kailan ba nabuhay ang mga manunulat?

sa lahat pagkakataon, kumukuha lang sila ng materyal, ng inspirasyon, ng hangin sa baga ng apoy.

kung iniisip **** ibinigay na nila ang lahat sa'yo, pakaisipin mo ring marami silang nakuha mula sa'yo: ang alon ng buhok mo, ang tsokolate **** mata, pantay na mga ngipin, nakakaakit **** ngiti

ngunit higit sa lahat nang 'yon, ikaw pa rin ang talo, bakit?
dahil minahal ka nila upang iguhit nang tulad nang sa mga pintor: delikado, misteryoso at orihinal.

kahit pa ilang tauhan na ang nagdaan, makikita mo ang pagkakaiba ng oras, panahon at lugar; pagkapusyaw at pagkalamlam, katingkaran o putla ng kulay mo sa tuwing magkahawak kayo ng kamay.

ikaw ang talo, dahil kahit sinong gagawa ng sariling istorya, ikaw; na tinutukoy niya ay ang laging kontrabida. 'hanggat hindi natututong magsulat ang leon, palaging papupurihan ng mga istorya ang mandirigma.'
ikaw ang nang-iwan, unang nilapitan, unang bumitaw sa magpakailanman,
ang hindi lumingon

sa bawat pagtawag sa pangalan **** kirot na ngayon ang katumbas
para bang kalamansing piniga sa sugat na kailanma'y di naghilom at naglaho.
pero sa panahong bumakat na sa papiro ang mga letra, hindi na lamang siya ang luluha sa pagkawala mo, ni maiihi sa kwentong una kayong nagkatagpo

kailan ba nagkaroon ng pagkakataong inisip lamang ng manunulat ang ngayon at hindi ang bukas na isusulat niya ang mga nangyari nang araw na 'yon?

ang unang beses mo siyang halikan sa pisngi, ang panay na pagdantay mo sa kanyang balikat at pagkahawak sa kanyang braso?

kailan ba niya malilimutan at ilang beses pa niyang pauulit-ulitin ang gunita ng pagpatak ng mga luha mo sa harapan niya nang walang dahilan kundi dahil masaya kang kasama siya?

kailan ba nabuhay ang isang eskribo?

sa simula pa lamang ng panahon, kasiping niya gabi-gabi ay ang tinta ng pluma at papel sa harap ng init ng gasera at nagbabagang puso.

mamahalin ka niya gamit ang buhay na mga salita
papatayin ka niya hangga't di ka na makaahon sa lalim ng bangin kung saan inimbak ang pagtingin niya sa'yo
nabuhay siya nang dumating ka
nang mga panahong ang mga oras ng kabataan ay itinatapon na, ikaw ang naging gasolina
upang magliyab siya
oo ikaw na irog niya

nabuhay siya upang buhayin ka magpakailanman

I want to go to coffee shops with you
See the world from your point of view
Watch the ocean waves break and crash
Run through the rain as the thunder cracks
I want to sing with you in the morning light
Hear you whisper between us in the night
Stand atop a mountain and take in the view
I want to go to coffee shops with you

I remember
sometimes

her voice would quiver

like paper lanterns
dancing in some
foreign nighttime glow

I fancy
sometimes

I knew that sweet tremble

at a tea ceremony table
beneath Chinese skies
many years before

it first caressed my ear

I broke my heart into pieces today-
It scattered all over the floor,
My friends stood and stared at me blankly,
And said "what are you doing that for?"

I broke my heart into pieces today-
It seemed like the right thing to do,
I figure now they can cover more distance,
And hope one of those pieces finds you.

I left bits on the train in the subway,
And some beneath shady old trees,
A few dozen in pages of favourite books,
And let a few drift on a breeze.

Yes, I broke my heart into pieces today,
As people gave dumbfounded stares,
I tried to explain to them calmly;
A broken heart's one that still cares,

So I broke my heart into pieces today,
To stop it going withered and black,
Hoping maybe one finds the right person,
Who is capable of loving it back.

I left one of them in this poem,
If you find it, dear reader, take care!
It is capable of loving you fully,
Though it's barely a wisp in the air.

I never saw a man who looked
with such a wistful eye
upon that little tent of blue
which prisoners called the sky,
and at every drifting cloud that went
with sails of sliver by.

I walked, with other souls in pain,
within another ring,
and was wondering if the man had done
a great or a little thing,
when a voice behind me said,
"The man's got to swing"

For he did not wear scarlet
nor did he speak of it,
for blood and wine were red
and so was the color on his bed.

He looked upon the garish day
with such a wistful eye;
the man had killed the thing he loved,
and so he had to die.