Gusto ko nga masanag sama sa bulan,
sa ilawom sa langit nga gabii nagadan-ag ako.
Nahibal-an nako nga kini nga mga pangandoy matuman sa dili madugay.
Gihangyo ko nga kini nga mga pangandoy dili magpadayon ingon usa ka damgo.
Usa ako ka buhi nga tawo nga adunay katuyoan
alang sa matag gagmay nga mga butang nga akong nakita mao ang katahum.
Aron makab-ot ang akong katuyoan ang akong gipunting,
Akong atubangon kini nga mga hagit nga maisugon.
Akong kuptan og maayo
ug dili igsapayan kung unsa ang gihunahuna sa katilingban.
Basta nagbuhat ako og maayo,
Hatagan ra ko sila og kindat.
Kay nahibal-an ko nga makab-ot ko ang akong mga katuyoan someday,
Malipayon ako sa bisan unsang paagi.
This is a Bisaya version of my poem SOMEDAY.
I think I should do this because the old Bisaya language is slowly fading or forgotten.
PS for me this is the most romantic language ever!!
