumapatay sa akin ay ang ngiti sa labi mo. Mga ngiting hindi ko masabing peke dahil totoo. Dahil ba masaya kang makita ako kahit na ang sakit na nararamdaman mo ay dahil sa pagmamahal ko? Hindi nanlamig ang pagmamahal natin dahil sa kung ano mang ginawa natin sa loob ng relasyon. Kundi ang lamig ng pataw ng galit ng mas nakatatanda sa atin. At ang mas masakit ay hindi pa natin kayang lumaban.

Ang hindi mo alam ay walang lumipas na araw na hindi rin ako umiyak sa harap ng ating mga kaibigan, sa harap ng salamin, sa harap ng isang ****, sa harap ng mga matang nangungusap at ang sabi ay...

"may isang pagmamahalan na naman ang namatay."

Pinatay sa gitna ng saya, pinatay sa gitna ng ligaya, pinatay sa gitna ng magandang paglago.

Pinatay tayo ng tadhana. Pinatay tayo ng mga taong walang tiwala. Pinatay tayo ng mga taong ang  tingin sa atin ay mga isip-bata. Oo, tayo'y mga bata pa noon ngunit alam ko, alam ko na ang pag-ibig na 'yon ay totoo.

Nagsimula ka ng hindi pumasok sa eskwela. At kung ilang oras kitang hindi nakita sa iyong upuan ay ganon ding haba ng oras ng aking pagiyak sa likod ng silid. Sinisisi ang sarili sa kung bakit ganito at bakit ganyan. Bakit ganito ang tadhana? Bakit ganyan ang pag-ibig? At makikita nila sa mga luha ko na lumuluha na rin ito dahil sa patuloy na pagpatak, bagsak sa kahoy na upuan. At mas lalong bumabagsak ang luha ko dahil hindi ko alam kung anong nangyayari sayo. Sinasaktan ka ba? Umiiyak ka rin ba? Mahal mo pa ba ako? Kung pwede lang hugasan ng luha ang mga tanong ay kakayanin, dahil sa dami ay kayang anurin ang mga ito.

Ilang linggo pa ay hindi na tayo nakapag usap, pumapasok ka ngunit ang kaya lang nating gawin ay maghawak ng kamay. Dahil kalakip ng mga salita ay patak ng luha. Kaya tinakpan natin lahat ng ito ng hawak sa kamay, patong ng ulo sa balikat, yakap. At hindi ko inasahan na huli na pala 'yon. Dahil tapos na ang taong 2011-2012 ng eskwela. At hindi na kita nakita; ni anino, ni bagong larawan mo, sa loob ng maraming taon.

Ang meron lang ako ay ang manila paper na binigay mo sa kaibigan natin para ibigay sa akin. Na nagpaisip sa akin na sana, sana man lang ay nakita kita bago mo inabot ang pinaka mahabang mensahe na nabasa ko, mula sa pagiibigang pinilit na pinapatay.

Pagkatapos ng mga tagpong iyon, nalaman kong lilipat ka na ng eskwela sa susunod na taon. At parang 'yon na ang nagpa manhid sa pusong meron ako noon. O kung meron pa ba ako non noon. Dahil sa ilang linggo at buwan ng pinaka madilim na parte ng buhay ko ay unti-unti na pala itong nabasag, nawala, at nadurog.

Ilang taon rin bago ito nabuo o nabuo nga ba talaga ito. Ilang taon din akong nagmahal ng walang puso, dahil utak ang ginamit ko. Doon ko nasabi na ang pagmamahal ko sayo ay ang unang pagmamahal ko sa una kong puso.

Ilang taon akong nagpagaling, nakahanap ng kanlungan sa iba, kasayahan, kakumpletuhan, kabuuan.

Sa likod ng aking isip ang tanong na, "Nasaan na kaya s'ya?"

Hindi naaalis sa mga inuman ng barkada ang mga tanong na, "Saan na s'ya? Nakita mo na ba 'yon ulit?" Alam kong ramdam din nila, na kahit ano ang isagot ko ay may marka 'yon sa puso ko.

"Nakita ko s'ya sa Fatima ah."

"Nakakasalubong ko 'yon ah."

At kahit ilan pang pahapyaw ng mga tropa ang magpaalala ng ikaw ay may sakit pa rin. Kahit hindi ko ipakita, ramdam.

Walong taon.

Walong taon ang lumipas ng muli tayong magusap.
Kamusta?
Maayos naman,
Ikaw?
Okay lang din.

At para bang binalot muli ang puso ko ng muling pagkawasak mula noong umpisa.

