*** praat jy met 'n nagmerrie stem
waar jou uitroeptekens soos 'n slu foks-stem
in 'n koue marmer gaap besterf?

*** druk ek my ore toe
as my hande agter my rug gebind is
met drade van sielsdiep verse?

7 biljoen stemme , maar joune rys uit:
'n metaal orkes in 'n wereld van vyandlike vriende
en godslasterlike psalm-gesange.

*** droom ek stukke van jou op
in al die gifte van 'n barmhartige maan
wat my geliefde aan die bitterbessie bosse hang?

Ek probeer verwoed om my monsters
soos silwer gekwaste honde te verdrink
, maar selfs in die beursie-tapper lawaai water
is hul swem tegniek onverbeterlik.

Vergewe my stilswye en klapperwoorde
, maar ek sukkel om my drome te deel
met klaasvakie kerels wat hulle
voetspore ongeskonde laat
en liederlike drome aandra.

Ek bevraagteken soms die vraagtekens
en die puntlose stellings wat
tenstrydig die onbeperkte moontlikhede kortknip...

Soms wonder ek...
soms droom ek...
soms hoop ek...
-maar ek skrik altyd wakker
, altyd.

De spelonken van jouw bestaan zijn meer dan alleen diep, mijn lief. Ondoorgrondbaar, niet vindbaar, met zoveel omwegen wegleidend van her hart.
Soms vraag ik me af hoeveel tijd je aan het graven hebt besteed.

Soms ga ik het gevecht aan, neem ik een schep mee naar je toe. Dan delf ik in je bestaan, delf ik naar je hart. Maar dan verleid jij tot een herberekende route of uitweg. Af en toe spring ik in het diepe en vind ik een robijn, maar ook die zal niet lang van mij zijn.

Je hebt gezorgd voor een hele hoop spelonken, vergetelheidsrivieren, bergen en dalen en grotten bovendien.
Meestal wil ik ze doorgronden, maar soms?
Soms hou ook ik het voor gezien.

En soms in die vroee oggend ure **** ek steeds jou stem...
wanneer ek sukkel om te slaap,
                                                                ­                                 maar my lyf deuretrek is van moegheid
                                         , voel ek nog jou sagte aanraking.

Dan ***** jy by my soos die neurie van 'n lang vergete wiegelied in die agterkop,
                                                       ­              of
die weergalming van ons gegillende stemme deur die lang gange van die lewe...

dis dan wanneer die hartseer my tref.
Dit vul die    l e e m t e s     wat gelaat is deur die    s p a s i e s     waar jou vingers altyd so
                perfek
                             In myne gepas het,

in die dooie gevoel,
oor al die plekke waar net jou aanraking
                           soms
genoeg was om elektrisiteit op te wek
                                    wat my nog vir weke speelvol geprikkel het.

Dan vorm dit saam in die [kamers] van my hart,
     waar jou n.a.a.m,
                                    jou < liefde 3
                                                         en jou ~legende*
vir altyd sal bly

... en stroom deur die vensters van my siel...
sodat ek weer 'n gesonde uitkyk op die lewe kan he.

Soos 'n magtige rivier
     loop dit by al die voue af,

       maar altyd met grasie...
en ek huil

'n lewe in konstruksie...
dis tog die mees logiese manier om dit te beskryf...
ons bou en bou en bou,
en toets dan die produk.

Maar aan die einde, as ons klaar gebou het...
wat is dan daarvan te kom.
                        'n Lee huis...
                                       'n stil pad...

en wat het ons van onself geleer?

En wat leer ons van die wereld en mense om ons
             , vasgevang in die stryd teen tyd...

niks nie.

Ons het net voor onself uitgekyk
                   na die vaal stene
                                   en die slukkerige sement.

Watter vreugde het dit vir ons gebring.

Niks nie.

Nee,
         ek weier.

Ons is tog hier geplaas met vrye wil.

En iewers langs die pad,
                                          raak almal die pad duister...
en word dan deur die samelewing verdoem.

