Sa mga nakaraan akoy madalas nasasaktan at madalas maiwan.
Pilit hinahanap kung ang Mali ko ay nasaan!
Kasi sa aking Pag kakaalam ginawa ko naman ang lahat para sila sa ako ay wag ng iwan.
Ngunit Tadhana ay mapag-linlang,sa una ka lang Pasisiyahin at sa dulo ikaw naman ay sasaktan.
Ngunit Pananaw ko'y nagbago ng makilala ko ang isang Tulad mo,na sa simula palang bumihag na sa Puso ko.
Ang saya lang ng minsang mapansin Mo,
Hangang sa hindi nakatiis nagparamdam na ang Torpeng Tulad ko.
Anong Tuwa at tawa nating Dalawa na sa pag amin ko Sayo,Tinawanan mo lang ako,
Na sa pag aakalang Pinag titripan lang Kita.
Sino ba naman kasi ang maniniwala kung sa paraan ng Panliligaw ko gamitin ko pa ang Paperang Camera para mapansin mo.
Napa OO kita kinilig na sana ako, kaso laro lang Pala.sayang talaga!
Tumagal pa ang usapan hangang sa tayo'y nagkakapalagayan na.
Naku kunting Bola na lang mapapa OO na talaga kita,Seryoso na.
Sobrang sana'y ko na ata sa presensya mo na di mabubuo ang araw ko kung wala ang mensahe mo sa Inbox ko.
Kulitan,tawanan at sabay magpapalitan ng kalokohan.
Nasa Punto na rin ako,na hinihintay ang pag dating mo.
Para tuparin yung mga plinanong bagay na tayo lang ang may alam.
Puntahan ang simbahan na kung saan pinangarap kong marating muli kasama ang isang Ikaw.
Akyatin ang mga bundok na ang kasabay sa paglalakbay ay Ikaw.
Pagmasdan ang papalubog na araw ,sa gilid ng karagatan na ang katabi sa buhanginan ay Ikaw.
O kaya mahiga sa buhanginan at sabay pagmasdan ang bilog at liwanag ng buwan.
Lahat na yata ng Pinaplano ko ay Ikaw ang kasama ko pati sa pagtahak sa kinabukasan Ikaw ang nakikitang kasabay ko.
Siguro hindi pa man sa ngayon pero darating din tayo sa Dulo na merong Ikaw at Ako.

Bakit bucket, bakit.

Ito ay nilalagay ng tubig ng damdamin.
Dugo, luha't pawis.
Ito ay aking pinuno ng aking bucket.
Na minsa'y nakakainis
Kung bakit ang bucket ko ay puno
dahil sa iyo.

Mawawala ako ng bait.
Dahil sa aking pag-iisip ng sakit.
Ang aking katawan ay duming-dumi.
Sa paglalakbay ko.
Sa paghahanap ko.
Ng mga sagot ng aking bakit.

Pero pero lang
Ang pagkain ng nilalamon
Kapag ako'y lumuha
Pero sa aking pagkakain.
ako'y pumapayat.

Lahat ng ito'y nangyayari.
Dahil ako'y di makapagsabi.
Sana'y lahat ng aking listahan sa bucket
ay masagot bago ko sipain.
Pero tubig ang laman ng bakit,
At dumi and aking katawin.

Kinailangan ko lang hugasan sarili ko
Gamit ng bucket na punong-puno
Ng dugo, luha't pawis.
Para maharap ko ang kinabukasan.
Na alam ko'y handa ang aking katawan.

Bakit bucket, bakit.

halina't alalahanin ang nakaraan
sabayan n'yo ako sa aking paglalakbay
balikan natin ang mga mapait na katotohanan
mga pangakong hindi naging matagumpay
kasabay ng mga bagay na hindi kayang panindigan
hindi matanggal mga lamat sa aking kamay
kaya naman heto ako at bumabalik kahit na ang puso ko'y muntikan mo nang mapatay

I’ve been thinking of someone can touch me but
Inside out it’s still empty
No one can turn too

I've been traveling for decades but my heart is still alone
How many times have I been with you and met you
But it's still not you

Many battles have passed but it’s fair
I thought it was you but until now I still haven't won
I always left alone winning myself but not together with you
I'm left victorious in myself but you're not with me

No matter what I do I still can't see the real
No matter how I open the door
The opportunity is still elusive

Even if I don't look for it, it's always whispered
The real face still doesn't face me
The real for me is still hidden

Is there nothing left for me?
Is it already written?
How long will I wait?

Is it always destined for someone else?
Another opportunity will be waiting again
But how far will the journey go without you

Is this just the new beginning
Is it just the beginning?
There is always a new door to open

You only open a door once and a while and you have a chance
At the wrong time, not in the right direction
The world stopped in the elusive happiness

My tired heart cannot be satisfied
The winding,
tiring battle is not quiet
The direction does not straighten to be with you and see you

It is difficult when I have chosen you but you do not choose me
I thought you were the one,
but I will also go back to the old days and accept that you are no longer here
There is no partner.

