Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
Andrew Choo May 2018
They say that
It was too late
For them;
It was too soon
For me.  

Angels and demons
On both my shoulders.
It's not about what's right,
Or rather what's wrong;
It's about what's left.
Footprints and legacies.
Marks and memories.

They say that
I’m a freedom fighter
But the hypocrisy of democracy
They say that I’m Bruce Lee
Spinning kicks like
I spin sticks
Break bricks with those wrist flicks.

Top tumble
To bottom strike  
I remain humble,
Counting my losses
Punches thrown like
Words on the daily
Mind rumble
Like a busy day
With the bosses.

Dream believers,
Society deceivers.
World changers,
Evil’s dangers.
Life redeemers,
Broken bones,
Conditioned femurs.

Fallen fighter,
Fallen dreams.

Hoi.
Gesneuvelde Vechter.
"gesneuvelde vechter" --> Dutch for "fallen fighter"
A Henslo Feb 2018
Ik merk op: “De maan die minnelijke Don Juan!
Of wellicht (ik geef toe, erg straf)
Is het de luchtballon van Pape Jan
Of een dwaallicht waarnaar wij turen
Om arme zielen *** bos in te sturen.”
     Zij zegt: “U dwaalt wel erg af!”

En ik weer: “Iemand ontlokt aan het toetsenbord
Die gevoelige nocturne, muziek met het vizier
Op nacht en maneschijn, die vaak gebezigd wordt
Om de eigen leegheid vorm te geven.”
     Zegt zij: “Sloeg dat misschien op mij, zo-even?”
     “O nee, ik ben de leeghoofd hier.”

“Gij zijt, mevrouw, een ware grapjapon,
Van hyperbolen nooit gehoord,
Voor dolende gevoelens geen pardon!
Met uw hulp nuchter en rigoureus
Wordt malle lyriek in de kiem gesmoord––”
      En–– “Moet alles echt zo serieus?“
English Dutch transposition A. Henslo 2017
Original text by T.S. Eliot (1920):

CONVERSATION GALANTE

I observe: “Our sentimental friend the moon!
Or possibly (fantastic, I confess)    
It may be Prester John’s balloon
Or an old battered lantern hung aloft
To light poor travelers to their distress.
  She then: “How you digress!”

And I then: “Some one frames upon the keys    
That exquisite nocturne, with which we explain  
The night and moonshine; music which we seize  
To body forth our own vacuity.”
  She then: “Does this refer to me?”    
  “Oh no, it is I who am inane.”    

“You, madam, are the eternal humorist,
The eternal enemy of the absolute,  
Giving our vagrant moods the slightest twist!
With your aid indifferent and imperious
At a stroke our mad poetics to confute—”    
  And—“Are we then so serious?”
AW Apr 2015
Als een zoeklicht, opgericht
Naar een hemel vol sterren
Kruist ze lichtstralen, verhalen
En schiet verder in de nacht
Voor één moment, onbekend
Voor de lege eenzaamheid
Dan weer eindeloos, zwart

Een knipperlichtrelatie
Met de glinsterende maan
Stralend middelpunt
Van de nacht die zij zelf
Slechts bliksemsnel verlichten mag

Zij, kortstondig als de dag
En voor de maan niet anders
Dan de sterren
Die hij lichtjaren eerder
Al doven zag

De afstand onoverbrugbaar
Tussen haar en het donkerste licht
Vindt ze zichzelf
In het laatste kwartier
Terug aan de kust

De enige plek waar zijn vingers haar beroeren
Waar zijn passie in de golven
Haar op haar knieën dwingt
Waar de zwarte eenzaamheid
Haar niet langer van hem *******br>Daar waar de maan
Het tij steeds weer keert
Fi Mar 2015
what i cant understand
is how people can write poetry about the flowers
or the sunshine
it just seems so irrelevant
when there are so many more beautiful things to write about
like your dainty, thin, long fingers
and the way your lips emit a tiny bit of air when you pronounce ‘th’ words
your towering, awkward, bony body
loosely, limply entwined in mine
that make up your gentle, comforting hugs
how melodic your voice is, almost lulling me to sleep
your contagious, animated smile

how you write as if embroidering the pages
gracefully, an art
and the words float mid-lines
reflecting how your thoughts float among the clouds
doolally detonations of enigmatic pure excitement  
over the most extraneous of matters
your eyes, the captivating bluish-steel of a mid-winter night sky
their flare, and the way they light up when you maunder lovingly of such passions

alas perhaps, poetry about plants or the weather are just as beautiful
but i
would not know
for even the planet, and nature
and sheer beauty of life
seems pale
in prejudiced comparison to your radiance
and how bright you make
my insides feel
Written last summer about my best friend.