Die mensdom besluit dan wat van hulle sal word...
In daardie oomblikke is God meer vergete
deur die skares wat saamdrom op die rand van die pad...
                                                                ­                                      die wat lag en vinger wys...
                                                                ­                                                      die wat klippe gooi,
                                                         as deur die wat die prentjie aanskou.

Soms kort ons 'n perspektief van uit die donker,
                          om die lig rerig te verstaan...

Soms moet ons eers die genadelose aanraking van die koue voel,
                           voordat ons die sagte streel van die son oor ons gesigte kan waardeur.

Daar le wysheid in die donker,
                                      want dit is in die donker waar jy aleen is,

                         met niemand om in jou oor te fluister wat reg of verkeerd is nie.

                                                                ­                                                      Net die wind om jou siel te sus,
                                                                ­                                               die stilte om jou uit te rus...

                                                 en niemand wat jou god kan wees
                                       of sy woorde
                                                          ­      en planne
                                                                ­                   vir jou kan uitmessel nie.

Die pad het die gevaar geraak.

Dis koud en korrupt.
                                     En ons is dankbaar,
         dat ons die kans gekry het om dit te sien,
terwyl ons stadig verswelg word deur die skadu's
                                                                ­                                             en wegsmelt in die donker...

want nou weet ons dat ons pyn maar net 'n gedeelte van die werklike hartseer was...

                                                               ­ ons is die gelukkiges...

en hulle loop op die pad na verdoemtenis

Jou boodskappe die sonstrale
wat elke nou en dan my dag wil maak
en ook soms 8 minute vat om by my uit te kom
maar gee lig en lewe in my donker wereld

al is jy miljoene bietjies weg van my af
is jou liefde n warm drukkie wat ek
moeiteloos in elke donker nag
om my bang lyf kan vou

jy wat agter die horison jou eie horison sien
en dalk self die maan met my deel
,van n ander kant af,
dra ek na aan my hart...

soos n tietie sonder nippels
of n bangmaak boek sonder sy stippels....
is my lewe net plein
en puntloos sonder jou.

Jy is my duisend-myle-weg
, maar altyd daar,
chill-jou-guava maaitjie
wat my weghol hart bedaar.

Familie buite stam en bas
bloedloos dalk , maar hegte vas
grenslose vriende oor die wereld heen...
God se grootste seen.

- aan al my vriende wat ver weg bly , maar meer beteken as my eie asem en wat ek dierbaarder ag as my virginity ;) ek is so ongelooflik baie lief vir julle.

Carinda du Toit. Aldridt Koltzow. Marli Roux. Tarryn Forster. Frederik Rudolph van Dyk. en al die ander...

Ek het die siek gewoonte om oog op te slaan
en die nagprag te aanskou met digters-oog
wat 'n ster van elke mens wil maak
en elkeen wil bekoor, maar
selfs al span ek al my mag in
is daar een ster hoog verhewe...

Daar sit die ster op 'n tuinstoel troon ,
oe betowerer deur die vuur
andag gestrek deur die ganse heelal
- orals behalwe hier,

waar ek soos 'n straatbrak honger kyk,
aan die voete van 'n ster
*** almal bietjie aandag eis
*** almal van jou kry
maar ek soos 'n een aand wonder
uitteer aan jou droewe stilswy

My slapelose nagte
maak my van die drome vry
want in realiteit, al kyk ek vir die sterre,
kyk hulle soms verby.

Soms missen we een halte,
soms mist er een wagon.
Soms missen we gestalte
en soms wat vroeger kon.

We tsjoeken bijna allemaal
ver voorbij fatsoen.
Voor stilvallen is geen taal,
daar is niets aan te doen.

Tsjoeken, tsjoeken, elke dag,
alsof nu en dan iets anders
geen optie is, niet mag.

Wat als ik wil rusten? Of
is die vraag voor jou te bruut?
Ik zal maar verder tsjoeken, tsjoeke, tsjoeke tuut.

