I wish
I had you
Lying next to me
Doing the things we love
Sharing the things we would have
Talking to each other all the time
Wishing the distance in between us was short
Looking to each other, it was my only wish
I hope this distance would not make you forget me
I could see you in my dreams every night
It would be great if it was real
I could hear you from the phone
It seemed like it was surreal
That I met you personally
I talked to you
I held you
Almost, but
Temporarily.

Ang pag-ibig ay 'di naisusukat ng mga letra
Kung magbabakasakali lamang na ito'y makita
Kahit na may malayo, at posibleng may magbago
Ang pagibig ay nandyan, at nananatiling buo.

Ano nga ba ang pagibig kung hindi ka totoo?
Totoo sa bawat salita, at binitawang mga pangako?
Pangako na inilahad, ngunit laging napapako
Napapakong pagmamahalan, kailanma'y 'di na lalago.

Kapag sinabi mo bang "mahal kita",
Ay talagang sigurado ka na?
Totoo ba talaga lahat, ang iyong nadarama?
Tagos sa puso, matino, at sayo'y may pagkakilala?

Kung minsan ang pagibig, ay seryosong usapin
Hindi sapat ang salita at dapat hayaan ang damdamin
Hindi lamang sa isang tao, kundi sa bawat isa sa atin
Dahil ang pagibig ay turo ng Maykapal, sa kalooban natin.

Kahit na ano pang isipin ng lahat tungkol sa ating dalawa
Pangako ko sayo na hinding-hindi na magbabago pa
Ang natural na pag-ibig na nakatanim dito, oo dito
Pag-ibig na nagbibigay lakas sakin at sa buong pagkatao ko

Natatandaan mo ba? Lahat nang pagsuyo na aking ginawa
Lahat nang binigay sayo'y ginusto ko at ninais ng kusa
Hindi man ako tulad ng iba na may maipagmamalaki talaga
Pinilit ko pa ding maki-ayon at kayanin para makasama ka

Kung ano man ang nais na hilingin
Handa akong ito'y tanggapin
Kahit na magpakatanga sa lahat,
Ng pagkakatao'y aking gagawin

Kasi mahal kita, oo totoo na mahal kita
Totoong lahat ng ito para sayo, noon pa
Handa naman akong maghintay sa isang tabi
Hanggang sa dumating ang araw na handa kana binibini

Ikaw ang tanging lakas
Sandalang walang wagas
Para bang ako'y tinamaan ni kupido
Ang puso ko ay lagi ng ganado

Isipin man na ako ay nambobola
Isipin man lahat ng 'to sa umpisa
Isipin man na agad mabalewala
Isipin man na maloko sa salita

Hindi ko gagawin ang panloloko
Na ginawa sayo't pang-uuto
Mananatili lang akong nakagabay sayo
Handang pasanin pati lahat ng problema mo

Laging nakatitig sa maganda **** mga mata
Lahat ng pagod ay agad na nawawala
May mga bagay na madalas kuntento na
Pag nakikita ang iyong ngiti, na nakatutuwa

Patawad kung madalas ako'y madikit sayo
Patawad kung masyado akong makulit sayo
Pasensya na kung ganito ang nararamdaman ko
Masyadong halata, masyadong mainip kung magmahal ako

Salamat kahit wala kang ginagawa,
Dahil presensiya mo lang sa aki'y sapat na
Salamat sa pagtanggap at hindi pagtaboy sa akin
Salamat sa maliligayang sandali na palagi kong gugunitain

Nagdadalawang isip ka pa ba?
Seryoso ako, mahal na mahal kita
Hindi naman ako nagmamadali, alam kong nariyan ka
Mahal kita, at iyon ang isinasaad ng aking tula.

tol kung ako tatanungin, pa'no masasabing eto na 'yon?
kase diba 'pag nagmamahal ka dapat nasa tamang panahon?
pa'no nga ba masasabing tama na 'yon?
mahal mo, mahal ka

tol kagaya rin noong una
pero 'di ka naiiba kase lahat ng 'yan sa umpisa talaga
pero 'pag nagtagal na tol dun na magsisimulang magbago
lahat ng kamustahan magbabago

lahat ng pag-iintindihan sa isa't-isa, maglalaho
lahat ng lambingan, o pangako, napapako
pero tol ano nga bang dahilan?
ang tanong, anong magiging dahilan?