************

"𝕎𝕒𝕝𝕒 ℙ𝕒𝕝𝕒 𝕋𝕒𝕝𝕒𝕘𝕒𝕟𝕘 𝕂𝕒𝕓𝕚𝕪𝕒𝕜"

Ako ay nag hihintay na mayroong makaka hipo sakin
pero hanggang ngayon wala paring laman
Wala paring lumilingon

Ilang dekada na akong nag lalakbay pero ang puso ko’y mag isa parin
Ilang beses na kitang nakasama at nakilala
Pero hindi parin ikaw

Marami nang nagdaang labanan akala ko ikaw na yon
pero hanggang ngayon hindi parin naipapanalo
Naiwan akong nanalo sa sarili pero hindi ka kasama

Kahit ano gawin ko hindi parin makita ang tunay
Buksan ko man ang pinto
Mailap parin ang pagkakataon

Hindi ko man hanapin palagi itong binubulong
Hindi parin humaharap ang tunay na mukha
Nakatago parin ang tunay na para sakin

Wala na bang para sakin?
Naka tala na ba ito?
Hanggang kailan ako mag hihintay?

Parati nalang ba sa iba nakalaan?
Panibagong pagkakataon ulit ang hihintayin
Pero hanggang saan aabot ang paglalakbay ng wala ka

Ito palang ba ang bagong simula
Nagsisimula palang ba?
Palaging may bagong pinto ang bubuksan

Minsan ka lang mag bukas ng pinto at pagkakataon
Sa maling pagkakataon na hindi natapat sa tamang direksyon
Nahinto ang mundo sa mailap na lumigaya

Hindi mapagbigyan sa napapagod kong puso
Hindi matahimik ang paliko likong nakakapagod na labanan
Hindi tumutuwid ang direksyon para makasama at makita ka

Ang hirap kapag pinili na kita pero ikaw hindi mo ako pinipili
Akala ko ikaw na yun uuwi rin din pala ako sa dati at tatanggaping wala ka na
Wala palang kapareha.

Nobita's Rainy Search for Joy

Sa isang maulang umaga, si Nobita’y nag-iisa,  
Sa madilim na kwarto, ang puso’y nagluluksa,  
"Nasaan na kaya si Joy?" tanong sa isip na tila wala nang sagot,  
Umiiyak sa alaala ng tawanan, mga araw na puno ng liwanag, ngayon ay nag-iiwan ng sakit.

"Kung may gadget si Doraemon," siya'y nag-iisip,  
"Makakapag-aral ako, at sa hirap ay magpapakatatag."  
Ngunit kahit anong gawin, tila siya'y nag-iisa,  
Sa bawat patak ng ulan, ang lungkot ay dumadaloy, tila wala nang pag-asa.

Habang naglalakad, ang ulan ay patuloy na bumuhos,  
Kumakalat ang lamig, sa bawat hakbang ay bumibigat,  
"Joy, sana’y mamiss mo rin ako," sigaw niya sa hangin,  
Ang damdamin ay tila nag-aalab, galit sa lungkot, hirap na di matanggal.

Nakita ang isang sabon, tumambad sa daan,  
"Anong ginagawa mo rito?" siya’y napatawa,  
"Parang ikaw, Joy! Laging nalilito, di ba?"  
Ngunit sa likod ng ngiti, may lungkot na nagkukubli, mga luha’y tila umuusok.

"Isang taon na tayong hindi nagkikita," aniya sa sarili,  
"Naiwan ang aking puso, tila binihag ng takot at pagdududa."  
Sa bawat alaala ng saya, ng mga tawanan at ligaya,  
Ngayon ay naging alaala ng pagdududa, hinahanap ang ngiti sa dilim.

Isang video ang naisip, tila nakakatawa,  
Nahulog sa putik, nag-aaral sa ulan ang puso’y bumibilis,  
"Maraming nanood, sana’y malaman mo,  
Sa gitna ng lahat, ikaw ang tanging hinahanap ko."

"Kapag kasama kita, parang walang hanggan,"  
Sana’y marinig mo, ang puso’y naglalakbay sa dilim,  
Ang mga kalokohan, ang mga pangarap, parang ulap na naglalaho,  
Ngunit ang sakit ay nananatili, sa bawat alaala’y may lungkot.

Tumingin siya sa langit, nagdasal ng taimtim,  
"Joy, sa susunod na ulan, sana'y maging kasama ko'y ikaw."  
Sa ilalim ng madilim na ulap, ang mga bituin ay nagniningning,  
Ngunit ang pag-asa ay di naglalaho, kahit ang simoy ng hangin, sa akin ay lumalamig.

At isang araw, sa paglalakbay, siya’y muling tatawa,  
Makakasama si Joy, sa hirap at saya.  
"Sa ilalim ng ulan, ang puso’y muling sasaya,  
Dahil ang tunay na pagmamahal, ay laging nagbabalik, kahit gaano pa kalayo ang mga alaala."

Nobita’t Joy, sa dulo ng bawat kwento,  
Sa hirap at ginhawa, walang ibang dahilan kundi ang pag-ibig na totoo.  
Kahit anong ulan, kahit anong bagyo,  
Sa bawat patak, sa bawat tawanan, ang puso’y muling magsasaya kasama si Joy, sa mga pangarap na naglalakbay, sa pag-asa at pangungulila, sa bawat patak ng ulan.