Sa bawat patak ng oras, ako'y nauubos.

Hindi mawaring isipin kung kumusta ka.

Iniisip mo ba ako? O ako lang ba ang nahulog?

Pilit kong itinatanim sa aking isipan na huwag magmadali.

Hayaan ang tadhanang gumawa ng paraan. Bigyang respeto ang tamang pagkakataon. Huwag nating pilitin.



Ngunit kasabay ng pagkumbinsi sa sariling huwag mangialam, nahahati ang aking isipan upang gumawa ng unang hakbang.

Ano nga bang mapapala ko kung hindi ako kikilos? Subalit sasagi sa isip ang posibilidad na mawala ka dahil sa mapupusok kong gawi.



Isang malaking palaisipan ang pag-ibig.

Hindi ito para sa mga mahihina ang puso.

Hindi ito para sa mga taong mabilis mahulog at madaling masaktan.

Minsan napapaisip ako kung bakit pa ba natin ito ginagawa?

Sa dinami-dami ng hirap, sakripisyo, at sakit nitong dulot, talaga bang may patutunguhan?



Sa tagal ng panahong ginugol kong mag-isa, naliwanagan ako sa aking halaga.

Karapat-dapat ako sa pagmamahal na buong-buo at mapagpalaya.

Ngunit, tangina naman. Bakit ganito kahirap mahanap?



Akala ko madali. Iwinaksi ko lahat ng hadlang na maaari kong malampasan.

Ginawan ng paraan at isinaayos ang sarili.

Pagkalingon ko'y ako bigla ang nahuli.

Halos lahat ng aking mga kasabayan nagkaroon na kani-kanilang katambalan.



Ang malas ko naman.

Bakit ako na lang ang hindi nabigyan? Hanggang sa dulo ba ay ganito pa rin?

Parusa ba ito sa salang hindi ko namalayang gawin?

Diyos ko, ano bang magagawa ko?

Anong ginawa ko upang maranasan ito?



Hindi naman sa pagdadrama.

Ang nais ko lamang ay isang makakasama. Iyong makakausap sa araw-araw nang walang sawa.

Iyong magbibigay sa akin ng atensyon at alaga. Ngunit kasabay nito, ako'y handa rin

Na isauli ang pagmamahal na aking nagkakandarapang kunin.



Isang pagkakataon lang po upang magsimula muli ang puso

Makadama ng pagmamahal na tapat at totoo

Makakaasa kayong hindi ko ito isusuko

Anoman ang pagsubok na aming matamo

Andito na naman ako sa pagitan
Sa pagitan ng ating pinagsamahan
Ayoko na ba? O itutuloy ko pa?
Susuko na ba? O magpapahinga?

Hindi ko alam ang nararapat
Pero alam ko ako'y tapat
Sa pag ibig na sayo ilalapat
At ako'y magiging tapat

Mahirap pigilan
Pero sinusubukan ko naman
Dahil walang patutunguhan
Hindi pang sawalang hanggan

Pero alam mo nakakapanghinayang
Yung samahan natin baka masayang
Yung samahan na pagkakaibigan
Na hindi magiging pang kaibigan

Andito naman ako sa pagitan
Ang isip ko ay nagpapalitan
Puro salitang nagtatalastasan
Mamahalin pa o bibitawan?

May sanggol na buhat-buhat ng isang babae
Naka teletubbies na T shirt
Maikli ang buhok, maputi ang mukha
Mataba ang mga braso

Ang dalawang anyo ay nakaupo
Sa isang silid
Nakangiti ang babae
Ang sanggol ay nakatingin sa kawalan
Buka ang bibig ngunit
Walang boses na lumalabas

Ano ang kanilang patutunguhan?
Alam ko kung saan.

Ano ang kanilang mga kasalanan?
Alam ko kung ano.

Ano ang kanilang mga pangalan?
Alam ko kung ano.

May masamang pakiramdam
Sa aking dibdib
Sa pagitan ng mga nangyari
At maaring mangyari
Hindi ko maalis ang aking tingin
Kahit na ako'y nasasaktan
Kahit na gusto kong mawala

Inosenteng bata
Inosenteng bata
Ano nangyari sa iyong pagka-inosente?
Bakit ka lumaki?
Bakit ka nagkasala?
Bakit mo iniwan ang iyong panginoon?
Bakit hindi ka pa magpatiwakal?

