"Hoy! Bata! Magpapakamatay ka ba?"

"Magpapakamatay ka nga e. Buhay nga naman o!"

"Sigurado ka na ba sa gagawin mo, bata? May maghahahanap ba sa iyo kapag nawala ka? May magluluksa ba sa bangkay mo kapag namatay ka?"

"Bata ka pa. Alam kong marami ka pang pangarap sa buhay mo. Kung may magulang ka pa at mga kapatid, sana naiisip mo rin sila. Sana mararamdaman mo rin ang mararamdaman nila kapag nalaman nilang magtatangka kang magpakamatay. Isipin mo bata."

"Kung desidido ka na at sa isip mo ay wala ng nagmamahal sa iyo, sige.. ituloy mo ang pagpapakamatay mo. Basta iyong pakatandaan na sa bawat yugto ng ating buhay, minsan lang tayo binigyan ng pagkakataong itama ang kung ano mang pagkakamaling nagawa natin. Wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal. Sige, bata. Mauna na ako. Advance rest in peace."

Dinig na dinig ko pa ang paghampas ng malalakas na alon sa baybayin nang mga sandaling iyon. Naalala ko pang nababasa na rin ang aking mukha sa bawat tubig-alat na dumadampi sa akin noong mga panahong tinangka kong magpakamatay.

Gusto kong wakasan ang aking buhay.
Gusto kong malunod.
Gusto kong tangayin ng mga alon ang aking katawan.
Gusto kong mapuno ng tubig-alat ang aking ilong at bunganga hanggang sa mawalan na ako ng hininga at unti-unting bumulusok pailalim sa kailaliman ng dagat.

Ngunit... ang salitang binitiwan ng isang taong iyon ang nagsilbing leksiyon sa akin na pahalagahan pa ang aking buhay at ang mga taong nagmahal sa akin.

"Kung desidido ka na at sa isip mo ay walang nagmamahal sa iyo, sige, ituloy mo ang pagpapakamatay mo. Basta iyong pakatandaan na sa bawat yugto ng ating buhay, minsan lang tayo binigyan ng pagkakataong itama ang kung ano mang pagkakamaling nagawa natin. Wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal."

Noon, akala ko ang pagpapakamatay ang solusyon upang takasan ko ang dagok sa aking buhay. Nawalan ako ng tunay na ina. Namatayan ako ng ama. Pinagmalupitan ako ng aking madrasta. Hindi ako minahal ng mga kapatid ko sa ama. Kaya naglayas ako at napadpad sa baybaying dagat at doon ay naisipan ko na lamang na magpatiwakal.

Nawalan man ako ng magulang pero alam kung may nagmamahal pa rin sa akin. Hindi ko sila kadugo pero lagi silang nariyan para palakasin ang loob ko. Sila ang mga tinatawag kong mga kaibigan.
Pagkatapos ng nangyari noong pagtatangka ko ay ipinagpatuloy ko ang aking buhay. Sa tulong ng aking mga kaibigan ay nagtagumpay akong maging masaya.

Hindi ako nag-iisa. Tinulungan din nila akong magbalik-loob sa Diyos. Ang mga nagawa nila ay isang napakalaking biyaya sa akin.

"Kung sa tingin mo ay hindi mo na kaya, magsabi ka lang. Kaming bahala sa iyo," naalala kong sabi ni Jem.

"Kaibigan mo kami. Huwag kang mahiyang magkuwento sa amin. Promise, makikinig kami," pag-aalo sa akin noon ni Jinky.

"Hindi lang ikaw ang may pinakamabigat na suliranin sa mundo, Igan. May mas mabigat pa sa pinagdaraanan mo. Tiwala lang na makakayanan mo ang lahat," kumpiyansa namang wika ni Kuya Ryan.

"Kalimutan mo ang mga bagay na nagpapadagdag lang ng kalungkutan diyan sa puso mo. Tandaan mo, ang Diyos ay laging nakaakbay sa iyo. Nandito ako. Narito kaming mga kaibigan mo. Tutulungan ka naming bumangon," nakangiting saad ni Charm.

"Huwag ka na ulit magtangkang magpakalunod sa dagat ha? Kapag ginawa mo ulit iyon, kami na ang lulunod sa iyo. Ha-ha. Biro lang. Lakasan mo ang loob mo. Hindi ka nag-iisa," ang loko-lokong wika ni Otep.

Sa tuwing maalala ko ang mga kataga at salitang galing sa mga tunay kong kaibigan, panatag palagi ang loob ko na hindi ko na uulitin ang nangyaring iyon sa buhay ko. Papahalagahan ko ang hiram na buhay na ipinagkaloob sa akin ng Maykapal. Gagawin ko ang lahat upang maging masaya.