-Ek en my geraamtes het soms ook 'n uitval

Verdoem deur drome van 'n wakker oog
gee ek in tot die eindelose gekarring.
Waaroor die ophef van 'n silwerdoek beeld
die trane en inspirasie , aangemeld -
en saamgesmelt in elke belydenis?

Ek spaar toe maar my knieë en sak neer
voor die rekenaar en fynkam
die intrieke sydrade van ons spinnerakke
Vergrootglas die letters, opsoek na:
'n Gebed vir - 'n Gebed vir hom...
NEE MY!

Toe speel my storie... Ag ek meen
Sy outobiografie af en ek's aleen.
Elke nou en dan en dan en wan
vee ek oor die rekenaar skerm en
skrik as ek sý gesig sien.

Hy wou dit nie aanvaar nie!
- ek wou regtig nie!
Hy wou verander!
-ek wou regtig graag verander...
ek... - ek bedoel hy;

Ons ma's was swertsend selfs
godslasterik lief vir ons en
haar stickynotes het ons oral vasgekeur
, want Levitikus!!!
Levitikus sê NEE...
Ma sê die Bybel sê:
"Ons is dood".
Ma se sy wil ons nie verloor nie.
Kom sy nie agter dat ons in
haar geweierde woorde versmoor nie.

My knieë is lank genoeg gespaar.
Na 90 minute se snikke en trane
val ek neer voor die Heer en
almal wat nog wil luister.
Ware ellende stort uit perelpoele
en plas neer op die koue wereld.
Uiteindelik bid ek vir hom, maar
my gebede is te laat - met so
dertig jaar of wat -.

Ek hoop iemand bid vir my...
ek hoop die gebede vind my
- maar vir my , betyds-.
Want ek sit met VIGS van die
siel. 'n Tipe kanker op sy eie 'n
lifelong companion om die eufemisme
mooi te stel...

Ek is Hy.
Hy is ek.
Ons is ons eie tipe mens.

Amen

Liefde is:

om die langpad Kaap toe deur te dring met Afrikaans is Groot treffers omdat jy sien *** Pappa sy vingers teen die maat van die ritme tik.

Dis om te weet dat Mamma wel omgee al is sy soms te besig om na jou gunsteling gedigte te luister.

Dis om saam met Boeties rugby te speel al wil jou lyf al vir jare nie meer hardloop en rond gestamp word nie.

Liefde woon hier
Tussen die gee en kry,
Tussen die op offeringe,
Tussen ons almal.

My letsels is die sinne
My vel is die papier
Lees daaruit wat jy wil
Die wat omgee bly nog hier

My trane is die voorblad
My bloed is steeds die ink
In my skree ń monster
Wat ek nog moet verdrink

Die rowe is die punte wat
Ek soms nog skraap en skuur
My voorkop pêrel sweet
In my oë brand hell se vuur

My lemme is my penne
Die papier hier op my lyf
Elke liewe liefdes briefie-
Ń letsel, net vir jou geskryf...

Kyk met horlosie swaai
kom wysheid , op een of ander manier...

Wanneer hardebaard hardehout fyn skuur
en boeta begin skuim pis-
dan is dit mos als goed en wel...

Jy's nou volwasse en verandwoordelik
vir jou kak, vir my kak en sommer die kakbak...

... en dan mag jy mos nou nie bloedkook nie
want daardie potte kom moeilik skoon
en behoed jy kort van dtraad raak
want as iemand nie aan jou been trek nie - wel ja

maar soms kom  daardie klein
snotkoppie gees deur
as ander "volwassenes" vergeet
om die plooie die dag aan te plak.

Dan draai alles terug
en ek wens dat ek weer oud en koud
onder die kuwe kon raak,
want demoer in raak ek gougou
vir grootmens doeke en dommies.

Kyk  ,sommige kak
moet maar net kinderkak bly,
want as my kinderhart weer vlam vat
is ek weer die duiwel se kind.

