Submit your work, meet writers and drop the ads. Become a member
17th Jun 2016
no necesitábamos excusas para sentirnos solos
no necesitábamos acordes para armar nuestra melodía

necesitábamos razones para volver a nosotros mismos
necesitábamos esperar por una muestra
necesitábamos iluminar nuestra química
nuestra química no correspondida
llena de azulejos y brisas de verano

atosigando cada posibilidad de reencuentro
reencuentros frustrados rasguñados por anhelos
que ni siquiera intentaban ser hallados

así que mientras más intentemos correr
más frustrados se volverán nuestros planes de regresar
Rustle McBride May 2016
I am Guatemala
I am its mountains and its shore
I am its black sand beaches. I am its artists and its poor

I am the mist from its volcanoes
I am its limestone richly carved
I am the Mayan, and the Latin. I am the hungry and the starved

I am its folklore and its future
I am its markets and its clothes
I am the abandoned and forgotten. I am its children no one knows

I am its colorful conventions
I am its jungles and its fare
I am its colonial traditions. I am the pilas in the square

I am Guatemala
I am its living and its dead
One is always Guatemala, no matter how far we are spread
my heritage
Vianny Sujo May 2016
Te he comparado con un golpe de suerte porque llegas sin avisar y eres una bonita casualidad; con la goma de mascar en un salón de clase porque te mantengo en secreto y te quiero en silencio. He llamado a tus manos una cornisa porque me aferro a ellas para no caer al acantilado; a tus labios les he dicho océano porque me provocas unas ganas inmensas de ahogarme.

Te llamo arte porque aún no te conozco del todo y cuando creo conocerte te encuentro más gamas de colores, porque siempre tendrás algo nuevo que enseñarme.  Voy a empezar a decir que eres mi mar muerto porque evitas que me ahogue y sé que nunca me hundiré cuando estoy contigo.

He hablado del color de tus ojos refiriendo al color de la tierra donde quiero echar raíces y yo ya he comparado al amor con las jacarandas porque haces que todos mis cimientos se estremezcan y que mi primavera quiera pintarse de colores bonitos. Soy alérgica a las flores pero podría aguantar este jardín tan bonito que estás haciendo crecer en mis pulmones y todas estas mariposas caníbales que me revolotean en el estomago.

Terminaré por compararte con la ciencia ficción y con la magia porque aún no me puedo creer que seas real; y sí, la magia existe, pero tú no puedes verla porque nunca te has visto los ojos brillar cuando hablas de algo que te gusta, ni reír a carcajadas hasta que sólo quede silencio y lagrimas de alegría en tus mejillas.

Me estoy proclamando funambulista porque estoy haciendo equilibrio en tus cuerdas vocales y en tu mirada que siempre tiende al infinito, pero ya no tengo miedo de caer porque me has enseñado que tengo unas alas muy grandes.

Verte es como desayunar jugo de naranja, la mejor forma de empezar el día, un agridulce "Te quiero". Eres esa cucharada de más en el café que nadie se atreve a pedir, pero que espera recibir. Eres esa canción que nunca salto en aleatorio y tengo que escuchar dos veces porque la primera no podía parar de sonreír. Eres la piedra más bonita con la que quise tropezar.

No sé si tengo una arritmia en el corazón o sólo es que ahora es más locomotora y menos órgano, corazón coraza, corazón correcaminos... Ojalá tú sepas escucharlo porque cuando estás cerca me grita en los oídos pero no es mi idioma, es el tuyo.

Ojalá ahora puedan entender que cuando hablo de ti hablo de esa mañana de sábado cuando puedes respirar y dejar la mente en blanco durante el desayuno; de esa canción de La Habitación Roja que suena cuando voy camino a casa y el trafico me hace pensar que estoy en el mundo ideal. Hablo de los días lluviosos y grises, de los libros de poesía, de los lapices de colores.