Narito ako ngayon sa Manila Bay at naglalakad-lakad. Gusto ko lang sariwain ang mga alaalang naging tulay noon upang pahalagahan ang buhay ko ngayon. Hindi man lamang ako nakapagpasalamat sa taong sumaway sa akin noon. Kung may pagkakataong makita ko man siya ay taos-puso akong magpapasalamat sa kaniya.

Pinagmasdan ko ang karagatan. Wala pang isang minuto akong naroon ay may nahagip ng mga mata ako ang isang babae na dumaan sa harapan ko. Patungo siya sa mabatong bahagi. Tila wala siya sa kaniyang sarili.

Nilingon ko ang paligid. Wala man lamang nakapansin sa kaniya. At wala ngang masyadong tao na naroon nang mga oras na iyon.

Mukhang magpapakamatay yata siya. Alam ko ang eksenang ito. Kung dati ako ang nasa posisyon niya, ngayon naman ay ang babaeng ito. At dahil ayokong may mangyaring masama sa kaniya, ako naman ngayon ang gagawa ng paraan para matulungan siya.

"Miss, magpapakamatay ka ba?" hindi niya ako nilingon.

"Magpapakamatay ka nga. Sigurado ka na ba sa gagawin mo?" lumingon siya sa akin at kitang-kita ko ang luhaan niyang mukha.

"Alam ba ng pamilya mo ang gagawin mo? Alam mo ba ang mararamdaman ng ina at ama mo kapag nawala ka? Sa tingin mo ba ay tama ang gagawin mo?" nakita kong napabuntong-hininga siya na tila nag-iisip sa mga ibinabatong tanong ko.

"Napagdaanan ko na rin iyan at diyan din mismo sa mga batong iyan ako dapat na magpapakamatay. Pero... hindi ko itinuloy. Alam mo ba kung bakit?" tumingin siya sa gawi ko at nagtama ang aming paningin. Parehong nangungusap.

"Ba-bakit?" nauutal niyang tanong sa akin.

"Bakit? Dahil wala tayong karapatang wakasan ang buhay na ipinagkaloob sa atin ng Maykapal. Ang buhay natin ay mahalaga. Sana maisip mo iyon. Hindi pa huli ang lahat para itama ang mga bagay na sa tingin mo ay mali o nagawa mo. Hiram lamang ang buhay natin. Magtiwala ka, Miss. Mahal tayo ng Panginoon. Mahal niya ang buhay natin. At alam kong mahal mo rin ang buhay mo," iyon ang mga huling katagang binitiwan ko saka ako tumalikod sa kaniya.

Hindi pa man ako nakakahakbang ay narinig kong tinawag niya ako. At nang lumingon ako ay bigla na lamang niya akong niyakap.

**

Ang pangalan niya ay Yssa at siya lang naman ang babaeng tinulungan ko tatlong buwan na ang nakararaan. Siya lang naman ngayon ang kasintahan ko. Pareho kaming nagtangkang wakasan ang aming buhay, ngunit pareho din naming napagtantong hiram lamang ito at dapat na mahalin namin. Sinong mag-aakala na kami ang magkakatuluyan sa huli?

"Anak, ilang oras na lang, aakyat ka na sa entablado. Proud na proud ako sa iyo, anak" wika ng kaniyang ina habang inaayos ang suot niyang toga. Isang matamis na ngiti naman pinakawalan ng binata at niyakap nang mahigpit ang ina.

Ito na ang araw na pinakahihintay niya.

Ang araw na magtatapos na siya sa kolehiyo.

Ang araw na pinaka-pinanabikan niyang dumating sa buong buhay niya.

"Anak, mauna ka na muna roon sa unibersidad at ako ay susunod na lamang. May tatapusin lang ako rito sa ating tahanan. Hindi puwedeng hindi maganda ang iyong ina kapag akay-akay kitang nagma-martsa,"  Isang halik sa pisngi ang iginawad ng ina sa anak.

Lumipas pa ang dalawang oras, isa, at hanggang sa naging tatlumpung minuto na lamang ay hindi pa rin nakikita ng binata ang kaniyang ina. Kabadong-kabado na siya nang mga sandaling iyon.

"ROGEN! ROGEN!" sigaw ng isang tinig. Hinanap ni Rogen ang pinanggalingan ng tinig at doon ay nakita niya ang kaniyang matalik na kaibigang hingal na hingal na tumatakbo patungo sa kaniya.

