Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
HJV Mar 2019
Ik zie ze vallen, de vogels zijn bevroren.
*** kan een vorst zo snel bevriezen?

Vliegen naar de vrijheid richting verder.
Maar het noorden is koud en het zuiden verwoest.

Oost of west, thuis, draag ik een vest.
De kachel verliet mij. Waarom verliet hij mij?

Een heuvel probeert zijn piek te bevochtigen,
Maar niemand staat daar, dus hij blijft droog.

Alles rolt naar beneden, een diep en duister gat.
Wanneer krijg ik een reden? Mijn kin is nat.

Ik vraag mij af wanneer dooi zal wederkeren.
Ik vraag mij af wie er moet leren.

Zijn zij dood en leef ik voort?
Of is dit zoals het hoort?

Kleurenblind, dat ben ik, maar jij bent doof.
Jouw oren werken, graver des kloof.

Wil jij niet luisteren? Ben jij bang?
Laat mij jou koesteren met mijn gezang.

Jouw wonden, lik ze niet zo hard.
Voel je pijn, spreidt het vlees apart.

Ik ben daar, ik **** je kreet.
Jouw vervloeking, toch, ik grijp je beet.

Ooit op een dag, in verre tijd.
Mijn hart beantwoord; jouw spijt.

Open je ogen en druppel met mij mee
Vergiffenis en liefde, ons bootje op zee.
My first ever poem in my native language, to my mother
Ceyhun Mahi Aug 2018
De eerste plek van mijn suikerfeestgebed!
Je was al oud, maar nooit een stuk antiek,
Je had ook nooit een mooie minaret,
Maar toch een moskee, vanbinnen klassiek.

Nu loop ik langs jou stenen, met gedachten
Die steeds proberen te herinneren
*** het nou was; wat mensen hier brachten,
Wat was het wat ik deed al die keren?

O gebouw van oudsher, nu ben je onbekend,
Een oude plaats alleen van nostalgie,
Door nieuwelingen word je niet gekend,
En nu een stukje in de poëzie.

Eerst kleine handjes, kleine gebeden,
Nu een jongeman, kijkend naar het verleden.
A sonnet written in my native language; Dutch. I want to post more poems in this language here and maybe I will even translate them to English.
AW May 2018
Morgen is de minste zorg
Zonder waterval aan vragen
Waarom? Wat? *** wil je dat ik dat doe?
Nu
Is altijd meer dan honger,
Gisteren nooit minder dan spijt

Het leven leest voor uit de legende
Maar leeft die niet
Nog steeds roepen de weken om stilstand
De uren om snelheid
De seconden om jou

En dus geef ik mij over
Aan de afkeer, de omkeer, de terugkeer, de wederkeer
Wederom went de nieuwe start
Tot elke gedachte versmelt tot vervreemding
Van voordeur, gewoonte en de geur van dat huis

Waar ooit thuis was is nu een regel,
Een vooroordeel dat schreeuwt 'nooit meer'
Een wereld te leren leidt altijd tot anders
Maar het keerpunt komt,
Onherroepelijk
Zoals geen dag zó steekt dat hij nooit stopt

Zo is morgen de minste zorg
En jij het verschiet dat elk keerpunt doet lonken
Andrew Choo May 2018
They say that
It was too late
For them;
It was too soon
For me.  

Angels and demons
On both my shoulders.
It's not about what's right,
Or rather what's wrong;
It's about what's left.
Footprints and legacies.
Marks and memories.

They say that
I’m a freedom fighter
But the hypocrisy of democracy
They say that I’m Bruce Lee
Spinning kicks like
I spin sticks
Break bricks with those wrist flicks.

Top tumble
To bottom strike  
I remain humble,
Counting my losses
Punches thrown like
Words on the daily
Mind rumble
Like a busy day
With the bosses.

Dream believers,
Society deceivers.
World changers,
Evil’s dangers.
Life redeemers,
Broken bones,
Conditioned femurs.

Fallen fighter,
Fallen dreams.

Hoi.
Gesneuvelde Vechter.
"gesneuvelde vechter" --> Dutch for "fallen fighter"
A Henslo Feb 2018
Ik merk op: “De maan die minnelijke Don Juan!
Of wellicht (ik geef toe, erg straf)
Is het de luchtballon van Pape Jan
Of een dwaallicht waarnaar wij turen
Om arme zielen *** bos in te sturen.”
     Zij zegt: “U dwaalt wel erg af!”

En ik weer: “Iemand ontlokt aan het toetsenbord
Die gevoelige nocturne, muziek met het vizier
Op nacht en maneschijn, die vaak gebezigd wordt
Om de eigen leegheid vorm te geven.”
     Zegt zij: “Sloeg dat misschien op mij, zo-even?”
     “O nee, ik ben de leeghoofd hier.”