Bata, madami kang pagdadaanan
Naaawa ako sa iyo
Mabuti at nakayanan mo
Ngumiti ka, umiyak ka
Ligtas ka dito
Hindi kita pababayaan
Naaawa ako sa iyo

Itinago ko ang letrato
Masyado nang ginugulo ang aking isipan
Theodora, wala kang kasalanan.
Theodora, wala kang kasalanan.

Tila pagod maging sa pagtula
Ang mga linya'y hindi na nagtutugma
Waring nauubusan na ng mga salita
At ang isip ay humihinto na lang bigla

Wala nang bagay na nakakamangha
Wala na rin saysay kung mayaman o dukha
At hindi na nga nabibigla
Tila ba tuluyan nang nakalimot sa pagluha

Hanggang kailan kaya magpapasan
At patutunguhan nga ba ay saan
Ginagawa na ang lahat ng paraan
At pinipilit ituwid lakad sa daan


JGA

Paikot-ikot
Ang sayaw sa damuhan
Ng mga paang walang patutunguhan
Paulit-ulit
Ang pagbigkas sa musika
Ng tinig na sintonadong plaka
Patay-sindi-ay!
ang kalituhan sa katauhan
Ng tibukin ng taong makasalanan

Alam ko naman kung ano ang patutunguhan.
Ngunit paano makararating kung ang bawat hakbang ay mas mabigat pa sa mga delubyong pasan?

Ako'y bibitaw na,
Puso'y napagod na sa pagkapit
Pahinga na muna sa lahat ng sakit
Kahit na marami paring dahilan para ipilit.

Wala na rin namang patutunguhan
Kahit sabihin kong mahal parin kita.
Wala na rin silbi ang lumaban,
Lumaban sa gyerang uuwi kang laging talunan.

Akala ko'y walang hanggan pero bakit heto ngayon sa dulo
Ikaw ay lumayo, pag-ibig ay biglang huminto.
Lahat ng tiwala'y napalitan ng hinala,
Lahat ng pangarap natin ay bigla nalang nawala.

Minsan kailangan mo ring gawin ang mga salitang "bitaw na".
Kasi lahat ng mabibigat, gumagaan kapag binibitawan.
Pero paano ka aayaw sa bagay na gusto mo pa?
Paano mo bibitawan ang kamay na gustong laging hawakan?

Paano ako bibitaw?,
Kung sa bawat minuto,
bawat oras, bawat araw ay laging ikaw.
Paano ako bibitaw?
Kung sa bawat sulyap ala-ala mo ang tinatanaw.
Paano ako bibitaw?,
kung mahal ko parin ay ikaw.

Sa 3 taon na ikaw aking minahal
Parang tanga pa rin ako at nauutal
Ikaw ba talaga ay walang napapansin?
O ako ay sadyang mahirap mahalin

Oh aking sinisinta
Hindi ka pa rin ba nakakahalata?
Sabihin mo na upang mahinto ko na
Ang damdaming walang patutunguhan.

Kasi kahit anong gusto kong lagpasan ka, kailangan pa rin kita daanan.

Ang hirap kasi, andami kong oras na nasasayang. Pero kung wala ka, bakit pa ko gigising ng maaga? lagi kitang pinaghahandaan, ikaw lang ang nandyan sa 'twing mahuhuli ako ng lakad.

Isa kang paalala na kailangan kong maghintay, kailangan kong magtiyaga.

Di ako lilihis ng daan, para iwasan ka lang. Kasi mas nakita ko yung mga lugar na dinadaanan ko pala araw araw. Kesa noon, ang nakikita ko lang yung patutunguhan. Ngayon, parang ayaw ko na makarating sa paroroonan.

Pero sana wala ka nalang. Para di ako laging kinakabahan na,
"Huli na ko".