"Bakit tila hapong-hapo ka, Arwan?" aniya.

"Ang--ina. Ang-- iyong ina! isinugod sa ospital ang iyong ina,"  agad namang kumaripas ng takbo si Rogen, suot-suot ang togang mayroon siya upang puntahan ang pinakamalapit na ospital sa kanilang bayan nang marinig ang tungkol sa ina.

Habang tinatakbo ang daan patungo ay hindi napigilan ni Rogen ang pagpatak ng mga luha sa kaniyang mga mata. Nang marating ang ospital ay agad niyang pinuntahan ang information desk. Sinabi ng nars na nasa emergency room ang kaniyang pakay at hindi pa nakakalabas ang doktor.

Pinuntahan niya ang emergency room at doon ay natagpuan niya ang sariling kausap ang kaniyang amang matagal niyang hindi nakita.

"Rogen, anak," agad siyang niyakap nito. Hindi naman nakapagsalita si Rogen dahil ang puso at isipan niya ay nasa kaniyang ina.

"Anak, patawarin mo ako kung ngayon lamang ako nakauwi at hindi ko inasahang sa muling pagkikita namin ng iyong ina ay aatakihin siya ng kaniyang sakit sa puso," mulagat ang mga mata ni Rogen nang marinig ang salitang iyon. May sakit ang kaniyang ina at hindi niya alam? Inalalayan siya ng kaniyang ama na umupo at doon sinabi sa kaniya ang lahat.

"Anak, graduation mo ngayon. Kabilin-bilinan ng iyong ina kanina bago siya atakihin ng kaniyang sakit na kailangan **** daluhan ang pagtatapos mo. Wala man siya o nasa tabi mo man daw siya ay dapat personal **** abutin ang diploma mo at ang medalya **** apat na taong mo ring pinaghirapang makamit," patuloy ang pag-agos ng mga luha sa mga mata ng kaniyang ama habang siya ay humahagulgol na. Ang medalyang iyon sana ang sorpresa niya sa kaniyang ina pero mukhang nalaman na rin niya pala ito.

"Mayroon ka na lamang sampung minuto upang bumalik sa unibersidad at kunin ang iyong medalya at diploma, anak. Ako na ang bahala sa iyong ina. Alam kong bibigyan pa siya ng Panginoong makita ang medalya at diploma mo. Tuparin mo ang bilin niya, Rogen."

Kahit mabigat sa kalooban ay pinahiran ni Rogen ang kaniyang mga luha at tumayo. Sa kauna-unahang pagkakataon ay ginantihan niya ang yakap ng kaniyang ama at mabilis na tumakbo palabas sa ospital .

Sampung minuto na nang makalabas siya sa ospital.

Siyam na minuto nang pumara siya ng masasakyan at dali-daling sumakay dito.

Walong minuto nang magsimulang umandar ang dyip.

Pitong minuto nang biglang bumagal ang usad ng mga sasakyan.

Anim na minuto nang iabot ni Rogen ang bayad sa drayber at naghintay pa ng isang minuto.

Limang minuto at hindi na nakatiis si Rogen. Bumaba na ito ng dyip.

Apat na minuto na at hindi na niya ramdam ang init nang mga oras na iyon maging ang mga nakabibinging busina ng mga sasakyan sa kalsada.

Tatlong minuto na at nasa tapat na siya ng unibersidad. Ang lahat ay nasa loob na ng convention hall.

Dalawang minuto na at kailangan niyang magmadali dahil dinig na dinig na niya ang pagtawag sa mga apelyido ng magsisipagtapos na nagsisimula sa letrang "B".

Isang minuto na at sa wakas narating din niya ang convention hall. Tamang-tama lang dahil buong pangalan na niya ang tinawag ng EMCEE.

"Batobalani, Ujuy Rogen, MAGNA *** LAUDE!"

Basang-basa na ng mga luha ang togang suot ni Rogen nang mga sandaling iyon pero taas-noo pa rin siyang naglakad upang umakyat sa entablado. Nanalangin sa isipang sana ay huwag munang kunin ang kaniyang ina.

Nang makaakyat ay binati siya ng mga naroon at isinabit sa kaniya ang kaniyang medalya.

"Everyone, let us hear the message of success to our first ever Magna *** Laude of West Visayas University - College of Education, Rogen Ujuy Batobalani!"

"Isang maikling talumpati lamang po ang aking ibibigay sa kadahilanang hindi ko po nakasama ang aking ina rito sa entablado upang magsabit sa akin ng aking medalya. Nasa emergency room po siya ngayon at nag-aagaw buhay." muli na namang pumatak ang kaniyang mga luha.