Dan draai ***** en giggles vinnig om
en wys ek *** snaaks dit kan wees
as mense val en seerkry.

Laat ek nou maar asemhaal
my das regtrek en heut...
ek is nou groot,
moet mos eintlik van beter weet.

Ik wil gelezen worden,
geprezen en gewezen worden,
dat mensen zien en voelen
wat mijn doelen
zijn.

Waarom wil ik dat mensen willen,
hoezo zou ik het eten hebben
dat voor hen de honger stillen
kan? Kan ik wel vermaken, kan ik het ver maken?
Of zijn dat zaken die mijn pet te boven schieten.

Lieten mensen het maar weten,
welke emotie ze graag gesmeten
zien.

Zal ik ooit iets meer bereiken,
het zachte harde leven trachtend te ontwijken,
minder klachten rapporteren,
minder zagen, minder zeuren, minder zeiken?

Ik heb het bitter makkelijk gehad
toen ik achter de schoolbanken zat.
Dat kan toch niet voor altijd mijn excuusje blijven.
Heb ik nu echt iemand nodig om op mij te kijven.

Ik wil zo graag vermakelijk zijn, soms
meeslepend, onrustig en soms zacht en fijn,
zo een ander roeren, zoals ik zei
de hongerigen voeren.

Maar ik ben te eerlijk, heerlijk en begeerlijk, in mijn hoofd,
treurig van mijn lot beroofd, machteloos, ontroostbaar, genekt.
Elke dag voor zoveel jaar heb ik mijn schram en wond gelekt.

Wees dan realistisch, werk voor een publiek, doe dan moeite, doe dan
iets. Werk.

Maar als alles door elkaar loopt, blokkeert mijn zicht, ik zie dan straten zonder licht, bowlingbanen zonder hekjes en sporen zonder bomen.
Alles is gevaarlijk, zoals plassen in je dromen, alles is een risico, niemand weet wat kan of werkt. Soms word je dan nat wakker, heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Nu word ik ouder, de aarde warmer, de mensen kouder, zou me lijken
en zit ik nog steeds over de kleinste zorgen zo te zeiken.

Je zou me een softie kunnen noemen. Of lief, ‘t is maar *** je ‘t ziet,
je zou me vanalles kunnen noemen, maar dat ben ik niet. Althans dat zou ik niet willen zijn. Ik wil, als mogelijk, een rechte lijn zien in die weg die voor mij ligt. Dat lampen veiligheid bezorgen en bordjes wijzen in de goede richt-
ing. Ik wil één taak, één mens, één doel nastreven,

hopelijk, niet langer drie, een halve of vijfendertig
want voor mij is dat geen leven.

soms een erg tegenstrijdig gevoel
gelukkig zijn
terwijl je weet hoeveel mensen
er wegkwijnen van de pijn
medeleven, empathie
houden mijn lach nu tegen
heeft niks te maken met verlegen
of depressie
nee, het zijn al deze andere levens
die ik altijd maar dichtbij voel, zie
een gift zou je zeggen?
als iemand de zwaarte ervan begreep
als ik het nu eens op tafel kon leggen

mijn medemens heb ik tot egoïst bekroond
omdat men in mijn ogen
te weinig interesse in elkaar toont
kijken alleen naar zichzelf of scherm
zoemen rustig mee in de zwerm
tot ik mijn mond open trek
verschijnt er plotseling een blinde vlek
noemen ze me gek..
willen de waarheid niet onder ogen zien
ik zeg ze: je kan altijd meer geven of doen
al geef je miljoen keer die zelfde zoen
moet de waarde er dan vanaf gaan?
of kan men gewoon blijven genieten
in dit bestaan
meer dan 'normaal' aan elkaar geven
meer dan deze maatschappij
*** graag ik dat altijd al had willen beleven

Kom ons wees oppervlakkig
Kom ons verbeel ons dit was niks
, 'n nag vol stampe en stote
dis al , - dis al

Kom ons wees naief
en jonk en dom
, en ... ag ek weet nie
ons leef mos net eenkeer?