“Gij zijt, mevrouw, een ware grapjapon,
Van hyperbolen nooit gehoord,
Voor dolende gevoelens geen pardon!
Met uw hulp nuchter en rigoureus
Wordt malle lyriek in de kiem gesmoord––”
      En–– “Moet alles echt zo serieus?“
English Dutch transposition A. Henslo 2017
Original text by T.S. Eliot (1920):

CONVERSATION GALANTE

I observe: “Our sentimental friend the moon!
Or possibly (fantastic, I confess)    
It may be Prester John’s balloon
Or an old battered lantern hung aloft
To light poor travelers to their distress.
  She then: “How you digress!”

And I then: “Some one frames upon the keys    
That exquisite nocturne, with which we explain  
The night and moonshine; music which we seize  
To body forth our own vacuity.”
  She then: “Does this refer to me?”    
  “Oh no, it is I who am inane.”    

“You, madam, are the eternal humorist,
The eternal enemy of the absolute,  
Giving our vagrant moods the slightest twist!
With your aid indifferent and imperious
At a stroke our mad poetics to confute—”    
  And—“Are we then so serious?”
AW Apr 2015
Als een zoeklicht, opgericht
Naar een hemel vol sterren
Kruist ze lichtstralen, verhalen
En schiet verder in de nacht
Voor één moment, onbekend
Voor de lege eenzaamheid
Dan weer eindeloos, zwart

Een knipperlichtrelatie
Met de glinsterende maan
Stralend middelpunt
Van de nacht die zij zelf
Slechts bliksemsnel verlichten mag

Zij, kortstondig als de dag
En voor de maan niet anders
Dan de sterren
Die hij lichtjaren eerder
Al doven zag

De afstand onoverbrugbaar
Tussen haar en het donkerste licht
Vindt ze zichzelf
In het laatste kwartier
Terug aan de kust

De enige plek waar zijn vingers haar beroeren
Waar zijn passie in de golven
Haar op haar knieën dwingt
Waar de zwarte eenzaamheid
Haar niet langer van hem *******br>Daar waar de maan
Het tij steeds weer keert
Fi Mar 2015
what i cant understand
is how people can write poetry about the flowers
or the sunshine
it just seems so irrelevant
when there are so many more beautiful things to write about
like your dainty, thin, long fingers
and the way your lips emit a tiny bit of air when you pronounce ‘th’ words
your towering, awkward, bony body
loosely, limply entwined in mine
that make up your gentle, comforting hugs
how melodic your voice is, almost lulling me to sleep
your contagious, animated smile

how you write as if embroidering the pages
gracefully, an art
and the words float mid-lines
reflecting how your thoughts float among the clouds
doolally detonations of enigmatic pure excitement  
over the most extraneous of matters
your eyes, the captivating bluish-steel of a mid-winter night sky
their flare, and the way they light up when you maunder lovingly of such passions

alas perhaps, poetry about plants or the weather are just as beautiful
but i
would not know
for even the planet, and nature
and sheer beauty of life
seems pale
in prejudiced comparison to your radiance
and how bright you make
my insides feel
Written last summer about my best friend.

I titled it 'bias among the tulips' because I wrote it after going on a walking tour in Amsterdam, on holidays. I learned about 'tulipomania' during the Dutch Golden Age, and how they were the most valuable things available, even worth more than land at the peak of the market in their time. They were treasures. Tulips were everywhere all over Amsterdam. In fact, the whole place was covered in flowers, really. It was beautiful. Alas, my best friend was still much more beautiful as a human being. He was worth more to me than any tulip could have been worth. Between them, the decision was obvious, hence, to me, I'd always have a bias view even amongst the captivating, rich tulips of The Netherlands.
Theodore Bird Mar 2015
A dash of spluttered kisses
     come raining down on your neck.
Buried in your sandy hair,
     shining lips in the candlelight.
I don't speak your language,
     you barely speak mine,
*Ik wil jij.
WitheredWings Feb 2015
De spelonken van jouw bestaan zijn meer dan alleen diep, mijn lief. Ondoorgrondbaar, niet vindbaar, met zoveel omwegen wegleidend van her hart.
Soms vraag ik me af hoeveel tijd je aan het graven hebt besteed.

Soms ga ik het gevecht aan, neem ik een schep mee naar je toe. Dan delf ik in je bestaan, delf ik naar je hart. Maar dan verleid jij tot een herberekende route of uitweg. Af en toe spring ik in het diepe en vind ik een robijn, maar ook die zal niet lang van mij zijn.

Je hebt gezorgd voor een hele hoop spelonken, vergetelheidsrivieren, bergen en dalen en grotten bovendien.
Meestal wil ik ze doorgronden, maar soms?
Soms hou ook ik het voor gezien.
Rough time for a friend
Klara Nov 2014
Over time I've learned that happiness is only a temporary thing, and the better you feel the worse the "relapse" is, which kind of really *****, since I'd much rather spend my time feeling as though I am the sun instead of having to hide away because the sun is too bright for me.
I wrote this in Dutch originally idk if I'll post that though
Next page