"Sa aking ina, nais kong malaman mo na walang araw na hindi ko inihahandog ang mga gantimpalang nakamit ko sa unibersidad na ito. At itong medalyang ito at ang diplomang kukunin ko ay para sa iyo. Para sa walang sawang pag-suporta mo sa akin. Para sa araw-araw **** pagpapaalala sa akin na ang buhay ng isang tao ay parang isang mahabang tulay na may iba't ibang uri ng balakid sa daang kailangang suungin, at lagpasan ng may lakas ng loob, tiwala, at malakas na kapit sa ating Panginoon upang makita ang dulo nito. Walang hanggan ang aking pasasalamat sa iyo, mahal kong ina. Mahal na Panginoon, maraming salamat din po at nagkaroon ako ng isang inang katulad niyang mabait, maalalahanin, maalaga at mapagmahal. Alam Niyo po ang iniiyak ng aking puso at nawa ay Iyo po itong pakinggan."

Ang hindi alam ni Rogen, matapos ang maikling talumpating iyon ay siya namang pagtigil ng tibok ng puso ng kaniyang ina sa ospital.

Mahal.
Paulit ulit na binibigkas ng mga labing di napapagod sa pag satsat.
Mga labing hindi nagsasawang ikaw ay halikan.
Halikan ang bawat sugat sa puso mo na matagal ng tinatago ng benda.

Mahal.
Saan man tayo umabot, saan man tayo matapos, kahit na mapudpod ang swelas ng ating mga sapatos.

Mahal,
Patuloy kitang mamahalin.
Huminto man tayo.
Sabi nga nila Normal naman ang mapagod.
Magkasabay man o hindi. May mauna o mahuli.
Patuloy nating aakyatin ang tugatok ng mundo.  
Ang mundong iniiukutan ng mga puso nating patuloy tayong pinag tatagpo.

Mahal.
Humihingi ako ng pabor.
Hawakan mo ako.
Higpitan ang kapit sa aking mga braso.
Wag mo ako hayaang makatakbo.
Dahil darating ang araw na bigla nalang luluwag ang iyong kapit.
At hindi ko mapapansin na mag isa nalang akong nag lalakbay papunta sa hangganan ng ating pagmamahalan.

Mahal,
Hindi man ito ang tamang panahon.
Sinusubok man tayo ng kalupitan ng mundo.

Mahal,
Balikan mo ako.
Ibalik mo ako sa higpit ng yakap mo.
Ibalik mo ako sa mga inosenteng halik ng iyong labi.
Ibalik mo ako.
Ibalik mo ako sa pag kakakulong sa iyong puso.

Mahal,
Mahirapan ka man.
Nakikiusap ako.
Mahalin mo akong muli.

Naalala mo pa ba, noong magbukas ang Nagi?
Pagkahaba pa ng pila, umabot ng Yabu dati.
Kahit pa nga yata Yabu, ay kayhaba din ng pila
Araw-araw laging ganyan, kaya dapat maaga ka.

Sa katagalan pagdaka ay nagkaupuan na nga
Ang babae ay sisigaw, at susundan ng iba pa
Bigay todo ang pagbigkas, tila baga walang bukas
Rinig mo ang tinig nila kung ikaw ay nasa labas.

Sunud-sunod na araw pa, na kami ay nasa Nagi
Itanong mo pa kay amo, siya po ang aming saksi.
Kung paanong alas-onse'y, naghihintay na ng taxi
para sa pila'y mauna, at nang makakain kami.

Ilang buwan din siguro ang sa mundo ay dumaan
na ang pagdalaw sa Nagi ay biglang naging madalang
Na mula sa bawat araw, ito'y naging linggo-linggo
Kalaunan pa ay naging Enero, Pebrero, Marso.

Lumipas ang mga taon, at ngayo ay Pebrero na.
Ngayon na lang uli kami doon sa Nagi nagpunta.
Ang dating mahabang pila, ngayon ay tila wala na
Alas-dose na noon, tanghali na po partida.

Noong pumasok na kami'y sumisigaw pa rin sila
ngunit dinig mo sa boses na ang sigla ay wala na.
Kahit yung pitsel ng house tea na laging inihahanda
Ngayon baso-baso na lang, tapos manghihingi ka pa.

"Nakakain na po kami, puwede bang bukas na lang?"
"Mayroon na n'yan sa Mega, pati na sa Katipunan"
"Huwag ka nang magmadali, hindi na dapat agahan"
"Kahit anong araw pwede, kasi nandyan lang naman 'yan".