Masaya ako nasa pagmulat ng aking mga mata ay mensahe mo agad ang aking makikita
Hindi namn nabago dahil simula umpisa ay binabati mo na ako ng "magandang umaga", " kumusta ang tulog mo"? "Kumain kana ba"?Hindi bat masarap sa feeling? Nasa bawat palitan ng ating mga mensahe ay kinakailangan ng paggalang animoy bumabalik sa nakaraan.
Parang Lola't lolo mo lang na nangangaral sayo tuwing ikay sasagot ng pabalang.
At kapag nawala ang "po" at "opo" sa mga pangungusap na ating binibitawan ay siguradong away na ang labanan, tampuhan, at suyuan.
Bakit hindi ka nag "oopo"? Bakit walang "po"?
Galit kaba? Ano bang ginawa ko sayo?
Mga palitan ng salita na hindi natin sigurado kung may patutunguhan paba.
Naalala ko pa nga nung gabing hindi ka nagrereply sa mga message ko. At mga ilang minuto, hindi ako nakuntento sa tagal ng reply mo. Napa-call na ako, baka bukod sa busy ka e baka may kausap ka ng iba. Para ba akong nahihibang parang sirang plakang hindi ko maintindihan, at hindi ako matatahimik hanggat diko alam ang dahilan ng ilang minutong iyong pananahan hanggang umabot ng ilang oras ay hindi parin nagnonotif...
Ang pangalan mo sa phone ko.
Hindi na ako nag-atubili hinawakan ko na ang aking telepono, tinawagan kita at naka-ilang miss call ako sayo pero tanging ring lang yung naririnig ko.
Hinayaan ko lang ang sarili ko sa panonood sa yt ng mga palabas na nakakatawa. Tulad na lang ng mga prank na walang kwenta. Yung tipong matatawa ka na lng sa kanila.
Matatawa ka na lng kasi kahit anong paglimot ang gawin mo ay maiisip mo parin kung bakit wala pa siyang reply sa mga text at calls mo. Sayang naman yung unli call and text na pinaload ko, kung hindi mo rin sasagutin mga tawag at text ko.
Hanggang sa umabot na ang umaga, heto ako't mulat parin ang mga mata.
Hindi ako dinalaw ng antok dahil mas nangingibabaw ang pag-aalala.
At ngayon ko lang narealize na alas otso palang pala kagabi e tulog kana.

At pinaligiran ko ang sarili
Ng mga tula't kantang mabulaklak
Upang makalimot

At naligo ako sa ulan
Balot sa paborito kong damit
Para makawala

Kahapon, sinubukan
kong yakapin ang aking anino
At halikan ang mga kaibigang kathang isip

Kahapon, sinunog ko
Ang aking mga tula't
Itinapon ang mga sulat ng aking girlfriend

Tunay nga na ako'y walang kuwenta
Walang patutunguhan
At walang maaasahan
Sisisid ako sa dagat ng aking imahinasyon
At sa ilalim ng mga tulay iiglip

walang maisip
walang magawa
walang salita na makapagpapaliwanag
ng nararamdaman
blangko ang isipan
walang laman
ang mga tibok ng pusong
dati'y bawat kabog
merong mas malalim na pinapahiwatig
tinig na wala ring patutunguhan
mga salitang walang tugma
mga himig na tila'y wala sa tono
blangko
walang laman
at kahit ano pang mensahe
ang gustong ipadaan
mawawalan ng kahulugan
dahil ang lahat ay
blangko
walang laman

Nakakalungkot isipin,
na sa hulng pagkakataon ng buhay ko nais ko lamang iparinig sayo ang kaisa isang daing ng buhay ko.
ang salitang mahal kita.

Ang tagal kong pinag isipan kung papakawalan ko ba
o hahayaan ko na lang lumipas pa ang mga araw
oo, ang mga araw na naging linggo ngunit ayoko kong maging buwan para patagalin at di na muling sabihin pa.

oo mahal pa rin kita
kahit alam kong hindi na tama
kahit alam kong hanggang dito na lang at wala ng patutunguhan pa.

oo mahal pa rin kita,
at mahal na mahal ka nya

oo mahal kita,
pero alam kong dapat tama na

hanggang isang araw nagising ako,
wala na nga.

wala na akong maramdaman pa,
sayo,
sa paligid ko,
sa mundo ko

nakalimutan ko
lahat ng ito ikaw lang bumubuo.