At tila ba hindi pa pala natapos ang istorya natin sa nakalipas na walong taon, hindi pa pala namatay ang 2012 na bersyon ng mga sarili natin.

Nagusap tayo. Pero 'yon pala ang mali natin. Na kaya pala hindi na tayo nagusap hanggang sa mga huling sandali ng pagkikita natin ay alam nating ang mga salita ay katumbas ng luha, at ang mga salita ay katumbas ng sakit, at ang mga salita ay katumbas ng muling pagwawakas.

Apat na libo tatlong daan at walumput tatlong milya ang layo natin sa isa't isa. Muli, ang parte ng kwentong ito ay nabuo na naman sa gitna ng maling sitwasyon at maling pagkakataon.

At ang pinaka masakit sa lahat at ang punit sa kwento nating dalawa ay meron na akong iba. Dahil alam kong hindi kita nahintay, at sana malaman **** hindi ka rin naman nagparamdam. Ang kwento nating dalawa ay masyadong naging komplikado dahil sa iba't ibang kamalian ng sitwasyon at pagkakataon.

At alam kong sa pagkakataon na ito ay hindi na dapat natin ito sisihin, dahil ang kamalian ay nasa atin nang dalawa. Kung paanong naging sobrang huli na pala, o sobrang aga pa pala.

Ang kwento nating dalawa ay maaaring dito na matatapos ngunit ayoko naman ding magsalita ng tapos, kagaya ng nangyari matapos ang walong taon, biglang nabuksan ang kwento. At hindi ko alam kung ilang taon ulit, o talagang tapos na.

Pero kagaya nga ng sabi mo, ito ang ang paborito **** kwento sa lahat, at oo, ako rin. Ang kwentong ito ay magsasalin salin pa sa inuman, sa kwentuhan, sa simpleng halinghingan, kwentong bayan; na may isang lalaki at babae na nagmahalan kahit pa pinilit itong patayin at makipag patayan. Isang kwentong puno ng kawasakan, at patuloy na pinaglaruan ng tadhana. Tapos na nga ba ang pahina? Muli, kagaya ng nakalipas na walong taon, ang sagot ay oo. Ngunit ang kwento ay buhay pa, at patuloy na mabubuhay pa sa puso ko.

Wala ba akong karapatan mapagod?
Rinig na rinig ko ang hiyaw ng aking kaluluwa
HIGA KA, HIGA KA, HIGA
PIKIT KA, PIKIT KA, PIKIT
IDLIP KA MUNA, KAIBIGAN
Gustong-gusto ko, pero hindi pwede

Dinadaan ko na lang sa tula ang kapaguran ko
Dinadaan ko na lang sa tula ang sakit
Dinadaan na lang sa biro at libog
Sa halakhak at ngiti
Sa mga sigawan at kwentuhan
Sa kalungkutan at panloloko sa sarili
Ito'y ang aking araw-araw

HIGA KA, HIGA KA, HIGA
PIKIT KA, PIKIT KA, PIKIT
IDLIP KA MUNA, KAIBIGAN
Kay sarap isipin
Kay sakit marinig
Pero sana'y makahiga, pikit, at idlip rin

At kahit minsan sana'y
Maramdaman ko ulit
Ang tunay na kapayapaan

siguro maraming nag-iisip
na sobrang saya ang
magkaroon ng bestfriend,
at maging bestfriend sa isang tao

may karamay sa kalokohan,
may laging pagk-kwentuhan,
may pagsasabihan ng kadramahan,
may kasama sa lahat ng kasiyahan

pero para sakin —
hindi masaya maging bestfriend
ayoko ng bestfriend lang ako
hindi ako kuntento

pinapangarap kong lagi na
kamay niya, hawak sa tuwina
gusto kong ako lang yung
sinasabihan niyang mahal niya

gusto ko ako yung babaeng
dadramahan at iiyakan niya,
gusto ko ako yung babaeng
hindi niya kakayanin mawala

pero ang lahat ng ito,
sa kasawiang palad,
ay mga pangarap lamang
pangarap na di pwedeng matupad

sapagkat para sakanya,
isa lang akong isa sa mga kaibigan.
sino nga ba naman ako?
isang hamak ng bestfriend lang

Sa pagdating **** napabalita
Unang sulyap palang namangha na

Gayak na sinauna
Sa paningin mahalina
Musikang kaytanda na
Sa pandinig mahiwaga

Mahalaga ang gabi
Simula ng pagsaksi
Kwento kong inabangan
Hatid niyang kasaysayan