Tayo'y magaling lamang ba, kapag bago at simula
kapag bago sa paningin, kapag bago sa panlasa?
Na 'pag nilamon ng oras o kinasanayan mo na
ay tila pinagsawaan at pinagwalang bahala.

Kailan kaya darating, ang sa aki'y tinadhana
na sa aking pagtangkilik, hindi ako magsasawa?
Na kapag nakita ako'y ramdam ko ang galak niya
at ang puso ko'y lulukso marinig lang ang ngalan n'ya.

Malamang ay naglalaro ngayon sa iyong isipan
"Tungkol pa rin ba sa Nagi, ating pinag-uusapan?"
Huwag mo na itong isipin, sagutin mo na lang ako
may pila pa kaya ngayon, sa bagong tayong Ippudo?

Nang makasabayan sa paglalakad,
napatingin at napangiti
Ang hubong sintido ay naghimok para mauna na pansinin
Kapagkuwan ay kumaway sa kanya at lumapit

Simpleng nagpakilala bilang kamag-aral
Talastas niya na isang taon nauna sa kanya
Naging mausisa tungkol sa mga ****
Naisagot lang ay baka at siguro
kahit balot ng kainitan ng puso

Nang naghiwalay ay lalong nanabik
Masigasig sa pag-aaral
Nagrerepaso ng mga aralin sa bakasyon
Isinabay din sa mga pagpupuri sa dikit ng gabi

Sa kulay abo na panaginip ay lumaboy
Maraming kumpul-kumpol ng mga orkidya at iba pang bulaklak
Matao sa merkado subalit nakakabingi ang katahimikan
Sa paglilibot, naging lila ang nasaging kagamitan

Tumayo sa katre na pinaghihigaan
Kahit wala pa sa ulirat
parang nasa alapaap
Umaangat kahit walang pakpak
Nagbubunying pakiramdam sa taas

My heart is a-breaking, dear Tittie,
      Some counsel unto me come ***’;
To anger them a’ is a pity,
      But what will I do wi’ Tam Glen?

I’m thinking, wi’ sic a braw fellow,
      In poortith I might mak a fen’:
What care I in riches to wallow,
      If I mauna marry Tam Glen?

There’s Lowrie, the laird o’ Dumeller,
      “Guid-day to you,”—brute! he comes ben:
He brags and he blaws o’ his siller,
      But when will he dance like Tam Glen?

My minnie does constantly deave me,
      And bids me beware o’ young men;
They flatter, she says, to deceive me;
      But wha can think sae o’ Tam Glen?

My daddie says, gin I’ll forsake him,
      He’ll gie me guid hunder marks ten:
But, if it’s ordain’d I maun take him,
      O wha will I get but Tam Glen?

Yestreen at the valentines’ dealing,
      My heart to my mou gied a sten:
For thrice I drew ane without failing,
      And thrice it was written, “Tam Glen”!

The last Halloween I was waukin
      My droukit sark-sleeve, as ye ken:
His likeness cam up the house staukin,
      And the very gray breeks o’ Tam Glen!

Come counsel, dear Tittie, don’t tarry;
      I’ll gie ye my bonie black hen,
Gif ye will advise me to marry
      The lad I lo’e dearly, Tam Glen.

Is there, for honest poverty,
      That hings his head, an’ a’ that?
The coward slave, we pass him by,
      We dare be poor for a’ that!
           For a’ that, an’ a’ that,
                Our toils obscure, an’ a’ that;
           The rank is but the guinea’s stamp;
                The man’s the gowd for a’ that,

What tho’ on hamely fare we dine,
      Wear hoddin-gray, an’ a’ that;
Gie fools their silks, and knaves their wine,
      A man’s a man for a’ that.
           For a’ that, an’ a’ that,
                Their tinsel show an’ a’ that;
           The honest man, tho’ e’er sae poor,
                Is king o’ men for a’ that.

Ye see yon birkie, ca’d a lord
      Wha struts, an’ stares, an’ a’ that;
Tho’ hundreds worship at his word,
      He’s but a coof for a’ that:
           For a’ that, an’ a’ that,
                His riband, star, an’ a’ that,
           The man o’ independent mind,
                He looks and laughs at a’ that.

A prince can mak a belted knight,
      A marquis, duke, an’ a’ that;
But an honest man’s aboon his might,
      Guid faith he mauna fa’ that!
           For a’ that, an’ a’ that,
                Their dignities, an’ a’ that,
           The pith o’ sense, an’ pride o’ worth,
                Are higher rank than a’ that.