Ojalá algún día me entiendan que cuando hablo de ti sólo quiero hablar de ti y de lo bonito que es que te saquen una sonrisa cuando lo único que quieres hacer es llorar.
17th May 2016
seré obediente
intentaré levantarme temprano
haré que mis tobillos no suenen en la madrugada
dejaré de fumar y dejaré el café
sólo para poder redimirme de esos ojos otra vez

apagaré las luces antes de salir de la casa
limpiaré la cocina después de cocinar
no me haré daño
sólo para poder sumergirme en esa sonrisa una y otra vez

dormiré temprano
no malgastaré mi tiempo ni mi dinero
seguiré haciendo yoga
sólo para poder continuar viéndote cada noche al dormir


*so please, don't leave
Paul Hansford May 2016
This one was originally written in Spanish.

volví al Kilómetro Cero
donde empiezan todos viajes
y en el mapa
en el centro
de la rotonda
debajo
donde estaba escrito
Usted Está Aquí
he añadido
Pero Tu No Estás

Then I translated it, with a small change to the last line.

i returned to Kilometre Zero
where all journeys begin
and on the map
in the centre
of the roundabout
underneath
where it was written
You Are Here
i added
But She Is Not

I had to alter the line, because "tu" also translates as "you", which would have been confusing, but I think it's less good in the English version.
You looked at me in that way
That a dog stares helpless
At the unrelenting traffic passing by.

You looked at me, and the gusts
Of winds blowing this/that way,
Seemed a bit more certain and sure.

You stared at me, trying not to
Linger on my eyes, and opened
and closed your mouth, almost saying.

You, again, and forever,
Walk away, and before you leave
You turn and make time shatter between us.

And you mumble something,
Under your breath, I can only understand
"What do I know
Oh god
What do I know"
CautiousRain May 2016
Preguntame por qué la luz no la hará brilla,
o de qué manera
los arboles encinar transformaron
a ceniza y polvo,
consumen en el fuego,
y por qué nadie oyendo los gritos del bosque
llegaron para pagar sus respetos.

Estas soldados de madera necesitaron lluvia,
como lágrimas a la faz de una viuda afligida,
para calmar las llamas,
entonces, tomaron gotas de agua para pacificar sus dolores,
y en la noche, cuando todos era silencio
ellos dormían en el viento sin ansia,
como es el estado natural para madre tierra.

English version:
Ask me

Ask me why the light won't shine,
or how
the oak trees transformed
into ashes and dust,
consumed in the fire,
and why no one, hearing the cries of the forest,
came to pay their respects.

These wooden soldiers needed rain,
like tears in the face of a grieving widow,
to calm the flames,
so, they took drops of water to pacify their pains,
and at night, when all was silent
they slept without anxiety in the wind,
as is the natural state for Mother Earth.
Because it's been a while since I tried using spanish :P
Mas mabuti pang ilibing
Kaysa maligaw
Mas mabuti pa nakikita ang sarili sa ilalim
Kaysa hindi makita ang sarili kahit kailan
Oo nga't ako ang naghukay ng lupa,
Ako itong kusang pumasok.
Ako ang naglibing sa sarili ko.
Ngunit sinipa mo ako paloob.
Tinabunan mo ng lupang mas marami pa kaysa nararapat.
Sila itong nagpatong ng limang malalaking bato.
Paniguradong wala na akong aahunan.
Paniguradong hindi na ako makakabangon s apagkakamatay.
Hindi pa napanatag at may ahas na pinagpilitan.
Ipasok, gumapang, pinagsiksikan.
Tinabihan ako, hinalikan
Inikot ang ulo at dahan dahang pinalibutan ang aking leeg.
Hindi ako lumalaban, hindi ako pumalag.
Hanggang kailan niyo papatayin ang namatay na?
Hanggang kailan niyo didiligan ng dugo ang lupang basa?
Hanggang kailan ako mamamatay?


**Svelte Rogue
This is the Tagalog version of my first chavacano poem entitled Entumecido.
Next page