Sa aking talambuhay
Gabing iyon may saysay
Nasa pagtitipon
Mga kaklase noon

Kapitbahay inuman
Masaya ang kwentuhan
Subalit ako’y saglit
Umuwi sa malapit

Iyon ay dahil batid ko
Simula na ng kwento
Ng kanyang unang yugto
Gabing Trenta ng Mayo

Mula nang araw na ‘yon
Pagsubaybay tradisyon
Naging makabuluhan
Likhang pampanitikan

Subalit ‘di naglaon
Nawalan telebisyon
‘Di hadlang gayunpaman
Sa radyo’y pinakinggan

Mula pagkabinukot
Hanggang aliping tulot
Babaylang naging ****
Mandirigmang pinuno

Nilupig at nanlupig
Inusig at nang-usig
Natulig at nanulig
Inibig at umibig

Nagtago at naglakbay
Namatay at nabuhay
Tinanggap at nagpanggap
Naghirap at nilingap

Sakay ng karakoa
Tinungo ibang banwa
Naghanda sa pagbalik
Upang ganti’y ihalik

Sa mabagsik na raha
Na pumatay sa ama
Sa pinunong baluktot
At sa harang nanalot

Mangubat at Angaway
Mga rahang kaaway
Lamitan na ninanay
Nais siyang maging bangkay

Sa kahuli-hulihan
Lahat sila’y talunan
Sa babae ng tagna
Walang iba – Amaya

Salamat, umalagad
Maging hanggang sa sulad
Salamat, kapanalig
Laban sa manlulupig

Salamat, Uray Hilway
Mga tinuran gabay
Salamat kay Bagani
Pag-ibig nanatili

Salamat sa Banal na Laon
Diyos ng mga ninuno noon
Kina Amaya’y panginoon
Tagapagpala ng kanilang nayon

Ang dulo ng epikong kapapanaw
Akala’y ‘di na matatanaw
Salamat sa unang Christmas bonus
May TV na bago taon ay matapos

Mahalaga rin ang gabi
Katapusan ng pagsaksi
Huling yugtong tinunghayan
Ang kamatayan ni Lamitan

Sa aking talambuhay
Gabing iyon rin ay may saysay
Nasa huling burol at lamayan
Bago at matapos subaybayan

Iyon ay kakaibang alaala ko
Sa katapusan ng kwento
Ng kanyang huling yugto
Biyernes – Trese ng Enero

Nagbrown-out pa nga
Habang oras ng balita
Buti nalang at umilaw
Sa tuwa ako’y napahiyaw

Sa pagtunog ng huling musika
At paggalaw ng katapusang eksena
Bukas TV at radyo
Sa makasaysayang mga tagpo

Ngayong gabi ng paglikha
Ng tulang handog sa programa
Unang gabing kapani-panibago
Dahil wala na sa ere ang paborito ko

Subalit ang Alaala ni Amaya
Mga gayak, musika, tauhan at kultura
Mga aral, tinuran, inspirasyon at ideya
Mananatiling buhay sa aking diwa!

-01/16-17/2012
(Dumarao)
*missing my favorite program

Kaibigan,



Naalala mo pa ba ang masasaya nating kwentuhan?

May konting joke lang iyo mo na agad tatawanan,

Sumasabay pa ang mga laway **** nagtatalsikan,

Na nagkalat sa mukha kong iyo mo pa ngang pinupunasan.



Sa kanto,



Naalala mo pa ba ang ating istambayan?

Nagpapasama ka sa’kin matanaw mo lang ang crush **** dadaan,

Ngunit dedma ka, hindi ka nilingon kahit sinigaw mo na ang pangalan,

Kaya minsan umuuwi tayong ikay bigo at kung minsan ay luhaan.



Sa tabing ilog,



Iyo mo rin bang naaalala’t natatandaan?

Sa puno ng mangga doon tayo nagtayo ng bahay-bahayan,

Dun tayo nagdadala ng pagkain para sabay tayong mananghalian,

At dun ko na saksihan ang iyong kakaibang katakawan.



Pagkatapos ng bakasyon,



sabay tayong pumapasok sa eskwelahan,

Kapag break time magkasamang nakikisalo sa mga kaklase, nakikipagburautan,

Sa takdang aralin sabay tayong gumagawa at nakikipagkopyahan,

At sa pag-uwi sabay din tayong dumidiretso sa komputeran at bilyaran.



At nung nagsembreak,



Asan ka na nga ba aking kaibigan?

Hindi na kita nakita’t matagpuan sa kung saan,

Lumingon na ako sa likod, kaliwa at sa kanan,

Ngunit ang anino mo hindi ko na matagpuan.

