Ze kijkt op
Alleen haar ogen verraden
Dat niets is wat het lijkt
Dat van alle woorden die ze spreken
Alleen die ene haar bereikt
En ze huilt
Zonder snikken, zonder tranen
Maar met wanhoop in haar blik
Omdat tussen al die mensen
Eenzaamheid haar verstikt
En ze zwijgt
En met gebalde vuisten
Verbijt ze al de pijn
En vraagt zich af *** het
Zonder haar zou zijn