Kom ons wees koud en
hard, soos die plaiveisel
en die mure waarteen jy my
vasgedruk het as ons soen!

Kom ons bou vir maande
aan iets en verloor dit
in jou hortende stem
wat soms die sprong
oor die berge kon maak,
maar nou wegkwyn in
kuberstiltes -stiltes -stiltes
waar jou ***** se echo
in die verlede verdwyn.

Waar is jy nou?
Nou dat my are al
lintend- swerwend in
die wind agter jou wapper
en my hart knus in jou
glas bottel le...
nog 'n glas bottel,
was al wat jy werklik wou he.

Kom ons wees verlief
Depressief
Agressief
Neem inisiatief en
vergeet van my...
,want diep binne
het ek jou
nog eintlik lief...
Hello Genisis
Kom ons wees oppervlakkig...

een meisje wilt iets
na een feest
slapen bij jou
want ze is nog nooit
zo ver weg geweest

aan jouw zijde sta ik
en met meelevend hart
zei je 'dat is goed'
op dat moment zei ik
'goodbye' to my mood

ik hou me groot
ik hou mijn mond
terwijl ik wil zakken
me laten vallen
op de grond

als van binnen
een demoon of meer
mij aan het verslinden zijn
negatief van de pijn
ik voel me klein

dat het goed is, zei je
tegen wat?
bij mijn ex had ik hier
nooit last van
geen moeite mee gehad

nu graaf ik dan misschien
elke keer mijn graf
maar dit hier was een droom
gebroken wakker
is niet iets dat ik mezelf gaf

en ik weet niet wat te zeggen
weet niet wat ik moet doen

misschien is jouw hart goed
maar zo is onze ****
laat het de onze blijven
niet verpesten door een heks

rampscenarios om te overleven
bedrogen door eigen boven kamer
maar om **** niet erger te maken
is het soms beter te zwijgen

omdat je de 'ja' hebt
maar 'nee' nog **** krijgen

de maan streelt mijn naakte huid
teder en zacht
net of iemand op mij wacht
daar in het hoekje van het natte dakraam
ver weg
schijnt toch zo voldaan

en al is haar blanke gloed
slechts een reflectie van
een verdoofd licht
zo veel die reflectie mij kan schenken
want ook de maan heeft meer dan één gezicht

's nachts toont ze soms bescheiden een lach
wachtend op de overname van de zon
wachtend op een nieuwe dag

De pijn is diep en goed
verspreid, niet zomaar
aan te duiden, onduidelijk,
iets wat je moeilijk onderscheidt.

Zoek voor haar momenten om
nieuwe uren in te luiden.
Laat van tijd een luchtje scheppen,
paarse bloemen, bomen bruin
en uitgestrekte velden links,
rechts, een kinderspeeltuin.

Wanneer we de tijd weer nemen
om te kijken, zien we meer
dan wanneer
we haar aan het raam laten
zitten.
Geef de kans om haar tuintje om te spitten.
In en uit balans krijgt het groeien
terug een kans en zie die paarse bloemen, in goed licht,
die zich maar al te graag weer komen moeien
met het veld van je gezicht.

Jij bent een man om gekust te worden, steeds weer in mijn gedachten.
You are a man to be kissed, over and over in my thoughts.
Zoals het gezang in het zachte, een blijk is van de zachte aard van diens ziel.
Like the singing in the quiet thoughts, is proof of a gentle soul.
Soms is een taal die niet van jou is, het meest dierbare en meest gekoesterde, dat men er een teken in kan zien, een leven te beleven op afstanden verder dan tijd zelf.*
Sometimes a language that doesn’t belong to you is the most dear and most cherished, that one can take sign, to experience life in distances beyond time itself.

Someone who takes love on the inside, and is pulled
from pleasure, only to distil it in oneself. It is given that
the humour that one feels in only the thoughts, similar
to ones being, of hope, and giving of time,

and life, how can you be so careless?