Sa dami ng mga trabahong tumambak dahil hindi mo pa nagagawa
Mga papeles na nagpatung-patong na
Yung lamesa **** inaagiw na dahil hindi mo alam kung saan at paano magsisimula.
At mga istoryang di mo pa maisulat dahil nangangapa ka pa.
Isama mo na rin yung katrabaho **** nakakairita na sa tenga.
Dahil crush niya daw si Justin Bieber
At paborito niyang frappe sa Starbucks ay Caramel.
Kahit mukhang ang afford niya lang ay Nescafe “Oo nga pala, French Vanilla” na iniinom ni Toni Gonzaga.
Pero wala siyang pambili ng sarili niyang tumbler.

Tangina.

Idagdag mo pa ang mga patay na oras na sunod-sunod ang mga buntong-hininga
Nahuli ka pa ng boss mo na nakatulala
Kaya hayan at napagalitan ka pa.
At dahil contractual ka, yung limang buwan na kontrata mo
Biruin mo, baka mapaaga pa ang endo.

Aminin mo na ang pagpatak ng alas-singko
Ay may kakaibang dalang saya.
Na parang sumagot na ng “oo” yung matagal mo nang nililigawan.
Nakulayan na rin yung mga pinlano niyong outing na buong akala niyo’y hanggang drawing na lang.
Parang pagbabalik sa Pilipinas ng kasintahan **** kumayod sa ibang bansa.
Parang ibinalita sa TV na hindi traffic ngayon sa EDSA.
Himala!
Kaya ang pagsapit ng alas-singko ay kakambal ng paglaya.


Wala sa’yo kung sa bus man ay tayuan
O kaya sa dyip ay makasabit man lang.
Basta makauwi ka lang.

Nakakasabik pa rin ang ideya
Na ang bawat pag-uwi
Ay kasing banayad ng mayroong sasalubong sa’yong ngiti
Mga ngiting papawi sa kangalayan ng mga binti.

Mayroong yakap na nakaabang
Ang mga bisig na nagmistulang pinakapaborito **** kulungan
Dahil doon mo nararamdaman ang tunay na kalayaan.
Mula sa pang-aalipin sa’yo ng lipunan.

Nakahain na rin ang hapunan.
“Mahal, ano ba ang ulam?”
Sabayan natin ito ng mahabang kwentuhan.
Simulan natin sa simpleng kamustahan.
Dahil pagkatapos, ay aabangan mo na naman ang alas-singko kinabukasan.

Love na love talaga kita eh, and it would mean so much lalo na
pag binanggit ko pa na mahal na mahal na talaga kita. NAPAKA STRANGE.

He is shy, kind, innocent, pleasant, different, even for a guy
He is fragile, sweet and mostly meaningful, mostly to my life.

Kahit alam kong wala kami dun sa stage na,
"in relationship" i'd bother myself to care.
Kasi he is meaningful, mahalaga siya saakin, yung tipong kaya ko syang alagaan at aalagaan no matter what. I would make time for him just to see him, smile, laugh or even giggle a bit, because his  happiness makes the most out of him and it makes me happy too.
Kung kakayanin kong kwentuhan siya gabi gabi hanggang sa makatulog sya gagawin ko (kaso ang tagal nya mag reply kaya ako yung nakakatulog :3)

Sabi nila sakin,

"grabe na yan ahh. baka nakakalimutan **** babae ka pa din ah?"

Sabi ko,

"oo alam ko, at alam ko yung ginagawa ko."

"yun naman pala eh, ano yan?"

"ang alin?"

"yang tipong support support na yan?"

"wala namang masama dyan, atleast napapakita ko padin sakanya na mahalaga siya sakin, kahit di nya nararamdaman"

"ayooooooon, manhid"

di na ko sumagot, sumasama din kasi yung loob ko pag naririnig kong sinasabihan sya na manhid eh, kahit totoo, parang sakin bumabalik kasi ako yung nagbibigay ng effort pero parang di nya na fe-feel. Pero mahal ko padin siya, walang makakapag bago dun.

Yung mga simpleng tweet nya na, napapalundag ako sa kilig at tuwa.
Yung mga kindat nya na (kahit hindi siya marunong) nakakamatay.
Yung mga biglang ngiti nya na, nasusulyapan ko bawat tingin.
Yung mga mata nyang mapupungay na lagi akong dinadala sa langit (hindi naman siya chinito, feeling lang hahaha)
Yung kilay at buhok nyang lagi kong hinahaplos (naka keratin daw eh hahaha)
Yung boses nyang sintonado, pero pag kinakanta nya yung "When You Say Nothing At All" pati ung "Life of the Party" lumalabas yung pagka inner Michael Buble nya.
Yung moves nya na mala 90's, na pag sumasayaw sya sa harap ko napapatakip nalang ako kasi, mas lalo akong nafafall.
Yung kuko nyang laging bagong gupit.
Yung amoy nya na parang amoy baby, tapos minsan panlalaking panlalaki (seryoso nakaka ******)

At maraming maraming marami pa.
He's my kind of perfect.
Sabi nga nila, pag mahal mo ang isang tao, lahat ng imperfections nya sa sarili o sa buhay pa yan, his flaws, handang handa kang tanggapin yun ng buong buo, walang labis, walang kulang.