Then let us pray that come it may,
      As come it will for a’ that,
That sense and worth, o’er a’ the earth,
      May bear the gree, an’ a’ that.
           For a’ that, an’ a’ that,
                It’s coming yet, for a’ that,
           That man to man, the warld o’er,
                Shall brothers be for a’ that.

I’ve got fifteen years tied in knots
of green and brown and I have
decided that it is time for a change
of scenery. So I climb onto the roof
and pretend I am a chimney, spewing
smoke of blue and grey and lung cancer and
voggy Hilo mornings. A helicopter
circles overhead at an altitude of 805 feet, its
searchlight catching the neighborhood
lying spread-eagled on the living room
floor, brutally desecrated and left
bare-bones to die. I am a catalyst,
an instigator, a cynic with a palm tree.
Today I read an atlas and find
naught but “A Hui Hou” scrawled across
the pages in black pen. I burn the
book, the bridge, and the old tires in
the backyard.

On Saturday it rained and the floodwaters
took my bicycle.

Sometimes I sit by the roadside reading
Bukowski with hibiscus in my hair and
Indiana in my eyes. Hunting dogs
clash with rescue dogs at the house
with the stop sign. The moon falls
from the sky and engulfs the mynah
birds and the plague. The floodwaters
recede and leave a jigsaw puzzle
on the slopes of Mauna Kea. “I am not
afraid,” I say, “for I am only gravel.”
I play the eight-bar blues on Fortieth
and sing songs of drugs and missed
connections. I am hit by a truck and
a little gold car, but I proclaim myself
immortal as I am flattened to the pavement.
I am the Ki’i Pohaku beatnik, and
I write of nature and nurture and
the never-ending rain.

Someone has painted my walls blue
and my hands grey. So I pack my suitcase
and run down the highway for
seven thousand miles and all I see
are mistakenly-numbered houses and
blank maps and dead neighbors
from families I used to know.

There are torrents of rain now,
forming puddles in the forest.
I know the reason. It is twelve
in the morning.

The neighborhood grows obscure.
We are demolished.

(HER:)

Waking up with distant eyes
Body numbed in its dreamscape
Still, forced to extract, remember
Unwanted scenes, a mental ****
You can’t deny nor really escape
An incoherent theater plays out
The nighttime chronological film
Your memory drills the decor
Into your emerging, lethargic brain
You strive to piece it together
It makes sense, you want an encore

My web of dreams is wrought with
People in deeply masochistic scenes
Boudoirs and antique settings
I delve in these repeated lunar sins
Inspired by or tormented in a moon fire
Some hazy mornings I remember that my empire
Comes from those profoundly symbolic rooms
Child of the cross, blessed in a white cloth…
Now naked and proud, embedded in… who?
Silky velvet eyes, dark corners and dooms…

Or, like a prophet, dreaming about my family’s priest
Last night a call that hurt so much that was so clear that was
Unreal. A letter of blessings he wrote by hand
Tools on a table, gifted, in the shape of a small casket
In this horror I besought my heart to have erred
A premonition, coming from so vivid a past emotion?
What are your dreams made of?

(HIM:)

Waking up with distant eyes
Body numbed in its dreamscape
Still, forced to extract, remember
An uninvited guest, a dying ember.
Dreams like false memories are hazy
Fading away hastily- vaguely
Still remember a few things namely
A hedgehog hissing and running around
something similar to a floating clover coin
I'm staring at a red colored behemothic door
There's a note scotch taped on that door
It gives me feelings of a signboard.

Blurry visions; I made the decision
to head for it but wait!
The hedgehog is still running around
It looks at me and starts screaming
Strangely the room is teeming
with darkness; Am I dreaming?
I think I am but I'm heaving
Believing whatever I'm seeing
Fleeting valor but I keep reeling
I'm getting closer to The Brobdingnagian
But where's that gnawer? I'm not seeing
him anymore; It was here before

I'm standing in front of the door.
Floor squeaks but I ignore
This blackness is stevedore
Bugbears came back for an encore
Hefty tidal bores inside my heart
Ready to wipe out everything I have
I look around, I see coal-black
No door knobs, no thoughts gob
I'm trapped in this **** room
My head throbs, I'm no Dom Cobb
Need to escape from this maze
I play a bit part in this Big Sleep
I'm not Bogart but a trash heap
Fear streaks, grey doubts peep
I know I'm dreaming but I still keep
seeing what I don't wanna see
I'm more dormant than The Mauna Kea
Trapped in this room like a bumblebee
My mind's worse than a potpourri

I was looking inside for a skeleton key
Then I opened my eyes suddenly
Why is it always like a movie without an apogee?
I looked around to find somebody
And I saw you in the mirror
Staring at me blatantly
So I'm asking you- Hey, tell me!