To caress that face of time itself, and it takes away
from the love, and maybe one shapes these figures to see
how the plays and scene of life has, it escapes the trained
head and goes out to endless spaces.

These kisses are not meant to extract fairness and
lay a waste. Only to instil on you my vision and a way
to show gratitude to gentleness emanating from smiles, from
painted lips, pitch dark eyes and your sun crinkled skin.

Whether you’re granted a vision of this vocabulary
or are taken from its meanings. To show you my
internal love, which is beyond all material planes, and pervades
this desire to teach on a lesson learned.


© 2009

Soms schouw ik toe,
soms Jones ik Indiana.
Soms praat ik tegen stoelen
of vecht ik tegen tranen.
Als ik weet wat ze bedoelen
en het goed,
laat ik het vechten los
en staak en hecht ik mos
aan stammen tot ik door het bos
de bomen weer kan zien.

En dan mag ik wel gewoon wat huilen,
als dat zo voelt, misschien.

Als plant word ik afgeschilderd.
Mijn haar, nagels en baard worden verwilderd
op het doek gezet.

Ik moet pillen hoesten,
slijmen slikken, nee andersom
en 'k zal maar knikken
als ze vragen om mijn drankje in te dikken.

Stimulatie van mijn zintuigen
viel al meer dan eens in duigen.
Er is niet veel over te lezen
of ik zal verdorren of genezen,
of ik bloei. Ik kan maar moeilijk afscheid nemen
van vaste structuren en systemen.

Ik adem nog, dat doe ik zelf,
ik heb nog veel te geven.
Soms duurt het er twee of zeven,
soms elf of negen, minuten, dagen,
weken, maanden, jaren. Hoedanook wil ik stoppen met stil leven, ik heb lang genoeg
in bed gelegen.

Donkere sneeuw valt op en in
jouw hoofd.
Als ik het twee maanden
geleden had voorspeld,
had niemand me geloofd.
Het is een soort die niet smelt,
ophoopt en je geest verdooft.
Hij blijft maar vallen,
soms wat meer, soms wat minder.
We zien dat aan jouw wallen.
Toch ondervinden wij
in steeds grotere mate hinder
en vragen we ons af:
'Wat vind jij?'

soms kan ik er nog steeds
moeilijk bij

dat het volgen van je hart
vaak niet de juiste keuze is

het gaat in tegen alles
wat ik dacht te zijn

en toch slaag ik er in
er in te geloven
en te beseffen
dat het geen leugen is

De waarde zit in het woord,
de titel, het zegt en hoort zo
of niet wat je zelf wilt.

Tegendraads, weer spannend,
m'n redelijkheid verbannend
naar een wereld van teniet.
Ben ik dan de enige die de waarheid ziet?

Ja.
Je zelfwaarde is niet aan anderen om finaliter te bepalen.
Wat je wel mag doen, is er inspiratie halen.
Wie dat niet doet, kan met ver stoting betalen.
Ik drink mijn koffie ook niet uit heilige gralen.

Ook ik verlies wel eens controle.
Mijn rust is dan aldaniet bewust ten dole,
mijn zelfbeeld ten dode
opgeschreven en mijn bedoeling zogezegd verheven.

Spelen wij dan allen soms,
misschien intentioneel, toneel?
Werken wij dan, elk van ons,
met tegenzin te over, veel te veel?

We doen het elke dag, bedenk ik,
we doen het unaniem,
met hier en daar een enkeling
die alles toch al heeft gezien.

Ik bedaar dan, geef mijn fouten toe,
besef dat ik nog veel moet leren over nagenoeg alles wat ik doe.

Mijlpalen zijn voor mij alen
die me doen verdwalen
op zodanig vele wijzes
dat ik me afvraag
waar blijven ze het halen.

Zeven honderd, wat een ding,
wat was dat, dat in de lucht hing,
een scheefgelopen baan
voor een ver hopende Daan.

Ik was altijd romanticus,
nu soms bitter realist,
naïef zal ik waarschijnlijk altijd blijven,
ik wou waarom dat ik dat wist.