Love is accepting, who they are and what they are.
Diba sabi mo di ka marunong mag luto? Ako din eh, siguro sa tamang panahon, we would invent kinds of dinner or even breakfast and lunch, that your dad and my mom used to do. Kahit di tayo sigurado sa anong lasa nung pagkain na magagawa natin, as long as we got it each other, we can make it better.

Di ko alam kung bat umabot ako dito eh, alam mo bang onting onti nalang, ako na talaga manliligaw sayo? Ang bagal mo kasi eh. Hahaha joke lang, syempre hanggang panaginip ko nalang yon.

Nung coronation night, pinuntahan kita sa dressing room nyo,
I was really stunned, as you walked out that room. Destiny nga ba talaga? I was REALLY shocked, kasi merong SLOW MOTION, i have never felt that feeling before, NEVER!
Tapos yung sinabi ni Sir Yu, may kwinento sya sakin tungkol sa napagusapan nyo tungkol sakin. Long story-short, naglululundag ako sa kilig at tuwa na, who would have thought na masasabi mo pala yung mga ganung salita na yun.
Tapos si B1, haha natatawa nga ko kasi kinikilig daw siya satin, aabangan nya daw yung next chapter natin, ang tanong meron nga ba?

Jon Ray Ico Ramos! Oo ikaw! Malakas loob ko banggitin pangalan mo dito, kasi wala kang account dito at di mo alam na may ganito ako, ibig sabihin di mo to mababasa and as far as i know walang taga SCCV ang may ganito, well. HAHAHAHA!
Mahaaaaal na mahaaaal kita. Minsan sa sobrang saya ko pag kausap kita napapatype nalang ako ng "I love you" muntik na nga akong makasend nyan sayo eh, buti nalang talaga hindi hahaha :3 wala na kong masabi kasi inaantok na talaga ako as innn.

Basta sana pagka gising mo, mabasa mo to (pero syempre di mo to mababasa) para malaman mo na, ikaw ang huli kong iniisip bago ako matulog.

Good mor-night!
---------------
Good morning, Jon Ray!


P.S: sinadya ko talagang ipost to ng 5:55 AM kasi favorite number mo ang 5 so, ayan :)

ng dahil sa pagkabagot
kami kami'y nagpang-abot
kwentuhan bang walang imbot
ngayon tuloy nauutot

dahil sa joke na baluktot
yan tuloy galit c kulot
tanong kasi'y di masagot
panay pa kasi ang hugot

akoy isang lalaking hindi madasalin
hiniling sa diyos na ikay mapasakin
handa sa ano mang ating tahakin
pangako na ang lahat ay ating kakayanin

tulang puno ng pagmamahal nililikha
nagmula sa puso lahat ng mga salita
ngunit kaakibat ng salita ang gawa
kahit ano mangyari hindi magsasawa

handang magbago ang tulad kong tarantado
patunayan lang na hindi isang gago
sadyang mamahalin ka ng buong buo
mula nang ikay mahalin handang magbago

isang binibining kumbagay mala-sining
minimithing mapapunta sa aking piling
mapaano ibibigay lahat ng hiling
pangarap ikay katabi sa bawat gising

sa bawat kwento mo na puno ng pighati
gagawin ang lahat para ikay ngumiti
mga kwentuhan na umaabot ng gabi
ang pag-ibig sayo ay lalong tumitindi

marapatin na bigyan ng pagkakataon
pag-ibig sayo aabot habang panahon
akoy nagbago at handa ng patunayan
ikaw ang mahal mula noon hanggang ngayon

marami man kontra sa ating pagsasama
handa ng patunayan na ito ang tama
ang kasiyahan ay laging ipapadama
papalitan ng saya lahat ng drama

siguradong sayo ay hindi nagkamali
ikaw talaga ang minahal at pinili
mga oras na kasama ka di mapakali
akoy handang mag-antay sayo basta palli

tutuparin ang pangakong di ka sasaktan
ano man ang mangyari di kita iiwan
siguradong ikaw lang ang paglalaanan
ng tunay na pagmamahal magpakailanman

ibibigay lahat ng iyong pangangailangan
mapa gamit o prutas maliban sa pakwan
susuportahan ka kahit anong larangan
ipaparamdam tunay na pagmamahalan

pinakaminahal marahil ay ikaw
kagandahan tilay mga perlas na hikaw
pagmasdan at marahil ikay masisilaw
iyong kausapin paniguradong siya'y
sabaw

marahil ito na ang aking huling saknong
handang maghintay sa sagot mo sa aking tanong
paumanhin sa tula kong usad pagong
paninidigan ko lahat hanggang sa kabaong