What are your dreams made of?
Waking up with distant eyes

Body numbed in its dreamscape
Still, forced to extract, I remember
the way she smiled; Once again I saw her
Last time I saw her was on 22nd of December
Now that she came once again
I am not afraid of the hurricane
that hit the coast; I was lost
She found me- Long story cut short.
Storm clouds all over the skies
Thunderstorms loud; Heavy lightning strikes
My life was completely disarrayed
But now she's by my side; I'm not scared
Her beautiful smile- all things it repaired

We were talking, Don't remember what
Like old times, a very long chat
I remember saying yes to a few things she said
She smiled, happiness spread
all over my body, no discomfort I felt
All worries eased, all fears calmed
She helped me like she used to help
I don't want this day to end
Just wanna stay here for the rest of my life
I looked around, I'm somewhere else now
Wow! It's beautiful; I'm looking at a painting now
Where is she? She's not with me
I don't see her anywhere near.
I looked around; This place is overcrowded.
Unknown faces; Sadness shrouded
All the memories we made clouded
my path; I don't see a thing
I always loved her
Then why does she leave me halfway everytime?
No matter how much time I spend dreaming
Happing ending will always be an unfulfilled dream
Of mine; I'm screaming
Then I opened my eyes suddenly
Why is it always like a movie without an apogee?
I looked around to find somebody
And I saw you in the mirror
Staring at me blatantly
So I'm asking you again- Hey, tell me!

What are your dreams made of?



(HER:)

“An apo-gee”
Distance away-from earth
An apogee is a dream
It’s an acme, a ******
We dream of having dreams. We lie awake, we dream
We fall asleep, we dream. We think of dreams, we dream
In this so irregular laden-meaning scene that stream
Is new matter at night. Leading us through the deepest
Crevices. We recall a hazy landscape...

Waking up with distant eyes
Body numbed in its dreamscape
Still, forced to extract, we remember
The nano seconds of our journey
Like photographs trapped in a camera
We lie down in bed, in our camera
Which is, my dear, the latin word for room
We are a canvas, we are the mechanism
Behind the machinery of dreams
Our brain sorts through the day, sending messages
Hermes in a tiny globulous sphere.

But you asked me to describe the machinery of that matter
In my dreams, I am sometimes seer, sometimes victim
Sometimes goddess. Females are seldom present
Men, men, men, it’s a men’s world
They’re not like horses, a mere form of their symbol
They’re made of skin and bones, their voices bewitching
In no fantasy realm. A concrete cell or a palace
A de Sade manor but… then… always in a room
I must be making use of some mise en abyme.

An abyss, an apogee
Away from earth at the
Bottom of the sea

This woman you speak of
She must be ghost yet queen
I have not seen nor heard
The flutter of her dress
Maybe in your carnal caress
She walked away
WIth a demeanor so noble
That left you longing for her kiss
This bliss of love! this… miss
I mean, dismiss.

(HIM:)

And I woke up listening to this
This soul kiss that I too much miss
Is a call to fall up, deep.
Close my eyes; Time to fall asleep
In a slit trench counting sheeps
Keeping up my defense
Against the fin-de-siecle pretence
Because everything in here pretends
to be real when they are really surreal
Some dreams are meant to make us
feel that way
They won't let our problems wake us
So they can take us away
From the Groundhog Day, we live every day

Waking up with distant eyes
Body numbed in its dreamscape
Still, forced to extract, remember
The taste of that hot meal I had
I can trace it back though I go from
one dream to another like a nomad

A world so beautiful yet everything seems offbeat
The places you visit, the people you meet
Things you did when you were in the hot seat
And things you didn't 'cause you got cold feet
Sometimes in bits & parts, you remember
The long run behind the paper chase
Hard to remember, easy to forget
Images in our head sometimes deface
the imagery of this imaginary coquette
Dreams- what role does she play in our life?
Look through the lorgnette you are holding
You'll know she's the one controlling you
When you search for yourself in her world
Always incomplete, leaving an invisible mark
Inside your mind, onerous to find
Makin' you blind during the night
When you open your eyes & try to rewind
That old broken disc inside your mind
Nothing you'll find cause there's nothing inside
‘Cause that dream just died.