Sensitibo akong tao, kaunting pangungutya, malaki na ang epekto.
Nabuhay ako sa paniniwalang lahat ng babae, tumitingin lang sa gwapo.
Kasalanan ko bang maging pangit? Siguro hindi, siguro oo.
Sabi nila walang pangit. Ugali lang ang pangit sa ibang tao.

Nakasanayan ko nalang na walang naririnig, kahit lantaran akong laitin.
Ininda lahat ng pananakit, maswerte nalang kung minsa'y daplisin.
Hindi ko kayang lumaban, patay malisya lang ang damdamin.
Ayoko ng gulo, ni isang salita wala akong binanggit kahit aking isipin.

Aking babaguhin, karamihan sa kababaihan ay tumitingin sa gwapo.
"Ano bang meron sa mga gwapo?" Pare-pareho lang naman kaming tao.
Alam kong mahalaga din ang panlabas na kaanyuan pero,
Yun ba ang minamahal? Yun nalang ba ang basehan sa mundong ito?

Lahat ng 'yan nakaraan nalang sa akin.
Magmula nung dumating ka, pinaniwala **** mali ang aking hangarin.
Hangarin na tanggapin na walang kaaya-aya sa akin.
Kahit anong pilit ko, pilit **** itinatanggi at hindi pinapansin.

Hindi ako gwapo. Pero kaya kong harapin ng may magandang kalooban ang magulang mo.
Hindi ako mayaman. Pero ipapakita ko sayo na ang kayamanan ay nasa kaya nating ibuo.
Hindi ako yung taong magara ang kasuotan kapag haharap sayo.
Aanhin ko yun? Kinabukasan natin ang aabangan ko, hindi pagiging maluho.

Hindi ako yung lalake na pagkakagastusan ka ng sobra sa tuwing may selebrasyon.
Gusto ko kase maramdaman natin. Hindi sa nakikita, kundi mismo sa pagkakataon.
Hindi ko kayang lumaban, duwag ako, at nananatiling mahinahon.
Pero hindi ko hahayaan na may umapi sayo na kahit sino, makakatikim sakin 'yon.

Hindi ako yung tipong kaya kang pakiligin sa mga salita.
Madalas kasi wala akong tiwala na kaya ko yun magawa.
Panay ang pagkumpara ng itsura ko sa iba.
Kahit ganun naman , lahat ng sinabi ko sayo, totoo at may isang salita.

Hindi ako gwapo, oo.
Hindi ako maporma, oo.
Hindi ako astig, oo.
Hindi ako yung matitipuhan agad kase, oo, ganito lang ako.