Paano ba nagsimula ang ating kwento?
Yung dating magkabila nating mundo
Yung biruang ikaw at ako
Akalain **** ngayon ay nagkaron ng tayo

Teka, pano nga ba nauwi sa tawagang jowa?
Eh ilang taon nating di pansin ang isa’t isa
Malayo, malabo at talagang di naman uubra
Kahit siguro magbakasali, iisipin pa ring malabo at di gagana

Bakasali... tama, isang araw na nag baka sakali
Baka sakaling mapansin o baka sakaling pansinin
Baka naman maumpisahan o kaya naman ay masubukan
Kung gagana nga ba talaga o hanggang tanong na lang

Isang araw na di sinasadya, di rin naman pinagplanuhan
Inumpisahan natin sa simpleng batian
Na nauwi sa magdamagang kwentuhan
Hanggang sa aminan ng nararamdaman

Araw araw, palagian at halos kadalasan
Kwentuhan, asaran, lalo na ang mga awayan
Hindi pa nga tayo nun mag jowa kung titignan
Pero yung bangayan, parang aso’t pusang nagka sabayan

At dumating na nga yung punto
Na yung dating hindi sigurado, nabuo
Yung dating malabo, naging klaro
Yung dating ikaw at ako.....


Ngayon ay tayo.

Di ko alam kung pano magsisimula
Sa aking sasabihin,huwag sanang mabibigla
Pero ang lahat ng maririnig **** salita
Nagmula sa puso : sa puso kong sira
Alam mo ba nung simula pa lang
Sa puso ko ikaw na ang lamang
Walang ibang hinihiling kundi ikaw
Di ko nais na naaalis ka sa tanaw
Oo , ikaw lang at walang iba
Kase nga diba gusto kita?
Sa puso kong ito, tunay kang nag-iisa
Pero parang ang sakit sa pakiramdam
Sa damdamin kong ito, walang nakakaalam
Hanggang tingin lang lagi sa iyo,
Minamasdan ko lahat ng kilos mo
At kahit na ako'y nasasaktan,
Sinong may ****? Wala naman akong karapatan
Kahit mamamatay na ako sa sobrang sakit,
Kailangang kong tanggapin lahat ng pait
Ganyan naman talaga pag nagmamahal,
Sakripisyo ang kailangan para tumagal
Hindi ko alam kung anong meron sa iyo,
At ikaw ang tinitibok ng puso ko,
Siguro nga tadhana na ang nagtakda
Kaya sana iyo namang mahalata
Pagkat ayokong pati  ikaw ay mawala
Ngunit ano nga bang magagawa?
Kung sa landas ko unti - unti kang nawawala?
Para kang bula na dahan - dahang naglalaho
Parang ibong lumilipad na papunta sa malayo
Habang ako dito ay nakatayo
Minamasdan kang papalayo
Madalas ako sa kanila'y naiinggit
Pagkat sa iyo ,sila'y nakakalapit
Madalas kayong nagkakausap
At lagi mo sya sa akin hinahanap
Oo, alam kong kahit di ko aminin
Na pangalan mo pa rin ang sinisigaw ng damdamin,
Malalaman mo rin yun balang araw
Kaya mananahimik nalang at di ko na isisigaw
Ano pa nga bang silbi na ipagsigawan ko?
Wala ka rin namang **** sa nararamdaman ko
Kaya't salamat nalang sa ala- alang iniwan
Sa lahat ng araw ng masasayang kwentuhan
Paalam na mahal,ayoko nang masaktan
Kahit iyon ay akin nang nakasanayan
Nakakapagod ding maging Tanga kaya't paalam na
Sana maging masaya ka doon sa piling nya !

Parang isang babasagin
napakarupok ko sa iyong mga mata
at sa iyong mga ngiti na bilang sa daliri.
Marupok ako sa mga pasimpleng lambing
na dumudurog sa malamig na puso.
Sa balikat **** sinasandalan,
sa yakap at amoy ng iyong anit kahit maghapong pawisan,
napakahina ko.

