hindi naman ako isang makata.
ang pluma at isip ko’y di nagtutugma.
oo. minsan ay pinipilit kong bilangin ang mga letra
at pinipilipit ang utak sa isang salitang nasa dulo na ng aking dila.

ngunit, hindi ako isang makata.

hindi ako katulad ng mga nakikita mo sa mga libro
wala akong galing na kayang ipahiwatig ang mga salita sa magagarbong paraan
hindi maipalalabas ng pluma ko na ang pinakakinakatakot **** bagay...
isang rosas na kahit maganda’y kukurutin ang balat mo hanggang ika’y magkasugat at magdugo

hindi ako isang makata.

ang mga luha ko man ay sunod sunod na
at ang plumang hawak-hawak ko ay dumudulas na
gusto pa rin ilabas ng puso ko ang mga salitang naiisip nito:

“Ito ang tulang hindi bebenta.”

ito ang tulang hindi mo makikita sa papel na may pahina
ito ang tulang hindi mo pagaaksayahan ng pera
ito ang tulang hindi mo tatapusin basahin
ito ang tulang hindi mo aaralin

walang bilang ang mga linya at walang tugma ang mga salita
walang magagarbong salitang kailangan mo pang hanapin ang kahulugan
walang mababangong linya na tatatak sa’yong isipan
walang pangalan na agad agad **** matatandaan

hindi ba’t sinabi ko na sa iyo? ito ang tulang hindi bebenta.

bakit ba binabasa mo pa rin?
sinasayang mo lang oras mo.
sabagay, salamat na rin.
salamat sa oras mo.

pasasalamatan kita sa bilis **** pagtingin
pasasalamatan kita sa muntikan **** paglalim
ng pagiisip para intindihan ang tulang hindi bebenta
pero hahayaan mo ako

hahayaan mo ako na ituloy ang tulang ito
hahayaan mo ako na ilabas ang damdamin ko
hahayaan mo ako na hawakan pa rin ang pluma
hahayaan mo ako na magsulat at sumaya

kahit alam kong hindi mo babasahin
dahil natutunan ko nang pasayahin ang sarili ko
sa mga munting laro at paglikha ng mga istorya
na humuhukay ng isang malalim na bangin

natutunan ko nang tabunan ito uli ng lupa
gamit ang pluma na mauubos na ang tinta
pagkatapos ay didiligan ko ito gamit ang aking luha
hanggang sa unti-unting tubuan ito ng bunga

siguro sa pagdating ng panahon mayroon mang makakita...
mababasa niya ito ngunit hindi niya maiintindihan.
at mailalagay ito si isang museo
at pilit itong iintindihin

dahil kaibigan, ang mga pinakalumang bagay
kahit wala nang gamit
ay minsan ding nagkaroon ng halaga

kaya kaibigan, tinatapos ko na.
tinatapos ko na ang huling tula na hindi bebenta.

Musika'y karamay
Musika'y Kaibigan
Musikay may saya sa kabila
Ng kalungkutan

Tinagpian ng musika
Ang puso kong nawasak
Sa pag-ibig nga'y nabigo
Puso ay nasaktan
Musika'y may lihim
May Luna's din palang taglay

Salamat sa iyo
Gumawa ka ng kanta
Salamat sayo at Salamat sa musika
Sa tuwina'y may karamay
Sa lahat ng oras
Sa bawat sandali
At kahit saan pa
Salamat sa musika heto na ako
At  nakapag
    MOVEON NA

It's completely finished

  But I started

Over again

From the top to bottom

But still,it seems

Unappreciated

Like you do to our
Relationship

Is totally you don't appriciate

So I leaving you a space

Every words that I called sentences

Like us that never

Contiguous

This is seems to be long

But you know you're always
Wrong

This is just my concise poem

That want to remind you

Remindful to you
That once in your
Life
There's one me
Who
Once was used to love you

Even you don't
Love me back as I do

Dear Daddy,
Why do you have to leave me when I was so young?
I need you always here by my side
You are so selfish for leaving me I'm nine
Thought's and memories isn't enough dad
I don't even have a clue that life is tough
10 years passed
I'm nineteen today
I'm still missing the man I used to call Daddy
Now I'm blowing my candle wishing all the times back
The times that I had a father who thought me how to smile
..............
Now I realized
That My Hero
Is gone

The pain is burning my soul
Like the the sky covered up by black
And then the rain is going to flows
Like my tears is never gone
Between two hands
I look up
I talk to god
That end this life instead I cut again
All the scars are never heal
And my heart is still broken
Don't have anybody
spend whole day with a paper and pencil
In the cold dark room sitting in the corner
By this story I found you
Who maybe listening to my prisoner voice
This is truly my story
This is truly my feelings
But I used to call this
poem

Sa ilalim ng buwan nakatitig sa kawalan
Kasabay ng huni ng kuliglig sa kapaligiran
Iniisip ang pangarap at kapalaran
At ang bansang maparoroonan

Bakas ng yapak saan paroroon?
Maihahatid kaya sa tamang Panahon
Sa bawat dampi ng along Mahinahon
May bakas kayang maiiwan paglisan ng alon?