Binibini, isang liham ang aking isinulat para sa iyo,
Maaari mo bang ibahagi sa akin ang kislap ng iyong kagandahan?
Marami ang nakakakita ng kagandahan ngunit, naipakita mo na ba ang kailaliman?
Sa isang kupas na imaheng namumuo sa aking isipan,
Higit pa ang kalawakan at kung maikukumpara ko sa mga tala sa kalangitan,
Iisa ang isinasaad ng iyong kagandahan. Yun ay ang kalungkutan.
Isang sulyap na tila ba wala ka ng ibang nanaisin pa, o hihilingin.
Ang paghahangad ay labis subalit sasapat sa nagkukulang kong damdamin.
Binibini, bakit nga ba namumuo sa'yong mata ang labis na kalungkutan?
Bakit tila, sa aking pananaw ay nagsasabi na ika'y pagod na?
Bakit ako ang nakakakita ng iyong paghihirap?
Binibini, sa kabila ng lahat ng iyon, nagagawa mo parin na magtiis?
Hanga ako sayo binibini.
Hindi lang paghanga ang aking nadarama.
Higit pa sa matatamis na salita.
Higit pa sa pagpaparamdam ko sa'yo.
Binibini, lubos akong nagmamahal sa iyo.
Maaari ba'ng ako naman ang pakinggan mo?
Na sana ay makarating sa'yo ang lahat ng hangad ko?
Hangad ko ang iyong kaligayahan.
Ngunit hindi ko maipapangako na sa bawat sandali ay naroroon ako para sa iyo.
Hindi ko maipapangako na hindi kita sasaktan.
Hindi ko maipapangako sa iyo na ang bawat alaala sa aking piling ay magiging espesyal.
Sapagkat sa likod ng matatamis na salita ay ang pagkukubli ng masamang hangarin.
Hangarin na ika'y saktan.
Hangarin na sa bawat pangakong binitawan ay walang matupad.
Hangarin na iwanan ka'ng nag-iisa.
At hangarin na mag-iiwan sa iyo ng bakas na magdudulot ng iyong pagkahina.
Hindi ko man maipangako na hindi ka saktan,
Ang aking saloobin sa iyo ay totoo at walang bahid ng kasamaan.
Hindi ko man magawang makapunta sa iyong tabi,
Nakasisiguro ako na makararating sa'yo ang aking alab na damdamin.

Hindi ko lubos malaman kung saan na nga ba ang daan tungo sa walang hanggang kasiyahan
Tila ako'y nabalot na ng walang katapusang kalungkutan
Pakisabi naman sa akin ang araw kung kailan ito mawawakasan
Patuloy na naghihinagpis
Mga mata ay laging nananangis
Kung iyong titingnan sa aking pisikal na kaanyuan malalaman mo ang pinagkaiba ng isang taong masaya at isang taong pilit nagpapakasaya.
Oo, hindi ako ang taong kilala ninyo.
Sa likod ng wangis na anyo,
Sa kabila ng 'di mawaring agam-agam,
Nananatili ang isang kabuuan ng pagkatao na kahit kailan, hindi ko ninais maramdaman.
Oo, isa akong halimuyak ng bulaklak sa inyong paningin pero,
Ni minsan hindi nagawang pitasin at nanatiling nakasulyap sa katimyasan.
Isa lamang akong atraksyon na pinipiling lapitan.
Isang anino sa pisikal na anyo.

Hey, you've had enough right?
So why do you continue to fight?
Why do you seem helpless, on countless nights?
Why the light you had in you all this time, has lost its bright?

It's okay, life is fair
That is, for being unfair to all
You just need to provide yourself with care,
Eventually, you will sway from all your downfalls.

Have you ever felt being loved back?
Most of us have, but sometimes not
How is it? A feeling of fulfillment right?
It is, indeed, a justified feeling.

Have you ever felt being hurt by that person?
I know all of us will say, it's in it
How is it? Hurts deep right?
It is, indeed, a sorrowful fright.

We love the same person every single day
Without knowing how long can we last, all the way
Love is all about commitment and maturity,
Without that, you can't even love, completely.

Love is kind, and sometimes unfair
But, have you wondered why everyone in love, has a share?
A share of thoughts, experiences, and emotions
Love is good, that kept us all going on.

Sa pagitan ng isang salamin kami'y unang nagkatagpo
Tila walang ibang nakikita habang tanaw siya sa malayo
Kaunting hakbang nalang ay patungo na ako
Ngunit napuno ng kaba at hiya, sapagkat unang beses ito.

Isang binibining marilag at may kaayusan
Na ang kaniyang kaanyuan ay kapita-pitagan
Malumanay niya akong tinungo at nilapitan
Na para bang kami ay mag-uusap ng masinsinan

Lumipas ang bawat sandali na kami ay magkasama
Habang dahan-dahang inilapat ang kamay sa kaniyang palad
Nilibot ang paligid, tanging siya lang ang nakikita
Mahinay ang takbo ng oras, na sa layo ng nilakbay ay parang nagpapahinga

Malapit na matapos ang panandaliang pagsasama
Habang ako'y pilit na tinalunton ang bawat hakbang niya
Dumating ang pagkakataong magpapaalam na
Lunos ang biglang nadama, sapagkat iyon ay una.