Natutuwa sa simpleng kwentuhan
at kahit di mo pa subukan,
dalang dala ako sa agos mo.
Kahit wala ka pang gawin para ako'y suyuin
nanlalambot ang Marupok na ako sa Marupok na ikaw

Marupok pati ang isip ko
na laging lumalakbay papunta sayo,
lumilipad sa kalawakan mo,
ramdam ang grabidad na lalong humihila
sa pusong tila nalalaglag na.

Kaya ba?
Kaya bang saluhin ng marupok na ikaw
ang marupok na ako?

Tuwing Halalan, may kalakalan…
Palitan, tindahan ng mga pangalan
Manibalang, sariwa’t bulok man
Hilaw o hinog, merong pagpipilian.

Tuwing Halalan, may paligsahan…
Maliit, malaki, mahirap, mayaman
Basta handa at gustong lumaban
Maging sino ka man, pwedeng sumali diyan.

Tuwing Halalan, may kaaliwan…
Kantahan, sayawan at palakpakan
Kainan, kwentuhan at inuman
Wari’y may pista ang buong bayan.

Tuwing Halalan, may kasawian…
Tsisimisan, siraan, banghayan, alitan
Hamunan, bugbugan at bantaan
Hanggang kamatayan, walang uurungan.

Tuwing Halalan, may kalayaan
Pumili ng pinuno ang mamamayan
Dikta ng sarili **** isipan
O maging anong uri ng kabayaran.

Tuwing Halalan, may karanasan!

-09/29/07
(Dumarao)
*upcoming local elections

akala ko may pag asa,
sa bawat matatamis na salita.
akala ko may nararamdaman,
sa bawat masasayang kwentuhan.

akala ko may mahalaga,
sa bawat pagsabi mo ng ingat.
akala ko may paghanga,
sa bawat mensaheng natatanggap.

akala ko ikaw na yong pinalangin.
akala ko ikaw na yong para sakin.
akala ko ikaw na yong hinihintay.
akala ko lang pala lahat.

Minsan makakatagpo ka ng taong una pa lang click na kayo
Yung trip mo trip din nya
Kapag nagjoke ka ng corny tatawa pa din sya
Yung tipong ang gaan lang 'pag kausap mo sya

Ang sarap sa pakiramdam na di kailangang magpasikat o gumawa ng image na ipapattern mo sa magugustuhan nya
Yung kung ano at sino ka, yun lang ang ipapakita
Walang itatago kasi wala din namang huhusga

Buti na lang pareho tayo ng dinaanan
Nagkasabay sa pagtambay
Sa mga simpleng kwentuhan alam ko nakatagpo ako sa iyo ng tunay na kaibigan.

Sa isang app ng social media
Pinagtagpo ang mundo nating dalawa
Marahil nga ay tadhana
Dahil sa dinami rami ng pwedeng makilala
Ay ikaw pa,
Ikaw pa ang dumating at tumugon sa hiniling ko sa mga tala
Hindi ko inakala dahil para bang walang pag asa
Na mabuhay ang isang relasyon na tanging fb lng ang nagkokonekta
Hindi ko inakala
Pero ngayon alam kona
Alam kona na mahal kita
Alam kona na ikaw ang gusto kong makasama
Alam kona na ikaw ang gusto kong ka kwentuhan gabi gabi at kainuman ng kape sa umaga
Alam kona na di man kita mahagkan
Ikaw parin ang aking hinahangaan
Alam kona na di man kita masisisalayan
Darating pa din ang tamang panahon na tayoy magkikita sa itinakdang tagpuan
Kaya Mahal, Tiwala lang.

Duwag ka pero salamat
Salamat dahil hindi mo ako pinabayaang mahulog sa isang panandaliang saya
Hindi mo ko hinayaang mahulog sa isang kathang isip lang
Sa mga matatamis na salita na hanggang kwento lamang
Sa mga makahulugang tingin na hanggang sulyap lamang
Sa mga masasayang pag-uusap na hanggang alaala na lamang

Mga salita, tingin at kwentuhan na hindi kayang ipadama ng mga yakap at haplos
Dahil duwag ka
Dahil nandyan ka at nandito ako
Magkalayo tayong dalawa
Pinagdugtong lang ng isang pisong tumatawid sa libo-libong distansyang mahirap sundan
Dahil hindi natin kayang tawirin dahil duwag ka at ako

Oo, duwag din ako
Duwag ako katulad mo
Nakakahilo ang pagitan natin
Duwag tayong dalawang pumaroon sa espayong walang kasiguraduhan
Pero napakatapang nating hinarap ang katotohanang nakakabit sa atin ang mga balakid

Na nandyan ka at nandito ako
Malayong-malayo
Itong paang nagpipigil sa ating lumutang sa ligayang hatid ng mapangahas na damdamin
Hatid ng masarap na pantasyang hawak ko ang mga pisngi mo o na malaya kong natititigan ang kislap ng mga mata mo
Lagi tayong nakamulat at hindi kayang pumikit nang matagalan

Dahil duwag ka at duwag ako
Duwag ka dahil hindi ka lumaban para sa atin
At duwag ako dahil hindi kita i-pinaglaban.