sabi ko,
patas pa ba ako?
sayo
sa sarili ko

kasi iniisip ko, mahal na mahal parin kita kahit iba na ang ritmo ko.
pero sabi ko sa sarili ko,

hindi ako bibitaw kasi minahal kita ng husto.

pero hindi pala,
nung araw na sinabi kong mahal kita,

dun ko napagtanto.

pareho na tayo,

sa tagal ng pagsasama natin dalawang beses tayo nagkasundo.

una, ang pinili nating mahalin ang isat isa
pangalawa, ay ang piliin nating huwag saktan ang isat isa

kasi nung iniwan mo ako sa gitna ng usapan natin kanina
dun ko napagtanto.

hindi na pala natin mahal ang isat-isa.

Wala patutunguhan sa hiwas na landas
Bawat gawain ay kanyang pinupuna
Tinutuligsa ang mga munting kamalian
Palaging umiinit ang ulo at sumisigaw kahit marami ang nakatingin

Sa ikaapat at huling  taon ay sa umpok ng kumikislap na dyamante
Di naman irisponsable sa klase - maayos ang mga marka
Sa pagtatapos walang anino doon ng itay
kaya agad lumabas ng paaralan nang walang bahid ng pagkagalak

Agrikultura ang kinuhang kurso
Nang ikalawang taon na sa kolehiyo'y naparool ang anluwagi - ama'y nahulog at napilay sa gusaling itinatayo

Hindi natanggap ang kanyang kapalaran
kaya laging tumutungga ng alak
Nagpasya na huminto sa pag-aaral para may kumandili sa kanya
Pinapagalitan man ay di pa rin nagawang magsawa

Sadyang maliit ang lupain ng San Arden
Sapagkat nakasalubong si Dessa
Halata sa mga mata na mayroong kinikimkim
Pagbabalisa sa gabing madilim

Mahal ko, ika'y hinahanap-hanap ko,
ang iyong ngiti at pagmamahal kailangan ko,
Bakit kailangan tayo'y magkalayo?

Ikaw aking buhay't pag-asa.
pero ako na lamang pala ang umaasa,
Naglaho na nga bang tuluyan iyong pagsinta?

Mga tao sa aking paligid,
Lahat sila'y nagmamasid,
Kung ako ba'y sa lawa ng pag-ibig pa din sumisisid.

Pero aking natutunan,
ika'y pakawalan,
Sa hawla ng pag-ibig na walang katapusan at patutunguhan.

Malay ka na aking mahal,
ito ay dapat **** pakatandaan,
mahal pa din kita magpakailan pa man.

hindi ko alam saan magsisimula
saan pupulutin ang mga naiwang piraso
ng pagkatao ko
naliligaw, nalilito,
parang lalagyang walang laman
lumulutang at walang patutunguhan
sasakyang walang destinasyon
ibong naiwan ng mga kasama nito
nasaan na nga ba ako?
ba't naliligaw pa rin sa mundong 'to?
kakahanap ko sa sarili ko,
bakit di ko pa rin matumbok kung nasaan ako

Gusto kitang isayaw ng mabagal.
Gusto kitang isayaw.
Gusto kita.
Gus—
Gusto kong ibaling ang pagtingin ko sa iba,
Pero bakit kahit na pilitin kong okupahin ang malaking parte
ng oras para kalimutan ka,
Hindi ko mapanindigan?
Bakit patuloy ka pa ring bumabalik at nangungulit sa isipan;
Kung alam mo namang madalas akong umaaasang baka sakali,
May maganda tayong patutunguhan?
Paano ko magagawang makalayo sa lungkot,
Kung simpleng alaala mo,hindi ko magawang malimot?
Dumarating ka sa oras ng katahimikan—
Dumadalaw sa mga panahon ng pag-iisa,
Dinadamayan ang sakit ng luhaan kong mata;
Bumabalik-balik at sumisilip-silip,
para iparamdam ang presensiya ng pag-ibig na kailanma'y hindi masusuklian~
Gusto kitang isayaw ng mabagal,
Sa saliw ng paborito kong musika,
Sa tugtog na gigising sa'kin, magpapa-alala:
•Pagmamay-ari ka ng iba,
Gusto kitang isayaw ng mabagal—
Hanggang sa hindi matapos na tugtugin;
Hanggang sa magawa ko ng pilitin,
ang tadhana~
Na ibigay ka nalang sa akin,
Gusto kita ng isayaw ng mabagal.
Gusto kitang isayaw.
Gusto kita.
Gus—
Tama na.
Husto na.
Gustuhin ko man na mapasa'kin ka,
Wala akong magagawa.
Kaya sige.
Tatanawin nalang kita.
Hihiling na sana minsan, maisayaw kita—
Sa saliw ng paborito kong musika;
Sa tugtog na patuloy sa'king magpapa-alala,
Kaibigan lang dapat kita
At pagmamay-ari ka ng  iba.
Gusto kitang isayaw ng mabagal.
Gusto kitang isayaw.
Gusto kita.
Hindi magbabago kahit nakatadhana ka sa iba.