Want zoveel is dat niet, besef ik
en dat valt me soms erg zwaar,
het voelt alsof ik weet wanneer
maar pas na de afspraak waar.

Die grys winter gras
Kruip stadig in die groen in
Soos my lewe saam jou
Is daar geen versoening

Ek **** die ***** Koue
Hart van ys, las van die dood
So voel my binneste soms
'n Hart van lood

Tog loer die warm bal son
Skrefies deur blou spookasem
Die warmte sal weer kom
'n Vuur in 'n reënboog lugballon

Als alles door elkaar loopt,
blokkeert mijn zicht.
Dan zie ik bowlingbanen zonder hekjes
en straten zonder licht.
Ik rem aan sporen zonder bomen.
Want alles lijkt gevaarlijk,
zoals plassen in je dromen.

Alles wordt een risico.
Niemand weet wat kan of werkt.
Soms word je dan nat wakker,
heb ik in mijn jeugd gemerkt.

Elke zoveel tijd dezelfde fluctuatie.
Vandaag last, morgen bezorgen over
overmorgen weer wat gisteren al was.

Soms enkel naar beneden, dan eens
plots omhoog en schaars iets raars, pal
temidden. Dan moet mama even bidden.

Eerst het schaap, dan de wortel, dan het
schaap, dan de wolf en dan het schaap.
Ik ben gewoon zo, eerlijk, recht voor de raap.

We vertrouwen veel te comfortabel
op de waterdichtheid van de boot.
De ene helft geweldig, de ander middenmoot.

Zacht is het om met voorbedachte rade
toen al te denken aan ingehaalde schade.
De voorspelling van gisteren is nooit
voor mij van toepassing geweest,
geen kans op centreren of op voorhand leren
wat dan morgen soms geneest.

Het effect is negatief en twee dimensioneel,
de grafieken zijn me eventjes te veel.
Denk dus later al aan het gevolg
van mislukte schattingen.

Als ik jou zie, zie ik niets anders dan jou.
Niet meer, niet minder, jij, jezelf.
*** je lief bent voor de hond,
*** je in je eigen mooi-zijn secondelijks bestond.
En elke dag bestaat.
Dat je echt bent, ten aanzien mijn insziens, is
soms aanzienlijk onecht om in te zien.

Als ik jou knuffel, voel ik vliegende flodderende
fladderaars overal rond en in mijn buik.
Ik voel dan verse thee en broodjes met kaneel
en glunderende oorbellen die nog net niet je mondhoeken
vergezellen.

Ik doe mijn best om er te zijn, hopelijk niet te veel,
hopelijk nog fijn,
nog lang nog fijn,
nog lang dat schort met dat konijn, kokerellend
met mijn hart.

Als ik te binnen schiet
dat jij echt bij mij bent,
in dit leven, dan geloof ik niet
hoeveel apen in de ruimte hebben neergetypt om dit prachtige verhaal te schrijven. God en ja
en dan kan het me beklijven
als een natte regen plakboes, klevend door een windvlaag.
Je bent erin geslaagd, je vliegt en bent gevlaagd en
mijn raamkleppen kletteren, klappen en applaudiseren nog.

Ik krijg jou niet meer uit.
En vroeger was dat angstaanjagend
soms.
En nu,
als ik daar nu aan denk
dan wil ik nooit meer andersoms.

Meisje, wachtend op de trein,
soms onzeker, bang voor wat
zou kunnen komen, bang
voor wat zou kunnen zijn.

Ze weet niet dat zij
een bron is van levensvreugd,
de bestemming die ze zelf niet ziet,
waar jongen zich danig op verheugt.

Nieuwigheden doen haar soms trillen,
plaatsen handen in haar haar,
zo ook zou ze wat gezelschap willen
dan staat jongen voor haar klaar.

Weldra heeft ze haar plaats gevonden
en genomen en leeft ze wederom
in een wereld vol met dromen.