Kwentuhan mo naman ako.

Kahit na saglit lang, kahit ilang minuto lang. Pag usapan naman natin ang pag ibig nating tila'y tinapos mo agad ng hindi pa natin nasisimulan. Pag ibig na hindi mo binigyan ng pagkakataong mag simula. Ang pag ibig na pilit kong binubuo ngunit pilit **** winawasak.

Ikuwento mo kung paano ka niya ipinagtulakan at
Ikukwento ko kung paano kita hinabol
Ikuwento mo kung paano mo siya binalikan at
Ikukwento ko kung paano kita hinintay

Ikuwento mo kung gaano mo siya kamahal at ikukwento ko kung paano ako nag pakatanga. Ikuwento mo saakin kung bakit siya pa rin ang pinili mo kahit na ako naman 'tong nandito. Ikuwento mo saakin lahat kung ano ang dahilan kung bakit ako nasasaktan para naman makuwento ko na kung paano kita bibitawan.

Sa huling sandali, ikuwento mo saakin kung gaano ka kasaya at sasabihin ko sa'yo ang katagang "ayoko na".

At ikukwento ko dito kung paano ako nagpapakatanga sa pag ibig na alam kong hindi naman mahalaga.

naalala mo pa ang mga masayang araw?
na sa bahay niyo'y lagi kitang dinadalaw
Oo suot suot ko yung damit ko na dilaw
na tumeterno sa sa inyong ilaw

nakakatawang isipin
dahil sa mga masasayang kwentuhan natin
kalaliman na ng gabi kung tayo'y abutin
pero ang sabi mo ang gabi'y atin ng sulitin

mga tawa ****  walang humpay
kasabay ng paghampas ng iyong kamay
yun lang naman ang aking hinihintay
ang mga tawa't ngiti mo na hindi nakakaumay

pero tila lahat ay naglaho
ika'y biglang umiwas at nagbago
hindi ko alam kung bakit at papaano
ako'y iniwan ng walang abiso

puso ko'y parang binugbog
na sinalang sa apoy at sinunog
mundo ko'y binasag at dinurog
na tanging natira nalamang ay bubog

pero ang lahat ay nagbabago
sa rehas ng nakaraan ayokong mabilanggo
iiwasan ng magpakagago
sa minahal ko't ako'y itinago

Nagsimula sa isang kwentuhan
Hanggang umabot sa biruan
Nakangiti, nakatawa na parang walang problema
Lumulutang sa ulap na may saya.

Minsan sa pag-uwi magkasabay
Nakaalalay at hawak hawak ang aking kamay
Ang iyong labi na ma pula-pula
Ang mga matang kumikinang sa akin ay nakatingin pa.

Dumating ang gabi ikaw ang iniisip
"Kamusta na siya?" yan ang nasa isip
Agad-agad kinuha ang telepono
Tinawagan na walang alinlangan ang maginoo.

Hindi namalayan umabot na ng umaga
Mga kwentuhang napakasarap sa tenga
Mga halakhakan at tawanan nating dalawa
Basta't kausap ka, walang lungkot na madarama.❤️

Nagsimula sa isang hapunan
Hanggang umabot sa masarap na kwentuhan
Hindi namalayan ang oras
Hatinggabi na't tuloy parin ang tawanan.

Pagkikita ay nadugtungan
Muli ay nagkayayaan
Kain dito, gala doon
Ikaw at ako magkasamang nagbibiruan.

Kasama ka sa pag-uwi
Kasabay ng musika paulit ulit naririnig
Hindi namalayan ang oras
Makasama ka lg walang lungkot sa labi.

Labis ang lungkot sa iyong pag-alis
Mga boses at ngiti **** nakakasabik
Mga matang mapungay at labing mapula
Sa isip ko ay laging nakapinta.

Pero mahal, ako'y nasasaktan
Nasasaktan sa maling pagmamahalan
Pagmamahalan sa maling panahon
Panahon na sinusubok ng pagkakataon.

Sa iyong pag-alis ika'y may hiling
Ika'y huwag kalimutan at ang mga alaala natin
Natulala at hindi na alam ang ibibigkas
Pero pangako mahal, ako'y andito lang hanggang wakas.