Mga katagang binitawan mo nung mga panahong umaasa ka pa..

"Parang mahal niya rin naman ako"
"Parang gusto niya rin ako"
"Parang meron eh"
"Parang may kami"

Parang. Oo parang, yung walang kasiguraduhan? Yung walang patutunguhan. Yung wala talagang kayo. Oo yung ikaw at siya.

Yung katagang 'tayo' na pinanghawakan mo na wala naman talaga umpisa palang. Yung pinaglaban mo ng ikaw lang ang sumugod ng walang kasiguraduhan kung mananalo ka ba o uuwi ka ng luhaan.

Dahil sinubukan mo. Sumubok ka kung baka sakali, baka sakaling mayroon. Yung akala mo may pag asa. Nag akala ka. Umasa ka. Nag baka sakali ka.

Ayun nga lang ang pagkakamali mo.

Sakaling ito na ang huli kong tula
Hahayaan na, mga luha'y tumila
Palalayain, namumugtong mata
Hanggang sa muli natin na pagkikita

Tuwing gabi'y nalulunod ang isipan
Mula sa karagatan ng kamalian
Kung mabubuting binhi ang tinamnan
Hindi na ganito, aking kapalaran

Mga lihim kong hindi pa nasasabi
Pansamantala munang isasantabi
Ang panahon na ang kusang maghahabi
Ako'y hindi na titiklop at tutupi

Kaytagal na ang puso'y mananahimik
Sa pag-usbong nalang ng araw papanhik
Bagamat patutunguhan ay matarik
Maghahanda na sa iyong pagbabalik

Sakali mang ito na ang huling tula
Huwag sanang lumungkot ang mata
Ulan ay hihintayin pa ring tumila
Para sa muli natin na pagkikita

Walong b’wan na, saan na ba?
Susulong daw, atras pala!
Ay may patutunguhan ba?
Agay! Porbida Covida!

Ayos lang naman Le
na sa panahong ito ka nasaktan
Sa panahon ng kawalan
walang kasiguraduhan

Hindi mo naman kasalanan
na ngayon ka nya iniwan

hindi mo naman masisisi
na hindi ikaw ang pinili

tinanong mo kung lilipas rin to

baka bukas?
siguro...


baka sa susunod?
siguro...

baka sakaling mawala




bumalik
ang sakit o ang pag-ibig?


ano ang pipiliin?
wariy parehas lang din

ang sakit.

puno ng kawalan
walang kasiguraduhan
walang patutunguhan

sa pagitan ng pag-alis at pananatili
ay ang mga pagkukubli,
ang mga pagbabakasakali,
ang mga hindi mapakaling
pangamba't takot
na matagal nang gustong sumalisi –

at doon sa gitna,
ay naiwan akong nag-iisa.
lumuluha't
basang-basa sa ulan;
walang patutunguhan.

Alas-kwatro y medya sa kahapunan,
hindi mawaring pakiramdam tila'y walang patutunguhan.
Bawat lasap sa kapeng iniinom, bakit pakiramdam naging kalungkutan.
Sa isang iglap, alas siete y medya ng kinagabihan dumaan.
Ang kalungkutan ay natapos lang sa kahapunan.