Waking up with distant eyes
Body numbed in its dreamscape
Still, forced to extract, remember
I wish I don't remember this nightmare
A nightmare is a night's mare
Don't know whose footprints I'm seeing here
Inside I'm hollow, about to be swallowed
by sorrow as my faith in myself is so low
Not so clear still I gotta follow
the trail all by myself, I'm going solo
In my backpack, I carry blessing from Apollo
Make use of your snowshoes, hare!
Going somewhere but I'm not aware
That I'm in the open air, completely bare
Ears impaired but I hear a fanfare
All I see is darkness when I stare
at the road ahead to find out who's there
The Oracle is somewhere near
Waiting to rescue you from this despair
And make this matrix a magic square
You will hear what you wanna hear
If you keep moving forward, dear!

Untamed wilderness and an open sky
The Mighty Huntress is nearby
The Spirit of the Wolf will never die
Smell of fresh blood, ravens fly
Beautifying the color of the night sky.
Don't know why I was chosen as the prey
I don't know what's in for me
If I keep walking through this way.
Then long streams of illusions
Flew in from all directions
I cannot reverse the flow
It's like those silent rivers
Heading furiously towards the sea
Why do I see things that I see?
Gotta keep moving; Do you understand me?
'Cause time moves fast but very slow here
Sound of clock ticks I don't hear
Home's far away- a million light years
from the earth but still near
Suddenly a black hole appears
In front of me out of nowhere
I'm going down through this abyss
I'm not afraid 'cause I know where
I'm going; The Light is showing
me the bottom of the sea.
Almost there, I can see it clearly
I know this is where I have to be
So I closed my eyes slowly
As I reached The Apogee.
----
December through January 2018

Iniisip mo naman sila.
Iniisip ka ba nila?
Hahayaan mo na naman bang tangayin ka ng mga alaala
o lulunurin ang sarili kahit alam **** wala namang pag-asa.

Ayan ka na naman!
Namamasa na naman ang iyong mga mata.
Hahayaan mo na naman bang tumulo sila?
Akala ko ba kaya **** mag-isa?

Huwag kang mainip!
Titila rin ang mga luha.
Hayaan **** sila ang gumawa ng paraan.
Hindi iyong ikaw ang laging nagpapatahan.

Titila rin ang mga luha.
Sana pigilan mo ang puso **** nagdurusa.
Maging matatag ka kahit mag-isa ka lang
at sikaping sarili mo palagi ang dapat na mauna.

I felt my pulse stutter when I spoke of you
long before I met you, back when
I was marooned on the Island
with a bunch of sourpusses some years ago,
who told me it would have taken
a pipeline chilled on dry ice (with a faucet installed)
for all the people in Hell who want iced water,
and a meteor the size of Mauna Loa
tearing through every layer
of realistic expectations to discover you.

and that the meteor would still end up
the size of a gumball by the time
it hit the pavement, and the first drop of water
would get to the ****** warm as ****,
and they almost had me convinced,
crossing fingers and predicting meteor showers
before I learned of you by name,
swore Hell's patrons could stay parched
for all I cared, and headed west for forty-two miles
until I found you in a part of the Island
where those sore losers must've never bothered to look.

since then, I've made a list of reasons
why nothing's felt more profoundly simple
and beautiful to me than each instance
where I could have sworn your signals synced with my pulse.
and they're all worth explaining, but I've grown
more timid at twenty-two, and mostly stare
at the bottle of Magic Hat, the roof of the shed,
the scruff on your upper-lip or the creases in your shoes,
just to avoid making eye-contact
(though you don't seem to mind it.)

speaking of then, back at the shed,
when you were tapping your foot
to one of Twain's records, I was going to mention
something about how I love the sound
hard-heeled shoes make when they click against vinyl,
tile and hardwood floors, because it's soothing to me—
the same way the tone in your voice was
when you saw the Sour Belts on the candy rack,
when you thanked the gas station clerk
on the way out, told me you were having fun,
and softly brushed my hand
before you asked to borrow my lighter;
it's just a sound I adore.

though I wouldn't clarify whether I meant
the click of heels or the sound of your voice,
because I know it's going to sound silly either way,
so I speak to you in Morse code
and send the signals to myself
to remember there are things that
will always mean more than
they probably really do—

to you, to the world, to the psychic
who guaranteed simplicity and tenderness
for me when I was nineteen, and
probably laughed her way to the bank,
bought a gumball-sized rock on a silver ring,
and will be in stitches by the time she gets to Hell
to buy a round for the ******* underground
who are placing bets that I might be wrong about you,
and that I'll lose your signal soon
whether or not I want to.