Sa larawan na aming kinuhanan nang kami ay magkasama
Ika-pitompu't anim na araw ng tatlong daan at animnapu't lima
Siya ay aking nakausap, nakasama, at nakita
Subalit hindi nasabihan ng isang mahalagang salita

Sa nag-iisang larawan na pilit kong iniingatan
Bumalik kami sa dati na sa telepono'y nag-uusap na lamang
Kung may pagkakataon ay agad siyang pupuntahan
At sa pagkakataong iyon, ay mahigpit siyang hahagkan

Sa isang imahe ng larawan na aking itinatangis
Nag-iisang larawan na lubos kong ninanais
Subalit sa kasalukuyan ako'y patuloy na nagahis
Sapagkat ang imaheng iyon ay imaheng puno ng hinagpis

Hinagpis sa una naming pagkikita
Sa matagal na paghihintay ay muli ng nagkasama
Handa akong maghintay at maglakbay ng ilang milya
Mangyari lamang ulit ang matagal ko ng adhika.

It was the first time that I met her
She was shy and quiet, pure and innocent
That day was the most memorable for me
It's like we've known each other for long
Like talked to each other for so long
Laughed at each other for so many reasons
Loved each other so hard
Over and over again, it's like a cycle
Vented frustrations at each other
Even to the point that will end our time being together
Happy times have ended so fast,
Each and every moment did not last,
Right doings became wrong, without having the time to ask.

Hindi ko maunawaan
Mga katagang napagdaanan
Na marahil totoo nga,
Walang personal na pangmatagalan.

Musika ang naagapay
Naapuhap ko kung saan nakalagay
Sa musika naging karamay
Pero sa kasalukuyan, siya ay sumakabilang-buhay.

Nawaglit man sa panahon
Pansamantala man ang pagkakataon,
Lahat mananatili sa memorya
At 'yun ang magsisilbing alaala.

We are all just painful memories of our past
We kept on living until we can't last
All those sorrows, hardships, and miseries
Are burdened, all in our memories.

Can you save that person?
Or will you save that person?
Can you not let them hurt again?
Or will you not let them hurt again?

Can you make that person happy, one more time?
Or will you make that person happy, like it's the last time?
Can you give that person the feeling that they've been longing for?
Or will you let that person feel that, no matter what comes?

Can you consider their worthless self?
Or will you decide to accept it?
Can you also be the person that decides?
Or will you be the person that initiates?

Making them feel and having them feel are both different
It isn't a matter of questions or actions
It's in the willingness, of the mind, of the heart
Now, can you do it? Or will you do it?

Bakit? Bakit nga ba laging sa tula?

Bakit sa lahat ng pagkakataon, ito'y ginagawa?

Bakit emosyon at damdami'y,  dito napunta?

Bakit hindi maibigkas, at sayo'y maipakita?

-----------------------------------------------------­------------

Bakit sa bawat pagsulyap, sakit ang nadarama?

Bakit sa tuwing lalapitan, pagka-ilang ay nangunguna?

Bakit 'pag nakakasama, wala manlang saya?

Bakit 'pag nakakausap, may patlang na 'di mapuna?

  ------------------------------------------------------------­-----  

Bakit ganon, hindi saya ang nadarama?

Bakit ganon, walang ngiti na maipakita?

Bakit ganon, bawat kirot lumalala?

Bakit ganon, parang wala lang talaga?

  ------------------------------------------------------------­-----  

Bakit nga ba? Bakit laging ganito?

Bakit laging may hapdi, ang nararamdaman ko?

Bakit? Ako naman ay totoo?

Kaya pala, ako nga pala ay minsan ng naloko, at nabigo.