I titled it 'bias among the tulips' because I wrote it after going on a walking tour in Amsterdam, on holidays. I learned about 'tulipomania' during the Dutch Golden Age, and how they were the most valuable things available, even worth more than land at the peak of the market in their time. They were treasures. Tulips were everywhere all over Amsterdam. In fact, the whole place was covered in flowers, really. It was beautiful. Alas, my best friend was still much more beautiful as a human being. He was worth more to me than any tulip could have been worth. Between them, the decision was obvious, hence, to me, I'd always have a bias view even amongst the captivating, rich tulips of The Netherlands.
Theodore Bird Mar 2015
A dash of spluttered kisses
     come raining down on your neck.
Buried in your sandy hair,
     shining lips in the candlelight.
I don't speak your language,
     you barely speak mine,
*Ik wil jij.
WitheredWings Feb 2015
De spelonken van jouw bestaan zijn meer dan alleen diep, mijn lief. Ondoorgrondbaar, niet vindbaar, met zoveel omwegen wegleidend van her hart.
Soms vraag ik me af hoeveel tijd je aan het graven hebt besteed.

Soms ga ik het gevecht aan, neem ik een schep mee naar je toe. Dan delf ik in je bestaan, delf ik naar je hart. Maar dan verleid jij tot een herberekende route of uitweg. Af en toe spring ik in het diepe en vind ik een robijn, maar ook die zal niet lang van mij zijn.

Je hebt gezorgd voor een hele hoop spelonken, vergetelheidsrivieren, bergen en dalen en grotten bovendien.
Meestal wil ik ze doorgronden, maar soms?
Soms hou ook ik het voor gezien.
Rough time for a friend
Klara Nov 2014
Over time I've learned that happiness is only a temporary thing, and the better you feel the worse the "relapse" is, which kind of really *****, since I'd much rather spend my time feeling as though I am the sun instead of having to hide away because the sun is too bright for me.
I wrote this in Dutch originally idk if I'll post that though
Het Poema moved through the snow

                         Fierce like a great windstorm

                                             Hiding from the barbaric hunter

Fatal like a shotgun

                    Moving swiftly as the ocean

                                              On a stormy night

But Het Poema is quick

                      And the hunter is lunch

                                               His weapon  left in the cold winter snow

And his blood

                To be unnoticed

                               For an eternity
AW Oct 2014
De zon gaat langzaam onder
En zakt weg in de oceaan
Hier aan de rand van de wereld
Voelt alles zwaarder aan

Of ik nu fluister, bid of schreeuw
Alleen is hier pas echt alleen
De leegte van de horizon,
Slechts de golven om me heen

Ik weet niet waar het water stopt
En waar de lucht begint
De kleuren smelten samen
Mijn blik wazig in de wind

En met de zon daalt het besef
Het leven is als een oceaan
Golven en storm zijn relatief
Als je op het strand blijft staan

Ik weet niet waar het heden stopt
En de toekomst beginnen gaat
Zelfs als alles anders wordt
Is dat vaak te weinig, te laat

Maar als de zon haar licht onttrekt
Aan de branding van mijn bestaan
Verlicht ineens van achter mij
Het schijnsel van de maan

Zo leert een lege horizon dat
De hemel de verste zee verlicht
Zelfs in het donker van de nacht
Biedt U mij helder zicht
Inspired by Psalm 139:7-10
AW Jun 2012
Als de dag je brengt
Waar je zelf nooit zou komen
En de nacht je geeft
Wat je nog nooit is gebeurd
Als je weg zich mengt
Met verzwegen dromen
Voel je dat je leeft
En buiten de lijntjes kleurt
Next page